Ruiny zamku Pitsligo w północnej Szkocji. I znów dało się wyczuć pustkę pod stopami w wieży na poziomie gruntu.
#uk #szkocja #historia #zamki #zwiedzanie

Zamek w Wiśniczu położony jest na zalesionym wzgórzu nieopodal rzeki Leksandrówki we wsi Stary Wiśnicz, w województwie małopolskim w powiecie bocheńskim.
Obiekt został zbudowany w drugiej połowie XIV wieku przez Jana Kmitę, starostę sieradzkiego, ruskiego i krakowskiego, pełnił funkcję obronnej rezydencji właściciela.
Zamek wzniesiony na planie czworoboku, był pierwotnie otoczony jednym, a później dwoma wieżami. Dom mieszkalny wraz z wieżą tworzyły dziedziniec od strony południowo-zachodniej, druga baszta chroniła z kolei narożnik południowo-wschodni. Powierzchnia zamku wynosiła około 1500 m².
 W XVI wieku przeprowadzono modernizację i rozbudowę, dodając dwie cylindryczne baszty narożne ("Bona" na narożniku zachodnim i "Nad Fontanną" na narożniku północnym), pomiędzy którymi znajdował się wjazd.
Obiekt przez wiele lat należał do rodu Kmitów, aż do śmierci Piotra, wojewody krakowskiego, w 1553 roku. Następnie przechodził w posiadanie Barzów, Stadnickich, a w 1593 roku klucz wiśnicki został nabyty przez Sebastiana Lubomirskiego.
W latach 1615-1621 dokonano gruntownej przebudowy, tworząc niewielki dziedziniec wewnętrzny z piętrową loggią i trzykondygnacyjnymi budynkami mieszkalnymi. Wnętrza ozdobiono marmurowymi i piaskowcowymi portalami, belkami stropowymi, polichromią, boazerią i marmurowymi podłogami. Dodano także bramę wjazdową, podwyższono baszty narożne, zbudowano kaplicę i wieżę prostokątną. Fortyfikacje bastionowe o kształcie pięcioboku (bok o długości 98 m) otaczały zamek, wokół zaś znajdował się park ze zwierzyńcem i ogrodami. Zmodernizowany zamek reprezentował nowoczesny styl twierdzy typu "palazzo in fortezza".
Niestety, w czasie potopu Szwedzi zdewastowali i obrabowali zamek. Mimo to, pozostał w rękach Lubomirskich aż do połowy XVIII wieku.
Po tragicznym pożarze w 1831 roku, zamek został opuszczony i popadł w ruinę. Jednak dzięki remontom podjętym przez Zjednoczenie Rodowe Lubomirskich, które odkupiło go w 1901 roku, udało się ocalić go przed całkowitym zniszczeniem.
Po II wojnie światowej zamek przeszedł na własność państwa, a od 1949 roku prowadzone są prace restauratorskie mające na celu przywrócenie mu dawną świetność. Dzięki tym staraniom, dzisiaj możemy podziwiać wspaniały zamek, będący świadectwem bogatej historii regionu.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #zwiedzanie #malopolskie

Tematem dzisiejszego wpisu będzie zamek, a właściwie jego ruiny, położone na terenie gminy Rytro (województwo małopolskie, powiat nowosądecki).
Zamek usytuowany był na wysokim wzniesieniu wznoszącym się na prawym brzegu Popradu. Najwcześniejszym elementem był cylindryczny stołp z piaskowca o średnicy 9,5 metra. Jego mury u podstawy miały 3 metry grubości, a otwór wejściowy znajdował się prawie 6 metrów ponad poziomem dziedzińca. Pierwotnie można było się do niego dostać po drabinie, a później z drewnianego ganku na murze obronnym.
W drugiej fazie wzdłuż krawędzi wzgórza zbudowano mur obwodowy. Przy kurtynie zachodniej stał natomiast dom mieszkalny o dwutraktowym wnętrzu. Wieża bramna wzmocniona była od południa trzema potężnymi przyporami i poprzedzona głębokim przekopem, nad którym przerzucono most zwodzony. Wschodnia część zamku, zamknięta zaokrąglonym murem, flankowała drogę wjazdową do warowni.
Zamek powstał prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku, ale nie wiadomo kto był jego fundatorem. W czasach Władysława Łokietka należał do domeny królewskiej i chronił komorę celną na Popradzie.
Od początku XV wieku znajdował się w rękach tenutariuszy: Jakusza z Boturzyna herbu Czewoja, a po nim przedstawicieli rodu Toporczyków. W XVI wieku zamkiem zarządzał Piotr Kmita, jeden z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w Polsce. Prawdopodobnie jeszcze za jego rządów, około połowy XVI wieku, zamek spłonął w niewyjaśnionych okolicznościach.
Ostatni tenutariusz, Stanisław Garnysz, urzędnik dworski króla Zygmunta Augusta, nie podjął próby odbudowy warowni, która wkrótce popadła w całkowitą ruinę.
Obecnie z samego zamku zachowały się jedynie ruiny wieży i resztki muru, zapewne budynku mieszkalnego.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #zwiedzanie #malopolskie

Zamek Hohenzollernów jest rodową siedzibą cesarskiego rodu Hohenzollernów. Trzeci z trzech zamków na wzgórzu zbudowanych w tym miejscu, znajduje się na szczycie góry Hohenzollern, powyżej i na południe od Hechingen, na skraju Jury Szwabskiej w środkowej Badenii-Wirtembergii w Niemczech.
Pierwsza wzmianka o kompleksie zamkowym pochodzi z 1267 roku. Wygląd, wielkość i wyposażenie pierwotnego zamku nie są nam znane. Współczesne źródła chwaliły go jednak jako "koronę wszystkich zamków w Szwabii" i "najbardziej ufortyfikowany dom w Niemczech", lecz po niespełna dwóch wiekach, w 1423 roku, w wyniku dziesięciomiesięcznego oblężenia, zamek został całkowicie zniszczony.
Druga i znacznie większa forteca została zbudowana w połowie XV wieku, służąc jako ważny ośrodek wojskowy w regionie. Podczas wojny 30-letniej wielokrotnie zmieniała właścicieli i podobnie jak w przypadku wielu europejskich fortec, pod koniec XVIII wieku zamek Hohenzollernów w dużej mierze stracił swoje strategiczne znaczenie, stopniowo popadając w ruinę. Do dnia dzisiejszego, z jego drugiego wcielenia, pozostała jedynie średniowieczna kaplica.
Ostateczna forma, którą można obecnie podziwiać, została zbudowana w latach 1850-1867 przez króla Prus - Fryderyka Wilhelma IV. Zamek został wzorowany na podobnych budowlach w Anglii i Francji tworzonych w stylu gotyckiego odrodzenia. W 1945 roku zamek Hohenzollernów stał się na krótko siedzibą byłego księcia Wilhelma, syna ostatniego niemieckiego monarchy, cesarza Wilhelma II.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #niemcy

Czas wrócić na Jurę Krakowsko-Częstochowską. Dziś udamy się do Bydlina, niewielkiej wsi położonej w województwie małopolskim w gminie Klucze. Na tamtejszym wzgórzu św. Krzyża znajdziemy ruiny zamku-kościoła. Może nie zachwycają wyglądem, ale mimo wszystko warto je odwiedzić.
Historia zamku nie jest zbyt dobrze udokumentowana. Prawdę powiedziawszy do dziś nie wiadomo, kto go zbudował i czy w ogóle był to zamek sensu stricte. Istnieje bowiem teoria, że była to budowla o charakterze czysto sakralnym. Wiadomo jednak, że pierwsze wzmianki na jej temat pochodzą z końca XIV wieku, z roku 1398. Wtedy to na wysokim, skalistym wzgórzu została zbudowana warownia w postaci wieży obronnej. Przez około dwieście lat pełniła ona swoją pierwotną funkcję. Według niektórych badaczy, przez pewien okres fortyfikacja należała także do jednego z nieślubnych synów króla Kazimierza Wielkiego i kobiety o imieniu Cudka.
Do momentu, gdy w XVI wieku obiekt przeszedł na własność Bonerów, a później Firlejów, miał on około dwudziestu różnych właścicieli. Na początku XVI wieku Firlejowie przekształcili mury zamku w kościół. W okresie reformacji, około 1570 roku, Jan Firlej, wówczas właściciel Bydlina, na krótki czas przekształcił kościół w zbór kalwiński. W 1594 roku jego syn Mikołaj ponownie przekształcił świątynię w katolicki kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża, od którego wzgórze obecnie nosi nazwę. Kościół został zniszczony przez Szwedów w 1655 roku podczas ich marszu na Częstochowę. Kilka dziesięcioleci później został odbudowany przez Męcińskich. Pod koniec XVIII wieku stopniowo pustoszał i popadał w ruinę. Niestety częste grabieże doprowadziły go do ostatecznego upadku. W 1800 roku nieznany autor wspominał o istnieniu w ruinach wysokiej wieży, dominującej nad okolicą.
W 1989 roku, podczas prowadzonych tu prac archeologicznych, dokonano kilku interesujących odkryć. Jednym z nich było odnalezienie fundamentów wieży bramnej oraz krypty grobowej z dwoma pojedynczymi grobami wyrąbanymi w skale. Niestety, poza kilkoma fragmentami kości, krypta nie zawierała niczego więcej, co mogłoby wskazywać na jej wcześniejsze splądrowanie. W pobliżu murów znaleziono także średniowieczne monety, w tym solidy Zygmunta III z mennicy w Rydze, a także denar Ludwika Węgierskiego datowany na mniej więcej rok 1370.
Warto nadmienić, że w dniach 17-18 listopada 1914 roku doszło do bitwy nieopodal wsi Krzywopłoty - znajdującej się między Bydlinem a Załężem. Wówczas to powstańcy okopali się na terenie wzgórza zamkowego. Do dziś znajdują się tam okopy z tego okresu, które można przy okazji zwiedzić. W samym Bydlinie, przy szkole podstawowej, znajdziemy także gablotę z miniaturą upamiętniającą bitwę. Oprócz tego, przy wjeździe do samego Bydlina (przy skrzyżowaniu ulic Legionów i Zawadka) jest dość duży parking wraz z wiatą umożliwiającą odpoczynek na szlaku.
#zamkipalace4sfor #zmakijury4sfor #zamki #podroze #jurakrakowskoczestochowska

Zamek Butrón, to budowla położona w gminie Gatika, w Kraju Basków, w północnej Hiszpanii.
Jego historia sięga VIII wieku, kiedy to powstał dom rodzinny rodu Butrón, który to w XI wieku został przebudowany w średniowieczną wieżę.
W XIV wieku wieża z kolei została przekształcona w zamek i przez ponad 300 lat była sceną krwawych bitew między lokalnymi rodzinami szlacheckimi. Podczas tak zwanej Wojny Kapel szlachta regionu wybrała jedną z dwóch stron: Gamboínos i Oñacinos. Konfrontacje zakończyły się dopiero w XV wieku, kiedy to katoliccy monarchowie wymusili pokój, ale niektóre z legend powstałych w tamtych czasach wciąż żyją.
Na początku XVI wieku zamek Butrón został opuszczony i zaczął powoli popadać w ruinę. Został przebudowany w 1879 roku na polecenie Narciso Salabert y Pinedo, markiza Torrecillas. Architektem odpowiedzialnym był Francisco de Cubas, który całkowicie przebudował zamek w stylu neogotyckim powszechnym w regionie Bawarii. W wyniku tej operacji z pierwotnej twierdzy zachował się tylko parter i część baszt obronnych.
Butrón, wraz z jego wypełnionymi palmami oraz egzotycznymi roślinami ogrodami, przez wiele lat służyły jako hotel, a także jako miejsce wesel i średniowiecznych pokazów walk. Ale te czasy już minęły. Obecnie zamek jest zamknięty do czasu znalezienia nowego właściciela, a zwiedzający mogą jedynie spacerować po jego zewnętrznej części.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #hiszpania

Mając za sobą wizytę na zamku Tropsztyn, warto skorzystać z okazji i udać się do oddalonego o nieco ponad 6 km Czchowa - miasta w województwie małopolskim, w powiecie brzeskim - w którym znajdziemy kolejny zabytek. Jest nim częściowo zrekonstruowany zamek królewski pochodzący z przełomu XIII i XIV wieku.
Czchów to niewielkie miasteczko położone nad Dunajcem. Jednym z najciekawszych zabytków i atrakcji turystycznych tego miejsca jest cylindryczna wieża, która stanowi pozostałość po średniowiecznym zamku obronnym. Przypuszcza się, że pierwsza warownia została wzniesiona na tym miejscu już na przełomie XII i XIII wieku. Głównym celem zamku było chronienie istotnego szlaku handlowego, który przebiegał wzdłuż Dunajca. Ponadto, pełnił on funkcję komory celnej dla towarów sprowadzanych z Węgier.
W XIV i XV wieku zamek często gościł króla Polski oraz najwyższego księcia litewskiego, Władysława Jagiełłę. W tamtym okresie warownia była również wielokrotnie przebudowywana. Choć nie jest znana dokładna historia zamku, przypuszcza się, że został zniszczony i opuszczony około połowy XVII wieku. Przez pewien czas w jego murach znajdowało się miejscowe więzienie, które zostało zlikwidowane po I rozbiorze Polski.
W 2018 roku, dzięki wysiłkom władz Czchowa, przeprowadzono rewitalizację wzgórza zamkowego. Podczas prac przywrócono m.in. bramną basztę w jej historycznym kształcie, odbudowano część piwnic budynku mieszkalnego oraz nadbudowano fragmenty murów obronnych. Na terenie całego wzgórza znajdują się również repliki obiektów militarnej oraz ich repliki z trzech różnych okresów historycznych, sięgających od średniowiecza do XX wieku.
Nie wiem jak sytuacja ma się obecnie, ale w ubiegłym roku proces zwiedzania baszty wyglądał dosyć kuriozalnie. Pokrótce - zwiedzanie całego terenu oprócz baszty jest darmowe. Natomiast aby wejść do obiektu i móc podziwiać roztaczającą się z jego tarasu widokowego panoramę, należy wykupić bilet, który to można nabyć - nie, jak logika nakazuje niedaleko zamku ale - w rynku Czchowa, w centrum informacji turystycznej. (Dobrze, że nie wpadli na pomysł, by podnieść rangę zamku poprzez wprowadzenie możliwości zakupu biletu np. w Krakowie - wszak stolYca województwa to już jest coś, a nie jakiś tam rynek Czchowa.) Następnie trzeba umówić się z osobą sprzedającą ów bilet aby poinformowała kogoś, by ten ktoś pofatygował się otworzyć dla nas wejście do baszty. Ale to jeszcze nie jest wszystko. Domyślnie informacja turystyczna jest zamknięta - tak, cmokniecie klamkę w godzinach jej rzekomego funkcjonowania. Trzeba zatem dzwonić dzwonkiem do drzwi i czekać aż dostąpimy zaszczytu, że zostaniemy obsłużeni.
Piszę o tym, bo z taką abstrakcją jeszcze się nie spotkałem zwiedzając liczne obiekty tego typu - pomijając samo dzwonienie. Kiedyś bowiem, przejeżdżając rowerem przez pewną malutką wieś, również używałem dzwonka. Wówczas dotyczyło to jednak sklepu spożywczego, który to mieścił się w domu jednorodzinnym - i to akurat rozumiem, mały ruch, nie ma zatem sensu, by właściciel cały dzień spędzał przy ladzie. No ale bez przesady - zamek, centrum informacji turystycznej, heloł?
Wracając - przypominam, że idziecie na wzgórze zamkowe z wykupionym biletem nie mając pojęcia, czy ktoś tam w ogóle będzie i Wam basztę udostępni. Jeśli ta osoba po Waszym przybyciu się nie pojawi, zawsze możecie wrócić ponownie do informacji turystycznej i dzwoniąc raz jeszcze, próbować zainicjować wszystko od nowa - za wyjątkiem kupna biletu
Spekuluję - być może wynika to z faktu, że mało osób odwiedza pozostałości zamku i wszystko oprócz baszty jest dostępne za darmo. Lokalne władze doszły więc do wniosku, że taki model obsługi turystów jest w zupełności wystarczający - dla mnie stanowi to jednak odbicie tego kraju memu w pigułce. Czchów rulez!
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #malopolskie #podroze

Dzisiaj wybierzemy się, w naszej podróży szlakiem zamków i pałaców, do zamku Tropsztyn, znajdującego się niedaleko wsi Tropie w gminie Czchów, w województwie małopolskim.
Pierwsza wzmianka o zamku Tropsztyn pochodzi z dokumentu z 1390 roku, który wymienia się niejakiego Chebdę z Tropsztyna jako właściciela. Jednak badania archeologiczne wykazały, że zamek powstał już na przełomie XIII i XIV wieku jako warownia broniąca wówczas biegnącego tamtędy szlaku handlowego naWęgry. Budowla pozostawała w rękach rodu Chebdów aż do 1535 roku, kiedy to Prokop Chebda sprzedał ją kasztelanowi sandomierskiemu, Piotrowi Kmicie. Wkrótce potem obiekt przeszedł pod władanie Rodków i później Gabanów, którzy prawdopodobnie odbudowali zniszczoną twierdzę. Jednak na początku XVII wieku Tropsztyn był już całkowicie w ruinie.
Zamek wzniesiono na skalistym wzniesieniu, dominującym nad lewym brzegiem Dunajca. Posiadał on nieregularny owalny kształt, z bramą wjazdową umieszczoną w północno-wschodniej części. Mur obwodowy, wykonany z miejscowego piaskowca, miał grubość około 1,9 metra. Jego górna część była ozdobiona gankiem strażniczym, powyżej którego znajdowało się przedpiersie z krenelażem i strzelnicami. Wewnątrz zamku znajdowały się drewniane budynki mieszkalne. W drugiej fazie, z końca XIV wieku, przy południowym odcinku muru został wzniesiony murowany budynek mieszkalny o nieregularnym prostokątnym planie. Prawdopodobnie miał dwie kondygnacje i piwnice.
W kolejnej fazie, przypadającej na XV wiek, system obronny zamku został wzmocniony przez wzniesienie wieży na planie kwadratu, zlokalizowanej w północno-zachodnim narożniku. Wieża ta była oparta na masywnej narożnej skarpie i miała pięć kondygnacji, włączając w to piwnicę oraz drewnianą nadbudówkę z hurdycjami. W tym czasie zburzono zachodni odcinek muru obwodowego, a nowy został przesunięty ku zachodowi. W XV wieku powstał również parterowy budynek przy wschodnim odcinku muru, prawdopodobnie pełniący funkcję gospodarczą. W XVI wieku rozpoczęto budowę skrzydła północnego z dziedzińcem od strony zachodniej. Stara brama została zamurowana, a nowa została wykonana w murze przy wieży.
Zamek nie dotrwał do współczesności, aż do lat 90. XX w. Na wzgórzu zamkowym pozostały jedynie ruiny jego fundamentów. W latach 90. przeszedł on w prywatne ręce . Nowy właściciel, Andrzej Benesz, przeprowadził jego odbudowę, a właściwie wzniósł całkowicie nową strukturę, korzystając z nowoczesnych metod i materiałów.
Z ciekawostek można wspomnieć o ukrytym na zamku rzekomym skarbie Inków. Badania radiestetów wskazują na istnienie dużej komnaty, położonej 14-15 metrów pod ziemią, oraz obecność metali w tym miejscu. Według legendy, może to być skarb Inków, którzy podczas najazdu Hiszpanów uciekli z Ameryki Południowej do Europy, zabierając ze sobą znaczną jego część. Istnieje przekonanie, że na tym skarbie ciąży klątwa, i każda osoba, która spróbuje go odnaleźć, może nawet zostać pozbawiona życia.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #zwiedzanie #malopolskie

Château de Pierrefonds to zamek położony w gminie Pierrefonds w departamencie Oise w regionie Hauts-de-France w północnej Francji. Znajduje się na południowo-wschodnim skraju lasu Compiègne, na północny wschód od Paryża, pomiędzy miastami Villers-Cotterêts i Compiègne.
Pierwszy zamek został zbudowany w XII wieku jako część hrabstwa Valois. W 1328 r. ród Valois wstępuje na tron Francji, wraz z królem Filipem VI (1293-1350), a Pierrefonds przechodzi w ten sposób do domeny królewskiej.
W 1392 roku król Karol VI (1368-1422) przekazuje Pierrefonds swojemu młodszemu bratu Ludwikowi I de Valois (1372-1407), księciu Orleanu, który wznosi nowy zamek, zaprojektowany przez nadwornego architekta Jeana le Noira.
W 1617 roku, w niespokojnych latach wczesnego panowania Ludwika XIII (1601-1643), zamek należał do François-Annibal d'Estrées, członka partii niezadowolenia kierowanej przez księcia Pierrefonds, Henryka II Burbona. Zamek Pierrefonds zostaje wówczas oblężony i zdobyty przez wojska kardynała Richelieu, a następnie rozebrany, aby pozbawić go wszelkich właściwości obronnych. W formie ruiny pozostawał ponad dwa wieki.
W 1810 roku Napoleon I nabywa go za śmiesznie niską cenę trzech tysięcy franków. Wraz z nadejściem XIX-wiecznego romantyzmu ruiny ponownie budzą zainteresowanie ludzi. W sierpniu 1832 roku król Ludwik Filip wydaje tam bankiet z okazji zaślubin swojej córki z pierwszym królem Belgii, Leopoldem z Saxe-Coburg-Gotha.
Ruiny Pierrefonds, sklasyfikowane jako dziedzictwo narodowe przez francuskie Ministerstwo Kultury w 1848 r., odwiedza w 1850 r. prezydent Louis-Napoléon Bonaparte (bratanek Napoleona I, przyszły Napoleon III).
W 1861 roku cesarz chce uczynić z Pierrefonds jedną ze swoich rezydencji i prosi architekta Eugène Viollet-le-Duc o odbudowę zamku. Renowacja kosztowała łącznie 5 milionów franków, z czego większość sfinansowało państwo. Wystrój wnętrza nie został ukończony z powodu braku funduszy. Chociaż z zewnątrz został dość wiernie zrekonstruowany, Viollet-le-Duc stworzył wyidealizowane wnętrze typowe dla okresu romantyzmu.
Obecnie jest zarządzany przez Centrum Zabytków Narodowych.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #francja

Alcazar w Segowii - to średniowieczny zamek położony w mieście Segowia w Kastylii i León w Hiszpanii. Wznoszący się na skalistym urwisku na zachodnim krańcu starego miasta, ponad zbiegiem rzek Eresma i Clamores na dnie Sierra de Guadarrama, jest jednym z najbardziej charakterystycznych pałaców-zamków w Hiszpanii ze względu na swój kształt – przypominający dziób statku.
Alcazar został pierwotnie zbudowany około XI wieku przez dynastię Almorawidów, by służyć jako forteca. W kolejnych wiekach pełnił między innymi funkcje pałacu królewskiego i więzienia.
W 985 roku Stare Miasto w Segowii wraz z zamkiem zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Obecnie jest alkazar wykorzystywany jako muzeum i budynek archiwum wojskowego od czasu ogłoszenia go Archiwum Narodowym dekretem królewskim w 1998 roku.
#zamkipalace4sfor #zamki #podroze #zwiedzanie #hiszpania

Zamek Eltz (niem. Burg Eltz) to średniowieczny zamek położony na wzgórzach nad rzeką Mozelą między Koblencją a Trewirem w Niemczech. Jest on nadal własnością gałęzi rodu Eltz, który mieszka tam od XII wieku.
Obiekt został ulokowany w strategicznym miejscu wzdłuż dolnego biegu rzeki Eltz. Była to popularna trasa łącząca Mozelę (lewy dopływ Renu) z rzeką Eifel. Zamek został zbudowany na szczycie 70-metrowej skały, skąd roztacza się wspaniały widok na dolinę Elzbach i rzekę Eltz, która opływała podstawę zamku z trzech stron.
W 1268 roku rodzina Eltz podzieliła się na trzy odrębne gałęzie. Przez następne 400 lat każda z nich budowała własne domy i wieże na terenie zamku. W ten sposób Burg Eltz stał się tzw. Ganerbenburgiem, w którym kilka rodzin dzieliło wspólne obszary zamku, w tym dziedziniec, studnię i kaplicę, zachowując jednocześnie swoje prywatne kwatery mieszkalne.
Zamek posiada osiem wież z pomieszczeniami mieszkalnymi zgrupowanymi wokół wewnętrznego dziedzińca.
Chociaż Burg Eltz istnieje od prawie 900 lat, nie był świadkiem wielu konfliktów zbrojnych. Jedyne znaczące wydarzenie miało miejsce w latach 1331-1336, kiedy elektor Balduin z Trewiru, wuj Karola IV, próbował wymusić pokój w swoim elektoracie, ponieważ wolni rycerze Świętego Cesarstwa Rzymskiego uważali, że narusza ich prawa do prywatnej wojny. Rycerze z różnych zamków, w tym Johann z Burg Eltz, sprzymierzyli się przeciwko Balduinowi. Jeszcze w tym samym roku Balduin wzniósł zamek oblężniczy poza Burg Eltz i zbombardował go ciężkimi kamiennymi kulami. Odciął również wszystkie linie zaopatrzeniowe z zamku, co zmusiło rycerzy do poddania się. W 1354 r. cesarz Karol IV nadał Burg Eltz jako lenno elektorowi Balduinowi. W ten sposób wolni rycerze z Burg Eltz stali się wasalami elektora i przejęli od niego Burg Eltz jako własność feudalną.
Philipp zu Eltz rozpoczął budowę 10-piętrowego Wielkiego Domu Rodendorf w 1470 roku, którego najstarszą częścią była sala flagowa z gotyckim sklepieniem. Budowa została ukończona w 1520 roku. W 1472 r. ród Rübenach ukończył skrzydło zamku, w którym znajduje się Sala Dolna Rübenach, salon i sypialnia w późnogotyckiej architekturze.
Zamek Eltz jest jednym z niewielu reńskich zamków, które tak naprawdę nigdy nie zostały zniszczone. Dzięki umiejętnej dyplomacji zamek uniknął konfliktu podczas wojny trzydziestoletniej, kiedy to Francuzi zniszczyli większość zamków nad Renem.
Obecnie w części zamku znajduje się muzeum, gdzie odnaleźć można zbiory malarstwa, całkiem sporą kolekcję militariów oraz dawnej odzieży codziennej.
#zamkipalace4sfor #zamki #niemcy #podroze

Kolejnym zamkiem, który powstał z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, jest Zamek Królewski w Nowym Sączu (woj. małopolskie).
Zamek został zbudowany w XIV wieku w północno-zachodnim narożniku miasta jako część systemu obronnego murów miejskich. Oddzielony od miasta fosą i prawdopodobnie murem z bramą, pełnił funkcje kasztelanii, urzędu grodzkiego i starosty grodowego.
W 1370 roku Ludwik Węgierski, zmierzając do Krakowa, był gościem zamku. Jesienią 1384 roku przyszła królowa Jadwiga Andegaweńska, pretendentka do tronu, odwiedziła Nowy Sącz, gdzie 16 października tego samego roku została koronowana na królową Polski w Krakowie przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę. Król Władysław Jagiełło był częstym gościem zamku. W kwietniu 1410 roku odbyły się tu narady między królem a wielkim księciem litewskim Witoldem przed wojną z zakonem krzyżackim. W kolejnych wiekach zamek rzadziej gościł polskich monarchów i był głównie siedzibą starosty.
Zniszczenia spowodowane potopem szwedzkim, pożarami i kryzysem gospodarczym w XVII wieku doprowadziły do upadku zamku. W 1768 roku kolejny pożar, wywołany przez konfederatów barskich, zniszczył go niemal całkowicie.
W czasach zaborów austriackie władze, które przejęły majątki królewskie, częściowo odrestaurowały zamek, wykorzystując go jako biura policji. W 1813 roku potężna powódź uszkodziła skarpę zamkową, powodując zawalenie się zachodniego skrzydła do Dunajca. Pozostałą część zamku przekształcono w 1838 roku na koszary i magazyny wojskowe, a w 1846 roku na więzienie. W 1848 roku zamek został sprzedany miastu, które wynajęło go wojsku austriackiemu jako magazyny mundurów i broni z powodu braku funduszy na remont.
Częściowa odbudowa ruin zamku, wraz z restauracją baszty, miała miejsce w 1905 roku. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę przeprowadzono dalsze prace konserwatorskie, które zakończono w 1938 roku, otwierając Muzeum Ziemi Sądeckiej w murach zamku.
Podczas okupacji Niemcy zamienili zamek w koszary i skład amunicji. W 1945 roku żołnierze Batalionów Chłopskich pod dowództwem Tadeusza Dymela wysadzili niemiecki skład amunicji zmagazynowanej na zamku, co spowodowało prawie całkowite zniszczenie tego zabytku.
W latach 50. przeprowadzono renowację renesansowej Baszty Kowalskiej oraz fragmentu murów obwodowych z attykami.
Zwiedziwszy zamek warto udać się też do znajdującego się w sąsiedztwie Nowego - Starego Sącza, by zwiedzić tamtejszy urokliwy rynek oraz ścieżkę przyrodniczą zakończoną molem pośród koron drzew (ostatnie zdjęcie).
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze #malopolskie

Zamek Orawski - ulokowany jest nad rzeką Orawą w pobliżu wsi Oravský Podzámok (Orawskie Podzamcze) na Słowacji.
Warownia wybudowana została na miejscu starego, drewnianego grodziska po najeździe Tatarów w 1241 roku. Pierwotnie była zbudowana w stylu romańskim i gotyckim, później przebudowana w stylu renesansowym i neogotyckim .
Od 1441 roku zamkiem władał Polak - Piotr Komorowski. Po klęsce wojsk węgiersko-polskich pod Warną w 1444 roku, Komorowski zawarł sojusz z Janem Jiskrą przeciwko Janowi Hunyadyemu i jego synowi, Maciejowi Korwinowi. Jednak gdy Maciej Korwin umocnił swoją władzę na węgierskim tronie, Komorowski musiał rozpocząć rokowania z nim. Udało mu się zachować kontrolę nad zamkiem orawskim oraz tytułami hrabiego Liptowa i Orawy. Jednak wkrótce porzucił go, przystępując do frakcji, która wybrała polskiego królewicza, Władysława Jagiellończyka, syna Kazimierza IV Jagiellończyka, na króla Węgier.
W 1534 roku polski szlachcic Jan z Dębowca przejął kontrolę nad Zamkiem Orawskim. Przywiózł na Orawę kilku swoich przyjaciół, krewnych i powinowatych ze Śląska, w tym Wacława Siedlnickiego, który po śmierci Jana w 1545 roku stał się jego dziedzicem.
W 1549 roku Ferdynand Habsburg włączył Orawę do swoich posiadłości i wynajął zamek Siedlnickiemu za sumę 18 337 złotych reńskich. Jednak w 1556 roku, na żądanie Ferdynanda, Siedlnicki został zmuszony do przekazania zamku Franciszkowi Thurzonowi.
W drugiej połowie XVIII wieku funkcja zarządcy majątku orawskiego przez pewien czas pozostawała nieobsadzona. Od 1764 roku przez około 20 lat tę rolę pełnili urzędnicy państwowi. W 1782 roku Mikołaj Esterhazy został mianowany zarządcą komposesoratu (Komposesorat Orawski – współwłasność ziemska na Orawie, istniejąca w latach 1626–1946), a w 1792 roku zastąpił go Franciszek Zichy. Zarządcy ci dokonali pewnych przebudów, ale zamek stracił swoje pierwotne cechy obronne.
18 kwietnia 1800 roku wybuchł pożar, który w ciągu kilku dni zniszczył wszystkie drewniane części obiektu. Franciszek Zichy zdołał jedynie ocalić część dolnego zamku, która przetrwała w takim stanie przez 60 lat. Zrujnowana budowla służyła jako więzienie dla wielu zbójników tatrzańskich. W 1852 roku Franciszek Zichy, syn poprzedniego zarządcy, gościł w zamku cesarza Franciszka Józefa.
W 1868 roku, pod rządami nowego zarządcy Edmunda Zichyego, zaprzestano działalności więziennej a samo więzienie zamknięto. Utworzono wówczas jedno z pierwszych muzeów na Słowacji. Zbiory muzealne zostały udostępnione publiczności w 1868 roku, a pierwsze katalogi zbiorów opublikowano w latach 90. XIX wieku.
Po II wojnie światowej dawne niemieckie i węgierskie majątki na Słowacji zostały upaństwowione, w tym również Zamek Orawski.
Obecnie trwają prace remontowe i rekonstrukcyjne. Zamek pełni rolę pamiątki narodowej oraz muzeum, prezentując historię samego zamku, ale szczególnie skupiając się na epoce Turzonów i okresie komposesoratu.
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze #slowacja

Zamek Spiski - położony w północnej Słowacji, na Spiszu.
Początki zamku Spiskiego sięgają wczesnych lat XII wieku, kiedy to na trawertynowym wzgórzu wzniesiono pierwszą budowlę obronną. Najstarsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z roku 1120. Początkowo był to graniczny fort, który znajdował się na północnej granicy państwa węgierskiego.
W roku 1465 nowym właścicielem zamku został Stefan Zapolya. Pragnąc stworzyć reprezentacyjną siedzibę szlachecką, w drugiej połowie XV wieku przeprowadził on przebudowę zamku. W ramach tego procesu wybudowano pałac, salę rycerską oraz kaplicę pw. świętej Elżbiety. Na zamku urodził się syn Stefana, Jan, późniejszy król Węgier. Od XVI wieku do roku 1636 zamek był siedzibą żupanów spiskich z rodu Turzonów, a następnie Zapolyów. Później przeszedł w ręce rodu Csakych, którzy zlecali ostatnie prace budowlane na górnym zamku.
W roku 1780 doszło do pożaru, który dość mocno nadszarpnął całą konstrukcję. Ostatni właściciele opuścili zamek w 1948 roku, a w 1961 roku został on uznany za Narodowy Pomnik Kultury. Dzięki staraniom konserwatorów zabytków udało się uniknąć całkowitego zniszczenia zamku. W 1970 roku rozpoczęto technicznie wymagającą konserwację fortyfikacji i pałaców zagrożonych niestabilnością podłoża skalnego.
Obecnie w kompleksie zamkowym znajdują się muzealne ekspozycje Muzeum Spiskiego, poświęcone historii zamku, broni średniowiecznej oraz prawu feudalnemu.
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze

Zamek Chateau de Pierrefonds został zbudowany w XII wieku. W 1392 roku, prawie dwa wieki później, król Karol VI przekształcił część tego zamku, tj. hrabstwo Valois, w księstwo i podarował je swojemu bratu Ludwikowi, księciu Orleanu. Zamek pozostał w posiadaniu Ludwika aż do jego śmierci w 1407 roku. W tym okresie zatrudnił nadwornego architekta Jeana le Noir i przebudował zamek.
W 1617 roku, podczas wczesnych niespokojnych dni panowania Ludwika XIII, zamek został oblężony przez wojska wysłane przez Richelieu, sekretarza stanu ds. wojny. Następnie rozpoczęto wyburzanie zamku. Elementy zewnętrzne zostały zrównane z ziemią, dachy zniszczone, a w murach kurtynowych i wieżach zrobiono dziury. Zamek pozostawał w takim samym stanie przez ponad dwa stulecia.
W 1810 roku Napoleon I kupił Chateau de Pierrefonds. Dokonał wielu zmian w zrujnowanym zamku, dzięki czemu zaczął on przyciągać uwagę ludzi. Stał się "romantyczną ruiną" i centrum uwagi. W 1832 roku zorganizowano tam ślub córki Ludwika Filipa. Od 1848 roku został sklasyfikowany jako zabytek historyczny przez francuskiego ministra kultury. W międzyczasie na zamku trwały prace rekonstrukcyjne.
W 1850 roku zamek Chateau de Pierrefonds odwiedził Ludwik Napoleon Bonaparte. W 1857 roku poprosił Viollet-le-Duca - francuskiego architekta, historyka sztuki i konserwatora - aby podjął się prac restauracyjnych. Jego pracę kontynuował Maurice Ouadou, a następnie Juste Lisch. W 1861 r. projekt renowacji zyskał na skali, ponieważ władca chciał przekształcić zamek w swoją cesarską rezydencję. Tutaj cały plan renowacji został przekształcony w rekonstrukcję i odtworzenie średniowiecznej architektury. Prace zostały jednak wstrzymane w 1885 roku z powodu braku pieniędzy.
Zamek jest obecnie zarządzany przez Centre des Monuments Nationaux.
#zamkipalace4sfor #zamki #francja #podroze

W tę piękną i ciepłą majową niedzielę wybierzemy się dziś do Krasiczyna - wsi leżącej w województwie podkarpackim i znajdującej się około dziesięciu kilometrów na zachód od Przemyśla - by odwiedzić, a jakże, tamtejszy zamek.
Zamek w Krasiczynie, zbudowany na przełomie XVI i XVII wieku, stanowi jedną z najcenniejszych perełek architektury renesansowo-manierystycznej w Polsce. Przez wieki rezydencja w Krasiczynie była w posiadaniu szanowanych polskich rodów magnackich, takich jak Krasiccy, Modrzewscy, Wojakowscy, Tarłowie, Mniszchowie-Potoccy, Pinińscy, a od 1835 roku Sapiehowie.
Historia murowanego zamku rozpoczęła się pod koniec XVI wieku, gdy Stanisław Sieciński (przyjął następnie nazwisko Krasicki), kasztelan przemyski i potomek mazowieckiej szlachty zagrodowej herbu Rogala, podjął jego budowę. Później syn Stanisława Marcin Krasicki, uznawany za jednego z najważniejszych mecenasów sztuki w Polsce, przekształcił surową warownię w wspaniałą, wielkopańską rezydencję.
Mimo licznych pożarów i wojen, zamek zachował niemal niezmienioną sylwetkę nadaną mu na początku XVII wieku. Jego architektura przybiera formę czworoboku, z orientacją ścian zgodną ze stronami świata. W każdym narożu wznoszą się cztery cylindryczne baszty: Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka (Rycerska), które symbolizują hierarchię świata. Stanowią one dominujące akcenty w całej budowli. Pomiędzy basztą Boską a Papieską znajduje się czworoboczna wieża zegarowa, zwieńczona wysokim hełmem. W pierwszej połowie XVII wieku w Baszcie Boskiej została założona kaplica zamkowa pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, która jest często porównywana do Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
W przedbramiu, które wznosi się przed głównym dziedzińcem zamku, można podziwiać imponujący portal ozdobiony herbem Rogala. Na dziedzińcu zamkowym zachowały się częściowo odbudowane parterowe arkadowe krużganki oraz piękne loggie. W połowie elewacji najstarszego skrzydła północnego można zobaczyć budynek bramny, który pochodzi jeszcze z czasów pierwotnej warowni wybudowanej przez Jakuba z Siecina.
Po zwiedzeniu zamku, warto wybrać się na spacer po otaczającym go parku krajobrazowym, który uchodzi za jeden z najcenniejszych w Polsce. Park ten obfituje w wiele rzadkich gatunków roślin i posiada starodrzew o imponującym wieku.
 #zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze #podkarpackie

Zamek Lubomirskich, o którym będzie dziś mowa, znajduje się w Rzeszowie pomiędzy aleją Pod Kasztanami, aleją Lubomirskich, ulicą Chopina, placem Śreniawitów oraz ulicą płk. Lisa-Kuli. Historia zamku sięga XVI wieku, kiedy to szlachcic Mikołaj Spytko Ligęza, na zakończenie tegoż stulecia, zbudował dwukondygnacyjną rezydencję otoczoną murem obronnym. Jednak prawdziwą metamorfozę zamek przeszedł w 1620 roku, gdy do istniejącej rezydencji dodano warowną fortecę z bastionami i wałami, tworząc wspaniałą twierdzę w stylu Palazzo in fortezza. Po śmierci Ligęzy dzieło kontynuowała jego córka, która poślubiła Hieronima Augustyna Lubomirskiego.
Wkrótce zamek stał się rodową siedzibą Lubomirskich, a pod koniec XVII wieku przeszedł kolejną rozbudowę, której efektem były czteroskrzydłowe fortyfikacje o dwóch kondygnacjach. W ciągu kolejnych lat posiadłość była stopniowo powiększana, a Lubomirscy zachowali kontrolę nad zamkiem aż do 1769 roku, kiedy to Rosjanie zdobyli go podczas jednego ze swych najazdów. Po czterdziestu latach Austriacy przejęli zamek i przekształcili go w więzienie i sąd. W tym czasie wiele z jego struktur uległo zmianom lub zostało całkowicie zniszczonych. Mimo nowej roli, zamek podupadał z upływem czasu, co doprowadziło do konieczności przeprowadzenia kompleksowej renowacji pod koniec XIX wieku. Po dokładnym zbadaniu obiektu, podjęto decyzję o rozbiórce zamku i wzniesieniu na jego miejscu czteroskrzydłowego budynku o trzech piętrach, z wewnętrznym dziedzińcem. Prace nad tym projektem zakończono w 1906 roku.
Jednak zmiany właścicieli i przebudowy to tylko część historii związanej z Zamkiem Lubomirskich. W czasach II wojny światowej okupanci wykorzystywali więzienie do popełniania zbrodni na Polakach, natomiast w okresie PRL-u zamek służył jako miejsce tortur i egzekucji dla osób sprzeciwiających się władzy komunistycznej. Od 1981 roku więzienie nie funkcjonuje. Dziś zamek jest siedzibą sądu okręgowego i udostępniany dla zwiedzających w godzinach pracy instytucji.
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze #podkarpackie

Tematem dzisiejszego wpisu będzie zamek biskupów ulokowany w Lidzbarku Warmińskim - mieście znajdującym się w województwie warmińsko-mazurskim.
Zamek został zbudowany w latach 1350-1401 na wybranym starannie pod względem obronności terenie między rzekami Łyną i Symsarną. Znajduje się na podłużnym klinie terenu oddzielonym korytem Łyny od zespołu staromiejskiego Lidzbarka Warmińskiego. Otacza go zaś system pozostałości obwarowań. Do zamku można dostać się od południa przez zwinger [niezabudowana przestrzeń pomiędzy dwoma (zewnętrznym i wewnętrznym) murami obwodu obronnego] i most z przedzamcza.
Budowla zamku w całości jest zbudowana z cegły na kamiennym fundamencie i cokole, a jej rzut jest bliski kwadratu o wymiarach 47,6 x 49,2 m. Cztery skrzydła z wysokimi dachami otaczają wewnętrzny dziedziniec.
Bryła jest zwarta i wyniosła, a akcenty architektoniczne są wyodrębnione tylko w narożach, gdzie znajdują się wieża oraz wieżyczki nadwieszone nad koroną murów, zdobione blendami. Elewacje są płaskie i artykułowane ostrołukowymi otworami okiennymi, zwłaszcza w reprezentacyjnych pomieszczeniach drugiej kondygnacji, gdzie znajdują się duże, wysokie i rytmicznie rozmieszczone okna. Przejście bramne z ostrołukowym portalem znajduje się na osi elewacji południowej i jest jedynym wejściem do zamku. Wieżyczki zdobią tynkowane blendy o dekoracyjnym kształcie.
W okolicy zamku znajdował się również pałac (zamek średni), dobudowany w 1673 przez biskupa warmińskiego Wydżgę. Pałac ten został rozebrany w latach 1839-1840. Pozostał po nim zarys fundamentów oraz barokowy pomnik św. Katarzyny z 1756, ufundowany przez biskupa Grabowskiego.
Mimo iż w 1838 nadprezydent Prus Wschodnich uważał zamek za małoistotny, dziś cieszy się on dużą popularnością wśród turystów. Jego dziedziniec przypomina dziedziniec Królewskiego Zamku na Wawelu.
Wartym odnotowania jest fakt, że ostatnim mieszkańcem przedrozbiorowym był biskup Ignacy Krasicki, znany publicysta i poeta.
W XIX wieku zainteresowanie zamkiem wykazywały pruskie służby konserwatorskie. W czasie II wojny światowej zamek uniknął zniszczenia, a po niej został objęty opieką przez polskie władze. Od 1964 r. jest siedzibą oddziału Muzeum Warmii i Mazur. W latach 2010-2016 przeprowadzono kompleksowe prace konserwatorskie, w tym rekonstrukcję malowideł gotyckich w krużgankach, zachowując autentyzm zabytku.
#zamkipalace4sfor #zamki #zwiedzanie #podroze #warminskomazurskie