Wszyscy sprzedają, a nikt nie chce szczerze napisać.
Ajmal / Amir One
Amir One otwiera się fajną kwaśną bergamotą w bardzo klasycznym wydaniu w stylu Eau Sauvage. Generalnie przez większość trwania zapachu cały czas przewija się w tle nawiązanie do klasycznej męskiej cytrusowo-kwiatowo-mydlanej wody kolońskiej w stylistyce zbliżonej do tej znanej z wód Acqua di Parma. Ten akcent koloński pozostaje jednakże na drugim planie. Pierwszy plan jest zdominowany przez oud i piżmo. Temat oudowy jest akurat całkiem ciekawy, bo pomimo lekkiej obory zachowuje jakąś niespodziewaną świeżość. Natomiast piżmo to tani, gryzący syntetyk podobny to tego z Bergamaska i to jest okropne. Nie rozumiem polecania tego zapachu to na lato, chyba że jako nowy mem zastępujący Kourosa, bo jednak trochę obora jest, a to piżmo jest po prostu okropne, a przy tym trwałe jak skuczybyk.
Ajmal / Purely Orient Incense
Purely Orient Incense otwiera się zaskakująco świeżo, kwaśnym cytrusem, a potem znów na pełnej kurwie wjeżdża pulpa, tylko tym razem nie oudowo-piżmowa, a oudowo-skórzana z różą i ciepłym orientalnym kadzidłem w tle. Akcent oudowy tym razem bardzo fajny i przyjazny: suchy, drewniany, żywiczny i lekko przypalony, nie wali brudną krową i jest zmienny w czasie. Natomiast skórka to jest taka, jak w zapachach pustynnych tej mniej naturalnej części niszy (kojarzą mi się jakieś Mancery/Montale/Galivanty) i mnie osobiście drażni. W sumie byłoby nawet nieźle, gdyby nie bliżej nieokreślona nuta słodkawa stanowiąca składnik wspólny mainstreamowych ulepów klepanych na jedno kopyto pokroju serii SWY/Wanted, która pewnie miała się przypodobać europejskim nosom (w końcu gurls luv chemole), ale dla mnie rujnuje te perfumy. Parametr mocarny.
Podsumowując, gdyby ktoś myślał naiwnie, że te droższe araby są lepsze niż te tanie to może w jakimś stopniu są, ale nadal jest to poziom co najwyżej chemicznego piotrusia (z małej, bo szacunku nie mam za grosz).
#perfumy #arabskieperfumy #recenzjeperfum #smrodysaradonina

Ciapaty please don’t break my heart. Piękny Arabie z mych snów. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Nuciłem sobie to w drodze do paczkomatu po bohatera poniższej recenzji. Maison Alhambra Dublin Leather to ordynarna podjeba całkiem przyjemnego Irish Leather od Memo Paris. Tak się składa, że mam Memo pod ręką, więc na końcu będzie porównanie obu zapachów.
Przez linię biegnącą w dolnej części kartonu ma się wrażenie, że otwiera się go jakoś szlachetniej. Nic bardziej mylnego. To tylko ozdoba. Karton otwiera się standardowo od góry, a jego powierzchnia pokryta jest jakimś gumowatym tworzywem. Zatyczka flakonu jest dość ciężka i metalowa, ale niestety odlew wygląda tanio. Estetyczniej byłoby, gdyby pozostał gładki. Szkło flakonu jest barwione i nie da się podejrzeć poziomu soku. Na froncie mamy metalową płytkę z nazwą perfum i bezczelnie skradzioną grafiką z oryginału. Atomizer pracuje bez zastrzeżeń.
Co czujemy po naciśnięciu atomizera? Całkiem rześkie i zielone otwarcie. Jałowiec w połączeniu ze sporą ilością przypraw naprawdę daje radę. Pojawia się powoli skóra i mate. Lekko gorzki jałowiec zostaje w tle. Zapach staje się chłodniejszy i ostry. Pomimo kanciastości tej kompozycji jest ona całkiem przyjemna dla nosa. Zahacza o skojarzenia z ginem, a po chwili rzuca nas bardziej w stronę zieleni mate. Skóra jest wyczuwalna, ale przy tak dużej ilości dodatków jest tylko elementem składowym. Z czasem perfumy robią się bardziej dymne, ale nie ma tu dużej różnicy między pierwszą a czwartą godziną po aplikacji. Jeśli ktoś nie lubi perfum skórzanych to Dublin Leather jest jedną z przystępniejszych pozycji. Skóra jest tutaj mięciutka. Zdecydowanie jest to profil, który najlepiej sprawdzi się w przejściowych porach roku, wiosna i jesień to idealne warunki na zarzucenie tych perfum. Na szybko o parametrach: bardzo przeciętnie, około 6h z akceptowalną projekcją.
Tak więc czy Maison zasłużył już na honorowe obywatelstwo? No nie… Przechodzimy do części, którą przeczytają wszyscy, w przeciwieństwie do dwóch akapitów wyżej. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Różnice względem oryginału są od samego początku. Irish Leather ma w otwarciu mega przyjemny irys. Dla mnie trochę marchewkowy. Po otwarciu nadal jest gdzieś tam ukryty i nadaje szlachetności całej kompozycji. Dublin go praktycznie nie ma. Brakuje tej nuty bardzo mocno, szczególnie porównując oba zapachy ręka w rękę. Poza tym na każdym etapie Alhambra ma mniej głębi. Nuty się zgadzają, ale potencjał jest mocno ścięty. Dublin jest też bardziej suchy i szorstki w odbiorze. Z biegiem czasu, bliżej dry downu, Irish błyszczy miksem ambry i tonki. Tu znów Maison o czymś zapomniał i Dublin robi się zwyczajnie bardziej dymny z brakami lekko słodkiego podszycia. Jedyne co mi przychodzi do głowy jako podsumowanie to: tani arab.
Zapach: 4/10
Trwałość: 6/10
Projekcja: 5/10
Ocena ogólna: 4/10
PS Na punktację oczywiście wpływa fakt bycia chamską podróbką z zewnątrz i sokiem, który zwyczajnie nie dowozi.
#perfumy #recenzjeperfum

Trochę się ostatnio czuję jak handlarzyna, więc wpadam z małą recenzją zapachu, który planowałem kupić w ciemno. Zanim pojawił się na PH, wpadły mi w łapy dwie próbki. Ogólnie okazało się, że perfumy są dostępne od dawna, tylko PH ich nie miał na liście. ( ͡~ ͜ʖ ͡°)
Nasomatto Sadonaso to dość nieoczekiwana premiera z kontrowersyjną kampanią promocyjną. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się tak dużego bólu dolnych części cała wśród perfumiarzy. W tym momencie po review bombing oceny na fragrze są słabiutkie i raczej przez długi czas takie pozostaną. W dużej mierze dlatego, że ten twór się nie obroni.
Sadonaso to na pewno zapach słodki i dość ciężki. Nie należy jednak spodziewać się czegokolwiek w kategorii gourmont. Otwarcie jest syntetyczne: gumowo latexowe. Razem z nim czuć to, co większość osób odrzuci. Mieszanina zapachów kojarzących się z ludzkimi wydzielinami takimi jak pot czy aromat kabin w toalecie nocnego klubu. Dziewczyna w ślepym teście po pierwszym powąchaniu się skrzywiła i powiedziała, że nie wie, co czuje, ale jest odpychające. Gdy rzuciłem jej swoje skojarzenie, przyznała mi rację i kazała zabrać nadgarstek, bo zrobiło jej się niedobrze. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Dość szybko do wspomnianego wyżej grona dołącza wanilia. Jest wymieszana z miodem i tonką. Gdy słodkie nuty zaczynają być mocniej wyczuwalne, latexu już prawie nie ma. Zmienia się też trochę profil. Całość robi się mleczno-kremowa i mocno słodka. Nadal jest zwierzęco, ale zdecydowanie zmysłowo. Tak już zostanie przez kilka godzin. W tym momencie znów przetestowałem perfumy na swojej asystentce. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Nie mówiąc jej, że to ten sam zapach odbiór był zupełnie inny. Ciekawe i całkiem ładne - usłyszałem. Dry down mam wrażenie, pozbawiony jest już tej kremowości i całość robi się bardziej pudrowa.
Trwałość jak przystało na Nasomatto jest naprawdę dobra i 8h to wynik spokojnie do osiągnięcia, a prawdopodobnie więcej. Słabiej wypada projekcja. W czasie 3 testów za każdym razem uzyskałem inny wynik. Ciężko mi to jakoś zinterpretować, ale wyciągając średnią jest przeciętnie.
Mam wrażenie, że perfumy te znajdą swoje grono odbiorców. Dość wąskie, ale jednak. Osobiście czułem jakąś brudną przyjemność testując tę kompozycję i może nawet kupię flakon, jeśli Anetka wystawi jakiś zwrot w dobrej cenie. Będzie to jednak ciekawostka w kolekcji, bo kompletnie nie umiem sobie wyobrazić sytuacji, w której chciałbym tym pachnieć.
Zapach: 6/10
Trwałość: 8/10
Projekcja: 6/10
Ocena ogólna: 6/10
#perfumy #recenzjeperfum

Rouge Bunny Rouge / Silvan
Silvan otwiera się świeżo: jałowcem i grejpfrutem. Grejpfrut jednakże dość szybko ulatnia się tworząc miejsce dla aromatu drzew iglastych i lekkiego zielonego kadzidła. To jest taki typ kadzidła, które przewrotnie wydaje mi się mało kadzidlane, ale które dzięki temu ma prawo podobać się nosom nieobytym z niszą. Nie jest ono niczym dosłodzone i nie wyczuwam w nim żadnych elementów spalenizny. Wręcz przeciwnie, jest zwiewne i prawie całkowicie pozbawione konotacji kościelnych, wydaje się być leśne, zachowując przy tym chłodny i dystansujący charakter. Zgaduję, że w tej roli zatrudniono Iso E Super lub podobną molekułę. Przypuszczenia te znajdują potwierdzenie w tym, że niestety przestaję te perfumy czuć po godzinie lub dwóch i tylko od czasu do czasu powracają w minimalnie wyczuwalnym stopniu. Nie jest to moja pierwsza taka reakcja na duże ilości Iso E Super. Trwałości nie jestem w stanie rzetelnie ocenić, a projekcja jest również raczej delikatna i wymaga porządnej aplikacji.
Prosty zapach, wytrawny, uniseks, ładny i bardzo noszalny na prawie każdą okazję. Mógłby być świetnym wyborem na sygnaturę, gdyby nie podłe parametry użytkowe.
#perfumy #perfumyniszowe #recenzjeperfum #smrodysaradonina

Berdoues / Collection Grands Crus - Assam of India
Assam of India otwiera się zapachem czarnej herbaty z cytryną. Zaskakujące, nieprawdaż? Nic wymyślnego i wbrew nazwie nie czuję w niej nut słodowych czy orzechowych typowych dla herbat ze stanu Assam, a po prostu zwykła czarna herbata cejlońska. Herbatkę podano z kwaśną i początkowo wyrazistą cytryną. Słyszałem porównania, że pachnę jak Lipton Ice Tea i coś w tym pewnie jest. Zapach jest prosty to i ewolucja skomplikowana nie jest. Jak się łatwo domyśleć cytryna stopniowo słabnie, by po ok 3 godzinach pozostała tylko delikatna smuga herbaty na równie delikatnej drzewnej sandałowej bazie, która tli się na skórze kolejną godzinę, może dwie.
Kompozycja banalna, parametry słabe, więc po co w ogóle o tych perfumach pisać? Otóż Assam of India to dla mnie jeden z poprawiaczy humoru, perfumy są radosne i szalenie przyjemnie się noszą . Mimo parametrowych niedostatków stawiam je poziom wyżej niż agresywnie detergentowe letniaczki od popularnych projektantów, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że da się je kupić poniżej 2zł/ml.
No i słoniki na flakonie są po prostu urocze.
#perfumy #recenzjeperfum #smrodysaradonina

Agatho / Giardinodiercole
Długo zwlekałem z recenzją Ogrodu Herkulesa, bo zapach jest złożony i nie tak oczywisty jak mogłoby się wydawać po teście nadgarstkowym. Na fragrze można trafić na porównania do Amouage Epic, ale uważam je za równie wiarygodne jak recenzję po nutach i jak mniemam napisane zostały po przelotnym niuchnięciu z korka albo z dupy kolegi, gdyż podobieństwo jeśli jakieś jest (można na siłę się doszukać wspólnego mianownika kadzidlano-ziołowego), to trwa kilkanaście sekund.
Ja w Giardinodiercole Epica nie widzę. Mój własny zaś nos w otwarciu najwięcej wyczuwa jałowca z raczej grzecznym kadzidłem. Gdzieś na dalszym planie towarzyszy im czarny pieprz oraz odrobina lawendy i szafranu. Miłośnikom przypraw może się podobać, natomiast delikatne noski w tym momencie może również zniechęcić, gdyż łatwo sobie wyobrazić, że mieszanka jest dość ostra i świdruje w nosie.
Magia natomiast dzieje się potem. Rozwinięcie zapachu jest drzewno-ziołowe. Pojawiają się suszone zioła, ciemnozielone i gorzkie. Konstrukcja drzewna nie jest zaś w typie tartacznym i pylistym, a ma charakter leśny. Za sprawą paczuli, labdanum i akcentów drzewnych, którym cały czas towarzyszy jałowiec z kadzidłem doświadczam różnych aspektów kojarzących się z zapachem lasu: usłana igłami ściółka, suche połamane gałęzie, gdzieniegdzie leży spruchniały pień drzewa zdobiony licznymi korytkami wyżłobionymi przez korniki. Mam subiektywne luźne skojarzenia z Bois Noir Roberta Pigueta, tylko las w Giardinodiercole jest mniej mroczny, mniej w nim zbutwiałych pni, więcej zwykłych drzew, gałęzi i przestrzeni, a przez korony drzew przezierają promienie słońca.
Na mnie Giardinodiercole ma trwałość całodniową, ale projekcja jest mocno przeciętna. Tester z zastępczym korkiem niestety nie prezentuje się zbyt urodziwie, ale mając na uwadze fakt, że za różnicę w cenie można kupić inny flakon perfum, jestem w stanie to przeboleć. Na razie uważam go za mój najlepszy blind tego roku.
#perfumy #perfumyniszowe #recenzjeperfum #smrodysaradonina

Ostatnimi czasy cierpię na chroniczny brak wolnego czasu, więc mam spore zaległości. Postaram się jednak co jakiś czas reanimować #smrodysaradonina krótkimi reckami.
Beaufort / Lignum Vitae
Lignum Vitae jest zapachem bardzo nietypowym w odniesieniu do pozostałych pozycji w portfolio londyńskiej marki. Wyjątkowo bowiem nie jest on dymny i nie ma w nim przepoconych siodeł, prochu, krwi czy gorzały. Wręcz przeciwnie, mimo iż nie jest typowym karmelowym ulepcem, to ma charakter wyraźnie gourmandowy.
Perfumy otwierają się bergamotą, czyli ostro i kwaskawo, ale już po chwili pierwszy plan zostaje zdominowany przez mieszankę całkowicie zjadliwą, a dokładniej to ciastkową złożoną z dwóch rodzajów ciastek: maślanych petit buerre (lub tych duńskich ciastek w metalowej puszce) i cytrynowych markizów. Te pierwsze są maślane i tłuste, nadają zapachowi ciała, drugie zaś dzięki cytrynowemu nadzieniu powstrzymują przez wpadnięciem w muląco-słodkie rejony. Tło kompozycji stanowią klimaty plażowe, za które w tym wypadku odpowiada syntetyczny akcent słono-mineralny połączony z czymś imitującym zapach piasku (podobny jak w Azzaro Shine i Carner Costarela) oraz bliżej nieokreślone kremowe drewienko. Podczas zimowych testów zwykle na tym się zabawa kończyła, ponieważ zapach znikał lub stawał się ledwo wyczuwalny. Natomiast ostatnie cieplejsze dni uwidoczniły, że Lignum Vitae rozwija się dalej i drydown wzbogacony zostaje najpierw o element fużerowo-mszany, a po kilku dobrych godzinach również o piżmo z lekkim zwierzem futrzastym, na szczęście bez akcentów uryny.
Lignum Vitae niczym nie szokuje, jednak wciąż czuć, że to nisza, perfumy są dziwne, bo łączące skrajnie różne kategorie zapachów, przez co mogą wydawać się chaotyczne. Nosi się je jednak przyjemnie i mają optymistyczny wydźwięk. Parametry jak na Beauforta też nie robią wrażenia, szczególnie w odniesieniu do takich mocarzy jak Vi et Armis, gdyż mimo przyzwoitej trwałości sięgającej 6-7 godzin, projekcja jest przez godzinę średnia, a potem skromna.
#perfumy #perfumyniszowe #recenzjeperfum

Journey Man Amouage #40 recenzja z #barcolwoncha
Pierwszy ałmułasz na którego recenzję się odważyłem. Dosyć przystępny względem tych, do których się wcześniej zabierałem.
Zanim jeszcze rozbiję zapach na czynniki pierwsze, to muszę powiedzieć, że pierwszym co rzuca się w nos, jest naturalność. Zapach jest tak naturalny, ze czuję się jakbym wąchał świeżo zebrane przyprawy.
W otwarciu dominuje kardamon. Kardamon bardzo ładnie podany, nadmienię. Podobno za jego orszak odpowiadają: pieprz syczuański, bergamotka, i neroli. O ile neroli faktycznie po przeczytaniu już wyłapuje, tak pieprz syczuański i bergamotka mieszają się w moim nosie w “coś”. To “coś” jest bardzo przyjemne, i świetnie wspiera kardamon, ale w życiu bym nie poznał co to, gdyby nie opis xD
Za drugą aplikacją zacząłem tu doszukiwać się też jałowca, który trwał przez całą głowę i serce.
W sercu ten świeżaczek nagle zamienia się w kadzidlaka. Kardamonowa ziołowość zmienia się gładko w tytoniową, a w tle zaczyna pobrzmiewać jakiś dym kadzidlany. Ta zmiana profilu następuje w sposób dosyć organiczny i spójny, a poszczególne nuty wydają się w niezły sposób zazębiać; trudno mi wskazać moment w którym to co czuje przestaje przypominać kardamon z neroli a zaczyna tytoń z jałowcem, co chyba oznacza wysoki kunszt perfumiarski :v
Ostatni etap życia zapachu na skórze przywołuje wspomnienie nomen omen skóry właśnie, oraz delikatnego piżma. Nie mam pojęcia jak pachnie Nagarmotha, ale możliwe że to ona właśnie ciągnie tą ziołową linię przez dół piramidy, gdy tytoń przestaje dawać radę. Tonki nie czułem.
Zapach bardzo trwały, praktycznie cały dzień był wyczuwalny na skórze. Projektował dosyć dobrze przez pierwsze 6 godzin, co jest świetnym wynikiem na mnie ;]
Generalnie bardzo fajne perfumy, jakby nie cena to bym je rozważył.
#perfumy #recenzjeperfum #barcolwoncha

For English review please use https://www.deepl.com/pl/translator#pl/en/ or https://translate.google.com/
Khas Oud - Ruby
Nuty zapachowe: Róża, fasola tonka, piżmo
https://www.parfumo.net/Perfumes/Khas_Oud__Perfumes/Ruby
Nie ma chyba osoby która zna te perfumy. Ba, nawet niewiele osób w ogóle słyszało o tej marce.
Na parfumo.net nie ma nikogo kto twierdzi że posiada je w swojej kolekcji. Sam dom Khas Oud polecił mi naczelny Arabopolak Hejto @kris1111 który podzielił się wrażeniami z testowania sampli, a jak wiecie, jestem na etapie ogromnej miłości do perfum z tamtego rejonu świata, jaram się każdym nowym nabytkiem wiec po przeczytaniu jego opinii szybko zabrałem się za szybki research i kupiłem trzy flakony w ciemno, w tym Ruby o którym Kris również nie słyszał.
Sam producent podaje trzy nuty. Róża, tonka, piżmo. Stąd wyszła decyzja o zakupie - chciałem sprawdzić jak Arabowie interpretują tonkę w perfumach bo nie jest to składnik który często się pojawia w ich perfumach, dlatego liczyłem na coś z kopem, po prostu w ich stylu.
Jak się okazało, jest najlepszy z tej trójki i postanowiłem go Wam trochę przybliżyć. Często ludziom którzy kupują ode mnie zapachy powtarzam że od pierwszego psika w powietrze musi być czuć magię, inaczej zapach zostaje u mnie skreślony, dlatego w ramach promocji #perfumy na nowym portalu Hejto pragnę też otworzyć swój autorski tag #magiawsprayu na którym będę publikował recenzje produktów nieznanych, unikatowych i dzięki temu niszowych.
Zaczynając od pierwszych wrażeń o samym opakowaniu i szkle, można po prostu powiedzieć flakony są bardzo w porządku, i powiedziałbym że są wykonane solidnie. Zatyczki są z kryształu i fajnie eksponują logo marki nadając efekt dodatkowej głębi gdy się ogląda go z góry. Szkło jest grube i pomimo 50ml pojemności cała flaszka jest wysoka.
Jak to pachnie? Już się spieszę z opisem.
Pomimo braku oudu na liście nut ten na pewno jest tutaj wiodącą częścią zapachu, ale nie w sposób który sobie pewnie wyobrażacie. Owszem, jest odrobina serka przy otwarciu, ale ten serek za chwile zmienia się w mleczną polewę która oblewa pozostałe nuty i zostaje z nami do końca, a po chwili wyłania się Ona - Tonka która u nas zazwyczaj jest mdła, przesłodzona, oblepiona wanilią i bursztynem, tutaj jest pięknie wyodrębniona i to Ona nadaję tempo całemu zapachowi który zaczyna nas otaczać piękną aurą od której bije ciepło i klasa. Oud jest wciąż obecny i przy skórze nadal pachnie serkowo, ale w powietrzu zamienia się w idealny balans żeby tonka nie popłynęła w rejony nadto słodkie. Po oudzie dołącza róża która idealnie wpasowuje się w środek zapachu.
Często mówię że oud jakby "balansuje" kompozycję i w Rubym jest to perfekcyjnie oddane. Nie poznałem jeszcze Araba z tak prominentnym oudem który byłby tak idealnie zmieszany między nutami, który tak ściąga łapie za nogi ściągając zapach do dołu żeby nie przesłodził się dla noszącego i otoczenia.
Gdy oud krzyczy "Gram w ekstraklasie, jestem naturalny, biała dziwko!" tonka odpowiada "Ale ja chcę być słodka!" po czym do głosu wchodzi sędzia w postaci róży która mówi "spokój tam, brudasy!" i scala najlepsze cechy obu składników. Profil róży jest dość nietypowy i nie jest to słodziusia róża rodem z Rose D'Arabie czy More Than Words i na tym polega geniusz tej kompozycji. Tonka jest słodka, Oud ma mleczo-śmietanowe zabarwienie, a róża jest wytrawna. Piżmo być może też tu jest, może jest nawet naturalne ale nie czułem nigdy naturalnego piżma więc zamknę japę i się nie wypowiem.
Zapach zamienia się w powietrzu w cieplutką chmurę, aurę świętego która jest rozkoszna, przyjemna i do tego poprawia nastrój. Zapach się z nas wylewa na zewnątrz jak królewski olejek którym się wysmarowaliśmy zaraz po kąpieli w mleku i miodzie. Emanuję i daje każdemu o sobie znać dookoła. Od momentu aplikacji wszystkie składniki rozpoczynają piękny romantyczny taniec w którym składniki walczą o palmę pierwszeństwa ale dzięki róży nie da się wyłonić zwycięzcy. Ten taniec trwa cały dzień, i zostawia z nami piękny ogon który zwraca na siebie uwagę każdej z płci. Możecie też oczekiwać że rano jeszcze obudzi Was delikatna chmurka z dnia poprzedniego, a Wasze ubrania będą nosić Rubiego jeszcze kilka dni.
Zapach petarda, nie sądziłem że istnieją takie perfumy, to wychodzi poza moją skalę poznawczą. Gdy miałem kończyć z perfumami poznałem Araby i Ruby to niestety kolejny dowód na to że arabska nisza wygrywa z naszą. Te zapachy są tak złożone że ciężko jest mi to zawrzeć w recenzji.
Ktoś powie "Panie Qtafonix, ale to musi być drogie! Naturalny oud, świetne składniki, to kosztuje!".
Owszem, kosztuje. 90USD za butelkę. Wnioski pozostawiam Wam. Ja chcę więcej.
Zapach: 10/10
Projekcja: 9,0/10
Trwałość: 9,0/10
#perfumy #recenzjeperfum

#perfumy #recenzjeperfum
W końcu kupiłem killera, dla niektórych pogromcę biur i zabójcę towarzyszy w pracy czyli
JOOP HOMME (200 ML za 113 PLN)
Dla mnie żaden śmierdziel. Ja wyczuwam tu słodkość malinową, trochę landrynka.
Nie jest ciężki. Dosyć świeży w odb iorze dla mnie.
Taki pudrowo kwiatowy słodziak. Trochę syntentyczny, ale nie jakoś mocno.
Słynne parametry? Tak są. To jest prawdziwy
KILLER! Jest naprawdę trwały i pozostawia mega ogon za sobą . Dałem po wyjsciu z Notino z 8 do 10 psików (a co tam, jak szaleć to szaleć!) i teraz w aucie nie potrzebuje odświeżacza, ale nie był męczacy dla mnie.
Więc jak ktoś jak ja bał się kupić ten zapach bo wyczytał, że to śmierdziel, to zalecam jednak spróbować samemu ocenić, kupując np. dekant.
Nie jest to zapach dla każdego, ale dla mnie każdy powinien go poznać. Zwłaszcza, że jest dostępny prawie w każdej drogerii.
Ja na razie jestem zauroczony tym zapachem.
A dzięki temu, że był w świetnej promocji i to stacjonarnie mam go, aż 200 ML, więc na długi, długi czas mogę pracowników w biurze nim męczyć
Jeszcze trochę i się skusze na YSL KOUROS jak tak dalej pójdzie

Maison Alhambra Tobacco Touch - Recenzja
Trwałość: 8/10 Podczas mojego testu perfumy były wyczuwalne przynajmniej 9h.
Projekcja: 6,5/10 Dobry poziom, ok. 4-5h bardzo dobrej, lecz nie męczącej projekcji.
Zapach: 7,5/10 Wanilia i tytoń, po prostu tyle i aż tyle. Bardzo dobry zapach, niestety nie mam porównania z TF. Należy podkreślić, że raczej nie są to perfumy uniwersalne czy codzienne. Natomiast jest to bardzo fajna opcja na wieczorne wyjście na spotkanie, mniej lub bardziej formalne. Klimaty jesienno-zimowe bardzo sprzyjają odbiorowi, wtedy można pokusić się o częstsze stosowanie, natomiast nie widzę problemów w aplikowaniu go przez cały rok w sytuacjach o których wspomniałem.
Cena/jakość: 8/10
Cena: 139 zł w sklepie perfun.pl, którego właścicielem jest tomaszek @isgorath . Jak do niego dobrze zagadacie, to dostaniecie zniżkę 10-15% .
Test wykonany podczas mojego dnia roboczego - nie psikałem się jakoś mega mocno. Po aplikacji "globala" na pewno parametry się mocno poprawią, szczególnie w kwestii projekcji. Trwałość na bardzo dobrym poziomie, na mnie był wyczuwalny po 9h. Atomizer rozprowadza perfumy kierunkowo, celując w konkretne miejsce. Bardzo estetyczna, ciesząca oko butelka oraz opakowanie, choć pozostawiam pod rozwagę kwestie naśladowania TF. Trzeba zaznaczyć, że zapach doskonale pasuje do okresu jesienno-zimowego, zaaplikowany wieczorem na pewno da się we znaki osobom przebywającym w pobliżu. Kwestią dyskusyjną jest legendarna otoczka oryginalnego Tobacco Vanille. Według zagranicznych recenzji z Reddita i Youtube, Tobacco Touch jest zapachem w około 80-90% odpowiadającym TV. Czytając opinię na jego temat, w głowie urodził mi się obraz idealnych perfum, które stanowią wzorzec pewnego kanonu. Otóż w moim odczuciu tak nie jest. Zapach jest bardzo ciekawy, intrygujący, a nawet pociągający. Ma się wrażenie obcowania z czymś oryginalnym i pociągającym, natomiast nie powiedziałbym, że jest to święty graal, lecz po prostu ciekawa opcja warta uwagi dla perfumomaniaków. Ostatecznie jestem bardzo zadowolony z zakupu, moje oczekiwania nie zostały zawiedzione. Pragnę podkreślić, że kupując nie miałem na celu nabycia idealnej kopii TF (którego notabene nawet nie miałem okazji powąchać) lecz po prostu tytoniowca, którego nie miałem w swojej kolekcji.
#perfumy #recenzjeperfum #recenzje #perfumyarabskie

Hear me out, @loopie to świetny ziomek.
Kupiłem od niego kilka odlewek, także dostaniecie kilka mini-recenzji skupionych na kompozycjach.
Fresh As Lush (dostałem jako bonusik kilka ml, bardzo dziękuję!)
https://www.fragrantica.pl/perfumy/Lush/Fresh-As-58195.html
Pachnie to jak pranie wywieszone przy domkach wypoczynkowych w iglastym lesie. To w zasadzie tyle i może aż tyle? Trochę trudno mi sobie wyobrazić sobie, żebym to nosił na spotkania, ale jako taki świeżak do podbicia endorfin jak najbardziej.
Lattafa Eternal Oud (dostałem psikniętą kartkę jako bonusik, ale i tak zrecenzuję)
https://www.fragrantica.pl/perfumy/Lattafa-Perfumes/Eternal-Oud-78155.html
Jeśli butelka jest na tyle odjechana, jak to wygląda na zdjęciach, to w takim razie zazdroszczę czegoś takiego na półce.
A co do zapachu: słodki oud, świdrujący nieco w nosie, z takim waniliowym podkreśleniem. Nic nadzwyczajnego, chociaż jest to bardzo solidnie zrobiona kompozycja.
Ferragamo Bright Leather
https://www.fragrantica.com/perfume/Salvatore-Ferragamo/Ferragamo-Bright-Leather-73969.html
OK, hear me out: świetny zapach. Naprawdę świetny. Grejfrut, fiołek (będę się upierał wbrew Fragrze, że jest tam fiołek), skóra. Delikatniejszy i spokojniejszy kuzyn Fahrenheita i CK Men, a jednocześnie lekki i świeży. Fantastyczna, bardzo dobrze zrobiona kompozycja.
Mauboussin Une Historie d'Homme Irresistible
https://www.fragrantica.com/perfume/Mauboussin/Une-Historie-d-Homme-Irresistible-46970.html
Bardzo się cieszę, że mam dostałem tutaj aż 20 ml, bo zapach, szczególnie patrząc na cenę, wypi3rdala z butów. Dostajemy zapach bardzo drzewny z soczystym liściem figi. Bardzo męski, zadziornie świdrujący w nosie, ale przy tym jednak mimo wszystko świetnie skomponowany i bardzo, bardzo naturalny. Najbliższe skojarzenie: wysokiej jakości tabaka.
Rammstein Seemann Intense
https://www.fragrantica.com/perfume/Rammstein/Seemann-Intense-75297.html
Szczerze mówiąc największy zawód ze wszystkich zapachów. Spodziewałem się słonego, glonowego zapachu dającego realistyczny obraz morza, a dostałem... takiego zwyczajnego świeżaczka. Coś w stronę Azzaro Chrome Aqua czy EDP - bardzo przyjemna kompozycja, zgoda, ale to nic ciekawego. Dam mu jeszcze szansę na globala, zobaczymy, czy rozwinie skrzydła.
Boss Bottled Tonic
https://www.fragrantica.pl/perfumy/Hugo-Boss/Boss-Bottled-Tonic-43331.html
O, mimo tego, że znowu mówimy znowu o świeżaku, to mimo wszystko jest ciekawiej... a jest to bardzo dostojny, elegancki i ubrany w biały garnitur (albo przynajmniej w białe, drogie polo) świeżak. Cytrusy, zielone jabłko, z odrobinę korzennym podkreśleniem. Zapach mimo wszystko bardzo syntentyczny (kompozycje Hugo Bossa mnie już do tego zdążyły przyzwyczaić), ale przyjemny.
Missoni Wave
https://www.fragrantica.pl/perfumy/Missoni/Missoni-Wave-61329.html
Tyle postów widziałem o tym zapachu, czy to na Wykopie, czy to na Youtubie, czy gdziekolwiek indziej. Czy warte tego całego hype'u? Niespecjalnie. Strasznie to syntetyczne i zajeżdża mi niestety toaletowo. Trudno mi wydobyć tutaj jakiekolwiek konkretne nuty, bo zapach jest na tyle sztuczny. Ja tam jestem rozczarowany.
Bentley Momentum Intense
https://www.fragrantica.com/perfume/Bentley/Momentum-Intense-43538.html
Czy jak powiem, że po raz kolejny Bentley pozytywnie mnie zaskoczył (dobra, strzelam, że i za tym zapachem pewnie stało Lalique) to wyjdę na fanboya? Dostajemy po raz kolejny za fajną cenę świetny zapach. Prawda, nie jest on jakiś wyjątkowo oryginalny, ale jest zwyczajnie bardzo, bardzo przyzwoity. Drzewne nuty zmieszane z tonkową słodyczą i piżmem dają nam tu męski, dostojny zapach, który wyobrażam sobie w bardzo wielu okazjach.
Lataffa Al Noble Safeer
https://www.oriental-style.de/en/lattafa-safeer-al-noble-perfume.html
Kolejny odjechany flakon, kolejny raz Lattafa. Otwarciem się przeraziłem, bo było wręcz karmelkowo (cukierkowo, nie: karmelowo) słodko, ale po 2-3 minutach zapach zaczyna się układać i wyłania się nam prawdziwy koncert: pojawia się kardamon, kminek, nuty drzewne, ziołowość podobna do Jaegermeistera, wszystko podkreślone słodkim, kremowym akcentem, trochę waniliowym, ale mam wrażenie, że mój nos jest zbyt prosty, żeby to wyartykułować.
Rammstein Kokain Black Ash
https://www.fragrantica.com/perfume/Rammstein/Kokain-Black-Ash-61531.html
Kolejny Rammstein, ale ten jest ciekawy. I to bardzo ciekawy. Jest dym, jest olibanum i/lub labdanum (albo jeszcze inne żywice, których nie jestem w stanie określić i drzewo sandałowe... ale wiecie, nie z cyklu delikatny akord drzewny, tylko wjazd "na pełnej", świdrujący nos zapach. Świetna, mroczna kompozycja, chociaż jest dość trudna i nie każdemu się to spodoba.
To tyle. Nos mnie już boli, starczy na dzisiaj.
Pozdrawiam cieplutko i pozdrawiam @loopie jeszcze raz.
#perfumy #recenzjeperfum #recenzje #perfumyarabskie

Konkurs, konkurs i po konkursie. Gratulacje dla @RumClapton! Ciężko uwierzyć, że recenzja była pisana na ostatnią chwilę. Wypadła świetnie, a wynik w głosowaniu to wręcz abstrakcja. Moja reakcja w pic rel. Dziękuję też wszystkim, którzy wystartowali oraz sponsorowi generalnemu @Qtafonix. Teraz pozostaje nam tylko czekać na recenzje nagrody. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#perfumy #recenzjeperfum

Czas na finał drugiej edycji konkursu na najlepszą recenzję!
Bardzo cieszy mnie utrzymanie bardzo wysokiego poziomu wszystkich recenzji. Czytanie ich to była czysta przyjemność. Mam nadzieję, że nadal będziecie dzielić się swoimi przemyśleniami z resztą tagu. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Koniec głosowania to godzina 23:59 21.02.2023. Poniżej wrzucam linki do recenzji:
BeauFort London Iron Duke by zychu69
Lorenzo Pazzaglia Evil Angel by Si-senior
Paco Rabanne Pour Homme by RumClapton
Chanel Coromandel by Krystyna337
Bvlgari Man Terrae Essence by minaret
#perfumy #recenzjeperfum

Whispers in the Library Maison Martin Margiela #39
Druga Replica w mojej serii recenzji, chociaż przewąchałem już ich większość. Pierwszą był zapach ogniska, który mimo że był dosłownie drugimi perfumami na jakie się natknąłem, to nadal jest w moim top3 faworytów.
Replica słynie z pięknych flakonów które dobrze zbierają lajki na instagramie, oraz ze słabych parametrów. Nie przeszkadza mi to w pozyskiwaniu ich, bo mają w sobie zaklętą magię wspomnienia. Nie wiem na ile to chwyt marketingowy który złapałem jak rybga zarzudge, a na ile kunszt perfumiarski domu pana Martina, ale Repliki robią to co obiecują: przenoszą wyobraźnie w opisywany scenariusz.
Whispers in the Library ma dosyć prostą piramidę zapachową na fragrze: wanilia, drzewo, pieprz, cedr.
Czemu więc wąchając go czuję papier, albo wręcz jakiś stary pergamin, twarde skóropodobne okładki wydawnictwa ex libris, drewno i kurz? No więc nie wiem. Znaczy drewno to wiem, reszty nie wiem. Może ten zapach starego papieru to fakt, a reszta to już moja wyobraźnia?
Zapach bardzo przyjemny, acz spokojny. Ktoś pisał że idealny do nauki, i może nawet coś w tym jest.
W miarę jak zapach biblioteki przemija, na wierzch wychodzi dosyć sucha wanilia. W takiej postaci aromat utrzymuje sie do końca swojego trwania.
Myślałem że moim drugim ulubionym zapachem w serii Replica by MM będzie albo matcha herbaciany (uwielbiam herbatę <3) albo klubowo jazzowy (mega zachwalany i popularny) ale jednak jest szansa że to "szepty w bibliotece" zajmą to szlachetne miejsce.
Co do parametrów: trwałość jest u mnie całkiem ok, przyskórnie czuję go nadal po 7 godzinach. Niestety, jeżeli chodzi o projekcję, to jest to raczej zapach z gatunku nieśmiałych. "Stety niestety", bo może to właśnie ta cecha sprawia że nie rozprasza i nie "atakuje" otoczenia, i nadaje się do nauki.
Gorąco polecam!
Zapach: 10/10 (to nie tak, że ostatnio wszystko mi pachnie 10/10, po prostu ze względu na sporadyczny charakter recenzji, staram sie w nich wybierać te zapachy, które mnie jakoś urzekają xD)
Trwałość: 6/10
Projekcja: 4/10
Ocena ogólna: 9/10
Bonusowo: najbardziej artystyczne zdjęcie na jakie tylko umiałem sie zdobyć
#perfumy
#barcolwoncha
#recenzjeperfum

Skoro deadline, to wreszcie postanowiłem dokończyć reckę ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Alain Delon - Iquitos
Otwarcie to istny hardkor. Iquitos jest wtedy masakrycznie zwierzęcy, brudny i kwaśny, to chyba najbardziej fizjologiczne perfumy, jakie w życiu wąchałem (jednocześnie przyznaję, że nie znam arabskiej niszy). Najbliżej temu czemuś do mieszaniny śliny i kamieni migdałkowych... W tym samym czasie dostajemy też dużo kwiatów (głównie róży) i aldehydów w dość oldschoolowym wydaniu, pachnie to wszystko mocno pudrowo i kobieco, idzie to wszystko w stronę raczej babciową. Po kilkunastu minutach akordy zwierzęce trochę odpuszczają, a kompozycja przestaje być tak jednostronnie damska, jednak dzieje się to bardzo powoli. Po pewnym czasie kwiatom zaczynają towarzyszyć nuty drzewne i odrobina miodu, dzięki czemu nie jest już aż tak mdło, ale kwiaty cały czas są na pierwszym miejscu, co niezbyt mi pasuje. W dalszym ciągu Iquitos nie jest też typowym męskim zapachem ani z lat 80., ani z żadnej innej dekady. Ten stan rzeczy trwa dobre kilka godzin. Na szczęście w bazie jest już dużo lepiej, bo kwiaty w dużej mierze ustępują, a w zamian dostajemy wtedy elegancką paczulę z wanilią i odrobiną miodu. Nie ma ani piwnicy, ani nadmiernej słodyczy i wreszcie wszystko pachnie jak należy. Teraz jest to już zdecydowanie męski zapach, który pachnie dużo lepiej niż we wszystkich pozostałych fazach, a składniki są świetnie zbalansowane. Mocno obecny wieczorowy vibe, jest trochę knajpiano, trochę balowo i trochę randkowo, w każdym razie fabuła płynie raczej powoli, bez specjalnego rollercoastera. Jeden psik utrzymuje się na ręce bite 24h, a trwałość przez pierwszą godzinę jest zabójcza. Później trochę się uspokaja, ale na pewno nie przejdziemy niezauważeni mając na sobie te perfumy.
Iquitos jest dziś prawdziwym oryginałem, poza tym chyba nie ma takiej osoby, na której to zwierzęce intro nie zrobiłoby wrażenia. Nie jest to jednak coś, co kocham i kiedykolwiek pokocham, na szczęście piękny drydown ratuje ten zapach. Natknąłem się na czyjeś spostrzeżenie, że te perfumy mogłyby odzwierciedlać pościel, na której zmieszały się zapachy Alaina Delona i jego kobiety i ma to sporo sensu, szczególnie w końcowych etapach czuć takie przenikanie się dwóch temperamentów. Polecam wszystkim ekscentrykom i osobnikom, którzy nie umieją i nie chcą się dostosować do rzeczywistości lat współczesnych
Trwałość - 9/10
Projekcja - 7.5/10
Zapach - 5.5/10
Overall - 6/10
#perfumy #recenzjeperfum

Szanowni Państwo,
z racji zaskakująco niskiej frekwencji w konkursie @CheemsFBI postanowiłem dołączyć do zabawy z dwóch powodów. Po pierwsze przykro mi, że mimo długiego terminu i kuszącej nagrody, którą funduje @Qtafonix tak mało osób bierze udział, a po drugie mała konkurencja daje mi iskierkę nadziei na wygraną ( ͡° ͜ʖ ͡°) Szkoda, że z (jeśli dobrze pamiętam) 3 lub 4 tysięcy obserwujących tag #perfumy na wykopie tak mało z aktywnych użytkowników trafiło tutaj, liczę że to się zmieni i dokładam swoją cegiełkę do budowy tagu na nowym portalu z moją próbą wkładu w #recenzjeperfum .
WSTĘP fabularny (dla fanów #schizofrenicyzfragrantiki z wykopu), dlaczego dziś taka recenzja , niecierpliwi mogą pominąć ( ͡~ ͜ʖ ͡°)
Dzisiejszy dzień rozpoczął się tak jak zwykle. Nastawione kilka budzików na ranną, lecz nie tak wczesną jak w środku tygodnia porę, zniknęły odbijając się gdzieś głuchym echem wraz z ambitnymi planami załatwienia wszystkiego rano, aby niedzielne popołudnie spędzić na odpoczynku. Przy wyjściu z łóżka, ciało wprawione w ruch jakby zrzuciło z siebie, niczym warstwę kurzu, ostatni podmuch ulepa zarzuconego wczoraj na spotkanie ze znajomymi. Wczorajszy zapach trafił w gusta otoczenia, dodał mi pewności siebie, ale mówiąc szczerze, czułem się w nim jak w masce. Takich zapachów nie chcę recenzować. Dziś, będąc już zupełnie sobą, już trzeźwy - spojrzałem w lustro - a przynajmniej już nie pijany, zmęczony i chcący odpocząć od tego co sztuczne i głośne, miałem ochotę na odrobinę naturalnej świeżości. W wolny dzień nigdy nie spieszę się z wyborem zapachu. Postanowiłem poczekać na inspirację, dając nozdrzom chwilę odpocząć. Po odświeżającym prysznicu zasiadłem do komputera, aby nadrobić trochę pracy, której nie chciało mi się wykonać w tygodniu. Gdy już niemal cieszyłem się, jak bardzo odpowiedzialną i pracowitą osobą jestem, wraz z uciekającym szybko aromatem cytrusowego żelu pod prysznic w moich myślach zaczął pojawiać się głód. Po kilku latach uzależnienia poznawania nowych kreacji zapachowych, nazywanego dla niepoznaki hobby, brak zapachu zaczyna powodować eksplozję myśli na temat tego, co chciałbym w tej chwili poczuć. Im dłużej daję zmysłowi powonienia odpocząć, tym głód zapachowych wrażeń oraz lista zapachowych "zachcianek" jest dłuższa.
Po kilku godzinach pracy wyciągnąłem się wygodnie na fotelu i spojrzałem w bok. W odbiciu witryny dostrzegłem patrzącą się na mnie pewnym siebie wzrokiem postać powoli łysiejącego 30 latka z przystrzyżoną krótko brodą, wyraźnym, trochę dłuższym wąsem, owłosionym jak małpa torsem i najlepszym "dad bod" na Śląsku. Nie dla mnie ulepy ani sportowe zapachy dla dynamiczniaków. Stałem się dziadem i dobrze mi z tym. Daleko mi do kryzysu wieku średniego, gdzie czterdziestolatkowie pajacują, starając się upodobnić do dwudziestolatków, nosząc krzykliwe ciuchy i dorabiając się kolejnej przepukliny na siłowni. Ja się zakończeniem poprzedniej dekady bawię, śmieję się i cieszę z doświadczenia, a przynajmniej teraz mogę z czystym sumieniem nosić perfumy, które na fragrantice ludzie określają "zapach wyłącznie dla facetów po trzydziestce" i podawać prawdziwe dane przy zamówieniu ( ͡~ ͜ʖ ͡°)
RECENZJA
Gdy w niedzielny poranek za oknem spostrzegłem brązowe, gnijące liście na ziemi, z nieba lekko padał deszcz a na parapecie powitała mnie moja paprotka #pdk, wiedziałem już, że praktykowany przeze mnie zwyczaj "Niedziela - dzień 'dziada' " to będzie strzał w dziesiątkę.
Bohaterem dzisiejszej recenzji jest nie kto inny a Paco Rabanne pour homme, zapach z 1973 roku, stworzony przez Jean Martel.
Po aplikacji wspomnianego dziada, w nozdrza uderza fala ziołowego terroru. Nie jest to lekko ziołowy akord, otwarcie tej kompozycji nie bierze jeńców. W Paco ziołowe otwarcie jest zielone, soczyste, oprócz aptecznego uderzenia ziół wyraźnie poczujecie soczystą miętę, która sprawia, że zapach ten mimo swojej siły nie jest tak migrenogenny jak np zioła i polne kwiaty w otwarciu Versace the Dreamer (nie jest to też typowo leśno-świerkowy dziad typu zielone Polo), a przynajmniej ja to tak odbieram, bo mięty w piramidzie brak - w spisie nut znajdziemy rozmaryn i szałwię oraz brazylijskie drzewo różane. W tle na samym początku głośnego krzyku nut głowy tlą się czekające już w kolejce akordy serca i bazy, zwiastując że jest do zapach dużego kalibru.
Po agresywnym otwarciu, które gwarantuje nam silną dawkę orzeźwienia, ale i drzewnego uderzenia, na pierwszy plan wciska się akord serca, nie czekając wcale na zejście otwarcia ze sceny. Głośny duet, typowy dla zapachów z tamtej ery, lawenda i geranium, wchodzą na scenę kradnąc show, a publiczność uspokaja się czując znajome klimaty. Lawenda, jakby suszona, łączy się ze świeżością ziół i wraz z geranium roztaczają wokoło uczucie relaksu, rozluźnienia i spokoju ducha. Gdy nuty głowy w postaci ziół oddalają się ze sceny, niewymieniona w spisie nut mięta jakby nadal jest obecna co jest wielkim zaskoczeniem (mięta zazwyczaj jako pierwsza wymięka) i wraz z lawendą witają w świetle reflektorów piżmo, które już od otwarcia cicho zaznaczało swoją obecność wychylając się lekko zza kurtyny. Połączenie piżma, lawendy, geranium i resztek ziół/mięty sprawia, że całość pachnie robi się dosyć mydlana, słodkawa ale wciąż bardzo świeża. Jest to mydlany efekt typu tego jak w Kourosie, ale absolutnie bez żadnych kloacznych aspektów, więc nie powinien nikogo odrzucić, tak jak Król wykręca niewprawione nosy. Po prostu czyste mydło w bardzo przestrzennym, naturalnym, leśnym wydaniu, które po jakimś czasie staje się lekko słodkawe za sprawą tonki, która nie ma nic wspólnego z jej obliczem znanym z ulepów. Jest to po prostu lekko słodkawy dodatek do całości, zabieg znany w fougere za sprawą kumaryny otrzymywanej z tonki, która ma słomiano-słodkawy zapach. Gdy na scenę, zniecierpliwiony, ruszając już od dłuższego czasu kurtyną wpada miód i mech dębowy, wiemy, że przedstawienie kłania się ku długiemu finałowi spektaklu.
Na etapie przejścia z serca do bazy dzieje się magia. W chwili gdy to piszę, właśnie się tym fragmentem kompozycji delektuję.
Wyobraźcie sobie, że ziołowy miks, który przypomina miętę, utrzymuje się aż do samej bazy. W bazie wyłania się piękna, naturalna słodycz miodu dopełniająca tę i tak już bogatą kompozycję. Do tego przestrzenność aromatu bursztynu i klasyczna woń mchu dębowego znanego w starej męskiej szkole perfumiarstwa sprawiają, że mimo słodyczy, zapach do końca jest zapachem z jajami. Myślę, że najlepsze w tym zapachu jest to, że spektakl nie kończy się dialogiem aktorów, którzy pojawili się na scenie jako ostatni. Ze sceny zeszli tylko gorzko-ziołowi statyści z otwarcia, a do samego końca trwania zapachu będziemy czuli miętowy wydźwięk połączenia szałwi i geranium; wyraźną, męską lawendę; delikatnie osłodzone tonką piżmo, mieszające się w przepysznym koktajlu zioło-miodowym. Jest świeżo, czysto, słodko, męsko i trwa to przez dobre kilka godzin.
Kurtyna.
PODSUMOWANIE
Jest to taki uśredniony zapach z rodziny fougere, idzie od standardowej lawendy i mchu dębowego trochę w stronę ziołową, leśną, trochę mydlaną, trochę słodkawą. Ma wszystko to, co jest charakterystyczne dla zapachów aramotyczno-fougere. Gdyby jeszcze miał kolońskie cytrusy, to byłby to chyba idealny zapach paprociowy.
Podsumowując, zapach Paco Rabanne pour homme był dla mnie wielkim, pozytywnym zaskoczeniem. Pamiętam pierwszy test, gdzie zapodałem globala w upalny dzień, remontując mieszkanie przed przeprowadzką. Zapodany po południu dodał mi upragnionego orzeźwienia, a przy zachodzie słońca uraczył ziołowo-mydlano-miodowym finiszem. Wtedy wydawał mi się bardziej zielony, teraz wyczuwam w nim przede wszystkim miętowo-ziołową lawendę i słodkawe elementy bazy. Po wypsikaniu 2ml próbki od razu kupiłem flaszkę. Używam jej jako taki zapach do poprawienia nastroju w wolny dzień lub spacer, który wiem, że spędzę sam, z racji że jest to zapach dosyć niedzisiejszy, ale trafia w moje gusta bardzo celnie i powoduje uśmiech na mojej twarzy. W cenie testera niewiele ponad 100zł jest to moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla wielbicieli zapachów z ubiegłego stulecia.
Ocena:
Zapach: 9,5/10 (byłoby 10, gdyby nie te ostre 5-10 minut otwarcia, z cytrusami w otwarciu dałbym 10/10)
Trwałość: 8/10 (nie jest to żadna bestia, oceniam wysoko, bo utrzymuje się naprawdę długo jak na ten typ zapachu)
Projekcja: 7/10 (ciężko mi ocenić, bo zazwyczaj zakładam w samotności, ale raz siostra wyczuła przez cały pokój)
Ocena ogólna: 8/10
Miałem się porwać na przegląd kilkunastu pozycji z rodziny fougere, ale to kiedy indziej, jak przyjedzie do mnie jeszcze Houbigant Fougere Royale. Jako typowy prokrastynator zabieram się do pracy zaraz przed deadline'm, mam nadzieję, że ktoś to zdąży przeczytać Jeśli są chętni na recenzje w postaci krótkiego i zwięzłego przeglądu tzw paprociowców to dajcie znać

Miałem coś naskrobać to na szybko jest.
Dziś na tapetę wchodzi znany i lubiany Chanel Coromandel w wersji EDP.
Zapach kategoryzowany raz jako damski raz jako unisex, także miłośnicy POTĘŻNEGO MĘSKIEGO !!!!11111!!! KOURSA mogą już zakończyć czytanie.
W otwarciu mamy przez krótką chwile cytrusy z dodatkiem aldehydów. Aldehydy potrafią dawać efekt starej baby czego tutaj całe szczęście nie uświadczymy. Otwarcie trwa krótko i nie ma zbytnio nad czym się tutaj rozwodzić. Jest przyjemnie, intensywnie i w pełnie noszalne.
Po tej krótkiej chwili do akcji wchodzi patchulia w dużej ilości. Jest lekko ziemista, mokra i jednocześnie przyjemna. Nie ma tu efektu trupa (pozdrawiam Encre Noire) ani innych ziemi po zwiędłych kwiatach na grobie podczas deszczu. Jest "ziemiście", ale w pełni użytkowo.
Po krótkiej chwili do patchuli dochodzi akord białej czekolady i w tym momencie robi się krótko ujmując- wykurwiście. Zapach łączy w sobie białą czekoladę z wanilią i odrobiną wanilii. W międzyczasie patchulia w tle uspokaja słodycz przez co nie mamy efektu ulepa, a raczej czegoś na wzór wytrwanej białej czekolady. Kupcie sobie jakąś drogą białą czekoladę (o ile uda sie znaleźć bo bywa z tym ciężko bo biała czekolada to zbrodnia według wielu osób) i ją powąchajcie. W tle majaczy gdzieś lekko kadzidło które również uspokaja zapędy ulepowe.
Kiedyś widziałem opinie, że zapach jest połączeniem skórki sera pleśniowego i białej czekolady xD Patchulia faktycznie może dawać taki efekt w połączeniu z białą czekoladą.
Problemem Coromandela jest to, że przez swój mocno damski charakter czasem ciężko znaleźć okazje do użycia. Kiedyś w korpo usłyszałem "Ale pięknie pachnie damskimi perfumami" także zapach jest cudowny, natomiast trzeba się "odważyć" żeby go użyć. Jako facet powiem tyle, że laski oceniają go mega pozytywnie. Nie polecam na męskie wieczory bo uznają was za pedała xD.
Parametry świetne pomimo tego, że to Chanel xD Cały dzień do prysznica z silną projekcją przez dobre 5h. Atomizer zapodaje duże chmury także 3 strzały i dniówka z bani. Cenowo nie ma szans na żadne promki ponieważ zapach dostępny jest tylko u źródła jako kolekcja butikowa. 860 za 75ml bądź też 1580 za 200ml. Ja mam 200ml (flakon wygląda jak Phill Colins z TPB bo jest ulany xD ścianki wypchane do zewnątrz) to wystarczy mi na jakieś dwa życia z racji parametrów. Karton w stylu Sauvage Elixir czyli nakładany z góry z ładną podstawką. Za taką cenę mogłoby być trochę lepiej, ale nie ma wstydu w postawieniu tego na półce.
Podsumowując kupować i bzikać bo Trzy razy damskimi perfumami to nie pedał, a co weekend sie zeruje.
#perfumy#recenzjeperfum
Zapach: 10/10
Trwałość: 9/10
Projekcja: 9/10

Proszę nie robić sobie ze mnie żartów i wyskakiwać z recenzjami na konkurs. Mam na ten moment trzy recenzje, a nagroda jest legancka tego. Zapraszam jednocześnie do lektury, bo chłop się babskimi psika, śmiechu warte. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Sporo w internecie pozytywnych opinii o Al Haramain Rawaa i tym jaki super jest to klon CH Good Girl. Jakiś czas polowałem na ten zapach dla dziewczyny i nawet nie zastanawiałem się, gdy Anetka wrzuciła za grosze rozpakowany egzemplarz. Co mnie natchnęło do pisania o tak udanym klonie? Od zakupu minął miesiąc albo dwa, a flakon stoi zakurzony…
Karton został wyrzucony, więc muszę pominąć ten fragment opisu. Sam flakon jest bardzo solidny, a korek ciężki. Szarfa z nazwą perfum przymocowana jest na stałe. Mimo ciemnego gradientu na szkle bardzo łatwo można dostrzec poziom soku wewnątrz. Ogólnie całość prezentuje się bardzo ładnie i zastrzeżenia mam tylko do korka. Nie trzyma się on dobrze i podnoszenie flakonu za zatyczkę skończy się na 100% upuszczeniem flakonu.
W otwarciu dostajemy to, czego się spodziewaliśmy. Jest to dość świeży mix cytrusów z podszyciem migdałów. Kawa zaczyna się pojawiać, gdy cytryna i bergamotka zaczynają znikać. W liście nut nie ma jednak cytrusów. Oryginał je zawiera, ale Al Haramain je pominął w opisie. Rozumiem trochę dlaczego, bo sam bym się do nich nie przyznał. Są bardzo chemiczne. Nie jest to CIF z Armafa, ale spokojnie poziom taniego odświeżacza udało się osiągnąć. Po około 10 minutach Rawaa zmienia się w słodki zapach, w którym czuć głównie białe kwiaty. Tuberoza i jaśmin dominują, a wanilia i kakao są w tle. Dzieje się tu też dużo mniej niż w Good Girl. Mam wrażenie, że brakuje kilku nut, których nie umiem nazwać. Poza dużo prostszą kompozycją Rawaa jest też zapachem dużo mniej krzykliwym. Jest to aspekt, który dla niektórych może być znaczącym plusem. Oryginał potrafi być duszący. Poza otwarciem nie pachnie tanio. Wyłapując Rawaa w powietrzu od razu pomyślałem o Good Girl. Po pierwszym globalu miałem wrażenie, że coś jest lekko inaczej. Dopiero dzisiejszy global z CH na jednym z nadgarstków pozwolił mi wyklarować różnice.
Trwałość jest dobra i spokojnie osiąga 8-9h mając przy tym naprawdę dobrą projekcję przez ponad 2 godziny. Ogon zostaje, ale jest subtelny. U dziewczyny wyniki był odrobinę słabsze, ale nadal bardzo dobre.
Miałem mocno mieszane uczucia pisząc tę recenzję. Głównie dlatego, że nie jestem fanem Caroliny Herrery, a tym bardziej Good Girl. Uważam, że jest to low tier designerów w kwestii jakości składników i kompozycji. Rawaa schodzi jeszcze niżej, ale kosztuje 4 razy mniej…
Zapach: 5/10
Trwałość: 8/10
Projekcja: 7/10
Ocena ogólna 6/10
#perfumy #recenzjeperfum

Serwus koledzy i koleżanki z #perfumy Zapraszam na lekturę konkursową #recenzjeperfum - troszkę elaborat się zrobił, pardon
Bvlgari Man In Black to jeden z moich ulubionych zapachów, a wersja Black Cologne to jeden z moich "comfort scent", który często zarzucam po wieczornym prysznicu. W tym roku Bvlgari uraczy nas nowym zapachem ze swojej linii "Man" - Rain Essence. W oczekiwaniu na ten wypust postanowiłem zabrać się za ostatni flanker tej serii:
Bvlgari Man Terrae Essence
Sama nazwa bezpośrednio sugeruje czego możemy się spodziewać po kompozycji Alberto Morillasa. Krótki spiel na boku mojego testera zapowiada bogactwo włoskiej ziemi wcielone w ciepłą, drzewną wetywerię, co będzie uzyskane przy wykorzystaniu skąpanych słońcem cytrusów, nowoczesnych nut korzennych i surowego ziemnego bogactwa. A jak jest rzeczywiście?
Wybór cytrusów jest całkiem nietypowy, wymieniony jest cytron oraz kalamondin. Odkąd mam ten zapach byłem przekonany, że czuję mandarynkę. Teraz przygotowując się do recenzji  postanowiłem się doszkolić na temat drugiego z wymienionych owoców. Jak się okazuje jest to stworzony przez człowieka owoc będący połączeniem kwaśnej mandarynki z kumkwatem japońskim. Czyli skojarzenie z mandarynką jest jak najbardziej uzasadnione. Jeżeli również nie spotkaliście się z kalamondinem w perfumach - żadne zaskoczenie. Obecnie na fragrantice zaledwie dwa zapachy w całej bibliotece mają przypisany ten składnik: Terrae Essence oraz Molinard Citrus Noir (który zdaje się był całkiem niedawno rozbierany na tagu). Cytrusy są soczyste i kwaśne, co nie jest zaskoczeniem, ale wyczuwalna jest też lekka goryczka, jakby ktoś przy zestowaniu zdarł też nieco białej membrany. Cytrusy są skąpane słońcem, a że jest zima i dni są krótkie to i ta faza perfum nie trwa zbyt długo.
Otwarcie płynnie przechodzi do głównej części spektaklu, czyli ziemistej wetywerii. Płynnie, bo zdecydowanie mamy tu do czynienia z wetywerią wydany w kwaśny sposób. Jako że jest to popularna nuta serwowana na różne sposoby, to wybierając kilka znanych zapachów postaram się nieco ukierunkować jak ja odbieram ją w tej kompozycji. Na pewno można zapomnieć o mokrym lesie takim jak Encre Noire czy Sultan Vetiver. Bvlgari nie ściągnie nas brutalnie do parteru byśmy walczyli o życie w podmokłych zaroślach. Nie będzie też na antypodach, którymi jest dla mnie Grey Vetiver. Idąc na łatwiznę można rzucić oczywiście klasyka jakim jest Terre d'Hermes, ale każdy zapach który jest nieco ziemisty będzie o to zakrawał. Mi sposób podania wetywerii przywodzi mi na myśl MAB Encelade, natomiast znacznie przyjemniejszy w odbiorze - kompozycja Bischa powodowała u mnie ból głowy i sprzedałem dekant po jednym teście nadgarstkowym i globalu. Bardzo, ale to bardzo delikatnie może się skojarzyć z Incident Diplomatique, choć to może być kwestia mandarynki użytej w Jovoy. Aspekty ziemiste będą podobne do wetywerii. Nie jest to mokry las, na mój nos jest sucho i wytrawnie, może nawet nieco pyliście. Być może ta pylistość to konsekwencja użycia irysa, choć samej nuty nie jestem w stanie wyłapać. Zakładam że pojawił się on żeby nieco wygładzić kompozycję. W głębokim drydownie gdy zapach jest już bliskoskórny przywodzi mi na myśl Xerjoffa Accento.
W kwestii parametrów zapach pozostawia sporo do życzenia, bo wspomniane wyżej skojarzenia z Xerjoffem wychodzą już po 4-5 godzinach. Projekcja również nie jest atautem, typowy średniak, będący po prostu poprawny.
Poza samym zapachem jeszcze kilka słów o prezentacji. Jest to standardowa forma dla linii Bvlgari Man, którą bardzo lubię, a flakony ładnie się prezentują w grupie na półce. Szkło jest grube, dzięki czemu flakon ma odpowiednią wagę dając poczucie jakości. Kolorystyka flakonu pasuje do zapachu i tonu, który obiera kompozycja. Na zdjęciu nie udało mi się tego uchwycić, ale górna część flakonu z logo Bvlgari nie jest jednolita, lecz ma ładny wzór przypominający marmur. Bolączką jest to co w każdym flakonie tej linii - wbudowany atomizer sprawiający tanie wrażenie. Jest chybotliwy (zapewne przez to że jest ruchomy, można go obrócić o 90° blokując możliwość wciśnięcia) i zdarza mu się pryskać strumieniem zamiast chmurą.
Cieszy mnie fakt, że takie zapachy powstają w świecie tanich designerskich linii popularnych marek. Nie wróżę mu jednak sukcesów i czuję że prędzej czy później zostanie on wycofany, bo nie uważam by trafił on w gusta większości odwiedzających drogerie. W świecie mocno powtarzalnych niebieskich zapachów i karmelowo-tonkowych mass pleaserów wypuszczenie takiego zapachu niesie za sobą powiew świeżości. Z tą świeżością jest jednak pewne "ale". Wchodząc w sekcję podobnych zapachów na fragrantice, poza Terre d'Hermes, szybko zatoczymy okrążenie złożone z Gucci Guilty Absolute, Philipp Plein No Limit$ i Dark Lord Kiliana. Wszystkie te zapachy łączy nos, bo wyszły one spod Morillasa, podobnie jak Bvlgari. Więc o ile faktycznie wypuszczenie takiego zapachu jak najbardziej pochwalam, to ta wtórność i odgrzewanie przepisu przez perfumiarza źle mi leży i wpłynie na delikatne obniżenie oceny końcowej. 
Zapach: 6,5
Trwałość: 5
Projekcja: 5
Ocena ogólna: 6
Zapach choć nie odkrywczy to jest ciekawy, łatwiej się nosi od GGA i lubię go zarzucić wiosną. Mimo pewnej wtórności idea Terrae Essence dobrze wpisuje się w mini kolekcję "Essence" w linii Bvlgari Man, którą muszę lepiej poznać. Dotychczas jeszcze nie trafilem w niej na zapach, który by mnie odrzucił. Jeżeli macie jakieś polecenia - bardzo proszę w komentarzach ( ͡° ͜ʖ ͡°)