Front włoski w I wojnie swiatowej na podstawie książki Vincenzo D'Aquila, BODYGUARD UNSEEN: A TRUE AUTOBIOGRAPHY
#iwojnaswiatowa #historia #pierwszawojnaswiatowa #DAquila #ciekawostkihistoryczne #isonzo
Część III
Poprzednie części pod tagiem #DAquila
Podczas kilku kolejnych dni spędzonych w obozie w Case Cemponi otrzymałem szczepionkę przeciwko tyfusowi, ale w moim przypadku ona nie zadziałała[ponieważ w tym czasie nie było jeszcze skutecznej szczepionki przeciw tyfusowi]. Nasz batalion został następnie skierowany do spokojniejszego sektora w dolinie. Nasza linia rozciągała się teraz na północ od Cigini w kierunku Volzana, naprzeciw Monte Santa Lucia i w kierunku Monte Santa Maria, gdzie teren, na którym stawiliśmy czoła wrogowi, był równy, ale dzieliła nas od niego większa odległość. W rzeczywistości okopy przeciwnika znajdowały się w tym konkretnym miejscu w znacznej odległości. Co więcej, szeroka cementowa droga przecinająca teren była szczególnie widoczna w gwieździstą lub księżycową noc, kiedy wyglądała jak szeroka srebrzysta wstęga na tle ciemnych konturów gór powyżej. Tej samej nocy, po dotarciu na wyznaczone nam pozycje, porucznik Volpe wezwał mnie. Zjawiłem się natychmiast. Zauważył, że ponieważ wydawałem się być obojętny na niebezpieczeństwo, czyniło mnie to idealną osobą do objęcia dowództwa nad niebezpiecznym zadaniem. Następnie powierzył mi dowództwo nad oddziałem, który otrzymał rozkaz wypadu z okopów tej samej nocy w celu rozpoznania terenu na zewnątrz - Ziemi Niczyjej - aby zanotować i zgłosić, czy w okolicy grasują jakieś patrole lub znajdują się placówki wroga.
Wyjaśnił, że naszym bezpośrednim celem będzie pozornie opuszczone gospodarstwo rolne otoczone przez wspomnianą wyżej cementową drogę, znaną jako "Cesarska Autostrada" i podobno zbudowaną przez Napoleona podczas jego kampanii przeciwko Austrii. Mieliśmy udać się pod osłoną ciemności do tylnych ścian tego domu, uważnie nasłuchiwać, czy ktoś go zajmuje i ogólnie uważać na wszelkie najmniejsze oznaki ruchu. Dla mnie znaczyłoby to tyle samo, a nawet więcej, gdyby poprosił mnie o przyniesienie mu czapki. W duchu dziwiłem się własnej obojętności, z jaką przyjąłem ten niespodziewany rozkaz, zadanie, które z tego, co wiedzieliśmy, mogło oznaczać zagładę całego oddziału. Cała kompania bała się samej myśli o wkroczeniu na ziemię niczyją - w to niebezpieczne nieznane... Był to wyraźny przypadek "przerzucenia odpowiedzialności" na głupca, za którego wszyscy mnie uważali. Jednak coś mówiło mi, że wszystko zostanie wykonane bez żadnych ofiar i raczej zaskoczyło Volpe'a, gdy zabrałem głos i bardzo świadomie poinformowałem go, że nie tylko jego rozkazy zostaną wykonane co do joty, ale że wszyscy moi ludzie wrócą bezpiecznie, a żaden z nich nie ucierpi z powodu jakiegokolwiek nieszczęścia. Moje myśli wróciły do tej idiotycznej złożonej przysięgi![D'Aquila złożył slubowanie, że nikgo nie zabije w czasie wojny, mając nadzieję, że Bóg w zamian za to uchroni go również od śmierci]
Ale same te myśli nie były główną przyczyną spokoju i odwagi na dnie mojej duszy. Jakże często moja odwaga zawodziła mnie w o wiele mniej ważnych obowiązkach, do których zostałem powołany. Nie! Wiedziałem nawet wtedy, a dokładniej po pokonaniu wszystkich trudności, że otrzymałem niezwykłą łaskę Bożą, która mnie wzmocniła i uczyniła mnie zdolnym do skierowania całej mojej uwagi pośród otaczającego mnie zgiełku, który z łatwością mógł obezwładnić całą moją wrażliwość i wolę - aby skierować całą moją uwagę na jedną wielką rzecz, która jest niezbędna dla człowieka - wiarę. Volpe pozwolił mi wybrać własnych ludzi. Przeszedłem się i wybrałem losowo dziesięciu mężczyzn, którzy stanęli mi na drodze. Byłem zaskoczony, gdy zauważyłem, że żaden z nich nie odmówił ani nie próbował odmówić. A ja tylko poprosiłem ich, by poszli za mną na ziemię niczyją! Mój duch zaufania zaraził ich i sprawił, że poczuli się całkowicie bezpieczni. To nie był egoizm, pamiętajcie - zarozumiałość nie mogła mieć na nich takiego wpływu - zwłaszcza gdy chodziło o życie lub śmierć! Byłem gotów zabrać tych dziesięciu ludzi i pomaszerować prosto na Wiedeń! Tak samo uważałem, że to niesprawiedliwe ze strony Volpe'a, że wybrał kogoś zupełnie nieobeznanego z terenem - zaledwie tydzień lub dziesięć dni na froncie - i nawet nie kaprala - do dowodzenia dziesięcioma stworzeniami ludzkimi. O wyznaczonej godzinie wyskoczyłem z okopu, a moi ludzie podążyli za mną w pojedynczym szeregu. Każdy człowiek został wcześniej poinstruowany przeze mnie, aby nie tracić kontaktu z człowiekiem przed nim, ale podążać za nim w odstępach pięćdziesięciu lub siedemdziesięciu pięciu kroków, aby uniknąć możliwego wykrycia. Rozkaz ten był dość trudny do wykonania ze względu na bardzo wysokie zboże, przez które przechodziliśmy, a które nie zostało ścięte w tym roku, ale w końcu zbliżyliśmy się do tylnej części gospodarstwa. Po upewnieniu się, że żaden z nich nie zaginął, odprowadziłem moich ludzi na wyznaczone stanowiska obserwacyjne, zapewniając każdego z nich, że będę z nim w kontakcie przez resztę nocy, a tuż przed świtem zbiorę oddział i bezpiecznie odstawię do naszych okopów. Oczywiście mocno trzymałem się przysięgi, że nie użyję broni pod żadnym pozorem, nawet jeśli zostanę zaatakowany. Przez całą ciemną i mroczną noc chodziłem od posterunku do posterunku z niewzruszoną pewnością, że nie stanie się nic, co mogłoby zaszkodzić moim ludziom. W ciągu siedmiu czy ośmiu godzin, podczas których wytężaliśmy uszy i oczy niczym detektywi, każdy z nas wyobrażał sobie, że widzi lub słyszy całe armie. Potem nadszedł czas, byśmy się zebrali, wrócili i zameldowali "Cisza".
Ponownie ustawiając moich ludzi w formację Indian, ostrożnie poinstruowałem ich, aby wracali w ten sam sposób, w jaki przybyliśmy, zachowując dystans, ale każdy upewniając się, że nie straci z oczu swojego kolegi przed sobą. Nie było żadnej utartej ścieżki, która mogłaby ich poprowadzić, a wiele rzędów zboża było mylących, jeśli chodzi o utrzymanie prostych punktów kompasu. Obawiałem się, że w pośpiechu, aby wydostać się z niebezpiecznego obszaru, niektórzy z nich mogą stracić orientację i zbłądzić w złym kierunku. Oczywiście wyszedłem jako ostatni i podążałem za nimi wszystkimi.
Czy to tylko zbieg okoliczności, że stało się to, czego się obawiałem? W pośpiechu moi ludzie mnie wyprzedzili. W rezultacie to ja straciłem kontakt, zgubiłem trop i zanim się zorientowałem, znalazłem się na ziemi niczyjej! Aby dodatkowo utrudnić sytuację, w czasie, gdy starałem się wrócić na właściwą ścieżkę, gwiazdy szybko znikały z nieba, co oznaczało, że światło dzienne zbliżało się wielkimi krokami. Mimo to nie straciłem jednak spokoju i zimnej krwi. Zupełnie nie znałem terenu i przemykając od jednej ścieżki dla krów do drugiej wśród zboża, szukając naszych okopów, w końcu znalazłem się przed zasiekami z drutu kolczastego. Niechcący, w jakiś sposób, przekroczyłem nawet betonową szosę. Czułem się dość satyrycznie rozbawiony tym, że znalazłem się w takiej sytuacji, zagubiony gdzieś pomiędzy dwiema liniami wroga. Ale poczucie strachu pozostało całkowicie zablokowane w moim systemie. Po prostu wiedziałem, że nic mi się nie stanie i dlatego zacząłem uważnie analizować swoją sytuację, zastanawiając się, co dalej. Był już biały dzień. Spojrzałem na okop chroniony drutem kolczastym i nie byłem pewien, czy jest to okop wroga, czy włoski. Postanowiłem to sprawdzić. Po mozolnym przeczołganiu się przez drut kolczasty zatrzymałem się, by posłuchać i wydawało mi się, że słyszę głosy. Zastanawiałem się jednak, czy rozmowa była prowadzona po włosku, czy w jakimś innym języku. Wiedząc doskonale, że kilka włoskich dialektów brzmi dla niewprawnego włoskiego ucha równie obco jak czeski, serbski czy madziarski, wytężyłem słuch jeszcze bardziej i w końcu doszedłem do wniosku, że to okopy wroga. W rezultacie pospiesznie się wycofałem, zanim zostałem odkryty. Na szczęście wróg najwyraźniej stracił czujność, ponieważ teren oddzielający oba fronty był tak rozległy, że masowy ruch w ciągu dnia nie mógł uniknąć natychmiastowego wykrycia. Mogliby z łatwością wykryć nawet samotną jednostkę na otwartej przestrzeni, ale znajdowałem się tuż pod samym nasypem ich okopu i nie mogli mnie zbyt dobrze zobaczyć, chyba że wartownik by mnie wypatrzył. W każdym razie skradałem się na czworakach, aż minąłem drut kolczasty. Następnie wstałem i celowo przeszedłem przez otwartą przestrzeń w przeciwnym kierunku, jakby na całym świecie panował pokój. Nikt na żadnym z frontów najwyraźniej mnie nie zauważył. To samo w sobie, choć może wydawać się dziwne, nie było zaskakujące. Nie można było oczekiwać, że ktokolwiek będzie beztrosko spacerował po ziemi niczyjej w pełnym słońcu, jakby był na spacerze rekreacyjnym. W tej konkretnej wojnie wydawało się, że wróg nigdy nie posunie się naprzód, dopóki nie da przeciwnikowi wystarczającego ostrzeżenia poprzez bombardowanie artyleryjskie. Jednak w większości przypadków największe postępy osiągano tam, gdzie brakowało takiego przygotowania. Taka sytuacja panowała na wszystkich frontach. Po powrocie na ziemię niczyją. Po ponownym przekroczeniu Szosy odzyskałem orientację i mogłem iść naprzód w dobrym tempie w świetle dziennym w kierunku naszych własnych linii. W końcu dotarłem do kolejnego nasypu i z wielkim zdziwieniem zauważyłem, że był on chroniony jedynie pasmem gładkiego drutu, a może nawet nie był chroniony, a drut był linią telefoniczną.
![Zakończenie roku szkolnego w dawnej Polsce. Tak świętowano niemal 100 lat temu! [ZDJĘCIA]](https://cdn.hejto.pl/uploads/posts/images/250x250/5802f37bebd5f022eb8dd4e10949e3df.jpg)
