George_Stark

Kontynuując wątek wierszy wspominkowych, a nawet wierszy z gatunku #pdk zamieszczam poniżej kolejny wytwór, który zgłaszam do LI edycji zabawy #nasonety w kawiarni #zafirewallem:

***

To jak to jest z tymi imiesłowami?

Z przeróżnych pułapek język się składa.
Ot, biorąc imiesłów, sięgając przykładu:
semantycznie: tak jak czasownik podlega on prawu,
a tu jak przymiotnik go fleksja ugniata.

I to trudności z nim jeszcze nie wszystkie!
Bo i tak bywa, że z przysłówkami
się brata! A pisząc (i mówiąc): O! Módl się za nami! –
wypada zachować się gramatycznie.

Składając ten wytwór to aż się spociłem;
czytając – wam wodą się radzę polewać,
bo konsekwencje być mogą niemiłe
gdy gramatyki zawiłościami
zajęte mózgi się zaczną przegrzewać…

…no dajcie wy spokój z imiesłowami!

Niezależnie od tego, że ten wytwór poniżej jest wierszem di risposta w LI edycji zabawy #nasonety w kawiarni #zafirewallem , jest to też wiersz wspominkowy, albo nawet jest to wiersz z gatunku #pdk:

***

To jak to jest z tą Wisłą?

Nie umiem zrozumieć jak ona przeplata
ten kraj nasz wspaniały - bez ładu i składu.
Psuje mi smak z Armenii obiadu,
i Święty mi Spokój zaburza - jak Szatan.

Takie mam zdanie o rzece Wiśle
co dziwnie wije się meandrami,
co Kraków przepływa z jego smokami
i zwłoki w Grudziądzu wyrzuca na wyspie.

I nawet mapie nie uwierzyłem,
na Merkatora zacząłem się gniewać,
i cały wieczór się nad tym głowiłem,
wręcz opętany takimi myślami:
"Tak się ze wschodu na zachód przelewać?
No dajcie wy spokój z tymi rzekami!"

No dobrze, moi Drodzy!

Nic się nie zmieniło, czyli jest sikalafą (albo oka, jak kto woli) i w związku z tym przypominam tylko, że widzimy się już w najbliższą sobotę, to jest 16.11.2024, o godzinie 16.00 (jeśli ktoś się spóźni, to nie wpuszczamy) we wspaniałym lokalu znalezionym przez @CzosnkowySmok (czy tam przez @splash545, bo do końca to nie wiem, ale na pewno nie przeze mnie, ja w tej sprawie to tyle zrobiłem, że poczekałem aż sama się rozwiąże) Święty Spokój . A spotykamy się z okazji takiej, że już od roku (mniejsza o dokładność) klecimy sobie te wiersze i w sumie to nie jest chyba nam z tym aż tak bardzo źle. I pewnie zupełnie niepotrzebnie o tym wszystkim przypominam, bo ci, którzy mają chęć i możliwości się zjawić, to pewnie o terminie pamiętają. Ale przypomnieć obiecałem, no to przypominam.

Jednocześnie informuję, bo były pytania, że dużo osób zapowiedziało się już w piątek, więc jakby ktoś był chętny, to koło 18 idziemy w miasto jakiś bifor sobie zrobić, ale co i jak to chyba jeszcze nie wiadomo. W tej sprawie czekam dalej, aż sama się rozwiąże.

To chyba tyle. Wszelkie obawy, uwagi oraz uzewnętrznienia radości tudzież inne afirmacje życia proszę zostawiać w komentarzach. Dziękuję.

Do zobaczenia!

#zafirewallem

Dzień dobry Państwu!

Jako że z literaturą nie ma żartów i należy ponosić konsekwencje jej wpływu na własne życie, zadaję z podniesioną głową zadanie w kolejnej, szczęśliwej, XIII edycji konkursu #naopowiesci!

Ponieważ, jako zwycięzca poprzedniej edycji, mam prawo sobie czegoś zażyczyć, życzę sobie żebyśmy zajęli się w najbliższym czasie paradokumentem. Ja raczej nie czytuję reportaży, więc nie mam pojęcia na czym one dokładnie polegają, i właśnie wobec tego chciałbym żeby tematem tej edycji był

reportaż prasowy o włamaniu do osiedlowego kiosku.

Optymalna objętość, w jakiej myślę, że powinny się te nasze twory zawierać ustalam na zakres 1000 – 2500 słów. Pomyślałem też, że wrócimy do tradycji niedzielnych rozstrzygnięć, stąd zwycięzcę, wybranego według nieustalonych jeszcze kryteriów, ogłoszę 01.12.2024.

No to chyba tyle. Kreatywności i dobrej zabawy życzę!

#zafirewallem

967 + 1 = 968

Tytuł: Siedemnaście miłych pań
Autor: Patricia Highsmith
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 5/10

#bookmeter

Meble były tak doskonale wypolerowane, że dom wyglądał jak muzeum. Sylvester często nie śmiał zabrudzić popielniczki. Wolałby trochę mniej porządku, a trochę więcej ciepła. Ale jak miał to powiedzieć?

Znacie taki film albo książkę jak Utalentowany pan Ripley? Ja nie znam. Ale ponoć to jest najbardziej znany tekst autorstwa pani Highsmith, więc o tym piszę, żeby może komuś przybliżyć autorkę, której ja, przed lekturą tego jej zbioru siedemnastu portretów kobiet, w ogóle nie kojarzyłem. A zabrałem się za ten zbiorek pani Highsmith z racji tego, że obiecująco zabrzmiał mi jego opis, który obiecywał siedemnaście szkiców postaci w tej skromnej objętości. I niby dostałem to co chciałem dostać, ale jakoś nie jestem z tego wszystkiego zadowolony.

Wyobraźcie sobie rok 1977. Przez świat przetacza się właśnie druga fala feminizmu, która, oprócz tego, że przyniosła wiele dobrego – tutaj nie zaprzeczam – sprawiła też, że niektóre kobiety mówiły innym kobietom jak mają żyć, choć one niekoniecznie tak żyć chciały. Ot, normalny przebieg każdej rewolucji. No ale ja nie o tym jednak. Bo w tym 1977 roku pani Patricia Highsmith, a więc kobieta, wydaje zbiór siedemnastu portretów kobiet pod zbiorczym tytułem Little Tales of Misogyny – ładny, prawda? Czy była to reakcja autorski na zastaną sytuację, czy też próba wykorzystania koniunktury, bo przecież nic nie sprzedaje się tak, jak kontrowersje, również nie wnikam, no ale okoliczności powstania tego zbioru tak mniej więcej wyglądały.

No i jest w tej książce idealna teściowa, która w ogóle się nie odzywa, jest Damulka doskonała pod każdym względem, jest Inwalidka przykuta do łóżka, a wszystko to osadzone w jakiejś absurdalno-kryminalnej konwencji. I pani Particia Highsmith bierze na warsztat te siedemnaście kobiet i tak mocno uwydatnia ich zalety (w większości przypadków), że stają się one wręcz wadami. Powstają w ten sposób groteskowe opowiadania, okładające czytelnika po głowie ironią tak mocno, że ten może od tego aż stracić przytomność, a nawet obudzić się z cynizmem pod okiem. Niektórym to odpowiada, mnie nie bardzo. Nie to, żebym twierdził, że te historie są złe, czy źle napisane. Po prostu nie trafiają w mój gust. Trochę czułem się tak, jakbym czytał pana Rolanda Topora, a jego utwory również jakoś mnie nie zachwycają. I choć wydaje mi się, że rozumiem, jaki zamysł miała autorka i choć uważam że, jeśli dobrze mi się wydaje, że rozumiem, to wywiązała się z niego fantastycznie, to dla mnie było za dużo tego wszystkiego: tej ironii i absurdu, a za mało treści. Wszystko to jakieś takie płaskie było i z tego powodu mnie trochę nudziło, choć pewnie tak miało być. Podsumowując: ta książka to kawał świetnej roboty, która zupełnie mi się nie podobała.

Tak jeszcze na koniec: ogromnym plusem polskiego wydania tej książki natomiast, tak ja uważam, jest jej tytuł. To Siedemnaście miłych pań, zważywszy na ironiczność treści, dużo bardziej do tej treści przystaje swoją ironicznością, niż oryginalne Little Tales of Misogyny. Ogromny szacunek dla tłumacza tej pozycji, pana Krzysztofa Obłuckiego. Jeśli to on sam to wymyślił.

966 + 1 = 967

Tytuł: Światłoczułość
Autor: Jakub Jarno
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 9/10

#bookmeter

Czasami zdaje mi się, że nie do mnie się przysiadasz, tylko do tęsknoty mojej.

Kiedyś koleżanka zadała pytanie o to, jakie jest najlepsze zdanie rozpoczynające książkę. Ja myślałem wtedy, że ta sprawa jest już dawno rozstrzygnięta. Myślałem wtedy, że nie da się już napisać niczego lepszego niż napisał pan Gabriel García Márquez, który w Stu latach samotności zdetronizował w tym aspekcie pana Camusa z jego Obcym. Aż wpadła mi ostatnio w czytnik książka Światłoczułość pana Jakuba Jarno i chyba będę musiał sobie tę kwestię jeszcze raz gruntownie przemyśleć.

Tak jak cały czas zastanawiam się o czym była ta Światłoczułość, którą przeczytałem. Najprostsza odpowiedź brzmiałaby, że jest to książka o miłości. I w zasadzie byłaby to odpowiedź prawidłowa, ale byłaby też pójściem na łatwiznę, a akurat przy tej pozycji pójście na łatwiznę jest ostatnią drogą, którą byłbym skłonny wybrać. Bo gdyby odpowiedzieć, że Światłoczułość jest o miłości, trzeba by zaraz odpowiedzieć na pytanie czym jest miłość. Albo przynajmniej spróbować takie pytanie postawić, bo z odpowiedzią może być co najmniej trudno. Bo czy może istnieć miłość między dwójką ludzi, między dziewczynką i chłopcem, których rozdzieliła wojna i którzy później przez niemal całe życie się nie tylko nie widzieli? Czy można kochać osobę, do której przez całe życie pisze się listy, ale te listy nie dochodzą, bo nie wiadomo gdzie je wysyłać? Czy kocha się taką osobę, czy też kocha się tylko swoje wyobrażenie o niej? Albo może kocha się swoją tęsknotę za tą osobą?

Ta książka to jest opowieść o dwójce dzieci w czasie wojny i momentami jest ona okrutna. Najpiękniejsze jednak jest w niej to, że w całym tym okrucieństwie wypełniona jest takim mnóstwem dobrych emocji, że te nieludzkie zachowania nikną gdzieś i książka pozostawia po sobie nadzieję. Ta książka to jest wspaniała opowieść, choć nie do końca potrafię powiedzieć o czym, zgodnie z tym co pisałem wyżej, ze wspaniale zarysowanymi charakterami. To jest taka opowieść trochę jak u pana Myśliwskiego, gdzie jest w niej, co prawda, wojna, ale jest ona gdzieś tam w tle i tylko powoduje rzeczy; to nie jest książka wojenna. To jest książka napisana fantastycznym językiem z niezwykłą wrażliwością. Dobra książka to nie ta, którą pamiętasz, ale ta, którą wspominasz – pisze w pewnym miejscu autor. I ta Światłoczułość jest zdecydowanie dobrą książką, książką którą będę bardzo mocno wspominał.

965 + 1 = 966

Tytuł: Kult
Autor: Łukasz Orbitowski
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 9/10

#bookmeter

Nie wiem, kiedy Henio się zepsuł, i nie rozumiem, czemu właściwie ludzie się psują. Dlaczego jednego dnia taki czy owaki jest zupełnie normalny, a drugiego już nie. Ma rodzinę, pracę, przyjaciół, interesuje się czymś, coś tam lubi, i nagle widzimy go bez tego wszystkiego. Zostają mu gołe dni bez żadnego sensu i żadnej miłości.

Jestem ogromnie zaskoczony, bo to jest druga powieść pana Orbitowskiego z którą się próbowałem, i, jak przy pierwszej próbie, czyli przy Innej duszy, odpadałem już po kilku stronach (co zdarza mi się ogromnie rzadko, bo, do czego, jak do czego, ale akurat do książek to mam cierpliwość), tak tutaj w zasadzie od początku nie byłem w stanie się oderwać.

Pan Jerzy Pilch w swojej fantastycznej książce Pod Mocnym Aniołem napisał takie zdanie: W końcu nie jest wielkim sekretem ani literackim, ani egzystencjalnym fakt, iż mówić umieją wszyscy, natomiast zapisać swe mówienie mało kto potrafi i to jest zdanie, które mocno mi w głowie utkwiło, to po pierwsze, a po drugie wyrwało się z tego utkwienia po zakończeniu Kultu. Bo w tej książce nie ma w zasadzie nic specjalnego. To znaczy są objawienia, bo cała ta opowieść to fabularyzowana wersja cudu oławskiego , ale mam mocne wrażenie że one są tylko pretekstem do pokazania w tej książce postaci. I to nie postaci Henryka Hausnera nawet, bo tak autor zdecydował się nazwać postać inspirowaną Kazimierzem Domańskim, ale postaci Zbyszka – brata Heńka i narratora tej powieści. Co jeszcze lepsze, nie jest to postać pozytywna (choć nie jest też negatywna – jest, przynajmniej dla mnie, bardzo niejednoznaczna), nie jest to też ktoś wyjątkowo wyjątkowy – bo Zbigniew Hausner to mąż, ojciec dwójki synów i fryzjer i w zasadzie niewiele poza tym. A jednak śledzenie kolejnych wydarzeń w jego relacji tak z bratem jak i z żoną czy później synami, pochłonęło mnie całkowicie.

Ta książka to opis zwykłego człowieka z jego słabościami, i przykład gdzie te słabości mogą zaprowadzić. To opis przyjaźni, która kończy się w momencie, kiedy zaczyna się własny interes. To książka dość smutna, może dlatego, że prawdziwa (ot, banał! – ale jaki w jej przypadku prawdziwy), ale przy tym niepozbawiona humoru, który nadaje miłe akcenty zmniejszając jej ciężar i czyniąc jeszcze bardziej prawdziwą. To wspaniała książka obyczajowa z tego niemożliwego niemal do realizacji gatunku, kiedy ani tło historyczne (bo szara Polska Rzeczpospolita Ludowa mało raczej, wydaje mi się, pozwala autorom rozwinąć skrzydła, może poza jakimiś kryminałami milicyjnymi), ani bohaterowie (fryzjer, rencista, krawcowa) ani w ogóle nic nie zapowiada tego, że że jej zawartość może być tak fascynująca. Wychodzi chyba na to, że nic nie jest bardziej fascynujące niż człowiek, a wszystko inne w powieści powinno być dla tego człowieka tylko tłem. Choć ogromnie ważnym. I to też się panu Orbitowskiemu udało, to z tym tłem.

Ciekawa jest też forma tej książki, bo jest to przedstawiony z jednej strony dialog (zabieg jak w Traktacie o łuskaniu fasoli pana Myśliwskiego), a każdy rozdział podpisany jest jako „taśma”. Piszę dialog, bo (tak jak w Traktacie o łuskaniu fasoli pana Myśliwskiego) wiadomo, że ta druga osoba jest obecna. Opowiadający Zbigniew reaguje na jej zachowania czy pytania, ale nie są one czytelnikowi przedstawione. Bardzo podoba mi się taki sposób opowiadania i może dlatego też znalazłem w Kulcie aż taką przyjemność. Albo może też taki sposób opowiadania pozwala mocniej wyeksponować to, co w ogóle w książkach lubię. Jeśli, oczywiście, autor umie to wyeksponować. No a tutaj panu Orbitowskiemu mocno się to udało. Udało mu się na tyle, że zastanawiam się nad przesłuchaniem tej książki w formie audiobooka, czego nigdy wcześniej nie robiłem, bo myślę, że taka forma może temu tak prawdziwie wykreowanemu Zbyszkowi dodać jeszcze więcej prawdziwości.

I, żeby zrównoważyć nastrój poprzedniego, żeby nie było ani smutno, ani wesoło, tylko żeby było tak średnio, to jeszcze jeden wiersz, mam nadzieję, zabawny:

***

Słoń mongolski

Było tak, że pewien Gruzin,
co na Kremlu władzę dzierżył,
zapadł raz na nosa nieżyt.
Wąsy sobie zapaskudził.

No i mankiet też pobrudził
bo chusteczek nie miał świeżych:
cały przemysł od odzieży
się nad zbrojeniami trudził.

A siły mongolskie użyły fortelu:
przysłały wodzowi małego słonika
i kilka chusteczek – w Związku unikat.

Wódz wąs ociera, siedząc w fotelu
aż nagle, bez życia, jak się nie osunie!

No bo w trucizny to Wiesiek też umie.

#nasonety
#zafirewallem

Kasta straceńców

To bez znaczenia, że jesteśmy już duzi,
że każdy z nas swoje zdążył już przeżyć,
że trochę nagrzeszyć i trochę pacierzy
za te swoje(?) grzechy zdążył już zmówić.

Że zapał swój nieraz już przyszło nam studzić
po własnych marzeń własnej(?) kradzieży,
że ciężko nam nawet jest w wiarę uwierzyć.
Co mamy zrobić? Się poddać czy łudzić?

Do ciebie mówię, mój przyjacielu,
dorosłe dziecko alkoholika,
pamiętaj, kiedy się będziesz potykał,

nie jesteś jedyny, takich jest wielu
i jakoś żyjemy, choć na minus w sumie,
ta kasta straceńców, co umieć nie umie.

#nasonety
#zafirewallem

Szybko! Należy to zakończyć natychmiast, zanim komuś przyjdzie do głowy jakiś głupi pomysł żeby, w tej kończącej się dziś XLIX edycji konkursu #nasonety w kawiarni #zafirewallem , coś jeszcze napisać!

No i kolega @pingWIN zdążył jeszcze napisać...
Ech...
Ale został zdyskwalifikowany za naruszenie tabu kawowego!

Był już taki moment, kiedy, przerażony tym, co się dzieje, myślałem, że z okazji XLIX edycji powstanie czterdzieści dziewięć wytworów. Ale nie. Powstało ich tylko trzydzieści i trzy (trzydzieści i cztery jednak, no bo kolega @pingWIN jeszcze zdążył napisać). One za chwilę, na początek przypomnę tylko, że w bieżącej edycji układaliśmy nasze wiersze jako odpowiedzi do fragmentu Wierszyka, który sam autor uważa za niezbyt mądry autorstwa pana Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Zadanie konkursowe można znaleźć tutaj .

***

Wszystkie trzydzieści i trzy wiersze w tej edycji zabawy #nasonety zostały opublikowane przez jednego tylko uczestnika, a uczestnikiem tym był kolega @George_Stark . Nie znaczy to jednak, że kolega ten był autorem wszystkich tych trzydziestu i czterech wytworów (choć dałby przecież radę i tyle! – bez żadnego problemu), bowiem edycja ta była edycją anonimową i kolega @George_Stark zamieszczał wszystko, co mu przysłano i jeszcze kilka tych wytworów, które sam napisał. Poniżej kolega @George_Stark zamieszcza więc listę zamieszczonych przez siebie tekstów odsłaniając przy każdym z nich kotarę, za którą ukrywał się jego autor, który go przysłał (i, prawdopodobnie, napisał):

Jezus też nienawidził wędkarzy , autorstwa kolegi @moderacja_sie_nie_myje ;
Prze-życie , autorstwa koleżanki @moll ;
Bobik , autorstwa kolegi @George_Stark ;
Kot w ciepłym mieszkaniu , autorstwa koleżanki @moll ;
Niebieski sonet , autorstwa kolegi @splash545 ;
Modlitwa wędkarza , autorstwa koleżanki @Wrzoo ;
Biały Bicz Boży , autorstwa kolegi @moderacja_sie_nie_myje ;
SERCE NIE SŁUGA , autorstwa kolegi @CoryTrevor ;
Chłopcy i dziewczynki , autorstwa kolegi @George_Stark ;
Bez tytułu , autorstwa kolegi @George_Stark ;
Jak zbudowali drogi na Dzikim Zachodzie , autorstwa kolegi @George_Stark ;
Strzał Amora , autorstwa kolegi @Piechur ;
Dylematy, autorstwa kolegi @pingWIN ;
Im więcej sonetów, tym łatwiej zgadnąć poetów , autorstwa koleżanki @Wrzoo ;
Czarny piątek czyli Trzeba będzie napisać podsumowanie… , autorstwa kolegi @George_Stark ;
Trzy Grosze , autorstwa kolegi @Dziwen ;
Burrito , autorstwa kolegi @splash545 ;
"Problemy zdrowotne" , autorstwa koleżanki @UmytaPacha ;
Piękne początki, ale nieźle się wkopałem , autorstwa kolegi @RogerThat ;
Czasoprzestrzeni zakrzywienia , autorstwa kolegi @CzosnkowySmok ;
Kto szuka, ten błądzi, autorstwa kolegi @ErwinoRommelo ;
Taki **uj a nie Czarny Dzień , autorstwa kolegi @moderacja_sie_nie_myje ;
Nie zamkniecie szeryfa smoluchy!, autorstwa kolegi @moderacja_sie_nie_myje ;
Bądź modny i pisz wiersze , autorstwa kolegi @Piechur ;
Kawa , autorstwa kolegi @pingWIN (pozakonkursowy, zdyskwalifikowany za naruszenie tabu kawowego).

Uff... Mam nadzieję, że udało mi się niczego nie pomylić.
Co bystrzejsi w dodawaniu mogą zauważyć, że powyżej wymienione został dwadzieścia pięć tytułów (no, dwadzieścia cztery, bo jeden z wierszy nie był opatrzony tytułem). Co więc z pozostałymi dziewięcioma? – może ktoś zadać pytanie, skądinąd zresztą słuszne. Otóż wszystkie te dziewięć wierszy, a więc:

Wazelina dla moderatora ;
Perypetie nowoczesnych chłopów z morderstwem w tle ;
Brzydal ;
Syrena ;
Czarny dzień dla białego szeryfa ;
Marzyciel ;
Czarne chmury nad białym szeryfem ;
Imposter ;
Byłem tu ;

zostało nadesłanych przez jedną osobę, która poprosiła o anonimowość, a ja tę anonimowość tej osobie obiecałem. Zamieściłem pierwszy z tych wierszy bo ucieszyłem się z jego nadesłania i dopiero później dotarło do mnie, że nie jest to chyba w porządku wobec reszty uczestników, którzy chcieliby pewnie się dowiedzieć kto te wiersze napisał. Chcąc być w tej sytuacji jak najbardziej w porządku wobec obu stron (zjeść ciastko i mieć ciastko), czyli i dotrzymać słowa danego autorowi i nie pozostawić odbiorców bez słowa wyjaśniania, opisuję po prostu jak było i dlaczego nie ujawnię kto te wiersze napisał. Liczę na to, że autor kiedyś sam się do tego przyzna, a, trochę jako usprawiedliwienie, mogę napisać, że nikt nie odgadł prawidłowo, więc i tak nie zostałby zwycięzcą. To tyle w tej sprawie, proszę o nią nie pytać, bo nic więcej nie powiem. Na przyszłość jednak będę się starał unikać takich sytuacji.

***

Teraz, po rozwianiu wątpliwości związanych z kwestiami autorskimi, pozostaje jeszcze kwestia wyłonienia zwycięzcy. Jako że z liczeniem zeszłoby mi cały dzień, postanowiłem trochę zmienić zasady. Ideą tej edycji anonimowej było to, że wygra ją osoba, która najmniej skutecznie się zakamufluje i teraz, kiedy piszę to podsumowanie, zauważyłem, że są tylko dwa wiersze, pod którymi w komentarzach nie pojawił się żaden inny nick, niż nick jego autora. Są to mianowicie wytwory:

Prze-życie , autorstwa koleżanki @moll ;
oraz
Kto szuka, ten błądzi, autorstwa kolegi @ErwinoRommelo ;

i to właśnie oni oboje, a więc koleżanka @moll i kolega @ErwinoRommelo zostają wspólnie zwycięzcami XVIX edycji konkursu #nasonety w kawiarni za #zafirewallem !

Serdeczne gratulacje!

Nagroda w postaci organizacji kolejnej edycji jest jednak tylko jedna, więc muszę zdecydować, kto ją otrzyma i decyduję, że otrzyma ją kolega @ErwinoRommelo .

Najszczersze kondolencje!

#podsumowanienasonety

***

To tyle w części oficjalnej. Teraz, kiedy możemy już się wygodnie rozsiąść w części bankietowej, zanim zajmiemy się napychaniem kałdunów i powolnym upijaniem szampanem, pozwolę sobie na kilka uwag. Przede wszystkim mam nadzieję (i, szczerze mówiąc, również wrażenie) że ta edycja anonimowa sprawiła Wam trochę przyjemności. Jeśli tak, to cieszę się ogromnie, jeszcze bardziej nawet niż cieszyłem się z zabawy, jaką miałem w czasie jej trwania.

Pisał o tym kolega @Piechur , a miałem zamiar to zrobić i bez jego pytania, dlatego, zachęcając również i Was do podzielenia się wrażeniami, ale i do zdradzenia swoich zamiarów i taktyki, jaką obraliście, sam zacznę od tego, jaki cel przyświecał mi przy pisaniu moich wytworów:

Bobik – tutaj chciałem oczywiście podszyć się pod koleżankę @Wrzoo , co mi się średnio udało, ale przeprowadzone piorunem śledztwo przez kolegę @splash545 zniweczyło mój zamiar; cieszę się, że udało mi się ukryć i podejrzenia często padały na inne osoby, ale to nie było jeszcze to, o co mi chodziło;
Chłopcy i dziewczynki – tutaj chciałem podszyć się pod koleżankę @KatieWee i to mi się udało – nikt nie wskazał pod tym wierszem żadnej innej osoby!; z tego wiersza jestem szczególnie dumny, bo osiągnąłem dokładnie to, co osiągnąć chciałem, a uwaga kolegi @Piechur sprawiła, że zrobiło mi się jeszcze milej (choć później opublikowanych zostało jeszcze wiele innych, więc może zmienił zdanie);
Bez tytułu – chciałem podszyć się pod kolegę @splash545 , co nie do końca mi się udało; cieszę się o tyle jednak, że nikt nie próbował mi przypisywać autorstwa – taki sukces połowiczny;
Jak zbudowali drogi na Dzikim Zachodzie – no tutaj sprawa jest chyba jasna!; w ogóle kolega @moderacja_sie_nie_myje to moim zdaniem ciekawy przypadek poetycki, gdyż zajmując się tematyką, którą w swoich wytworach porusza, niezmiernie trudno jest podrobić jego styl, co powoduje ogromne problemy z podszyciem się; i tutaj jeszcze jedno pytanie: @Wrzoo ! skąd wiedziałaś, że to ja?!;
Czarny piątek czyli Trzeba będzie napisać podsumowanie… – tutaj nie próbowałem się pod nikogo podszyć chcąc sprawdzić w którą stronę pójdą Wasze przypuszczenia; cieszę się, że udało mi się wywołać zamęt u kolegi @pingWIN i wywieść w pole kolegę @CzosnkowySmok ;

I to już naprawdę tyle. Dziękuję za wspólną zabawę i liczę, że ktoś kiedyś zorganizuje podobną anonimową edycję, żebym też mógł sobie pozgadywać. Bo ja to już raczej nigdy się o to nie pokuszę.

Chociaż z tym podsumowaniem to w zasadzie nawet nie było aż tak tragicznie jak się tego spodziewałem.

Kawa

Niejeden rano zaspany ją robi
Nie ważne ile na koncie pieniędzy
Praktykant robi ją nawet szefowi
Facet serwuję ją kobiecie pięknej

Cudowne napoje, jakie tylko chcecie
Które ukoją ból Twej egzystencji
Nie istnieje lepszy we wszechświecie
Nawet nie szukaj dla niej konkurencji

Jeden rozpuszczalną pije radośnie
Drugi espresso głaszcząc zwierzaka
Czarna i mleczna, w zdrowiu i chorobie
Kawa z rana prawem każdego Polaka!

A gdy już kofeina wejdzie w krwiobieg
Skok energii po czasie będzie pewny
W drodze do toalety wrzucisz drugi bieg
A czy już zdążysz to przypadek niepewny

#nasonety
#zafirewallem

Bądź modny i pisz wiersze

Daj modne logo na placek krowi -
wnet ich usłyszysz zachwyt cielęcy.
By go mieć dadzą nawet grosz wdowi
sprzedającemu w skórze jagnięcej.

Póki jest trendy i na tapecie,
póki od groma daje atencji,
choć to przechodzi ludzkie pojęcie,
byle co będzie w ich preferencji.

Czemu mi leży to na wątrobie?
Co ma mój piernik do ich wiatraka?
Czyż ja też nie mam czegoś w podobie?
Gówno pasuje dupie zza krzaka.

Już dawno za mną chrystusowy wiek;
choć ze mnie jego ubogi krewny
święty dam spokój trendom jakimkolwiek -
modę zostawię młodym i gniewnym.

#nasonety
#zafirewallem

Byłem tu

Szybko to minęło, jak lato bąkowi
Po mieszkaniu z żalem bez sensu się kręcę.
Dziękuję jednak swojemu losowi
Bo świetnie się bawiłem tydzień w kawiarence.

Moc ciekawych rymów była na tapecie
Pozazdrościć mogę każdemu inwencji
Działo się tu więcej niźli na Żylecie
Dlatego ze smutkiem będę na absencji.

Lecz któregoś razu wjazd ponownie zrobię
Jak Ragnarokk w lesie skaczącz po koźlaka.
Do zadanych rymów napiszę tu sobie
Ze śmiechu ponowne będę jeszcze płakał.

Do sedna przechodzę po długiej przemowie:
Po deszczu utworów tak bardzo ulewnym
Niech człek to ogarnie co Dżordżem się zowie
Niech słów nie żałuje, niech będzie wylewny.

#nasonety
#zafirewallem

Imposter

Kapelusz zakładam chcąc szeryfa złowić
By się zakończyły występki zwierzęce
“Bierz też swoją flintę!” - mówię Dziwenowi
Ja biorę shotguna, robi się goręcej.

Szeryf już pomyślałł: “Wy mnie nie złapiecie.
Zresztą do odstrzału to byli pacjenci…”
Powieść się zrobiła: Kto szeryfa zmiecie?
Kto jest imposterem? Wiecie mniej niż więcej!

Nie chcę od Szeryfa dostać po swym dziobie
Bo mi z głowy spadnie czapka, cudna taka
Śpiewająco odwrót bardzo szybki robię
Przytulę pająka… Albo może psiaka.

Kto miesza, śmieszkuje? Ktoś w końcu się dowie
Sonetów krajobraz iście pobitewny.
Chyba trzeba będzie podziękować Sowie
My Jego wytworem? Nikt tu nie jest pewny

#nasonety
#zafirewallem

Nie zamkniecie szeryfa smoluchy!

Jednak Kowalsky klamkę dorobił
innym zajmuje to wiele miesięcy
a ten drzwi sobie po prostu otworzył
nie zajęło mu to nawet minut dziesięciu

i teraz zapłacicie czarne śmiecie
szeryf nie skończył jeszcze kadencji
czarne paluchy ze strachu swe żrecie
bo dorwie was nawet w słonecznej Walencji

chodzi mu jednak sprawa po głowie
bardzo wręcz ważna a nie byle jaka
nick plagiatora niech kto rozpowie
czeka go w lustrze gęba szczerbata

ścigać go będzie póki ma zdrowie
Szeryf wie jedno - to smolucha krewny
nie będzie znany to życiem odpowie
cały parszywy naród ten chlewny

#nasonety
#zafirewallem

Czarne chmury nad białym szeryfem

Swoim błyskiem w oku, szeryf gafę zrobił
“Patrzcie bracia moi, to szeryf przeklęty
Uciekajmy chyżo, polowanie wznowił!”
Zdradzić swą pozycję, błąd to niepojęty.

Szybko nogę dali bo byli na fecie;
Szeryf szybko usiadł w swojej indolencji
“A spieprzaj stąd chłystku, mały, brudny pecie
Takich kilku niedojd nie ujmie frekwencji!”

Zamiast taniec tańczyć, chlapnął whisky, bowiem
Chciał wpadkę zapomnieć, i zalał robaka.
Objawił się dziadek we własnej osobie:
Ty dałeś im uciec! Zakała, pokraka!

Ze snu go wyrwali, czas wolności dobiegł
W pokoju bez klamek czeka los niepewny
“Stamtąd nie uciekniesz- każdy Ci to powie,
Będziesz miał w pokoju tylko modlitewnik”.

#nasonety
#zafirewallem

Marzyciel

Swoją wędką życia chcę marzenia łowić
Garść słodkich owoców umieszczać w swej szczęce
Spać, gdzie szumią drzewa i gdzie śpiewa słowik
Spełniać swe zachcianki, nawet te chłopięce.

O długich wieczorach oraz ciepłym lecie,
Zdala gdzieś od ludzi, wśród ciszy esencji.
Marzę o swych pszczołach i własnej pasiece
Mieć to wszystko gdzieś tam, w leśnej rezydencji.

Marzyć zawsze można, też o własnym drobie
Aby móc posłuchać jak ta kurka gdaka
Cały dzień się gapić jak ziarenka dziobie
A gdy się tym zmęczę, skorzystać z hamaka.

Lecz mi inną ścieżkę wybrali bogowie
Losu korposzczura głos mój tutaj rzewny
Chociaż mam pieniądze, przypłacam to zdrowiem
Byt mój w korporacji jak dmuchawiec- zwiewny.

#nasonety
#zafirewallem

Taki **uj a nie Czarny Dzień

Lecz gwóźdź szeryfowi szkody nie zrobi
zamiast serca ma kamień zaklęty
Do stosu trupów dołączą więc nowi
jeden ruch i łeb czarnucha pęknięty

Grzebiąc w zamku jak w kobiecie
pławiąc się w swojej omnipotencji
cela wnet pusta a szeryf już w lesie
i nikt nie ma do niego pretensji

Zatańczy na niejednym wrogów grobie
na nic rzekomych zbrodni poszlaka
Robi co słuszne, przy swoim sposobie
wszystko ku chwale dziadka Polaka

Na dróg rozstaje już dobiegł
w oddali tli się płomień niepewny
wytężył wzrok, smoluchów dostrzegł
błysk w oku pojawił się gniewny...

#nasonety
#zafirewallem

Kto szuka, ten błądzi

Bez celu przyglądam się drugiemu brzegowi
Czekając na choć szczyptę do życia zachęty
Zgubiony w czasie już po schyłku swej epoki
Niedowiarek, przykuty na zawsze do ziemi świętej

Wykrzyczę swe bóle w tym krótkim pamflecie
Anonimowo, bez zbędnych konsekwencji,
Ja zbędny pyłek latający po wszechświecie,
Tam gdzie zagoni powiew boskiej interwencji.

Od Morfeusza wziąłem pigułki obie,
Jak zawsze; pół księcia, pół żebraka.
W rebelii przeciwko samemu sobie,
Toż to szaleństwo, czy pokory jest oznaka?

Z ciemności już mnie woła wilczy szczek,
Przez noc lecimy jak stare ćmy;
Czy zrozumie ten koncept ktokolwiek?
Miłość zapałek do płomieni królewny.

#nasonety
#zafirewallem

No dobrze, moi Drodzy!

W sprawie tego naszego spotkania, co to ma odbyć się 16. listopada w Lublinie. Chciałem serdecznie podziękować koledze @CzosnkowySmok, który zarezerwował nam miejsce w kawiarni Święty Spokój w Lublinie właśnie. Tak sobie wymyśliliśmy, a w zasadzie to ja sobie wymyśliłem, żeby spotkać się tam o godzinie 16 na wypadek gdyby przyszło więcej osób niż się zgłosiło – będą mieli wówczas szansę się dosiąść, bo ludzie zwykle zbierają się później.

Ta rezerwacja jest wstępna, trzeba jeszcze ją potwierdzić w czwartek przed spotkaniem i wówczas napiszę jeszcze jedno przypomnienie, choć zakładam, że nie jest to potrzebne. Ale napiszę.

Teraz jasno i klarownie:

16.11.2024, godzina 16.00, kawiarnia Święty Spokój, Bramowa 6, Lublin.

Dziękuję.

***

A jeśli coś pójdzie nie tak, choć mam nadzieję, że wszystko pójdzie tak, to mam już nawet plan awaryjny!

#zafirewallem