Historia

:woman-frowning:
Źródło: https://www.tiktok.com/@igobart/video/7387304218308218128

Pomnik Pokoju (koreański: 평화의 소녀상, Pyeonghwaui sonyeosang; japoński: 平和の少女像, Heiwano shōjo-zō), często skracany do Sonyeosang po koreańsku lub Shōjo-zō po japońsku (dosłownie „posąg dziewczyny”) i czasami nazywany pomnikiem kobiet do towarzystwa (慰安婦像, Ianfu-zō), jest symbolem ofiar niewolnictwa seksualnego, znanych eufemistycznie jako kobiety do towarzystwa przez japońskie wojsko podczas II wojny światowej (konkretnie w okresie od początku drugiej wojny chińsko-japońskiej do końca wojny na Pacyfiku). Pomnik Pokoju został po raz pierwszy wzniesiony w Seulu, aby nakłonić rząd japoński do przeprosin i uhonorowania ofiar. Stał się jednak miejscem walk reprezentacyjnych między różnymi stronami.

https://en.wikipedia.org/wiki/Statue_of_Peace

#korea #japonia #drugawojnaswiatowa #historia

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY 

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ XI
WYJŚCIE Z OKOPÓW PRZED ŚWIĘTAMI BOŻEGO NARODZENIA

Po powrocie do Cigini odnowiłem znajomość z moimi towarzyszami z kompanii, ale szybko zdałem sobie sprawę, że zostało bardzo niewielu starych chłopaków. Praktycznie wszystkie twarze były nowe. Większość moich kumpli złożyła najwyższą ofiarę lub leżała na plecach w szpitalach, okaleczona i być może kaleka do końca życia.

Chcąc dowiedzieć się, jak poradził sobie Frank[przyjaciel poznany na statku z Nowego Yorku do Neapolu, równiez ochotnik z USA w armii włoskiej], poszedłem do okopu zajmowanego przez Ósmą Kompanię, ale nie widziałem żadnego śladu po nim. Poszedłem więc do mojego kolegi, prowadzącego dokumentację Ósmej Kompanii, i zapytałem o wieści na jego temat. Najwyraźniej on również był nowicjuszem. Wręczył mi spis, abym sam go odszukał, a ja pospiesznie go przejrzałem, aż natrafiłem na nazwisko Franka z wydrapanym krzyżykiem. Wpis opisywał historię: "Disperso" - Zaginął, data: 26 października 1915, dokładnie miesiąc co do dnia, a może nawet co do minuty od chwili, gdy dotknął grobowca w Padwie[D'Aquila i Frank przechodzili szkolenie w Padwie zanim trafili na front], zaginął na tych przeklętych wzgórzach Santa Lucia i spadł do grobu ze skalistej przepaści. W tym sektorze nie było żadnej szansy, by mógł zostać wzięty do niewoli. Określenie "zaginął" było zarówno prawdziwe, jak i nieprawdziwe. 

W wojsku, podobnie jak w prawie, nikt nie jest uznawany za zmarłego, chyba że na żądanie "corpus delicti". Frank pozostał "zaginiony" od tamtej pory, tak jak był zagubiony i zdezorientowany przez całe swoje życie w armii, ale znalazł koniec swojego szlaku, niewątpliwie do krainy szczęśliwych łowów. Dopiero gdy spotkamy się ponownie, usłyszymy jego historię od samego Franka. Wróciłem do swojej pryczy raczej oszołomiony i bardzo zdziwiony. Podczas pracy nad porządkowaniem dokumentacji i listy płac Siódmej Kompanii zastanawiałem się, jak niesprawiedliwym interesem jest wojna. 

W międzyczasie dokończyłem porządkowanie rejestrów mojej kompanii, które okazały się bardzo zagmatwane i pełne pomyłek i błędnych wpisów. Poległych wpisywano jako żywych lub przebywających w szpitalach, rannych jako zabitych, a ludzi, którzy wciąż byli z nami w okopach, wpisywano nawet jako zabitych lub rannych. Moim zadaniem było sprawdzenie prawdziwych zapisów przy każdym nazwisku. Zrewidowana lista umieszczona w ewidencji w Piacenza [siedziba pułku] niosła ze sobą przesłanie nadziei i radości dla wielu, ale dla innych rozczarowanie i całkowitą rozpacz. Gdy tylko to zadanie zostało ukończone, spadła na mnie kolejna pokrętna robota. Wiadomość z dowództwa pułku ogłosiła wprowadzenie piętnastodniowych urlopów zimowych dla całej armii, zarówno oficerów, jak i żołnierzy. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że była to najlepsza wiadomość, jaka kiedykolwiek nadeszła. W całym obozie zapanowała radość. Znów nastały szczęśliwe dni. Na całym froncie panował porównawczy spokój, urlopy były w porządku, a Boże Narodzenie zbliżało się wielkimi krokami! Gdy nadeszły blankiety podań o urlop, rozpoczęła się ogólna walka o cenne przepustki. Każdy chciał jechać od razu. Ustalono zasadę, że urlop może być przyznany grupom po dwadzieścia osób na raz. Po powrocie z urlopu, taka sama liczba nowych grup miała otrzymać pozwolenie na spędzenie wakacji w domu. Kwalifikowali się tylko ci, których służba na froncie rozpoczęła się przed 1 października. 

Przebiłem się o centymetr! Data mojego przybycia została wpisana do ewidencji kompanii na 30 września. Wybór grup miał być dokonany w kolejności starszeństwa służby na froncie. Dobrze się bawiliśmy wybierając listę nazwisk składających się na pierwszy kontyngent szczęśliwych wojowników. Volpe był oczywiście pierwszy na liście. Dopilnowałem jednak, mimo nacisków i faworyzowania, by znaleźli się na niej tylko ci, którzy najdłużej służyli w okopach. Celowo pominąłem siebie na pierwszej liście, ponieważ nie było szansy na zobaczenie się z moimi ludźmi na Mszy Świętej. Mimo że z racji mojej uprzywilejowanej pozycji w ewidencji mogłem z łatwością umieścić swoje nazwisko na liście, uznałem, że lepiej będzie, jeśli pojedzie ktoś inny, kto będzie mógł cieszyć się Bożym Narodzeniem w domu we Włoszech z rodziną. 

Volpe, kiedy oficjalnie ogłoszono zamknięcie nominacji, zauważył pominięcie mojego nazwiska, wyraził zdziwienie, że nie ma go na liście i wykrzyknął w swoim impulsywnym sposobie zwracania się: "Zawsze wiedziałem, że jesteś głupcem". Moja spokojna odpowiedź brzmiała: "Poruczniku, opłaca się być głupcem". 

Dalej powiedziałem, że poczekam i nie będę się spieszył, że nie mam ochoty jechać akurat w tym momencie i dodałem: "W każdym razie pamiętaj o biblijnym powiedzeniu, że pierwszy będzie ostatni, a ostatni pierwszy". Z sardonicznym uśmiechem odparł, że nie jest w nastroju do słuchania cytatów ze świętych pism. Jego myśli biegły bardziej twardymi torami. Wraz z odejściem pierwszego kontyngentu na urlop, zaplanowany na piętnastego grudnia, nasz batalion został ponownie odesłany do Cigini. Nasza kompania została ponownie przydzielona do tych samych okopów, a biura kompanii zainstalowano w tym samym zniszczonym, zrujnowanym domu. 

Na zdjęciu poniżej, jedna z ofiar walk nad Isonzo - żołnierz włoski oczekujący na ewakuację ze szpitala polowego.

O tego nie ogladałem

https://youtu.be/GFjUvCYUyyM?si=lZ8faHyzcFcbnCuq

#zimnawojna #ciekawostki

Mary Katharine Goddard (16 czerwca 1738 – 12 sierpnia 1816) była wczesną amerykańską wydawczynią oraz urzędniczką pocztową w Baltimore w latach 1775-1789. Była starszą siostrą Williama Goddarda, również wydawcy i drukarza. Mary Katharine Goddard była drugą osobą, która wydrukowała Deklarację Niepodległości. Jej egzemplarz, znany jako Goddard Broadside, został zamówiony przez Kongres w 1777 roku i jako pierwszy zawierał imiona sygnatariuszy.[1][2] W 1998 roku Goddard została wprowadzona do Marylandzkiej Galerii Sław Kobiet.[3].

https://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Katharine_Goddard

#usa #historia #stanyzjednoczone

Katastrofa wulkanu Toba (czasami nazywana supererupcją Toba lub najmłodszą erupcją Toba) była superwulkaniczną erupcją, która miała miejsce około 74 000 lat temu w późnym plejstocenie[1] w miejscu dzisiejszego Jeziora Toba na Sumatrze, w Indonezji. Była to ostatnia z serii co najmniej czterech erupcji formujących kalderę w tym miejscu, przy czym wcześniejsza znana kaldera powstała około 1,2 miliona lat temu.[2] Ostatnia ta erupcja miała oszacowany wskaźnik VEI na poziomie 8, co czyni ją największą znaną eksplozywną erupcją wulkaniczną w czwartorzędzie oraz jedną z największych eksplozywnych erupcji w historii Ziemi.

[...]

Teoria katastrofy Toba

Teoria katastrofy Toba zakłada, że erupcja spowodowała poważną globalną zimę wulkaniczną trwającą od sześciu do dziesięciu lat i przyczyniła się do tysiącletniego okresu ochłodzenia, co skutkowało wąskim gardłem genetycznym u ludzi.[56][57] Jednakże, niektóre dowody fizyczne kwestionują związek z tysiącletnim okresem chłodzenia i wąskim gardłem genetycznym, a niektórzy uważają tę teorię za obaloną.[58][48][59][60][61]

[...]

W 1972 roku analiza ludzkiej hemoglobiny wykazała bardzo niewiele wariantów, a aby wyjaśnić niską częstotliwość wariacji, populacja ludzka musiała być bardzo mała, licząca zaledwie kilka tysięcy osobników aż do niedawna.[62] Kolejne badania genetyczne potwierdziły efektywną populację rzędu 10 000 przez większość historii ludzkości.[63][64] Późniejsze badania nad różnicami w sekwencjach ludzkiego DNA mitochondrialnego datują szybki wzrost z małej efektywnej populacji liczącej od 1 000 do 10 000 osobników na okres pomiędzy 35 000 a 65 000 lat temu.[65][66][67]

https://en.wikipedia.org/wiki/Youngest_Toba_eruption

#ewolucja #historia #antropologia #nauka

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY 

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ X

Najpierw przeszukałem okolice Case Cemponi, szukając chorego i jego akt. Po trzech dniach długich wędrówek i cierpliwych poszukiwań, w końcu natknąłem się na niego w odizolowanym gospodarstwie, które zostało przejęte przez służby sanitarne.
W rzeczywistości natknąłem się na ten konkretny szpital polowy w szczękach oślepiającej zamieci o nieprzyzwoitej godzinie drugiej nad ranem. Do dziś nie mogę zrozumieć, jak w ogóle natknąłem się na to pomieszczenie. Co więcej, miałem uporczywe przeczucie, że człowiek, którego szukałem, tam był.

Kiedy zapukałem do drzwi, nikt nie odpowiedział. Kopałem i waliłem w nie, aż w końcu rzuciłem się na nie z całej siły. Uchyliły się na kilka centymetrów, ale równie zdecydowanie uderzyły mnie od środka w twarz, bez wyraźnego powodu. Przypomniało mi to incydent z Nieznanym Żołnierzem wysłanym na zagładę. Wydawało mi się, że to ten sam człowiek. Nie zamierzałem jednak potulnie położyć się tak jak on i zamarznąć na śmierć. Stało się to dla mnie dobrą lekcją poglądową. Wciąż miałem przy sobie pistolet sztabowy i postanowiłem, że zrobię z niego praktyczny użytek, zmuszając tych w środku do poświęcenia mi uwagi. Zacząłem więc strzelać w ziemię w pobliżu drzwi i czekałem na rozwój wypadków. Natychmiast pół tuzina wojskowych chirurgów i asystentów nieśmiało otworzyło drzwi i pozwoliło mi wejść.

Ogłosiłem swoje nazwisko, a ponieważ niektórzy rozpoznali je po komunikatach z kwatery głównej, przyjęli mnie teraz po przyjacielsku. Kiedy zapytali, co skłoniło mnie do wystrzelenia z pistoletu, opowiedziałem im epizod z Nieznanym Żołnierzem, wyjaśniając, że nie chciałem, aby spotkał mnie podobny los. Zgodzili się ze mną i przeprosili.

Kiedy zdjąłem przemoczoną śniegiem pelerynę, ogrzewając się przy piecu i popijając gorący poncz rumowy, miałem okazję po raz pierwszy rozejrzeć się dookoła i zobaczyłem oszałamiający chaos ciężko doświadczonego człowieczeństwa; okaleczeni, ranni i chorzy w każdym stopniu bólu i cierpienia. Spektakl był iście czyśćcowy. Po zapoznaniu odpowiedzialnego chirurga z moją misją, powiedziano mi, abym przejął dokumentację w moje posiadanie, ponieważ chory był teraz konający, ale że muszę natychmiast opuścić pomieszczenie, ponieważ było zbyt wiele przypadków infekcji, aby niezainfekowany człowiek cywilny mógł bezpiecznie pozostać.

Sprzeczałem się z nim, przekonując, że wyjście na zewnątrz w tak straszną burzę o tej porze nocy nie wchodzi w rachubę. Oznaczałoby to dla mnie tak samo pewne zniszczenie, jak w poprzednim przypadku Nieznanego Żołnierza. Lekarz zgodził się, ale powiedział, że nie ma miejsca, w którym mógłbym odpocząć. Rozglądając się dookoła, dostrzegłem drabinę prowadzącą na strych, a on zgodził się, abym spróbował znaleźć trochę miejsca na nogi na górze.

Po wdrapaniu się na górę, błądziłem w nieprzeniknionej ciemności, potykając się o nieznane i niespodziewane nogi i ciała, aż w końcu, szurając stopami, znalazłem wystarczająco dużo miejsca na podłodze, by się położyć. Gdy tylko położyłem się, by odpocząć i zapaść w sen, ponieważ byłem bardzo zmęczony długimi wędrówkami, poczułem, jak coś żywego przebiega po mojej klatce piersiowej i ostrożnie stąpa po moich policzkach. Zanim zdążyłem zbadać sprawę do końca, może z tuzin tych ciężkich stworzeń zaczęło przechadzać się po moim ciele. Przeszło mi przez myśl, że jestem kolejnym Guliwerem. Gdy dowiedziałem się, że ci nieproszeni goście mieli długie, wystające ogony, które muskały mój nos i łaskotały moje uszy, szybko domyśliłem się, że byli to dobrze odżywieni członkowie rodziny szczurów wiejskich, z których każdy był wielkości domowego kota! Pierwszą rzeczą, jaką oczywiście należało zrobić, było zmobilizowanie się i gwałtowne strząśnięcie ich z siebie. Na szczęście miałem pod ręką kilka ciężkich koców, którymi mogłem się całkowicie przykryć od stóp do głów, i upewniłem się, że nie ma żadnej możliwej luki, przez którą można było dostać się do środka, tak ciasno zapakowałem swoją osobę, ryzykując nawet uduszenie. Kilka minut wcześniej przedzierałem się przez mroźną zamieć, a teraz dusiłem się i dyszałem w gorącym, dusznym pomieszczeniu.

Tak zabezpieczony zasnąłem, choć przez pewien czas moi dręczyciele nie dawali mi zapomnieć o swojej obecności, biegając tam i z powrotem w grze w berka, w którą bawili się na całym strychu. Kiedy się obudziłem i świt dał mi szansę na obserwację, byłem zaskoczony dużą liczbą rannych i chorych na gorączkę żołnierzy zakwaterowanych na strychu. Trudno było sobie wyobrazić, jak mogli odpoczywać, gdy armia gryzoni nieustannie wykorzystywała ich jako plac zabaw.

Ale to był czas wojny, kiedy wiele dziwnych rzeczy jest możliwych.

Dzień dobry.
Zapraszam do zapoznania się z ciekawa fotką z #iiwojnaswiatowa przedstawiająca dwa niszczyciele M10 oraz Jeepka przed Katedrą w Magdeburgu (Niemcy) oczywiście w 1945 roku. Fotka mniej wiecej wykonana z tego miejsca:

https://maps.app.goo.gl/2A5F4ZjzDjp2bWha8

dodatkowo na kanał Podcast Wojenne Historie wleciał wczoraj materiał o amerykańskich niszczycielach czołgów:
https://www.youtube.com/watch?v=Ul98zljeSj4

#czolgi #niemcy #ciekawostkihistoryczne #historia

Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY 

#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo

Poprzednie części pod tagiem #DAquila

ROZDZIAŁ IX
Z POWROTEM DO OKOPÓW

Przez kilka tygodni cieszyliśmy się w sztabie brygady spokojną egzystencją pośród wojennego otoczenia, która była zbyt nierealna, by trwać w nieskończoność. Pewnego rześkiego, pogodnego poranka ten łagodny spokój został zburzony przez wieści, które wywołały ogromne podekscytowanie na forach hazardowych. Depesza otrzymana z Kwatery Głównej Dywizji nakazywała generałowi brygady dowodzącemu Brygadą Bergamo natychmiastowe zgłoszenie się do Kwatery Głównej w celu otrzymania innego przydziału. Nowy dowódca był już w drodze, aby zająć jego miejsce. To niespodziewane ogłoszenie natychmiast wywołało zamieszanie w szeregach kompanii sztabowej; dla wielu z nich było to śmiertelne ostrzeżenie, że wkrótce zostaną oddzieleni od swoich miękkich posadek. Wkrótce zabraknie im czekolady, anyżówki i koniaku. Żegnajcie plisowane spodnie i wypolerowane buty, czyste łóżka i spokojny sen! Żegnaj idealne życie w czasie wojny, które to wszystko reprezentowało! Bez wątpienia nowoprzybyły chciałby mieć swój własny personel i w mgnieniu oka pojawiłby się nowy tłum spryciarzy i przybocznych, aż po samych adiutantów i kucharzy. W ten sposób wojna mogła szybko zmienić zdanie na twój temat i nie zawsze dotyczyło to kwatery głównej. 
Jeśli chodzi o mnie, fatalistę, którego uczyniła ze mnie moja przysięga, przyjąłem te wieści z dość żywymi oczekiwaniami. Incydent z maszyną do pisania wyciągnął mnie z jednego ciasnego pudełka i w ten sposób uratował mnie przynajmniej podczas ofensywy. To tylko sprawiło, że zapragnąłem dowiedzieć się, co ten sam Anioł Strórz ma dla mnie w zanadrzu. Wiadomość ta nie sprawiła więc, że wpadłem w panikę. Zawsze miałem wrodzoną skłonność do bezwarunkowego poddawania się poczuciu, że cokolwiek się dzieje, zawsze służy naszemu dobru. Jest bowiem rzeczą pewną i godną wiary, że nic nie dzieje się na świecie inaczej, jak tylko z boskiej woli. I jak mówi Mędrzec: "Dobre i złe rzeczy, życie i śmierć, ubóstwo i bogactwo pochodzą od Boga". Dlatego nigdy nie zgodziłem się być nikim innym, jak tylko optymistą. Moc Boża wciąż we mnie mieszkająca po prostu podkreśliła i uczyniła to poczucie bezpieczeństwa zbyt absolutnym, być może, jeśli chodzi o moje mentalne spojrzenie na przyszłość w tym czasie. Nikt nie zaprzeczył, że natychmiastowym efektem tego było wyróżnienie mnie jako jedynego pozornie beztroskiego człowieka w całym sektorze. 

Odmówiono nam nawet wytchnienia, które zwykle przyznawano w oczekiwaniu na wprowadzenie nowego reżimu. Zaczęto robić porządki jeszcze przed przybyciem nowego Brygadiera. Aby pozostawić mu wolne pole, zostaliśmy natychmiast odesłani, jeden po drugim, do naszych pierwotnych przydziałów kompanijnych. Tak więc w ostatnich dniach listopada 1915 roku udałem się w dół doliny w kierunku Cigini, aby ponownie dołączyć do Volpe, w dobrej formie psychicznej, aby dopasować się do wszelkich nowych okoliczności i przygód, które na mnie czekały. Bez wcześniejszego ostrzeżenia przedstawiłem się dowódcy Volpe z Siódmej Kompanii. 

Gdy tylko zapoznałem go z przyczyną mojego powrotu do jego kompanii, wykrzyknął, że moje przybycie było darem niebios. Ponieważ podoficer odpowiedzialny za dokumentację kompanii i listę płac został właśnie przeniesiony do szpitala polowego z poważnym przypadkiem zapalenia płuc i ostrego zapalenia oskrzeli, nie mógł wymyślić nikogo lepszego ode mnie, ponieważ byłem już zaznajomiony z całym naszym sektorem dzięki mojemu pobytowi w kwaterze głównej, aby odszukać chorego oficera, przejąć dokumentację i aktualizować ją. I tak dał mi to zadanie. 
Ponownie wylądowałem na czterech łapach, ponieważ w przypadku ataku podoficer prowadzący dokumentację naturalnie nie musiałby brać w nim udziału, a zatem prawdopodobieństwo, że pojawi się jakakolwiek okazja do zabicia, a tym samym złamania mojej przysięgi, było niewielkie. Los nie mógł rozdać mi lepszych kart. Podoficer, jak wspomniano powyżej, zabrał akta w nadziei, że je przyniesie - polecono mi udać się na jego poszukiwanie wśród wielu polowych szpitali rozsianych na tyłach linii, podążając jego tropem, dopóki ich nie zdobędę.

jakby jeszcze ktoś nie znał tegoż kanału

https://www.youtube.com/shorts/8Q9mBO9FViY?feature=share

#warszawa #historia #ciekawostkihistoryczne #architektura #qualitycontent