18+
Treść dla dorosłych lub kontrowersyjna
#historiajednejfotografii
17
obserwujących
352
wpisów
Od lewej do prawej, Naomi Campbel, Linda Evangelista, Tatjana Patitz, Christy Turlington i Cindy Crawford, fotografowane przez Petera Lindbergha dla Vogue, 1990
#fotografia #historiajednejfotografii #moda #ciekawostki
#fotografia #historiajednejfotografii #moda #ciekawostki
pierwsza z prawej śliczna i naturalna. teraz nie ma takich. pozostałe bez komentarza pomimo tego, że sławne
Zaloguj się aby komentować
Niemiecko-żydowski weteran I wojny światowej nosi swój Żelazny Krzyż, podczas gdy nazistowski żołnierz stoi przed jego sklepem w celu zastraszenia – 1933r.
#historiajednejfotografii
#historiajednejfotografii
@tomilidzons zrodlo prosze w takich przypadkach
Zaloguj się aby komentować
Zostań Patronem Hejto i tylko dla Patronów
- Włączona możliwość zarabiania na swoich treściach
- Całkowity brak reklam na każdym urządzeniu
- Oznaczenie w postaci rogala , który świadczy o Twoim wsparciu
- Wcześniejszy dostęp, do wybranych funkcji na Hejto
Dzieci rdzennych mieszkańców Kanady zmuszane do modlitwy do Boga w szkole z internatem prowadzonej przez rząd kanadyjski i Kościół katolicki w latach 1930–1970, lokalizacja nieznana.
W takich szkołach wpajano dzieciom rzekomo lepszą kulturę europejską jak i religię, przez co powoli wymazywano kulturę, język i pamięć kanadyjskich indian
#historiajednejfotografii
W takich szkołach wpajano dzieciom rzekomo lepszą kulturę europejską jak i religię, przez co powoli wymazywano kulturę, język i pamięć kanadyjskich indian
#historiajednejfotografii
W Kanadzie katolickie internaty znane były z bestialskiego traktowania podopiecznych. W bidulach i innych tego typu ośrodkach często znajdowano po latach kości zmarłych tam pensjonariuszy. Dzieci były bite, gwalcone, glodzone, odczlowieczane. Nie są to bzdury, bo było w Kanadzie przynajmniej kilka takich miejsc.
Kanada to nie jest też odosobniony przypadek, bo tego typu gówno towarzyszy po prostu katolickim instytucjom. W klasztorze w mieście niedaleko mnie na poddaszu przy okazji remontu też znaleziono dziecięce kości. Skąd kurwa?
Obecna Kanada pod rządami Trudeau wcale nie lepsza. Tylko że covidowej indoktrynacji poddano cały naród.
Zaloguj się aby komentować
DiscoKhan
★Gruba ryba
Na zdjęciu jest zegar niemieckiej produkcji który mój dziadek dostał od młodego niemieckiego oficera w trakcie drugiej wojny światowej. Zaś tak brzmi historia tego jak go trafił w jego posiadanie.
Dziadek był jedyną osobą w wiosce która mówiła po niemiecku, skończył przedwojenne gimnazjum z wyróżnieniem i nawet nauczyciele przekonywali go i chcieli mu pomóc żeby szedł do uniwersytetu. Dziadek z powodu powinności wobec schorowanej matki już wtedy rmatki którzy zresztą ledwo wojny dożyła wolał jednak zostać na gospodarce i pomagać, zresztą gdyby poszedł studiować to pewnie bym teraz z wami tutaj nie pisał, bo wojny by nie przeżył jakby studiował w nie aż tak dalekiej Warszawie. Tak się złożyło, że w trakcie wojny wioska była pod kontrolą młodego Niemca, niewiele starszego niż mój dziadek. Dziadek z racji znajomości języka dawał radę się z nim dogadywać w trakcie wojny i podczas gdy w Warszawie odległej o jakieś trzy-cztery godziny jazdy konnym powozem działy się wydarzenia wszystkim doskonale znane mój dziadek grywał z tym Niemcem w szachy, dyskutował i namawiał go do tego żeby niezbyt sumiennie wykonywał rozkazy. Skutkiem tego dziadkowa wioska przez wojnę przeszła względnie lekko, konfiskaty nie były aż tak intensywne jak w wielu innych miejscach. Niemiec zaś i tak czując się, nie bez powodu, dosyć winny dał radę przetransportować zegar ze swojej miejscowości do Polski i dać go dziadkowi który pewnie Niemcowi pomógł zachować swoje człowieczeństwo w stanie znacznie lepszym aniżeli wielu innych rodaków. Po wojnie, pomimo młodego wieku dziadka, reszta wioski zresztą chciała go zrobić sołtysem ale dziadek odmówił i się w nic takiego nie chciał bawić.
Lekko wątpiłem w tę historię rodzinną, bo to trochę brzmiało aż nazbyt bajkowo jak na tematen czas. Ale zegar rzeczywiście jest niemiecki. Rzeczywiście wszyscy sąsiedzi darzyli dziadka olbrzymim szacunkiem zaś w okolicy nie mieszkali żadni Żydzi także nawet taka bardzo nieprzyjemna ewentualność wydania ich w zamian za względny spokój nie mogła się w rzeczywistości wydarzyć. Czy oficer po prostu gdzie indziej ukradł inny, fajniejszy zegar i tak przy okazji pozbył się starego grata - tego się nigdy nie dowiem.
Dziadek od dawna niestety nie żyje, zegar został podniszczony przez babcię która go kiedyś czyściła zbyt mocnym siuwaksem zaś sam mechanizm nie jest sprawny, wedle rodzinnej legendy przestał bić w dniu śmierci dziadka ale w tej akurat historyjce to sami pewnie się domyślacie Ile jest prawdy.
Ostatnio chodziło za mną żeby jakoś ten zegar odrestaurować ale pojęcia nie mam jak się za to zabrać żeby nie pójść z torbami, bo sprzedawać go na pewno nie zamierzam. Ot, proza drugowojennego życia na wiosce i taki nietypowy artefakt po tamtych wydarzeniach. Pojęcia nie mam z którego roku jest sam zegar, będę musiał się trochę tematem mocniej zainteresować żeby to ustalić.
Wszystkich Świętych za pasem i dzisiaj taki polityczny dzień i jakoś mi się ta historia po głowie tłucze.
#historiajednejfotografii #historia #drugawojnaswiatowa
Dziadek był jedyną osobą w wiosce która mówiła po niemiecku, skończył przedwojenne gimnazjum z wyróżnieniem i nawet nauczyciele przekonywali go i chcieli mu pomóc żeby szedł do uniwersytetu. Dziadek z powodu powinności wobec schorowanej matki już wtedy rmatki którzy zresztą ledwo wojny dożyła wolał jednak zostać na gospodarce i pomagać, zresztą gdyby poszedł studiować to pewnie bym teraz z wami tutaj nie pisał, bo wojny by nie przeżył jakby studiował w nie aż tak dalekiej Warszawie. Tak się złożyło, że w trakcie wojny wioska była pod kontrolą młodego Niemca, niewiele starszego niż mój dziadek. Dziadek z racji znajomości języka dawał radę się z nim dogadywać w trakcie wojny i podczas gdy w Warszawie odległej o jakieś trzy-cztery godziny jazdy konnym powozem działy się wydarzenia wszystkim doskonale znane mój dziadek grywał z tym Niemcem w szachy, dyskutował i namawiał go do tego żeby niezbyt sumiennie wykonywał rozkazy. Skutkiem tego dziadkowa wioska przez wojnę przeszła względnie lekko, konfiskaty nie były aż tak intensywne jak w wielu innych miejscach. Niemiec zaś i tak czując się, nie bez powodu, dosyć winny dał radę przetransportować zegar ze swojej miejscowości do Polski i dać go dziadkowi który pewnie Niemcowi pomógł zachować swoje człowieczeństwo w stanie znacznie lepszym aniżeli wielu innych rodaków. Po wojnie, pomimo młodego wieku dziadka, reszta wioski zresztą chciała go zrobić sołtysem ale dziadek odmówił i się w nic takiego nie chciał bawić.
Lekko wątpiłem w tę historię rodzinną, bo to trochę brzmiało aż nazbyt bajkowo jak na tematen czas. Ale zegar rzeczywiście jest niemiecki. Rzeczywiście wszyscy sąsiedzi darzyli dziadka olbrzymim szacunkiem zaś w okolicy nie mieszkali żadni Żydzi także nawet taka bardzo nieprzyjemna ewentualność wydania ich w zamian za względny spokój nie mogła się w rzeczywistości wydarzyć. Czy oficer po prostu gdzie indziej ukradł inny, fajniejszy zegar i tak przy okazji pozbył się starego grata - tego się nigdy nie dowiem.
Dziadek od dawna niestety nie żyje, zegar został podniszczony przez babcię która go kiedyś czyściła zbyt mocnym siuwaksem zaś sam mechanizm nie jest sprawny, wedle rodzinnej legendy przestał bić w dniu śmierci dziadka ale w tej akurat historyjce to sami pewnie się domyślacie Ile jest prawdy.
Ostatnio chodziło za mną żeby jakoś ten zegar odrestaurować ale pojęcia nie mam jak się za to zabrać żeby nie pójść z torbami, bo sprzedawać go na pewno nie zamierzam. Ot, proza drugowojennego życia na wiosce i taki nietypowy artefakt po tamtych wydarzeniach. Pojęcia nie mam z którego roku jest sam zegar, będę musiał się trochę tematem mocniej zainteresować żeby to ustalić.
Wszystkich Świętych za pasem i dzisiaj taki polityczny dzień i jakoś mi się ta historia po głowie tłucze.
#historiajednejfotografii #historia #drugawojnaswiatowa
Rok produkcji i producenta masz w środku. Na cyferblacie masz nazwę producenta. Wygląda na drezdeński. To duży mechanizm i popularny, nie zbankrutujesz na naprawę, prędzej cholery dostaniesz od kurantów. Moi dziadkowie mieli podobny.
Co za pomysł myć mebel jakimś siuwaksem? Można go pięknie odnowić. Wnuki ci podziękują. Btw, taki zegar powinien co dziesięć lat przejść przegląd. U ciebie zapewne zmęczona sprężyna i balans do wymiany.
Podoba się dla mnie ta historia
@DiscoKhan Moja mama ma taki ok. 100-letni zegar wiszący. Piękny. Całe dzieciństwo mnie fascynował. W końcu oddała do odnowienia zaprzyjaźnionej firmie, a potem ja... nie poznałem tego zegara. W negatywnym sensie oczywiście. Oni po prostu pomalowali to jakąś błyszczącą farbą i te wszystkie słoje i fascynujące detale zniknęły pod grubą warstwą farby. Miałem wrażenie, że część rzeźbień usunięto, zamiast dorabiać nowe aby było symetrycznie.
Tak więc mnie ta renowacja zszokowała i nie podobała mi się, ale zachowałem uwagi dla siebie, bo mamie się efekt podobał.
Przytaczam tę historię na dowód, że nawet "fachowcy" potrafią spierdolić renowację zabytkowego zegara. Trzeba uważać komu się to powierza.
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia
Nauki medyczne na początku XX wieku były daleko zaawansowane od średniowiecznych czasów pijawek, ale mimo to większość metod leczenia i wyrobów medycznych była błędna, a często nawet barbarzyńska według naszych współczesnych standardów.
Wydawało się, że mają dobre intencje, zbudowano dziwaczne urządzenia, które miały pomagać chorym pacjentom. Do mieszanki dodano także odrobinę pseudonauki i szarlatanerii.
Przez lata naukowcy i lekarze eksperymentowali z naprawdę dziwnie wyglądającymi urządzeniami, które miały wątpliwy wpływ na pacjentów, czasami po prostu będąc placebo.
Niezależnie od tego, czy wynikało to z braku badań w tamtym czasie, czy też oportuniści chcieli szybko zarobić – medycyna z pewnością przeszła przez dziwne czasy.
Te stare fotografie przedstawiają okropne procedury leczenia, przerażające narzędzia medyczne i nawiedzone urządzenia medyczne, które w wielu przypadkach nie miały tak naprawdę pozytywnego wpływu na pacjentów.
Zdjęcie nr 1.
Pomiar fal mózgowych, 1940. Maszyna (z 4 elastycznymi prętami przymocowanymi do mózgu w celu przesyłania danych) do pomiaru fal mózgowych. Został zaprojektowany i używany w 1940 roku.
Zdjęcie nr 2.
Przenośny respirator, czyli żelazne płuco, zaprojektowany tak, aby umożliwić pacjentom powrót do zdrowia w domu. 1955.
Zdjęcie nr 3.
Doktor G. H. Byford stoi pod bębnem optokinetycznym, nosząc soczewkę kontaktową z miniaturową lampą przytwierdzoną do soczewki, podczas eksperymentu mającego na celu zbadanie odruchowych ruchów oczu i ich powiązania ze złudzeniami wzrokowymi, w Instytucie Medycyny Lotniczej RAF w Farnborough. 1960.
Zdjęcie nr 4.
Kombinezon druciany przeznaczony do pomiaru temperatury ciała podczas badania fizjologicznych skutków dużej prędkości i podróży kosmicznych. 1960.
Zdjęcie nr 5.
Obracająca się maszyna kobaltowa krążąca wokół ciała pacjenta, atakująca guzy nowotworowe. 1955.
Nauki medyczne na początku XX wieku były daleko zaawansowane od średniowiecznych czasów pijawek, ale mimo to większość metod leczenia i wyrobów medycznych była błędna, a często nawet barbarzyńska według naszych współczesnych standardów.
Wydawało się, że mają dobre intencje, zbudowano dziwaczne urządzenia, które miały pomagać chorym pacjentom. Do mieszanki dodano także odrobinę pseudonauki i szarlatanerii.
Przez lata naukowcy i lekarze eksperymentowali z naprawdę dziwnie wyglądającymi urządzeniami, które miały wątpliwy wpływ na pacjentów, czasami po prostu będąc placebo.
Niezależnie od tego, czy wynikało to z braku badań w tamtym czasie, czy też oportuniści chcieli szybko zarobić – medycyna z pewnością przeszła przez dziwne czasy.
Te stare fotografie przedstawiają okropne procedury leczenia, przerażające narzędzia medyczne i nawiedzone urządzenia medyczne, które w wielu przypadkach nie miały tak naprawdę pozytywnego wpływu na pacjentów.
Zdjęcie nr 1.
Pomiar fal mózgowych, 1940. Maszyna (z 4 elastycznymi prętami przymocowanymi do mózgu w celu przesyłania danych) do pomiaru fal mózgowych. Został zaprojektowany i używany w 1940 roku.
Zdjęcie nr 2.
Przenośny respirator, czyli żelazne płuco, zaprojektowany tak, aby umożliwić pacjentom powrót do zdrowia w domu. 1955.
Zdjęcie nr 3.
Doktor G. H. Byford stoi pod bębnem optokinetycznym, nosząc soczewkę kontaktową z miniaturową lampą przytwierdzoną do soczewki, podczas eksperymentu mającego na celu zbadanie odruchowych ruchów oczu i ich powiązania ze złudzeniami wzrokowymi, w Instytucie Medycyny Lotniczej RAF w Farnborough. 1960.
Zdjęcie nr 4.
Kombinezon druciany przeznaczony do pomiaru temperatury ciała podczas badania fizjologicznych skutków dużej prędkości i podróży kosmicznych. 1960.
Zdjęcie nr 5.
Obracająca się maszyna kobaltowa krążąca wokół ciała pacjenta, atakująca guzy nowotworowe. 1955.
Zdjęcie nr 9.
Osobista komora ciśnieniowa Winstona Churchilla, stworzona, aby umożliwić mu bezpieczne wykonywanie lotów na dużych wysokościach. 1947.
Zdjęcie nr 10.
Trzy plastikowe humanoidalne skorupy lub manekiny co kto lubi xD, wypełnione roztworem chlorku sodu, używane do pomiaru radioaktywności.
Zdjęcie nr 11.
Krzesło Bergonic do ogólnego leczenia elektrycznego w celu uzyskania efektu psychologicznego w przypadkach psychoneurotycznych. (Epoka I wojny światowej)
@suseu
>plastikowe humanoidalne muszle
Tłumaczenie Ci się jebło. "Shell" to muszla ale też skorupa lub ogólnie coś pustego w środku. W tym przypadku bardziej pasuje nie dosłowne ale za to dokładne, manekiny.
@SpokoZiomek poprawiłem
@suseu Opie nie wiesz o czym piszesz.
Zdjęcia 5 i 6 przedstawiają urządzenia do radioterapii - nie jest to żadna szarlataneria, pseudonauka czy też barbarzyńska metoda leczenia xD Podobne urządzenia stosowane są do dziś, choć bomby kobaltowe (fot. 5)zostałyby raczej wyparte przez przyspieszacze liniowe (fot. 6) ze względu na szybsze czasy napromieniania oraz możliwość osiągnięcia wyższych energii wiązek.
Widać napracowanko, grzmot się należy.
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia
Gnathograph: niewygodne urządzenie było używane do pomiaru dopasowania sztucznych zębów od lat trzydziestych XX wieku
Gnatograf, zaprojektowany do pomiaru zębów pacjenta i kierunku zgryzu, został opracowany przez dr Beverly McCollum w latach trzydziestych XX wieku.
Urządzenie mierzy ustawienie zębów, co pomaga dentyście w optymalizacji wzorca zgryzu pacjenta. Zamocowane na szczękach, jak pokazano poniżej, urządzenie rejestruje położenie zębów i kierunek „zgryzu”, pomagając dentyście w prostowaniu zębów lub dopasowywaniu wkładów, koron, mostów i płytek.
Gnathograph: niewygodne urządzenie było używane do pomiaru dopasowania sztucznych zębów od lat trzydziestych XX wieku
Gnatograf, zaprojektowany do pomiaru zębów pacjenta i kierunku zgryzu, został opracowany przez dr Beverly McCollum w latach trzydziestych XX wieku.
Urządzenie mierzy ustawienie zębów, co pomaga dentyście w optymalizacji wzorca zgryzu pacjenta. Zamocowane na szczękach, jak pokazano poniżej, urządzenie rejestruje położenie zębów i kierunek „zgryzu”, pomagając dentyście w prostowaniu zębów lub dopasowywaniu wkładów, koron, mostów i płytek.
@suseu - no i jak się prości ludzie nie mieli kiedyś bać dentysty?
@koszotorobur jak co drugi przyrząd wyglądał jak akcesoria do BDSM
@tankowiec_lotus robiłeś kiedyś rezonans, czy wycisk zębów? Bark mi badali, 40 minut leżąc bez ruchu (pomijam lanie kontrastu igłą jak długopis). Klima rady nie dawała - środek lata, 36 na zewnątrz. W uj polecam. Za 100 lat z tego też beka będzie. O wycisku nie wspominam. Do dzisiaj mam ochotę podjechać do gabinetu i zamordować osobę, która „silikon” lała mi do gardła.
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii albo i nie #usa #historia
Henry Ford nie był pierwszym który stworzył linię montażową*, ale jego samochód i ruchoma linia montażowa odniosły z pewnością największe sukcesy i zapadły w pamięć.
Po stworzeniu swojej wersji samochodu w 1896 roku Ford przeniósł warsztaty najpierw do Mack Avenue, a później do Piquette Avenue w Detroit.
Te dwie pierwsze fabryki były obiektami na małą skalę, przeznaczonymi do ograniczonej produkcji samochodów. Dopiero w 1913 roku w trzeciej fabryce Forda w Highland Park rozpoczęła się masowa produkcja na naprawdę dużą skalę.
Jak widać na tych rzadkich zdjęciach, Ford stosował w całej fabryce metody montażowe we wszystkich aspektach produkcji samochodów. Wynikający z tego wzrost wydajności i obniżki cen skłoniły producentów każdego typu do przyjęcia innowacyjnych metod produkcji Forda.
W 1907 roku Henry Ford ogłosił swój cel dla Ford Motor Company: stworzenie „samochodu dla wielkiego tłumu”. W tamtych czasach samochody były drogimi maszynami produkowanymi na zamówienie.
Inżynierowie Forda zrobili pierwszy krok w tym kierunku, projektując Model T, prosty, solidny samochód, nie oferujący żadnych opcji fabrycznych, nawet wyboru koloru.
Model T został zbudowany tak, aby był trwały w eksploatacji na wyboistych amerykańskich drogach wiejskich tamtego okresu, ekonomiczny w obsłudze oraz łatwy w utrzymaniu i naprawie. Po raz pierwszy wprowadzono go na rynek w 1908 r., a wyprodukowano ponad 15 milionów egzemplarzy, zanim zaprzestano jego produkcji w 1927 r.
Od samego początku Model T był tańszy niż większość innych samochodów, ale nadal był nieosiągalny dla „masy”.
Ford zdał sobie sprawę, że aby obniżyć cenę, potrzebuje bardziej wydajnego sposobu produkcji samochodu. On i jego zespół przyjrzeli się innym branżom i znaleźli cztery zasady, które pomogłyby osiągnąć ich cel: części wymienne, ciągły przepływ, podział pracy i ograniczanie zmarnowanego wysiłku.
Stosowanie wymiennych części oznaczało, że poszczególne elementy samochodu były za każdym razem takie same. W ten sposób każdy zawór będzie pasował do każdego silnika, każda kierownica będzie pasować do każdego podwozia.
Oznaczało to ulepszenie maszyn i narzędzi skrawających używanych do wytwarzania części. Maszyny zostały wyregulowane tak aby mógł je obsługiwać nisko wykwalifikowany robotnik, zastępując wykwalifikowanego rzemieślnika, który wcześniej wykonywał części ręcznie.
Aby usprawnić przebieg pracy, należało ją zorganizować w taki sposób, aby po zakończeniu jednego zadania rozpoczynało się kolejne, przy minimalnym czasie spędzonym na konfiguracji. Inspiracją dla Forda były pakowalnie mięsa w Chicago i przenośnik taśmowy młyna zbożowego, który widział.
Następnie podzielił pracę, dzieląc montaż Modelu T na 84 odrębne etapy.
Każdy pracownik został przeszkolony w zakresie wykonywania tylko jednego z tych kroków. Ford wezwał Fredericka Taylora, twórcę „naukowego zarządzania”, do przeprowadzenia badań czasu i ruchu w celu określenia dokładnej szybkości, z jaką powinna przebiegać praca, oraz dokładnych ruchów, jakie powinni wykonywać pracownicy, aby wykonać swoje zadania.
Technika montażu Forda składała się z dwóch podstawowych elementów: systemu przenośników i ograniczenia każdego pracownika do jednego, powtarzalnego zadania. Pomimo zwodniczej prostoty technika ta wymagała skomplikowanego planowania i synchronizacji.
W rezultacie samochody Forda schodziły z linii produkcyjnej w odstępach trzyminutowych, znacznie szybciej niż w przypadku poprzednich metod, skracając czas produkcji z 12 godzin wcześniej do 93 minut w 1914 r., przy mniejszym zużyciu siły roboczej.
W 1914 roku Ford wyprodukował więcej samochodów niż wszyscy inni producenci samochodów razem wzięci. Model T odniósł wielki sukces komercyjny i zanim Ford wyprodukował 10-milionowy samochód, połowa wszystkich samochodów na świecie to były Fordy.
Odniósł taki sukces, że Ford nie musiał kupić żadnych reklam w latach 1917–1923, Model T stał się tak sławny, że ludzie uznali go za normę.
W sumie wyprodukowano ponad 15 milionów Modelu T, osiągając poziom od 9 000 do 10 000 samochodów dziennie w 1925 r., czyli 2 miliony rocznie, więcej niż jakikolwiek inny model tamtych czasów, za cenę zaledwie 260 dolarów (obecnie 4017 dolarów).
Ford Model T został uznany za najbardziej wpływowy samochód XX wieku w konkursie Samochód Stulecia w 1999 roku, wyprzedzając BMC Mini, Citroëna DS i Volkswagena Beetle.
Model T Forda odniósł sukces nie tylko dlatego, że zapewniał niedrogi transport na masową skalę, ale także dlatego, że samochód ten oznaczał innowację dla wschodzącej klasy średniej i stał się potężnym symbolem epoki modernizacji Stanów Zjednoczonych.
*Ransom Eli Olds stworzył i opatentował linię montażową w 1901 roku. Przejście na ten proces pozwoliło jego firmie produkującej samochody zwiększyć produkcję o 500 procent w ciągu jednego roku.
Olds wynalazł i jako pierwszy wykorzystał w produkcji linię montażową, którą także opatentował. Znany jako twórca linii montażowych Henry Ford uruchomił swoją dopiero w 1907, jednak jego konstrukcja była daleko bardziej wydajna niż linia montażowa Oldsa
Ransom Eli Olds − amerykański inżynier i przedsiębiorca, założyciel przedsiębiorstwa Oldsmobile.
Henry Ford nie był pierwszym który stworzył linię montażową*, ale jego samochód i ruchoma linia montażowa odniosły z pewnością największe sukcesy i zapadły w pamięć.
Po stworzeniu swojej wersji samochodu w 1896 roku Ford przeniósł warsztaty najpierw do Mack Avenue, a później do Piquette Avenue w Detroit.
Te dwie pierwsze fabryki były obiektami na małą skalę, przeznaczonymi do ograniczonej produkcji samochodów. Dopiero w 1913 roku w trzeciej fabryce Forda w Highland Park rozpoczęła się masowa produkcja na naprawdę dużą skalę.
Jak widać na tych rzadkich zdjęciach, Ford stosował w całej fabryce metody montażowe we wszystkich aspektach produkcji samochodów. Wynikający z tego wzrost wydajności i obniżki cen skłoniły producentów każdego typu do przyjęcia innowacyjnych metod produkcji Forda.
W 1907 roku Henry Ford ogłosił swój cel dla Ford Motor Company: stworzenie „samochodu dla wielkiego tłumu”. W tamtych czasach samochody były drogimi maszynami produkowanymi na zamówienie.
Inżynierowie Forda zrobili pierwszy krok w tym kierunku, projektując Model T, prosty, solidny samochód, nie oferujący żadnych opcji fabrycznych, nawet wyboru koloru.
Model T został zbudowany tak, aby był trwały w eksploatacji na wyboistych amerykańskich drogach wiejskich tamtego okresu, ekonomiczny w obsłudze oraz łatwy w utrzymaniu i naprawie. Po raz pierwszy wprowadzono go na rynek w 1908 r., a wyprodukowano ponad 15 milionów egzemplarzy, zanim zaprzestano jego produkcji w 1927 r.
Od samego początku Model T był tańszy niż większość innych samochodów, ale nadal był nieosiągalny dla „masy”.
Ford zdał sobie sprawę, że aby obniżyć cenę, potrzebuje bardziej wydajnego sposobu produkcji samochodu. On i jego zespół przyjrzeli się innym branżom i znaleźli cztery zasady, które pomogłyby osiągnąć ich cel: części wymienne, ciągły przepływ, podział pracy i ograniczanie zmarnowanego wysiłku.
Stosowanie wymiennych części oznaczało, że poszczególne elementy samochodu były za każdym razem takie same. W ten sposób każdy zawór będzie pasował do każdego silnika, każda kierownica będzie pasować do każdego podwozia.
Oznaczało to ulepszenie maszyn i narzędzi skrawających używanych do wytwarzania części. Maszyny zostały wyregulowane tak aby mógł je obsługiwać nisko wykwalifikowany robotnik, zastępując wykwalifikowanego rzemieślnika, który wcześniej wykonywał części ręcznie.
Aby usprawnić przebieg pracy, należało ją zorganizować w taki sposób, aby po zakończeniu jednego zadania rozpoczynało się kolejne, przy minimalnym czasie spędzonym na konfiguracji. Inspiracją dla Forda były pakowalnie mięsa w Chicago i przenośnik taśmowy młyna zbożowego, który widział.
Następnie podzielił pracę, dzieląc montaż Modelu T na 84 odrębne etapy.
Każdy pracownik został przeszkolony w zakresie wykonywania tylko jednego z tych kroków. Ford wezwał Fredericka Taylora, twórcę „naukowego zarządzania”, do przeprowadzenia badań czasu i ruchu w celu określenia dokładnej szybkości, z jaką powinna przebiegać praca, oraz dokładnych ruchów, jakie powinni wykonywać pracownicy, aby wykonać swoje zadania.
Technika montażu Forda składała się z dwóch podstawowych elementów: systemu przenośników i ograniczenia każdego pracownika do jednego, powtarzalnego zadania. Pomimo zwodniczej prostoty technika ta wymagała skomplikowanego planowania i synchronizacji.
W rezultacie samochody Forda schodziły z linii produkcyjnej w odstępach trzyminutowych, znacznie szybciej niż w przypadku poprzednich metod, skracając czas produkcji z 12 godzin wcześniej do 93 minut w 1914 r., przy mniejszym zużyciu siły roboczej.
W 1914 roku Ford wyprodukował więcej samochodów niż wszyscy inni producenci samochodów razem wzięci. Model T odniósł wielki sukces komercyjny i zanim Ford wyprodukował 10-milionowy samochód, połowa wszystkich samochodów na świecie to były Fordy.
Odniósł taki sukces, że Ford nie musiał kupić żadnych reklam w latach 1917–1923, Model T stał się tak sławny, że ludzie uznali go za normę.
W sumie wyprodukowano ponad 15 milionów Modelu T, osiągając poziom od 9 000 do 10 000 samochodów dziennie w 1925 r., czyli 2 miliony rocznie, więcej niż jakikolwiek inny model tamtych czasów, za cenę zaledwie 260 dolarów (obecnie 4017 dolarów).
Ford Model T został uznany za najbardziej wpływowy samochód XX wieku w konkursie Samochód Stulecia w 1999 roku, wyprzedzając BMC Mini, Citroëna DS i Volkswagena Beetle.
Model T Forda odniósł sukces nie tylko dlatego, że zapewniał niedrogi transport na masową skalę, ale także dlatego, że samochód ten oznaczał innowację dla wschodzącej klasy średniej i stał się potężnym symbolem epoki modernizacji Stanów Zjednoczonych.
*Ransom Eli Olds stworzył i opatentował linię montażową w 1901 roku. Przejście na ten proces pozwoliło jego firmie produkującej samochody zwiększyć produkcję o 500 procent w ciągu jednego roku.
Olds wynalazł i jako pierwszy wykorzystał w produkcji linię montażową, którą także opatentował. Znany jako twórca linii montażowych Henry Ford uruchomił swoją dopiero w 1907, jednak jego konstrukcja była daleko bardziej wydajna niż linia montażowa Oldsa
Ransom Eli Olds − amerykański inżynier i przedsiębiorca, założyciel przedsiębiorstwa Oldsmobile.
Jestem zaskoczony jak duże to było auto
Fajny wpis. Czytałem, że Thomas Bata (ten od butów) w Czechach był zafascynowany automatyzacją produkcji na wzór forda i wprowadzał to w swoich zakładach produkcyjnych odnosząc spore sukcesy. Taki europejski ford tylko od butów
@ColonelWalterKurtz wiadomo, Eurpejczycy pieszo, Amerykańce autem
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii albo i nie #japonia #historia
Zdjęcia przedstawiają starą japońską sztukę dostarczania makaronu soba na rowerach, lata 1900–1950 r.
Te niesamowite stare fotografie przedstawiają japońskich demae, czyli dostawców, którzy odważnie przemierzali zatłoczone ulice, dźwigając na ramionach wieże z dziesiątkami gorących posiłków, aby nakarmić głodne masy.
Dostarczanie żywności zwanej demae było pierwotnie usługą zamożnych daimyō (panów feudalnych) w XVIII wieku. Bogaty daimyo wysyłał służbę, aby poinformować właścicieli sklepów, że chcą, aby żywność została dostarczona do ich domów. Z biegiem czasu demae stało się bardziej popularne i dostępne dla klasy średniej.
Bycie dostawcą makaronu wymagało specjalnej techniki układania wież z jedzeniem na ramionach podczas jazdy rowerem po ruchliwych ulicach.
Jednym z najpopularniejszych dań podawanych tą metodą była soba, makaron gryczany, który można jeść na zimno z sosem lub podawać w gorącym bulionie. Danie było niedrogie i można je było transportować bez utraty smaku i wyglądu.
Tradycja jedzenia soby wywodzi się z okresu Tokugawa, zwanego także okresem Edo, trwającego od 1603 do 1868 roku. W okresie Tokugawy w każdej dzielnicy znajdowały się lokale soba w których również serwowało się sake(alkohol).
W tamtym czasie ludność Edo (Tokio), znacznie bogatsza niż biedota wiejska, była bardziej podatna na beri-beri* ze względu na duże spożycie białego ryżu o niskiej zawartości tiaminy. Odkryto, że można zapobiegać beri-beri poprzez regularne spożywanie soby bogatej w tiaminę.
Soba jest zwykle jedzona pałeczkami, a w Japonii akceptowane jest głośne siorbanie makaronu. Jest to szczególnie częste w przypadku gorącego makaronu, ponieważ szybkie wciąganie makaronu do ust pomaga je schłodzić. Jednak spokojne spożywanie makaronu nie jest już rzadkością.
Metoda dostarczania soby na rowerach nie jest już praktykowana.
*Beri beri to choroba pojawiająca się w wyniku niedoboru witaminy B1, czyli tiaminy. Jest to skrajna postać awitaminozy, w dawniejszych czasach prowadząca najczęściej do śmierci. Beri beri zaburza pracę układu nerwowego, układu sercowo-naczyniowego oraz układu odpornościowego. Powoduje drżenie, osłabienie i zanik mięśni, kołatanie serca, zaburzenia pamięci oraz dolegliwości ze strony układu pokarmowego.
Zdjęcia przedstawiają starą japońską sztukę dostarczania makaronu soba na rowerach, lata 1900–1950 r.
Te niesamowite stare fotografie przedstawiają japońskich demae, czyli dostawców, którzy odważnie przemierzali zatłoczone ulice, dźwigając na ramionach wieże z dziesiątkami gorących posiłków, aby nakarmić głodne masy.
Dostarczanie żywności zwanej demae było pierwotnie usługą zamożnych daimyō (panów feudalnych) w XVIII wieku. Bogaty daimyo wysyłał służbę, aby poinformować właścicieli sklepów, że chcą, aby żywność została dostarczona do ich domów. Z biegiem czasu demae stało się bardziej popularne i dostępne dla klasy średniej.
Bycie dostawcą makaronu wymagało specjalnej techniki układania wież z jedzeniem na ramionach podczas jazdy rowerem po ruchliwych ulicach.
Jednym z najpopularniejszych dań podawanych tą metodą była soba, makaron gryczany, który można jeść na zimno z sosem lub podawać w gorącym bulionie. Danie było niedrogie i można je było transportować bez utraty smaku i wyglądu.
Tradycja jedzenia soby wywodzi się z okresu Tokugawa, zwanego także okresem Edo, trwającego od 1603 do 1868 roku. W okresie Tokugawy w każdej dzielnicy znajdowały się lokale soba w których również serwowało się sake(alkohol).
W tamtym czasie ludność Edo (Tokio), znacznie bogatsza niż biedota wiejska, była bardziej podatna na beri-beri* ze względu na duże spożycie białego ryżu o niskiej zawartości tiaminy. Odkryto, że można zapobiegać beri-beri poprzez regularne spożywanie soby bogatej w tiaminę.
Soba jest zwykle jedzona pałeczkami, a w Japonii akceptowane jest głośne siorbanie makaronu. Jest to szczególnie częste w przypadku gorącego makaronu, ponieważ szybkie wciąganie makaronu do ust pomaga je schłodzić. Jednak spokojne spożywanie makaronu nie jest już rzadkością.
Metoda dostarczania soby na rowerach nie jest już praktykowana.
*Beri beri to choroba pojawiająca się w wyniku niedoboru witaminy B1, czyli tiaminy. Jest to skrajna postać awitaminozy, w dawniejszych czasach prowadząca najczęściej do śmierci. Beri beri zaburza pracę układu nerwowego, układu sercowo-naczyniowego oraz układu odpornościowego. Powoduje drżenie, osłabienie i zanik mięśni, kołatanie serca, zaburzenia pamięci oraz dolegliwości ze strony układu pokarmowego.
@suseu Aż trudno uwierzyć, że to możliwe
Japońska sztuka dostarczania makaronu na rowerach brzmi komicznie, ale temat o dziwo ciekawy, dzięki za wrzutkę! 😀
@suseu jechać to jak jechać ale jak z tym wystartować a potem się zatrzymać?
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #kanada #historia
Nurkujący koń w Hanlan’s Point, Toronto, 1907 r.
Nurkujący koń w Hanlan’s Point, Toronto, 1907 r.
Wtf?!? Mieli tam aquapark dla koni?
@watss nie wpuszczają koni do aquaparku
więc ten ze zdjęcia widocznie wskoczył przez płot
Hopla w przepaść!
Hmmm otagowany jako historia jednej fotografii, a historii brak. Szkoda, bo wygląda na coś ciekawego
@alaMAkota Pokazy kaskaderskie z udziałem nurkujących koni rozpoczęły się w latach osiemdziesiątych XIX wieku i przez dziesięciolecia cieszyły się ogromną popularnością, pomimo oczywistego okrucieństwa wobec zwierząt i niebezpieczeństwa, jakie stwarzało. Jak na ironię, wydawało się, że bardziej dotyczyły jeźdźców niż koni.
Według Texas Escapes nurkowanie konne zostało „wynalezione” przez mężczyznę o imieniu William „Doc” Carver. Carver współpracował z Buffalo Billem Codym, ale w latach osiemdziesiątych XIX wieku podróżował po kraju ze swoim własnym programem na Dzikim Zachodzie. Był mistrzem w strzelectwie wyborowym, a jego umiejętności strzeleckie były główną atrakcją programu, ale po pewnym czasie dodał nowy chwyt: nurkujące konie.
Podobno w 1881 roku Carver przechodził przez most na rzece Platte (Nebraska), który częściowo się zawalił. Jego koń spadł/zanurkował do wód poniżej, co zainspirowało Carvera do opracowania aktu nurkującego konia.
Carver tresował różne zwierzęta i wyruszał w trasę. Rampę i wieżę zbudował jego syn, Al Floyd Carver.
Platformy ustawiono na wysokości 40 stóp. Nurkujący koń wbiegł po wyłożonej wykładziną rampie, podczas gdy jeździec czekał na szczycie i wspiął się na wierzch, gdy koń przebiegł obok, aby razem skoczyć.
Kiedy konie lądowały w zbiorniku o głębokości około 3 metrów, schodziły w dół, aż ich kopyta dotknęły dna, a następnie odpychały się, aby wrócić na powierzchnię. Nurkowie często trenowali z końmi latami, stopniowo przenosząc się na wyższe i bardziej wymagające platformy nurkowe.
Konie często podnosiły głowy do góry, aby pomóc sobie w pędzie. Nurkujący jeździec musiał uważać, aby trzymać głowę przechyloną na bok, w przeciwnym razie wynurzy się z zakrwawionym nosem, podbitymi oczami lub połamanymi kośćmi policzkowymi i obojczykami.
Jeźdźcem była dziewczyna.
Drugie zdjęcie to Sonora Webster w 1904 r.
@suseu od razu lepiej
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia
Ivan Unger i Gladys Roy grają w tenisa na skrzydle dwupłatowca. 1925 r.
Ivan Unger i Gladys Roy grają w tenisa na skrzydle dwupłatowca. 1925 r.
I bez spadochronu
Hardkor fest
@SuperSzturmowiec Czytałem że takich śmiałków było sporo i często ginęli.
A dzisiaj to włączy autopilota i wielki awiator
@suseu dziwna sprawa , że w niedzielę patrzyłem na to foto w książce a dzisiaj wpada na portal. Matrix, wszędzie matrix.
@wkielon Nie ma przypadków, są tylko znaki
@suseu w tym zdjęciu niesamowite (oprócz przedstawionej scenki) jest jego wykonanie. Foto ma ostrość a robione w locie (dwóch samolotów) i do tego w 1925 roku.
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #niemcy #historia
Żołnierz amerykański stoi pośród gruzów Pomnika Bitwy Narodów w Lipsku po ataku na miasto 18 kwietnia 1945 roku. Ogromny pomnik upamiętniający klęskę Napoleona w 1813 roku był jedną z ostatnich twierdz w mieście które się poddały. Stu pięćdziesięciu fanatyków SS z amunicją i z zapasami żywności na trzy miesiące okopało się i było zdeterminowanych aby wytrzymać tak długo, jak pozwolą im na to zapasy. Artyleria amerykańskiej Pierwszej Armii ostatecznie zmusiła oddziały SS do poddania się.
Żołnierz amerykański stoi pośród gruzów Pomnika Bitwy Narodów w Lipsku po ataku na miasto 18 kwietnia 1945 roku. Ogromny pomnik upamiętniający klęskę Napoleona w 1813 roku był jedną z ostatnich twierdz w mieście które się poddały. Stu pięćdziesięciu fanatyków SS z amunicją i z zapasami żywności na trzy miesiące okopało się i było zdeterminowanych aby wytrzymać tak długo, jak pozwolą im na to zapasy. Artyleria amerykańskiej Pierwszej Armii ostatecznie zmusiła oddziały SS do poddania się.
najpierw pomyslalem, ze to jakis stary kadr z Indiany Jones'a
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #niemcy #historia
Zastępca Burmistrza dr jur. Ernst Kurt Lisso, jego żona Renate Stephanie przewodniczy i ich córka Regina Lisso po popełnieniu samobójstwa przez cyjanek w Nowym Ratuszu w Lipsku, zrobili to aby uniknąć schwytania przez wojska amerykańskie. 18 kwietnia 1945 r.
Kapsułkę rozrywa się poprzez gryzienie, następnie zawartość (cyjanek potasu) zostaje połknięta. Cyjanek potasu sam w sobie nie jest śmiercionośny, musi zareagować z kwasami żołądkowymi, aby stać się cyjanowodorem.
Dawka śmiertelna tej substancji dla dorosłego człowieka wynosi zaledwie 0,2 g.
Zastępca Burmistrza dr jur. Ernst Kurt Lisso, jego żona Renate Stephanie przewodniczy i ich córka Regina Lisso po popełnieniu samobójstwa przez cyjanek w Nowym Ratuszu w Lipsku, zrobili to aby uniknąć schwytania przez wojska amerykańskie. 18 kwietnia 1945 r.
Kapsułkę rozrywa się poprzez gryzienie, następnie zawartość (cyjanek potasu) zostaje połknięta. Cyjanek potasu sam w sobie nie jest śmiercionośny, musi zareagować z kwasami żołądkowymi, aby stać się cyjanowodorem.
Dawka śmiertelna tej substancji dla dorosłego człowieka wynosi zaledwie 0,2 g.
Ta sama scena z innego ujęcia:
@Sahelantrop Nie do końca ta sama, facet przy biurku został lekko przestawiony przez fotografa
z perspektywy czasu to nic by mu nie zrobili i pewnie zostalby ponownie burmistrzem
@Bajo-Jajo jak większość
@Bajo-Jajo Pewnie tak. W RFN była cała masa urzędników, sędziów czy wojskowych, którzy mieli swoje korzenie i powiązania z NSDAP. Taka Bundeswehra to chyba dopiero w 1978 roku pozbyła się ostatnich wojaków, którzy służyli jeszcze Hitlerowi. I w sumie nie ma się co dziwić RFN. Innych przedstawicieli elit nie umoczonych w romans z nazizmem po prostu w kraju nie było.
Gdyby bali się hord czerwonej dziczy że wschodu, to rozumiem. Ale samobójstwo przed Amerykanami ?
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia
3rd Avenue patrząc na południe od stacji Fulton Street. 1948 r. Nowy Jork
3rd Avenue patrząc na południe od stacji Fulton Street. 1948 r. Nowy Jork
@suseu #historiajednejfotografii
Epicka historia.
@HollyMolly Też mnie poruszyła ta historia xD
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia #statki
Zdjęcia statku Marine Angel przepływającego przez rzekę Chicago, 1953 r.
Ten olbrzym o stalowym kadłubie miał prawie 634 stopy długości (193 m) i 70 stóp szerokości (21,3 m), a według relacji Chicago Tribune frachtowiec miał zaledwie siedem cali prześwitu z każdej strony na Van Buren Street.
Moc pochodziła z silnika z turbiną parową o mocy 9900 KM.
Barka samorozładowcza została zbudowana w 1945 roku jako typu C4-S-B2 przez Sun Shipbuilding and Drydock Co. w Chester w Pensylwanii i ochrzczona jako Marine Angel.
Marine Angel został przejęty przez Amerisand Steamship Co. w 1952 r., z częściową własnością podzieloną z Boland & Cornelius, którego flota miała obsługiwać przebudowany statek na Wielkich Jeziorach.
Modernizacja obejmowała wydłużenie o 123 stopy(37,5 m); nowy, pełniejszy łuk; wymiana sterówki na śródokręciu na nową sterówkę dziobową; i remont jej silnika. Dokonano tego w Maryland Drydock Co., Baltimore, Maryland.
Zdjęcia statku Marine Angel przepływającego przez rzekę Chicago, 1953 r.
Ten olbrzym o stalowym kadłubie miał prawie 634 stopy długości (193 m) i 70 stóp szerokości (21,3 m), a według relacji Chicago Tribune frachtowiec miał zaledwie siedem cali prześwitu z każdej strony na Van Buren Street.
Moc pochodziła z silnika z turbiną parową o mocy 9900 KM.
Barka samorozładowcza została zbudowana w 1945 roku jako typu C4-S-B2 przez Sun Shipbuilding and Drydock Co. w Chester w Pensylwanii i ochrzczona jako Marine Angel.
Marine Angel został przejęty przez Amerisand Steamship Co. w 1952 r., z częściową własnością podzieloną z Boland & Cornelius, którego flota miała obsługiwać przebudowany statek na Wielkich Jeziorach.
Modernizacja obejmowała wydłużenie o 123 stopy(37,5 m); nowy, pełniejszy łuk; wymiana sterówki na śródokręciu na nową sterówkę dziobową; i remont jej silnika. Dokonano tego w Maryland Drydock Co., Baltimore, Maryland.
@suseu poszperalem i okazuje się, że wkradl się jakie gier do Twojego wpisu, miał dokładnie 21,37m szerokości :)
@nxo *błąd
Śmiesznie by było jakby ją rozbudowali za bardzo o te parę centymetrów i by nie mogła przepłynąć 😄
@Johnnoosh paanie to się robi jak przy wszelkich majsterkowaniach i remontach , jak coś się nie mieści to cykl młoteczkiem i się mieści
Fiu fiu! Ale bydle!
Takim statkiem można zabić!
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #anglia #historia
Brytyjski czołg na platformie kolejowej jest ciągnięty przez lokomotywę parową z fabryki w Midlands z przeznaczeniem na front wschodni, aby pomóc Związkowi Radzieckiemu. 1941 r.
Brytyjski czołg na platformie kolejowej jest ciągnięty przez lokomotywę parową z fabryki w Midlands z przeznaczeniem na front wschodni, aby pomóc Związkowi Radzieckiemu. 1941 r.
Jednak granie w War Thunder się na coś przydało bo od razu wiedziałem ze to Matilda xD
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #niemcy #historia
Niemieccy naukowcy testujący Messerschmitta Bf 109 w tunelu aerodynamicznym, 1940 r.
Motto napisane na orle za samolotem głosi: „Naród niemiecki wywalczy sobie należne mu miejsce w świecie podbijając powietrze”.
Niemieccy naukowcy testujący Messerschmitta Bf 109 w tunelu aerodynamicznym, 1940 r.
Motto napisane na orle za samolotem głosi: „Naród niemiecki wywalczy sobie należne mu miejsce w świecie podbijając powietrze”.
@suseu naszczescie hitler wolal czolgi, i to koniecznie duze xD
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #niemcy #historia
Nazistowski wiec w Katedrze Światła, 1937 r.
Katedra Światła była głównym elementem estetycznym wieców partii nazistowskiej w Norymberdze począwszy od 1933 roku. Składała się ze 130 reflektorów przeciwlotniczych, rozmieszczonych w odstępach co 12 metrów, skierowanych w niebo, tworząc szereg pionowych pasów otaczających publiczność.
Efekt był znakomity, zarówno od strony projektu, jak i na zewnątrz. Katedra światła została udokumentowana w nazistowskim filmie propagandowym Festliches Nürnberg, wydanym w 1937 roku.
Nazistowski wiec w Katedrze Światła, 1937 r.
Katedra Światła była głównym elementem estetycznym wieców partii nazistowskiej w Norymberdze począwszy od 1933 roku. Składała się ze 130 reflektorów przeciwlotniczych, rozmieszczonych w odstępach co 12 metrów, skierowanych w niebo, tworząc szereg pionowych pasów otaczających publiczność.
Efekt był znakomity, zarówno od strony projektu, jak i na zewnątrz. Katedra światła została udokumentowana w nazistowskim filmie propagandowym Festliches Nürnberg, wydanym w 1937 roku.
@suseu tutaj wersja współczesna ekonomiczna
@SUQ-MADIQ Przecież to ruski zjazd a nie niemiecki xD
@suseu jak się komuś sirurać chciało to mógł wyjść czy za daleko i walił na miejscu?
@Czemu ciekawe pytanie sanitarno higieniczne, może projekt zakładał wstrzymywanie? Albo zapoczątkowali korzystanie z butelek
@szczur2k na pewno kolejki jak na festiwalach były
Zaloguj się aby komentować
#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #usa #historia
Pierwsza bomba atomowa, Gadżet, 1945 r.
Test nuklearny który polegał na detonacji pierwszej broni nuklearnej otrzymał kryptonim Trinity, ale urządzenie atomowe otrzymało przydomek Gadżet.
Pierwsza bomba atomowa, Gadżet, 1945 r.
Test nuklearny który polegał na detonacji pierwszej broni nuklearnej otrzymał kryptonim Trinity, ale urządzenie atomowe otrzymało przydomek Gadżet.
Zastanawia mnie jak oni się później połapali który przewód był od czego.
Nie połapali i dlatego tak jeblo 🤣
@Jim_Morrison Panie, to i tak wszystko wyleci w powietrze to po co to sortować
Zaloguj się aby komentować