Czytałem 2 razy, więc mi się podobała, miałem zamiar odświeżyć sobie ją teraz ale nie dałem rady.

Bardzo podobał mi się początek opowiadania i pierwsze zwiedzanie strefy. Klimat był bardzo gesty i wręcz wylewał się ze stron książki i bardzo mi się podobał ten fragment. Na którym moim zdaniem opowiadanie mogłoby się zakończyć np. śmiercią głównego bohatera. 😁

Dalej nie jest najgorzej ale też nie najlepiej. Ta część rodzinno-urzędnicza jakoś tak mnie nie do końca przekonywała i odbiór książki spadł z 9/10 na powiedzmy, że 6. By w ostatnim wyjściu do strefy wejść znów na jakąś 8ke.

Jest nierówno, mimo to klimat strefy przyciąga mnie od czasu do czasu i myślę, że pomimo wad jeszcze pewnie będę wracał do tegóż opowiadanka.

Bardzo lubię temat Pierwszego Kontaktu ludzkości z obcą cywilizacją. Odnoszę wrażenie, że bardzo go wyczekujemy - wysyłamy wiadomości w przestrzeń kosmiczną mając nadzieję, że ktoś odbierze jedną z nich i odpowie - bardzo podoba mi się creepypasta, która kończy się słowami „Uciszcie się, bo inaczej was usłyszą”. Głównie dlatego, że panuje przekonanie, że takie nawiązanie kontaktu skończyłoby się dla nas dobrze.

Dlatego ucieszyło mnie, że tutaj tego Pierwszego Kontaktu zabrakło. Albo inaczej, nie został do końca określony. Bo czy Pierwszym Kontaktem można nazwać pozostawienie dziwactw pozaziemskiego pochodzenia? Z jednej strony tak. Może kosmici uznali, że nie potrafią się porozumieć z mniej zaawansowaną technologicznie rasą, więc zaoferowali im szansę podgonienia ich poprzez możliwość zbadania pozostawionych „artefaktów” w Stefach?

Z drugiej strony, a to wyjaśnienie bardzo przypadło mi do gustu, może kosmici przez przypadek zostawili na Ziemi swoje śmieci tak, jak niektórzy ludzie potrafią bezmyślnie wyrzucić niedopałek czy papierek po batoniku? Może nie było w tym żadnego większego znaczenia i próby objęcia rozumem obcej cywilizacji nie mają żadnego sensu?

Czytałam dawni temu, ale uwielbiam, więc też się podzielę wrażeniami.

Bardzo, bardzo siadł mi motyw "pikniku na mopie przy autostradzie", gdzie Ziema jest tylko przystankiem do szybkiego pozbycia się śmieci i wylotu do miejsca docelowego. Mocno trafia to w ego, zwłaszcza, kiedy większa część literatury/filmów stawia nas w centrum wydarzeń. Uwielbiam takie rozważania o kosmitach bez kosmitów i o ludzkości.

U strugackich lubię właśnie te przemyślenia, które wynikają jakby mimochodem w trakcie czytania historii, nie są jej głównym punktem - trochę podobnie pisze czasem Lem, niby dzieje się akcja, ale po czasie w głowie zostają nie głównie bohaterowie a bardziej abstrakcyjne rozważania.

Ocenę ogólna podbija też fakt, że to chyba pierwsza książka z motywem zony czy zbieracza kosmicznego śmiecia. Dopiero na podstawie tych historii pop kultura zaczęła tworzyć kolejne podobne historie.

Strugaccy na zawsze w moim serduszku, dla mnie 9/10 i tag "koniecznie na półce".

@l__p ech, sama tę książkę zaproponowałam, jednak ode mnie tylko 6/10.

Historia nowatorska, ale dość nierówna, co moim zdaniem wynika bezpośrednio ze struktury powieści - mamy tutaj 4 powiązane ze sobą, ale jednak odrębne części.

Tak jak parę osób już tutaj zauważyło, nowatorstwo Pikniku wynika ze sposobu opisania pierwszego kontaktu z cywilizacją pozaziemską. Kosmici ani nie robią rozwałki planety bo tak, albo muszą wybudować kosmiczną autostradę, ani nie zaprowadzają pokoju i dobrobytu pod własnym przewodnictwem. Przylatują, kręcą się trochę po okolicy wokół miejsc lądowania, zostawiają parę gratów i arrivederci Terra. Bo w sumie, czemu nie mieliby tak zrobić? Większość powieści/filmów SF przypisuje kosmitom ludzkie pozytywne lub mroczne strony, jednak skąd mielibyśmy wiedzieć, jak postępowałyby obce cywilizacje, rozwinięte w zupełnie odmienny sposób? Może ich zachowanie kompletnie wykroczyłoby poza granice naszego pojmowania?

Ciekawy był wątek przemian fizyczno-biologicznych w Strefach. Nie spodziewałam się, że opis zmian w Strefach będzie wykraczał poza "no zostawili parę rzeczy".

Muszę jeszcze zauważyć, że choć akcja powieści rozgrywa się w Wielkiej Brytanii i niby mamy do czynienia z POV Brytoli, to wcale tego nie czuć. Jakbym nie wiedziała, że Piknik napisali rosyjscy pisarze, to i tak bym się domyśliła, że książkę pisał ktoś z byłych demoludów. Z narracji zwyczajnie nie czuć brytyjskiego mentalu i brytyjskich realiów kulturowych.

"Piknik na skraju drogi" czytałem już jakiś czas temu, wraz z kilkoma innymi opowiadaniami Strugackich wydanymi w jednym tomie przez Prószyński i S-ka i pamiętam, że to własnie PNSD spodobał mi się z nich najbardziej.

Największe wrażenie zrobiła na mnie właśnie sama koncepcja pikniku na skraju drogi - obcej cywilizacji, która przelotem odwiedziła Ziemię, nie zawracając sobie za bardzo głowy (czy czym tam oni dysponują) jej mieszkańcami. Opowiadanie jest klimatyczne, czuć, że ludzkość nie dojrzała do wydarzenia, z którym się zetknęła i że Strefa wprost ocieka niezrozumiałą energią obcych.

Powiem tak: są obiekty, dla których znaleźliśmy zastosowanie. I jestem pewien, że w większości przypadków to zastosowanie przypomina wbijanie gwoździ za pomocą mikroskopu.

Spadły z nieba jako odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie potrafimy sformułować.