Historia

Co łaczy Lenina, Mussoliniego i Hitlera. Wszyscy trzej:

#historia #quiz
#quizwanie

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY 

#iwojnaswiatowa #historia #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XVII
POWRÓT NA ZIEMIĘ I DO SZALEŃSTWA

Jest oczywiste, że moje doświadczenia w podświadomości zabarwiły moje codzienne ja na jakiś czas; zrobiły to w rzeczywistości dłużej, niż zdawałem sobie sprawę, Suora Rucchin była pod szczególnym wrażeniem tego, co wydawało się jej cudownym uzdrowieniem, ponieważ wszystkie osoby wątpiły w moje życie. Moje siły stopniowo zanikały i jako ostatnie rozwiązanie zastosowano zastrzyk z opium, a oto po kilku godzinach obudziłem się i usiadłem w łóżku! Dała upust własnemu zdumieniu, wykrzykując: "Tu sei renato!" (Odrodziłeś się!), Te trzy słowa opowiadają całą historię psychicznego dramatu, przez który właśnie przeszedłem, mogłem zauważyć na podstawie kalendarza, że było teraz przedpołudnie drugiego stycznia, tysiąc dziewięćset szesnastego roku, widziałem stary rok odchodzący i nowy rok wprowadzony z mojego punktu widzenia, w krainie mrocznego snu! Naprawdę czułem się odrodzony, zarówno pod względem fizycznego wigoru, jak i duchowej mentalności - gotowy na drugą rundę życia na ziemi! Ta noc była moją pierwszą nocą prawdziwego, normalnego snu od czasu mojego przyjęcia do szpitala - ciało i dusza znów razem, miałem doskonały, pozbawiony snów sen, ale kiedy obudziłem się rano, ślady napięcia tego psychicznego doświadczenia wzięły mnie z powrotem w swój dezorientujący uścisk. Przed Bożym Narodzeniem wyszedłem z okopów, ba, nawet Nowy Rok nadszedł i minął. Leżałem z głową na miękkiej, białej poduszce i próbowałem się zastanowić. Odkryłem, że wojna toczy się tak samo. Jak więc wydostałem się z okopów przed Bożym Narodzeniem? Dzięki mojemu intelektowi? Albo sprytowi? Nie, dzięki mojej wierze! Jeśli moja wiara mogła wyciągnąć mnie z wojny, to dlaczego nie mógłbym wyciągnąć z okopów syna każdej matki, zarażając go tą samą wiarą? Był to wspaniały plan, ale czyż nie był to również dobry powód - być może dobry i wystarczający powód, dla którego byłem konwojowany przez moje nadprzyrodzone doświadczenie, Może ten nacisk na wydostanie się z okopów w obliczu wszystkich materialnych przeszkód na mojej drodze został zainspirowany w moim umyśle nieznanym mi celem zademonstrowania ku mojej pełnej satysfakcji, że tam, gdzie jest pełne zaufanie zrodzone z zamieszkującej wiary, niemożliwe zawsze może się spełnić,

Myśli te przerwało pojawienie się Suory Rucchin, która przyniosła mi kilka cienkich kawałków ciasta do zjedzenia i mały kubek ciepłego mleka do wypicia. Następnie powoli zapadłem w cichy, spokojny sen, z którego obudziłem się dopiero bardzo późnym rankiem, odświeżony na duchu i ciele, ponieważ miałem sen. We śnie spacerowałem po szpitalu ubrany w szlafrok szpitalny i nagle usłyszałem ogień karabinowy walczących piechurów, Wychodząc na zewnątrz, zobaczyłem walkę uliczną toczącą się między dwiema przeciwnymi siłami, uniesioną ręką wskazałem żołnierzom, aby przestali strzelać, Następnie poczułem ostry ból w prawym boku, gdzie trafiła mnie kula wroga. Ale nie zachwiałem się, zamiast tego spokojnie wyciągnąłem kulę palcami i trzymałem ją w górze, aby pokazać walczącym moją nietykalność. Natychmiast strzelanina ustała, mężczyźni rzucili broń na ziemię i zaczęli się obejmować, wołając: "Wojna się skończyła!". W tym momencie obudziłem się, przy pierwszej nadarzającej się okazji opowiedziałem swój sen kilku kumplom w pobliżu. Wszyscy się śmiali, każdy z nich twierdził, że miał podobny sen, ale wynik był odwrotny. W ich snach wojna trwała jeszcze długo i w końcu zobaczyli naszą stronę maszerującą na Wiedeń, Jeden z chłopców zawołał: "Bracie, nie możesz zatrzymać wojny snem". Pomyślałem, że miał rację do tego stopnia: potrzeba czegoś więcej niż marzenia, aby osiągnąć rezultaty. Z drugiej strony, marzyciele dokonywali wielkich rzeczy, Najwięksi ludzie na świecie byli marzycielami, więc zachowałem spokój, ale pomysł zakorzenił się w chorym umyśle. To nie mogło się skończyć. Chwilę później Suora Rucchin przyszła mi ze smutkiem powiedzieć, że musimy się rozstać, że zostanę natychmiast przeniesiony do specjalnego szpitala klinicznego, który został założony w klasztorze Renato (Klasztor Odrodzenia), również znajdującym się w Udine, Szpital ten został założony, aby przyjmować przypadki wymagające specjalnego leczenia i uwagi, które wymagały mniej zatłoczonych i ciasnych warunków niż te panujące w szpitalu epidemicznym w Szkołach Dantego.

O zmroku, pod eskortą Suory Rucchin i kilku innych sióstr zakonnych i lekarzy, udałem się do ambulansu, który czekał, aby zabrać mnie samego do klasztoru Renato. Kiedy żegnałem się z kolegami z mojego oddziału, chłopiec, który zauważył, że sny nie kończą wojen, uścisnął mi dłoń i wypowiedział te pożegnalne słowa: "Bracie, wracaj na Ziemię - i do szaleństwa".

KIEDY siedziałem samotnie w ambulansie, który szybko jechał do klasztoru Renato, ta ostatnia uwaga: "Bracie, wracaj na Ziemię i do szaleństwa", zaczęła fermentować w moim umyśle. Rzeczywiście, właśnie tam się teraz znajdowałem - z powrotem na Ziemię i do szaleństwa. Czym innym jak nie szaleństwem była ta scena, którą kontemplowałem wokół siebie? Szalony świat wypełniony szalonymi ludźmi! Gdzie można było znaleźć choć szczyptę rozsądku? Pomimo ostatnich dwudziestu wieków kazań i nauki oraz całego naszego chlubnego postępu moralnego i duchowego, cywilizacja upadła i okazała się całkowitą porażką! Czy to najlepsze, co mogli zrobić silni i mądrzy? Więc niech staną z boku i dadzą szansę słabym i głupcom!

W trakcie tych duchowych medytacji karetka nagle się zatrzymała. Gdy wysiadłem, znalazłem się na dużym, przestronnym dziedzińcu, który po otaczających mnie posągach i kapliczkach uznałem za miejsce kultu religijnego. Zamiast zostać natychmiast wprowadzonym do budynków klasztoru Renato, jak można by się spodziewać, zostałem poproszony o poczekanie na zewnątrz, aż ktoś po mnie przyjdzie. Ku mojemu zaskoczeniu, gdy ktoś się pojawił, okazał się być podpułkownikiem Królewskiego Korpusu Medycznego. Wydawało mi się to bardzo niezwykłe, że wyższy oficer raczył oddać honory domu zwykłemu kapralowi i zobaczyć go bezpiecznie odpoczywającego w wygodnym łóżku (numer siedem) na oddziale wychodzącym na dziedziniec na parterze. Kilka sióstr zakonnych, w tym matka przełożona, wkrótce przyszło odwiedzić nowoprzybyłego, aby go poznać. Bardzo troskliwie zapytały, czy jestem głodny. Poprosiłem o chleb i ciepłe mleko, które natychmiast otrzymałem.

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY 

#iwojnaswiatowa #historia #religia #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XVI
CO SIĘ DZIEJE, GDY UMIERAMY

Odetchnąwszy z ulgą, że mam już tę mękę za sobą, zapadłem w głębokie otępienie, które w końcu przerodziło się w utratę przytomności, z której nie miałem się obudzić, z wyjątkiem jednej chwilowej jasności, aż do dziewiątego poranka kolejnego dnia, a mianowicie drugiego stycznia roku naszego Pana tysiąc dziewięćset szesnastego. Wiedziałem to z kalendarza na ścianie. Dzień Bożego Narodzenia mój duch spędził na szybowaniu przez eteryczne wyżyny! 

Nauka i teologia nie są ze sobą sprzeczne. Nauka odróżnia świat fizyczny od psychicznego lub umysł świadomy od podświadomego. Teologia rozróżnia dwa człony tego samego podzielonego wszechświata jako duchowy i materialny. To, co zamierzam opisać z tego podwójnego naukowo-teologicznego punktu widzenia, to to, co dzieje się w umyśle człowieka w stanie konania, w tym podobnym do przesmyku stanie między życiem a śmiercią. Wolałbym, aby każdy czytelnik sam zdecydował, czy niezwykłe epizody, które miały miejsce podczas okresu śpiączki, przez który przeszedłem i jego następstwa, należy interpretować jako sny, halucynacje czy cokolwiek innego. Jestem przekonany, że są one co najmniej warte przypomnienia. 

Po zapadnięciu w głęboki sen, o którym mowa powyżej, natychmiast doświadczyłem osobliwego wrażenia, że znalazłem się w głębokiej, nieprzeniknionej próżni. Wszystko wokół mnie było pogrążone w ciemności, co, jak przypuszczam, pomogło wytworzyć niezwykłe uczucie zawieszenia. Dla całego świata było to tak, jakbym stał nieruchomo w powietrzu, nie poruszając się ani w prawo, ani w lewo, ani do przodu, ani do tyłu, ani nie wznosząc się, ani nie opadając. Sam eter również stał nieruchomo. Był to stan bezruchu sięgający zera absolutnego! Ten stan bezruchu trwał przez nieokreślony czas. 

Nagle, po przytłaczającej dawce bezruchu w tym nieprzeniknionym medium, być może po to, by zmiana była bardziej zaskakująca, gdy nadeszła, ściana światła niczym srebrzysty ekran pojawiła się na kruczoczarnym tle. Kalejdoskopowa i wielobarwna projekcja całego mojego cyklu życia na tej Ziemi, od moich narodzin i dzieciństwa aż do momentu, w którym otrzymałem sakramenty ostatnieg namaszczenia, została powoli rozwinięta przed moim wzrokiem, najwyraźniej dla mojego zaabsorbowania i zbudowania. Żaden najmniejszy szczegół nie został pominięty - wydawało się, że pozytywny kierunek, który należy obrać w każdym najdrobniejszym przypadku wymagającym działania i myślenia w moim światowym doświadczeniu, został tam zestawiony z towarzyszącymi mu negatywnymi alternatywami. Stało się boleśnie oczywiste, że nic nie zostało zapomniane ani przeoczone. Uwzględniono wiele wydarzeń z mojego życia, które nigdy nie zostały zarejestrowane lub całkowicie zniknęły z mojej pamięci, ponieważ zapis był niesamowity w swojej wszechstronności. 

Gdy patrzyłem, jak ta niezwykła kronika się rozwija, nie mogłem powstrzymać się od poczucia przytłoczenia doskonałą osobistą uwagą, którą reprezentowała. Z mojego doświadczenia na przesmyku między życiem a śmiercią wynika, że nie ma nic wspanialszego niż dokładność systemu ewidencji i kontroli w służbie Sprawiedliwego Sędziego. Wszystko jest czarno na białym, a księgowi nie są potrzebni do weryfikacji roszczeń w odniesieniu do błędów lub niedociągnięć, ponieważ nie ma absolutnie żadnych luk na wprowadzenie alibi lub wymówek. 

Mój umysł nie mógł nie być zafascynowany i zatrzymany przez ten spektakl automatycznej machiny boskiej sprawiedliwości. Żaden błąd w ocenie nie był możliwy. Był to szczyt doskonałości. Te skale sprawiedliwości były matematycznie i chronometrycznie precyzyjne w swoich obliczeniach. Co za wspaniały zaszczyt, pomyślałem, móc na to patrzeć i żyć. Gdyby tylko ludzkość mogła na to patrzeć i żyć! To nieziemskie doświadczenie trwało zbyt krótko, by zaspokoić nienasycony apetyt, jaki we mnie wzbudziło. Wydawało się, że nigdy nie będę mógł się nasycić kontemplacją tego wspaniałego spektaklu. Czułem się olśniony, zachwycony, oszołomiony Boską i nieskończoną radością. Boska wizja! 

W każdej sekundzie oczekiwałem nadejścia tej najwyższej chwili, nieuniknionej zarówno dla świętego, jak i grzesznika, która oznaczałaby przekroczenie przeze mnie progu tej szczególnej samotnej próby, którą każdy mężczyzna zrodzony z kobiety musi przejść, żegnając się z ciałem. Teraz pojawia się paradoks - ponieważ wbrew postanowieniu, które podjąłem, aby żyć dalej, kiedy kapłan udzielił mi Ostatniego Namaszczenia, byłem spokojnie gotowy umrzeć w ciele, aby żyć dalej w duchu! 

Ale droga, którą chciałem podążać, była zablokowana przez petycje i modlitwy płynące z Ziemi poniżej, błagające Sprawiedliwego Sędziego o odesłanie mnie z powrotem do świata materialnego. 

Jeśli istnieje jedna modlitwa ponad wszystkie inne miłe Bogu, to jest nią modlitwa matki za syna. W chwili, gdy znalazłem się w szpitalu, mój umysł wysłał intuicyjną wiadomość, że jestem chory i być może umieram. W samym momencie wejścia w ten przejściowy stan sądu, w bożonarodzeniowy poranek, w kościele w Kalifornii trwała msza w intencji mojego ocalenia, na prośbę mojej matki. W swojej gorliwości, by zabezpieczyć moją materialną egzystencję, nieświadomie uniemożliwiła mi (lub przynajmniej odłożyła na czas nieokreślony) dopełnienie największego szczęścia, jakie człowiek może sobie wyobrazić - ujrzenie Boskiej Wizji oraz spotkanie i obcowanie ze swoim Bogiem i Stwórcą. W ten sposób odebrano mi bezpośrednią szansę na duchowe, a tym samym wieczne zbawienie. 

Wyczułem, że zapadł boski werdykt sprzeczny z moimi bezpośrednimi pragnieniami i życzeniami i że nie pozostawiono mi innego wyboru, jak tylko wrócić na Ziemię. Wydano dekret o zawieszeniu wyroku na korzyść pragnienia i postanowienia mojej matki. Miałem być zobowiązany do życia dla jej dobra. Oczywiście nie mogłem protestować ani odwoływać się. Zdając sobie sprawę, że żaden sąd nie był dostępny, przyjąłem werdykt w duchu prawdziwej chrześcijańskiej rezygnacji. 

W oczekiwaniu na wykonanie Boskiej decyzji w mojej sprawie, moje myśli powróciły do mojego pragnienia, w fazie przedśpiączkowej, kontynuowania życia na tej Ziemi. Ponad tydzień, zgodnie ze światową rachubą czasu, choć wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, minął mi na tym przesmyku między życiem ziemskim a życiem niebiańskim i teraz konieczne było, abym nieustannie odzyskiwał swoje ciało. Od czasu do czasu w ciągu tego tygodnia doznawałem uczucia wchodzenia z powrotem w moją cielesną jaźń i wychodzenia z niej, aby zachować życiową nić połączenia z nią. Często zdarza się to w przypadkach czuwania w śpiączce do tego stopnia, że pielęgniarkom i lekarzom trudno jest wykryć jakiekolwiek bicie serca lub inne ślady aktywnego życia. Jakby po to, by pozwolić mi, zanim definitywnie pozwolono mi powrócić, zwizualizować wyższość ducha nad materią, podczas gdy wciąż znajdowałem się pod panowaniem podświadomości, przeszedłem przez kilka ekscytujących nadprzyrodzonych doświadczeń. 

Nagle zapadając się z powrotem w tę samą czarną próżnię, znalazłem się jako duch, szybujący szybko w przestrzeni, błąkający się wśród zastępów planet i galaktyk gwiazd, ale czasami pędzony z ogromną prędkością przez rozległe przestrzenie firmamentu, jakbym uczył się lepiej doceniać moją materialną egzystencję i rzeczywistość nadaną jej ludzkiej naturze przez same jej ograniczenia. W końcu moja dusza, po dość długim okresie podobnych wędrówek, pomknęła powoli z powrotem do swojego pierwotnego miejsca zamieszkania, przez szczelnie zamknięte okno prowadzące do mojego oddziału, przez szpitalne kompleksy przy Via Dante w Udine i powróciła na swoje miejsce w moim bezwładnym i uśpionym ciele, które leżało w śpiączce przez ponad osiem dni.

Gdy moje ciało zareagowało na powrót siły życiowej, towarzyszyło mu głębokie zmęczenie fizyczne i psychiczne, nastąpił ostateczny kryzys, trwający kolejny dzień wynikający z przyspieszonego krążenia ożywionej krwi, a następnie nagle w wyniku zastrzyku podskórnego przeszedłem przez wyjątkowe i niezwykle oszałamiające doświadczenie kobiety rodzącej dziecko. W ciągu kilku godzin moje zmysły stopniowo odzyskały jasność i odzyskałem pełną świadomość, ku wielkiemu zaskoczeniu i wyraźnej satysfakcji lekarzy i sióstr zakonnych otaczających moje łóżko, a zwłaszcza mojej pielęgniarki, Suory Rucchin, która stała się moją wierną opiekunką i powierniczką przez następne dwa dni.

Dzień dobry,
Dziś takie zdjęcie się wylosowało. Widzimy na nim uszkodzony czołg produkcji radzieckiej KW-1, a obok niemiecki PzKpfw 35(t) o numerze 521, a z tyłu na fotkę zapałał się chyba PzKpfw II. PzKpfw 35(t) jest to przyjęty na uzbrojenie Wehrmachtu czechosłowacki LT vz. 35 (stąd przy niemieckim oznaczeniu literka "t" od Tschechien czyli Czechy). Pojazd ten ważył ok. 11t czyli miej więcej cztery razy mniej co zaparkowany obok KW.

#czolgi #iiwojnaswiatowa #historia #ciekawostkihistoryczne