Najnowsze wpisy - Hejto.pl

★Gruba ryba

w Astronomia 2024-07-23T00:11:00+02:00

Teraz czas na kulinaria w przestrzeni kosmicznej, a raczej próbę wyjaśnienia czemu astronomowie na ISS narzekają na mdłą paszę.
#astronomia #kosmos #nauka #ciekawostki #kuchnia

https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/dlaczego-jedzenie-w-kosmosie-nie-smakuje

Dlaczego jedzenie w kosmosie nie smakuje

Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie Royal Melbourne Institute of Technology (RMIT) pokazuje, że intensyfikacja niektórych zapachów żywności w symulowanych warunkach kosmicznych może wyjaśnić, dlaczego astronauci odczuwają mdły smak.

Urania

Zaloguj się aby komentować

Deykun

Fanatyk

w Nauka 2024-07-22T20:14:09+02:00

Po skompresowaniu pod ogromnym ciężarem lodowców, teren w Finlandii podnosi się z powodu postglacjalnego odbicia. Efekt jest najsilniejszy wokół Zatoki Botnickiej, gdzie ląd stale podnosi się o około 1 cm rocznie. W rezultacie stare dno morskie stopniowo zamienia się w suchy ląd: powierzchnia kraju powiększa się o około 7 kilometrów kwadratowych rocznie. Względnie rzecz biorąc, Finlandia wynurza się z morza.

https://en.wikipedia.org/wiki/Finland#Geography

#geologia #geografia #finlandia #europa

Finland

Finland, officially the Republic of Finland, is a Nordic country in Northern Europe. It borders Sweden to the northwest, Norway to the north, and Russia to the east, with the Gulf of Bothnia to the west and the Gulf of Finland to the south, opposite Estonia. Finland covers an area of 338,145 square kilometres (130,559 sq mi) and has a population of 5.6 million. Helsinki is the capital and largest city. The vast majority of the population are ethnic Finns. The official languages are Finnish and Swedish, of which 84.9 percent of the population speak the first as their mother tongue and 5.1 percent the latter. Finland's climate varies from humid continental in the south to boreal in the north. The land cover is predominantly boreal forest biome, with more than 180,000 recorded lakes. Finland was first settled around 9000 BC after the last Ice Age. During the Stone Age, various cultures emerged, distinguished by different styles of ceramics...

Wikipedia

noriad 2024-07-22T22:06:16+02:00

W Kanadzie co tam za teren się tak bardzo wybrzusza?

Jarasznikos 2024-07-23T17:36:42+02:00

@noriad Podejrzewam że efekt ten sam. Odbicie polodowcowe.

Zaloguj się aby komentować

Deykun

Fanatyk

w Etymologia 2024-07-21T20:53:36+02:00

Źródła nazwisk w Anglii

Źródło: https://www.tiktok.com/@etymologynerd/video/7393447806784130334

#etymologia #lingwistyka #ciekawostkietymologiczne #jezyk

Zaloguj się aby komentować

Zostań Patronem Hejto i odblokuj dodatkowe korzyści tylko dla Patronów

Włączona możliwość zarabiania na swoich treściach
Całkowity brak reklam na każdym urządzeniu
Oznaczenie w postaci rogala , który świadczy o Twoim wsparciu
Wcześniejszy dostęp, do wybranych funkcji na Hejto

Hans.Kropson

Tytan

w Historia 2024-07-21T15:50:41+02:00

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY

#iwojnaswiatowa #historia #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XVII
POWRÓT NA ZIEMIĘ I DO SZALEŃSTWA

Jest oczywiste, że moje doświadczenia w podświadomości zabarwiły moje codzienne ja na jakiś czas; zrobiły to w rzeczywistości dłużej, niż zdawałem sobie sprawę, Suora Rucchin była pod szczególnym wrażeniem tego, co wydawało się jej cudownym uzdrowieniem, ponieważ wszystkie osoby wątpiły w moje życie. Moje siły stopniowo zanikały i jako ostatnie rozwiązanie zastosowano zastrzyk z opium, a oto po kilku godzinach obudziłem się i usiadłem w łóżku! Dała upust własnemu zdumieniu, wykrzykując: "Tu sei renato!" (Odrodziłeś się!), Te trzy słowa opowiadają całą historię psychicznego dramatu, przez który właśnie przeszedłem, mogłem zauważyć na podstawie kalendarza, że było teraz przedpołudnie drugiego stycznia, tysiąc dziewięćset szesnastego roku, widziałem stary rok odchodzący i nowy rok wprowadzony z mojego punktu widzenia, w krainie mrocznego snu! Naprawdę czułem się odrodzony, zarówno pod względem fizycznego wigoru, jak i duchowej mentalności - gotowy na drugą rundę życia na ziemi! Ta noc była moją pierwszą nocą prawdziwego, normalnego snu od czasu mojego przyjęcia do szpitala - ciało i dusza znów razem, miałem doskonały, pozbawiony snów sen, ale kiedy obudziłem się rano, ślady napięcia tego psychicznego doświadczenia wzięły mnie z powrotem w swój dezorientujący uścisk. Przed Bożym Narodzeniem wyszedłem z okopów, ba, nawet Nowy Rok nadszedł i minął. Leżałem z głową na miękkiej, białej poduszce i próbowałem się zastanowić. Odkryłem, że wojna toczy się tak samo. Jak więc wydostałem się z okopów przed Bożym Narodzeniem? Dzięki mojemu intelektowi? Albo sprytowi? Nie, dzięki mojej wierze! Jeśli moja wiara mogła wyciągnąć mnie z wojny, to dlaczego nie mógłbym wyciągnąć z okopów syna każdej matki, zarażając go tą samą wiarą? Był to wspaniały plan, ale czyż nie był to również dobry powód - być może dobry i wystarczający powód, dla którego byłem konwojowany przez moje nadprzyrodzone doświadczenie, Może ten nacisk na wydostanie się z okopów w obliczu wszystkich materialnych przeszkód na mojej drodze został zainspirowany w moim umyśle nieznanym mi celem zademonstrowania ku mojej pełnej satysfakcji, że tam, gdzie jest pełne zaufanie zrodzone z zamieszkującej wiary, niemożliwe zawsze może się spełnić,

Myśli te przerwało pojawienie się Suory Rucchin, która przyniosła mi kilka cienkich kawałków ciasta do zjedzenia i mały kubek ciepłego mleka do wypicia. Następnie powoli zapadłem w cichy, spokojny sen, z którego obudziłem się dopiero bardzo późnym rankiem, odświeżony na duchu i ciele, ponieważ miałem sen. We śnie spacerowałem po szpitalu ubrany w szlafrok szpitalny i nagle usłyszałem ogień karabinowy walczących piechurów, Wychodząc na zewnątrz, zobaczyłem walkę uliczną toczącą się między dwiema przeciwnymi siłami, uniesioną ręką wskazałem żołnierzom, aby przestali strzelać, Następnie poczułem ostry ból w prawym boku, gdzie trafiła mnie kula wroga. Ale nie zachwiałem się, zamiast tego spokojnie wyciągnąłem kulę palcami i trzymałem ją w górze, aby pokazać walczącym moją nietykalność. Natychmiast strzelanina ustała, mężczyźni rzucili broń na ziemię i zaczęli się obejmować, wołając: "Wojna się skończyła!". W tym momencie obudziłem się, przy pierwszej nadarzającej się okazji opowiedziałem swój sen kilku kumplom w pobliżu. Wszyscy się śmiali, każdy z nich twierdził, że miał podobny sen, ale wynik był odwrotny. W ich snach wojna trwała jeszcze długo i w końcu zobaczyli naszą stronę maszerującą na Wiedeń, Jeden z chłopców zawołał: "Bracie, nie możesz zatrzymać wojny snem". Pomyślałem, że miał rację do tego stopnia: potrzeba czegoś więcej niż marzenia, aby osiągnąć rezultaty. Z drugiej strony, marzyciele dokonywali wielkich rzeczy, Najwięksi ludzie na świecie byli marzycielami, więc zachowałem spokój, ale pomysł zakorzenił się w chorym umyśle. To nie mogło się skończyć. Chwilę później Suora Rucchin przyszła mi ze smutkiem powiedzieć, że musimy się rozstać, że zostanę natychmiast przeniesiony do specjalnego szpitala klinicznego, który został założony w klasztorze Renato (Klasztor Odrodzenia), również znajdującym się w Udine, Szpital ten został założony, aby przyjmować przypadki wymagające specjalnego leczenia i uwagi, które wymagały mniej zatłoczonych i ciasnych warunków niż te panujące w szpitalu epidemicznym w Szkołach Dantego.

O zmroku, pod eskortą Suory Rucchin i kilku innych sióstr zakonnych i lekarzy, udałem się do ambulansu, który czekał, aby zabrać mnie samego do klasztoru Renato. Kiedy żegnałem się z kolegami z mojego oddziału, chłopiec, który zauważył, że sny nie kończą wojen, uścisnął mi dłoń i wypowiedział te pożegnalne słowa: "Bracie, wracaj na Ziemię - i do szaleństwa".

KIEDY siedziałem samotnie w ambulansie, który szybko jechał do klasztoru Renato, ta ostatnia uwaga: "Bracie, wracaj na Ziemię i do szaleństwa", zaczęła fermentować w moim umyśle. Rzeczywiście, właśnie tam się teraz znajdowałem - z powrotem na Ziemię i do szaleństwa. Czym innym jak nie szaleństwem była ta scena, którą kontemplowałem wokół siebie? Szalony świat wypełniony szalonymi ludźmi! Gdzie można było znaleźć choć szczyptę rozsądku? Pomimo ostatnich dwudziestu wieków kazań i nauki oraz całego naszego chlubnego postępu moralnego i duchowego, cywilizacja upadła i okazała się całkowitą porażką! Czy to najlepsze, co mogli zrobić silni i mądrzy? Więc niech staną z boku i dadzą szansę słabym i głupcom!

W trakcie tych duchowych medytacji karetka nagle się zatrzymała. Gdy wysiadłem, znalazłem się na dużym, przestronnym dziedzińcu, który po otaczających mnie posągach i kapliczkach uznałem za miejsce kultu religijnego. Zamiast zostać natychmiast wprowadzonym do budynków klasztoru Renato, jak można by się spodziewać, zostałem poproszony o poczekanie na zewnątrz, aż ktoś po mnie przyjdzie. Ku mojemu zaskoczeniu, gdy ktoś się pojawił, okazał się być podpułkownikiem Królewskiego Korpusu Medycznego. Wydawało mi się to bardzo niezwykłe, że wyższy oficer raczył oddać honory domu zwykłemu kapralowi i zobaczyć go bezpiecznie odpoczywającego w wygodnym łóżku (numer siedem) na oddziale wychodzącym na dziedziniec na parterze. Kilka sióstr zakonnych, w tym matka przełożona, wkrótce przyszło odwiedzić nowoprzybyłego, aby go poznać. Bardzo troskliwie zapytały, czy jestem głodny. Poprosiłem o chleb i ciepłe mleko, które natychmiast otrzymałem.

Zaloguj się aby komentować

Hans.Kropson

Tytan

w Historia 2024-07-20T14:41:57+02:00

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY

#iwojnaswiatowa #historia #religia #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XVI
CO SIĘ DZIEJE, GDY UMIERAMY

Odetchnąwszy z ulgą, że mam już tę mękę za sobą, zapadłem w głębokie otępienie, które w końcu przerodziło się w utratę przytomności, z której nie miałem się obudzić, z wyjątkiem jednej chwilowej jasności, aż do dziewiątego poranka kolejnego dnia, a mianowicie drugiego stycznia roku naszego Pana tysiąc dziewięćset szesnastego. Wiedziałem to z kalendarza na ścianie. Dzień Bożego Narodzenia mój duch spędził na szybowaniu przez eteryczne wyżyny!

Nauka i teologia nie są ze sobą sprzeczne. Nauka odróżnia świat fizyczny od psychicznego lub umysł świadomy od podświadomego. Teologia rozróżnia dwa człony tego samego podzielonego wszechświata jako duchowy i materialny. To, co zamierzam opisać z tego podwójnego naukowo-teologicznego punktu widzenia, to to, co dzieje się w umyśle człowieka w stanie konania, w tym podobnym do przesmyku stanie między życiem a śmiercią. Wolałbym, aby każdy czytelnik sam zdecydował, czy niezwykłe epizody, które miały miejsce podczas okresu śpiączki, przez który przeszedłem i jego następstwa, należy interpretować jako sny, halucynacje czy cokolwiek innego. Jestem przekonany, że są one co najmniej warte przypomnienia.

Po zapadnięciu w głęboki sen, o którym mowa powyżej, natychmiast doświadczyłem osobliwego wrażenia, że znalazłem się w głębokiej, nieprzeniknionej próżni. Wszystko wokół mnie było pogrążone w ciemności, co, jak przypuszczam, pomogło wytworzyć niezwykłe uczucie zawieszenia. Dla całego świata było to tak, jakbym stał nieruchomo w powietrzu, nie poruszając się ani w prawo, ani w lewo, ani do przodu, ani do tyłu, ani nie wznosząc się, ani nie opadając. Sam eter również stał nieruchomo. Był to stan bezruchu sięgający zera absolutnego! Ten stan bezruchu trwał przez nieokreślony czas.

Nagle, po przytłaczającej dawce bezruchu w tym nieprzeniknionym medium, być może po to, by zmiana była bardziej zaskakująca, gdy nadeszła, ściana światła niczym srebrzysty ekran pojawiła się na kruczoczarnym tle. Kalejdoskopowa i wielobarwna projekcja całego mojego cyklu życia na tej Ziemi, od moich narodzin i dzieciństwa aż do momentu, w którym otrzymałem sakramenty ostatnieg namaszczenia, została powoli rozwinięta przed moim wzrokiem, najwyraźniej dla mojego zaabsorbowania i zbudowania. Żaden najmniejszy szczegół nie został pominięty - wydawało się, że pozytywny kierunek, który należy obrać w każdym najdrobniejszym przypadku wymagającym działania i myślenia w moim światowym doświadczeniu, został tam zestawiony z towarzyszącymi mu negatywnymi alternatywami. Stało się boleśnie oczywiste, że nic nie zostało zapomniane ani przeoczone. Uwzględniono wiele wydarzeń z mojego życia, które nigdy nie zostały zarejestrowane lub całkowicie zniknęły z mojej pamięci, ponieważ zapis był niesamowity w swojej wszechstronności.

Gdy patrzyłem, jak ta niezwykła kronika się rozwija, nie mogłem powstrzymać się od poczucia przytłoczenia doskonałą osobistą uwagą, którą reprezentowała. Z mojego doświadczenia na przesmyku między życiem a śmiercią wynika, że nie ma nic wspanialszego niż dokładność systemu ewidencji i kontroli w służbie Sprawiedliwego Sędziego. Wszystko jest czarno na białym, a księgowi nie są potrzebni do weryfikacji roszczeń w odniesieniu do błędów lub niedociągnięć, ponieważ nie ma absolutnie żadnych luk na wprowadzenie alibi lub wymówek.

Mój umysł nie mógł nie być zafascynowany i zatrzymany przez ten spektakl automatycznej machiny boskiej sprawiedliwości. Żaden błąd w ocenie nie był możliwy. Był to szczyt doskonałości. Te skale sprawiedliwości były matematycznie i chronometrycznie precyzyjne w swoich obliczeniach. Co za wspaniały zaszczyt, pomyślałem, móc na to patrzeć i żyć. Gdyby tylko ludzkość mogła na to patrzeć i żyć! To nieziemskie doświadczenie trwało zbyt krótko, by zaspokoić nienasycony apetyt, jaki we mnie wzbudziło. Wydawało się, że nigdy nie będę mógł się nasycić kontemplacją tego wspaniałego spektaklu. Czułem się olśniony, zachwycony, oszołomiony Boską i nieskończoną radością. Boska wizja!

W każdej sekundzie oczekiwałem nadejścia tej najwyższej chwili, nieuniknionej zarówno dla świętego, jak i grzesznika, która oznaczałaby przekroczenie przeze mnie progu tej szczególnej samotnej próby, którą każdy mężczyzna zrodzony z kobiety musi przejść, żegnając się z ciałem. Teraz pojawia się paradoks - ponieważ wbrew postanowieniu, które podjąłem, aby żyć dalej, kiedy kapłan udzielił mi Ostatniego Namaszczenia, byłem spokojnie gotowy umrzeć w ciele, aby żyć dalej w duchu!

Ale droga, którą chciałem podążać, była zablokowana przez petycje i modlitwy płynące z Ziemi poniżej, błagające Sprawiedliwego Sędziego o odesłanie mnie z powrotem do świata materialnego.

Jeśli istnieje jedna modlitwa ponad wszystkie inne miłe Bogu, to jest nią modlitwa matki za syna. W chwili, gdy znalazłem się w szpitalu, mój umysł wysłał intuicyjną wiadomość, że jestem chory i być może umieram. W samym momencie wejścia w ten przejściowy stan sądu, w bożonarodzeniowy poranek, w kościele w Kalifornii trwała msza w intencji mojego ocalenia, na prośbę mojej matki. W swojej gorliwości, by zabezpieczyć moją materialną egzystencję, nieświadomie uniemożliwiła mi (lub przynajmniej odłożyła na czas nieokreślony) dopełnienie największego szczęścia, jakie człowiek może sobie wyobrazić - ujrzenie Boskiej Wizji oraz spotkanie i obcowanie ze swoim Bogiem i Stwórcą. W ten sposób odebrano mi bezpośrednią szansę na duchowe, a tym samym wieczne zbawienie.

Wyczułem, że zapadł boski werdykt sprzeczny z moimi bezpośrednimi pragnieniami i życzeniami i że nie pozostawiono mi innego wyboru, jak tylko wrócić na Ziemię. Wydano dekret o zawieszeniu wyroku na korzyść pragnienia i postanowienia mojej matki. Miałem być zobowiązany do życia dla jej dobra. Oczywiście nie mogłem protestować ani odwoływać się. Zdając sobie sprawę, że żaden sąd nie był dostępny, przyjąłem werdykt w duchu prawdziwej chrześcijańskiej rezygnacji.

W oczekiwaniu na wykonanie Boskiej decyzji w mojej sprawie, moje myśli powróciły do mojego pragnienia, w fazie przedśpiączkowej, kontynuowania życia na tej Ziemi. Ponad tydzień, zgodnie ze światową rachubą czasu, choć wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, minął mi na tym przesmyku między życiem ziemskim a życiem niebiańskim i teraz konieczne było, abym nieustannie odzyskiwał swoje ciało. Od czasu do czasu w ciągu tego tygodnia doznawałem uczucia wchodzenia z powrotem w moją cielesną jaźń i wychodzenia z niej, aby zachować życiową nić połączenia z nią. Często zdarza się to w przypadkach czuwania w śpiączce do tego stopnia, że pielęgniarkom i lekarzom trudno jest wykryć jakiekolwiek bicie serca lub inne ślady aktywnego życia. Jakby po to, by pozwolić mi, zanim definitywnie pozwolono mi powrócić, zwizualizować wyższość ducha nad materią, podczas gdy wciąż znajdowałem się pod panowaniem podświadomości, przeszedłem przez kilka ekscytujących nadprzyrodzonych doświadczeń.

Nagle zapadając się z powrotem w tę samą czarną próżnię, znalazłem się jako duch, szybujący szybko w przestrzeni, błąkający się wśród zastępów planet i galaktyk gwiazd, ale czasami pędzony z ogromną prędkością przez rozległe przestrzenie firmamentu, jakbym uczył się lepiej doceniać moją materialną egzystencję i rzeczywistość nadaną jej ludzkiej naturze przez same jej ograniczenia. W końcu moja dusza, po dość długim okresie podobnych wędrówek, pomknęła powoli z powrotem do swojego pierwotnego miejsca zamieszkania, przez szczelnie zamknięte okno prowadzące do mojego oddziału, przez szpitalne kompleksy przy Via Dante w Udine i powróciła na swoje miejsce w moim bezwładnym i uśpionym ciele, które leżało w śpiączce przez ponad osiem dni.

Gdy moje ciało zareagowało na powrót siły życiowej, towarzyszyło mu głębokie zmęczenie fizyczne i psychiczne, nastąpił ostateczny kryzys, trwający kolejny dzień wynikający z przyspieszonego krążenia ożywionej krwi, a następnie nagle w wyniku zastrzyku podskórnego przeszedłem przez wyjątkowe i niezwykle oszałamiające doświadczenie kobiety rodzącej dziecko. W ciągu kilku godzin moje zmysły stopniowo odzyskały jasność i odzyskałem pełną świadomość, ku wielkiemu zaskoczeniu i wyraźnej satysfakcji lekarzy i sióstr zakonnych otaczających moje łóżko, a zwłaszcza mojej pielęgniarki, Suory Rucchin, która stała się moją wierną opiekunką i powierniczką przez następne dwa dni.

Zaloguj się aby komentować

Gulosus

Mocarz

w Ziołolecznictwo 2024-07-20T11:07:34+02:00

Jak były w dawnej medycynie wykorzystywane oleje? Jacy święci byli uznawani za patronów grabarzy? Jaka jest historia rdestowca?

Oto dwudziestypierwszy numer czasopisma Pharmacopola — periodyku poświęconego farmacji, medycynie i ziołolecznictwu z perspektywy nauk humanistycznych i społecznych. Zapraszam do lektury, współpracy i udostępniania

https://pharmacopola.pl/pharmacopola-numer-3-2024/

Na okładkowej ilustracji widzimy satyryczną ilustrację Archibalda Chasemore’a (1844–1905) — brytyjskiego samouka, autora ilustracji do wiktoriańskich czasopism oraz komiksów. Tworzył również oprawę graficzną do książek oraz projekty strojów teatralnych. I możliwe, że właśnie z tym mamy do czynienia w tym wypadku. Postać aptakarza nieczęsto pojawiała się w przedstawieniach teatralnych. Chyba najbardziej awangardowym wypadkiem jest opera «Lo speciale» («der Apotheker»), autorstwa Josepha Haydna (muzyka) i Carlo Goldoniego (libretto), wystawiona po raz pierwszy w 1768 r. Co ciekawe, chociaż początkowo była ona grana po włosku, to w 1895 r. została przetłumaczona na język niemiecki i w ten sposób często jest wystawiana. «Aptekarz» pozostaje najbardziej znaną operą sławnego klasyka wiedeńskiego.

Od wieków to właśnie moździerz był podstawowym symbolem aptekarstwa. Równie często była nim pigułka (w tym wypadku trzymana w ręce okładkowego farmaka). Taką rolę przyjmowały również urządzenia do przeprowadzania lewatyw (bardzo często to właśnie aptekarze wykonywali tę czynność medyczną, za co byli sowicie opłacani), uroboros, kielich Hygiei, jednorożec, lew oraz osoba czarnoskóra (stąd w krajach niemieckojęzycznych było dużo «Mohrenapotheke»).

**
Główna strona z bezpłatnym czasopismem Pharmacopola i naszymi książkami: https://www.pharmacopola.pl

https://www.facebook.com/pharmacopolawydawnictwo/
https://www.instagram.com/alexander_gulosus/
https://www.instagram.com/pharmacopolawydawnictwo/

https://www.youtube.com/@pharmacopola_redakcja
https://www.tiktok.com/@pharmacopola.wydawnictwo

Patronite: https://patronite.pl/pharmacopola
Buycoffee: https://buycoffee.to/pharmacopola/

Moje książki: https://pharmacopola.pl/sklep/

#pharmacopola #gulosus #ziola #ziololecznictwo #farmacja

Pharmacopola numer 3/2024 - Wydawnictwo Pharmacopola

Szanowni Państwo! Kolejne książki pojawiają się w naszym sklepie internetowym. Po bestsellerowych «Mieszankach olejków eteryczncyh do aromaterapii», autorstwa M. Grochowalskiej i A . Smakosza, niedawno zostały wydane «Krew okiem diagnosty laboratoryjnego» oraz «Farmacja i farmaceutyki w dziełach kultury». Co oczywiste (jest to przecież wydawnictwo) w przygotowaniu są kolejne, zgodne z profilem Pharmacopoli. Dziękuję wszystkim autorom i...

Wydawnictwo Pharmacopola

Zaloguj się aby komentować

Rzeznik

Fenomen

w Historia 2024-07-19T13:14:08+02:00

Dzień dobry,
Dziś takie zdjęcie się wylosowało. Widzimy na nim uszkodzony czołg produkcji radzieckiej KW-1, a obok niemiecki PzKpfw 35(t) o numerze 521, a z tyłu na fotkę zapałał się chyba PzKpfw II. PzKpfw 35(t) jest to przyjęty na uzbrojenie Wehrmachtu czechosłowacki LT vz. 35 (stąd przy niemieckim oznaczeniu literka "t" od Tschechien czyli Czechy). Pojazd ten ważył ok. 11t czyli miej więcej cztery razy mniej co zaparkowany obok KW.

#czolgi #iiwojnaswiatowa #historia #ciekawostkihistoryczne

Zaloguj się aby komentować

Rzeznik

Fenomen

w Historia 2024-07-17T13:17:34+02:00

Dzień dobry,
Fotka przedstawia zniszczony i badany przez Niemców czołg KW-2. Pojazd ten był wynikiem prac polegających na uzbrojeniu KW-1 w armatę większego kalibru. I tak w tę ogromną wieżę wpakowano haubicę 152mm.

Ależ to było bydle!

#historia #iiwojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #czolgi

pszemek 2024-07-17T15:12:14+02:00

@Rzeznik kto grał w war thunder to wie jaka panika człowieka trafia jak widzisz kv2 patrzącego na ciebie XD i zastanawiasz się, czy celuje, czy przeładowuje. W WT przeładowanie tego bydlaka to prawie minuta xd

Zaloguj się aby komentować

HolenderskiWafel

★Kosmonauta

w Nauka 2024-07-16T12:08:39+02:00

Obraz Janusza Nosacza Typowego Polaka przedstawiany w memach z nosaczem w roli głównej jest negatywny. Wpisują się one w niesprawiedliwie negatywny obraz Polaków kreowany w mediach po 1989 roku - uważa dr hab. Marek Kochan, prof. Uniwersytetu SWPS, który zbadał memy z nosaczem w roli głównej.

Nosacz z memów jest tradycjonalistą, co przejawia się też w kulinariach - woli tradycyjne potrawy np. schabowego, unika nowości, w tym np. pizzy. „Zdecydowanie woli jeść w domu niż w restauracji, zwykle z oszczędności. Jeśli już posila się w miejscach publicznych, udaje konesera, choć tak naprawdę ma niezbyt wyrafinowany smak” - opisano w informacji SWPS. Nie dba o estetykę jedzenia, wykazuje się brakiem obycia, nie rozumie też obcojęzycznych nazw potraw i nie umie ich wymówić.

Nosacz z memów jest „niespełnionym materialistą”. „Zwraca uwagę na posiadane przez ludzi przedmioty i uważa je za podstawę poczucia własnej wartości” - opisuje postać nosacza prof. Kochan. Dodaje, że „fetyszem jest dla niego samochód, Volkswagen Passat, który powraca w wielu memach jako symbol statusu materialnego”. Typowy Polak - nosacz „w aktywnościach związanych z kupowaniem jest pazerny, chciwy, stara się zdobyć jak najwięcej przy ograniczonych nakładach: bezustannie szuka okazji, promocji”.

Zdaniem prof. Kochana tak negatywny obraz Polaka przedstawiany w memach z nosaczem w roli głównej to przejaw obrony przed konsumpcyjnym stylem życia i dyktaturą globalnych marek.

https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C103660%2Ckrytyczny-autostereotyp-polakow-w-memach-o-nosaczu-sundajskim.html

A tu sama praca (memy się zaczynają od 22 strony xD): https://czasopisma.ltn.lodz.pl/Przeglad-Socjologiczny/article/view/2314/2124

Krytyczny autostereotyp Polaków w memach o nosaczu sundajskim

Nauka w Polsce

kodyak 2024-07-16T12:35:13+02:00

No trochę za pozytywnie pokazany obraz. Raczej to kwestia Polaczka którego często ludzie widza i w tv i na drodze i u sasiada

GrindFaterAnona

★

2024-07-16T16:08:08+02:00

@kodyak a przeważni sami tacy są ale tego już nie widzą

kodyak 2024-07-16T17:32:09+02:00

@GrindFaterAnona bywa ale ja nie jeżdżę passeratti

Zaloguj się aby komentować

MiernyMirek

★Gruba ryba

w Astronomia 2024-07-16T07:55:18+02:00

Pobliska gromada kulista Omega Centauri, oddalona od nas o raptem 17 000 lat świetlnych, najprawdopodobniej zawiera bardzo ciekawy obiekt. Chodzi o czarną dziurę o masie pośredniej, astronomowie wyceniają ją na minimum 8200 mas naszego Słońca.

#astronomia #kosmos #nauka #ciekawostki

https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/hst-znajduje-dowody-na-istnienie-rzadkiej-czarnej-dziury-w-omega-centauri

HST znajduje dowody na istnienie rzadkiej czarnej dziury w Omega Centauri

Korzystając z teleskopu Hubble’a zespół astronomów wykrył siedem szybko poruszających się gwiazd w gromadzie Omega Centauri, co dostarcza dowodów na obecność w jej centrum czarnej dziury o masie pośredniej.

Urania

Zaloguj się aby komentować

Hans.Kropson

Tytan

w Historia 2024-07-15T18:33:51+02:00

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XV
OSTATNIE NAMASZCZENIE

Odpoczywając na tym miękkim łóżku, pod opieką grupy sióstr zakonnych i nieco ożywiony przez środek wzmacniający z kieliszkiem soku pomarańczowego, zdałem sobie sprawę, że naprawdę jestem chorym człowiekiem. Zacząłem zastanawiać się nad następstwami mojego oświadczenia złożonego dzień wcześniej kapitanowi mojej kompanii na froncie, że wyjdę z okopów przed Bożym Narodzeniem. W rzeczywistości miałem opuścić okopy następnego ranka, nie mając jednak pojęcia, że tego samego dnia rozpocznę fizyczną i psychiczną walkę o własne życie. Przeszedłem z jednego snu w drugi z czystego wyczerpania i zmęczenia, ale pamiętam, że śledziłem usuwanie tych codziennych kartek z kalendarza. Oznaczały one spadek moich sił fizycznych do punktu całkowitego znużenia i beznadziejnego zmęczenia, a czwartego dnia po moim wejściu do szpitala, dokładnie w wigilię Bożego Narodzenia, około jedenastej wieczorem zdałem sobie sprawę, że majaczę.

Pierwszym sygnałem, że odchodzę od zmysłów, było pojawienie się niezwykłego kompleksu wyższości, zupełnie obcego moim normalnym uczuciom równości i braterstwa ze wszystkimi moimi bliźnimi, niezależnie od rasy, koloru skóry czy wyznania. Było bardzo oczywiste, nawet dla patrzącego na mnie z boku, że coś się dzieje z moimi komórkami mózgowymi, kiedy nagle zawołałem wojowniczym tonem, aby Najjaśniejszy Cesarz Niemiec, stawił się przede mną, abym mógł wymusić na nim natychmiastową zemstę za ogromną zbrodnię, w którą zaangażowana była Europa. Mój zdezorientowany umysł chciał, by on, który bardziej niż jakakolwiek inna osoba, mógł zapobiec wojnie i nadal może ją zakończyć, jeśli naprawdę jest prawdziwym naśladowcą Chrystusa, za którego się podawał.

Ten niespodziewany wybuch sprawił, że lekarze i siostry zakonne przybiegli do mojego łóżka, aby błagać mnie o uspokojenie się, ale wszystko, co mogłem zrozumieć z ich interwencji, to to, że wkładali mi złotą koronę na czoło, na znak, że uznają wybitność mojej pozycji. Oczywiście złota korona była jedynie woreczkiem z lodem, który miał obniżyć moją wysoką temperaturę. Na razie uspokoiła mój umysł i pozwoliła zapomnieć o cesarzu i jego wojnie.

Północ zbliżała się szybko, co mogłem dostrzec na zegarze, a wraz z nią nadejście dnia Bożego Narodzenia. Nagle spokój, który odzyskałem, został przerwany przez bogaty chór głosów, który przypomniał mi te słodkie anielskie chóry otaczające Dzieciątko w Jego żłobie w małym miasteczku Betlejem i łączące się w tych peanach pochwalnych: "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli". Chociaż tym razem byłem w pełni świadomy, że byłem jedynie pod wpływem halucynacji wywołanej gorączką, głosy te wywarły na mnie wrażenie jako niezrównane piękno. Do dziś czuję, że żaden ludzki chór nigdy nie będzie w stanie im dorównać. Ich muzyka zdawała się zaczynać w dużej odległości i stopniowo nabierać głębi, głośności i rezonansu, aż chóry te zdawały się przechodzić obok mojego łóżka, a następnie powoli odchodzić tam, skąd przybyły, jak wiele niewidzialnych duchów. Wraz z zanikaniem tych głosów w oddali, ogarnęło mnie przytłaczające uczucie całkowitego znużenia.

Po ostatecznym zmierzeniu mojego pulsu i temperatury na noc, położyłem się z powrotem na łóżku, ciesząc się nadprzyrodzoną muzyką we wspomnieniach. Naraz usłyszałem prawdziwe bicie prawdziwych dzwonów. Kiedy z trudem podniosłem głowę w kierunku, z którego dochodził dźwięk, zobaczyłem księdza w habicie idącego korytarzem w towarzystwie zakonnic, z których każda niosła zapaloną świecę, a sam kapelan niósł sakramenty dla umierających.

Natychmiast mój umysł połączył dwa i dwa razem i domyślił się, że ten sakrament ostatniego namaszczenia był przeznaczony dla mojego biednego towarzysza z naszego oddziału (ponieważ szli prosto w naszą stronę), który miał umrzeć tej samej nocy. Nie odrywając wzroku od tej ponurej grupy, próbowałem, choć byłem chory, odgadnąć lub odkryć, który z tych biednych chłopców miał spotkać się ze swoim Stwórcą. Przez głowę przemknęła mi myśl: cóż za nieodpowiednia pora do umierania w momencie, który cały świat powinien upamiętniać z największą radością i szczęściem, w tym czasie, kiedy On raczył osobiście przybyć na tę planetę - w Wigilię Bożego Narodzenia. Za kilka minut nadejdzie dzień Bożego Narodzenia, a dzwony wezwą wiernych do uroczystego uczczenia narodzin naszego Zbawiciela i Odkupiciela Mszą Świętą o północy! Biedny chłopcze, pomyślałem, co za ponury los cię spotkał, umierając w tym szpitalu, w którym nie ma nawet żadnego krewnego, który rzuciłby ci pocieszające spojrzenie w twoich ostatnich chwilach życia! Być może jego ludzie ucztowali wtedy na uczcie stosownej do okresu świątecznego, jak to jest w zwyczaju Włochów, nie myśląc o tym, że ich syn lub brat, małżonek lub ojciec, kimkolwiek by nie był, przyjmował sakramenty swojego kościoła w stanie śmiertelnym!

Ubolewając nad okrutnym losem tej nieznanej osoby, której nie mogłem zlokalizować, przyglądałem się zakonnicom i dobremu księdzu, aby dowiedzieć się, którego łóżka szukają. Kiedy w końcu dotarło do mnie, że towarzystwo powoli, ale nieuchronnie zmierza... w moją stronę, pomyśl, dobry czytelniku, o moim osłupieniu! To ja byłem tym biednym chłopcem, któremu przed chwilą współczułem! To ja miałem umrzeć! Użalałem się nad sobą! Przez chwilę wydawało mi się, że ten dobry sługa Boży jest tylko krwawym katem, który przybył, by wysłać mnie do zaświatów.

Gdy spojrzałem mu w twarz, a on spokojnym monotonnym tonem rozpoczął recytację modlitw za konających, a zakonnice ze łzami w oczach stały, a potem klęczały u jego boku, nagle ogarnęło mnie gigantyczne przekonanie, że dotarłem do ważnego rozdroża w moim życiu. W chwili, gdy namaścił moje czoło świętymi olejami, postanowiłam, że nie umrę! Kiedy spojrzałem na niego, nasze oczy się spotkały, a moje przekazały mu niemą wiadomość, zrodzoną z tego mocnego postanowienia, że będę żył dalej! Bóg - Wszechmogący, pomyślałem, tak, ten Anioł Stróż, który miał mnie pod swoją opieką, po tym, jak przeprowadził mnie do tej pory, nie zamierzał mnie teraz opuścić!

Przed wojną czytałem w gazecie o ankiecie przeprowadzonej wśród lekarzy w celu uzyskania ich opinii, czy śmiertelnie chory pacjent powinien zostać ostrzeżony o zbliżającej się śmierci. Okazało się, że wszyscy lekarze z wyjątkiem jednego zalecali kłamstwo jako obowiązek wobec ludzkości i chorego pacjenta! Jedynym wyjątkiem był Anglik, który spędził życie w armii, służąc w Indiach i walcząc z epidemiami. Odważnie stawił czoła swoim bardziej utytułowanym kolegom, wyznając: "Po sześćdziesięciu latach praktyki powiem szczerze, że nigdy nie pozwoliłem, aby śmierć dopadła pacjenta bez jego wiedzy". "To jest chrześcijański punkt widzenia. Śmierć może być otwartymi drzwiami do ostatecznego pojednania lub odkupienia. Czas się nie liczy. Cała wieczność może być zatrzymana i związana w jednej chwili. We wczesnych dniach chrześcijaństwa, kiedy było ono praktykowane swobodnie i otwarcie, nikt nigdy nie pomyślał, że dopuszczalne jest ukrywanie przed człowiekiem wiedzy, że wkrótce umrze.

Kiedy dotarło do mnie, że mam umrzeć, oznaczało to dla mnie, że czeka mnie ciężka walka. Ale gdybym nie został o tym poinformowany, jak mógłbym zebrać wszystkie pozostałe mi siły na tę straszną bitwę? Wraz z odejściem księdza i sióstr zakonnych, którzy pierwsi zdmuchnęli te świece i ustąpili miejsca innej grupie sióstr zakonnych z zapalonymi świecami jako eskorta Hostii do kaplicy, zdałem sobie sprawę, że zostałem pozostawiony na śmierć.

Dla mnie te zdmuchnięte świece symbolizowały zgaszenie iskry życia we mnie. Ale ja się nie poddałem!

Acrivec

★

2024-07-15T18:42:31+02:00

@Hans.Kropson https://www.youtube.com/watch?v=EO7cD6qmydo

Zaloguj się aby komentować

MostlyRenegade

Autorytet

w Nauka 2024-07-15T16:58:34+02:00

Nanorurki, czyli mikroskopijne struktury zbudowane z atomów węgla, są w literaturze naukowej określane często skrótem NT (od angielskiego nanotubes).
Na oryginalny pomysł wpadli chińscy naukowcy, którzy otrzymali nanorurki zbudowane z atomów miedzi.

A oto jak je nazwali... ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#nauka #heheszki #angielski #ciekawostki

https://www.youtube.com/watch?v=WJI395I1qVs

Parigot 2024-07-15T18:52:09+02:00

A już myślałem że jakieś nanocurvy. ( ͡~ ͜ʖ ͡°)

zachlapany_szczypior 2024-07-15T20:06:16+02:00

@MostlyRenegade

dildo-vaggins

★

2024-07-15T20:39:39+02:00

CuNTs (Cu +NT). Nie dziękujcie, nie warto oglądać.

michal-g-1 2024-07-15T22:19:04+02:00

@dildo-vaggins dzięx. Nie chciało mi się włączać filmu a byłem ciekaw

Yoghass 2024-07-17T14:08:03+02:00

@dildo-vaggins głos autorki jest bardzo przyjemny; warto posłuchać

Zaloguj się aby komentować

Hans.Kropson

Tytan

w Historia 2024-07-14T13:43:45+02:00

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XIV
Z AMBULANSU PROSTO DO... KOSTNICY

Wraz ze mną pojechało pięć innych nagłych przypadków, w tym jeden z oficerów zajmujących miejsce bezpośrednio pode mną, który był ciężko ranny w brzuch odłamkami szrapnela i potwornie cierpiał. Nasze pozycje w ambulansie były ciasne i niewygodne. Udało mi się uniknąć uderzenia w górną maskę za każdym razem, gdy przejeżdżaliśmy przez nierówność. Kierowca był jednak niezwykle ostrożnym i rozważnym pilotem, który w pełni uwzględniał charakter przewożonego ładunku. Jego ustne instrukcje, które podsłuchałem, gdy przygotowywał się do uruchomienia silnika, brzmiały: jedź tak wolno, jak to możliwe, biorąc pod uwagę poważne przypadki chirurgiczne, którymi się zajmował, ale dowieź nas do celu bez zbędnych opóźnień. Utrudniały mu to złe zimowe drogi, czasami niewidoczne szlaki dla mułów, a także konieczność pokonywania dwukierunkowego ruchu na jednopasmowej jezdni, tak że podróż do Udine, która w normalnych warunkach może zająć cztery lub pięć godzin, w rzeczywistości zajęła ponad dwanaście.

Ze względu na nasze kompaktowe kwatery, w których ledwo mogliśmy się poruszać, była to strasznie wyczerpująca i męcząca podróż dla nas wszystkich. Oczywiście ci, którzy odnieśli poważne obrażenia, a zwłaszcza nieszczęsna ofiara na dole, która jęczała żałośnie, cierpieli najbardziej. Od czasu do czasu spędzałem czas na spekulacjach na temat tego, co stanie się ze mną dalej. Czułem, że tak czy inaczej czeka mnie jeszcze kilka niezwykłych doznań. Nie cieszyłem się jednak ze zbliżającej się operacji chirurgicznej, o której wspominał lekarz, ponieważ byłem przekonany, że dokładniejsze zbadanie mojego stanu doprowadzi do zrewidowanej i bardziej poprawnej diagnozy - i co wtedy?

Wraz z nadejściem zmroku dotarliśmy w końcu na obrzeża Udine i przez szparę w boku ambulansu mogłem dostrzec niemal niekończącą się kolejkę karetek. Wszystkie zatrzymały się, aby umożliwić asystentowi kierowcy sprawdzenie dokumentów przewozowych w centralnym biurze, gdzie określano konkretne miejsce docelowe każdego pacjenta (zgodnie z rodzajem choroby lub urazu), zanim pozwolono mu wjechać do ciemnego miasta. Po powrocie podsłuchałem rozmowę naszego asystenta z kierowcą, który zauważył, że nie mają szczęścia, jeśli chodzi o szybki powrót do hangaru. Każdy z ich ładunków był przeznaczony do dostarczenia do innego szpitala i z wyglądu rzeczy (najwyraźniej nie byli zaznajomieni z miastem), będą mieli niezły czas, bez świateł, aby ich poprowadzić, znajdując sześć wyznaczonych instytucji w ciemności (ponieważ światła miejskie zostały celowo przyciemnione, aby chronić przed częstymi bombardowaniami wroga). Co gorsza, wąskie, kręte uliczki miasta bardzo utrudniały jazdę samochodem.

Po tym, co wydawało się niekończącym się poszukiwaniem, co bardzo wyraźnie pokazało, że nasz kierowca nie był zaznajomiony z topografią Udine, dotarliśmy do pierwszego z sześciu szpitali, który wydawał się mieścić w budynku klasztoru. Po zabraniu pierwszego pacjenta zaczęliśmy, a raczej szofer i jego asystent zaczęli, szukać drugiego szpitala, w którym miałem nadzieję, że nadejdzie moja kolej, by wysiąść. Po kolejnych długich poszukiwaniach, w trakcie których dwukrotnie mijaliśmy pierwszą placówkę, w końcu dotarliśmy do drugiego szpitala, ale i tam nie zostałem usunięty.

Krótko mówiąc, jakby w złym zamiarze, oficer pode mną był przedostatnim, a ja ostatnim pacjentem wypisanym z ambulansu. Było już po dziesiątej wieczorem, gdy ranny oficer poniżej został usunięty i w końcu bezpiecznie zakwaterowany na noc.

Czułem się bardzo gorączkowo i wiedziałem, że moja temperatura musi być wystarczająco wysoka, aby uzasadnić przyjęcie mnie do szpitala. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że w procesie picia zakażonego odparowanego mleka w połączeniu z wymuszoną niezdolnością do pozbycia się trucizny z organizmu, zanim było za późno, zaraziłem się prawdziwą, śmiertelną chorobą, która przeniknęła do tkanek mózgu.[autor mylnie indentyfikuje przyczynę zarażenia] W rzeczywistości mój problem, gdy został prawidłowo zdiagnozowany, okazał się tyfusem plamistym! Wyglądało na to, że naprawdę spędzę Boże Narodzenie poza okopami.

Karetka, ze mną jako jedynym pasażerem, w końcu przedostała się przez oświetloną gwiazdami arterię w pobliżu dworca kolejowego do masywnych budynków mieszczących szkoły miejskie przy Via Dante, które rząd przejął na czas wojny na cele szpitalne. Dwóch zmęczonych, głodnych kierowców karetki pogotowia było teraz bardzo niecierpliwych, aby pozbyć się tego ostatniego przypadku z rąk, aby wrócić na noc i dać odpocząć zmęczonym ciałom po dobrym dniu pracy. W końcu podjechali do krawężnika przy bocznym wejściu, w którym na chwilę rozbłysło światło. Nie zatrzymując się ani na chwilę, by zapytać lub zbadać sprawę, wyciągnęli z karetki ostatnie nosze, na których leżałem, i szybko przenieśli mnie na jedne należące do szpitala, które znaleźli stojące samotnie w zimnej, półmrocznej komnacie usianej żołnierzami również leżącymi na noszach służących za łóżka.

Byli tak spragnieni odjazdu, że nie poświęcili nawet czasu, by pożegnać mnie na dobranoc lub życzyć powodzenia. Po prostu zostawili mnie tam samego, bez towarzystwa innych noszy. Ponieważ byłem teraz w stanie wysokiej gorączki, mroźna atmosfera tego miejsca przez kilka minut kontrastowała z dusznym, duszącym powietrzem ambulansu, w którym leżałem na wznak przez ponad trzynaście godzin. Zacząłem próbować ocenić to miejsce. Nic się nie działo. Wokół mnie nie zaobserwowałem żadnych oznak ożywienia. Cisza stawała się coraz bardziej złowieszcza w tej ciemności. Gdy próbowałem się podnieść, ogarnęła mnie niezwykła słabość, spowodowana stale rosnącą temperaturą. Mężczyźni, wychodząc, niedbale nie zamknęli szczelnie drzwi. Przez to do i tak już lodowatego pomieszczenia wdarł się dość silny grudniowy podmuch, a zimno i wilgoć zaczęły sprawiać mi wyraźny dyskomfort. Nie mogłem znaleźć żadnego dobrego powodu tej nieuwagi wobec przybysza.

Wkrótce podeszło dwóch żołnierzy Czerwonego Krzyża, niosąc z wielkim wysiłkiem nosze z czymś, co okazało się być przykrytymi kocem zwłokami, które bezmyślnie położyli obok mnie. Natychmiast doszedłem do wniosku, że coś jest nie tak. Aby uczynić sytuację jeszcze bardziej kłopotliwą, dwaj żołnierze Czerwonego Krzyża zaczęli opuszczać komorę, nie okazując najmniejszego zainteresowania moją sprawą.

Zawołałem więc słabo, by przyciągnąć ich uwagę. Upiorny głos, który teraz usłyszeli, brzmiał jakby pochodził od trupa i przestraszyli się. Jeden z nich na wpół histerycznie jąkał się w weneckim dialekcie: "Czy ty jeszcze nie umarłeś?".

Pospiesznie zapewniłem ich, że jestem daleki od tego. Byli jednak zbyt roztrzęsieni, by zachować się rozsądnie i rozbiegli się na wszystkie strony, pozostawiając mnie wciąż uwięzionego w tych dziwnych pomieszczeniach. Wtedy doszedłem do siebie i zdałem sobie sprawę, że to szpitalna kostnica, a osoby leżące na noszach wokół mnie to trupy. To dlatego w pomieszczeniu było tak zimno i ponuro. Moi dwaj sanitariusze popełnili wielki błąd, zabierając mnie nie na oddział przyjęć, ale do najzimniejszego i najbardziej niegościnnego miejsca w budynku. Chcąc uciec, zostawili mnie tam na pastwę losu.

Opuszczenie mnie przez dwóch ludzi z Czerwonego Krzyża zdało mnie na własne siły i miałem zamiar podjąć ostatni wysiłek, nawet w moim osłabionym i gorączkowym stanie, aby stanąć na nogi. Nagle jednak rozległy się odgłosy innych kroków i wkrótce cały pluton oficerów i pracowników Czerwonego Krzyża przybył biegiem, aby zbadać to wskrzeszenie z martwych, o którym donieśli im podekscytowani i zdezorientowani żołnierze.

Oblał mnie zimny pot i ledwo mogłem mówić. Po tym, jak lekarze uklękli i zweryfikowali moją opowieść na podstawie dołączonej do mego płaszcza kartki z trasą, wszyscy zapałali chęcią naprawienia poważnej pomyłki i czule zanieśli mnie na górę, na oddział przyjęć. Natychmiast poddano mnie dokładnemu badaniu, a następnie zabrano do nieskazitelnie czystego, pomalowanego na biało łóżka w jednej z sal lekcyjnych, które zostały przekształcone w oddziały dla chorych. Pomimo szalejącej gorączki byłem na tyle spostrzegawczy, by zauważyć, że na zegarze wiszącym tuż nad wejściem na nasz oddział była dokładnie jedenasta. W zasięgu wzroku znajdował się również kalendarz. Odpoczywając na tym miękkim łóżku, pod opieką grupy sióstr zakonnych i nieco ożywiony przez środek wzmacniający z kieliszkiem soku pomarańczowego, zdałem sobie sprawę, że naprawdę jestem chorym człowiekiem.

Poniżej zdjęcie Udine z 1915 roku

Zaloguj się aby komentować

Deykun

Fanatyk

w Nauka 2024-07-14T11:21:08+02:00

https://link.springer.com/article/10.1038/s41598-018-24465-1

#random #nauka #zwierzeta

An Implantable Peripheral Nerve Recording and Stimulation System for Experiments on Freely Moving Animal Subjects - Scientific Reports

A new study with rat sciatic nerve model for peripheral nerve interfacing is presented using a fully-implanted inductively-powered recording and stimulation system in a wirelessly-powered standard homecage that allows animal subjects move freely within the homecage. The Wireless Implantable Neural Recording and Stimulation (WINeRS) system offers 32-channel peripheral nerve recording and 4-channel current-controlled stimulation capabilities in a 3 × 1.5 × 0.5 cm3 package. A bi-directional data link is established by on-off keying pulse-position modulation (OOK-PPM) in near field for narrow-band downlink and 433 MHz OOK for wideband uplink. An external wideband receiver is designed by adopting a commercial software defined radio (SDR) for a robust wideband data acquisition on a PC. The WINeRS-8 prototypes in two forms of battery-powered headstage and wirelessly-powered implant are validated in vivo, and compared with a commercial system. In the animal study, evoked compound action potentials were recorded to verify the stimulation and recording capabilities of the WINeRS-8 system with 32-ch penetrating and 4-ch cuff electrodes on the sciatic nerve of awake freely-behaving rats. Compared to the conventional battery-powered system, WINeRS can be used in closed-loop recording and stimulation experiments over extended periods without adding the burden of carrying batteries on the animal subject or interrupting the experiment.

SpringerLink

entropy_

★

2024-07-14T11:30:03+02:00

Rzeczywistość zaczyna doganiać memy xD

Deykun 2024-07-14T11:31:32+02:00

@entropy_

🐦⬛

Zaloguj się aby komentować

myoniwy

★Gruba ryba

w Astronomia 2024-07-14T10:23:04+02:00

Kolejny odcinek genialnej serii #astronarium
Dobrze się wstrzelili z tematem, paczka satelitów #starlink właśnie spada po nie do końca udanej misji #spacex gdzie silnik drugiego stopnia uległ awarii.
#kosmos

https://www.youtube.com/watch?v=AtK2h00cnf0

Zaloguj się aby komentować

Enzo

Gruba ryba

w Pogoda i Klimat 2024-07-14T09:30:01+02:00

Jak z fajnej idei zrobić lipę czyli alerty ostrzegające o burzy. Praktycznie codziennie tym spamują w razie czego gdy tylko jest gorąco. Wczoraj o 10 rano dostałem ostrzeżenie a burza jest teraz czyli 24 h później. Wolałbym dostawać te smsy rzadziej ale wtedy gdy faktycznie burza jest bliska i prawie pewna np. godzinę czy dwie wcześniej.

#ankieta

Jak chciałbyś być informowany o nadchodzącej burzy?

327 Głosów

CzosnkowySmok

★

2024-07-14T12:40:56+02:00

@Enzo jak jedziesz sobie przez Polskę to dostajesz alerty z każdego województwa. Żaden nie podpisany jakiego obszaru to dotyczy.

TheLikatesy 2024-07-14T19:55:01+02:00

@NiebieskiSzpadelNihilizmu moim zdaniem system dziala, na 14 dni lipca, 11 bylo mega burzowych - sranie sie ze codziennie sa smsy uwazam za oznake dopierdalania sie na sile

Cinkciarz 2024-07-15T01:06:54+02:00

@TheLikatesy a jak będą szli ruscy, to olejesz, bo pomyslisz, że to burza idzie. Albo wybory.

Wiadomości tekstowe (SMS) są wysyłane tylko w nadzwyczajnych sytuacjach, gdy zagrożone jest bezpośrednio życie i zdrowie. W zależności od zaistniałych okoliczności.

NiebieskiSzpadelNihilizmu 2024-07-15T16:19:29+02:00

@TheLikatesy no a ja nie uważam, bo to, że nie potrafią ogarnąć alertowania obszarowego jak należy, skoro sobie takie coś wymyślili, to to nie jest powód, żeby machać ręką i to usprawiedliwiać "no bo w końcu gdzieś jakaś burza jednak była". Jak tak to niech to ustawią na cały kraj- praktycznie codziennie wszyscy Polacy będą dostawać alert, a to, że będzie to dostawać gość mieszkający przykładowo Chałupach, bo gdzieś za Sandomierzem, albo Wrocławiem będzie grzmieć to tam małe piwo. Ważne, że jest gdzieś burza, nie? A poza tym daruj, ten system ma dużo większe przewinienia na sobie, poczynając od faktu jego powstania, co było typowym reakcjonizmem.

Ja nie "sram się" o to, że SMSy są codziennie. Ja jestem przeciwnikiem tego, że te SMSy są wysyłane bez żadnego faktycznego powodu i zostały zdegradowane do jakiegoś pudelka. A miały być wykorzystywane w okolicznościach zagrożenia zdrowia i życia.

flaki 2024-07-15T07:11:09+02:00

+1, zablokowałem alerty RCB dawno temu bo są bezużyteczne xD Nie wiem dla kogo one są przydatne serio

Zaloguj się aby komentować

Deykun

Fanatyk

w Języki 2024-07-13T07:26:35+02:00

How the UN Translates Everything in Real-Time
https://www.youtube.com/watch?v=0lbFEMqO_gg

Jak ONZ tłumaczy wszystko na żywo

Sześć oficjalnych języków ONZ używanych na spotkaniach międzyrządowych i w dokumentach to arabski, chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański.

#unitednations #un #onz #jezykiobce #tlumaczenia #ciekawostki

Zaloguj się aby komentować

Deykun

Fanatyk

w Matematyka 2024-07-11T20:17:27+02:00

Były 4 języki zrobiłem dla polskich liczb
https://www.reddit.com/r/dataisbeautiful/comments/1adux6w/the_numbers_099_sorted_alphabetically_in/

#jezykpolski #polski #matematyka #ciekawostki

The numbers 0–99 sorted alphabetically in different languages [OC]

twombolt 2024-07-11T22:27:36+02:00

@Deykun Poszedłbym jeszcze raz na zajęcia z metod numerycznych, by sobie to wszystko przypomnieć i znowu wykorzystać.

A tak to tylko solvera może wykorzystam

Zaloguj się aby komentować

Hans.Kropson

Tytan

w Historia 2024-07-11T16:44:33+02:00

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XIII
BŁĄD LEKARZA

Przekazałem swoje akta innemu podoficerowi, zebrałem kilka niezbędnych rzeczy i rzeczy osobiste, w tym mój miesięczny żołd w wysokości piętnastu lirów, wszystkie pieniądze, jakie miałem, zostawiłem karabin i plecak i czekałem, aż nadejdzie wieczór z jego regularnym wezwaniem do przypadków szpitalnych. Około szóstej wieczorem udałem się na miejsce zbiórki ludzi z różnych batalionów przeznaczonych do szpitali polowych. Pośpiesznie pożegnałem się i życzyłem powodzenia moim towarzyszom, którzy zebrali się pod zniszczonymi drzwiami, aby mnie odprowadzić. (...)

Wszedłem do szopy wykorzystywanej jako szpital polowy w przysiółku Usnik około drugiej nad ranem dwudziestego dnia grudnia 1915 roku i zastając ją wypełnioną po same drzwi, od razu zobaczyłem, że oferuje ona niewiele, jeśli w ogóle, możliwości położenia się w celu odpoczynku. Zauważyłem duży piec na środku, w którym żarzył się piękny, gorący ogień. Próbowałem się do niego dostać, by się wysuszyć, ale nosze były zbyt gęsto ułożone wokół niego. Osiągnięcie mojego celu wydawało się niemożliwe, ponieważ bardzo chciałem wyschnąć i jeśli to możliwe, odpocząć. Zacząłem wysilać swój rozum, by znaleźć rozwiązanie tego zagmatwanego problemu. Bezskutecznie. Ponownie postanowiłem zdać się na tajemniczego Strażnika, który miał mnie pod swoją opieką. Niemal w tym samym momencie, w którym chciałem porzucić tę łamigłówkę, żołnierz zajmujący nosze bezpośrednio przed miejscem, na którym stałem, nagle wstał i zaproponował mi swoje miejsce.

Byłem zdumiony niezwykłą hojnością tej uprzejmej i dobroczynnej oferty, ale poinformował mnie, że potworny żar emanujący z rozgrzanego do czerwoności pieca sprawiał, że był bardzo zdenerwowany, a ponieważ wydawało się, że nie ma sposobu, aby odsunąć nosze, postanowił wstać lub położyć się gdzie indziej, najlepiej w pobliżu drzwi. Początkowo się wzbraniałem. Ale kiedy zauważyłem, że nie jest w złym stanie fizycznym (wydaje mi się, że miał niewielką ranę na ramieniu), podziękowałem mu i położyłem się wygodnie w jego łożu.

Po solidnej drzemce obudziłem się o świcie, by odkryć, że jestem całkowicie wysuszony od stóp do głów. Początkowo byłem skłonny, podobnie jak mój nieznany przyjaciel, porzucić nosze i poszukać świeżego powietrza na zewnątrz, ponieważ burza się skończyła i wiał rześki, czysty wiatr, ale do porzucenia tego pomysłu skłonił mnie widok parującego wiadra z czarną kawą. Z niego napełniłem swój blaszany kubek.

Żołnierze wokół mnie poinformowali mnie, że lekarze przybędą w ciągu godziny, aby zbadać chorych i rannych, aby pozbyć się nas wszystkich i przygotować szopę na kolejny kontyngent pacjentów, którzy pojawią się w ciągu dnia i wieczora. Przed południem poważne przypadki miały zostać wysłane do szpitali w głębi kraju, a pozostali mieli wrócić do okopów. Zdałem sobie sprawę, że nic mi nie dolega; nawet się nie przeziębiłem w wyniku przemoczenia w nocnym marszu do szpitala. I tym razem nie będzie mnie badał uprzejmy porucznik z Grotte[Sycylia gdzie urodził się autor], ale grupa czterech lub pięciu surowych, niemal twardo stąpających po ziemi wyższych oficerów medycznych i specjalistów, którzy byliby całkiem kompetentni, by postawić prawidłową diagnozę i którzy byli całkiem obeznani ze sztuczkami i oszustwami. (...)

Po godzinie oficerowie lekarze weszli do szopy, by podjąć swoją codzienną pracę polegającą na weryfikacji dolegliwości różnych pacjentów i podjęciu decyzji o miejscu docelowym, do którego ich skierują. Odpoczywałem tak blisko tego dużego, rozgrzanego pieca, że ciepło zaczęło działać i zmusiło mnie do całkowitego rozpięcia munduru i kamizelki, a także koszuli. Trzymałem więc nad sobą koc.

W odpowiednim czasie grupa medyczna w końcu zbliżyła się i otoczyła moje nosze. Podczas gdy jeden z nich badał kartę chorobową, inny zaczął mnie wypytywać o moje samopoczucie. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Pomyślałem sobie, szczerze i uczciwie, że nigdy w życiu nie czułem się lepiej. Gdybym miał odpowiedzieć szczerze, wiedziałem, że oznaczałoby to mój powrót do okopów, ale byłem gotów powiedzieć prawdę.

Nie dostałem jednak szansy na wygadanie się, bo kolejny lekarz już się schylił, zdjął koc i przez rozpięty płaszcz i koszulę wyczuł mój brzuch i zauważył, że jest wyjątkowo nabrzmiały[autor napił sie chwilę wcześniej mleka które kupił za 5 lirów od innego żołnierza]. Delikatnie ucisnął mój brzuch i boki i z powagą oznajmił swoim kolegom, że mój przypadek jest niezwykle poważny, ponieważ obrzęk wskazywał mu na powiększoną śledzionę. Dlatego konieczne będzie niezwłoczne wysłanie mnie do szpitala, ponieważ może być konieczna poważna operacja! Pozostali lekarze uwierzyli mu na słowo i nie wykonali żadnego ruchu, aby potwierdzić jego diagnozę. Gdy podchodzili do następnych noszy, zauważyli, że się uśmiecham (nie doceniając tego, że uśmiecham się z błędu lekarza) i powiedzieli mi, że to prawda, żebym nie tracił odwagi.

Ponownie poczułem, jak wiara we mnie została potwierdzona przez łańcuch zdarzeń prowadzących do tego dziwnego, poważnego błędu w ocenie ze strony lekarza. Zanim zdążyłem w pełni zrozumieć znaczenie tego wszystkiego pojawiła się grupa żołnierzy Czerwonego Krzyża, by zanieść mnie do czekającej na zewnątrz karetki. Zaproponowałem, że pójdę piechotą, ale siłą wsadzono mnie z powrotem na nosze i kazano nie ruszać się z miejsca, rzucając kilka przekleństw dla podkreślenia rozkazu.

Mój przypadek został uznany za tak nagły, że wymagał natychmiastowej wysyłki do szpitala operacyjnego w pierwszej karetce. Tak więc jako pierwszy pacjent załadowany do karetki zostałem przydzielony do lewego górnego poziomu przedziału z sześcioma noszami. Podczas gdy w surowym, mroźnym zimowym powietrzu układano na mnie ciężkie koce, nie mogłem powstrzymać się od chichotu i zacząłem zastanawiać się, co będzie dalej. Intrygowała mnie zbliżająca się perspektywa pójścia pod nóż bez chorób i dolegliwości. Zacząłem się trochę niecierpliwić. Sytuacja stawała się ekscytująca!

Zaloguj się aby komentować

wiekdwudziesty_pl

Inspirator

w Historia 2024-07-11T15:50:40+02:00

Dziś o 21:25 na TVP Historia film "Wołyń" w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego.

https://wiekdwudziesty.pl/wolyn/

Wołyń

7 października 2016 roku na ekrany polskich kin wchodzi film Wojciecha Smarzowskiego „Wołyń”. Temat zbrodni wołyńskiej przez wiele lat był spychany na margines historii. W okresie PRL kwestie związane z kresami wschodnimi starano się pomijać. Wielu dawnych mieszkańców tego obszaru odnalazło swoje nowe miejsce na Ziemiach Odzyskanych. Dopiero po upadku PRL zbrodnia wołyńska zaczęła się przebijać do narracji historycznej.

Wiekdwudziesty.pl

Zaloguj się aby komentować

Poprzednia strona

11 12 13

Następna strona