Korzystając z okazji przypominam, że I edycja konkursu #naopowiesci pomału, choć nieubłaganie zmierza ku końcowi. A więc kto tam jeszcze czuje się na siłach, ( @ErwinoRommelo , @DiscoKhan , @CzosnkowySmok , @Piechur ) bądź chciałby dokończyć co zaczął ( @entropy_ ) , albo obiecał, że napisze ( @spawaczatomowy ) , lub chciałaby ale się czai ( @cyberpunkowy_neuromantyk ) napisać opowiadanie w takim temacie i takim klimacie to proszę się pomału streszczać.

Natomiast ja nie czując się jeszcze na siłach, żeby pisać kolejne pełnoprawne odcinki mojego dziewiczego opowiadania "Powłoka" napisałem do niego krótki epilog. Chciałem się w nim podzielić z Wami pewną myślą, która towarzyszyła mi od samego początku pisania tego opowiadania: https://www.hejto.pl/wpis/quot-powloka-quot-nie-rozumiem-czym-sie-martwisz-to-tylko-powloka-od-razu-po-prz

***

Powłoka - epilog

2 tygodnie później. Baza na Marsie.

Kiedy zacząłem pracę w pozaziemskiej placówce badawczej, nigdy bym nie przypuszczał, że pół roku później jako Marsjanin będę witać Ziemian na mojej planecie. W chwili, w której w 10 rakietach przybyli tu ostatni ludzie z krwi i kości, czułem, że to koniec świata jaki znałem. Niedługo później gdy niespodziewanie nadleciała jedenasta rakieta, której przybycie wprawiło wszystkich w konsternację, sądziłem, że już nic bardziej mnie nie zaskoczy. Nie mogłem się bardziej pomylić, bo największe zaskoczenie a zarazem moment, w którym runął cały mój świat miał dopiero nadejść.

***

To dziwne jaka głucha cisza zapadła na sali obserwacyjnej, kiedy stało się to co powinno spowodować powszechną radość. Chyba nikt do końca nie wierzył w to co właśnie się stało i na co właśnie patrzyliśmy. 
Każdy z nas wiedział co się wydarzy, ale mimo to większość i tak musiała się łudzić, że może znów wyjdzie, że ai się pomyliło. Już 2 godziny wcześniej czekaliśmy na uderzenie asteroidy w Ziemię, okazało się jednak, że wyraźnie brakuje dystansu a obliczenia co do czasu spodziewanej kolizji były błędne. Nie mogło to oznaczać nic innego niż to, że cała trajektoria jej lotu również nie może się zgadzać.
W jaki sposób to się stało, że tyle różnych ai pomyliło się dokładnie w ten sam sposób? Tego nikt nie wiedział, lecz akurat w tym momencie było to mało istotne. Zdecydowanie ważniejsze było jak najszybsze dokonanie nowych, prawidłowych obliczeń. Do tego zadania, mimo wszystko, ponownie zaprzęgnęliśmy ai. Tym razem wklepaliśmy ręcznie nowe dane, które na bieżąco podawał nam główny marsjański teleskop. Z wyników wychodziło, że asteroida wejdzie w ziemską stratosferę i ominie! naszą planetę o 14 kilometrów. Obliczenia naszych matematyków to potwierdzały i patrzono na nie już z dużo większym szacunkiem niż do niedawna. 

Mimo to każdy dalej się łudził i chciał się przekonać. A teraz choć widzieliśmy to na własne oczy, chyba do niektórych dalej nie docierało to na co patrzyli. Asteroida przeleciała obok, a Ziemia przetrwała i to w nienaruszonym stanie. Ani jedna osoba z obecnych na sali nie okazała żadnych oznak radości z tego powodu. Bo oznaczało to tylko tyle, że powierzając los ludzkości w ręce ai pozbawiliśmy w ten sposób powłok ponad 10 miliardów ludzi. 
Czy może raczej było to po prostu masowe morderstwo całej ludzkości? Czyja to była wina? Ai? Czy może nasza? 

Przez przeszło 50 lat ai nie pomyliło się ani razu. W trakcie tych dekad dwukrotnie ocaliło ludzkość od katastrofy, gdzie zginęłaby większa część populacji. To również ai doprowadziło do zakończenia głodu na świecie, a także do stanu, który w pewnym sensie można by nazwać światowym pokojem. Tyle dobra, dziesiątki tysięcy decyzji a każda prawidłowa, najbardziej optymalna, można by rzec, że wręcz idealna. Przez tyle lat ai zdobyło nasze zaufanie i chyba mieliśmy prawo ufać mu też przy decyzjach podjętych w sprawie asteroidy? Prawda, że mieliśmy? Na pewno myśleliśmy, że to najrozsądniejsza opcja. Najbardziej optymalna.

A jednak przez to nadmierne zaufanie stało się to z czego właśnie zaczęliśmy zdawać sobie sprawę. 10 miliardów ludzi zostało zutylizowanych, a ich świadomość przetrwała jedynie na dyskach. A my staliśmy teraz w ciszy i patrzyliśmy jak asteroida, która miała być końcem całej ludzkości i Ziemi, właśnie ją omija i leci dalej w przestrzeń kosmiczną. I faktycznie w pewnym sensie spowodowała ona koniec ludzkości. Może, mimo wszystko, to była właśnie jej wina?

#tworczoscwlasna #zafirewallem

(pamiętaj o społeczności) xD
#zafirewallem

@DiscoKhan nam się gdzieś zgubił, ale wraz ze @splash545 przybywamy z odsieczą!

Dzisiejsze rozporządzenie brzmi następująco:

rymy: boże - noże - butelka - wielka

temat: lata 90.

Przyjemnej zabawy!

***

Skrócone zasady:

Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.
Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.
Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
W nagrodę wymyśla nowe zadanie czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.

#naczteryrymy #tworczoscwlasna  #poezja  w kawiarence #zafirewallem

Dorzucę jeszcze swój pozakonkursowy sonecik w ramach #nasonety .

Ptaki, co obudziły z rana

Jeszcze niedawno jeździłam na płozach
W ciszy śniegu ulica znikała
Dym szeptał, "tul mnie, kominie"

Przemknął w myślach kuligu pościg
I choć marzły mi mięśnie i kości
Liczyłam, że to nie przeminie

Starcza mi ciepło pocieranych dłoni
I głos twój wciąż rozbawiony
Że nosy nam zaczerwieniło
Jakbyśmy wciągali butapren

Lecz słychać już szum w kłosach ziaren
Spójrz, słońce! Lato przybyło!
Obwieszcza je balet srok
Będą tańczyć, aż zapadnie zmrok

#zafirewallem #tworczoscwlasna #poezja

Kurła! Siedzę po nocach zmęczony, oczy mi się zamykają. Piszę jakieś zaległe teksty, a tu jeszcze kolega @splash545 z kawiarenki #zafirewallem wymyślił sobie zabawę #naopowiesci , która bardzo mi się spodobała. To, co zamieszczam niżej to raczej szkic albo zestaw jakichś tam pomysłów jakoś tam wplecionych w jakąś tam historię niż opowiadanie – trzeba by to jeszcze jakoś zredagować i skrócić, bo na ten moment jest ponad 2100 słów, no ale nie będę miał czasu żeby to zrobić, a dziś już nie mam siły. Niech więc zostanie tak jak jest. Powiedzmy, że to nowy gatunek: opowiadanie organiczne. Napisane toto jednym ciągiem, z grubsza poprawiłem tylko literówki (pewnie i tak nie wszystkie), ale zamieszczam licząc, że może ktoś się przy czytaniu chociaż uśmiechnie? A więc:

ignorując niewygodne prawa fizyki, nie przejmując się lukami fabularnymi, krzywiąc logikę, a pod koniec to już streszczając się niemiłosiernie, co i tak niewiele pomogło, bo limit słów tak czy inaczej został przekroczony, oto prezentuję kolejne „opowiadanie” w jednym z najmniej przeze mnie lubianych gatunków, czyli sf. Efekt poniżej:



Trzy kulki

Utrzymanie pokoju w galaktyce wcale nie jest takim prostym zadaniem. Wiemy o tym dobrze, my, mieszkańcy The Rolling Stone, którzy kiedyś już utraciliśmy swoje miejsce we Wszechświecie. Nasza miłująca pokój ziemska cywilizacja, podzielona na trzy zaprzyjaźnione ze sobą mocarstwa: Eurazję, Wschódazję i Oceanię nie była gotowa na pozaziemski najazd. Owszem, wspólnie badaliśmy możliwości jakie daje przestrzeń kosmiczna, ale wyłącznie pod kątem eksploracji i nawiązywania przyjacielskich relacji z ewentualnymi innymi formami życia, a nie podboju! Stąd do głowy nam nie przyszło, że to nas ktoś może zaatakować! A kiedy już zostaliśmy zaatakowani, nie byliśmy w stanie się obronić.

Szczęście w nieszczęściu, że Earth S.A., nasza wspólna Ziemska Agencja Kosmiczna (notowana wówczas na giełdzie w Warszawie) opracowała technologię pozwalającą na kolonizację innych planet. Technologia więc była, nie było za to planu, ten był jeszcze w fazie planowania. Planowanie to zostało przerwane wspomnianym wcześniej atakiem i podjęliśmy ucieczkę. Bez planu. Musieliśmy opuścić nie tylko naszą planetę, Ziemię, nie tylko Układ Słoneczny, ale całą naszą Galaktykę. Drogę Mleczną. Na pamiątkę po niej zostały nam tylko batoniki Milky Way, których recepturę nasi wsteczni inżynierowie odtworzyli na podstawie jednego z nich, ocalonego z katastrofy i przywiezionego przez jednego z Wielkich Uciekinierów w tylnej kieszeni jego spodni, które zawieruszyły się gdzieś w kącie. Od tamtej pory te słodycze są tradycyjnym deserem uroczystej kolacji w Dniu Wspominania Że Kiedyś To Było.

Wielcy Uciekinierowie przez kilka pokoleń dryfowali w przestrzeni kosmicznej, i dobrze żyło im się w statku nazwanym Barka Nowego, aż w końcu zaczęło kończyć im się paliwo. Musieli zatrzymać się na pierwszej planecie, która mniej więcej nadawała się do życia. Tak właśnie trafili na ten kawałek toczącej się przez Wszechświat skały, której atmosfera jednak zawierała tlen, a różdżkarz stwierdził obecność wody pod jej powierzchnią. Nasi bohaterowie nie byli do końca usatysfakcjonowani swoim nowym domem, nie mieli jednak wyboru. Osiedlili się, a planetę nazwali The Rolling Stone.

Próbowano terraformować tę nową planetę. Zaczęto od tego co najważniejsze, a więc od organizacji. W ten właśnie sposób The Rolling Stone została podzielona na trzy regiony: Nową Eurazję, Nową Wschódazję i Nową Oceanię. Utworzono też, złożony z przedstawicieli każdego z odtworzonych mocarstw, Rząd Światowy.

Wyciągnęliśmy wnioski z przeszłości. Tym razem nie pozwolimy się zaskoczyć! Korzystając z mądrości naszych ziemskich przodków, wykorzystując wiedzę zawartą w ocalonych po nich, a teraz przechowywanych w muzeach audiowizualnych artefaktach w postaci reklam suplementów diety sztab naszej wspólnej, zjednoczonej armii przyjął dewizę „lepiej zapobiegać niż leczyć”. Z tego powodu każda forma życia, która pojawia się w naszej galaktyce traktowana jest jako potencjalne zagrożenie, bo przecież kiedyś może rozwinąć się w cywilizację, prześcignąć nas w rozwoju i w końcu zaatakować.

Nie porzuciliśmy tradycji naszych przodków. Tak samo jak oni, wprowadziliśmy u siebie powszechną edukację wierząc, że gospodarka oparta na wiedzy jest jedyną słuszną drogą która może zapewnić nam dostatek, spokój i bezpieczeństwo. No właśnie: bezpieczeństwo. Tak jak było na Ziemi, edukacja na The Rolling Stone również kończy się egzaminem dojrzałości, jednak, ze względu na okoliczności, jest tutaj pewna różnica. Najważniejszym egzaminem maturalnym na naszej planecie jest egzamin z Przysposobienia Obronnego. Polega on na tym, że trójka abiturientów zostaje wysłana na trzy kolejne planety. Ich celem jest te planety zbadać i ewentualnie unicestwić wszelkie znalezione na nich przejawy życia.

Egzaminy na The Rolling Stone zdają wyłącznie mężczyźni. Dzieje się tak dlatego, że powszechna edukacja obejmuje u nas wyłącznie mężczyzn. Dawno temu, zaraz po osiedleniu się na tej planecie było inaczej. Obie płcie biologiczne miały równe prawa i obowiązki, ale organizacje feministyczne po wieloletnich staraniach wywalczyły kobietom pewne przywileje. Między innymi ten, że po stanowczo – ich zdaniem – zbyt długim okresie zmuszania kobiet do, na przykład, zasiadania w radach nadzorczych spółek w celu wypełnienia parytetu, kobiety wreszcie mogły w spokoju zostać w domu i zająć się robieniem niczego.

Aby utrzymać pokój, przyjaźń i współpracę między narodami, Rząd Światowy postanowił, że każdy egzamin maturalny będzie międzynarodowy. W praktyce oznaczało to, że każda załoga złożona była z jednego przedstawiciela Nowej Eurazji, jednego Nowej Wschódazji i jednego Nowej Oceanii. Tak było i w naszym przypadku. 32 lipca roku 1983 Nowej Ery stanęliśmy we trójkę przed kosmodromem Bajkorun: ja, Jerzy: typowy i nudny konsument, przedstawiciel dumnego narodu Nowoeuroazjatyckiego, @DiscoKhan : skośnooki, miłujący historię i muzykę disco przedstawiciel Wschódazji oraz wielbiciel australijskich pająków, przyszły inżynier biologii, próbujący przywrócić je do życia na podstawie egzemplarza zasuszonego w kącie Barki Nowego, @splash545 .

Tak jak u naszych przodków na Ziemi, tak i u nas, z egzaminem dojrzałości wiązały się pewne tradycje, a może nawet przesądy. Najważniejszym z nim była tak zwana studniówka. Sto dni przed wylotem wybranka wyruszającego na wyprawę maturzysty wręczała mu małą szklaną kulkę, pokolorowaną wewnątrz tak, że przypominała naszą macierzystą planetę. Zwyczaj ten miał na celu nie tylko zapewnić szczęście w egzaminie, ale także podtrzymywać pamięć o naszych korzeniach. Przede wszystkim jednak miał zapewnić uczciwość egzaminu, bo w kulkach zatopione były kamery, które rejestrowały cały przebieg wyprawy, aby później mógł być zweryfikowany przez Rządową Komisję Egzaminacyjną tak, żeby nie było żadnych wątpliwości co do zaliczenia egzaminu. W przypadku niezaliczenia sprawa zwykle była prostsza i dużo bardziej oczywista: egzaminowany nie wracał lub, w najlepszym wypadku, wracało jego ciało. Niekoniecznie w całości i kompletne.

A więc było nas trzech, w każdym z nas inna krew, ale jeden przyświecał nam cel. Celem tym był układ planetarny gwiazdy Proxima Perfecti, dotychczas prawie niezbadany, również przy pomocy teleskopów. Obserwację tego fragmentu galaktyki uniemożliwiało świecące własnym, mocnym blaskiem, Promieniowanie Hołdysa. Zupełnie nie wiedzieliśmy czego możemy się tam spodziewać, oprócz tego, że gwiazdę okrążały dokładnie trzy planety.

***

Uczestnicy wyprawy mieli pełną dowolność w przygotowaniach, opracowywaniu planu i jej realizacji. Nie było w tej sprawie żadnych regulaminów, rozporządzeń ani dyrektyw. Prawo zabraniało nawet kontaktować się z uczestnikami poprzednich egzaminów. Musieliśmy radzić sobie sami. Nic dziwnego. W końcu celem tego wszystkiego było udowodnienie naszej dojrzałości.

Postanowiliśmy rozpocząć od planety leżącej najbliżej gwiazdy. Kiedy nasz statek zbliżył się na odległość, z której można było dojrzeć coś więcej niż tylko punkt naszym oczom ukazały się barwy tego ciała niebieskiego, a były to czerwony, biały i niebieski. Kiedy zaś wylądowaliśmy naszym oczom ukazał się las. Las krzyży. Poza tym wiało.
– To co, chłopaki, rozejrzymy się trochę? – zapytał @splash545 , który jako jedyny z nas zachowywał stoicki spokój.
– Dobra – zgodziłem się, a @DiscoKhan podkręcił wąsa, co uznaliśmy nie tylko jako znak zgody, ale i nastawienia bojowego.
– To idziemy! – @splash545 podał komendę.
– Idziemy! – zgodziłem się.
– Ale gdzie? – przytomnie zapytał @DiscoKhan .
– Nooo… – zawahał się @splash545 . – Chyba przed siebie?
– Chyba nie musimy – odezwałem się, bo kiedy tamci dwaj zajęci byli planowaniem i patrzyli na siebie nawzajem, las ruszył w naszą stronę.
– Krzyżaki! – krzyknął @splash545 .
– Krzyżacy! – krzyknął @DiscoKhan .
Obaj się mylili. Okazało się, że obiekty lub istoty poruszające się w naszym kierunku to wiatraki. Czekała nas walka z wiatrakami!

Przez chwilę staliśmy w osłupieniu, nie wiedzieliśmy mamy zrobić. Cała teoria, wszystkie te pozorowane na ćwiczeniach walki zdawało się, że nigdy się nie odbyły. Pierwszy ocknął się @DiscoKhan. Ruszył w kierunku nacierającego przeciwnika, zaintonował bojową pieśń Stayin’ alive z repertuaru Bee Gees. Ruszyliśmy za nim.

Wszystko odbyło się szybko: śmigi wiatraków śmigały i my też śmigaliśmy. Chyba szybciej od nich, bo wyglądało na to, że odnieśliśmy zwycięstwo. Z wiatraków nie została cegła na cegle, a unoszące się w powietrzu bitewne mąka i otręby powoli opadały. Razem z @DiscoKhanem rozpoczęliśmy taniec zwycięstwa. Nie dołączył do nas @splash 545, który osowiały usiadł na kopczyku cegieł.
– Splash? – spytałem.
Bez odpowiedzi.
– @splash545 , tu Dżordż. – powtórzyłem bardziej oficjalnie – Wzywam cię, Splash!
– Melduje się @splash545 . – Wyuczony odruch zadziałał.
– Co się stało?
Zanim się odezwał, sięgnął do kieszeni. Wyciągnął z niej rękę zaciśniętą w pięść, a kiedy rozprostował palce w moim kierunku ujrzałem na jego dłoni pył. Pył, który po chwili został zdmuchnięty przez wiatr. Tak jakby ten wiatr musiał się czymś zająć, kiedy zabrakło mu wiatraków, które mógłby napędzać.
– Zepsułem… Zepsułem kulkę – ze łzami w oczach wyrzucił z siebie @splash545 .

***

Na statku atmosfera była napięta. @splash545 siedział w kącie ze smutną miną, a @DiscoKhan przechadzał się po kabinie zastanawiając się nad czymś i nerwowo podkręcając wąsa. Ja nie wiedziałem jak mam się zachować, więc czekałem na rozwój sytuacji wpatrując się w swoją kulkę. W końcu @DiscoKhan podszedł do Splasha:
– Sprzedam ci swoją.
– Co?! – zdziwił się @splash545 .
– No kulkę. Swoją. Sprzedam. Ci.
– …
– Chcesz?
– Ale jak?
– Co jak? No normalnie. Dogadamy się co do ceny i kulka jest twoja. – @DiscoKhan zaczynał się jakby denerwować
– Ale… Tradycja? – wykrztusił w końcu @splash545 .
– A plwam na taką tradycję! Tradycja to konie w stepie ujeżdżać, ot co! A nie jakieś kulki, co aparat ucisku nam funduje! – @DiscoKhan coraz bardziej się unosił, na szczęście @splash545 przerwał mu:
– Serio chcesz mi ją sprzedać?
– Serio.
– A za ile?
– No przecież jakoś się dogadamy.

***

Kiedy podchodziliśmy do lądowania na drugiej planecie w układzie Proxima Perfecti obaj z @DiscoKhan em nie mogliśmy się nadziwić przedziwnemu jej kształtowi. Przypominała głowę niemowlaka. Kiedy we dwóch zastanawialiśmy się w którym miejscu twarzy mamy wylądować @splash545 przekładał swoją drugą szansę, swoją nową, odkupioną od @DiscoKhan a kulkę, z kieszeni do kieszeni:
– Nie, tutaj za twardo. Tutaj może się zepsuć przy wyskakiwaniu z pojazdu. O! To może tutaj? Byle tylko nie zepsuć. Byle tylko nie zepsuć! – powtarzał.

Zdecydowaliśmy się na lądowanie pomiędzy ustami a nosem. Stwierdziliśmy, że jeśli na tej planecie istnieje jakieś życie, to powinno się ono rozwinąć w najbardziej ku temu sprzyjających warunkach: tam gdzie ciepło i wilgotno. Nie pomyliliśmy się. Zajęci bezpiecznym posadzeniem statku na powierzchni planety nie zauważyliśmy, że w okolicach ust pojawiło się coś przerażającego. Wyglądało to jak latający talerz ze starych filmów, kiedy ludzkość kosmos sobie tylko wyobrażała i nie miała pojęcia, że talerze są już dawno passé, a od dłuższego trwała już wówczas moda retro i znów w całym kosmosie latało się na dywanach. Ten stwór jednak wyglądał jak talerz z cybantem u dołu, który służył mu do poruszania się. Na górnej powierzchni owego talerza znajdowała się wielka, obła, rozszerzająca się ku górze galaretowata narośl.
– Wygląda jak smoczek – powiedział @DiscoKhan – wiem, bo moi rodzice są tradycjonalistami i kiedy byłem mały zamiast uspokajać mnie w komorze usypiającej, jak to robi się z normalnymi dziećmi stosowali te pradawne metody z Ziemi.
– Tak, ale smoczek jest mały. Widziałem w muzeum. – powiedziałem.
– No cóż – skwitował @splash545 . – Chyba przyszło nam walczyć ze Smokiem.
Na te słowa Smok wydłużył się, wyciągnął ku niebu a następnie czubek tej utworzonej naprędce macki opadł przygważdżając Splasha do ziemi. Usłyszeliśmy trzask, a zaraz potem słowa Splasha:
– Ręka: zgoda. Noga: zgoda. Kręgosłup nawet! Ale nie kulka!
Niestety, ten trzask to było to, czego @splash545 obawiał się najbardziej. Kolejna jego kulka zamieniła się proch. Nam, jako grupie, wyszło to jednak na dobre, bo okruch z kulki Splasha rozciął mu kieszeń i nakłuł Smoka. Ze stwora zaczęło wylewać się coś jakby mleko, a następnie zwiotczał i padł bez życia. W ten sposób odnieśliśmy zwycięstwo na kolejnej planecie.

***

Ekrany w kabinie zamigotały, kiedy zbliżaliśmy się do trzeciej, ostatniej planety w układzie. Obraz, który pojawił się na nich to były dwie twarze: @UmytaPacha i @moll .
– @moll najadła się baby ganoush i wpadła w trans – powiedziała @UmytaPacha. – Ma wam coś do powiedzenia, więc słuchajcie. Ja was zostawiam, bo muszę do toalety. – Było jeszcze widać, jak prędko wybiega z pomieszczenia zanim z głośników dobiegł głos @moll :
– Uważajcie. Na ostatniej planecie przyjdzie wam się zmierzyć z samym Sobą.
Po tych słowach transmisja się urwała.

***

Rzeczywiście, gdy wylądowaliśmy, przed nami zaraz pojawił się ogromny stwór. Wyglądał jak Goro z Mortal Kombat: miał cztery ręce, ogromne mięśnie i paskudną twarz.
– Nazywam się Soba i macie do wyboru – powiedział do nas – albo będziemy walczyć, albo rozwiążecie moją zagadkę, a wtedy zginę.
Po krótkiej naradzie wybraliśmy zagadkę.
– Jak nazywał się strażak z dawnej dobranocki nadawanej w XX wieku na Ziemi? – olbrzym zadał nam pytanie po czym zza jego pleców wyszło kilkudziesięciu podobnych mu, choć znacznie mniejszych wojowników.
– Ej! @moll mówiła, że miałeś byś sam! – krzyknął @splash545 .
– Sam! Masz rację! Skąd wiedziałeś?! – zdążył wykrzyknąć Soba zanim jego towarzysze rozszarpali go a następnie popełnili zbiorowe seppuku.
W ten oto sposób wyeliminowaliśmy życie na trzeciej, ostatniej planecie naszej misji.

***

Kiedy lądowaliśmy na The Rolling Stone czekające na nas nasze wybranki: @moll , @UmytaPacha , @KatieWee i @Wrzoo (@DiscoKhan miał powodzenie, ale zgodnie z regulaminem maturalnym mógł dostać tylko jedną kulkę) chowały właśnie białe chusteczki, którymi nas żegnały. Podróżowaliśmy z prędkością minimalnie niższą niż prędkość światła, więc dla obserwatora, który pozostał na kosmodromie, nasza podróż trwała tylko nieco dłużej niż suma czasu, jaką spędziliśmy na naszych trzech planetach. Technicznie oczywiście było możliwe podróżowanie z prędkościami nadświetlnymi, ale zostało to zabronione od czasu kiedy doświadczenie potwierdziło teorię i okazało się, że podróże z prędkością większą od prędkości światła powodują cofanie się w czasie. Wówczas to lądujący statek z przeszłości omal nie zderzył się przy lądowaniu ze swoim odpowiednikiem z teraźniejszości, co teoretycznie mogłoby doprowadzić do kolapsu wszechświata. Tej teorii nie chcieliśmy jednak weryfikować eksperymentalnie.

Wysiedliśmy ze statku i skierowaliśmy się ku dziewczynom. @splash545 szedł z nosem spuszczonym na kwintę, @DiscoKhan n niezbyt udanie udawał smutek z powodu straty, mnie natomiast rozpierała duma. Sięgnąłem do kieszeni na piersi i niskim, męskim głosem oznajmiłem:
– Cholera. Zgubiłem swoją kulkę.

Tak już jest chyba człowiek skonstruowany, że następnego dnia po dobrej zabawie boli go głowa. Wczoraj wyśmienicie się bawiłem układając wiersz, a dziś o ból głowy przyprawia mnie świadomość że wygrałem i związana z tym konieczność gospodarzenia. Ale cóż, choć nie lubię wygrywać, to sam w końcu tę zasadę zaproponowałem.

Dziś bawicie się tak:

rymy: kieca - leciała - pieca - płakała

temat: Polowanie na Czerwony Październik,

i mam nadzieję, że będziecie się bawić co najmniej równie wyśmienicie jak ja bawiłem się wczoraj.

Powodzenia, ale przede wszystkim tej wyśmienitej zabawy!

***

Skrócone zasady:

Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.
Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.
Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
W nagrodę wymyśla nowe zadanie czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.

#naczteryrymy #tworczoscwlasna #poezja w kawiarence #zafirewallem

(Pamiętaj o społeczności)

O kurcze jeszcze tylko 3 edycje i bitwa #nasonety wyjdzie z wieku dziecięcego. A tymczasem #diriposta do XXVII edycji sonetowej zabawy.

***

#naopowiesci

By zobaczyć ich też w prozach
Konkurs zrobić - myśl wybrzmiała

Kawiarenka z tego słynie
Trzeba tylko mieć śmiałości
Aby wbić się tu jak gwoździk
Twej przyklasną wypocinie

By zapobiec monotonii
Niczym sam diabeł wcielony
Zrobię co mi się wyśniło
I zostanę jakim Fredrem

Chcąc powtórzyć to co przedtem
W nasonetach się zdarzyło
By ten istny weny amok
W opowiadań zmienić natłok

#zafirewallem #tworczoscwlasna

Czytam sobie pozostałe opowiadania z konkursu #naopowiesci , i myślę sobie: "co oni wszyscy tak poszli w sci-fi? Innych gatunków nie ma?". I siedzę sobie dumna ze swojej bajki, a tu bęc. Sci-fi było opisane jako temat opowiadań.
No i już miałam olać, ale jako że @splash545 napisał, że gatunek ten wybrał specjalnie dla mnie (!), to nie mogłam tego tak zostawić. Przed Wami opowieść dodatkowa, o... a zresztą, co ja będę spoilować?

***

Malinois

Od siedmiu miesięcy prowadzę międzyplanetarny salon groomerski “Spejs-pies”, który przejęłam w spadku po babci, która wybrała się na Sigmę-87 na emeryturę. Tak, to babcia wymyśliła tę nazwę. Tak to jest, jak masz 370 lat i kompletny brak inwencji twórczej, bo urodziłaś się jeszcze na Ziemi. 

Mój salon, jak i cała planeta Gierek-3, mieści się na uboczu galaktyki PRL-59. Ot, małokosmiczkowa planeta, jakich wiele. Kiedyś uprawiana była na niej śluzokukurydza, ale skały okazały się tak słabe, że zbiorów nie wystarczało nawet na paszę dla hodowanych tu turkuciów. Z racji rozpadu zakładów rolniczych, planeta postawiła na usługi. Problem w tym, że w tej części kosmosu nie ma aż tak wielu chętnych, by wydawać na nie pieniądze.

A jednak jakimś cudem babcia zdążyła przez niecałe 200 lat zbudować sobie solidną bazę klientów, którą przejęłam po niej z całym majdanem. Właściwie, to ta baza klientów stanowi główną część majdanu. 
Jest na przykład Żaneta Bhrtke, żona wpływowego spedytora kosmicznego, która przychodzi tu ze swoim pundlem. Samo cięcie bez mycia, pazury i brak perfum (przynosi swoje). Pundel również przy okazji ma podcinane pazury oraz preferuje swoje perfumy.
Mamy też poczciwego Weredeleneke, który opiekuje się Janem. Weredeleneke, zmęczony pracą opiekuna, często opowiada nam podczas mycia uszu, że rola psa pomocnika nie jest dla niego. Inżynierowie przygotowali go do roli konserwatora zabytkowych hydrantów, ale inny suczysyn z jego miotu znał wojewodę z Andromedy, i ta lukratywna fucha przepadła. 
Pani Wiesława natomiast nieustannie przychodzi ze swoją poppugą o wdzięcznym imieniu AAAAAAAAAAA, której chciałaby zrobić trwałą. Nieustannie jej odmawiam, kierując się maksymą babci: “Poppugi AAAAAAAAAAA trwała to jedna wielka chała”. W końcu jej imię nie wzięło się znikąd.

I tak codziennie, od rana do zachodu trzeciego słońca, interes się kręci. Widzę też to, co sprawiało, że babcia tak długo zwlekała z przejściem na emeryturę - radość zwierzęcia po wykonanej metamorfozie oraz zachwyt właściciela, gdy widzi szczęśliwego pupila… Nie można tego z niczym porównać. To jest coś, co odkryłam dopiero po przejęciu rodzinnego biznesu.

Był piątek, godzina 45 po południu. 45 minut do zamknięcia i żadnych umówionych wizyt, żyć nie umierać. W końcu znalazłam czas, by wykonać inwentaryzację!
Zdążyłam tylko pochwycić długopis, gdy nagle rozbrzmiał się dzwonek u drzwi wejściowych. Wychyliłam się zza zaplecza i zobaczyłam nieznajomego, stojącego przed drzwiami wejściowymi w towarzystwie… owczarka malinois.
Być może nie jesteście za bardzo zorientowani w świecie kosmokynologii, ale nigdy w życiu nie widziałam prawdziwego malinois. Nazywane też belgijskimi, te psy wymarły jakieś 400 lat temu. Czytałam o nich wyłącznie w książkach od babci, gdy przygotowywałam się do egzaminu z groomingu psów wojskowych. 
Stanęłam jak wryta. Czy to mi się śni? Przecież te psy jako zwierzęta domowe… nie powinny istnieć. Ich hodowla została zakazana Traktatem z Zerga, gdyż - podobnie jak inne ziemskie rasy - wymagały zbyt dużych nakładów pracy i wysiłku opiekunów do zachowania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Z uwagi na ludzkie lenistwo dochodziło jednak do ogromnych nadużyć i cierpienia zwierząt przez poświęcanie im niewystarczającej uwagi, o którym opowiadały na parlamentarnych słuchaniach. Historie o zrzucaniu z łóżek, racjonowaniu przysmaków czy żywieniu suchą karmą mroziły krew w żyłach. Dzięki nowemu prawu psy uzyskały status istot rozumnych równych człowiekowi i mogłe samodzielnie decydować o swoim losie - bez poniżającej smyczy u szyi. Te, które przetrwały, nie chciały przedłużać swojego życia medycznie, więc z czasem ich populacja malała… aż doszła do zera. Nie udałoby nam się w porę przerwać tego okrucieństwa, gdyby nie dokonania Iwana Pawłowa XVIII w dziedzinie translatoryki zwierzęcej. 

Opiekun psa musiał zauważyć moją konsternację, gdy odezwał się cichym głosem:
- Tak, to belgijski.
Zamknęłam usta (o których właśnie zorientowałam się, że były cały czas otwarte), przygładziłam fartuch i przyjęłam najbardziej profesjonalną pozę, jaką mogłam.
- Piękny pies. Czy ma wszczepiony translator? - zapytałam, przypomniawszy sobie, że na niektórych planetach przed całkowitym zakazem hodowli wszczepiano psom auto-tłumacze, by mogły szybciej uzyskać niezależność i walczyć o swoje prawa stadnie.
- Nie - powiedział zimno opiekun. - Nie ma w sobie takiej elektroniki.
- Rozumiem - pokiwałam głową, próbując zamaskować rosnący niepokój. 
Brak tłumacza był niepokojący. Jeśli pies pochodzi z nielegalnej hodowli albo - co gorsza - ten człowiek sztucznie przedłuża mu życie bez zgody zwierzęcia, będę musiała niezwłocznie powiadomić Galaktyczny Inspektorat Kosmoweterynarii. A co, jeśli przenosi jakieś antyczne choroby? I TERAZ JEST W MOIM SALONIKU?! Poczułam, że serce zaczyna mi walić. Trzeba działać.
- To… jak mogę państwu pomóc? - zapytałam z lekko drżącym głosem, za co ofuknęłam się w myślach. Muszę zatrzymać tego psa do przyjazdu GIKu, choćby nie wiem, co. Ten człowiek nie może nabrać żadnych podejrzeń!
- Pies potrzebuje czyszczenia kamienia na zębach. Da radę jeszcze dzisiaj? Widziałem w Asternecie, że jest pani jeszcze chwilę otwarta.
- Naturalnie! - pokiwałam głową, może nieco za szybko. - Biorę się do roboty. Proszę zostawić mi psa, i wrócić za 45 minut.
- Nie mogę tu zostać? - nieznajomy zrobił krzywą minę.
- Niestety, nie mamy poczekalni. Proszę przejść się na spacer. Nasza planeta oferuje… yyy… hmm… na poczcie może pan kupić krzyżówki.
Właściciel jeszcze chwilę na mnie patrzył, po czym wręczył mi smycz, obrócił się na pięcie i wyszedł. 

Gdy tylko zniknął za rogiem budynku, odpięłam smycz psa i uwolniłam go z obroży. Z tego wszystkiego nie zapytałam nawet o jego imię! Nie było też adresówki… 
- Nie byłam przygotowana na przyjęcie gościa z antycznych czasów, więc obawiam się, że nie mam na miejscu tłumacza - powiedziałam, patrząc psu w oczy. 
Przyglądał mi się, i po chwili zwiesił głowę. Myślałam, że się zasmucił, ale zaczął wąchać podłogę.
- Tak, przed tobą była tu kosmotka Margrabini Von Kotte, jej zapach jest trudny do usunięcia chemią. Miała być ostatnia, po niej planowałam czyszczenie promieniowe. Wytrzymasz?
Pies znów zerknął na mnie, nic nie mówiąc. 
Przypomniałam sobie, że powinnam zadzwonić do GIKu. Jednym ruchem gałki ocznej wybrałam numer i czekałam, aż ktoś po drugiej stronie odbierze.

- Galaktyczny Inspektorat Kosmoweterynarii, Jadwiga XzZYt, słucham.
- Dzień dobry! Jagna II Wiklinowska z tej strony, salonik “Spejs-pies” z planety Gierek-3…
- Tak, wiem, mam pani dane przed oczyma. Po co dzwoni?
- Bo wie pani, do salonu przyprowadzono mi psa.
- Nie rozumiem.
- No psa, żywą istotę. Psa z Ziemi.
- Ale ich hodowla została zakazana.
- No wiem. 
- One wymarły.
- No wiem.
- Nie rozumiem.
- Jakiś nieznany mi klient przybył do mojego saloniku, trzymając psa na smyczy i poprosił o to, bym mu wyczyściła zęby.

Po drugiej stronie słuchawki zaległa cisza. Poczekałam jeszcze pięć sekund, i z niepewnością zapytałam:

- ...Halo?
- Pani poczeka - odezwała się ta sama kobieta.

Po chwili oczekiwania, na linii usłyszałam męski głos:

- Pani Jagno, jedziemy do pani. Ale nasz oddział dotrze dopiero jutro rano. Proszę zrobić wszystko, by pies został z panią. Proszę go nie oddawać temu człowiekowi. I najważniejsze - proszę koniecznie wyczyścić mu zęby. TO BARDZO WAŻNE. Rozumie pani?

Zaniemówiłam, ale potwierdziłam, że przyjęłam instrukcje. 

Trochę nie byłam gotowa na tę akcję. Nie dotarła do mnie jeszcze w pełni waga słów mężczyzny z infolinii GIK, ale wiedziałam, że muszę zabrać się za kamień psa. A to jest coś, co umiem robić najlepiej. 
Uklęknęłam przed owczarkiem i powoli, acz pewną ręką pogłaskałam go po policzku. Otworzył pysk i zaczął lekko ziajać.

- Wiem, że jest ci źle, że nie możesz mi powiedzieć, co myślisz. Ale zrobię, co w mojej mocy, żeby ci pomóc. Dobra?

Pies przekrzywił głowę, słuchając moich słów. Uśmiechnęłam się.

- Jak to się mówiło w tamtych czasach? Dobry pies?

Natychmiast zobaczyłam, że jego ogon zaczął się ruszać na prawo i lewo. To chyba znaczyło, że jest zadowolony. Pełna nadziei wzięłam skaler i, upewniwszy się, że psu jest wygodnie i komfortowo, zabrałam się do pracy.

***

Minęło jakieś 20 minut, gdy skończyłam. Przetarłam jeszcze dziąsła łagodzącym płynem, wyjęłam lusterko i pokazałam owczarkowi efekt końcowy. Wydawał się być zadowolony, bo znów zamerdał ogonem. Pogłaskałam go po głowie, a on dotknął mojego nadgarstka zimnym nosem.

- No, to najprostsza część z głowy. Teraz musimy wykombinować, co dalej.

Wiedziałam, że klient nie będzie wiecznie wybierał krzyżówek na poczcie i w końcu wróci po psa. A ja muszę jakoś go przetrzymać do następnego dnia!
Pomyślałam, że najprostsze będzie najbardziej przypałowe rozwiązanie. Zabiorę owczarka do swojego domu, a na drzwiach zostawię e-notkę, że musiałam wcześniej wyjść, i że zapraszam po odbiór niepodjętych pupili na następny dzień. Może tajemniczy klient się nie zorientuje, że coś tu śmierdzi…
Spojrzałam jeszcze raz na smycz i obrożę, a potem na psa, i pokręciłam głową. 

- Nie, mój drogi towarzyszu niedoli. Tak się nie godzi. Jesteś panem łąk i lasów, a ja miałabym cię ograniczać? Będziesz iść obok mnie. W naszej miejscowości i tak nie ma za wielu ludzi, a tym bardziej takich, którzy widzieliby kiedykolwiek owczarka malinois. Nikt się nie zorientuje. W razie czego, jesteś moim niemówiącym kuzynem z Gomułki-12. Oni tam wszyscy są trochę… hm… nietypowi, więc historyjka będzie wiarygodna.

Owczarek szczeknął radośnie, obwieszczając, że zrozumiał. Pierwszy raz słyszałam szczek psa. Ależ te istoty były głośne! I pomyśleć, że ludzie więzili je w mikromieszkaniach…

***

Powoli zapadał zmrok. Trzecie słońce zaszło, a my szliśmy wzdłuż szosy powietrznej do mojego domu. Idąc, podskakiwałam sobie jak zwykle. Kątem oka zobaczyłam, że pies zerka na mnie i też lekko podskakuje. Uśmiechnęłam się do niego.

- A może jesteś głodny? Mam smaczki z korkoni, chcesz?

Owczarek znów szczeknął i usiadł, wbijając we mnie wzrok. Zobaczyłam, że z pyszczka powoli skapuje mu ślinka.

- Tak od razu po zabiegu czyszczenia nie powinno się dawać psom jeść, no ale… chyba nie zaszkodzi, nie? 

Wyciągnęłam rękę ze smaczkiem, przypominając sobie retrofilmy szkoleniowe. Owczarek natychmiast podszedł do mojej dłoni i jednym delikatnym ruchem schwycił przysmak, drugim ruchem podrzucił go do góry, a trzecim - złapał i zaczął gryźć, zadowolony z siebie.

- Brawo, dobry pies! - zawołałam, a mój towarzysz zaczął merdać ogonem, zmrużywszy oczy. 

Poczułam rosnącą we mnie radość, że udało mi się spełnić jego podstawowe potrzeby życiowe. Potrzebuje wciąż dużo więcej, ale trzeba się cieszyć z małych sukcesów.
Szliśmy dalej. Skręciliśmy już w lewo, kierując się ku mojemu domowi, lecz pies przystanął i postawił uszy. Obejrzał się za siebie, a wraz z nim ja.
Na ścieżce za nami stał nieznajomy opiekun owczarka.
Ciarki przeszły mi po plecach. Jak on nas znalazł?

- GPS - powiedział człowiek, jakby czytając w moich myślach. - Chciałaś ukraść mi psa?
- To nie jest pana pies. On jest sam sobie psem! - wycedziłam, stając przed owczarkiem i zasłaniając go swoim ciałem. - Nie ma pan prawa go przetrzymywać jak niewolnika!
- Nie mam prawa? A kim ty jesteś, żeby mi mówić, co mogę, a czego nie?!

Zagotowało się we mnie. Ten typ ma jeszcze czelność się wykłócać!

- GIK już tu jedzie! - krzyknęłam, mając nadzieję, że uwierzy w mój blef. - Jeśli natychmiast pan nie odejdzie, to pana złapią! A oni nie znają litości dla psiemiężycieli!
- TO JEST MÓJ PIES! - ryknął obcy i zaczął iść w naszą stronę.

Spojrzałam na owczarka, a on na mnie. Coś błysnęło w jego oku. Podniosłam głowę i wystawiłam ręce, gotowa bronić psa całym ciałem… ale on natychmiast przeszedł mi między nogami i stanął, szeroko rozstawiając łapy i wbijając wzrok w nieznajomego. 
Nie wiedziałam, co się dzieje. Czy on… chce mnie obronić? Przecież nawet mnie nie zna! 
Już miałam wyciągnąć rękę, by z powrotem zaciągnąć go za siebie, gdy rozległo się ciche pikanie.
Pikanie dochodziło z owczarka.
Pikanie dochodziło z owczarka…?
Facet przede mną zamarł w pół kroku. Jego twarz pobladła.

- Nie… nie. On miał być dezaktywowany…

Owczarek zaczął lekko drzeć. Po chwili jego plecy się otworzyły, rozchylając metalowe drzwiczki na boki. Pikanie stało się głośniejsze.
Z otworu w plecach wysunął się karabin BFG9000 realnych rozmiarów, wycelowany prosto w nieznajomego. Szczęka mi opadła.
Pies przyjął jeszcze stabilniejszą pozycję, machnął ogonem w lewo i w prawo, i… rozpętało się piekło.

Z człowieka, który jeszcze przed chwilą nam groził, został czerwony glut na ścieżce. Broń plazmowa zmieniła go w kisiel, z którego nie udałoby się go nawet zrekonstruować. Zorientowałam się, że w tym całym szaleństwie upadłam na ziemię i tępo wpatrywałam się w psa.
Karabin zsunął się do wnętrza zwierzaka, drzwiczki na plecach się zasunęły. Pies odwrócił się w moją stronę i podbiegł z radością, z rozdziawionym pyskiem i radosnym szczekaniem oznajmił mi, jaki jest z siebie dumny. Zdezorientowana, zaczęłam go głaskać, a on - lizać mnie po twarzy. 

- D...ddobry pies… - wydukałam i zaczęłam drapać owczarka za uszkami.

#tworczoscwlasna #proza #zafirewallem

Jakoś wygrałem, pewnie dopomógł lobbing u @CzosnkowySmok . Tak czy siak oto następne zadanie.

Temat: wymarzony urlop (albo i odwrotnie, jak kto woli)

Rymy:
... piwo
... noga
... spoiwo
... droga

Powodzenia!

Skrócone zasady:

Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.

Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.

Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
W nagrodę wymyśla nowe zadanie czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.
#naczteryrymy #tworczoscwlasna #poezja w kawiarence #zafirewallem
(Pamiętaj o społeczności)

edit: z obrazkiem zawsze fajniej (ale co z tego jak nie umiem w AI).

Pomysł na opowiadanie do konkursu #naopowiesci , a w zasadzie na bajkę, przyszedł mi dwa dni temu, gdy o 6:00 rano próbowałam z powrotem zasnąć. Napisałam ją z myślą o dużych i małych, więc a nuż nada się na wieczorną czytankę dla Waszych pociech. Tylko końcówkę trzebaby było wyrzucić - ale bez spoilerów

***

To, co utracone

Za siedmioma lasami, za siedmioma morzami, w krainie, w której ludzie witali się, pocierając się nosami, żyła-była piękna, lecz surowa królowa. Rządziła ona tymi stronami od kilku lat, od śmierci swojego męża i córeczki. Wszyscy poddani szanowali królową, lecz odczuwali lęk, gdy musieli przed nią stanąć. Królowa świdrowała każdego swoimi lodowatymi oczami i nie znosiła użalania się nad sobą. Gdy któryś z petentów zaczynał ronić łzy nad swym losem, natychmiast fukała ze złości i ostentacyjnie poprawiała pelerynę.

Poddani próbowali udobruchać królową podarunkami. Przynosili kosze zbieranych w pocie czoła owoców, przyprowadzali najlepsze krowy, kładli przed nią udziergane swetry i wyrzeźbione z drewna ptaszki… Królowa machała na te wszystkie dary ręką.

Pewnego dnia do pałacu przybył kupiec, wioząc za sobą wielką skrzynię, przykrytą burgundowym atłasem. Podniosła się ona nieco na swoim tronie i wbiła lodowate oczy w kupca.
- Czego tu szukasz, handlarzu?, - przemówiła cichym, acz stanowczym głosem królowa. 
- Witaj, królowo, - odpowiedział kupiec. - Przybywam do ciebie po podróży, która zajęła mi dziesięć lat, a w którą wyprawił mnie król.
Dworzanie przestali szeptać, zamurowani, i wbili oczy w swoją władczynię. Królowa nerwowo poprawiła się w fotelu, nie dając po sobie poznać, jak bardzo poruszyła ją odpowiedź kupca. Wnet przemówiła:
- Dokąd to, powiedz, wysłał cię mój mąż? 
- Jaśnie pani, wysłał mnie po prezent dla ciebie.
Dworzanie zaczęli nerwowo szeptać. Cóż za podarek kazał sprowadzić ich świętej pamięci król, że zdobycie go zajęło aż dziesięć lat? Czy była to skrzynia pełna złota? Najdroższe klejnoty? Tkaniny mieniące się jak gwiazdy?
- No dobrze, - powiedziała skonsternowana królowa. - Pokaż, co przywiozłeś.
Kupiec pokłonił się, a następnie jednym płynnym ruchem ściągnął atłas. 
Po sali rozległo się głośne “Ooooch!”. Dworzanie patrzyli z przerażeniem na kreaturę, która łypała na nich oczami z wielkiego akwarium. Leniwe ruchy jej zielonkawego ciała budziły jeszcze większą grozę w poddanych. Nigdy wcześniej nie widzieli takiego dziwa.
Z przerażeniem w oczach spojrzeli na królową, gotowi zobaczyć jej furię. Kto przyprowadza przed lico władczyni tak plugawą istotę?
Lecz królowa wpatrywała się w zwierzę jak urzeczona. Z otwartymi w uśmiechu ustami przyglądała się swojemu prezentowi.
- Jak nazywa się to stworzenie? - jej oczy błysnęły.
- Z uwagi na osiem ramion tej kreatury rybacy nazwali ją ośmiornicą. Wybacz im brak kreatywności, to prości ludzie…
- Ależ nie, pasuje do niej idealnie! - klasnęła w dłonie. - Ośmiornico, witaj w pałacu!
Dworzanie popatrzeli po sobie, lekko skonsternowani. Niektórzy z nich krzywili się, inni zaczęli szeptać o tym, że królowa postradała zmysły. Ona jednak, jakby nie słysząc głosów zaniepokojenia, przemówiła:
- Pragnę, by łowczy uszykował dla niej akwarium i ulokował w mojej sypialni!
Pojawiły się głośniejsze protesty, ale królowa wstała i stanowczo przemówiła:
- Cisza! Zostało postanowione, i tak ma być!

***

Królowa każdego dnia siadała przed akwarium i wpatrywała się w ciemne oczy ośmiornicy. Przestała wychodzić do ludu, nie dojadała, zarzuciła nawet codzienny zwyczaj zanoszenia kwiatów na grób króla i księżniczki. Jej służba prosiła ją, błagała, aby powróciła do swoich obowiązków. Wszystko na marne. Nie pomógł nawet pałacowy błazen, który po godzinie wyszedł całkiem załamany, mnąc w dłoniach czapkę z dzwoneczkami i łkając:
- Kimże jestem, jeśli pani nie chce obdarzyć mnie nawet spojrzeniem?

Gdy nadchodził wieczór, pozostawiona w samotności królowa zaczynała nucić ośmiornicy kołysankę, którą wcześniej usypiała swoją ukochaną córeczkę. Ośmiornica mrużyła wówczas oczy i usypiała, a po chwili zasypiała też władczyni.

Gdy któregoś razu królowa zanuciła inną niż zwykle melodię, usłyszała w swojej głowie donośny głos:
- Dlaczego śpiewasz mi inną pieśń?
Królowa natychmiast przerwała i podniosła głowę. Po chwili, wpatrując się w ośmiornicę, zapytała:
- Nie podoba ci się?
- Jest inna, - odpowiedział głos. - Nie lubię innego.
- Ja również nie lubię zmian, - wyszeptała królowa. - A jednak świat się zmienia. Spójrz, kiedyś byłam szczęśliwa. Miałam męża i dziecko, których kochałam. Ale teraz… teraz jest inaczej, świat się zmienił.
- Mogę pomóc ci odzyskać to, co utracone. - rozbrzmiał głos.
Królowa wyprostowała się na fotelu.
- Naprawdę możesz mi pomóc? W jaki sposób? Jesteś przecież tylko ośmiornicą. - zwątpiła królowa. 
- Potrafię trochę więcej. Ale musisz coś zrobić.
- I odzyskam wtedy bliskich? - spytała władczyni, by się upewnić.
- Odzyskasz to, co utraciłaś.
Królowa wstała z fotela i zaczęła krążyć po pokoju, zastanawiając się. Myśl o tym, że mogła odzyskać męża i córkę, powodowała szybsze bicie jej serca. 
Po chwili odrzekła:
- Zgadzam się. Co mam robić?
Ośmiornica podpłynęła do szyby i wbiła wzrok w królową.
- Będziesz musiała przejść trzy próby. Jeśli je spełnisz, odzyskasz utracone. - rozbrzmiał głos.
- Próby? - zapytała zaniepokojona.
- Twoją pierwszą próbą będzie spędzenie siedmiu dni na pustyni. Musisz pojechać na nią w samotności. Możesz powiedzieć dworzanom, że wyruszasz. Ze swej podróży przywieź mi kwiat pustyni.
Królowa zawahała się, lecz pokiwała głową.
- A dwie pozostałe próby?
- Dowiesz się, gdy wrócisz z kwiatem pustyni.

***

Królowa spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyła w podróż. Dworzanie patrzeli oniemiali, gdy odjeżdżała mówiąc, że wkrótce do nich wróci. 
Po tygodniach podróży dotarła na pustynię. Słońce prażyło niemiłosiernie, lecz była na to przygotowana. Poprawiła kapelusz i ruszyła do przodu.
Jej myśli kierowały się ku mężowi i córce. Każdego dnia zastanawiała się, jak wyglądałaby ta podróż, gdyby mogli przeżyć ją razem. Wciąż rozglądała się za kwiatem pustyni, nie mogąc znaleźć wśród piasku nic, co by go przypominało. 
Szóstego dnia, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, natrafiła na człowieka, który odpoczywał w cieniu akacji. Podeszła do niego i zapytała, czy może mu towarzyszyć. Gdy na nią spojrzał, zmroziło ją. Miał zupełnie takie oczy, jak jej zmarły mąż. 
Nieznajomy poklepał piach obok siebie, zachęcając do tego, by się przysiadła.
- Napijesz się herbaty? - zapytał nieznajomy.
Zaskoczona królowa pokiwała głową i otuliła dłońmi mały metalowy kubeczek. W środku wirował mały, kulisty kształt.
- Co znajduje się w środku? - spytała zaskoczona królowa.
- To kwiat pustyni. Z niego przyrządzam napar, który orzeźwia i koi myśli.
Królowa uśmiechnęła się, zadowolona. Zapytała nieznajomego, czy może zachować kwiat po wypiciu herbaty. Zgodził się.
- Powiedz, co cię tu sprowadza. - z uśmiechem spytał nieznajomy.
- Pewna ośmiornica kazała mi udać się na pustynię, by przywieźć kwiat pustyni. Dzięki niemu odzyskam męża i córkę.
- Zaginęli? - zapytał obcy. 
- Stracili życie, wracając do domu. Ich statek rozbił się o klif, gdy byli tuż przy królewskim porcie. Widziałam z okna, jak fale znoszą go na skały… a potem znajdowaliśmy już tylko deski.
Uświadomiła sobie, że był to pierwszy raz, gdy powiedziała komuś o tej tragedii. Zaskoczona zauważyła, że nieznajomy chwycił ją za dłoń i lekko ją ścisnął.
- Dziękuję, że mi o tym opowiedziałaś. Na pewno patrzą na ciebie z góry.
Królowa spojrzała na niego i pokiwała głową, uśmiechając się lekko.

***

Po powrocie z pustyni królowa natychmiast popędziła do swojej sypialni. Triumfalnie wystawiła rękę przed ośmiornicą i zawołała:
- Zdobyłam kwiat pustyni!
- Gratuluję, - rozbrzmiał głos w jej głowie. - Jesteś gotowa na drugą próbę? 
- Jestem! Co chcesz, bym zrobiła?
- Musisz udać się samotnie na przeciwległy kraniec swojego królestwa i przynieść zeń pukiel wełny ze złotej owcy. Nie możesz nikomu zdradzić, kim jesteś.
Królowa pokiwała głową z poważną miną. Natychmiast posłała po służkę, by przygotowała jej przebranie, i sama zaczęła się pakować.

***

Po kilku dniach podróży przybyła na skraj dominium. Otaczały ją liche chaty, marne ogródki warzywne i dzieci w podartych ubrankach. Na polu pasły się wychudzone krowy. Nigdzie nie było widać owiec.
Królowa zeszła z konia, i prowadząc go, ruszyła pomiędzy chaty. 
Po chwili spaceru, gdy już miała zawracać, poczuła ciągnięcie za brzeg spódnicy. Obróciła się. Stała przed nią dziewczynka.
- Kim jesteś? - zapytało dziecko, uśmiechając się szeroko. 
Serce królowej zabiło mocniej, bo dziewczynka miała taki sam głos, jak jej zmarła córka. Po chwili, drżącym głosem, odpowiedziała:
- Jestem nietutejsza, szukam… - przerwała i zapytała z walącym sercem: - Gdzie są twoi rodzice? 
- Tata pojechał na wojnę. A mama poszła na pole, - powiedziała dziewczynka. Serce królowej uspokoiło się nieco, choć poczuła ukłucie żalu. - Wracasz z wojny, Nietuszesza?
Królowa wspomniała czasy, gdy jej mąż ruszał na bitwy. Modliła się wtedy, by wrócił cały i zdrowy, choć zawsze była przekonana, że widzi go ostatni raz. Wspomniała, że gdy wyruszał z córką w podróż, nie przeszło jej to przez myśl. Poczuła wstyd, bo nagle zrozumiała, że wojna, którą rozpoczął jej mąż, wciąż trwa i zbiera żniwo. 
- Nigdy nie byłam na wojnie, - powiedziała dziewczynce. - Ale myślę, że twój tata wróci cały i zdrowy, - dodała, postanowiwszy doprowadzić do pokoju, gdy tylko wróci. Po chwili spytała dziewczynkę: - Tęsknisz za nim?
- Trochę. Ale tata powiedział, że nawet, gdy go nie ma obok mnie, to zawsze jest, o, tu! - z uśmiechem powiedziała dziewczynka i pokazała palcem na środek swojej chudej klatki piersiowej.
Królowej zaszkliły się oczy. Otarła łzę, myśląc o tym, że i jej męża oraz córeczkę nosi ciągle w swoim sercu. Wciąż są z nią i jej towarzyszą.
Dziewczynka spojrzała na królową, przygryzła dolną wargę i wbiegła do chaty. Po chwili wróciła i włożyła w dłoń królowej coś miękkiego. Okazało, się, że jest to drewniana owieczka z runem wykonanym z kłosów złotego żyta.
- Weź Dolly. Gdy jest mi smutno, wystarczy, że na nią spojrzę, i jest mi lepiej.
Królowa z zaskoczeniem spojrzała na owieczkę i uśmiechnęła się. Po chwili zastanowienia wyciągnęła najmniejszy kłosek z grzbietu owieczki i odrzekła:
- Dziękuję. Zachowam ten kłosek, by pamiętać o Dolly i o tobie. Niech zostanie z tobą - ja już nie jestem smutna. 

***

Gdy królowa wróciła do pałacu, natychmiast pobiegła schodami do swojej komnaty. Stanęła przed ośmiornicą, otworzyła dłoń i pokazała ośmiornicy kłosek.
- Oto pukiel złotego runa owieczki Dolly.
Ośmiornica poruszyła swoimi mackami.
- Bardzo dobrze. Czy chcesz wyruszyć na trzecią próbę? - zapytał głos.
- Tak. Nie ma co zwlekać.
- Udasz się więc w podróż statkiem. Nie zatrzymasz się w żadnym porcie. Z podróży przyniesiesz pieśń morza. Gdy mi ją zaśpiewasz, odzyskasz to, co utracone.
Królowa stanęła jak wryta. Chciała już do końca życia unikać statków, przez które straciła swoją rodzinę. Zacisnęła jednak zęby i pokiwała głową. Obróciła się na pięcie i wyszła, by wyruszyć w trzecią podróż.

***

- Moja pani, - zagaił kapitan, - może zawrócimy do królewskiego portu? Przepłynęliśmy już tyle mil, minęło tyle dni, i dalej nie mamy celu…
Patrząc w morze, królowa odrzekła:
- Nie. Czekamy.
- Ale, królowo! Nadciąga sztorm, powinniśmy wrócić!
- Powiedziałam, nie! Jak będzie trzeba, to przetrwamy i sztorm!
Wkrótce zaczął wiać wiatr. A potem nadciągnął deszcz. Marynarze dwoili się i troili przy linach, ich krzyki stały się coraz głośniejsze. Zaczęły jednak tonąć w szumie ulewy i brzmieniu grzmotów.
Królowa trzymała się burty, nasłuchując morza. Nic! Żadnej pieśni!
Jej myśli wróciły do męża i córki. Czy tak się czuli w swoich ostatnich chwilach na statku? 
Łzy zaczęły płynąć jej po policzkach, ugięły jej się kolana. Nie ma ich! Zginęli! Została sama! 
Potrząsnęła głową i z przerażeniem rozejrzała się na boki. Ci wszyscy marynarze! Zaufali jej, swojej władczyni, a ona wystawiła ich na pewną śmierć… I po co? Żeby odwrócić los? Tylko dlatego, że nie umiała poradzić sobie ze stratą najbliższych, i samolubnie chciała ich odzyskać?

Podniosła się i zakrzyknęła do załogi:
- Nie damy się! Walczmy do końca! - i chwyciła za liny, podciągając żagiel.

***

Na morzu trwała flauta, gdy królowa otworzyła oczy. Leżała na pokładzie z obtartymi rękami i w podartej sukni, lecz cała i zdrowa. 
Po chwili zaczęła śmiać się i płakać naraz. Inni marynarze podchwycili jej radość, i również zaczęli śmiać się z poczucia ulgi. Poczuła z nimi niezwykłą więź, jaką czują tylko ci, którzy przetrwali sztorm na morzu.
Gdy się podniosła, zobaczyła, że przed ich statkiem górował klif, na którym rozbił się statek z jej najbliższymi. Królowa wpatrywała się w niego w zamyśleniu. Nagle usłyszała śpiew jednego z marynarzy:

Rozwiane włosy, Twa smutna twarz,
W mych dłoniach Twoja dłoń -
Wciąż widzę ten obraz w swoich snach,
Wciąż słyszę głośny szloch.

Królowa zastygła, słuchając pieśni o stracie, która poruszyła jej serce. 

Jeszcze czuję Twój dotyk, zapach Twój,
I słodkie usta Twe.
Do cna przemoczony, zmarznięty na kość
Na wachcie teraz tkwię.

Gdy marynarz skończył pieśń, zrozumiała.

***

Gdy skończyła śpiewać pieśń ośmiornicy, ta wpatrywała się w nią z milczeniem. Królowa usiadła na fotelu i po chwili uśmiechnęła się w zadumie.
- Nigdy nie miałam ich odzyskać, prawda?
- Miałaś odzyskać to, co utracone. - rzekł głos.
Królowa pokiwała głową.
- Odzyskałam siebie. Wyrwałeś mnie z rąk żałoby.
- Sama się wyrwałaś.
Władczyni uśmiechnęła się, wstała i pełna nadziei ruszyła w stronę drzwi, by wrócić do spraw królestwa. Przed wyjściem odwróciła się jeszcze i powiedziała:
- Nigdy nie spytałam cię o twe imię. Jak się nazywasz?
- Cthulhu. - odrzekł głos w jej głowie.

#zafirewallem #tworczoscwlasna

Wiem że przed czasem, ale były 2 głosy przewagi a muszę wyjść z domu i wrócę późno, więc wybaczcie falstart ^^
EDIT: zacząłem to pisać 19:30 xD Ale zanim wysłałem to już nie byłem przed czasem xD

Temat: Moc, siła, trening, rozwój fizyczny, motywacja, power, euforia, pozytywne emocje, wiara w siebie

Rymy:
... wzrusza
... zaduma
... róża
... kurkuma

Powodzenia!

Skrócone zasady:

Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.

Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.

Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
W nagrodę wymyśla nowe zadanie czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.
#naczteryrymy #tworczoscwlasna #poezja w kawiarence #zafirewallem
(Pamiętaj o społeczności)

Ani rytmu! Ani rymu!
Ma odpowiedź Konstantymu:

***

Nie lubię zimy. A kiedyś lubiłem.

A ja sankami! Na płozach!
Gdy ulica cała stała,
kiedy się zachciało zimie
jezdnię skuć aż do śliskości.

Każdy jeden samochodzik
pod kopułą białą ginie
bo kto na ulicy stoi
śniegiem będzie oprószony.

Tak to właśnie kiedyś było:
kiedy pod mym młodym żebrem
serca czułem żwawy tętent.
Serce mocniej wtedy biło.
Wystarczyły sanki, stok;
wszystkie szły problemy w bok.

***

#zafirewallem
#nasonety
#poezja
#tworczoscwlasna

I dziwny wiersz Konstantego.

Powłoka

- Nie rozumiem czym się martwisz. To tylko powłoka.
Od razu po przebudzeniu te właśnie słowa dźwięczały w mojej głowie. Kolejny raz to słyszę, tym razem głosem mojej żony. Innym razem jest to głos moich myśli, a jeszcze innym głos prezentera telewizyjnego. 

- Tylko powłoka. - powtarzam to szeptem. Próbuje to zrozumieć i sam siebie przekonać o tym, że faktycznie tak jest, że to tylko powłoka i nie mam się czym przejmować. Lecz im usilniej próbuje to sobie wmówić, tym większe mam wrażenie, że to... no właśnie wmawianie. Próba wepchnięcia do własnej głowy kłamstwa! Oszukiwanie samego siebie, do kurwy nędzy! Nie godzę się na to! 

- Ja pierdole!!! 

Krew skapuje z mojej dłoni na podłogę. Efekt uderzenia w ścianę raz, drugi i trzeci. Ręka mi drży i czuję w niej pulsujący ból. Ale to dobrze, mogę czymś zająć myśli, chociaż na chwilę.
Idę do łazienki, wsadzam dłoń pod strumień lodowatej wody i patrzę jak jasnoczerwona ciecz wpada do odpływu, po drodze tworząc kontrast dla białej umywalki. Zaklejać czymś ranę? Po co? To tylko powłoka. 

Wyszedłem więc z mieszkania i ruszyłem przed siebie. Ręce trzymam w kieszeniach bluzy. A krew niech wsiąka w tkaninę. Co za różnica? Skoro powłoka nie będzie mi do niczego potrzebna to ubrania tym bardziej.
Hah, powłoka! Cóż za eleganckie słowo. Nie wskazujące na żadnego rodzaju przywiązanie. Nie nacechowane też ani negatywnie ani pozytywnie. Ot takie o, obojętne. Jeszcze do niedawna każdy miał ciało. Ciało, o które dbał, ćwiczył, leczył jeśli było chore. A teraz? To tylko powłoka. Od teraz, od miesiąca.

To było trzecie lub czwarte wydanie informacji, kiedy było już pewne, że asteroida uderzy w Ziemię. To znaczy nie pewne, lecz prawdopodobieństwo, które wyliczyło ai wynosiło od 97,43% do 97,68% i późniejsze wielokrotne wyliczenia różnego rodzaju ai zawsze mieściły się w tych widełkach. Nie pozostawiało to złudzeń.
 Oczywiście było kilku szaleńców, którzy próbowali sami to liczyć i wychodziły im wyniki dające Ziemi nawet 20% szans na uniknięcie kolizji. Lecz każde takie wyliczenia oczywiście okazywały się błędne i bardzo szybko były podważane przez ai. Nic w tym zaskakującego bo błędy te były podświadomie popełniane przez ludzi kierujących się emocjami i myśleniem życzeniowym. Nie ich wina, ale szkoda energii na ludzkie wyliczenia, które wprowadzają jedynie zamęt i niepotrzebnie robią nadzieję. 

Ja również przez chwilę byłem ogłupiały przez tę nadzieję, bo według najlepszych ludzkich wyliczeń mieliśmy wspomniane 20% szans. Gdybyśmy jednak wykorzystali do tego technikę ablacji jądrowej, która polega na odparowaniu części asteroidy poprzez odpowiednio duży wybuch bomby termojądrowej na jej powierzchni. To w taki prosty sposób możnaby zmienić trajektorię jej lotu, a wtedy nasze szanse wzrosłyby do 60%. Tyle ponoć wynosiła szansa, że po takim działaniu asteroida ominie naszą planetę całkowicie. Oczywiście odłamki powstałe w wyniku wybuchu zabiłyby jakieś 10% - 20% ludzkości, ale reszta by żyła i to żyła jak do tej pory, mając ciało i na Ziemi.

Jednak obliczenia ai diametralnie się różniły co do tego scenariusza. Przy jego wyliczeniach szansa na zmianę trajektorii wynosiła 29,21% - 30,01% przy czym śmiertelność od odłamków przekroczyłaby te magiczne 30%, na które żaden z przywódców państw nie mógł się zgodzić.
Zresztą żaden też nie zgodziłby się na 1/3 szansy na przetrwanie Ziemi. W przeciągu 2 dni wydano dekrety zakazujące jakiekolwiek publikacje wyliczeń innych niż stworzonych przez ai. Była za to przewidziana kara 3 miesięcy w areszcie. W sytuacji gdy za miesiąc asteroida miała uderzyć w Ziemię.

Oczywiście również ai wygenerowało optymalne rozwiązanie zaistniałej sytuacji, biorąc pod uwagę możliwości przerobowe i technologiczne ludzkości. Odpowiedzią był wprowadzony kilkanaście lat wcześniej program XStillMe, który pozwalał na przeniesienie ludzkiej świadomości z umysłu do pamięci komputera. Lecz tak właściwie to nie była ona zapisana w pamięci komputera, a na tytanowym pendrivie. Który to dopiero włożony do komputera kwantowego z odpowiednim oprogramowaniem włączał świadomość człowieka. Natomiast ten moment gdy świadomość była na pendrivie nie podłączona do komputera ją aktywującego, był tłumaczony jakby był to sen albo po prostu nicość - czyli to co było przed naszymi narodzinami. 

Początkowo było stać na to tylko bogaczy. Jednak po kilku latach technologia rozwinęła się a usługa ta stała się tańsza i bardziej powszechna, choć i tak nie każdy mógł sobie na nią pozwolić.
Sam nie miałem z tym do czynienia, ale widziałem w telewizji rozmowy przez telefon albo na wyświetlającym się hologramie z osobami, których świadomość została przeniesiona i później włączona w komputerze. Były to w większości osoby, które zdecydowały się na to, na chwilę przed swoją spodziewaną śmiercią najczęściej z powodu choroby.

Nigdy do końca nie byłem przekonany, że to jest naprawdę ta sama osoba. Nieraz się zastanawiałem kiedy kończy się człowieczeństwo? Czy jest to wtedy gdy wymienią Ci rękę na bioniczną? No nie. Tak samo biodro, nogę czy zęby, przecież dalej jesteś tą samą osobą. Podobnie serce. No ale mózg? Czy to jesteś dalej ty, czy już program, może to nie ty lecz zaawansowane ai? Te pytania się mnożyły, bo przecież ai też bez problemu potrafi udawać prawdziwą osobę, potrafi się też uczyć i rozwijać na wzór czyichś doświadczeń z przeszłości. 
Niby udało się rozwiązać się problem z tendencją ai do kłamstwa przy programach nowej generacji. Ale czy na pewno? Zawsze pozostaje to ziarno wątpliwości.

Jednak w tej chwili jakie miało to znaczenie? Wszyscy światowi przywódcy widząc wyliczenia ai o możliwym optymalnym rozwiązaniu pozwalającym na uratowanie 92,33% - 92,84% ludzkości, czy może raczej nie ludzkości ale taką ilość procentową świadomości ludzi żyjących na świecie, nie zastanawiali się ani dnia dłużej. Jednogłośnie podjęli decyzję o skierowaniu wszelakich zasobów ludzkich i energetycznych, żeby w przeciągu miesiąca udało się zgrać świadomości prawie całej ludzkości - tym razem zbiorowo na większe dyski twarde. 

Plan był taki, że te same rakiety, które mogłyby wysłać ładunki termojądrowe na asteroidę, miały być użyte do transportu dysków ze świadomością ludzkości do istniejącej tymczasowej bazy na Marsie.
10 rakiet, każda z nich posiadająca 20 osobową załogę, miała zasilić marsjańską bazę. Następnie przy pomocy sprzętów, które uda się tam przetransportować, a także materiałów pozyskanych z samych rakiet przerobić bazę na bazę stałą, która pozwoli na przeżycie tych 250 osób oraz ich potomków. Lecz przede wszystkim ta garstka ludzi miała za zadanie zapewnić stały dostęp energetyczny dla komputerów kwantowych i podłączonych do nich dysków ze świadomością reszty ludzkości. 

Komputery zaś miały wgrane oprogramowanie potrafiące odtworzyć Ziemię, a w sumie to jej poprawioną wersję. Wszystko było zrobione, żeby ta zbiorowa ludzka świadomość mogła mieć wygenerowane warunki bytowe jak najbardziej zbliżone do tych do jakich przyzwyczaili się żyjąc w ciałach na Ziemi. Wtedy to też powstał termin powłoka, i od razu cały zwrot przyklejony do niego - to tylko powłoka. Bo po co ci ciało? Będzie nawet lepiej, czeka cię życie wieczne ze swoimi bliskimi bez chorób, wojen i kataklizmów. 

Ale jak dla mnie wyglądało to po pierwsze za dobrze. A po drugie jakoś tak, bezdusznie?
Jednak jakie to miało teraz znaczenie? W momencie jak decyzje zostały już podjęte i były już w trakcie realizacji? 
W momencie jak moja żona została już pozbawiona powłoki? Było to trzy dni temu i jednym z ostatnich jej słów było właśnie przeklęte: "Nie przejmuj się to tylko powłoka." Ten pieprzony slogan wbił się w moją pamięć i przez to nie byłem w stanie przypomnieć sobie żadnych innych słów, które do mnie wtedy powiedziała. Byłem oszołomiony i zdruzgotany. 

Czy nie chciałem wcześniej uciec? Pewnie, że chciałem! Ale jak miałem to zrobić kiedy ona była od samego początku przekonana i pozytywnie nastawiona do tego pomysłu? Miałem wyrwać ją siłą? Czy może zacząć jej perswadować jak jakiś szaleniec? Jak? Może miałem powiedzieć: 

"Hej ucieknijmy gdzieś do lasu, bo co jeśli nasza skopiowana świadomość nie będzie tak naprawdę nami? Skąd to wiem? No tak czuję po prostu. Ucieknijmy i będziemy mieli wtedy jakieś 2,5% szansy, że asteroida jakimś cudem ominie Ziemię. Zostaniemy wtedy na pustej planecie i zaludnimy ją od nowa. Zróbmy to, będzie fajnie!"

Jakich bym słów nie użył to miałoby taki lub podobny wydźwięk. Taki jakbym był szaleńcem, bo i może nim jestem? Może to faktycznie tylko powłoka i będzie nam jeszcze lepiej niż było do tej pory? Tego nie wiem, ale jaki mam teraz wybór? Jedynie mogę spróbować do niej dołączyć i liczyć na to, że się uda, że to będziemy my. Naprawdę my. 

Już od jakiegoś czasu stałem przy ścianie budynku pochłonięty tymi myślami. Nie zastanawiając się dłużej wszedłem do środka i powiedziałem:
- Jestem gotowy.

#zafirewallem #naopowiesci

Udało mi się złapać wiadro Internetu, więc spieszę do Was z rymami na dziś :)

Temat: poza zasięgiem

Rymy:
... tego
... robię
... czego
... sobie

Powodzenia!

Skrócone zasady:

Układamy cztery wersy, lub wielokrotność jeśli ktoś ma ochotę.
Każdy wers musi kończyć słowem zadanym przez OPa dokładnie w tej kolejności, która jest we wpisie.

Rymowanka powinna, przynajmniej luźno, nawiązywać do tematu zadanego przez OPa.

Zwycięża osoba, która kolejnego dnia do godziny 20 zdobędzie najwięcej piorunów.
W nagrodę wymyśla nowe zadanie czyli temat oraz rymy i publikuje do godz 21 nowy wpis.
#naczteryrymy #tworczoscwlasna #poezja w kawiarence #zafirewallem
(Pamiętaj o społeczności)

Psycha mi siada to uznałem, że spróbuję swoich sił pisząc coś na temat. Nie dałem rady wypełnić limitu słów. Zupełnie inaczej się pisze gdy próbuje się z siebie wyrzucić myśli a trzymając się wytycznych.
#zafirewallem #naopowiesci

kosmiczna przygoda

To był chłodny dzień na ognistej planecie bo było tylko 700 stopni. Alfred mający 6 macek, 3m, koloru fioletowego z gatunku xyzz mechanik maszyn górniczych nie miał za dużo do roboty to strzelał sobie z lasera na strzelnicy. Tak podczas relaksu z bronią wyskoczył mu hologram jak dzwoni kolega Alojzy tego samego gatunku, który jest dyrektorem banku międzyplanetarnego. 
Siema byku, mam problem w pracy i potrzebuję kogoś zaufanego do pomocy. - mówi Alojzy
Co się stało? Wiesz, że damy radę- odpowiedział Alfred
Prawdopodobnie konkurencja z innego układu ukradła dane ważnego klienta z banku, mam namierzone gdzie to jest, ale no potrzebuję pomocy. - z strachem w głosie mówił Alojzy 
Dobra wezmę broń i przylecę do ciebie, do zo. - z entuzjazmem Alfred
Alfred spakował magnetyczne ładunki przylepne, działko laserowe mają tyle energii, że ja pierdole, przekąski w tubkach na drogę jakby było dalej niż 10 lat na ziemski czas. Przyleciał do kolegi swoim pionowzlotem z laserami prędkością przekraczającą 10 prędkość kosmiczną. Alojzy się ucieszył z giwery, którą przyniósł Alfred i wyjaśnił, że złodziej ma być gdzieś w sąsiednim układzie a tym pionowzlotem to będzie chwilka, ale boi się bo nie wiadomo kto to może być i jeśli wszystko się wyda to będzie straszna afera, akcje zaczną pikować, klienci się wycofają z banku i na ich planecie się to odbije bo bank ma tam centralę.
Alfred przyjął to na luzie, weszli do pojazdu potem na kosmiczną autostradkę i fruu. Niestety złapała ich kosmiczna drogówka z nudów jako rutynową kontrolę, ale papiery były w porządku, chociaż Alfred wiedział, że może mieć delikatny wyciek plazmy bo nie chciało mu się tego robić, ale policjanci byli innego gatunku, który nie był w stanie wyczuć plazmy. W międzyczasie Alojzy namierzał lokalizację danych i były one w metropolii dupex, specjalizującej się w handlu międzyplanetarnym, rozwiązywaniu konfliktów i była dobrym neutralnym gruntem dla biznesu legalnego i tego mniej. Po zaparkowaniu i zapłaceniu 1000 kredytów błąkali się po mieście pełnym dziwaków, najemników, biznesmenów z ochroniarzami. Z wariatów zaczepił ich robot oferujący im sprzedaż działki na ziemi za 100zł, jednak panowie go olali bo mieli ważniejsze rzeczy do roboty. W syfie miasta, masy nadajników było trudno coś namierzyć a lepiej nie było się kręcić po podejrzanych dzielnicach nawet mając potężny laser to poszli przemyśleć sprawę do apartamentu, który ma Alojzy. Z wysokiego piętra był piękny widok na panoramę miasta pełną neonów, hologramów, wieżowców. Usiedli przy komputerze super duper kwantowym i szukali poszlak gdzie może być dysk z danymi, w dzielnicy biznesowej o dziwo nie było żadnych śladów co by mogło wykluczać konkurencję. Próbowali się konsultować z ważnymi postaciami w mieście jak Xerox prezes firmy telekomunikacyjnej, Niras szef jednej z grup najemników, kilkoma handlowcami między innymi Januszem pochodzącym z Ziemi, jednak wszyscy nie mieli pożytecznych informacji, panowie trochę się załamali napili się wódki z polski dla odurzenia i rozjaśnienia myśli jednak za dużo to nie pomogło. Wyruszyli w miasto aby zastraszać młodych gangsterów, by im wyśpiewali wszystko co wiedzą, zgrywają twardzieli do słabszych osób jednak jak zobaczyli potężny laser to narobili w gacie. Tylko znowu nic to nie dało i chłopaki wrócili do apartamentu na wódkę. Zaczęła się sprzeczka, że to bez sensu trzeba było iść na policję a nie szukać we dwóch, zaczęła się bójka, poturbowali się trochę jednak po daniu sobie w mordy ochłonęli i usiedli do komputera próbując rozszyfrować sygnały, które dawały dane jednak były przez coś zakłócane. Po ciężkiej kreatywnej pracy pełnej 0 i 1 okazało się, że dane były na zwyczajnym osiedlu z klasy średniej i nawet dostali się do komputera, który miał dane, dzięki czemu skontaktowali się z obecnym właścicielem dysku. Umówili się na pustym placu w nocy tak aby nikt ich nie zobaczył. Wszyscy przyszli na miejsce i okazało się, że złodziejem był młody chłopak 2m, 5 rękami żółtego koloru, z aspergerem z gatunku kurwwwwaaaa, który charakteryzował się wysokimi zdolnościami do łamania zabezpieczeń. Chłopiec był przestraszony i tak z nudów po prostu wykradł dane bo widział, że na spokojnie da radę to zrobić. Dysk oddał bez żadnych problemów. Alojzy bardzo się przestraszył i zdał sprawę z tego jak beznadziejne zabezpieczenia, oraz zaoferował chłopakowi pracę u siebie w banku w dziale cyberbezpieczeństwa, która została przyjęta z entuzjazmem. Alfred był trochę smutny, że nie postrzelał, jednak był zadowolony bo wyrwał się z chaty. Wszyscy wrócili bezpiecznie do domów a po drodze się śmiali z całej sytuacji.

#tworczoscwlasna #wiersze #poezja
#zafirewallem

dziecko. latarka. most

most latarka dziecko
które zgubiło się w gąszczu
most. latarka za pogubionym
błysk oczu na samo dno
i z powrotem wte i wewte
aż zakołyszą się w dole puste ramiona drzew

jakiś cień przemknie przez tory
zadudni pociąg
gdy spróbuję przełknąć
szynę w kręgosłupie
ktoś zaśmieje się głośniej
brzdęknie tłuczone szkło
w podziemiach
pijaną piosenkę zanuci wiatr:

spróbuj
spojrzeć z mostu
za latarką
w dno dna
gdzie kołysze się rzeka
w każdej myśli straceńca
gdy noc się pętli i pętli
blednie zupełnie księżyc
a oni tak przezroczyści
a oni jak zaklęci
w wieczny sen spadają
cegła
po cegle

skaczą rdzawi przez mgłę

.

Autor fotografii - Masao Yamamoto

This is just a tribute - MONGOŁ-GĄGĄŁ

AUDIO:
https://on.soundcloud.com/pqpS3

#memy #heheszki #zafirewallem #smoczebajanie

Hej misie malinowe. Napisałem pierwszy raz w życiu opowiadanie chyba o miłości.
Nie da rady chyba tutaj wrzucić bo w sumie wyszło 5 stron i jest w pdf. Nie jest edytowane bo gdybym miał robić poprawki to nigdy bym nie skończył.
https://drive.google.com/file/d/1eRrMVwp9d3ywn1ZCq6LZFPCe-OswI92u/view?usp=drivesdk

#zafirewallem #naopowiesci
Nigdy nie będę tak dobry jak WY, ale trudno. Dużo płakałem podczas pisania i zmęczony się czułem, może też dlatego, iż pierwszy raz coś takiego robiłem.

#tworczoscwlasna #haiku
#zafirewallem

przez szpitalne okno -
doglądasz mnie księżycu
gdziekolwiek jestem

.

#tworczoscwlasna #wiersze #poezja
#zafirewallem

ach jak pięknie jej nie ma -
zaszumiała rzeka i las rozmyty
z niepogodzenia
przesączyły się chmury zlewając w potop
dokąd jej bez nas dokąd?
próbowało prześwietlić cień chłopca mrowie
gdy pochylając głowę nad sztalugą
niesforna zdradziła go kropla
zarosiło się w powietrzu od mgieł
kątem czerń rozlała się smolna
zawrzało, zakipiało w samym sercu
poruszonej zieleni :
ach jak pięknie jej nie ma -
poniosło echo Kaskadami Rodła

.

"Ach jak pięknie cię nie ma " Autor obrazu - Sisey