W roku 1912 upadła ostatnia dynastia, co zakończyło erę cesarstwa w Chinach. W wyborach parlamentarnych wygrała partia Kuomitang. W wyniku zmian ustroju (były chwilowe zmiany rządów, jak próba reaktywacji cesarstwa, chwilowa monarchia etc.), nastąpiła epoka watażków, czyli było dużo lokalnych przywodców, każdy z prywatną armią, i każdy rościł sobie prawa do kawałka Chin. Partia Kuomitang chciała zjednoczyć Chiny, i potrzebowała do tego wsparcia z innego kraju. Tą pomoc uzyskali od komunistycznej rosji, ale warunkiem dla uzyskania pomocy był utworzony w 1924 sojusz Kuomitang z Komunistyczną Partią Chin wspieraną przez komunistów radzieckich.
W 1927 nastąpił rozłam partii Kuomitang na skrzydło lewicowe i prawicowe, po czym lewicowe skrzydło stwierdziło że partia komunistyczna ma negatywny wpływ na społeczeństwo, i trzeba się ich pozbyć. 5 dni później prawicowe skrzydło dokonało masakry w Szanghaju, co doprowadziło do wybuchu Chińskiej wojny domowej (w której brali udział udział japończycy). Wojna ta przybrała na sile po zakończeniu WW2 (wraz z kapitulacją Japonii), i w 1949 wygrała ją komunistyczna partia Chin, z Mao Zedongiem na czele. W roku 1957 partia wspierana przez związek radziecki stwierdziła że nie mają warunków dla komunizmu radzieckiego, nastąpił rozłam Chińsko-Radziecki, po czym chińczycy dążyli do wprowadzenia komunizmu.
Czyli streszczając prawie 50 lat:
w 1924 chińczycy zawarli sojusz z komunistami, dla uzyskania wsparcia komunistycznej rosji
w 1927 lewicowe skrzydło stwierdziło że nie podoba im się komunizm (który jest lewicowy), po czym masakry dokonało skrzydło prawicowe
nastąpiła wojna, którą w 1949 wygrała komunistyczna partia Chin
w 1957 stwierdzili że należy się uniezależnić od komunistów, i komunistyczny rząd chce wprowadzić komunizm
jaki oni tam w końcu mieli jaki ustrój
sama polityka jednego dziecka jest potem prosta, Mao Zedong chciał przekształcić kraj rolniczy w przemysłowy, wprowadził zestaw polityk znany jako Wielki Skok Naprzód, to doprowadziło do klęski głodu, potem Chińczycy zaczęli mieć więcej dzieci żeby odbudować populacje, i potem wprowadzono politykę
@redve nie wiem po co aż tak idziesz w przeszłość, żeby zrozumieć politykę jednego dziecka. To co najważniejsze w zasadzie działo się w czasie komunistycznych Chin, gdzie Chińczycy z chęcią przyjęli ustrój polityczny i wynikające z tego zadbanie o przeżycie obywateli (np jedzenie w kantynach), jako że wcześniej przez kilkadziesiąt lat (już od schyłku cesarstwa) władza mocno zubożała społeczeństwo. W końcu pojawiła się stabilność i relatywny dobrobyt, co więcej, za posiadanie dzieci można było otrzymać więcej jedzenia (np. bo dziecko dostawało prawie taką samą normę żywności jak dorosły, mimo mniejszych potrzeb), więc rodzenie dzieci było po prostu opłacalne — nawet mimo okresu Wielkiego Skoku Naprzód i Rewolucji Kulturalnej. Aż do momentu, kiedy zaczęło to zagrażać stabilności państwa (bo w komunizmie zaczęło być problemem jak wyprodukować tyle pożywienia, żeby wszystkich potrzeby zaspokoić), więc siłą wprowadzono politykę jednego dziecka. Pomijam, że była ona całkiem dziurawa i było sporo wyjątków, etc.
@redve Jak chcesz sięgać wstecz (choć @bojowonastawionaowca wskazał bliższe perspektywy), to po 1949 roku Chiny miały huśtawkę ideologiczną, aż do lat osiemdziesiątych (jaskrawy przykład - banda czworga). Stabilizacja przyszła przed Dengiem (i doprowadziła do tego, że wypłynął). W międzyczasie, boom demograficzny zjadał, co wyprodukowała niewydajna gospodarka. W efekcie trzeba było znaleźć sposób na ruszenie tejże, a przyhamowanie demografii było sposobem na redukcję kosztów.
Zaloguj się aby komentować
