Siema,
Zapraszam na #piechurwedruje , w którym przedstawię krótką trasę na bardzo fajny szczyt, o którym było już w jednym z wcześniejszych wpisów. Zapraszam i zachęcam do obserwowania tagu
---------
Szczyt: Ćwilin (Beskid Wyspowy)
Data: 15 sierpnia 2021 (niedziela)
Staty: 4km, 2h50, 400m przewyżyszeń

2021 rok otworzył przede mną nowe możliwości jeśli chodzi o wycieczki górskie - po czerwcowych przymiarkach do chodzenia z Myszą w nosidle, które zakończyły się sukcesem, wiedziałem już, że otwiera się przede mną nowy rozdział. Od tamtej pory mieliśmy już za sobą kolejne dwie wyprawy, a ja właśnie przymierzałem się do czwartej.

W połowie sierpnia warunki pogodowe sprzyjały wycieczkom. Po krótkich pertraktacjach udało mi się namówić moją babcię, żeby do nas dołączyła - początkowo próbowała się wykręcić, bo myślała, że chodzi o zwykły spacer, ale gdy wspomniałem o górach, to poszło już szybko. Zacząłem szukać odpowiedniego szczytu, który byłby dopasowany i do młodej, i do babci, i w ten sposób stanęło na Ćwilinie.

Naszą wyprawę rozpoczęliśmy z przełęczy Gruszowiec, gdzie zostawiliśmy auto na małym parkingu. Niebieski szlak, którym mieliśmy iść, przez chwilę prowadził przy ulicy, jednak szybko skręcał w stronę pobliskiego gospodarstwa, prowadząc chwilę przy polu, a następnie dając nura w las.

Do pokonania mieliśmy 400 metrów przewyższeń i 2 kilometry, także nachylenie nie było wcale małe, ale dreptaliśmy bez pośpiechu. Babcia, która podczas tej wyprawy miała 87 lat, co chwila zapewniała, że wszystko jest ok, i z lubością oddawała się eksploracji rosnących przy ścieżce krzaczków w poszukiwaniu malin, którymi częstowała Myszora.

Im wyżej byliśmy, tym bardziej musieliśmy uważać pod nogi, ponieważ trasę pokrywały gęsto wystające korzenie drzew oraz luźne kamienie. Wyglądało to bardzo fajnie, ale stwarzało jednak dodatkowy element potencjalnego ryzyka.

Powoli zbliżaliśmy się do szczytu. Przez chwilę oznaczenia szlaku stały się nieco nieczytelne i jakiś czas szliśmy nieoznakowaną ścieżką między powalonymi drzewami, dzięki czemu szybciej dołączyliśmy do żółtego szlaku prowadzącego na Ćwilin. Mysz miała dobry nastrój i całą drogę nawijała makaron na uszy.

Po kilku krokach naszym oczom ukazała się rozległa polana Michurowa i piękny widok na Gorce oraz leżące za nimi Tatry. Było tam też dostępne miejsce na ognisko, niedaleko którego znajdowała się mała kapliczka, czy może tablica pamiątkowa (albo jedno i drugie). Poszliśmy dalej w kierunku szczytu, który leżał już rzut beretem od nas, a z którego widać było także sąsiadującą Mogielicę.

Zrobiliśmy sobie zdjęcie przy tabliczce, a następnie weszliśmy do leżącego za nią lasu. Jest on dość znany ze względu na kształt rosnących w nim drzew, powyginanych w fantastyczne kształty przez smagający je wiatr. Zrobiliśmy w nim dłuższą przerwę, a właściwie to mały piknik, z najróżniejszymi smakołykami. Wszyscy byliśmy w świetnych humorach, pobudzeni słońcem i przebytą drogą.

Nadeszła jednak pora na powrót. Tym samym niebieskim szlakiem udaliśmy się znów w stronę przełęczy. Nie sprawił trudności, ale schodziliśmy ostrożnie, a ja dodatkowo asekurowałem się kijkami. W mgnieniu oka byliśmy już przy samochodzie i w świetnych nastrojach udaliśmy się w drogę powrotną do domu.

Trasa dla zainteresowanych.

#gory #podroze #wedrujzhejto #fotografia

Siema,
Czas na chwilę odetchnąć od nocnych wędrówek, a jako, że znów zbliżają się mrozy, to w tym #piechurwedruje propozycja fajnej trasy na śnieżny dzień. Zapraszam!
---------
Szczyty: Czernic, Polica (Beskid Żywiecki)
Data: 27 lutego 2021 (sobota)
Staty: 19km, 7h15, 1.020m przewyżyszeń

Rok 2021 zapowiadał się obiecująco pod względem górskich wypadów i tym wyjściem chciałem kontynuować dobrą passę. Udało mi się wynegocjować dzień dla siebie i razem z tatą pojechaliśmy wczesnym rankiem poodkrywać Beskid Żywiecki.

Mimo, że był luty, śnieg w niższych partiach górskich zupełnie stopniał. Ja byłem jednak pewien, że znajdziemy go wyżej, czym przekonałem tatę do wyjazdu. I oto zbliżaliśmy się coraz bardziej do przełęczy Zubrzyckiej, skąd mieliśmy wyruszyć, a tu nie dość, że śniegu nie było, to jeszcze zaczynało padać. Na całe szczęście jakieś 10 minut przed celem białe zaspy zaczęły się pojawiać przy drodze, a w samym punkcie startowym śniegu było już na prawdę sporo.

Po opuszczeniu auta, które zaparkowaliśmy najwyżej, jak się dało, ruszyliśmy niebieskim szlakiem zdobyć szczyt. Już po kilkudziesięciu metrach wiedzieliśmy, że opłacało się przyjeżdżać - wysokie zwały białego puchu okalały trasę, którą wchodziliśmy, a gałęzie drzew iglastych oblepione ciężkim, zamarzniętym śniegiem, uginały się pod jego ciężarem. Sceneria była iście bajkowa.

Zmieniała się ona z resztą w miarę zdobywania wysokości, co szło nam raczej powolnie. Zaczęły otaczać nas gęsto zmarznięte świerki, następnie ścieżka zrobiła się nieco szersza i wkroczyliśmy w las sosnowy, dzięki czemu zrobiło się bardziej przestrzennie. Śniegu było dużo i zbaczając z głównej dróżki nogi zapadały się przebijając wierzchnią warstwę lodu. Utrudniało to marsz, więc w miarę możliwości szliśmy po dobrze ubitej, wydeptanej ścieżce.

Dotarliśmy w końcu do Czyrńca, co zwiastowało rychłe zdobycie Policy. Zaczęło się robić mgliście i gdy już na nią wyszliśmy stało się jasnym, że żadnych widoków nie zobaczymy. Mimo to klimacik był świetny i mgła niespecjalnie nam przeszkadzała, a nawet dodawała uroku. Na szczycie, oprócz połamanych drzew, znajdował się również krzyż oraz pomnik upamiętniający katastrofę lotniczą z 1969 roku. Niedaleko tego właśnie pomnika zrobiliśmy krótką przerwę na bułkę i gorącą herbatę.

Z Policy mogliśmy się udać do schroniska na Hali Krupowej szlakiem czerwonym, ale byłoby to zbyt proste, więc postanowiliśmy okrążyć szczyt. Udaliśmy się w przeciwną stronę na Cyl na Hali Śmietanowej. Trasa prowadziła przez piękny, gęsty i zamarznięty las. Byliśmy w dobrych humorach, całkiem zadowoleni z siebie, że oto w taki mroźny dzień poszliśmy w góry, zamiast siedzieć w domach jak niektórzy.

I wtedy z lasu wyszli oni - morsy. Odziani tylko w krótkie spodenki, buty, czapki i rękawiczki, nic nie robiący sobie z zimna. Nasze wcześniejsze przechwałki o tym, jacy to nie jesteśmy super, że chodzimy zimą na szlaku, właśnie zostały zgaszone jak pet. Grupa morsów akurat robiła sobie zdjęcie, a tata swoim zwyczajem zaczął ich zagadywać, i tak dowiedzieliśmy się od nich o spotkanym przez nich wcześniej goprowcu, który to wyklinał ich poczynania i krzyczał do nich, że później będzie ich musiał ratować. Byli bardzo tym rozsierdzeni, ale musieli ruszać dalej, żeby nie wytracić ciepła, także szybko zakończyliśmy tę wymianę zdań.

Z Cylu zaczęliśmy schodzić żółtym szlakiem i bardzo przydały się kijki, bo było dość stromo i ślisko. Doszliśmy na Halę Śmietanową, gdzie spotkaliśmy goprowca, na którego skarżyły się morsy, a który zajęty był przygotowywaniem trasy pod biegi narciarskie. On również był jeszcze zagotowany spotkaniem z nimi i trudno mu się dziwić - na pewno widział w swoim życiu już niejedno.

Odbiliśmy na niebieski szlak, a następnie dołączyliśmy do zielonego. Przez chwilę zaczęło robić się trochę mokro i z nieba padał kapuśniaczek, ale na szczęście szybko przestał. Trasa prowadzącą zielonym szlakiem w tej zimowej scenerii to było istne mistrzostwo - początkowo szliśmy w dość głębokim śniegu ciasno otoczeni ośnieżonymi gałęziami, by później dziarsko kroczyć szeroką ścieżką przecinającą wysoki las. Było wręcz idealnie i mój zmysł estetyczny został mile połechtany.

Gdzieś na wysokości Policy znowu minęliśmy tę samą grupę morsów, tym razem już trochę bardziej odzianych - najwidoczniej również postanowili zrobić kółko wokół szczytu. Kontynuowaliśmy marsz i wkrótce dotarliśmy na Halę Kucałową. W tamtym miejscu mgła była już jak mleko i musiałem częściej posiłkować się GPSem, żeby nie zgubić słabo widocznego szlaku.

Ostatecznie udało nam się dojść do schroniska, w którym wypiliśmy po kubku mocnej kawy i zjedliśmy małe co nieco. Po tej chwili odpoczynku rozpoczęliśmy powrót do samochodu czarnym szlakiem. W miarę jak schodziliśmy coraz niżej śniegu ubywało, aż w końcu znikł zupełnie i mimo lutego zrobiło się trochę jesiennie - drzewa i ścieżkę ozdabiały brązowe liście, a błoto towarzyszyło nam już do samej Wielkiej Polany w Sidzinie.

Tutaj niestety był najmniej przyjemny odcinek trasy, bo żeby wrócić do auta musieliśmy przez jakieś 30 minut wspinać się po asfaltowej drodze, ale w końcu zapakowaliśmy się do samochodu i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu. Wypad udał się perfekcyjnie, zarówno pod względem przebytych kilometrów i zdobytych przewyższeń, jak i biorąc pod uwagę aspekty wizualne. Mogę śmiało polecić tę trasę na zimową wyprawę, i to nie tylko morsom.

Trasa dla zainteresowanych.

#gory #podroze #wedrujzhejto #fotografia

Pierwsze promienie słońca widziane ze zboczy Babiej Góry, nieśmiało wychylające się zza masywu Tartr;) 
Oj, piękny to był widok ostatniego dnia ubiegłego roku
_____
#nxofocia - jak coś;)
_____
#fotografia #mojezdjecie #gory

Siema,
W dzisiejszym #piechurwedruje kontynuuję serię wpisów okraszonych kiepskimi zdjęciami. Koniec jest bliski
---------
Szczyty (prawie): Kamionna, Łopusze Zachodnie (Beskid Wyspowy)
Data: 11/12 sierpnia 2021 (środa/czwartek)
Staty: 12km, 2h30, 590m przewyżyszeń

Wypad ten był podyktowany potrzebą chwili - w robocie był cięższy okres i miałem dużo ciśnienia, które musiałem w jakiś sposób rozładować. Nadchodziła 20, ledwo skończyłem pracę i zadzwoniłem do brata z pytaniem, czy nie chce się gdzieś przejść za pół godziny. O dziwo, zgodził się, mimo, że nie jest fanem nocnych eskapad.

Pojechaliśmy do Żegociny, z której mieliśmy startować. Po drodze prawie wjechałem w sarnę, która postanowiła urządzić sobie postój na jednym z zakrętów. Na szczęście nie jechałem szybko i wyhamowałem bez problemu. Zostałem zmierzony przez nią wzrokiem, po czym niespiesznie zeszła z drogi.

Dojechaliśmy w końcu na miejsce, zostawiliśmy samochód na parkingu kościelnym i ruszyliśmy w trasę. Na Kudłoń prowadził żółty szlak - praktycznie połowę tego odcinka szliśmy asfaltową drogą, będąc obszczekiwanymi przez okoliczne Burki, ku radości ich właścicieli. W końcu trafiliśmy do lasu. Mieliśmy szybkie tempo, które nadawał brat, ale jakoś za nim nadążałem.

Szybko dotarliśmy do skrzyżowania z niebieskim szlakiem. Do Kamionnej było dosłownie kilkaset metrów, ale tak się zagadaliśmy, że poszliśmy od razu w stronę przełęczy Widomej i na szczyt ostatecznie nie weszliśmy. Leśna droga bardzo szybko zmieniła się w asfaltową; było raczej średnio ciekawie.

Na przełęczy był dostępny punkt widokowy, do którego się udaliśmy, ale w ciemności niczego interesującego nie zobaczyliśmy. W dalszym ciągu schodząc niebieskim szlakiem udaliśmy się w stronę Łopusznego. Trasa była dziwna, bo częściowo prowadziła przez jakieś pole, później wyglądało jakbyśmy przechodzili przez czyjeś podwórko, duża część stanowiła asfaltowa droga - niezbyt mi się podobało.

Wkrótce zaczęliśmy ponownie zdobywać wysokość. Podejście było bardziej strome, można się było zasapać. Doszliśmy do miejsca, w którym zaczynał się zielony szlak i ponownie, mimo, że od Łopusznego dzieliło nas tylko kilkanaście minut, to nie weszliśmy na niego. Zamiast tego leśną drogą zeszliśmy do Żegociny, zapakowaliśmy się do auta i wróciliśmy do domu.

Trasę oceniam jako nieciekawą i drugi raz bym nią nie poszedł. Zamieszczone zdjęcia są jedynymi, jakie zrobiłem i były mocno na siłę, żeby po wyprawie został jakikolwiek ślad - bez nich pewnie bym o całej wycieczce zapomniał.

Trasa dla zainteresowanych.

#gory #podroze #wedrujzhejto

No to pierwszy hike zaliczony, a mloda ma kolejny wainwright do kolekcji, Barf
#uk #gory #trekking #psy

365 548,4 - 10,4 - 2,5 = 365 535,5

Rozpoczęłam ten rok Wierchomlą więc i kończę w tym samym punkcie 😉

Ostatni spacer roku 2023.

Wszystkiego dobrego w 2024 księżycowi spacerowicze 🎆🎇🧨

#gory #spacer

#ksiezycowyspacer

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastats.pl/ksiezycowyspacer/

https://szrenica.pl/kamery/

#gory #polska #zima #jajebe

I dalej Izery. Słupiec I wieża Mon Plassir
#nivaznegdziedroga
#gory
#offroad
#urbex

Cześć Mordeczki,

Oto 2 minutowy film o tatrach, bez zbędnego gadania, czyste piękno gór.
Jest artystycznie i majestatycznie.

Gdzieś pomiędzy Kasprowy Wierch, a Kopa Kondracka.
Jest to szlak bardzo prosty, ale też jeden z piękniejszych w Polskiej części Tatr.

Poczuj szlak granią Suchych Cub | Tatry - Ochtabiński
https://www.youtube.com/watch?v=kJEDlEo9Ic8

#gory #tatry #podroze

Trochu gór. trochu urbexu. Trochu offroadu. Góry Izerskie. Ruiny Kesselschlossbaude, Sępia góra,
#nivaznegdziedroga
#urbex
#gory
#offroad

Siema,
Dziś o szybkim wypadzie, który miał miejsce równo rok temu. Zdjęcia znowu kijowe, ale mimo to zapraszam na #piechurwedruje
---------
Szczyty: Chełm, Uklejna (Beskid Makowski)
Data: 30 grudnia 2022 (piątek)
Staty: 14km, 3h, 550m przewyższeń

To był jeden z moich wyżebranych wyjazdów, gdzie żona przyłapała mnie kilka razy na szukaniu różnych tras i już dla świętego spokoju powiedziała "Ech, no jedź". Więc pojechałem.

Wycieczka z założenia miała być szybka, niedaleko Krakowa i najlepiej w miejsce, w którym jeszcze nie byłem. Stanęło na Chełmie - górce położonej przy Myślenicach, na której dostępny jest stok narciarski. Na parking przy Zdrojowej zajechałem o 18 i rozpocząłem wędrówkę zielonym szlakiem.

Po kilkunastominutowym spacerze przy ulicy, a następnie parkiem na Zarabiu, dotarłem do miejsca, w którym szlak skręcał w las. Chwilę mi zajęło, zanim znalazłem to odbicie, ale potem poszło już gładko. Podejście było raczej ostrzejsze, ale bez tragedii. Wkrótce wyszedłem spomiędzy drzew i lekko błotnistą drogą kierowałem się w górę. Co chwila przecinały ją jakieś trasy rowerowe, zakładam, że dla downhillowców.

Szybciej niż myślałem dotarłem na szczyt, gdzie znajdowała się górna stacja kolejki krzesełkowej. Stok był dośnieżony i kilkoro ludzi jeździło jeszcze na nartach. Poza stokiem śniegu nigdzie nie było. Wszedłem do karczmy, przybiłem do książeczki podaną przez pana na kasie pieczątkę i ruszyłem dalej. Nie zrobiłem zdjęcia pod żadną tabliczką, bo zwyczajnie nie mogłem jej znaleźć, a nie chciało mi się krążyć po błocie w jej poszukiwaniach.

Minąłem wieżę widokową (wejście płatne) i udałem się w stronę Śliwnika. Ta część trasy była zwyczajnie nieciekawa - jakieś 1.5km szedłem asfaltem, przez jakiś czas prowadzącym przez osiedle domków. W końcu opuściłem go wchodząc na rozjeżdżoną i błotnistą drogę prowadzącą w las.

Dotarłem do skrzyżowania pod Śliwnikiem i udałem się już czerwonym szlakiem w drogę powrotną do Myślenic. Minąłem Śliwnik i odzyskałem humor - droga była fajna, twarda, prowadziła lasem. Spokojnie doszedłem do miejsca, w którym trzeba było kawałek odbić ze szlaku, aby dostać się na najwyższy punkt podczas tej wycieczki, czyli na Uklejną.

Powróciłem na szlak i zacząłem nim schodzić. Było stromo i ślisko, parę razy prawie wywinąłem orła, ale jakoś udało się nie potłuc. Im bardziej zbliżałem się do Rezerwatu Zamczysko, tym ciekawsza stawała się trasa - pojawiły się jakieś skałki, pagórki, ścieżka trochę się wiła. Niestety, był to już koniec wycieczki, bo między drzewami widziałem już światła znajdujących się w pobliżu domów.

Wyszedłem z lasu i asfaltową drogą wróciłem na parking. Byłem całkiem zadowolony, bo udało mi się w aktywny sposób domknąć 2022 rok - trasa mogłaby być ciekawsza, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma.

Trasa dla zainteresowanych.

#gory #podroze #wedrujzhejto

Kilka kadrów z wczorajszego spaceru o zachodzie, po Rusinowej Polanie
_____
#nxofocia - sami wiecie co i jak;P
_____
#fotografia #mojezdjecie #tatry #gory

Właśnie wracam z Gorca - trochę piździło i wschód przysłonięty chmurami, ale i tak spoko. Więcej zdjęć i opis kiedyś tam

#piechurnatrasie

#gory #wedrujzhejto #fotografia #podroze