#anonimowehejtowyznania
Jestem trochę zagubiony, nie mam nikogo z kim mógłbym pogadać, doradzić sie. Zastanawiam sie czy dramatyzuje, czy powinienem się leczyć. Chodzi o mój związek. Zastanawiam się czy to ja jestem tym złym który krzywdzi swoją partnerkę i zwala na nią winę mimo ze to ja popełniam bledy czy zostałem może zmanipulowany by tak myśleć a sednem moich problemów jest moja kobieta?
Jestem z kobieta już 4 rok, poznałem ja w wieku 26 lat. Nasza relacja zaczęła się bardzo w porządku. Od początku dogadywałem się z nią jak z żadna inna kobieta, chciała mnie bliżej poznać, naprawdę była mną mocno zainteresowana i czułem się przy niej po prostu sobą. Nie musiałem usilnie kogoś udawać, byłem sobą, akceptowała moje hobby, pasje, długie godziny pracy. Mieliśmy spięcia ale potrafiliśmy merytorycznie o nich dyskutować, dochodząc do kompromisów. Rozumieliśmy nasze potrzeby i staraliśmy się być wobec siebie wyrozumiali, wspierać siebie nawzajem. Nie było nigdy miedzy nami zgrzytów finansowych, oboje zarabialiśmy dobrze, dzieliliśmy sie kosztami. I tak jest do dzisiaj.
Moja partnerka jest dla mnie w zasadzie bardzo dobra. Ufam jej, nigdy by mnie nie zdradziła bo i tak za często z domu nie wychodzi, zreszta nie boi się mi mówić z kim pisze na messengerze i mam dostęp do jej konta, zwierzam się jej z problemów, jest dla mnie wsparciem emocjonalnym kiedy tego potrzebuje. Zawsze byłem pracowity już zanim ja poznałem i bardzo to akceptuje, okres 20-26 lat spędziłem sam głównie na przelotnych relacjach i samodoskonaleniu się, rozwoju zawodowym. Próbowałem wejść w poważny związek ale zwyczajnie mi się nie udawało. Ten aktualny związek jest moim pierwszym poważnym.
Wszystko wydaje sie idealne i wręcz bez skazy prawda? I chyba w tym jest problem bo czasami mam wrażenie ze to są tylko pozory. Jestem tym związkiem zmęczony, chyba mam depresje a to co na nią się złożyło to błędne decyzje które podjąłem i presję która czułem ze strony mojej partnerki. Po paru latach zacząłem być ciagle oceniany i miałem wrażenie ze partnerka usilnie chciała mnie zmienić, naprawić. By ja zadowolić, słuchałem jej uwag czasami bardziej niż moich własnych potrzeb czy intuicji. Zacząłem sie izolować by trochę zwolnić tempo, uspokoić się, przemyśleć decyzje bo moja głowa zwyczajnie już nie dawała rady momentami. Moja umiejetność w podejmowaniu nowych decyzji została naruszona, moja pewność siebie zachwiana mocno, nie posiadam w sobie takiej wiary w siebie i optymizmu jak w okresie 20-26. Czy to wina związku? Nie wiem. Związek uczy mnie wiele ale są tez lekcje dosyć bolesne i kosztowne. Kilka przykładów wymieniona w punktach:
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
ID: #6432ef7bd4bee0e5aa3e6d87
Post dodany za pomocą AnonimoweHejtoWyznania: https://anonimowehejto.pl - Zaakceptowane przez: HannibalLecter
Jestem trochę zagubiony, nie mam nikogo z kim mógłbym pogadać, doradzić sie. Zastanawiam sie czy dramatyzuje, czy powinienem się leczyć. Chodzi o mój związek. Zastanawiam się czy to ja jestem tym złym który krzywdzi swoją partnerkę i zwala na nią winę mimo ze to ja popełniam bledy czy zostałem może zmanipulowany by tak myśleć a sednem moich problemów jest moja kobieta?
Jestem z kobieta już 4 rok, poznałem ja w wieku 26 lat. Nasza relacja zaczęła się bardzo w porządku. Od początku dogadywałem się z nią jak z żadna inna kobieta, chciała mnie bliżej poznać, naprawdę była mną mocno zainteresowana i czułem się przy niej po prostu sobą. Nie musiałem usilnie kogoś udawać, byłem sobą, akceptowała moje hobby, pasje, długie godziny pracy. Mieliśmy spięcia ale potrafiliśmy merytorycznie o nich dyskutować, dochodząc do kompromisów. Rozumieliśmy nasze potrzeby i staraliśmy się być wobec siebie wyrozumiali, wspierać siebie nawzajem. Nie było nigdy miedzy nami zgrzytów finansowych, oboje zarabialiśmy dobrze, dzieliliśmy sie kosztami. I tak jest do dzisiaj.
Moja partnerka jest dla mnie w zasadzie bardzo dobra. Ufam jej, nigdy by mnie nie zdradziła bo i tak za często z domu nie wychodzi, zreszta nie boi się mi mówić z kim pisze na messengerze i mam dostęp do jej konta, zwierzam się jej z problemów, jest dla mnie wsparciem emocjonalnym kiedy tego potrzebuje. Zawsze byłem pracowity już zanim ja poznałem i bardzo to akceptuje, okres 20-26 lat spędziłem sam głównie na przelotnych relacjach i samodoskonaleniu się, rozwoju zawodowym. Próbowałem wejść w poważny związek ale zwyczajnie mi się nie udawało. Ten aktualny związek jest moim pierwszym poważnym.
Wszystko wydaje sie idealne i wręcz bez skazy prawda? I chyba w tym jest problem bo czasami mam wrażenie ze to są tylko pozory. Jestem tym związkiem zmęczony, chyba mam depresje a to co na nią się złożyło to błędne decyzje które podjąłem i presję która czułem ze strony mojej partnerki. Po paru latach zacząłem być ciagle oceniany i miałem wrażenie ze partnerka usilnie chciała mnie zmienić, naprawić. By ja zadowolić, słuchałem jej uwag czasami bardziej niż moich własnych potrzeb czy intuicji. Zacząłem sie izolować by trochę zwolnić tempo, uspokoić się, przemyśleć decyzje bo moja głowa zwyczajnie już nie dawała rady momentami. Moja umiejetność w podejmowaniu nowych decyzji została naruszona, moja pewność siebie zachwiana mocno, nie posiadam w sobie takiej wiary w siebie i optymizmu jak w okresie 20-26. Czy to wina związku? Nie wiem. Związek uczy mnie wiele ale są tez lekcje dosyć bolesne i kosztowne. Kilka przykładów wymieniona w punktach:
-
Moja dziewczyna nie cieszy sie z moich osiągnięć jakoś bardzo, a czasami mam wrażenie ze bardziej mi zazdrości i ze mną rywalizuje,
-
Nasze wspólne decyzje bardziej kierowane są tym by to jej pasowało, a nie nam lub mi, np. Wynająłem mieszkanie większe i droższe w centrum Warszawy by zamieszkać tam razem, pochłaniało to 35% moich zarobków zamiast wziąć tansze mieszkanie na Pradze które było dużo tansze i które mi pasowało, ostatecznie się nie wprowadziła bo uznała ze mieszkanie jest jednak zbyt małe,
-
Frustruje sie z byle powodu i zrzuca emocje na mnie jakbym to ja był wszystkiemu winny, jakby to była moja wina ze nie ma przyjaciółek i ze czuje się samotna, traktuje mnie trochę jak swojego prywatnego psychologa, co chwile się żaląc,
-
Ciagle mnie poucza i ocenia, wymaga ode mnie wiele, nie zauważając tego co już teraz robie dla niej,
-
Gdy pojawia sie kryzys zarzuca mi ze mam depresje i powinienem sie leczyć,
-
Czuje sie czasami tak jakby jedyna rzeczą która powstrzymywała ja od szczęścia jestem ja sam,
-
Jest egoistka, woli opowiadac o sobie zamiast słuchać to o czym ja mam do powiedzenia, a nawet gdy słucha lata gdzieś w myślach z dała od konwersacji (jeden z powodów dla których czuje się tak samotna, bez przyjaciółek)
-
Wywiera na mnie ciągła presję a ja juz mam dosyć, padam, a staram sie jednak bardzo,
-
Dyskredytuje moja wiedzę przez co czasami jest mi wstyd samego siebie np ostatnio mieliśmy problem z fachowcami podczas remontu mojego mieszkania które kupiłem pare miesięcy temu i zamiast wesprzeć mnie i to czego ja potrzebuje, wolała wesprzeć fachowca sugerując przy wszystkich ze to moje widzimisie, ze jej to obojętne, nie czułem jej wsparcia
-
Mimo ze traktuje mnie dobrze czasami mam wrażenie ze jest ze mną bo nie ma możliwości by poznać kogoś innego lepszego i gdyby mogła, zrobiłaby to,
-
W ostatnim roku podjąłem kilka nieprzemyślanych decyzji, trochę chyba pod wpływem jej presji, a potem lawina problemów ruszyła, każdy nowy problem zaczął generować kolejny i zostałem ze wszystkim kompletnie sam, wiele obowiązków spadło na mnie,
-
Czułem się wiele razy winny robiąc coś co mi się podoba, kiedy moja siedziała w salonie i nudziła się bo ciezko jej się zająć sobą,
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
ID: #6432ef7bd4bee0e5aa3e6d87
Post dodany za pomocą AnonimoweHejtoWyznania: https://anonimowehejto.pl - Zaakceptowane przez: HannibalLecter
Zaloguj się aby komentować
