Zdjęcie w tle
George_Stark

George_Stark

Fenomen
  • 399wpisy
  • 2491komentarzy
Wiadomo, że artyści mają różne muzy, klasyką jest również tych muz przez artystów kupowanie. W związku z tym powstają różne dzieła: lepsze i gorsze:

***

Koneser
lub Nowa na dzielnicy

Wieczorem wyszedłem gustownie ubrany
w dzielnicę, gdzie świecą czerwone latarnie;
kiedyś lowelas – skończyłem dziś marnie:
kobiety, które znam, to są kurtyzany.

Po drodze jej wzrok, przelotnie złapany,
jak gdyby pytała: – Czy znajdziesz czas dla mnie?
I istnieć przestały za pieniądze panie:
w sidła miłości zostałem złapany.

To tak jakby ktoś mnie wtedy wyleczył
z tej samotności, która kaleczy
sobą, ale i płatną bliskością na zawołanie.

Serce na chwilę zabiło mi mocniej
lecz padły słowa rzucone zalotnie:
– Dasz mi dwie stówy? Zrobimy to w bramie.



Wiadomo również, że temat przewodni kawiarni #zafirewallem jest jeden, w związku z czym powstała wariacja na temat powyższego tekstu, bo nie mogłem się powstrzymać żeby w ten sposób nie zrymować do „Nirwanie”:

***

W parku miejskim

Wieczorem wyszedłem gustownie ubrany
w dzielnicę, gdzie świecą czerwone latarnie;
kiedyś lowelas – skończyłem dziś marnie:
kobiety, które znam, to są kurtyzany.

Po drodze jej wzrok, przelotnie złapany,
jak gdyby pytała: – Czy znajdziesz czas dla mnie?
I istnieć przestały za pieniądze panie:
w sidła miłości zostałem złapany.

To tak jakby ktoś mnie wtedy wyleczył
z tej samotności, która kaleczy
sobą, ale i płatną bliskością na zawołanie.

Serce na chwilę zabiło mi mocniej
lecz padły słowa nie całkiem zalotne:
– Wiesz gdzie jest szalet? Ciśnie mnie sranie.

***

Ciekawostka jest taka, że w kieleckim parku miejskim rzeczywiście jest bezpłatny szalet utrzymywany przez miasto. Kiedyś, kiedy poza Kielce rzadko nos wystawiałem, myślałem, że to jest standard w miastach. I kilka razy się boleśnie zdziwiłem.

***

#nasonety
#poezja
#tworczoscwlasna

No i utwór di proposta
splash545

Pierwsza wersja brutalnie życiowa a druga typowo kawiarenkowa

Zaloguj się aby komentować

No i przyszło mi otworzyć serię zgłoszeń konkursowych do XXXIV edycji konkursu #nasonety wytworem poniższym, który publikuję w kawiarence #zafirewallem jako odpowiedź na utwór di proposta.

***

w pianę się obrócisz

Coraz się wyższe unoszą bałwany –
los naszej łupiny wygląda mi marnie.
I choć moglibyśmy dostrzec latarnię,
bo port jest już blisko – nadziei nie mamy.

Z morzem przez życie byłem związany,
niech morze po śmierci więc mnie ogarnie
niech ciało przepadnie w tej wodzie czarnej –
tak jest mi lekcej, niż być pochowanym.

Na cóż mi granit? Po co żar świecy?
Nikt nie zapłacze, nikt się nie ucieszy:
żałobny kondukt? W którym – kto stanie?

Po mej rodzinie, co domem jej okręt:
załodze licznej, a jednak samotnej,
krzyż pozostanie. Ten z morskiej piany.

***

#poezja #tworczoscwlasna
splash545

@George_Stark tematyka śmierci i marynistyczna - moje ulubione. Wygrałeś ogłaszaj następny konkurs

Zaloguj się aby komentować

Najdroższe Poetki, najdrożsi Poeci!

Skoro lubicie poezję pijacką (lub długie tytuły wierszy), to proszę:

temat: długi tytuł
rymy: flaszka – choć – ważka – dość

Wytrawnej zabawy życzę! Choć polecam, nawet o pijaństwie, pisać raczej na trzeźwo.



Zasady:

- Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
- Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.
- Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.
- Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
- W nagrodę wymyśla nowe zadanie, czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.
- Trzeba pamiętać w nowym wpisie o społeczności albo zawołać @bojowonastawionaowca, jeśli się o niej zapomni.

#naczteryrymy #zafirewallem #poezja #tworczoscwlasna
emdet

Myśli Dżordż - "To tylko flaszka,

Troszkę jeno chlupnę choć."

Dla Dżordża sprawa to była ważka,

Lecz jego wątroba miała już dość.

Piechur

Utwór o uczuciu, którego nawet flaszka -

Choćby była zimna, choćby była pyszna i inne "choć" -

Nie jest w stanie poprawić, bo sprawa jest ważka


Mam dość

PaczamTylko

Weekend nad jeziorem


Zapakowana już flaszka

ale i piwerka wzięte choć

nad jeziorem znajdzie się i ważka

będę chillował aż powiem sobie dość


Bo czy potrzebna jest ta flaszka

kiedy przyjaciele są, choć

wypić kielonka to sprawa ważka

ale pływanie to też radość

Zaloguj się aby komentować

Zostań Patronem Hejto i odblokuj dodatkowe korzyści tylko dla Patronów

  • Włączona możliwość zarabiania na swoich treściach
  • Całkowity brak reklam na każdym urządzeniu
  • Oznaczenie w postaci rogala , który świadczy o Twoim wsparciu
  • Wcześniejszy dostęp, do wybranych funkcji na Hejto
Zostań Patronem
614 + 1 = 615

Tytuł: Księga jesiennych demonów
Autor: Jarosław Grzędowicz
Kategoria: horror
Ocena: 7/10

#bookmeter

Łatwo trafić na szczyt. Po prostu trzeba iść pod górę. Cały czas pod górę. Kiedy nie ma już żadnego „pod górę”, to jest się na szczycie.

Ta książka to był taki mój sentymentalny powrót do twórczości autora, za sprawą którego odżyła we mnie miłość (czasami wręcz obsesyjna) do czytania. Fundowałem sobie już powroty do lektur z czasów dzieciństwa – czy to do Przygód Trzech Detektywów firmowanych nazwiskiem pana Hitchcocka, czy na przykład do Sposobu na Alcybiadesa pana Edmunda Niziurskiego. W tych przypadkach te sentymentalne powroty w wieku późnomłodzieńczym były fantastyczne i, mimo kilku rozczarowań, dalej lubię wracać do książek, które w czasach moich wczesnomłodzieńczych silnie wryły mi się w pamięć. Chciałem zobaczyć jak to będzie z powrotem do fascynacji średniomłodzieńczych. Było trochę gorzej.

Było trochę gorzej zarówno względem powrotu do tych pierwszych książek, jakie pamiętam – może za mało czasu minęło? – jak i względem zapamiętanych przeze mnie wrażeń z pierwszego czytania Księgi jesiennych demonów – może za mało czasu minęło? Ale nie było źle. A może nawet było dobrze?

Księga jesiennych demonów to pięć (albo sześć, jeśli liczyć stanowiące pewną – choć raczej słabą i trochę naciąganą – klamrę Prolog i Epilog) opowiadań. O czym? O słabościach. O lękach. O wewnętrznych demonach, które nas zjadają. Jest opowieść o biedzie (i związanych z nią skutkach, jak pogarda otoczenia, w tym przede wszystkim najbliższych) i pieniądzach, które spadają z „nieba”. I o tym jak to się kończy – to w Klubie Absolutnej Karty Kredytowej. Jest opowieść o utracie pamięci i zagubieniu – to w Opowieści terapeuty. Jest opowieść o pożądaniu i silnej potrzebie miłości z jednej strony, a silnej, naturalnej potrzebie wolności z drugiej – to w Wiedźmie i wilku. Jest opowieść o zazdrościach i utraconych miłościach, na które nie da się nic poradzić – to w Piorunie. Jest wreszcie opowieść o samotności i byciu wykorzystanym – to w Czarnych motylach. A wszystko to ubrane – raz lepiej, raz gorzej – w szatę fantastyki (może magii?; na pewno jakiejś tajemniczości i ponadnormalności) choć to szata raczej w ciemnym odcieniu. Czasami brzmi to wszystko dość naiwnie, ale czy nie taki jest w końcu urok fantastyki?

Za co cenię Księgę jesiennych demonów pana Grzędowicza po tej ponownej lekturze po kilku (bo chyba mniej niż dziesięciu) latach? Chyba za to samo co po tej lekturze przed laty. Cenię go za pomysły. Bo wybór bohatera do Opowieści terapeuty nie mógł być lepszy. Bo końcówka Wiedźmy i wilka to klasa sama w sobie. Zdziwiło mnie to, że po tylu latach od pierwszego czytania, w pewnym momentach przypominały mi się ważne wątki tych opowiadań albo ich zakończenia. Cenię go za umiejętności narracyjne. Bo sposób w jaki w Czarnych motylach opowiada Roman tak mocno pozwalała w tę postać uwierzyć; tak bardzo pozwalała czuć razem z nim. Bo niespodziewanie czasami wtrącone, choć spójne z treścią, zdania-spostrzeżenia nawet w literaturze rozrywkowej pozwalają zwrócić na coś uwagę i coś z tej lektury wynieść, przemyśleć i być może nawet sobie zostawić. Bo umiejętność łączenia rzeczywistego z nierzeczywistym daje niesamowity efekt i nie szokuje, ale ogromnie zaciekawia. Bo malowniczość porównań pozwala poczuć jakby się tam, w środku tej opowieści było. Nie mówiąc już o tym, że zwalnia z obowiązku czytania nudnych, rozwleczonych opisów.

I właśnie w związku z tymi ostatnimi zdaniami pozwolę sobie pofolgować i wrzucić na koniec garstkę cytatów wybranych z większej garści, jaką w trakcie lektury sobie pozaznaczałem. Proszę smakować:

Wszedł do sklepu z magią głównie dlatego, że padało.

Szaman miejski. To moja wizytówka. Jeśli wiesz, co dalej robić, idź. Jeśli nie wiesz, zrób to, co się w takich razach robi od wieków. Usiądź i zapytaj szamana. Będę na zapleczu. Za kasą w prawo.

wszystko to osiągali mniej więcej połową tego wysiłku, który Zięba wkładał w stanie w miejscu.

Samotność z wyboru to zupełnie co innego niż z konieczności. Różnica jest mniej więcej taka, jak między pustelnią a karcerem.

Całej reszcie mówi się, że walka polega na skutecznym błaganiu. O pracę, o zapłatę, o miłość, o cokolwiek. Nazywają to – cywilizacją.

Budzik wyrwał ją do jawy niczym cios w twarz. Po omacku zgłuszyła jego elektroniczny skowyt i leżała w ciemności, pogrążona w błogiej amnezji przebudzenia.

Człowiek to nie człowieczeństwo. Człowiek to dokumenty. I jakaś przeszłość.
20dc1aea-e8f7-49b5-a7bf-94f83bc8440f
splash545

@George_Stark bardzo lubię tę książkę

Heheszki

O, fajne to było. To o tym gościu co jeździł motorem i widział duchy i stwory zza zasłony. Mocno inspirowane tym filmem z Duchovnym.

superhero

Pan Lodowego Ogrodu wymiata

Zaloguj się aby komentować

613 + 1 = 614

Tytuł: Jak sprzedać nawiedzony dom
Autor: Grady Hendrix
Kategoria: horror
Ocena: 3/10

#bookmeter

Teatr był dla niego pracą urzędniczą, którą przypadkiem wykonuje się na scenie. Najsmutniejsze, że wszyscy studenci tego kierunku chcieli wyrosnąć na kogoś takiego jak on.

Dawno temu, kiedy jeszcze lubiłem oglądać filmy, miałem mocne upodobanie w kierunku horrorów. Tak sobie wtedy pomyślałem, że w horrorach najbardziej przerażające są dla mnie trzy motywy: dzieci, lalki i religia. Wydawałoby się więc, że połączenie tej trójki w jednej historii to świetny pomysł. Okazało się, że jednak nie. Może się zestarzałem i wyrosłem z horrorów? Albo może, nawet jeśli użyje się dobrych motywów, to warto zrobić to umiejętnie? Bo inaczej to one nie tylko nie tylko nużą, ale wręcz trącą tandetą. Tak jak w tej książce.

I już nawet nie chodzi mi o płaskość postaci, które są definiowane w zasadzie wyłącznie przez jedną cechę. Nie będę rozgrzebywał też fatalnie napisanego konfliktu pomiędzy rodzeństwem, który jest jedną z osi tej historii, a na początku jest tak mocno wyeksponowany, że wręcz odrzuca. Bo ileż można czytać w kółko to samo? Straszne było to wałkowanie, a najstraszniejsze było to, że właśnie to wałkowanie było w tej książce najstraszniejsze. Nie na tym polega horror. Nie będę też pisał o „rodzinnej tajemnicy” czy innej „zmowie milczenia”, która przez całą książkę jest wspominana tylko po to, żeby na koniec zostać wyjaśniona za jednym podejściem. Zero napięcia, zero zgadywania, a tylko odwlekanie. Jeśli to był suspens, to jakiś taki gorszego sortu.

Poza tymi rzeczami powyżej, które stanowią jedynie część moich zarzutów wobec tej książki, ale o reszcie nie będę pisał, bo trochę strach sobie przypominać, to największą – moim zdaniem – bolączką tej książki jest jej realizacja. Pieszczot narracyjnych, które tak uwielbiam, oczywiście się nie spodziewałem, bo to miała być książka rozrywkowa i napisana być językiem przystającym do treści – czyli dynamicznie, kiedy dzieje się dużo i spokojnie, kiedy buduje się klimat. To się nie udało. Ale jeszcze bardziej nie udało się coś innego. Bo ja rozumiem, że generalnie historię (przy klasycznej narracji fabularnej) opowiada się w taki sam sposób niezależnie od nośnika – czy to tekst (książka, opowieść) czy obraz (komiks, film). Każda scena (obraz) jest w tej historii po coś (uszanowanie, panie Czechow!) i ma pchać ją do przodu, ale każdy z tych sposobów opowiadania operuje innymi środkami. I tak długa, dynamiczna scena walki z wyeksponowaniem szczegółów (na przykład za pomocą zbliżeń), która świetnie sprawdzi się w filmie w książce zmieni się w fatalny, nużący opis, którego czytelnik (a przynajmniej ja) po kilku stronach będzie miał dość. Tak, „filmowość” tej książki to w mojej ocenie jej główna wada. Ale – powtarzam się! – nie jedyna!

Jest jednak na koniec jedna rzecz, o której chciałem wspomnieć, a która w jakikolwiek tę książkę ratuje. To opowieść Marka, brata głównej bohaterki, o tym co się stało w czasie jego studiów. Ta część pomyślana jest ciekawie, jest opowiedziana z sensem i nawet narracyjnie całkiem zgrabnie. Jeśli ktoś byłby książką Jak sprzedać nawiedzony dom zainteresowany i na przykład ją sobie kupił, można się do mnie zgłosić po informację, w którym miejscu się ta cześć zaczyna. Bo jeśli sam już się nią znudzi, to niech chociaż przeczyta z niej to, co z niej warto przeczytać. Żeby te pieniądze na nią wydane nie były całkowicie zmarnowane.

Podsumowując: lektura tego horroru to był dla mnie horror. To było straszne! Tylko szkoda, że zupełnie nie było straszne w taki sposób, w jaki autor – tak zakładam – zamierzał mnie nastraszyć. I – to chyba jeszcze bardziej szkoda – jakiego ja oczekiwałem.
a5d4ee45-26d3-4854-a37f-d58b31865ec1

Zaloguj się aby komentować

608 + 1 = 609

Tytuł: Pomiędzy
Autor: Paweł Radziszewski
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 7/10

#bookmeter

Dla nas opowieść jest najważniejsza, ważniejsza niż życie, bo z niego zostaje tylko to, co trafi do opowieści.

Jakiś czas temu zdarzyło mi się przeczytać a później podsumować tutaj fatalną moim zdaniem książkę Niepowinność autorstwa pana Pawła Radziszewskiego. Zraziłem się po niej trochę do autora, ale kiedy dotarła do mnie informacja, że debiut tego pana, książka Pomiędzy jest od Niepowinności zupełnie inna, postanowiłem dać mu drugą szansę i przekonać się, czy naprawdę jest taki zły. Albo przekonać siebie, że to ja taki do końca zły nie jestem i jednak daję tę drugą szansę. Choć po Niepowinności to może i nie powinienem.

Już od początku w Pomiędzy czuć klimat, a to już zawsze plus. Tym razem jest to klimat niełatwy (tak sobie wyobrażam) dla autora, bo klimat realizmu magicznego. Czyli niby można napisać wszystko, ale żeby się to dobrze czytało, to jednak sztuka. A na początku Pomiędzy jest trochę tajemniczości, która zaciekawia, są postaci, które intrygują, czyli jest coś – a nawet jest tego sporo – co skłania do czytania dalej. Naprawdę dobrze się ta książka zaczyna. Później autor przenosi czytelnika w czasie wstecz opowiadając – zdawałoby się – zupełnie inną historię. Taki zabieg powtarza się kilka razy, a każda kolejna iteracja coś do całej opowieści nie tylko dodaje, ale też rozwija jeden ze szczegółów, który był podany gdieś wcześniej. Podobny zabieg zastosowała – żeby daleko nie szukać – pani Olga Tokarczuk w swojej książce Prawiek i inne czasy. I, choć dawno czytałem tę pozycję pani Tokarczuk, to wydaje mi się że w tym aspekcie pan Radziszewski poradził sobie od niej dużo lepiej. W ogóle wydaje mi się, że choć pan Radziszewski mógł się inspirować Prawiekiem (to nic złego!), to to jego Pomiędzy, jako całość, bardziej mi się od tego Prawieku pani Tokarczuk podobało.

W kwestii tych inspiracji i realizmu magicznego to znalazłbym więcej śladów, które można by tutaj zbadać. I to wielkich śladów (albo śladów do wielkich). Bo cały klimat (ale przede wszystkim Cyganie!) tak mocno kojarzyli mi się ze Stoma latami samotności pana Márqueza, a postać Igora to dla mnie daleki kuzyn Oskara Matzerachta z Blaszanego Bębenka pana Grassa. Znów: to nic złego! Raczej rozpatrywałem to jako smaczek a tropienie tych inspiracji było dla mnie przyjemnością. Jeśli dodać do tego wszystkiego polską ludowość i zabobonność (w tym również, a może i szczególnie?, tę zabobonność religijną) wychodzi z tego kawałek naprawdę fajnej lektury. Jasne, nie jest to poziom wcześniej wymienionych wielkich, ale ta pozycja to absolutnie nie jest strata czasu. Można w niej znaleźć mnóstwo przyjemności. Przynajmniej jeśli jest się mną.

A sama opowieść? To opowieść o miejscu. O lesie na bagnach, a później o wsi na bagnach. To opowieść o miłości i rozdarciu. To też opowieść o człowieku. Najbardziej, tak mi się wydaje, jest to właśnie opowieść o człowieku. O Michale który znalazł się „pomiędzy”. I mimo że wcale nie ma o nim w tym Pomiędzy aż tak wiele, to właśnie on jest dla mnie głównym bohaterem tej historii. Bo ta opowieść też chyba właśnie o tym jest. O tym w jaki sposób Michał znalazł się „pomiędzy”.
#bookmeter
00daeafe-c1e1-4496-9ad2-323bfbbb5cf6

Zaloguj się aby komentować

Przepraszam za spóźnienie, już odpalamy #naczteryrymy w kawiarni #zafirewallem.

Temat: Klasztor benedyktynów
Rymy: praca - pisanie - owca - skrobanie

Zasady:

- Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
- Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.
- Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.
- Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
- W nagrodę wymyśla nowe zadanie, czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis
- Trzeba pamiętać w nowym wpisie o społeczności
splash545

Klasztorne schronienie, modlitwa i praca

Spokoju szukanie przez wspomnień pisanie

Od strasznej przeszłości chciał odciąć się Owca

Lecz znów na ścianie słyszy rosoch skrobanie

Dziwen

Jak zwykle nie wiem, czy to ma sens.


KARTKA Z ŻYCIA MNICHA

U benedyktynów zawsze jest jakaś praca,

Przeważnie modlitwa, rzadziej pisanie,

Warzenie mikstur, olejów, uprawa jałowca,

I bym zapomniał, pergaminu skrobanie.


Nie jest to ciężka wybitnie praca,

Niczym wielkim, kilku słów spisanie,

Mięsko i tak często przyniesie łowca,

Tylko tego pergaminu męczy skrobanie.


Że uszlachetnia wszak wiadomo praca,

Jakiejś kluczowej księgi przepisanie,

Tym razem na obiad będzie świeża owca,

Pergamin się skończył, a z nim skrobanie.


Czasem przyjemność, nie tylko praca,

Zaczekać może wieczne ksiąg pisanie,

Bo kupiec przyniósł nasiona kakaowca,

Efektem klasztornego funduszu oskrobanie.

jakibytulogin

W murach klasztoru modlitwa i praca,

Robota w ogrodzie i ksiąg pisanie.

Lecz kiedy mnicha przydybie gdzieś owca,

To pozostaje bękarta skrobanie.

Zaloguj się aby komentować

Moi Drodzy!

Jest piątek, a więc czas na zamknięcie kolejnej, XXXII już edycji zabawy #nasonety w kawiarni #zafirewallem ! Czynię to właśnie publikując ten wpis, który stanowi #podsumowanienasonety .

Żeby zachować porządek i logikę wypowiedzi, zacznę od przypomnienia utworu di proposta, którym w tej edycji było czternaście pierwszych wersów utworu (kawałka?) Ja to ja zespołu Paktofonika. Można je znaleźć tutaj, w tym oto wpisie . Oprócz utworu di proposta znajdują się w nim też zasady, które obowiązywały w naszym układaniu w poprzednim tygodniu.

Właśnie. W kwestii zasad. Tutaj nastąpiła pomyłka, bo ogłaszając tę XXXII edycję, moim zamiarem było zmusić uczestników do używania synonimów wykorzystując fakt, że zwyczajowo nikt nie chce zostać w naszym konkursie zwycięzcą. Wobec powyższego chciałem przyznać zwycięstwo osobie, która użyje najwięcej liter „a” – wszak jest to bodaj najpopularniejsza litera w języku polskim! Napisało mi się jednak tak, jak mi się napisało (czyli błędnie, że jednak najmniej), niech więc zostanie tak jak jest, chociaż jest błędnie. Przy okazji wyjaśniam jeszcze jedną wątpliwość, która gdzieś tam się pojawiła: litery „a” będę liczył łącznie z tytułem (bo bez tytułu to byłby remis i trudniej byłoby mi wyłonić zwycięzcę).

Do XXXII edycji konkursu #nasonety przystąpili:

@splash545 z wytworem Ogar 52 litery „a”;
@moll z wytworem Wyobraźni – 47 liter „a”;
@George_Stark z wytworem Egzamin z Przygotowania do życia – 42 litery „a”
@Wrzoo z wytworem Pleszko, błagam, zamknij dziób – 46 liter „a”
@KatieWee z wytworem bez tytułu – 43 litery „a”

Z powyższego zestawienia matematycznego wynika, że najmniejszej liczby liter „a” użyłem ja, czyli @George_Stark i w związku z tym powinienem być zwycięzcą. Przedkładam jednak elastyczność etykiety ponad sztywność zasad i, żeby pozostać w dobrym tonie, zwycięstwo przyznaję koleżance @KatieWee .
@KatieWee – gratuluję i przepraszam! Na przyszłość radzę jednak, choćby z przyczyn formalnych albo dla własnego bezpieczeństwa, zaopatrzać własne wytwory w tytuły.

***

No i nagrody dodatkowe:

Dla kolegi @splash545 nagroda Złotego Kagańca, ażeby to on (ten kaganiec, ale kolega też) trzymał proszki z dala od nosa, a duszy stracić nie pozwolił, nie wypuszczając jej z ciała.

Dla koleżanki @moll nagroda Matki Rymów Częstochowskich z Jasnej Góry, ażeby to rozjaśniała wokół jaźnie.

Dla kolegi @George_Stark nagroda Ogromnej Ul****gi, ażeby to ucieszył się jeszcze bardziej, że to nie on musi przygotowywać kolejną edycję.

Dla koleżanki @Wrzoo wreszcie, nagroda Złotego Buta, ponieważ kiedy przeczytałem tytuł, to pomyślałem, że ten Pleszko to jakiś piłkarz jest. Tak mi się coś skojarzyło.

***

I to by było na tyle w XXXII edycji zabawy #nasonety ! Wszystkim uczestniczącym dziękuję i gratuluję, nieuczestniczących zachęcam do uczestniczenia, natomiast zwyciężczynię, koleżankę @KatieWee , raz jeszcze przepraszam.
KatieWee

@George_Stark ( ಠ ͜ʖಠ) każdy ma prawo do popełniania błędów.


Dzisiaj na pewno pojawi się jako proposta Barańczak, bo jego tłumaczenia poetów anglojęzycznych wypożyczyłam sobie z Książnicy i cieszę się nimi bardzo

bojowonastawionaowca

@George_Stark uffff, o mały włos a byłby remis

Wrzoo

@George_Stark bardzo dziękuję, chyba z panem Peszko Ci się skojarzyło :D

Zaloguj się aby komentować

Czy ktoś z tutaj obecnych przerabiał spotkania z #psycholog albo ma jakieś pojęcie o #psychologia ?
Potrzebowałbym pogadać, najlepiej prywatnie, więc dobrze jeśli ktoś mógłby mi chwilę poświęcić. Bardzo chcę komuś pomóc, a nie wiem jak. Cały czas szukam i im więcej się dowiaduję, tym większy mam zamęt w głowie. Może potrzebna mi chłodna perspektywa kogoś, kto nie jest w sprawę zaangażowany?

Ogłoszenie ważne do usunięcia wiadomości.
splash545

Jak coś to też możesz do mnie pisać.

piksel169

@George_Stark Jak coś, to wal śmiało. W dodatku załączam infografikę.

6ea289b7-f59e-4dac-8af1-41a3b4c025f0
George_Stark

@moll @Dziwen @maximilianan @KLH2 @splash545 @piksel169


Dziękuję za chęci. Zaraz pewnie usunę ten wpis, ale chciałem Wam wszystkim najpierw podziękować. Zapiszę sobie ten screen i w razie potrzeby spróbuję się odezwać. Póki co kryzys udało się zażegnać, a żeby zadziałać systemowo pozwolę najpierw emocjom opaść.

Zaloguj się aby komentować

Egzamin z Przygotowania do życia

z nadzieją

Kiedyś miałeś mnóstwo pragnień,
dzisiaj mało co jest ważne:
w pył rozpadły się przyjaźnie,
samotności cierpisz kaźnie.

Nie wierzyłeś, głupi błaźnie
gdy mówili: "razem raźniej".
A dziś nie żyjesz, wyłącznie już trwasz:
jedyne co widzisz, to twa smutna twarz.

Choć szczęścia teorię na pamięć wszak znasz,
wyklepać ją umiesz, tak jak "Ojcze nasz",
świadectwo ostatnie ze szkoły gdzieś masz,
a na nim, z Przygotowania do życia: dwa.

Lecz zrozum, że na nic te wszystkie twe żale
bo ten egzamin nie skończył się wcale.

***

#nasonety #zafirewallem #poezja #tworczoscwlasna

I utwór di proposta


Licznik "a": 39 + 4 w tytule
Piechur

Jaki ciepły promień nadziei po tym wiadrze zimnej wody

Zaloguj się aby komentować

Nie ma to jak ucieszyć się drugi dzień z rzędu.

Miłej zabawy, Poetki i Poeci:

Temat: baba z wozu, koniom lżej
Rymy: powiedział - zelówka - siedział - starówka

***

Zasady:

- Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
- Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.
- Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.
- Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
- W nagrodę wymyśla nowe zadanie, czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis
- Trzeba pamiętać w nowym wpisie o społeczności

#naczteryrymy #zafirewallem #poezja  #tworczoscwlasna
splash545

Pewien koń drugiemu powiedział

Od ciężaru baby zdziera się zelówka

Jak dziad sam na mnie siedział

Mknąłem chyżo i ma była starówka

Wrzoo

„Zostaw, gorzej zrobisz!” powiedział

Dziad, gdy odkleiła mu się zelówka

Baba sobie poszła, a on tak długo siedział,

Że z młodego miasta zrobiła się starówka

Piechur

Trząsł każdym przybytkiem, było jak powiedział

Dopóki mu grdyki nie zgniotła zelówka

Swą krwią się zadławił i umarł, gdzie siedział

Odetchnie dziś z ulgą nareszcie starówka

Zaloguj się aby komentować

No to zarymujmy coś wesołego!

Ponieważ przyszło mi z ogromną radością spowodowaną – a jakże! – wygraną w XXXI edycji zmagań #nasonety , otworzyć kolejną XXXII edycję tej zabawy w kawiarence #zafirewallem , to tak sobie pomyślałem, że z tej radości dodam jakiś wesoły tekst. Żeby odpocząć od sonetowego reżimu, weźmiemy tym razem na tapet jeden z – moim zdaniem – najzgrabniejszych tekstów w historii polskiego rapu. Chodzi mianowicie o utwór Ja to ja zespołu Paktofonika z gościnnym udziałem Gutka, którego pierwsze czternaście wersów będzie stanowić utwór di proposta w tej edycji zabawy. To taki trochę eksperyment: znowu! Mam jednak nadzieję, że dość łatwy, bo mamy tutaj tylko trzy rymy. Wystarczy je znaleźć i ładnie wpleść w swoje teksty, na co liczę i w czym życzę powodzenia!
A oto i tekst, do którego będziemy rymować:

Paktofonika – Ja to ja

Przeważnie zachowuję się poważnie.
Przeważnie nikogo nie drażnię.
Przeważnie słucham rad uważnie.
Przeważnie nie czuję się odważnie.
Przeważnie, widać to po mnie wyraźnie,
otoczenie nie działa na mnie zakaźnie.
Poprzez wyobraźnię kreuję własne ja
adekwatne do imienia: er plus a plus ha.
Robię co trza, rymuję gdy muzyka gra,
jestem członkiem pe ef ka, a nie klubu AA.
Pomysłów u mnie mnóstwo, niczym w worku bez dna,
bądź co bądź być sobą to domena ma.

Pokazy mody i żurnale nie obchodzą mnie wcale,
fason swój dobieram sam jak staruszka korale.

***

ZASADY ZABAWY:
Stali sonetowicze zasady znają. Jeśli ktoś chciałby dołączyć, a nie wie o co chodzi, proponuję żeby zapytał pod którymś z wpisów w tagu #nasonety . Mnie albo autora wpisu. Wytłumaczymy.

ZASADY OCENIANIA W XXXII EDYCJI KONKURSU #NASONETY
1. Zwycięzcą XXXII edycji konkursu #nasonety zostanie osoba która:
a) przystąpi do konkursu publikując swój utwór i opatrując go tagiem #nasonety w terminie do 12 lipca bieżącego roku, do godziny mniej więcej 11.00 (proszę pamiętać o społeczności!);
b) jej utwór będzie zawierał najmniejszą liczbę wystąpień litery "a".

2. W przypadku remisu, to jest dwóch lub więcej utworów z tą samą, najmniejszą liczbą wystąpień litery "a" jury obierze dodatkowe kryterium; na przykład zwycięzcą zostanie @bojowonastawionaowca lub wymyśli się coś innego.

***

Miłej zabawy i powodzenia! A jeśli ktoś bardzo chce się pobawić, a nie chce wygrać, polecam zaprzyjaźnić się ze słownikiem synonimów. Może wówczas zabawa będzie jeszcze milsza?

#diproposta
#poezja
#tworczoscwlasna
bojowonastawionaowca

@George_Stark NO NIE NO, JA SIĘ NA TO NIE PISZĘ

Wrzoo

@George_Stark GDZIE MAJAKOWSKI

splash545

@George_Stark No tą Paktofoniką to mnie zaskoczyłeś A kawałek bardzo spoko i taki mniej znany, lubię

Zaloguj się aby komentować

572 + 1 = 573

Tytuł: Rzecz o mych smutnych dziwkach
Autor: Gabriel García Márquez
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 7/10

#bookmeter

Szedłem, marząc jedynie o tym, żeby ziemia pochłonęła mnie w tym moim ancugu tropikalnego absztyfikanta, ale nikt nie zwrócił na mnie uwagi, prócz chudego Mulata podrzemującego na progu jednego z okolicznych domów.
Dobrej nocy, doktorze – wrzasnął, najserdeczniej jak mógł – szczęśliwego bzykanka.

Rzecz zaczyna się dość – z braku lepszego słowa użyję tego: obrzydliwie. Oto narrator, który jest jednocześnie głównym bohaterem opowiada o swoim życzeniu z okazji dziewięćdziesiątych urodzin. Różne rzeczy ludziom się marzą, a jemu akurat zamarzyła się dziewica. To znaczy stosunek z dziewicą. Aby sprawić sobie ten prezent skontaktował się z Rosą Cabarcas, miejscową burdelmamą (bajzelmamą, jak dokładnie była określana w powieści) i przedstawił swoje życzenie. Jako że klientem był i stałym i – z braku lepszego słowa użyję tego: wiernym, Rosa dołożyła starań i znalazła dla naszego bohatera dziewicę. Czternastoletnią.

Mnie taki opis książki by odrzucił. No chyba, że wyszła ona spod pióra pana Márqueza, tak jak Rzecz o mych smutnych dziwkach, to zdecydowałem się zaryzykować. Nie zawiodłem się. Książka, mimo swojej tematyki nie jest wulgarna (to też zależy co kto uznaje za wulgarność, ale dla mnie nie była), już bardziej wulgarna wydała mi się Miłość w czasach zarazy, choć „bardziej wulgarna” nie oznacza wulgarności jako takiej. Owszem, jest tutaj opis nagiego czternastoletniego ciała, ale nie jest on jakoś szczególnie erotyczny, nawet nie naturalistyczny przecież. Owszem, główny bohater to koneser kurew. Owszem, kilka rzeczy opisanych jest dość dosłownie (żółte damskie majtki! i to jeszcze założone! – czy to jest jakiś znany motyw literacki, o którym nie mam pojęcia?; w ostatniej książce jaką przeczytałem, w Dziewięć pana Andrzeja Stasiuka też pojawiły się damskie majtki w tym kolorze!) ale przedstawione jest to wszystko w taki sposób, że czytanie nie napawa obrzydzeniem. I to tyle w sprawie kontrowersji, o których przy okazji lektury o lekturze czytałem.

Bo ta książka wcale nie jest o tym. Ta książka jest – wydaje mi się – próbą rachunku sumienia, jakiegoś rozliczenia swojego życia przez bohatera (a może i autora?; wszak pisał to w wieku 77 lat). Życia dość nijakiego, w zasadzie nie nadającego się na temat do książki. Życia bez miłości, bez ambicji, trochę bez celu. I dopiero to wydarzenie, ten prezent na dziewięćdziesiąte urodziny, pozwala spojrzeć na to życie trochę inaczej. Pozwala docenić to, co się straciło, ale też cieszyć się tym, co się znalazło. Nawet w wieku tych dziewięćdziesięciu lat.

To co mi się w niej podobało, to sposób zarysowania postaci głównego bohatera. On jest bardzo prawdziwy i absolutnie „do uwierzenia”. Jest dość zwyczajny, ale nie nudny. To zresztą – postaci – w ogóle panu Márquezowi zawsze wychodziło, tak w tych opowieściach realistycznych, jak i w tych realistycznych magicznie. Podobało mi się to, że nigdzie chyba nie padło imię protagonisty, ale to dlatego, że bardzo lubię ten zabieg w literaturze; zastanawiam się nawet czasami, czy to nie jest jeden z moich literackich fetyszy. Podobały mi się też inne postaci, a już wyjątkowo podobała mi się Rosa Cabarcas, a raczej szczegółowość i konsekwencja w jej przedstawieniu. Cyniczna i ineresowna, a przy tym znająca ludzi (a przynajmniej głównego bohatera) burdelmama, która każdą rozmowę kończy słowami „Z Bogiem” to coś wspaniałego!

Krótka to była Rzecz, ale warta uwagi. Nie tyle może ze względu na tematykę, co na głębię dotknięcia istoty stworzonej przez autora postaci, a też na wspaniały sposób, w jaki została opowiedziana ta historia. Tutaj do spółki przez pana Márqueza wraz z tłumaczem, panem Carlosem Marrodánem Casasem. Bo tak, i to dotyczy w ogóle książek tego autora w tym tłumaczeniu, a nie tylko Rzeczy o mych smutnych dziwkach, język, jakim to wszystko było napisane, też był piękny. I obrazowy, przynajmniej w momentach, kiedy ta obrazowość była potrzeba i uzasadniona. Przy tej tematyce: chyba na szczęście.
d8d28a1e-b40a-4f66-8d4e-52a84a6b3fd9

Zaloguj się aby komentować

Pan Zbigniew Herbert w swoich esejach o sztuce europejskiej poświęcił trochę miejsca Holandii . Absolutnie nie próbując się do niego w żaden sposób porównywać, ani tym bardziej konkurować, wspominam o tym fakcie, bo po dzisiejszej chwili oddechu nad morzem i mnie się o Holandii sonet napisało. Albo może nie o samej Holandii, a o czymś innym, a tylko Holandią zainspirowany? Jakby jednak nie było, to z tym właśnie sonetem przystępuję do XXXI już edycji konkursu #nasonety w kawiarni #zafirewallem , odpowiadając na utwór di proposta :

***

Hoek van Holland

Jest takie miejsce, van Holland Hoek,
w zachodniej części Kraju Wiatraków.
To tutaj fal morskich miarowy mruk
koi po rotterdamskiej męce hałasów.

To tutaj wiatr goni piasek, jak duch;
tu światło na wodzie: eksplozja blasku.
Ach! Został bym tutaj, gdy tylko bym mógł,
a nie tak wpadał – od czasu do czasu.

To właśnie tu ta myśl pojawia się że,
z rzeczywistością nie bardzo zżyty,
w morza otchłani mógłbym się schować.

Poznawałbym wtedy ten świat nieodkryty
z nadzieję, że może to tu ta słona woda
ukrywa to, co nazwałbym "szczęściem".

***

#poezja
#tworczoscwlasna
70b492f4-511c-4db4-af10-43ef7411eb8a
George_Stark

O! Wtopa! Jedenasty wers powinien się kończyć "się schować" a nie "schować”! Bo co mógłbym "schować"?


@bojowonastawionaowca, możesz coś poradzić?

Zaloguj się aby komentować

553 + 1 = 554

Tytuł: Dziewięć
Autor: Andrzej Stasiuk
Kategoria: literatura piękna
Ocena: 5/10

#bookmeter

Ale to nie było zajmujące. Nie skracało czasu, bo przypominało resztę świata.

Zastanawiam się, już po lekturze, jak to jest, że to, co tak doskonale w moim odczuciu sprawdza się w esejach pana Andrzeja Stasiuka, w ogóle nie potrafi mi zagrać w jego powieściach. Ta jego książka, Dziewięć, posługując się jego własnymi słowami, nie była dla mnie zajmująca. Nie skróciła mi czasu.

Ale może właśnie tak miało być? Również już po zakończeniu lektury przejrzałem kilka opinii na jej temat i przychylam się szczególnie do jednej z nich . Do tej, której autor stwierdza, że jest to chyba przede wszystkim opowieść o mieście. Bo tak, tej Warszawy końca lat dziewięćdziesiątych jest w Dziewięć mnóstwo. Autor przedstawia ją nie tylko przez pryzmat (to w ogóle ciekawy pomysł) linii tramwajowych, którymi podróżują bohaterowie. Albo i nie podróżują; czasami po prostu gdzieś w narracji pojawia się przebieg takiej linii i opis miejsc przez które prowadzi. I są to opisy mało cukierkowe. Są to opisy brzydoty, pędu, hałasu, beznadziei. Choć ta brzydota, pęd, hałas i beznadzieja opisane są pięknie. Czasami wręcz poetycko.

W to wszystko jest wpisana jakaś historia. Jest jakiś biznesmen, który ma oddać komuś pieniądze, ale tych pieniędzy nie ma. Czy ten dług to rzeczywiście dług, czy, jak to bywało w latach dziewięćdziesiątych, to tylko „dług”, nie bardzo mam pojęcie. Odbiór narracji jest trudny i skomplikowany. Często nie wiadomo o kim akurat w danym fragmencie mowa – autor unika podawania imion, jakby oczekując od czytelnika, że sam sobie elementy układanki dopasuje. U czytelnika jednak, a przynajmniej kiedy tym czytelnikiem jestem ja, powoduje to zagubienie. Część tych puzzli udało mi się poukładać, części nie. I w zasadzie to w ogóle nie mam pojęcia o czym ta historia była. Nie bardzo mam też pojęcie jak dokładnie się potoczyła ani jak się skończyła. Przypuszczam, że może autor zrobił to celowo, żeby oddać klimat miasta z tym całym jego chaosem. Jeśli taki był jego zamiar, to uważam, że mu się tu udało. Cel artystyczny został spełniony. Tylko czytelnik, a przynajmniej taki jak ja, nie znajduje w tym wszystkim żadnej przyjemności.

Bohaterowie tej lektury też nie są szczególnie zapadający w pamięć, zwłaszcza, że czasami ciężko ich rozróżnić. Znów: być może to celowy zabieg przeprowadzony po to, żeby pokazać, że w gruncie rzeczy w wielkim mieście ludzie, przynajmniej w znacznym stopniu, są tacy sami. To, co mnie w bohaterach urzekło, to jeden tylko moment, ich marzenia. Dla kogoś tak małe, a dla nich tak wielkie. Jak to o zobaczeniu gór. Zresztą, to marzenie, samo marzenie o podróży pociągiem ku jego realizacji zostało przez autora kapitalnie przedstawione:

Bez trudu wyobraziła sobie pusty przedział z brązowymi siedzeniami, firanką i dywanikiem na podłodze. To było jak mały ciepły pokój, który bezpiecznie szybuje przez noc.

I to właśnie była ta przyjemność, którą w Dziewięć znalazłem. Słowa. Ich brzmienie, skupianie się nimi na szczególe i wyeksponowanie tego szczegółu z całego szaro-burego ogromu miasta. Choć niekoniecznie ten szczegół był jakiś wyjątkowo wyróżniający się:

To przejście było najruchliwsze na dworcu. Łączyło dwa przystanki autobusowe, halę główną, perony i dwa najdłuższe pasaże. Światła tu było dość, a tłum żywy i rozedrgany, jak zwykle w miejscach, gdzie jedni przybywają z nadzieją, a skąd drudzy umykają z ulgą.

W ciemnych czeluściach dawnego kina dziewczyny połyskiwały niczym dwudziestogroszówki.

Takie właśnie impresje mi się w tym Dziewięć podobały. I tak sobie myślę, że może właśnie o to chodzi. Że to dlatego w esejach, a więc krótkiej formie, pana Stasiuka uwielbiam, a w powieściach nie bardzo mi z nim po drodze. Bo impresja – wrażenie – jest chwilowe. Pojawia się i znika. A jeśli trwa dłużej? Wówczas przestaje być impresją. Może więc nie wszystko należy eksploatować? Może część rzeczy wystarczy po prostu przez chwilę poczuć?
ca2ce5f1-02bf-4111-9866-4bb7880aa8a1
UmytaPacha

@George_Stark przynajmniej okladka ładna

George_Stark

@UmytaPacha wróciła!


przynajmniej okladka ładna


A to prawda.


Choć ta książka nie jest zła. Tylko za długa. I można by z niej wyciąć wątek fabularny. Żeby przestała być powieścią. Wtedy, wydaje mi się, byłoby lepiej.

Zaloguj się aby komentować

W życiu "poety" przychodzi od czasu do czasu czas na autorefleksję. Może ona być na przykład związana z mnogością wyprodukowanych przez owego "poetę" wytworów. Wystarczy jednak ładnie ubrać to wszystko w homeryckie porównania i wtedy całość można na spokojnie przetrawić, a później, na jeszcze spokojniej, z siebie wydalić:

***

A, sram na to!
czyli Przesyt
albo Karma dla ducha
albo Perystaltyka

Przez Apollina jestem natchniony!
Dziewięciu Muzom składam pokłony!
Kolejna już dzisiaj skuteczna próba:
co nie zaczynam, to mi się uda!

Niczem Horacy, jam oślepiony
blaskiem poezji! Uduchowiony!
Wiersze to moja karma dla ducha:
dwa dania i deser! Też chciej posłuchać!

A te posiłki jadajmy obfite!
Smaków próbujmy, co nieodkryte!
Pragniesz dokładki? Ja na nią czekam!
Na deser zaś swój sonet polecam.

Aż tu coś nagle zaczyna mnie skręcać!
Ucisk w jelita przenosi się z serca!
Biegnę poszukać jakiegoś nocnika!
Natura mnie wzywa! Perystaltyka.

***

#nasonety
#zafirewallem
#poezja
#tworczoscwlasna

I sonet di proposta
Fotografia
czyli Malowanie światłem

Pstryk! - to nastąpiło otwarcie przesłony.
Przez nią do wnętrza został wpuszczony
okruszek światła, falista smuga:
błyszczące fotony niosące cuda.
W tym skrawku światła jest uwięziony
obraz: ułamek czasu, jakby skradziony
rzeczywistości, co pędzi jak głupia.
Aż w końcu to światło feerią wybucha
barw, wtedy, gdy tylko pada na kliszę.
Ten czas pędzący zatrzyma. Zapisze.
Co mogło by umknąć, cierpliwie zaczeka
aż kiedyś wspomoże pamięć człowieka.

Być może czujesz, że to potęga,
tak jakbyś czas trzymać mógł w swoich rękach,
gdy z aparatem się zmieniasz w magika
który w papierze światło zamyka.

***

#nasonety
#zafirewallem
#poezja
#tworczoscwlasna

I utwór di proposta
CzosnkowySmok

@Byk powinno Ci się spodobać

Byk

@CzosnkowySmok @George_Stark @splash545 @moll tak mi się skojarzyło #tworczoscwlasna

c00f50b7-fcee-455a-9487-7919320406ec
Byk

Komentarz usunięty

Byk

Też muszę przyznać, że mi się Twój słowotwór podoba, w krótkiej formie zawarłeś dużo szcegółów o fotografii, a ten wers o fotonach, majstersztyk

George_Stark

@Byk Dziękuję.


Choć nie jestem pewien, czy fotony rzeczywiście błyszczą.

Byk

Też muszę przyznać, że mi się Twój słowotwór podoba, w krótkiej formie zawarłeś dużo szcegółów o fotografii, a ten wers o fotonach, majstersztyk

Zaloguj się aby komentować

Podobno pierwsza myśl jest zawsze najlepsza i należy za nią podążać. Tylko dlaczego moje są aż tak głupie?

***

Kalesony

A przed mrozem, do obrony,
załóż, bracie, kalesony!

Żeby ci nie marzła pupa,
byś od mrozu nie miał strupa,
czy pod dresy, czy pod dzwony,
załóż, bracie, kalesony!

Czapkę nosisz - chroni ucha.
Stopy? W ocieplanych butach.
Dłonie grzeją rękawice,
sweter - serca okolice,
tylko krocze u człowieka
odmrożenie może czekać.

Więc zimą na co dzień, a nie od święta
noś je na sobie i o tym pamiętaj,
że sąsiad Waldek, co ich nie tykał,
to teraz musi używać cewnika.

***

#nasonety
#zafirewallem
#poezja
#tworczoscwlasna
splash545

@George_Stark ale to dobrze, że są takie głupie bo wywolujesz nimi uśmiech na naszych pyszczkach xd Czuje się namówiony na kalesony

George_Stark

@splash545 Zdrowia zimą życzę!

splash545

@George_Stark przyda się

George_Stark

@KatieWee A wiesz, że przeszło mi przez myśl, jak już skończyłem, że Big Cycem ten wytwór zalatuje?


Ciekawe czy są zimowe, ocieplane staniki w rozmiarze big?

KatieWee

@George_Stark nie wiem, ale mam nadzieję, że tak

Wrzoo

@George_Stark xD

Zawsze szacun dla panów, noszących zimą kalesony!

Zaloguj się aby komentować

Jeszcze jeden na szybko:

***

Prośba
(Z dedykacją)

W podsumowaniu jeszcze coś zmienisz,
kiedy je będziesz zaraz pisała:
- może się wpienisz? lub rozpromienisz? -
lecz wiersz jeszcze jeden będziesz tam miała.

Gdy rozpromienisz
to będziesz się śmiała?
A jeśli wpienisz
to będziesz sapała?

Nie żebym do czegoś tu nawoływał:
jak podsumujesz, to i tak będzie.
Spraw jednak, proszę, żeby wygrywał
ktoś inny niż ja. Ktokolwiek inny niech Cię podsiędzie
na tronie zwycięstwa. Byle nie ten, co Stark się nazywa!
Ten niechże odtąd już zawsze przegrywa!

***

#nasonety
#zafirewallem
#poezja
#tworczoscwlasna
Wrzoo

@George_Stark 💛 piękny!

moll

@George_Stark dokładnie tak

KatieWee

@George_Stark Panie Dżordżu, ma pan szczęście, że mnie to miękną nogi jak ktoś mi wierszem mówi, ale proszę, żeby to było ostatni raz

George_Stark

@KatieWee


Przedostatni?


Na koleżankę @Wrzoo mam szantaż panem Majakowskim (więc jak coś, to ona może śmiało wygrywać; nie żebym sugerował), do Ciebie prośby wierszem należy kierować.


Pora założyć teczki innym!

Zaloguj się aby komentować

W wyniku manipulacji zwycięstwo zostało podzielone pomiędzy mnie i kolegę @entropy_, czym jestem niesamowicie zaskoczony. To znaczy sobą. Czyli tym moim zwycięstwem.

Do rzeczy jednak, oto co razem ustaliliśmy:

rymy: wpadło – fontanna – Marzanna – opadło
temat: niezręczna sytuacja

Przemiłej zabawy!

***

Zasady:

- Musimy ułożyć cztery wersy, lub ich wielokrotność jeśli ktoś ma taką ochotę,
- Op zadaje cztery słowa, które mają być użyte dokładnie w tej kolejności, na końcu kazdego wersu,
- Op zadaje również temat zadania a rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do niego,
- Super zwycięzcą jest osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
- Elokwentny wygrany w nagrodę wymyśla nowe zadanie, czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis

(pamiętaj o społeczności!)

#naczteryrymy #zafirewallem #poezja #tworczoscwlasna
Wrzoo

Panie władzo, to mydło samo wpadło

Spieniła się nagle cała fontanna

To nie byłem ja, to była Marzanna!

Mandat? Kara? …no dobrze, słowo padło…

mpower

Tak mi ostatnio do głowy wpadło:

A co gdyby tak miejska fontanna -

Zwiastunem wiosny - niczym Marzanna?

Ile kukieł na dno by opadło?

PaczamTylko

Austrii znowu wpadło

u grajków potu fontanna

reprezentacja tonie jak Marzanna

balonik pękł, ciśnienie opadło

Zaloguj się aby komentować