1/6: Całość trwała z pół roku (połowa września, do dziś). Na początku lekarz - pierwszego kontaktu ocenił czy mogę - pierwszą część formularza wypełniłem sam w domu. Lekarz jedynie sprawdził czy widzę, czy mam dobry czas reakcji itd.

Całość 300 koron (170 zł) za wypełnienie drugiej połowy formularza.

Potem kurs pierwszej pomocy - 8 godzin od 9 do 17 w sobotę, nic odkrywczego, jeśli widzieliście The Office to wiecie jak to wygląda.

W końcu szkoła jazdy - zdecydowałem się uczyć się po angielsku. Po duńsku umiem się dogadać, ale jednak angielski bardziej uniwersalny, wszystkie zwrotny techniczne, nazwy części mechanicznych itd to moim zdaniem bardziej są przydatne w języku brytów.

Szkoły znalazłem dwie które miały taką opcję. Dołączyłem do tej, która jako jedyna się odezwała lol.

Oj mocno się nastresowałem.

Teoria - dostęp do strony z materiałami online + co tydzień to samo w formie wideo puszczanego z projektora. Nie pomagał fakt, że te materiały to było straszne ścierwo. Obrazki ewidentnie obrobione w MS Paint, z lektorem który chyba chciał umrzeć.

A na żywo - również nie pomagał fakt, że nauczycielka (i jedyna instruktorka na całą grupę) to z angielskim tak różnie lol. Rozmawiać dało się dogadać, ale coś napisać to ortografia ją zjadała.

2/6

Potem zaś jazdy.

Na początku zaczynaliśmy na torze manewrowym. Przypominam, drugie co do wielkości miast w kraju - a toru ni ma. Do najbliższego jest 100 km. Może mają jedno na cały rejon? I akurat pośrodku półwyspu by było każdemu tak samo daleko? Nie wiem. Całe szczęście transport był wliczony w cenę kursu. No i drugie szczęście że szef patrzył łaskawie na dziury w moim grafiku.

Na miejscu chyba z 5 godzin, nauka jak startować, jak hamować, jak hamować delikatnie, jak skręcać, jak cofać, jak parkować przodem, tyłem, bokiem i podskokiem. Ot, plac z pachołkami i max 4 samochodami na raz. Na miejscu bodajże Yariski i WV Up, przyjemne autka nie powiem. Najlepiej mi szło wyczucie ich.

A potem, czas na jazdę po mieście lol. Od początku z samiusieńkiego centrum, gdzie najwięcej ruchu, najwięcej samochodów, dosłownie na przeciwko ratusza. Praktyki były… głośne. Oparte o krzyk, nagłe hamowanie i stękanie. Lub patrzenie w telefon xd .

Nie zrozumcie mnie źle - nie chcę być tylko głaskany po głowie, jak zjebie to muszę to wiedzieć, ale to momentami było kontr-produktywne.

Jeden błąd napędzał drugi bo siedziałem na szpilkach. Oprócz tego nauczyłem się dosyć szybko - jeśli zagadam instruktorkę, to lepiej mi idzie. Na temat zmiany biegów więcej się chyba z YouTube nauczyłem.

Wiem że wszyscy w tej szkole to przeżyli. Trudno, wspieraliśmy się na whatsappie.

Czemu nie zmieniłem? No bo nie bardzo było na kogo 😃 Pluję sobie w brodę, że jak byłem młodszy i głupszy to nie zrobiłem w domu, w Polsce. No nic, teraz to już nie ważne. Przetrwałem to.

3/6:

Egzamin teoretyczny - po angielsku, puścili nam gotowe wideo, każdy miał swój własny monitor i myszkę + słuchawki. Dwadzieścia pięć przykładów od 2 do 4 pytań, tak/nie na każdy przykład. To też poszło za pierwszym razem - nie było specjalnie trudne. Szczerze mówiąc - bardziej momentami się zastanawiałem co autor miał na myśli tworząc dziwne twory gramatyczne po angielsku, niż nad samym przykładem.

Pod koniec jazd (swoją drogą jest ich z 10h mniej niż w Polsce jeśli pamięć nie myli), nadeszła rzecz iście przyjemna - tor poślizgowy. Znowu 100 km od miasta. Nauka wpadania w poślizg czy też raczej wychodzenia z niego. Awaryjne hamowanie na suchym, na śliskim. Nagłe omijanie przeszkody itd. Bardzo przydatne i dodające pewności siebie. Tym bardziej, że tu drogówka miała w tym roku ogromny problem z śnieżycami. Pierwszy raz od chyba 10-15 lat tak padało, i gmina została z ręką w nocniku. Szklankę na drodze rozwiązała dopiero dobra pogoda. Autobusy nie jeździły chyba z tydzień.

Oznaczało to też, że na tym torze nie musieli korzystać ze zraszaczy z płynem by stworzyć warunki do poślizgu. 1cm warstwa lodu przy -10 stopniach Celcjusza wystarczyła. Warunki, powiedziałbym, zbliżone do prawdziwych.

Tak więc nauka wychodzenia z poślizgu może się tu przydać lol. Swoją drogą przez tą pogodę to kolejka na egzamin się wydłużyła o tydzień.

4/6:

No ale do rzeczy - tuż przed egzaminem - dodatkowe 20 min praktyki, rozgrzewka z instruktorką i ugh. Popełniałem błąd za błędem, jakbym był na drugich zajęciach. Po powrocie miałem może z pięć minut na ochłonięcie więc jedynie sobie powiedziałem - “Popełniłem te błędy teraz, by nie musieć już ich popełniać za chwilę”.

Dziś w nocy myślałem że zejdę ze stresu. Jak się okazało jak tylko egzaminator wszedł do auta to całe napięcie zniknęło.

Egzaminator okazał się być mega sympatycznym i wyrozumiałym facetem.  Udawałem w myślach, że to jest po prostu obcy człowiek, kolega innego kolegi który poprosił mnie o podwózkę. I to chyba dało mi spokój ducha i poczucie, by zamiast próbować “nie, niezdać”, skupić się na drodze, na warunkach pogodowych i na otoczeniu. Planowaniu kolejnego kroku i kolejnego skrzyżowania. Bez rozpatrywania przeszłości czy przejmowania się przyszłością. Chciałem zdać, jasne, ale jednocześnie wiedziałem, że jeśli się nie uda to trudno, poćwiczę więcej. Lepiej przecież tak, niż zdać przez przypadek a potem zabić kogoś na drodze.

I czuję jednak, że trochę przypadku było - że miałem w cholerę szczęścia z tym egzaminatorem ; spokojny, miły, gestem potwierdzał kierunek (mówił po duńsku, więc to naprawdę pomogło). Pogadaliśmy trochę o mojej pracy, o kierowcach BMW i jakoś to tak płynęło. Bez głupich błędów, bez krzyku. Chwalił gdy dobrze oceniałem sytuację na drodze, nie wprowadzał dodatkowego stresu. Jechałem innym autem, Audi A4 (popsuł się silnik w poprzednim, dosłownie tydzień przed egzaminem) po raz pierwszy w życiu i chyba to też to widział.

5/6

I nie wiem co dokładnie się odjebało, że w ogóle nie sprawdził, parkowania, jazdy w ciasnych uliczkach itd. Ot, 3 pytania techniczne, 40 min po mieście, do centrum, na obwodnicę i z powrotem na parking przed urząd jazdy. Więc w sumie zaparkowałem raz. A potem to już tylko ulga gdy powiedział magiczne “zdałeś”.

Egzamin, tak jak wspomniałem był po duńsku i musiał być po duńsku. Nawet jeśli ekspert zna angielski, to może jedynie pogadać o d⁎⁎ie maryny. 

Każdy oficjalny komunikat nt. trasy, polecenie czy też pytanie dot. samochodu (typu, jak sprawdzić czy asysta hydrauliczna w hamulcu działa itd) musi być po duńsku. Jest to ponoć dla nich zabezpieczenie - nikt nie może ich pozwać że źle powiedzieli, że źle im się przetłumaczyło. Tłumacz zaś, może być, ale tylko przez telefon. I to taki tłumacz który nie jest twoim kolegą z pracy - by uniknąć sytuacji, gdzie egzaminator się mnie pyta o np. poziom oleju czy o to z ilu metrów ma być widać awaryjne, a ja “odpowiadam” mówiąc o np. rozmnażaniu bobra podczas gdy kolega jest kreatywny i “tłumaczy” znając odpowiedź.