trixx.420

#heheszki #humorobrazkowy

962 + 1 = 963
prywatny licznik: 42/?

Tytuł: Trudna Operacja
Autor: James White
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Rebis
ISBN: 9788373012493
Liczba stron: 206
Ocena: 7/10

Trzeci tom cyklu o Szpitalu Kosmicznym. Niezorientowanym wyjaśniam, że ów szpital to chluba Sektora Dwunastego. 384 poziomy, na których odtworzono środowiska życia wszystkich znanych (i jak w każdym tomie szybko się okazuje nieznanych) gatunków istot inteligentnych zamieszkujących kosmos. Sam personel techniczny i medyczny rekrutuje się z sześćdziesięciu gatunków, choć ludzie są tam jakby w przewadze. W skrócie - to taki Doktor House albo Ostry Dyżur tylko dla kosmitów

Czytałem dawno temu pierwszy tom i zachwyciła mnie fantazja autora w kreowaniu obcych form życia i ich szczegółowych opisów. Każde z opowiadań leci według podobnego schematu - w szpitalu zjawia się obcy i główny bohater, dr Conway wraz z pomagierami muszą odkryć co to za rasa, gdzie ma przód gdzie tył i jak to w ogóle leczyć. Nie inaczej jest tutaj, tylko że tym razem mamy w formie mini powieści. Autor idzie na całość, bo tym razem gwiezdni lekarze leczą całą planetę, którą zamieszkują istoty wielkości całych kontynentów.

Rzecz pisana w latach 70, nieco trąci myszką, zahacza mocno o seksizm i wykazuje słodką naiwność - wszystko zawsze kończy się szczęśliwie, wszyscy są dla siebie mili i kochani a pacjentów leczy się bez względu na jakiekolwiek koszty. Trzeba zbudować mega konstrukcję w kosmosie do przyjęcia szczególnego typu obcych? potrzymaj mi piwo! Zoperowanie istoty wielkości kontynentu wymaga poderwania całej floty Federacji, kilka tysięcy statków z kilkaset tysiącami istot najróżniejszych ras? co tam, robimy! Urocze, idylliczne, utopijne.

Przyczepić się muszę tylko do tłumaczenia, albo jego korekty, co jakiś czas trafiają się zdania potworki, z których trudno wywnioskować co mianowicie autor miał na myśli, jak np. taki kwiatek, s. 200: "Pośrodku jeziorka widać było studnię, w której liny albo inna jeszcze, pozyskująca rudę ze skały roślinności wrastała w podłoże." WTF? ktoś to czytał w ogóle po przetłumaczeniu?
Generalnie przydało by się aby Rebis zrobił wznowienie całego cyklu, bo książki robią się coraz mniej dostępne a ich ceny stale rosną. Oczywiście z dodatkową korektą no i koniecznie z nowymi okładkami

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#heheszki #humorobrazkowy #koty

959 + 1 = 960
prywatny licznik: 41/?

Tytuł: Plama na złotej puszczy
Autor: Bolesław Mrówczyński
Kategoria: literatura młodzieżowa
Wydawnictwo: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza
Liczba stron: 221
Ocena: 6/10

"Czy to w polu, czy w obozie
Harcerz zuch i chwat
Czy pod wozem, czy na wozie
Śpiewa, gwiżdże rad"

Książka o harcerzach, nic dodać nic ująć. Zaczyna się jak u Hitchcock'a, z grubej rury - harcerze przyjeżdżają na obóz do mazurskiej puszczy, i od razu trafiają na pożar lasu, który pomagają ugasić. Głównym bohaterem i narratorem jest druh Kowalski, zastępowy "Czajek". Sprawia wrażenie niezbyt pewnego w tym co robi, jego podopieczni nieraz wydają się bardziej bystrzy od niego. Wyróżnia się z nich szczególnie jeden, Piętek. Ideał, na wszystkim się zna, wszystko zrobi, z każdym nawiąże przyjacielskie stosunki. Reszta z harcerzy to jakaś szara masa, ot są, ale nie zapamiętuje się ich jakoś szczególnie, może poza druhem kwatermistrzem, który (jak przystało na czasy PRL) wszystko załatwi.

Harcerze po urządzeniu się w lesie prowadzą własne śledztwo w sprawie pożaru. Rychło okazuje się że było to podpalenie, ale milicja szybko umarza postępowanie z powodu niewykrycia sprawców. Strażnik lasu, zaciekły wróg Niemców oskarża starszego mieszkańca pobliskiej wsi, niejakiego Zygfryda Boeniga, Mazura z dziada pradziada (wychodząc pewnie z założenia że z takim nazwiskiem to na pewno Niemiec, a Niemiec twój wróg!). Okazuje się że w osadzie tej, nazwanej przez harcerzy "Starą Wsią" mieszkają razem powojenni przesiedleńcy z różnych stron polski oraz dawni mieszkańcy tych ziem. Oczywiście rodzi to rozmaite konflikty, które wspaniali harcerze szybko rozwiązują pomagając socjalistycznie każdemu, a w szczególności wspomnianemu dziadkowi Boeingowi. Tenże okazuje się bohaterem, członkiem byłego Związku Polaków w Niemczech, organizacji mocno represjonowanej podczas II WŚ.

I tak powoli do finału toczy się akcja, oparta głównie na dochodzeniach, poszukiwaniu śladów w lesie, pomocy okolicznej ludności czy rozmaitych zajęciach obozowych harcerzy. Solidna książka harcerska, oczywiście pełna dydaktyzmu i moralizatorstwa ale dzięki temu urocza. Dla fanów gatunku.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#memy #heheszki #dawnoniebylo a #zawszesmieszy (przynajmniej mnie)

915 + 1 = 916
prywatny licznik: 40/?

Tytuł: Na drugą planetę
Autor: Władysław Umiński
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 150
Ocena: 5/10

Władysław Umiński, pisarz nazywany "polskim Verne'em". W sumie nie wiedziałem że mieliśmy takiego autora, jest to pierwsza jego książka, która zresztą trafiła do mnie zupełnym przypadkiem z lokalnego punktu wymiany książek. "Na drugą planetę" to historia wydana oryginalnie w roku 1894, i wtedy też mniej więcej dzieje się jej akcja. Osadzona jest w USA a opowiada o próbach kontaktu z Marsem. Oto milioner, mister Brighton, zamawia w firmie "Alvan Clarke and Sons", największej na świecie szlifierni szkieł optycznych teleskop o dwumetrowej średnicy soczewki. Jako, że w tych czasach największe teleskopy mogły poszczycić się soczewkami maksymalnie metrowej średnicy, budzi to więc niesłychane zainteresowanie opinii publicznej. Niestety słynny ów milioner nabiera wody w usta i do tajemnicy dopuszcza jedynie astronoma p. Hartinga, z którym odbywa długie a poufne rozmowy. Jednemu z reporterów udaje się podsłuchać (!) za pomocą fonografu (!) jedną z ich rozmów z której wynika, że chcą oni wysłać sygnały świetlne w kierunku marsa i z pomocą nowego teleskopu wypatrywać odpowiedzi.

Zaczynało się bardzo ciekawie, niestety potem jest trochę gorzej, bo rychło powieść z retro SF przekształca się w przygodową. Oto bohaterowie udają się w podróż, zrazu morską, a następnie w dzikie ostępy Ekwadoru, aby tam w określonych miejscach rozpalić ognie z aluminium i innych chemikaliów, które płonąc "z siłą milionów świec" mają być widoczne z Marsa. Większa część książki to opis podróży po dzikim kraju i przygód jakie spotykają naszych bohaterów. Podobnie jak u Verne'a autor przemyca tu trochę wiedzy z rozmaitych dziedzin. Plan wypala, fajerwerki odpalone (przy okazji oślepiając bydło i Indian w promieniu wielu kilometrów, za co władze Ekwadoru ścigają naszych bohaterów, ale ci po prostu dają dyla, wychodząc widocznie z założenia że straty muszą być), pozostaje więc czekać tylko na odpowiedź. Istotnie po jakimś czasie udaje się wypatrzyć na Marsie zagadkową, błyszczącą plamę nadzwyczajnych rozmiarów, ale wtedy książka po prostu dobiega końca i zostawia czytelnika z niczym.

Dla miłośników klimatu retro, XIX wiecznych powieści, archaicznego języka. Szkoda że element fantastyczny jest niewielki, głównie jest to powieść podróżniczo-przygodowa. Okładki brak bo książka po renowacji introligatorskiej

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

914 + 1 = 915
prywatny licznik: 39/?

Tytuł: Czas Wodnika
Autor: Mirosław P. Jabłoński
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Iskry
Liczba stron: 158
Ocena: 7/10

Wpadł kolejny zbiorek PRLowskich opowiadań SF. Teksty Mirosława Piotra Jabłońskiego z lat 70 i 80 ubiegłego wieku, zapewne przez "wąskie gardła wydawnicze" opublikowane dopiero w 1990 roku.

W odróżnieniu od poprzednio recenzowanego przeze mnie zbiorku jest dużo lepiej. Niech nie zwiedzie was tylko okładka stylizowana na jakieś dark-fantazy-niewiadomoco, są to naprawdę zaskakująco dobre teksty. Jabłoński ma lekkie pióro, znakomicie czuje się w różnych stylach i formach. Od stylizowanego na pamiętnik, żartobliwego "Drzewa Genealogicznego" przez hard SF, dystopie, po utrzymany w klimacie retro "Sklep z płytami". Najgorsze opowiadania do nudnawy "Mańkut", i "Seksbomba" w której zakończenia można się domyślić bardzo szybko. Najbardziej w pamięć, poza tytułowym, (rewelacyjnym!) "Czasem Wodnika" zapada "Dzień Procreatora". Pamiętacie Seksmisję i słynne słowa Maksia "Skoro już się tak stało to może moglibyśmy służyć wam jako te... reproduktory"? Tu mamy podobną sytuację, geny męskie ocalały tylko u nielicznych sprawnych mężczyzn, tytułowych Procreatorów, których głównym zajęciem jest, no cóż, przedłużanie gatunku. Poruszające, ciężkie opowiadanie, chętnie przeczytałbym powieść z wykreowanego tam uniwersum, kojarzy mi się mocno z "Opowieściami Podręcznej".

Generalnie - jak gdzieś się wam to wala na półce, to koniecznie warto spróbować. Lekko naciągane 7/10

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

909 + 1 = 910
prywatny licznik: 38/?

Tytuł: Muszla egejska
Autor: Zbigniew Dolecki
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Liczba stron: 169
Ocena: 4/10

Zbiorek PRLowskich opowiadań fantastycznych, wydanych w 1979. Autorem jest poeta, Zbigniew Dolecki, który postanowił najwyraźniej spróbować swoich sił na innym poletku. I nawet wiem w jakich okolicznościach zbiorek powstał. Kumpel zapewne zapytał, "Zbysiu, ale fantastyki i antyku to nie dasz rady w jednym utworze połączyć! - Nie? potrzymaj mi piwo".

Niestety, generalnie słabo to wyszło. Dwa pierwsze opowiadania, właśnie ze świata antyku są zwyczajnie kiepskie, trącą nieznośną grafomanią, kiepskimi opisami czy pretensjonalnie zmienionymi imionami postaci. Wiecie, Y-kar i De-dal albo Ad i Evi żeby było bardziej "kosmicznie". Kolejne opowiadania są już trochę lepsze, choć niewiele. Zasadniczym plusem wszystkich opowiadań jest to, że są krótkie, bo naprawdę te koślawe zdania i przesadzone porównania źle się czyta. Zwraca uwagę tylko cztery czy pięć z nich, na 14 w zbiorku. "Przestąpić Styks" o wyprawie badawczej w głąb ziemi która 417 kilometrów (zabrakło 3km, so close...) napotkała miasto Atlantis, "Opium Kosmosu", daleka kosmiczna podróż, hibernacja i te sprawy, ale zniszczone przez rozmaite techniczne głupoty, jak choćby fakt, że główny komputer statku nie potrafi dokonywać korekty kursu bez ciągłej obecności człowieka. "Kryształowi" ciekawa wizja odległej planety, której mieszkancy to myślące kryształy, niestety skończyło się zanim na dobre zaczęło. "Ghorry", urocze, w pulpowym klimacie, opowiadanie o kosmitach którzy żywią się energią fal radiowych i atakują ludzi oglądających telewizję, oraz wreszcie bajkowe "Jaś i Małgosia" z nową wersją starej historii.
Całą reszta nie nadaje się do niczego, są to naiwne, marne teksty zawierające jakieś odniesienia do SF, głównie ufoludki albo podróże kosmiczne. Jak dla mnie to za mało żeby mogły tytułować się fantastyką. Dla wybitnych fanów starej polskiej fantastyki, historyków SF. Przeczytałem, żebyście wy nie musieli

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#2137 #zajebanezfacebooka #heheszki just facebuk things...

882 + 1 = 883
prywatny licznik: 37/?

Tytuł: Daleka Tęcza
Autor: Arkadij Strugacki, Borys Strugacki
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Alfa
Liczba stron: 197
Ocena: 7/10

Kolejne moje spotkanie ze Strugacki Bros., tym razem w formie dwóch dłuższych opowiadań / mikropowieści, w oryginale wydanych na początku lat 1960.

Pierwsza to tytułowa "Daleka Tęcza". W bliżej nieokreślonym miejscu w kosmosie jest sobie skolonizowana przez człowieka (oczywiście radzieckiego!) planeta, która cała przeznaczona jest na potrzeby nauki, głównie fizyków. Ci prowadzą tam rozmaite eksperymenty i badania nad teleportacją, którą autorzy nazywają podróżą zerową. Eksperymenty idą nieźle, udaje się opracować metodę teleportacji zarówno przedmiotów jak i materii ożywionej, ale jest skutek uboczny. Tajemnicza, niszczycielska Fala energii wyzwala się przy każdej "podróży zerowej". Przy każdym eksperymencie coraz większa i coraz bardziej niepowstrzymana mimo konstruowania coraz bardziej zaawansowanych środków ochrony. W końcu, po (podobno nawet udanym) przesłaniu człowieka na krańce układu słonecznego pojawia się zupełnie nowy rodzaj Fali, która wymyka się spod jakiejkolwiek kontroli. Planeta na straty, trzeba się ewakuować, tylko że mieszkańców jest około 500 a jedyny statek kosmiczny, którym można się uratować pomieści może ze sto. Książka szybko zmierza ku filozoficznym rozważaniom, kto jest wart uratowania. Czy czołowi fizycy - zerowcy, dzieci jako przyszłość narodu, a może artyści albo ich dzieła? Fajny pomysł na opowiadanie, ale szybko zniszczony przez rozwlekłość, opisy zależności społecznych (typowo socjalistyczna gospodarka niedoboru) czy bezsensowny wątek romansowy. 5/10

Drugim opowiadaniem w zbiorku jest "Próba ucieczki". I tu już na wstępie jest dużo ciekawiej. Akcja rozpoczyna się na ziemi w nieustalonym czasie w przyszłości. Cywilizacja wysoko rozwinięta, choć jednocześnie swojsko słowiańska, a jej rozwój poszedł inna drogą - w kierunku biomaszyn. Dwoje przyjaciół pod wpływem przypadkowo poznanego faceta, który podaje się za historyka - specjalistę od XX wieku postanawia zmienić swoje urlopowe plany i polecieć na nieznaną planetę. Na miejscu zastają humanoidalną cywilizację w fazie średniowiecza, głębokiego feudalizmu. Obserwują dziwne maszyny, których jak się wydaje, jedynym celem działania jest jeżdżenie z miejsca na miejsce i okazjonalne rozjeżdżanie tubylców. Sami tubylcy nie wiedzą skąd one się wzięły. Porwany przez naszych przyjaciół jeden z wyższych rangą tubylców twierdzi że maszyny są od zawsze a oni na rozkaz "góry" od lat próbują się czegoś o nich dowiedzieć. Niestety średniowiecze mocno, więc "best I can do" to zmuszanie przestępców aby losowo naciskali różne guziki wewnątrz maszyn. Najczęściej nie daje to nic, czasem machina wybucha a czasem tratuje wszystko na swej drodze. Główni bohaterowie, młodzi gniewni, chcieliby zmienić zastany świat (oczywiście wprowadzając wspaniały komunizm). Co prawda instrukcje doskonale im znane i istniejąca na ziemi rada ds. kontaktów z obcymi cywilizacjami kategorycznie zabraniają jakichkolwiek kontaktów z innymi cywilizacjami, ale co tam KOMUNIZM DLA KAŻDEGO! Bardzo ciekawe opowiadanie, traktuje podobnie jak poprzedni o dylematach moralnych, ale sam anturaż jest duuuużo ciekawszy. Czy mamy moralne prawo do ingerencji w obcą cywilizację? Czy powinniśmy zmieniać, przyspieszać ich rozwój? Przecież jesteśmy mądrzejsi, dzięki nam mogą uniknąć naszych błędów... Dziwne jest tylko zakończenie, pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi. 8, albo nawet i 9/10
A za całość 7 z plusem

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

864 + 1 = 865
prywatny licznik: 36/?

Tytuł: Lewiatan
Autor: Scott Westerfeld
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Rebis
ISBN: 9788375105896
Liczba stron: 420 (xD)
Ocena: 6/10

Sądząc z opisu na okładce, miał to być steampunk. Podczas lektury okazało się że i owszem - tyle, że dla młodzieży

Alternatywna historia, której akcja rozpoczyna się w przededniu I Wojny Światowej. Poznajemy młodego księcia Aleksandra Habsburga, który w Sarajewie traci ojca, Franciszka Ferdynanda. Jak i w naszym świecie uruchamia to tryby machiny wojennej. Geopolityka podobna jak i u nas, ale nauka i rozwój poszły zupełnie innym torem. Mamy tutaj "Chrzęstów" czyli Niemcy i Austro-Węgry, zwolenników techniki i maszyny. Budują oni wielkie kroczące machiny bojowe, mechy, sterowce - te sprawy. Po drugiej stronie są Darwiniści, czyli Wielka Brytania, którzy postawili na biologię. W świecie tym bowiem, Karol Darwin odkrył DNA i zgłębił jego tajniki do tworzenia nowych gatunków zwierząt. Przykładem osiągnięć darwinistów jest tytułowy Lewiatan, gigantyczny, latający okręt-wieloryb. W zasadzie nie tyle statek powietrzny sam w sobie, ale rodzaj zespołu rozmaitych sztucznie "podrasowanych" organizmów, które żyją ze sobą w symbiozie. Od najmniejszych stworzonek we wnętrznościach, które wytwarzają wodór czy oświetlają pomieszczenia, przez bojowe nietoperze i podrasowane drapieżne ptaki a kończąc na samym Lewiatanie. Tenże w tej sytuacji jest swego rodzaju karoserią (oczywiście również żywą) statku, w kształcie olbrzymiego, kilkusetmetrowego wieloryba. Prawdziwy ekosystem w małej skali. Czego jak czego, ale wyobraźni autorowi nie można odmówić.

Na statku owym podróżuje młody kadet Sharp, który tak naprawdę jest dziewczyną w przebraniu, ale o tym cicho sza. Jest on(a) drugą główną bohaterką, której losy splatają się z młodym księciem Alkiem, który również zmuszony jest się ukrywać. Fabularnie jest nieźle, tyle że widać że jest to książka dla młodzieży, w formie "nastolatki ratują świat". Serio, czasem pod koniec lektury ma się wrażenie, że bez dwójki głównych bohaterów wszystko by się zawaliło i nikt by sobie z niczym nie poradził.

Poza tym, patrząc ogólnie, jest całkiem spoko; akcja posuwa się szybko a wyobraźnia autora szaleje. Na plus należy też wspomnieć o świetnych ilustracjach, przedstawiających opisywany świat. W posłowiu mamy wyjaśnienie co jest fikcją a co prawdą historyczną na wypadek gdyby ktoś się pogubił. Z tego co widzę seria liczy trzy tomy, ale słabo z dostępnością pozostałych.

#bookmeter

#ambonybonners x2

400
#listaobecnosci

#heheszkimotoryzacyjne #heheszki #humorobrazkowy #czeskiememy

840 + 1 = 841
prywatny licznik: 35/?

Tytuł: Przylądek Delfinów
Autor: Anatol Moszkowski
Kategoria: literatura młodzieżowa
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 193
Ocena: 5/10

Radziecka literatura młodzieżowa z lat 70
Mały Odek (zdrobnienie od Odeysuesza) wraz z siostrą i rodzicami udaje się na wakacje z Moskwy do małego miasteczka Skaliste nad Morzem Czarnym. Na miejscu zawiera znajomość z paczką "tubylców", którzy nurkując w morzu szukają staorgreckich skarbów a wolny czas spędzają na Przylądku Delfinów, wielkiej i stromej skale wychodzącej w morze.

Jest to słodko-gorzka opowieść, niby powieść dla dzieci, ale jednak z perspektywy dziecka ukazuje świat dorosłych z całym jego brudem, machlojkami i ciemnymi stronami. Świetnie odmalowana jest nierówność społeczna - dyrektor domu wypoczynkowego "Zorza Polarna" opływa w dostatek. Mieszka w pięknej willi otoczonej ogrodami i sadami, jego synek chwali się przybyłemu, że brakuje im tylko pawi w ogrodzie, ale "tatuś obiecał że kupi". Natomiast przyjezdna rodzina musiała sprzedać cenny obraz, który był od dawna w rodzinie, żeby móc w ogóle tam przyjechać. Była to wyższa konieczność, zdecydowali się na wyjazd aby córka mogła się podleczyć jest bowiem słabego zdrowia. Jednocześnie są zdani na łaskę jaśniepana dyrektora, a miejsce jest załatwiane "po znajomości". Książka stara się ukazać, że jednak nie ten kto ma wszystko jest bogaty. W tle mamy także aferę kryminalną w którą wplątał się lokalny nauczyciel (bez puenty czy nawet rozwinięcia). Generalnie cała książka sprawia wrażenie chaotycznej, wątki zaczynają się i nigdy nie kończą. Zakończenie też jest zupełnie nijakie i pozostawia pewien niedosyt.

Ciekawostka, dobra na raz.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#420 lista obecności

836 + 1 = 837
prywatny licznik: 34/?

Tytuł: Nowa Planeta
Autor: Wiktor Saparin
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Iskry
Liczba stron: 146
Ocena: 6/10

"Nowa Planeta" to zbiorek kilku opowiadań o tematyce fantastyczno-naukowej, z naciskiem na to drugie. Tylko że jest to rzecz radziecka, w PL wydana w roku 1953.
Historyjki koncentrują się na opisie przodującej nauki i techniki radzieckiej, opowiadają o tym jak to cudownie żyje się człowiekowi radzieckiemu w jego ojczyźnie, mlekiem i miodem płynącej. Najciekawsze według mnie opowiadanie to "Dzień Zoi Winogradowej", w którym dziennikarka, tytułowa Zoja ma przeprowadzić wywiad z przodownikiem pracy, wielkim wynalazcą, inżynierem Bobrowem. W tymże celu odwiedza willę inżyniera, gdzie okazuje się że ma do czynienia z czymś co dzisiaj nazwalibyśmy inteligentnym domem - przy wejściu wideodomofon, rozpoznawanie twarzy, drzwi same się otwierają, a na telefony odpowiada "mechaniczny sekretarz". Ale to jeszcze nie wszystko! Po chwili zwiedzania pod willę zajeżdża limuzyna bez kierowcy - dziś powiedzielibyśmy - samochód autonomiczny, nawet trafnie autor przewidział mechanizmy sterowania tegoż. Tytułowa bohaterka udaje się w podróż do ZEA, zespołu elektrowni automatycznych, gdzie podziwia dalsze cuda - systemy nadzoru z automatyzacją pewnych działań, dzięki czemu do obsługi kilku elektrowni wystarczy jeden człowiek...
Poza tym mamy historie jak to dzielny człowiek radziecki wyzyskał energię pływów budując stosowne elektrownie na północnym wybrzeżu (tu ciekawy pomysł płożącej się odmiany jabłoni posadzonej w ziemi ogrzewanej rurami z ciepłą wodą), czy na poły fantastyczną, na poły naukową opowiastkę o poszukiwaniach rudy niklu na Syberii, w czym wybitnie pomogły gołębie pocztowe.

Uroczy tomik, laurka dla czasów słusznie minionych. Czytać małymi partiami bo może zemdlić Pomyśleć że ma już 70 lat, ja jestem #hejto40+ a gdy książka się ukazała to nawet moich rodziców nie było jeszcze na świecie...
Kilka kwiatków w komentarzach.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz\\\ #bookmeter

824 + 1 = 825
prywatny licznik: 33/?

Tytuł: Mediapolis
Autor: Tomasz Kopecki
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Zysk i s-ka
ISBN: 9788375062816
Liczba stron: 279
Ocena: 7/10

Rok 2096, raczej ponura wizja przyszłości. Betonowe miasta, szarość, brud i przygnębienie panują na świecie. Akcja osadzona jest w Złotej Republice, którą włada niepodzielnie Najwyższa Świetlistość, Pierwszy Kapłan Julio. Głównym bohaterem jest niejaki Abel, który tak w sumie to nigdy nie chciał być bohaterem, ale przypadkiem udało mu się wyłączyć telewizor, który przekazuje w każdym z mieszkań przesłanie Wielkiego Kapłana. No i się zaczęło... W tle mamy poszukiwanie zaginionej dziewczyny, ruch oporu przeciwko zakonnym, dużo strzelanin, pościgów i tortur, a przede wszystkim ciekawy pomysł z całą rzeczywistością wykreowanego świata.

Generalnie książka jest totalnym miksem najlepszych pomysłów S-F. Znajdziemy tu dużo z Roku 1984 Orwella, główny bohater trąci Limes Inferior, a sam styl pisania przywodzi mi na myśl twórczość Ziemiańskiego. Główny motyw to wypisz wymaluj Truman Show do kwadratu (sorry za spoiler xd). Nie jest to może jakaś super wybitna literatura, bo wszystko to już znamy i kiedyś gdzieś widzieliśmy czy czytaliśmy, ale jest naprawdę w porządku, koktajl wyszedł całkiem smaczny. Akcja posuwa się raźno do przodu, świat jest fajnie, spójnie wykreowany a książkę połyka się niemal jednym tchem. Solidne wakacyjne czytadło i solidna 7.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

Przeglądając szpargały znalazłem wizytówkę mojego mechanika xd
#szczuciecycem #heheszki

817 + 1 = 818
prywatny licznik: 32/?

Tytuł: Słuchacze
Autor: James E. Gunn
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Iskry [seria Fantastyka-Przygoda]
Liczba stron: 204
Ocena: 5/10

Historia Programu powstałego dla nawiązania radiowego kontaktu z cywilizacjami pozaziemskimi. Akcja dzieje się (głównie) w obserwatorium Arecibo na Portoryko. Obserwatorium to znane jest także z dostarczania przez wiele lat danych do programu Seti@Home, w którym sam aktywnie uczestniczyłem przez dłuższy czas. Niestety program został zamknięty wraz z zawaleniem się anteny radioteleskopu w Arecibo, no ale do rzeczy.

W książce wieloletni nasłuch prowadzony przez grupę fanatyków doprowadza wreszcie do odebrania pierwszych sygnałów z okolic gwiazdy Kapella. Nasłuchujący dniem i nocą technicy z zaskoczeniem odbierają fragmenty ziemskich audycji sprzed około 45 lat, przeplatane dziwnym szumem i trzaskami. Bardzo ciekawy jest opis deszyfracji otrzymanego sygnału i sama jego forma. Niestety to jedna z niewielu pozytywnych rzeczy jaką można o tym utworze napisać. Książka jest zwyczajnie nudna, skupiona na losach ludzi związanych z programem, rozwleczona i bez akcji. Prawdopodobnie zamiarem autora było zobrazowanie cierpliwości i czekania, abyśmy poczuli się ludzie uczestniczący w Programie. Temu samemu mają chyba służyć rozdziały zatatuowane "odpowiedź komputera", a zawierające fragmenty tekstów klasycznych autorów, filozofów, utworów starych i nowych, wśród których jak rodzynek tkwi jedna jedyna informacja, która popycha akcję nieco do przodu lub naświetla jakiś element przedstawionego świata.

Póki co najsłabsza z pozycji klasycznej serii Iskier "Fantastyka-Przygoda"

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter