Licząc zgodnie z porządkiem całego świata, poza może województwem Lubelskim, rozpoczynamy oto piątą edycję bitwy #nasonety !

Jakiś czas temu, w obawie żeby forma nam się nie przejadła, proponowałem, mimo nazwy tagu, żeby może wrzucić utwór rymowany w gatunku innym niż sonet. Nikt nie posłuchał tej sugestii, no to teraz sam ją siłą przeforsuję.

Ostatnia, czwarta, edycja przyniosła nam kilka utworów nostalgiczno-smutnych, więc dziś, żebyście na przyszłość wiedzieli jak sobie z tym radzić, zaproponuję tekst do utworu muzycznego pod tytułem Odrobinka winka autorstwa wspaniałego polskiego autora, pana Piotra Bukartyka. Tekst ten jest dość długi, więc, na potrzeby konkursu postanowiłem skrócić go do szesnastu wersów, żeby to układanie nasze było jednak przyjemnością, a nie męką. Oto i rzeczone wersy konkursowe:

Kiedy życie ci dokuczy,
a jak doświadczenie uczy,
takie rzeczy się zdarzają:
choćby chandra, znam i ja ją.

I tu spieszę z wiadomością,
że pomoże ci z pewnością
przykre losu znieść kuksańce
poncz, czasami zwany grzańcem.

Odrobinka winka.
Odrobinka winka.
Może być zaledwie krzynka,
lub, gdy wolisz, cała skrzynka.

Do tak powstałego płynu
dodajemy setę ginu.
Zapomniałem o koniaku!
No co ci szkodzi, lej chłopaku!

Powodzenia i dobrej zabawy!

***

Rzecz o zasadach

Ograniczyłem ten utwór do szesnastu wersów, ale oczywiście nie mam nic przeciwko, jeśli ktoś ułoży coś do całości. Albo do innego fragmentu. Jeśli ma ochotę: proszę bardzo. Nie wymagam też zachowania rytmu i długości frazy, to zresztą mogłoby być w tym przypadku dość trudne. Ale, tutaj również, jeśli ktoś ma ochotę: proszę bardzo.

Ponieważ z tym liczeniem plusów, jak sami widzieliśmy, to bywa różnie, więc w tej edycji zrobimy inaczej. Konkurs kończy się w przyszły piątek (05.01.2024) o godzinie o 18:00. Po tej godzinie, pewnie całkiem niedługo po niej, dodam ankietę, za pomocą której w głosowaniu proporcjonalnym, równym, powszechnym, bezpośrednim i tajnym (chyba tajnym – nie jestem pewien czy te ankiety tutaj gwarantują anonimowość) wspólnie wybierzemy zwycięzcę, którego ogłoszę w sobotę rano. Godziny nie podaję, bo zrobię to jak wstanę, a sobota to mój święty dzień bez budzika choćby-nie-wiem-co. Aha, nawet jeśli ja coś ułożę (a pewnie ułożę, bo straaasznie to lubię), to mnie w ankiecie nie będzie. Bardzo zależy mi na tym, żeby, w miarę możliwości, co edycję w każdym z naszych konkursów wygrywał ktoś inny. Takie podejście ma mnóstwo zalet, mogę je wymienić na żądanie.

Tyle w sprawie formalnej. Chyba że komuś bardzo zależy na zwycięstwie, to proszę dać mi znać i wtedy autorytarnie ogłoszę tę osobę zwycięzcą. Decyduje kolejność zgłoszeń.

***

Rzecz o twórczości pana Piotr Bukartyka

Wzorem kolegi @Piechur , który kiedyś przypomniał – a niektórym może przedstawił – postać pana Jeremiego Przybory, ja chciałbym Wam przybliżyć postać pana Piotra Bukartyka. No, nie samą postać może, bo poza tym, że jest ona łysa i całkiem sympatyczna (kilka razy miałem przyjemność porozmawiać, a nawet wspólnie planować projekt, który nie wyszedł, z racji – a jakże! – finansowej), ale tejże postaci twórczość, bo tutaj to już wiem jednak trochę więcej.

Otóż, człowiek ten sporą część twórczości swojej zrymował w podobnych do nas okolicznościach, bowiem przez wiele lat bywał (a może nadal bywa – tego nie wiem, bo radia już nie słucham – wówczas jednak nie: „przez wiele lat”, ale: „od wielu lat”) gościem porannych piątkowych audycji pana Wojciecha Manna, w których to prezentował swoje utwory. – Nic szczególnego to! – być może powiecie, i nawet bym się z tym zgodził, gdyby nie pewien szkopuł. Bo on ten utwór, prezentowany w piątek rano to zaczynał pisać w czwartek wieczorem! Ten dzisiejszy tekst jest między innymi przykładem tych nocnych objawów talentu pana Bukartyka. Z tej to twórczości powstały dotychczas dwie płyty długogrające: Z czwartku na piątek oraz Ja, wolny człowiek; Z czwartku na piątek vol. 2.

Pozwolę sobie również, być może ku inspiracji przedstawić tutaj kilka z wielu moich ulubionych utworów autorstwa tego grajka, jak sam o sobie mówi. Oto i one:

W sprawie sztuki filmowej – jeden z moich ulubionych przejawów tej wspaniałej dziedziny twórczości, jaką jest (tak przeze mnie nazywana) sztuka chujowa; proszę szczególnie zwrócić uwagę na tę piękną chwillę w refrenie, wstawioną tam chyba na niezwykle kreatywnej licencji poetica;

Łysa piosenka – to już z przyczyn czysto osobistych, bo przecież to, na co nie mogę nic poradzić, to najlepiej jest po prostu wyśmiać; budujące jest też w tym wszystkim to, że z artystą takiego kalibru, jak pan Piotr Bukartyk, mamy pewne punkty wspólne;

Luz i zapał – myślę, że ten utwór (również napisany z czwartku na piątek) mógłby zostać hymnem naszej kawiarenki; i wcale pan Tuwim z tego powodu by się nie obraził.

Zawsze zastanawiało mnie, jak to jest możliwe, że ten sam człowiek może mieć tak różne oblicza. Tak jak pan Axl Rose, który z jednej strony imprezował tak, że w hotelach przewody ze ścian wyrywał , a z drugiej potrafił napisać coś tak pięknego, jak tekst do utworu November rain . Nie wiem jak wyglądały imprezy z udziałem pana Bukartyka (wiem natomiast, że kiedyś sam Joka z Kalibra 44 proponował mu jaranie; jak to się skończyło – nie mam pojęcia, ale być może pan Piotr nie odmówił, bo ma przecież w repertuarze utwór, dość znany zresztą, zatutułowany Sznurek ), ale ten człowiek, który potrafi tak świetnie napisać teksty żartobliwe, nie jest również bezsilny na drugim biegunie twórczości. Za przykład niech posłużą takie utwory jak:

Małgocha – Biuro Ludzi Zagubionych to jedno z najlepszych zestawień słów, jakie kiedykolwiek zdarzyło mi się słyszeć;

Kup sobie psa – w ogóle cała płyta O zgubnym wpływie wyższych uczuć, utrzymana w takim klimacie, jest kapitalna;

czy Nie wszystko jest na sprzedaż / Ja tu tylko gram – tutaj akurat w wykonaniu pana Marka Dyjaka, który tekst ten zinterpretował kapitalnie, lepiej – moim zdaniem – od autora nawet.

Dobra, jako teaser tyle wystarczy. Jeśli ktoś jednak chciałby więcej poleceń w temacie twórczości pana Bukartyka, to ja zawsze chętnie. Jest to bowiem jeden z moich ulubionych autorów.

Dziękuję za uwagę.

KONIEC

Nareszcie!

#poezja #tworczoscwlasna #zafirewallem

TERAZ PRĘDKO ZANIM DOTRZE DO NAS ŻE TO BEZ SENSU

"Sonet last-minute, ale taki że pasażer wsiadał przy chowaniu podwozia" - konkursowy #nasonety do sonetu di proposta koleżanki @moll

Kurde palą mi się gacie,
że tydzień zatoczył krąg!
Jak mi pół godziny dacie -
coś wyciułam pośród mąk.

Trudne jest mi wymyślanie
gdy zegaru słyszę bicie -
i że czasu mi nie stanie,
i że skończy mi się picie.

Trzeba szybko, na kolanie!
Jak zdążę to będę w niebie
Byle było rymowanie.
Jaki temat? A nikt nie wie.

I przy całej swej miałkości
sonet zrodził się z nicości!

#zafirewallem #tworczoscwlasna #poezja

Siema,
Wraz z @plemnik_w_piwie proponujemy co poniżej:

Rymy: klapek - ciapek - bok - kok
Temat: astronomia

Zachęcamy wszystkich do wspólnej zabawy

#naczteryrymy czyli #poezja i #tworczoscwlasna w kawiarence #zafirewallem

Święta, święta i po świętach... a przy okazji i po sonetach

Dziękuję, że z (nie)cierpliwością czekaliście na podsumowanie zabawy, które zamieszczam usłużnie poniżej

sonet di proposta dla Dżordża i dociekliwych :stuck_out_tongue:

Kryteria oceniania w edycji 4 bitwy na sonety: 
Sonet z najwyższą ilością piorunów - wygrywa. 

Tak więc zwycięzcą - na co swoim sonetem dosłownie zapracował - ogłaszam @splash545 , ale jednak @George_Stark

Sonety popełnione w trakcie trwania zabawy:
\

1. O tyłości - @plemnik_w_piwie - 11\
   
2. Nie wytrzymałem! - @DiscoKhan - 11\
   
3. Tymczasem oto co skleciłem gotując obiad - @Moose - 10 [niekonkursowy]\
   
4. No i tym razem pełnoprawny łosiowy konkursowy - @Moose - 11\
   
5. Chleb powszedni - @Moose - 8\
   
6. W ostateczności - @George_Stark - 8 (a w zasadzie 14, bo hejto mi się popsuło!)\
   
7. *** - @George_Stark - 7 [niekonkursowy]\
   
8. O pracowitości - @splash545 - 12\
   
9. Sonet starego pierdziela - @George_Stark - 9 [niekonkursowy]\
   
10. Do Ż - @Piechur - 8\
    
11. O kresie - @George_Stark - 7 [niekonkursowy]\
    

Twierdza - @George_Stark - 10

Ze względu na liczbę sonetów i ponaglenia ograniczyłam się do listy, bez ujęcia graficznego. A tak w ogóle uważam, że to skandal iż @UmytaPacha nie raczyła napisać di riposty. Złamałaś mi serduszko!

Tak oto zakończyliśmy #nasonety w kawiarence za #zafirewallem , ale to nie nasze ostatnie słowo w #poezja i #tworczoscwlasna , więc czekamy na nowy temat.

#podsumowanienasonety

1. Pozdrawiam cieplutko!

Mortadela, Mortadela, czemuś konto usunęła?

#gownowpis #poezja

Rozklad jazdy wszystkim znany

Rymy: uszka-poduszka-gacie-psubracie
Temat: gruszka

#zafirewallem #naczteryrymy #poezja

ZASADY:

https://www.hejto.pl/wpis/no-dobrze-jakem-wczoraj-obiecal-tako-i-dzisiaj-czynie-zakladam-tag-naczteryrymy-

Witam szanowne grono #zafirewallem !

Po zaciętej walce w ostatnim odcinku naszego programu doszło - rzecz już w zasadzie regularna - do remisu pomiędzy dwoma poetami. Moją niezbyt skromną osobą tj. @DiscoKhan oraz @Moose który to jak nic musiał dojść do tak wysokiego wyniku piorunów w sposób szemrany. Moja teoria zakłada, że doszło tutaj to wykupienia gloss poprzez boty z Indii bądź Chin, chociaż oczywiście PODKREŚLAM, nie są to żadne potwierdzone oskarżenia, jedynie plotki zasłyszane od najbardziej wpływowych i najlepiej poinformowanych ludzi w tym temacie którzy nie chcą dzielić się swoimi nazwiskami i nickami by nie być kojarzonym z tak niegodnym zachowaniem. Ze swej strony ręczę że moja uczciwość jest niekwestionowana...

Przepraszam co pan z tyłu niby mówił? Że Łoś więcej ćwiczył po prostu, więcej tekstów pisał i że zasłużył sobie na wygraną? No, no! Żebym o panu sobie nie porozmawiał z elitą, elit, ludźmi którzy z rękawa wyciągają dane o kimkolwiek, żeby się pan nie zdziwił!!

Proszę o ciszę! Trochę kultury, zwłaszcza pan, panie buraczana morda! Tak, do pana mówię, chamie! Proszę wyjść i tu powietrza nie psuć, do widzenia!..

Najmocniej wszytkich przepraszam ale tutaj wszystkich bez weryfikacji wpuszczają i później sami państwo widzicie co za typy, żeby mu bigos skisł, patafian jeden...

Ale do rzeczy, następuje zwolnienie blokady hamującej i losujemy, losujemy... Jedna kulka z rymami, to te czerwone... I teraz druga kuleczka niebieska, hehe, wiadomo, kulki muszą być dwie minimum, co to za życie z jedną kulą zaledwie... Chociaż niebieska?

Rymy: szuje - wuje - truje - absztyfikuje

Temat: pokaz mody

#zafirewallem #naczteryrymy #poezja

ZASADY:

https://www.hejto.pl/wpis/no-dobrze-jakem-wczoraj-obiecal-tako-i-dzisiaj-czynie-zakladam-tag-naczteryrymy-

Tak swoją drogą to karne pioruny powinny być dla tych co zapominają zasady wrzucić w swoich wrzutkach :PP

Pan Jerzy
czyli ostatni slam w Gorzowie

***

Od Autora

Drodzy Czytelnicy!

Nie spodziewaliście się zapewne kolejnej części przygód pana Jerzego tak prędko, prawda? Bo ja, prawdę powiedziawszy, zupełnie się nie spodziewałem. Zabrałem się jednak za porządkowanie notatek, szkiców i pomysłów do tego poematu doniosłego na dupie opartego (i to, na dodatek, w rozmaitych tej dupy aspektach) i jakoś tak z rozpędu przy tym zajęciu machnęła mi się cała księga piąta (a i z pół szóstej przy okazji; no i spora część dwunastej też), którą to teraz do rąk Waszych oddaję.

Jest taki stary dowcip (ja to znam chyba tylko stare dowcipy): – Co ma wspólnego Grecja i trwający jeszcze, świąteczny weekend? – Długi (hahaha!). Możemy więc ująć sprawę tej księgi, która to przyszła na świat trochę jako wcześniak, w taki oto sposób: cztery dni wolnego – to tak jakby dwa weekendy zeszły się do kupy. A skoro dwa weekendy, no to i dwie księgi Pana Jerzego! Zupełnie tak, jak kiedyś wychodziły, z okazji wakacji czy świąt właśnie, podwójne numery czasopism. A może dalej tak wychodzą? Nie mam pojęcia, od jakiegoś czasu prasy nie czytam już żadnej.

Wyjątkowo płodny był dla mnie ten okres świąteczny, i to płodnością najlepszą i najbezpieczniejszą z możliwych! Bowiem płodny był płodnością taką, po której nie zachodzi obawa o to, że kiedyś przyjdzie mi jakieś alimenty płacić, a za to może i jakieś tantiemy mi wpadną? Nie licząc jednak na nie, a także nie przedłużając, zapraszam oto do lektury! Przyjemności! – w miarę możliwości.

Wasz Autor.

***

Spis treści

Księga I – Zwycięstwo
Księga II – Do Grecji!
Księga III – W Grecji
Księga IV – Nadal w Grecji

***

Księga V
Ciągle w Grecji

Spacer – Rozmowa – Zdrada? – Spadek

Bez żadnych awantur pod prysznic Pacha poszła.
– „Długo coś jej tam schodzi” – myślę – „może doszła?
Ale jakby tam doszła, Pacha ma kochana,
kiedy to ona przecież nie ma bakłażana?”
(I całe szczęście! Bowiem: ja nie jestem fanem
tychże nowoczesnych kobiet z bakłażanem.)
Aż w końcu wychodzi: umyta, pachnąca.
– Zimna woda! – tak woła – Słońca, Dżordżu! Słońca!
Tak na ateński spacer my poszliśmy razem
a @moll się w tym czasie zajęła obiadem.
Po Atenach bez celu troszeczkę chodzimy,
podjąć temat drażliwy jakoś się boimy.
Ciszę Pacha przerywa: – Dobła, Dżordżu Starku,
by pogadać spokojnie, to chodźmy do parku.
Tam, w cieniu platanu, razem usiądziemy
i naszymi problemami wspólnie się zajmiemy.
Zgadam się na to, mówiąc: – Dobrze, me kochanie,
podoba mi się bardzo twoje rozwiązanie.
Niezwykle delikatne, tak subtelne prawie
jakoby ten ptaszek, co się zmoczył w trawie.
Na takiej to konkluzji więc poprzestajemy
i poszukać gdzieś parku wraz się udajemy.
A dzionek był to piękny, raz jeszcze powtarzam:
gdzieś mijamy kurę, co się w piachu tarza
a gdzie indziej okazy ateńskiej przyrody:
tutaj narcyz piękny, tam piękny łabędź młody!
Aż po godzinie gdzieś, za teatrem, z lewa,
dostrzegamy w końcu jakieś krzaki, drzewa
i tam, pomiędzy nimi, i ławeczka pusta:
ja silę się na uśmiech, wykrzywiając usta
bo strach mi przed rozmową którą odbyć mamy.
Mówię jednak po męsku: – Pacha! Tam siadamy!

Pozycję startową, nim siedliśmy wygodnie,
zająłem właściwą. Niech Pacha wie, kto spodnie
w tymże związku nosi! Kto tu dzierży władzę!
A i czytelnikowi to samo ja radzę:
pomimo tego, co ci może mówi serce,
kobitę trzymaj krótko, niech zna swoje miejsce!
Siedliśmy na tej ławce no i nagle: cisza!
Cisza tak przejmująca, że i bym usłyszał,
gdybym tylko się skupił, gdybym złapał fokus,
jak ósemkę mą niszczą wredne streptococcus
ze szczepu bakterie. Tego jednak nie słyszę,
a słyszę za to Pachę, bo przerywa ciszę
gdy w końcu się odzywa, mówiąc do mnie tak:
– No to proszę, zaczynajmy, panie Dżordżu Stark.
Co masz do powiedzenia, tak jak tego chciałeś,
powiedz. Bo, że chcesz mówić, to sam powiedziałeś.
Cóż było robić kiedy (może tego chciała?)
Pacha takimi słowy mnie sprowokowała?
A więc, cichutko i nieśmiało, ja, Stark Jerzy,
wyrzucać począłem to, co na sercu leży:
– Na początek chciałem poruszyć jedną sprawę:
czemuż to swym ryżykiem karmisz obcą babę?
I jeszcze na dodatek, o tym wiedzą wszyscy,
do ryżyku miłosne jej dołączasz listy!
Recz druga: twoja pamiętliwość. Powiedz, proszę
DWIEŚCIE SZEŚĆDZIESIĄT CZTERY złote? Jakieś gorsze,
to są. My! Nie ja! Słyszysz? My! Bogaci teraz!
No przecież masz noblistę. No i milionera!
A ty wszystko pamiętasz, tak jak Mnemosyne
i jeszcze na dodatek tylko moją winę
w stracie upatrujesz! I tak mi z płaczem
mówisz: za taką sztukę, może ci wybaczę.
Ty tylko o pieniądzach! Marność! Wszystko marność!
Ja to dla ciebie wiersze pisałbym za darmo!…
Mógłbym jeszcze i długo ciągnąć tę przemowę
lecz nagle twarz mej Pachy barwy fioletowe,
przyoblekać zaczyna, takie jak Jagoda,
– się dziewczyna przejęła, nawet mi jej szkoda –
a łydki jej łyse (bo suknię za kolana
wdziała, więc było widać) już tańczą kankana.
I cała już się trzęsie, zaczyna ją nosić,
wzruszyła się pewnie i chce mnie przeprosić.
I usta otwiera, w ton uderza taki:
– Sorry! Wybacz, Dżordżu, ale muszę w krzaki!

Nie jest ze mnie aż taki wredny okaz knura
żeby ją zatrzymywać, gdy wzywa natura.
– Dobrze, ja poczekam – rzucam w odpowiedzi
której Pacha nie słyszy, albowiem już siedzi
w krzakach. Albo, nie wiem, może i tam kuca?
Nie będę tego drążył, spojrzeniem nie rzucam
w tamtym kierunku. A niechże prywatności
ma też trochę dziewczyna. Jeszcze się rozzłości.
Ale, w tymże miejscu, prawem narratora,
uznajemy, że przyszła odpowiednia pora
by przedstawić Wam tutaj Pachy rozmyślania,
które poczyniła w krzakach podczas srania:
– „Ech, widać że Dżordż to wszystko mocno przeżywa
ale może i ja też ciut niesprawiedliwa
jestem, bo, choć nieudolnie, ale się stara
przecież, a nie nagroda, a coś jakby kara
go za to spotyka. No, trochę chłopa szkoda.
Niechże więc zamiast kary, czeka go nagroda.
Teraz więc postanawiam sobie postanowić
trochę się postarać i przyjemność mu zrobić.
Niechże więc pomyślę, w czymże się lubuje
gdy akurat się do mnie przyssać nie próbuje?
Wiem! Przecież to czytelnik namiętny książkowy
sprawię mu w prezencie jakiś wyjątkowy
egzemplarz! Pomysł świetny! To się chłop ucieszy!
Z tym pomysłem kończyć wypróżniać się spieszy
i, załatwiwszy sprawę, przeczesuje torbę
żeby znaleźć chusteczki. Nagle: Greka Zorbę
widzi, który w ten dzień piękny spacerował
nosząc na papierze wydrukowane słowa
o sobie, w rzadkim, a wspaniałym wydaniu,
równym wręcz jego własnym o sobie mniemaniu.
– Zorbo! Zorbo! Chodź no tu! – tak to woła Pacha
i, by uwagę zwrócić, rękami mu macha.
A myśli tak sobie: – „Tym szczęśliwym to trafem
będzie miał Dżordż książkę i to z autografem!
I to nie autora, lecz protagonisty!
Tylko najpierw se wytrę tyłek swój nieczysty!”
Niestety, nie ma jednak Pacha na to czasu,
Zorba bowiem, zwabiony ogromem hałasu
jaki uczyniła, z alejki zstępuje
i już wprost ku niej żwawe swe kroki kieruje.
W tym czasie ja, na ławce sam pozostawiony,
nieobecnością długą leciutko zmartwiony,
idę jej poszukać i… o żesz ja pierdolę!
Zorba obok Pachy, Pacha: gacie w dole!
Pod wpływem zazdrości w sprawie mojej Pachy,
wstyd się trochę przyznać: narobiłem w nachy.
I myślę: – „Rację miał pan Wergili! Człowieku!,
wiedz: Timeo Danaos! czyli: strzeż się Greków!”
I, w rozpaczy pogrążon, tak jej mówię: – „Paszka!
Co z ciebie za kobieta?! Co z ciebie za Laszka?!
Żeby tak z Grekiem chować się po krzakach?!
Kiedy ty fajnego z Polski masz chłopaka!
Przy mnie, takim Polaku, każdy Grek się chowa:
nie dość, żem z Polski, to jeszcze z Gorzowa!
I nie tylko w spodniach, ale i na duszy
jest mi jakoś tak ciężko. Pacha: się nie puszy
tylko przemowę swoją taką rozpoczyna:
– Otóż, mój kochany, to nie jest moja wina
i ja, tak jak i wódka, czyste mam sumienie,
zaszło nam tutaj bowiem nieporozumienie!
Było tak: jak sam wiesz, w krzaki poszłam sobie
za potrzebą mą pilną, ale tam o tobie
jedynie i dla ciebie prezencie myślałam,
z nikim w tych krzakach ciebie nie zdradzałam.
A że ten Zorba obok? Zupełny przypadek!
Tak samo też i zresztą, jak mój goły zadek.
Bo on tylko przechodził tutaj obok, mimo.
No, sam mi powiedz, Dżordżu, czy to moją winą
że tę książkę, co dzierży, sam ją sobie zobacz,
tak bardzo właśnie tobie chciałam podarować?
I, tak całkiem bezmyślnie, wołać go zaczęłam
i później ty tu wpadłeś, i książki nie wzięłam,
a że ten prezent tak ci bardzo zrobić chciałam
to w tym wszystkim majtek wciągnąć zapomniałam.
No nie gniewaj się! Zrozum i nie bądź na mnie zły
Pamiętasz przecież? Na zawsze: tylko ja i ty!
A chcesz, to wyślemy dziś @moll pod most na spanie
i wtedy wieczorem będziesz miał… – Niech zostanie!
Znam te obietnice, rodem jakby z bajek
A kiedy @moll z nami: przynajmniej się najem.
Poza tym, muszę przyznać, tak zupełnie szczerze:
dla mnie brzmi to rozsądnie. No i ja ci wierzę.

Lecz na wszelki wypadek, Pasze ufam bowiem,
ale tym wokół Grekom, to jakoś nie mogę,
pytam się tak jej: – Paszko ma wierna, wspaniała,
może już wracajmy? Chyba już zgłodniałaś?
Entuzjastycznym ona wręcz na to skinieniem
zgadza się, a i jeszcze żołądka burczeniem
aprobatę potwierdza całkiem niewerbalnie.
– Tak, świetny to jest pomysł! Chodźmy! Ale fajnie!
Po tej rozmowie razem, wesoło na chatę
wyruszyliśmy. Choć, w tych uliczkach Aten
kilka razy to żeśmy trochę się zgubili;
nie zepsuło to jednak nam nastroju chwili.
A pod drzwiami pokoju: cudne aromaty!,
zupełnie inne, aniźli te, co spod pachy
w dzionek taki piękny się wydobywają.
– „Ciekawe co za cuda tam na nas czekają?”
Z taką myślą, głodny, ja do kuchni wchodzę
i – o moja rozpaczy! – bo tam na podłodze
siedzi @moll i płacze! – No, co się tutaj stało? –
pytam @moll , której to twarz łzami już zalało.
– Widzisz, Jerzy, na obiad pierogi być miały
ale mi jakiś łobuz farszyk wyżarł cały!
No i co też ja teraz, co ja biedna zrobię?
Mogę wam tylko podać ciasto pierogowe!
– Nie szkodzi – mówi Pacha – i ciasto nam starczy
tym bardziej, że do niego czuję także barszczyk!
I siadamy we trójkę żeby obiadować
ten posiłek wspaniały, co przy nim się schować
mogłyby wszystkie greckie te niby-ambrozje.
Nagle Pacha powstaje no i swoje spodnie
po kieszeniach nerwowo jakoś przeszukuje,
a na nasze zdziwienie: – Coś mi tu wibruje –
wyjaśnia i ze spodni wyjmuje komórkę.
Czyta coś na niej, a warg kąciki w górkę
jej się nagle unoszą, i twarz promienieje:
– Wiecie wy co się stało? Szczęliwam, ojeje!
Podwójnie ja się cieszę, bo i ten obiadek
od @moll jest fantastyczny, ale też i spadek
właśnie otrzymałam. Dżordż! Ty jesteś noblistą,
a ja? Ja to od teraz zamku żem dziedziczką!

***

Stopka redakcyjna

Oficyna Wydawnicza Kawiarnia #zafirewallem
Internet, 2023

@George_Stark , 2023
Redakcja: @George_Stark
Korekta: @George_Stark

#tworczoscwlasna #poezja

Ten poprzedni miał być ostatni, ale coś wczoraj nie mogłem usnąć i, tak jak to śpiewał pan Tom Waits w pięknej piosence I hope I don’t fall in love with you (to w ogóle dla mnie jeden z lepszych muzycznych tekstów, jakie kiedykolwiek słyszałem): the night does funny things inside a man, to mi się w głowie układało to, co dziś rano spisałem. Tym to sposobem nie dotrzymuję słowa i oto znów coś zamieszczam.

Myślę, że w tym wytworze jest kilka inspiracji: nastrój sonetu di risposta od kolegi @Piechur ; gdzieś mi tam pewnie po głowie chodziła mi Tolerancja pana Stanisława Soyki, gdzieś Wieża radości, wieża samotności Sztywnego Palu Azji (to jest w ogóle kapitalna nazwa zespołu!), gdzieś tam pewnie echo myśli pana Andrzeja Stasiuka że życie to jednak strata jest. No i powstała mi z tego wszystkiego taka di risposta do sonetu di proposta koleżanki @moll . Konkursowa chyba nawet, bo nic się tutaj, o dziwo, nie powtarza.

***

Twierdza

A gdy wciąż boli po ostatniej stracie
to wytycz sobie na ziemi krąg,
materiał, narzędzia zgromadź gdzieś w wiacie,
fundament wykop, dwa metry w głąb.

Później mozolnie jest murowanie
i wypaloną gliną dachu pokrycie
i okien, ze szkłem grubym, wstawianie
żeby się zamknąć móc należycie.

Na koniec: drzwi. W solidnej ramie,
z zamkiem, co jak go sforsować, nikt nie wie.
A klucz? Do fosy! Niech tam zostanie!
Nie będziesz przecież wychodzić od siebie.

No, to masz już twierdzę, że pozazdrościć!
Siedź sobie tam teraz, w swej Samotności.

***

#nasonety #zafirewallem #poezja #tworczoscwlasna

#naczteryrymy

Rymy: masła - trzasła - piórek - ogórek
Temat: związek radziecki

Powodzenia i miłej zabawy
#tworczoscwlasna  czyli #poezja  pod choinką w kawiarence #zafirewallem  .

Szanowni!
Pod wpływem inspiracji kapitalnym tytułem sonetu di risposta kolegi @plemnik_w_piwie (uwielbiam takie matrioszkowe słowa ukryte w słowach!) przyszedł mi do głowy tytuł tego poniższego wytworu (bo przecież nie utworu). A później to już samo jakoś poleciało.

Były już wiersze z odrobiną konotacji w kierunku defekacji; była wybitna poezja vomitna; były nawet, że przeproszę, wiersze olewane moczem (dziś wyjątkowo się powstrzymam i o seksie nie wspominam). Więc czas teraz ażeby tematyka pojawiła się i inna: oto przed Państwem – zupełna nowość! krwią okupiona! – poezja menstruacyjna:

O kresie

We krwi troszeczkę brudne mam gacie
i w brzuchu od comiesięcznych skręca mnie mąk.
A nie zrozumiesz ty tego, bracie,
jak boli damskiej płodności krąg.

I nie pomaga tabletek ćpanie,
ani uśmierzających herbatek picie.
Ten ból przez kilka dni ze mną zostanie:
to cena za to, że mogę dać życie.

Przez tych dni kilka ty będziesz skaranie
mieć ze mną, a nie tak jak w niebie.
Lecz ty nie jesteś zły na mnie, kochanie,
bo wiesz, że to przez hormony nie ręczę za siebie.

Więc ci dziękuję za gest wyrozumiałości
i za tę cierpliwość twoją, w imię miłości.

***

Ten wiersz (chyba już mój ostatni w tej edycji), ponieważ znów, niezgodnie z zasadami, powtórzyłem w nim dwa rymy ze (wspaniałego!) sonetu di proposta koleżanki @moll , uznaję, że też jest poza konkursem #nasonety . Ale chciałem się nim z Wami podzielić, ponieważ ta #poezja powstała jako #tworczoscwlasna w kawiarence #zafirewallem .

Siema,
Będzie niestety pretensjonalnie, ale cierpię na brak weny i humoru. #diriposta na sonet di proposta w bitwie #nasonety

----------

Do Ż

Twarz zatopiona w dłoniach i puste szkło na blacie
Jak dużo jeden człowiek znieść może różnych mąk?
W tej chwili dołującej do Ciebie piszę, kacie
Ty, któryś przygotował tych beznadziei ciąg

Wiem dobrze już od dawna, jak bawi Cię znęcanie
Każdy kolejny atak, który planujesz skrycie
Za czułym gestem chowasz, by potem niespodzianie
Urozmaicić trochę nim nasze to współ-bycie

Kiedy objęcia łaknę, otrzymuję szarpanie
Lecz mimo upokorzeń wciąż cnotę Twoją krzewię
W tej chorej toksyczności trwać chyba nam zostanie
Póki mnie nie opuścisz - kiedy to będzie, nie wiem

I choć czasami marzę, by oddać się nicości
To nadal kocham Ciebie, w Twej niedoskonałości

----------

Różna #tworczoscwlasna , choć głównie #poezja , w kawiarence #zafirewallem

Dziś taki wieczór, że ponoć nawet zwierzęta (w tym i erosomańskie świnie) mówią ludzkim głosem, wobec czego wyjątkowo nie będę łajał wczorajszych zwycięzców naszej zabawy #naczteryrymy za niewywiązanie się z odbioru nagrody i sam zadam dzisiejsze zadanie:

temat dziś zupełnie dowolny, a

rymy: anioły – stąd – wesołych – świąt!

#tworczoscwlasna czyli #poezja pod choinką w kawiarence #zafirewallem .

Jeszcze jeden machnąłem, z rozpędu, pod wpływem podwójnej inspiracji: raz tym komentarzem sentymentalnym o świętach minionych i pieniądzach od babć i wujków, dwa tym wspaniałym fragmentem z No speaking inglese pana Kazika Staszewskiego: najbardziej mnie teraz wkurwia u młodzieży to, że już więcej do niej nie należę. Oto proszę:

Sonet starego pierdziela

Moje drogie dzieci, czy wy jeszcze gracie
w gry takie na podwórku, jak klasy albo bąk?
A może już tylko świat wirtualny znacie
w tych tabletach waszych, przyklejonych do rąk?

Albo, trochę później, w bramie wystawanie
i w nich z kolegami potajemne picie
pierwszych alkoholi, podebranych tacie,
które to na całe zapamiętam życie.

W koleżance z klasy pierwsze zakochanie,
o którym przecież ona wcale nie wie!
Bo tylko to się końskie do niej zalecanie
było wszystkim co ku niej wydobyłem z siebie.

OK, boomer – nie mówcie. Nie róbcie przykrości
staremu pierdzielowi, co tęskni do młodości.

***

Znów to jest sonet pozakonkursowy ze względu na użycie słów ze (wspaniałego!) Sonetu Słów Zakazanych. Niemniej, zdecydowanie jest to #tworczoscwlasna w kawiarence #zafirewallem . I może nawet #poezja , gdzieś obok naszej zabawy #nasonety.

Mój pierwszy sonet di riposta w IV edycji bitwy #nasonety . Tak szczerze powiem, że miałem problem z weną, nie wiedziałem o czym napisać, lecz z pomocą przyszło mi życie

***

"O pracowitości"

Wy na Wigilii smacznie szamacie.
Po karpiu zaraz podjeżdża pstrąg.
Ja teraz w pracy spinam swe gacie.
Z rodziną dziś mam pewny rozłąk.

Czeka mnie dziś w nocy czuwanie.
A Wy z sałatką właśnie walczycie.
Nie dla mnie dziś biesiadowanie.
Za to Wy rybki se dołożycie.

Ja będę jebać w tym bantustanie,
żeby nie siedzieć o samym chlebie.
Można by rzec od losu dosranie -
być dziś w robocie to jest badziewie.

Lecz mnie to nic wcale nie złości.
Nie dążę chociaż do otyłości!

***

Była to moja odpowiedź na ten oto sonet di proposta: https://www.hejto.pl/wpis/bo-w-zyciu-tak-to-bywa-ze-bitwa-na-sonety-trwa-i-czasem-piorunami-sie-zdobywa-do

Trochę tam podkoloryzowałem na potrzeby artystyczne, bo na Wigilii już dziś byłem i nażarłem się pod korek

***

Teraz najważniejsza część, bo ten sonet był tylko pretekstem do tego, żebym mógł Wam wszystkim życzyć zdrowych, wesołych, spokojnych, przepełnionych weną i artyzmem Świąt! Bawcie się dobrze i wypoczywajcie!

Była to #tworczoscwlasna z kategorii #poezja w IV edycji bitwy #nasonety opubikowana we wspaniałej kawiarni #zafirewallem

Wesołych świąt!

#hejto #swieta #poezja

Ależ mam dzisiaj wenę! A ten temat to mi się chyba nigdy nie znudzi! – czego zresztą wyraz dałem w poniższym wierszydle. Kolejna di risposta do wspaniałego sonetu di proposta , tylko tym razem poza konkursem #nasonety , a to przez powtórzenie, proszę ja ciebie, „rąk”, „gniewie” i „ciebie”.

***

– No nie podołam kolejnej racie!
Banknotów plik z portfela mi wsiąkł!
Ale tak to już jest, gdy się odprawiacie
z pomocą naziemnej obsługi rąk.

Kiedy to spóźnionego sonetu pisanie
zupełnie pochłonie was, całkowicie.
Kiedy to ciętej risposty składnie
rozpoczynacie w dzień lotu o świcie.

A wiersz ten wspaniały! – to moje wyznanie,
mimo że ku mnie utrzymany w gniewie.
Na wieczność masz teraz moje uznanie:
przez jego to pryzmat właśnie ja będę już zawsze wspominał Ciebie.

Więc, droga Pacho, nie ma co się złościć
o te DWIEŚCIE SZEŚĆDZIESIĄT CZTERY złotości.

***

Do pozdrowień spod poprzedniego wierszydła dołączam więc Wam teraz kolejne życzenia. Tym razem pieniędzy. Może nawet więcej niż DWUSTU SZEŚĆDZIESIĘCIU CZTERECH złotych.

#poezja #tworczoscwlasna #zafirewallem

Oto przed Państwem moja pierwsza propozycja sonetu di risposta w czwartej edycji bitwy #nasonety . Jest to mniej wspaniała odpowiedź na wspaniały sonet di proposta koleżanki @moll .

W ostateczności

– I jak tam, mordo? – Słabiutko, wariacie.
Słyszałeś może, że Łysy gdzieś wsiąkł?
Tak kminię, że może pierdzieć przy kracie
i zacząć sypać, gdyby się zląkł

kiedy sam prorok tam przed nim stanie
i gadkę zapoda, że będzie bicie,
kiedy mu powie, że przesłuchanie
jak prowadzone jest, nie stoi na kwicie.

Nazwiska, adresy psiarnia dostanie
i przyjdzie kitrać się nie u siebie.
Czas ciężki wtedy dla nas nastanie,
czas będzie tak ciężki, że o ja jebię!

– Nie peniaj, mordo! Ot, co tam: to tylko paru skrojonych gości.
Po wadze najwyżej w zawiasach będzie. A to i tak tylko w ostateczności.

***

Pozostając w klimacie powyższego wierszydła, zamiast życzyć Wam wesołych świąt, przesyłam pozdrowienia do więzienia.

#poezja #tworczoscwlasna #zafirewallem

#tworczoscwlasna #poezja

złotowłosej

dziecinko, musisz uważać -
ruchome kalejdoskopy przesuwają chmury,
powyżej linii horyzontu każdy atom w pokładach drży i krąży.
przemieszczające się ładunki miażdżą najtwardsze tafle,
iskra rozpada w pojedyncze ziarna, by uwydatnić szczegół.

rozkładasz dłonie jakbyś chciała bezgłośnie przyjąć deszcz
- miękkość rozgrzanych opuszków chłonie dźwięk,
jednym mrugnięciem przerzucasz galaktyki w niebyłe.

zawieszona gdzieś pomiędzy,
łapiesz na rzęsy płatki - błoga chwila
szkatułek wyłożonych atłasem.

za progiem ciszy
zajrzysz pod skrzące szkiełko,
rozetrzesz śnieg w poszukiwaniu drobinek ciepła,
a świat się stopi, spływając po policzku
zaróżowioną łzą.

Krótka piłka

Rymy: Rybi - głowa - chybi - połowa.
Temat: archeologia

Miłej zabawy
#naczteryrymy #zafirewallem #poezja  #tworczoscwlasna