@plan-b to ciekawe co piszesz, mój mąż ma 45 lat, długo był samotnym facetem (jesteśmy razem od 9 lat, wcześniej miał jakieś przelotne związki). Leczył się na depresję kiedyś zanim mnie poznał i teraz od niedawna też. Sam mi mówił, że kłócił się kiedyś z terapeutką, że normalny logicznie myślący człowiek, patrząc realistycznie na to, w jakim świecie żyjemy, powinien mieć depresję. I mimo tego jednocześnie nigdy, nawet w najgorszym dole, nie miewał myśli samobójczych. Nie zgodzę się więc z Tobą, że każdy facet je ma. Chociaż mój mąż też uważa, że baba terapeutka nigdy nie zrozumie jego problemów, a chodził do kilku, u żadnej jakoś nie zagrzał miejsca.

Przyjaciela nie wysłałam „do baby”, sugerowałam mu żeby poszukał profesjonalnej pomocy i sam wybrał, do kogo się zapisał. Chociaż u psychiatry był u faceta i rzeczywiście był z niego bardziej zadowolony.

Post nie jest virtue signallingiem, ale przyznam że mam nadal duże poczucie winy i próbuje sobie z nim poradzić, sama sobie tłumacząc że zrobiłam tyle, ile dałam radę. Więc może to tak wyglądać. Może powinnam wezwać służby dużo wcześniej i zamknąć go w psychiatryku, ale to nie jest coś, czego by sobie życzył. Pytanie czy większą wartość ma godność człowieka, czy utrzymanie go przy życiu za wszelką cenę. Myślę że bardzo cierpiał, ciągnęło się to za nim od lat, był bardzo wrażliwy i czuł świat mocniej niż inni. Do tego lubił zanurzać się w negatywnych myślach i sprawiało mu to trochę masochistyczną przyjemność, czasem płynął w tym za daleko. Takie wybrał rozwiązanie swojego problemu.

Sama prywatnie uważam że współczesny świat jest chujowym miejscem do życia i coś w tym może być, że psychologia i psychiatria to jak naklejanie plastra na gangrenę. Ciekawe, czy nastąpi kiedyś jakiś przewrót społeczny. Chciałabym, żeby ludzie wrócili do życia bardziej plemiennego, mniejszego skupienia na własności i indywidualizmie, a większego na współpracy i dobru wspólnym (ale zaraz ktoś powie, że wymyśliłam komunizm). Epidemia samotności jest porażająca, zwłaszcza wśród mężczyzn.

@ratty

Epidemia samotności jest porażająca, zwłaszcza wśród mężczyzn.

1. Wychowanie na bajkach Disneya.

2. Coraz więcej facetów wychowywanych jest przez samotne matki, którym wszystko "samo się robi".

3. Masowe migracje aka wzrost mobilności, który powoduje, że traci się "starych" znajomych.

4. Faceci zakładający rodziny odcinają się od znajomych, zazwyczaj przez brak czasu i konieczność zapierdolu lub za inicjatywą żony/partnerki, tzw. Polish Dream.

5. Soszjal media niesprzyjające realnym i głębszym kontaktom.

6. Płytkość relacji towarzyskich opartych często tylko na wspólnym chlaniu (starsi) bądź imprezowaniu (młodsi).

7. Kult sukcesu materialnego i postrzeganie faceta przez to co ma i jaką pozycję zajmuje, szczególnie ze strony kobiet.

O obecnej specyfice relacji d-m nawet nie wspomnę.

Ergo, jak ktoś jest osobą wysoko wrażliwą, empatyczną, inteligentną, to ma fchuj ciężko w dorosłości i rzadko kiedy jest do tego przygotowany psychicznie.

Czasem niestety nie uda się pomóc, jeżeli ktoś sam sobie nie będzie chciał pomóc.

@plan-b sami jesteśmy odpowiedzialni za nasze życie. We współczesnej gospodarce po prostu trzeba się wziąć do roboty by osiągać sukcesy a nie samo przychodzi.

@ratty

Epidemia samotności jest porażająca, zwłaszcza wśród mężczyzn

To tylko ich wybory, nic nie robią z swoim życiem to są samotni, trzeba ćwiczyć umiejętność społeczne jeśli chce się żyć w społeczeństwie. Samotność jest naszą decyzją tylko i wyłącznie, wystarczy poprawić umiejętności komunikacyjne, znaleźć pasję, pracę to się będzie miało z ludźmi do czynienia. Sam jestem młody bo 22 lata i z autopsji mogę potwierdzić, że samotność jest wyborem.

@ratty

Dzięki za odpowiedź. Długa i wartościowa.

W większości zgoda z tym co napisałaś. Z inną częścią średnio się zgodzę, ale nie chcę rozpoczynać dyskusji.

Jedna uwaga z mojej strony.

> był bardzo wrażliwy i czuł świat mocniej niż inni

Polecam unikać określania jakiegoś faceta per "wrażliwy" i "czuł rzeczy mocniej", w szczególności w rozmowie z takim facetem. Częściej niż rzadziej, facet ma raczej wyidealizowany pogląd na świat. A używanie etykietki "wrażliwy" w stosunku do faceta, ma tyle negatywnych skutków, że nawet nie wiem gdzie zacząć.

Najgorszy zestaw cech to: idealizacja oraz inteligencja na tyle wysoka, że pozwala na łatwe dostrzeganie długo-terminowych konsekwencji. W ramach ciekawostki, załączam małego mema, który gdzieś ostatnio się przewinął przez internety, a który jest w temacie.

@Dudleus

sami jesteśmy odpowiedzialni za nasze życie. We współczesnej gospodarce po prostu trzeba się wziąć do roboty by osiągać sukcesy a nie samo przychodzi.

Może wyraziłem się zbyt zwięźle w moim pierwszym komentarzu. Przez powiedzenie, że faceci są obecnie wymienialnym narzędziem, nie miałem zamiaru narzekać, że nic nie przychodzi samo.

Nie wiem czy jest sens rozwijać to co miałem na myśli, bo to co chciałem powiedzieć zostało już doszczętnie przedyskutowane przez ostatnie lata na różnych forach.

samotność [facetów] jest wyborem

Spłycasz. Są cechy charakteru i osobowości, które sprawiają, że dana osoba nie czerpie przyjemności z powierzchownego kontaktowania się z ludźmi, i nie ma w tym żadnego wyboru. Umiejętności społeczne same w sobie nietrudno przyswoić, ale nie zmienia to za wiele.

Wysunąłbym tezę, że faceci mają częstszą tendencję do popadania w obsesję związaną ze swoim danym hobby, czy formą aktywności (która często jest wykonywana w pojedynkę), niż kobiety, co jeszcze bardziej dokłada do "problemu".

Innymi słowy, jeżeli ktoś jest towarzyski, ale siedzi w swojej chacie, to rzeczywiście jego brak kontaktów wynika z jego wyboru.

@plan-b odnośnie samotności to ja zrozumiałem to w negatywnym znaczeniu nawet w poście gość się źle z tym czuł i mówił o tym otwarcie. Jeżeli ktoś źle się czuje z tym, że jest sam to wtedy powinien coś z tym zrobić. Ty natomiast napisałeś, że niektórzy nie potrzebują kontaktów z ludźmi no i spoko co kto lubi, nikt im nie będzie nakazywał tego.

@bartek555 ewidentnie z wykopu przyszedł to się chyba redpil nazywa, kolejny rodzaj oświeconego z włączonym myśleniem a wyłączonym tv. Co z tego, że badania pokazują, iż terapia pomaga, ale facet nie może iść do kobiety terapeuty bo tak piszą na forach internetowych. Ja to bym nawet z ciekawości poszedł poznać inny punkt widzenia.

@hejno

Przez "zabicie swojej osoby" miałem na myśli przestanie uważania się za unikatową "jednostkę" z tożsamością, oraz na mocnym utemperowaniu swojego idealizmu oraz oczekiwań. Kiedy to tak ubiorę w słowa, to wydaje się to bardziej błahe niż proces, który przynajmniej mi zabrał niemało czasu i druzgocącej wewnętrznej konfrontacji. Efekt końcowy jest taki, że ma się wrażenie bycia ponad swoje istnienie, a samo to istnienie przestaje mieć duże i "krytyczne" znaczenie. Dodatkowo, trochę wbrew "logice", człowiek staje się bardziej empatyczny w stosunku do innych ludzi, i często ich własnej walki, którą kryją za swoją maskaradą. Taki człowiek staje się mniej błahostkowo konfrontacyjny w stosunku do innych ludzi, i przestaje mieć potrzebę udowadniania im czegokolwiek.

Dlatego napisałem, że ludziom, którzy mają od samego początku na 100% wywalone na wszystko, można czegoś pozazdrościć i od których można się czegoś nauczyć. Z drugiej strony, tacy ludzie nie mają tej "pracy" za sobą, która jest niektórym potrzebna, żeby osiągnąć ten sam poziom. A ta praca powoduje, że istnieje różnica miedzy takimi ludźmi. Np. ci co mają wywalone od samego początku, są przeważnie również chamami (tj. m. in. brak empatii).

Moja osobista wewnętrzna "walka" była w etapach. Uważam, że fundamentalną rzeczą jest nieuciekanie od tych konfrontacji (np. w używki, rozrywkę, imprezy (gdzie większość innych ludzi również próbuje uciec od swoich konfrontacji), itp, również: w religię). Odbywają się one w samotności i często między 10-20 minut (chociaż raz "konfrontowałem się ze sobą" przez ponad godzinę). Te konfrontacje wyglądają tak, że umysł wyrzuca "negatywne fakty i obserwacje", a ty próbujesz je poukładać. W większości, te fakty i obserwacje wynikają z treści, jakie się skonsumowało przez ostatnie parę miesięcy, i dlatego to jest "w etapach". Uważam, że warto konsumować treści, które dają najmocniejszą dawkę pożywki w tych konfrontacjach, żeby szybciej przez to wszystko przejść, chociaż wiąże się to z większą walką.

Dwa razy, w moim wypadku, wynikiem tych konfrontacji były myśli samobójcze. Pierwszy raz było bardzo ciężko, i było to dla mnie przerażające. Wtedy myślałem, że nie da się już "niżej upaść" w swoich rozważaniach. Przez następne dwa dni byłem bardzo przygnębiony. Parę lat później miałem drugi zjazd i było to najgorsze co mi się kiedykolwiek przytrafiło, i po wszystkim nie dziwię się, że ludzie ze sobą kończą. Kulminacją było ostatnie około 10 minut gdzie w umyśle miałem rozpędzony pociąg negatywnych myśli, któremu wysiadły hamulce. Myśli, których wnioskiem było, że wszystko jest żałosne i bez perspektyw na polepszenie, i że moja osoba jest żałosna i bez perspektyw na polepszenie. Przez 10 minut, w samotności i w pętli. Ma się ochotę krzyknąć "przestań mówić", ale tak jak powiedziałem, ten pociąg nie miał hamulców (tzn. w głównej mierze: na zdrowy rozsądek przyznaje się racje tym myślom i wnioskom). Po długim wysłuchiwaniu tej rozpędzonej pętli myśli, stwierdziłem sam sobie z pełnym przekonaniem i spokojem, że "dobra, idę się zabić". I w tym dokładnym momencie, ten wrzask myśli zupełne i nagle ucichł. I tak sobie siedziałem w _zupełnej_ wewnętrznej ciszy. Przez następny dzień byłem zupełnie martwy i wewnętrznie spokojny, pomimo tego, że normalnie funkcjonowałem wśród ludzi. Od tamtego czasu ta "martwica" jest moim fundamentem w funkcjonowaniu na tej planecie, jest to część tego, co miałem na myśli przez "zabicie swojej osoby".

Z bardziej praktycznego punktu widzenia: nie uważam swojego ciała za swoją osobę. To nie jest specjalnie głęboki wniosek. Nie uważam natomiast również swojego umysłu, i myśli które się przez ten umysł "przemieszczają", za swoją osobę. Nie identyfikuję się specjalnie również ze swoim imieniem i nazwiskiem. To jest ta inna część tego, co miałem na myśli przez "zabicie swojej osoby".

Nie oznacza to funkcjonowanie jak robot, który się poddał. Mam normalne życie. Jedynie "negatywny" skutek powyższego jest to, że pewne, nazwijmy to "wyższe", poziomy "radości" zostały zupełnie ucięte z repertuaru dostępnych doświadczeń życiowych. To nie jest tak, że je się dalej zauważa, ale się ich nie czuje. To jest tak jakby "skala radości" została ucięta nożyczkami powyżej pewnego poziomu. Te ucięte poziomy widnieją jeszcze w pamięci z przeszłości, ale obecnie są "nieadresowalne". Inny skutek jest taki, że nie jest się "fundamentalnie podatnym" na negatywne myśli i emocje, co daje m. in. możliwość zauważania, kiedy inni próbują te myśli i emocje zmanufakturować i zainstalować w twoim umyśle. To jest przydatne m. in. w obliczu obecnego sposobu marketingu opartym na fomo i social flexing.

To jest właściwie tyle co chciałem opisać. Natomiast chciałbym jeszcze parę rzeczy dodać, które mogą być przydatne.

1/2

@hejno

... ciąg dalszy.

Ktoś mógłby powiedzieć, że powyższe to najzwyczajniej "zabicie ego". Ja się nie zgodzę. Jeżeli już mowa o ego, superego i id, to raczej "zabicie id", a nie "ego". Ja osobiście polecam ucięcie większości "zdobyczy psychologii" z ostatnich 150 lat. Uważam współczesną psychologię za na siłę budowany mistycyzm w oparciu o etykietki (np. to "ego" itd.), które sprawiają wrażenie, że problem jest rozwiązany, i wystarczy o nim poczytać i już się jest "wyleczonym". Śmiech mnie bierze na samą taką propozycję.

Skoro znowu jestem przy psychologii, to warto choć raz wybrać się na terapię (na parę miesięcy), żeby samemu doświadczyć, że nie pomaga.

Ktoś mógłby powiedzieć, że to stoicyzm, ale się nie zgodzę. Stoicyzm jest "overhyped". Warto przeczytać diatryby i enchiridion Epictitusa, ale tylko dla informacji. Stoicyzm prowadzi do "robotyzacji" i zabicia motywacji do robienia czegokolwiek. Zatrzymam się tu na chwilę, bo uważam, że warto o tym wspomnieć. Jeżeli ktoś "nie ma motywacji", to może to być jedno z dwóch rzeczy: 1. brak energii do działania, albo 2. brak "zachęty" (pomimo energii). Pierwsze się rozwiązuje krótko terminowo przez konsumpcję kofeiny (polecam tabletki, gdzie jedna tabletka = 1 espresso, więc można to dawkować w miarę potrzeby), a długo terminowo przez trening obciążeniowy (np. 2-3 razy w tygodniu klasyczne ćwiczenia na całe ciało ze sztangą). Drugie potrzebuje trochę wewnętrznej pracy, i jest źródłem dochodów niejednej "książki o samorozwoju". Jeden sposób: popatrzeć na 7 grzechów głównych w katolicyzmie. Wbrew katolicyzmowi (i wbrew stoicyzmowi, który w zasadzie jest protoplastą chrześcijaństwa), tych "grzechów" nie należy próbować unikać, tylko trzeba je rozsądnie dawkować. Polecam się dłużej zastanowić nad tym. Drugi sposób: nie czekać na motywację, tylko nauczyć się jak dyscyplinować swój umysł. To jest zupełnie to samo działanie jak podczas podnoszenia ciężkiej sztangi - wtedy "dyscyplinuje się" konkretne mięśnie do przyjęcia ciężaru oraz do utrzymania szkieletu w poprawnej pozycji. W ten sam sposób można "spiąć" swój umysł do wprawienia się w działanie. Tak jak można spiąć biceps, można metaforycznie spiąć mózg.

W "Peaky Blinders" jest często mowa o "umieraniu za życia". Jest to trochę zromantyzowane tam.

Javier Milei ostatnio dobrze powiedział, że jego pogląd jest taki, żeby dać ludziom surową prawdę, i mieć nadzieję, że sobie to poukładają w głowach, zamiast dawać im fikcję i kłamstwa.

Jeżeli chodzi o "co jest ważne", to warto skupić się na następujących rzeczach, a wszystko inne uważać za opcjonalne: 1. dach nad głową, 2. mechanizmy i procedury bezpieczeństwa (m. in. interesowanie się polityką, bo samemu się nie da), które chronią tego dachu nad głową przed kremlem, jego agenturą i jego bandą zombie, oraz 3. bycie w długim związku z osobą, która jest wartościowa.

Uważam za fundamentalne poznanie natury ludzkiej. Poza takimi korzyściami jak późniejsze widzenie jej w sobie samym oraz u innych, dostrzega się potem również tę całą fikcję dokoła siebie, obliczoną na ukrycie tej natury. 55 esejów już wspomniałem w pierwszym komentarzu. Z innych materiałów: audiobook od "Illimitable Men", oraz "twitterowe space'y" od "brutedeforce".

Parę cytatów:

"Często ludzie muszą czuć się lepsi od innych, żeby czuć się równi."

"95% twojej osoby nie jest unikatowe. A te pozostałe 5%, które jest unikatowe, jest nieistotne."

"Udawaj 120% ich entuzjazmu, oraz 80% ich inteligencji. Więcej entuzjazmu sprawia, że jesteś dla nich wkurzający, a mniej, że jesteś dla nich zbyt przegrany. Więcej inteligencji ich obrazi [bo są próżni], a za mniej inteligencji uznają cię za imbecyla."

Tyle.

@plan-b Dzięki za rozwinięcie myśli. Mój przyjaciel rzeczywiście był idealistą i miał wysokie oczekiwania od życia, które trudno mu było spełnić, oczekiwał szybkich efektów i potrafił się bardzo zaangażować, żeby coś osiągnąć, ale w przypadku trudności łatwo tracił motywację. Od pewnego czasu toczył tę wewnętrzną walkę i nie unikał konfrontowania się z negatywnymi myślami, tak jak wspomniałam w komentarzu wyżej, wręcz mówił mi, że sprawia mu to masochistyczną przyjemność i mam wrażenie, że czasem płynął w tym za daleko. Też mówił, że w swoich rozważaniach już dawno podjął decyzję o tym, ze chce się zabić i przyniosło mu to ulgę i ciszę. Mimo wszystko jednak to zrobił fizycznie.

Myślę że brakowało mu tych najważniejszych rzeczy, o których piszesz. Był Ukraińcem, od 10 lat w Polsce i tu studiował, ale rodziców miał w Ukrainie, ojca wzięli do wojska i wiem że bardzo przejmował się tym, co się dzieje na froncie. Jednocześnie wstydził się swojej narodowości, świetnie mówił po polsku i prawie nie było słychać, ale pewnie i tak utrudniało mu to życie w Polsce, ukraińskie imię pewnie nie pomaga na Tinderze, który i bez tego jest dość pojebany. Trudno było mu kogoś poznać i stworzyć związek, także w realu, pracujemy w męskiej branży. Dobrze czuł się przez pewien czas, kiedy miał cel żeby nauczyć się programować i zmienić pracę, skupiał się na tym przez ostatnie kilka lat. Kiedy mu się to udało i zatrudnił się w mojej firmie, przez ok. pół roku był zachwycony i wymiatał we wszystkim co robił. Po pewnym czasie początkowy entuzjazm trochę opadł i chłopak stracił cel, do którego dążył. Wtedy postanowił znaleźć sobie dziewczynę (wcześniej nie interesował się raczej tym nie interesował), ale drażniła go płytkość kontaktów i bolało częste doświadczenie odrzucenia. Miał cel, żeby schudnąć i udało mu się zejść kilkanaście kilo, ale w niezbyt zdrowy sposób, na dość głodowej diecie. Zwracałam mu na to uwagę kilkukrotnie, ale był zadowolony z efektów, a myślę że mogło to nie posłużyć jego organizmowi i głowie.

Podejrzewał że jest w spektrum autyzmu, ja też mam to zdiagnozowane, więc może dlatego tak dobrze się dogadywaliśmy. Są takie myśli, których wypowiedzenie na głos w zwykłym towarzystwie kończy się w najlepszym wypadku ich śmiechem z zażenowania, a w najgorszym spojrzeniem na ciebie jak na creepa i odejściem gdzie indziej, dlatego zwykle siedzi się cicho i maskuje. W naszej relacji te myśli były podchwytywane przez drugą stronę i stawały się tematem do dyskusji. Tyle akceptacji i braku oceniania, co od niego, nie dostałam nigdy od nikogo, myślę że udawało mi się odwzajemnić tym samym. Mieliśmy niesamowity flow w rozmowie, oboje nie lubiliśmy small talku i prowadziliśmy bardzo dużo “deep talku”. Dlatego staliśmy się sobie tak bliscy i nazywam go przyjacielem, choć znaliśmy się krótko.

Myślę że ten etap konfrontacji ze sobą samym wiąże się jakoś z wejściem w dorosłość około 25-30 roku życia. Nawet skojarzyło mi się to z “27 club”, do którego należą słynni samobójcy, może przechodzili wtedy przez podobny kryzys tożsamości. Mój przyjaciel też miał 27 lat, dopiero w tym roku skończyłby 28.

Ciekawe jak się różni przejście tego procesu u kobiet i u mężczyzn. Ja jestem od niego sporo starsza, mam 35 lat i w jego wieku rodziłam pierwsze dziecko. Też była to dla mnie w pewien sposób śmierć samej siebie sprzed dzieci, ciężko to zniosłam i musiałam na nowo zbudować swoją tożsamość. Być może ze względu na to, że zwykle mężczyzna później zakłada rodzinę, jest mu trudniej gdy w tym krytycznym wieku jest już poza domem rodzinnym, a jeszcze bez własnej rodziny.

@ratty

Twój komentarz, że mieliście świetny flow w rozmowie, oraz że od razu wchodziliście w deep talk na tematy, które "nie są mile widziane" w codziennym towarzystwie, przypomniało mi pewien mój kontakt z kobietą (nota bene, Ukrainką) osiem lat temu. Dokładnie to samo wrażenie niedowierzania, jak można dobrze z kimś pogadać. Stety niestety, zdecydowałem się wtedy trochę ograniczyć kontakt z nią, bo zacząłem się zakochiwać, co było niezręczne w tamtej sytuacji, zwłaszcza, że była mężatką. To może być trochę małą lekcją jak to mogło wyglądać w twojej sytuacji z tym chłopakiem. Osobiście nie wiem jak kontakt samotnego chłopaka, nazwijmy to "w sile wieku", z kobietą z którą dobrze mu się gada, może nie skutkować w przynajmniej zauroczeniu.

Dzięki za podzielenie się swoim doświadczeniem po urodzeniu dziecka. Ma to sens, a nie pomyślałem o tym wcześniej. Nie sądzę, żeby to było zupełnie porównywalne z tym, co napisałem wcześniej w stosunku do facetów, ale widzę co próbujesz powiedzieć.

Miłego.

@Dudleus do końca nie wiem ale pojebany ojciec, bieda w dzieciństwie i za duże ambicje. Było bardzo źle jak trafiłem do psychiatry ale nie miałem myśli samobójczych. Zaczęły się ataki paniki, agresja i lęk. Na przykład nie odbierałem telefonów. Jakaś taka niechęć do ludzi. Poszedłem do psychiatry bo zacząłem zauważać, że ranię bliskich swoją agresją (psychiczną dla jasności). Byłem bardzo nerwowy.

Psychiatra stwierdził że mam napady lękowe, nerwice i depresję. Dostałem leki, które brałem parę lat. Potem stwierdziłem że w sumie to źle mi po nich i je odstawiłem sam. W międzyczasie poczytałem o psychologii, o przypadkach innych ludzi z tagu przegryw i wywnioskowałem co się dzieje w mojej głowie. Bardzo mi to pomogło. Do dzisiaj biorę czasami benzo, choć nigdy się od nich nie uzależniłem. Są ze mną od 10 lat ale małe opakowanie starcza mi na rok.

Miałem zalecenie psychoterapii behawioralnej i to jakiejś głębokiej ale nie skorzystałem z braku czasu. Musiałbym chodzić codziennie przez długi czas.

@Dudleus za duże ambicje w moim przypadku: jesteś biednym i wrażliwym dzieckiem. Ojciec chleje a matka płacze nad rachunkami. Chcesz pomóc ale nie możesz. Zaczynasz widzieć w nich nieudaczników i sam nie chcesz taki być. Nie jeździsz na wakacje, nie masz większości rzeczy i patrzysz, że koledzy mają lepiej. Powstaje kompleks i niska samoocena. Podświadomość mówi ci, że pokonasz „kompleks biedaka” pieniędzmi, więc próbujesz je zdobyć. Edukujesz się, oszczędzasz, próbujesz, ryzykujesz. Codziennie planujesz i myślisz. Nie udaje się zarobić kasy, która cię zabezpieczy (jak się potem okaże, każda suma jest za mała). Pojawiają się ataki paniki ale na początku nie wiadomo dlaczego. To, że ci się nie udaje zrealizować planu tworzy przewlekły stres. Z ciągłego stresu i smutku robisz się nieszczęśliwy - tworzy się depresja. Czas ucieka, robisz się starszy. Pojawiają się dzieci a tu plan nie zrealizowany. Boisz się, że zafundujesz im takie samo dzieciństwo jakie ty miałeś. Że dziecka na wakacje nie wyślesz i będzie smutne, że koledzy jeżdżą. Jesteś wewnętrznie niespełniony, nieszczęśliwy i niespokojny.

Dopiero zrozumienie tego problemu i tego co się dzieje w głowie daje szansę na naprawę. Bardzo wiele wynosi się z dzieciństwa.

Ja ogarnąłem się sam ale to właśnie rozmowa z psychologiem ma ci uświadomić źródło problemu i pomóc ci się z nim uporać.

Z perspektywy czasu widzę, że miałem wiele szczęśliwych chwil ale nie umiałem się wtedy nimi beztrosko cieszyć i tego najbardziej żałuję.

@Artic sam jestem biedny, ale wiem, że to tylko i wyłącznie moja decyzja. Gdybym pracował po 20h dziennie nad swoją firmą lub karierą to zarabiałbym kilkanaście milionów rocznie a tak to nie mam nic.

Z tego co obserwuję i czytałem to na depresję i ataki paniki chorują inteligentni ludzie, ja nigdy nie zachoruję bo jestem za głupi.

Nie jest z tobą tak źle bo jesteś inteligenty, masz autorefleksję opisałeś tutaj co się dzieje ciąg przyczynowo skutkowy. samodzielnie zapracowałeś na lepszy stan.

@Dudleus psychodynamiczna. Z doświadczenia powiem, że z psychoterapeutą też się trzeba "dogadywać". Najgorsze są początki, jak się szuka kogoś odpowiedniego do poprowadzenia terapii, bo jak ktoś nie spasuje, to u kolejnego psychoterapeuty znowu ta sama gadka, wywiad, itd. Ale jak już znajdziesz kogoś, kto gada z sensem, nie traktuje Cię jak "ziomka do pogadania" (znam takie przypadki), tylko jak pacjenta któremu trzeba pomóc, to już jakoś idzie. Niestety terapia wiąże się mocno z grzebaniem w przeszłości i w swoich uczuciach, więc taka porada ode mnie, jeśli już się zdecydujesz: zawsze mów na terapii co pierwsze Ci przychodzi do głowy, pierwszy impuls jaki poczujesz czy nawet jakieś wspomnienie które się pojawi w głowie na pytanie od psychoterapeuty. Jak się zaczniesz zastanawiać nad jakąś odpowiedzią, coś zatajać bo np jest zbyt wstydliwe, to na dłuższą metę to nie będzie miało sensu. Psychoterapeuta to nie ma być kolega, tylko człowiek który pomoże Ci przepracować całe gówno, które powoduje, że czujesz się jak się czujesz. Ja też brałem długo (około 5 lat) leki SSRI przepisywane przez psychiatrę, ale to już są sprawy indywidualne ustalane z lekarzem, jeśli jest taka potrzeba.