Ludzki umysł jest niesamowity, a dla mnie ogromnym szokiem było odkrycie, że mój nie działa tak, jak u większości ludzi. Wszystko zaczęło się od obejrzenia ekranizacji powieści, którą przeczytała moja żona. W trakcie seansu padło z jej strony stwierdzenie: „aktor nie pasuje do tej roli, nie tak widziałam go w wyobraźni”. Bardzo mnie zaciekawiło, że jak to widziała? Nie wyobrażała, tylko widziała? W trakcie dyskusji padły z mojej strony pytania:
- Jak czytasz to widzisz postacie i scenerię?
- Co? Odtwarzasz sobie w głowie „film” w trakcie czytania książki?
- Ale to można widzieć obrazy w swojej głowie?
- Jak zamkniesz oczy i przypomnisz sobie dom rodzinny to go widzisz?
Wtedy odkryłem, że mój umysł jest ślepy! Zamknięcie oczu i próba wyobrażenia sobie czegokolwiek albo przywołania obrazu z pamięci kończy się ciemnością. Nic! Nie mam możliwości „zobaczenia” czegokolwiek w moim umyśle.
Afantazja to ciekawe zjawisko, w którym umysł nie jest w stanie „widzieć” mentalnych obrazów. Pojęcie wprowadzono w 2015 roku, choć zjawisko to zostało opisane już w 1880 roku. Szacuje się, że pełna afantazja (mój przypadek) dotyka około 1% populacji. Jestem wyjątkowy!
A jak to wpływa na moje funkcjonowanie?
- Praktycznie nie miewam snów. W ciągu ostatnich 10 lat miałem z cztery sny, które pamiętałem po przebudzeniu i mogłem opowiedzieć mojej żonie.
- Przeżywanie przeszłych wspomnień nie działa u mnie jak u innych. Wspomnienia to dla mnie po prostu zbiór metadanych, bez obrazów.
- Mam tendencję do preferowania treści wizualnych, choć kilka lat temu wróciłem do czytania książek
A jak to wygląda u was?
#ciekawostki #afantazja #umysl
Gdy zamykam oczy i próbuję sobie wyobrazić jabłko, to...
@l__p Ja osobiście za dziecka bardzo pamiętałem sny, wraz z wiekiem zupełnie przestałem, teraz mam wrażenie że idę lulu, czarna ściana i pobudka, w sumie nie ważne czy 6h czy 8h pośpię to samo jest, jakby ktoś światło w głowie wyłączył i włączył rano i heyah, jak to nazwać ? Starością ?
@l__p ale moment, to chyba nie działa tak, że wyobraźnia pobudza zmysł wzroku i obraz z wyobraźni może wrócić do Ciebie za zamkniętymi oczami tak jak świat rzeczywisty oglądany oczami otwartymi. Bo wiele osób tutaj twierdzi, że widzi ciemność jak zamknie oczy i że to też chyba afantazja.
To jednak chyba bardziej chodzi o niezdolność przywołania obrazu w głowie, ale umiejętność zrobienia tego nie oznacza widzenia tak jak to się odbywa kiedy światło pada na siatkówkę oka i jest przetwarzane przez ośrodek wzroku w mózgu.
Kiedyś to już chyba pisalem na wykopie. Zawsze miałem problem z rozpoznawaniem poznanych przelotnie ludzi. Myślałem, że to normalne, że ludzie nie zawsze kojarzą innych. Czasem nie poznają się na ulicy, wpadają na siebie, przypominając, kim jest tamta osoba. Nie zwracałem na to uwagi.
Obracałem się w swojej grupie znajomych, rówieśników, gdzie wszystkich dobrze znałem. W klasie czy szkole nie było problemów. Ciotki i wujów kojarzyłem, sąsiadów kojarzyłem, kumpli z dzielnicy jakoś też.
Niestety, później zrobiło się gorzej. W pracy i na studiach zostałem zalany setkami ludzi, którzy mnie znali, witali się, prowadzili small talk, a je nie wiedziałem, kim są.
Mam, niestety, częściowo upośledzoną zdolność zapamiętywania twarzy. Uczę się ich bardzo wolno, zazwyczaj na podstawie ubrania, głosu, sposobu poruszania się, włosów, etc. Najbardziej, w sumie, pomaga mi właśnie głos. Fachowo ta przypadłość nazywa się prozopagnozją. Z wiekiem, trochę się nasiliła. Zaraz dodam, że jestem przebadany w każdy możliwy sposób, nie miałem żadnych chorób, uszkodzeń mózgu, czy problemów genetycznych.
Uświadomiła mi to dopiero moja przyszła żona, która odwrotnie - bezbłędnie przypisuje twarze do nazwisk, wydarzeń. I której to twarzy podczas pierwszych spotkań nie potrafiłem zapamiętać i wyłowić z tłumu, czekając jak cham, aż sama podejdzie. Gdy zmieniła okulary i kolczyki, to w ogóle była tragedia. Gdy miałem odebrać nasze dzieci z przedszkola, szkoły, głupiałem, jeżeli nie wiedziałem jak są tego dnia ubrane, albo same do mnie nie podbiegły. Prosiłem nauczycielki, udając że "nie widzę swojego dziecka". Z czasem nauczyłem się ich... no właśnie twarzy? Czy zbioru wszystkich cech i charakterystycznych rzeczy, umożliwiających mi ich bezbłędne rozpoznawanie?
Standardowo dalej nie poznaję nauczycieli, jednorazowych znajomych, rodziców kolegów i koleżanek swoich dzieci, zazwyczaj udając, że ich znam i że po prostu byłem roztargniony, nie zwracając na nich uwagi. Szukam w ich zachowaniu, wyglądzie, czegoś charakterystycznego, co powoduje, że mogę ich "zapamiętać". Aktorzy w filmach są dla mnie jak przysłowiowi "azjaci dla białego" - często muszę pytać, czy to ta sama aktorka co we wcześniejszej częsci filmu, czy to ten sam aktor, który grał w XYZ.
I tak się żyje, jakoś
Zaloguj się aby komentować
