#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii albo i nie #usa #historia
Henry Ford nie był pierwszym który stworzył linię montażową*, ale jego samochód i ruchoma linia montażowa odniosły z pewnością największe sukcesy i zapadły w pamięć.
Po stworzeniu swojej wersji samochodu w 1896 roku Ford przeniósł warsztaty najpierw do Mack Avenue, a później do Piquette Avenue w Detroit.
Te dwie pierwsze fabryki były obiektami na małą skalę, przeznaczonymi do ograniczonej produkcji samochodów. Dopiero w 1913 roku w trzeciej fabryce Forda w Highland Park rozpoczęła się masowa produkcja na naprawdę dużą skalę.
Jak widać na tych rzadkich zdjęciach, Ford stosował w całej fabryce metody montażowe we wszystkich aspektach produkcji samochodów. Wynikający z tego wzrost wydajności i obniżki cen skłoniły producentów każdego typu do przyjęcia innowacyjnych metod produkcji Forda.
W 1907 roku Henry Ford ogłosił swój cel dla Ford Motor Company: stworzenie „samochodu dla wielkiego tłumu”. W tamtych czasach samochody były drogimi maszynami produkowanymi na zamówienie.
Inżynierowie Forda zrobili pierwszy krok w tym kierunku, projektując Model T, prosty, solidny samochód, nie oferujący żadnych opcji fabrycznych, nawet wyboru koloru.
Model T został zbudowany tak, aby był trwały w eksploatacji na wyboistych amerykańskich drogach wiejskich tamtego okresu, ekonomiczny w obsłudze oraz łatwy w utrzymaniu i naprawie. Po raz pierwszy wprowadzono go na rynek w 1908 r., a wyprodukowano ponad 15 milionów egzemplarzy, zanim zaprzestano jego produkcji w 1927 r.
Od samego początku Model T był tańszy niż większość innych samochodów, ale nadal był nieosiągalny dla „masy”.
Ford zdał sobie sprawę, że aby obniżyć cenę, potrzebuje bardziej wydajnego sposobu produkcji samochodu. On i jego zespół przyjrzeli się innym branżom i znaleźli cztery zasady, które pomogłyby osiągnąć ich cel: części wymienne, ciągły przepływ, podział pracy i ograniczanie zmarnowanego wysiłku.
Stosowanie wymiennych części oznaczało, że poszczególne elementy samochodu były za każdym razem takie same. W ten sposób każdy zawór będzie pasował do każdego silnika, każda kierownica będzie pasować do każdego podwozia.
Oznaczało to ulepszenie maszyn i narzędzi skrawających używanych do wytwarzania części. Maszyny zostały wyregulowane tak aby mógł je obsługiwać nisko wykwalifikowany robotnik, zastępując wykwalifikowanego rzemieślnika, który wcześniej wykonywał części ręcznie.
Aby usprawnić przebieg pracy, należało ją zorganizować w taki sposób, aby po zakończeniu jednego zadania rozpoczynało się kolejne, przy minimalnym czasie spędzonym na konfiguracji. Inspiracją dla Forda były pakowalnie mięsa w Chicago i przenośnik taśmowy młyna zbożowego, który widział.
Następnie podzielił pracę, dzieląc montaż Modelu T na 84 odrębne etapy.
Każdy pracownik został przeszkolony w zakresie wykonywania tylko jednego z tych kroków. Ford wezwał Fredericka Taylora, twórcę „naukowego zarządzania”, do przeprowadzenia badań czasu i ruchu w celu określenia dokładnej szybkości, z jaką powinna przebiegać praca, oraz dokładnych ruchów, jakie powinni wykonywać pracownicy, aby wykonać swoje zadania.
Technika montażu Forda składała się z dwóch podstawowych elementów: systemu przenośników i ograniczenia każdego pracownika do jednego, powtarzalnego zadania. Pomimo zwodniczej prostoty technika ta wymagała skomplikowanego planowania i synchronizacji.
W rezultacie samochody Forda schodziły z linii produkcyjnej w odstępach trzyminutowych, znacznie szybciej niż w przypadku poprzednich metod, skracając czas produkcji z 12 godzin wcześniej do 93 minut w 1914 r., przy mniejszym zużyciu siły roboczej.
W 1914 roku Ford wyprodukował więcej samochodów niż wszyscy inni producenci samochodów razem wzięci. Model T odniósł wielki sukces komercyjny i zanim Ford wyprodukował 10-milionowy samochód, połowa wszystkich samochodów na świecie to były Fordy.
Odniósł taki sukces, że Ford nie musiał kupić żadnych reklam w latach 1917–1923, Model T stał się tak sławny, że ludzie uznali go za normę.
W sumie wyprodukowano ponad 15 milionów Modelu T, osiągając poziom od 9 000 do 10 000 samochodów dziennie w 1925 r., czyli 2 miliony rocznie, więcej niż jakikolwiek inny model tamtych czasów, za cenę zaledwie 260 dolarów (obecnie 4017 dolarów).
Ford Model T został uznany za najbardziej wpływowy samochód XX wieku w konkursie Samochód Stulecia w 1999 roku, wyprzedzając BMC Mini, Citroëna DS i Volkswagena Beetle.
Model T Forda odniósł sukces nie tylko dlatego, że zapewniał niedrogi transport na masową skalę, ale także dlatego, że samochód ten oznaczał innowację dla wschodzącej klasy średniej i stał się potężnym symbolem epoki modernizacji Stanów Zjednoczonych.
*Ransom Eli Olds stworzył i opatentował linię montażową w 1901 roku. Przejście na ten proces pozwoliło jego firmie produkującej samochody zwiększyć produkcję o 500 procent w ciągu jednego roku.
Olds wynalazł i jako pierwszy wykorzystał w produkcji linię montażową, którą także opatentował. Znany jako twórca linii montażowych Henry Ford uruchomił swoją dopiero w 1907, jednak jego konstrukcja była daleko bardziej wydajna niż linia montażowa Oldsa
Ransom Eli Olds − amerykański inżynier i przedsiębiorca, założyciel przedsiębiorstwa Oldsmobile.
