@Lubiepatrzec Zgadza się, nie pierwszy raz mnie zresztą zawiodła. W zasadzie to mam wrażenie, że byłam akceptowana wyłącznie kiedy byłam "normalna", czyli latami ukrywałam, że mam jakiekolwiek problemy.

Dziękuję (⁠o⁠´⁠･⁠_⁠･⁠)⁠っ

@WhiteBelle trzymaj się tam i gdybyś potrzebowała się wygadać to jesteśmy tutaj wszyscy dla Ciebie.

@Lubiepatrzec Dziękuję

@DirtDiver to jedna z najlepszych rzeczy, jakie mogłam usłyszeć Podoba mi się taka interpretacja tej porady, zastosuję. dziękuję

@WhiteBelle Gratuluję decyzji, toksyczni ludzie to najgorsze co może być w przypadku choroby psychicznej. Jednak do kowala swojego losu dodałbym jeszcze, że prawdą jest to, że życie może też być dobre. Ja kiedyś miałem epizod z gorszym stanem psychicznym (oczywiście nie porównuję, każdy jest inny oraz nie chodzi tu o licytację) i wiara w to, że życie może być dobre oraz prowadzenie dziennika emocji (polecam aplikację how we feel) z czasem nauczyło mnie przerywać łańcuch negatywnych emocji oraz szukać pozytywów Ostatnio jak moja żona miała być wyrzucona z pracy to naturalną reakcją był stres a potem technika 4 pytań i okazało się że w sumie spoko bo będzie miała więcej czasu dla mnie Nie musi na Ciebie zadziałać ale ja bym spróbował. Nawet bieganie tyle nie daje Trzymaj się i szczere życzenia że będzie dobrze!

@splash545 Prawda, to jej nawet napisałam na koniec - że żyje w wyparciu i nawet jej tego zazdroszczę. Utrzymuje zresztą, że to niemożliwe, że babcia znęcała się tragicznie nad naszą mamą, bo przecież dla nas była taka dobra. Dobrze, że mama nigdy tego nie usłyszała. W sumie to dlatego trzymałam z nią kontakt - nie jej wina, że mózg jej zniekształca rzeczywistość, a miała również dobre cechy i nieraz w czymś pomogła. I choć ma nieco inne doświadczenia, to ten dom nigdy nie był normalny i sądzę, że wyszła z niego ze zwichrowaną psychiką, choć w inny sposób i prawdopodobnie ten fakt również głęboko zakopała. Ale są granice. Mogę rozumieć, skąd wynika jej zachowanie, ale skoro nie ma szansy na poprawę, a naraża mnie to na niebezpieczeństwo, czas się pożegnać. Dziękuję za słowa wsparcia

@WhiteBelle czasem faktycznie takie zerwanie kontaktu wychodzi zdrowiej dla wszystkich. Nie ma za co, nieraz po prostu random z neta potrafi obiektywniej spojrzeć na sytuację niż rodzina.

@LondoMollari Ta decyzja dojrzewała we mnie od dawna, ale człowiekowi jednak trudno pogodzić się z myślą, że rodzina wpływa na niego aż tak źle. Zawsze gdzieś tam miałam nadzieję, że uda się wyprostować te relacje i przez długi czas były bardzo dobre, ale, jak napisałam w innym komentarzu, do czasu, aż przestałam ukrywać swoje problemy. Boże, jakie to było drenujące z energii, to udawanie.

Przykro mi, że musiałeś odciąć się od własnej matki. Ale cieszę, że wyszło Ci to na dobre.

@paulusll Komentarze "nie wiem, co napisać" są także wyrazem wsparcia. Podpowiadają mi, że może moja reakcja nie była przesadzona, skoro aż nie wiadomo, jak to skomentować.

Dziękuję. I za słowa wsparcia, i za zapewnienie, że mam miejsce, gdzie mogę w razie czego szukać ukojenia i zrozumienia. Bardzo to doceniam.

@WhiteBelle (づ•﹏•)づ

@Belzebub ironiczne, bo ta osoba uważa się za najbardziej dojrzałą, odpowiedzialną, zaradną, pomocną itp. w rodzinie, dosłownie jej filar. Oczywiście to moje odczucie na bazie różnych zdarzeń, nie wiem, co naprawdę jej w głowie siedzi. Jak pisałam gdzie indziej, zwichrowana psychika, ale to już nie mój problem. Dziękuję za wsparcie.

@WhiteBelle skądś to znam. Generalnie od takich ludzi należy się odcinać albo dosadnie im dojebać żeby sami się z nami nie kontaktowali przynajmniej ja wyznaję taką zasadę. Bo jak konkretnie pojadę i wyłumaczę,że czuję się źle jak dana osoba tak się zachowuje i sobie tego nie życzę to jest zawsze jakaś informacja zwrotna anuż ktoś się zreflektuje...jeśli kontynuuje to nara i tyle

@Belzebub albo dosadnie im dojebać

i w każdym jednym przypadku na końcu przyniosło to w moim wypadku pozytywne skutki. można powiedzieć że nigdy nie byłem w lepszej relacji z bliskimi niż teraz. ale pewne rzeczy musiałem mówić wprost i po kilka razy czasami. @WhiteBelle utrzymywanie pozorów i duszenie w sobie problemów tylko dla dobrego samopoczucia innych to droga do nikąd, bo wcześniej czy później to i tak pęka. a im później tym bardziej drastycznie.

dołączam do reszty z prawdziwą dobrą radą: jakby co to pisz, czy tu czy na priv. 3m się ziomala.

@voy.Wu dziękuję. Zrobiliście dla mnie wszyscy dzisiaj tutaj więcej niż własna rodzina. Potrzebowałam przypomnienia, że gdzieś są ludzie, którzy są gotowi poświęcić własny czas, żeby wesprzeć obcą osobę. To naprawdę budujące.

@Opornik Nie miałam diagnozy, więc nic mnie nie tłumaczyło, jeśli zachowywałam się nie tak, jak ode mnie oczekiwano. Byłam po prostu złośliwym, niegrzecznym dzieckiem. To zresztą usłyszałam w życiu dorosłym - "ty nie wiesz, jaka ty byłaś". Obrywałam za masę innych rzeczy, choćby za niemożność nauczenia się wiersza czy modlitwy na pamięć (to ponoć związane jest z adhd, ale może być również efektem chronicznego stresu). A jaka dumna matka była i się chwaliła innym, że "dostała i od razu się nauczyła".

I tak, działo się więcej "niefajnych akcji" w życiu, w większości w dzieciństwie. Długo by opowiadać, a najgorsze, że ciągle przypomina mi się coś nowego.

Cieszę się, że możesz docenić swoją rodzinę, nikomu nie życzę takich przejść.

@WhiteBelle Jak ci się będzie nudziło, możesz w wolnej chwili opisać kim jest twoja rodzina, w sensie wiesz, wykształcenie, zawód itd., nie żeby ich obgadywać.

Żeby lepiej zrozumieć ich mentalność.

Ja mam w rodzinie pełen przekrój społeczeństwa, biorę poprawkę np. na to że ludzie którzy przeżyli wojnę mają słabszą tolerancję na choroby psychiczne (niektórych za ich czasów nawet nie znano), bo co przeżyli, i się napatrzyli, to ich.

Ta mentalność przechodzi na kolejne pokolenia, zwłaszcza że czasy PRLu to też był hardkor, dzisiaj wybielany.

@Opornik na szybko mogę powiedzieć, że wywodzę się, jeśli można to tak nazwać, z klasy robotniczej, dziadkowie, pradziadkowie wszystko zawody typu budowlanka, praca w pgr itp. Wśród mojego rodzeństwa tylko siostra ma wyższe wykształcenie (notabene ta, o której jest post).

@AndzelaBomba to prawda. A potem wielkie zdziwienie, że ktoś się wylogował z życia. Dziękuję za dobre słowo.

@Opornik Szczerze, to myślę, że wiele wyparłam, jak wspomniałam, dużo mi się przypomina w tym roku, co rusz coś nowego. Ciężko też rozróżnić, które zachowanie wynikało z autyzmu, a które np. z ciągłego pozostawania w trybie przetrwania. Najczęściej byłam marudna, okazywałam złość, a nawet szał, płakałam bądź "obrażałam się" w sytuacjach, kiedy:

• Coś mi się nakazywało, a nie chciałam tego robić, czyli trudność w dostosowywaniu się. Ogólnie ciężko mnie było zmusić do czegoś "bo ja tak mówię", potrzebowałam jakichś logicznych wyjaśnień, dlaczego coś powinno się zadziać.
  

• Działy się jakieś nowe sytuacje, nowi ludzie, miejsca itp. - matka mi po 100x przed wyjściem z domu w nowe miejsce powtarzała, że "masz się zachowywać".
  

• Coś się działo nagle, niezapowiedzianie, rutyna została zaburzona. Nawet tak błahe sytuacje jak to, że ktoś wyżarł mi bez pytania ciastka, które dostałam od kogoś w prezencie, potrafiły mnie zdenerwować.
  

• Przeciążałam się sensorycznie.
  

To ostatnie to jeden z moich największych problemów do dzisiaj. Za dzieciaka np. nie mogłam znieść dwóch swetrów na sobie albo rajstop tych takich bawełnianych, jeśli wisiały w kroku, no na samo wspomnienie szlag mnie trafia xD Hałas, dużo ludzi wokół też mnie męczyło, głośno grający telewizor doprowadzał mnie do szału (a potem mieszkałam z przygłuchą babcią :F), ciągłe rozmowy w domu, światło górne (nie używam do dzisiaj, mam różne lampki), bardzo wybrzydzałam przy jedzeniu, aż przywaliłam głową w kaloryfer, bo tak się wyrywałam przy stole. Najgorzej znosiłam dźwięki chrapania, cmokania, mlaskania itp. a moja matka to potężny chrapacz, chłopy się przy niej chowają. Gwizdanie, o Jezu, jakieś podśpiewywanie, słabo mi się robi, jak sobie przypomnę jak ojciec przy remoncie mieszkania chodził i gwizdał i nawet nie śpiewał, ale coś bełkotał, bo w ustach trzymał papieros za papierosem, gdzie nienawidziłam tego zapachu. Jak ja go wtedy chciałam walnąć xD Jak do tego wszystkiego dochodziły bodźce z ciała, a cierpiałam na straszne alergie, to już całkiem się nie kontrolowałam.

No i nieraz dostałam w mordę, bo mi się meltdown załączył, albo domagałam się, żeby każdy przy mnie zachowywał się tak, żeby mnie nie drażnić. No niefajne dla innych, ale ja naprawdę cierpiałam i nie wiedziałam też, co się ze mną dzieje i dlaczego nikt nie rozumie, że jakiś dźwięk fizycznie mnie boli, i nie chcą chociaż części zredukować, żeby mi się żyło lżej. Nie dostałam też żadnej medycznej pomocy. Po prostu byłam złośliwa, nienormalna, więc trzeba mnie naprostować ciężką ręką. Przy nauce wiersza zadziałało.

@WhiteBelle z perspektywy czasu wiesz co by ci pomogło w chwilach meltdownu? Jak powinni się wtedy zachować rodzice?

@Gustawff przy po prostu, nazwijmy to, dyskomforcie psychicznym pomogłoby mi zapytanie, co czuję i jak myślę, dlaczego się tak poczułam, co spowodowało moją reakcję. Takie podstawy uczenia dziecka kontaktu z własnymi emocjami i nazywania ich. I zastanowienie się wspólnie, co mogłoby mi pomóc, żeby te nieprzyjemne doznania ograniczyć lub nauczyć się z nimi żyć. Wiesz, może słuchawki wygłuszające, może ustalenie, że o wszystkich zmianach, nowych miejscach itp. będzie się mi mówić np. z kilkudniowym wyprzedzeniem i opisze dokładnie, co się będzie działo albo co może się dziać, a w razie pojawienia się rzeczy niezaplanowanych, mieć jakiś system reagowania na to. Widziałam, że niektóre osoby autystyczne organizują sobie koszyk z różnymi gadżetami na trudniejsze momenty, coś, co im pomaga, jakieś zabawki sensoryczne, koc, który najbardziej lubią itp. Niby sytuacja niezaplanowana, a jednak masz na nią jeden konkretny plan, to zawsze daje jakieś poczucie bezpieczeństwa.

W czasie dzikiego meltdownu pomogłoby mi zostawienie mnie w spokoju po wcześniejszym zapewnieniu, że nie dzieje się nic złego, to nie jest moja wina, przetrwam to i potem porozmawiamy, a oni są tu obok i czuwają nade mną. I jeśli będę potrzebować np. przytulenia, niech powiem. Potem oczywiście odpoczynek, rozmowa o uczuciach, zaplanowanie strategii na wypadek pojawienia się kolejnej takiej sytuacji i pomyślunek, jak zminimalizować szansę tego pojawienia się.

Tak naprawdę najbardziej pomogłoby mi nie negowanie moich uczuć. Powiedzenie mi, że widzą, że mi ciężko, że to, co czuję nie jest zależne ode mnie i że w pełni mnie akceptują, nieważne - w stanie spokojnym czy niespokojnym.

To tak na szybko.

@Yossarian Mniej więcej od pół roku tak się czuję. Że trzeba było ufać instynktowi i trzymać te kontakty bardzo na odległość, a z niektórymi w ogóle, tak jak to zrobiłam po wyprowadzce. Z jakiegoś powodu 2 miesiące po skończeniu 18-tu lat już mnie nie było. Ale człowiek głupi słuchał psychologów, jakichś osób w otoczeniu, co tłukli do głowy, jakie kontakty z rodziną są ważne, że warto się o nie starać, coś tam coś tam.

Mam nadzieję, że będziesz mieć ogarnięte jak najszybciej

@Dzemik_Skrytozerca

1. Nie omieszkam poinformować o tym terapeuty, nawet mu smsy przeczytam.

2. To jest dobra rada. Akurat teraz potrzebowałam wygarnąć, co swoje, dzięki temu nie muszę się zastanawiać, czy właściwe było odcięcie się. Ale ogólnie popieram nie wdawanie się w dyskusje z autorytarnymi ludźmi.

Dziękuję

@sleep-devir Coś w tym jest, przeszło mi to przez głowę. Jak zerknęłam teraz na opis objawów to wiele się zgadza. Na pewno jest zaburzona, jak dokładnie to już nieistotne.

@sleep-devir jak w domu jest od małego źle, to każdy sobie radzi jak umie, albo sobie nie radzi. tak jak @WhiteBelle pisze, jest to u tej osoby zapewne jakaś forma wyparcia. jeżeli mogę coś jeszcze dopowiedzieć, to nie trzymaj też urazy, nie obwiniaj tej drugiej osoby (nie jest to łatwe wiem). po prostu się odetnij, niech czas działa, a ty zdrowiej. dobrze że dałaś jej znać. jej reakcja nie jest tak naprawdę ważna, najważniejsze że masz to za sobą.

@Nebthtet Dokładnie tak się u mnie stało, początek roku był dobry, w końcu zbudowałam jakieś poczucie własnej wartości z pomocą terapeuty. Coś tam poprzypominało się odnośnie pierwszego związku, ale ogarnęliśmy to. Od kwietnia równia pochyła, a co się wtedy zadziało - wesele w najbliższej rodzinie. Cały miesiąc przed chodziłam w nerwach i mówiłam, jak bardzo nie chcę tam jechać. I miałam rację, nie udało mi się ukryć, że mam problem i otrzymałam kopa w dupę zamiast wsparcia, nawet napisałam tutaj posta o tym, że pies mi więcej pomógł, bo ze mną posiedział bez oceniania. Od tego czasu tylko mi się pogarszało fizycznie i psychicznie, w sierpniu zostałam odwiedzona przez część rodziny i niby fajnie, pomyśleli o mnie, nie? No jednak nie. Siostry siedziały i gadały o samochodach i nieruchomościach, gdzie to totalnie nie moje tematy, a ja, odwiedzana osoba, siedziałam jak muł, bo co mam powiedzieć. Co próbowałam innego tematu, to i tak w końcu gadały o czymś między sobą. Przyjechano do mnie, ale nie wiem po co, skoro mnie wykluczano z rozmowy. I co po tym - równia równi pochyłej, ataki paniki, totalne rozwalenie organizmu, serce, płuca, układ pokarmowy wszystko siadło, jakieś histerie, bezsenność, kłótliwość totalna. No i teraz na dobitkę sytuacja z soboty. To prawda, taka rodzina potrafi zniweczyć ciężką pracę na terapii.

Sorry za gorzkie żale, ale napisanie tego i wklejenie gdzieś pozwoli mi zajrzeć do swoich myśli, w razie jakbym znowu zaczęła zapominać, jak się czułam, bo zrozumienie dla innych weźmie wodze.

Wyjątkowo podoba mi się określenie "toksyczne żmijowisko", zapamiętam je

Dziękuję

@WhiteBelle proszę bardzo, bierz i korzystaj na zdrowie

Spróbuj nie mieć wyrzutów sumienia będąc nieraz egoistką jeśli chodzi o dobrostan i zdrowie psychiczne - zwłaszcza w takich trudnych sytuacjach jak twoja. Tak, wiem, łatwo się mówi

Zdrowa ilość egoizmu jest niezbędna, aby przetrwać (to część asertywności po prostu). To jest bardzo często trudne, ale jeśli coś ma niszczyć już uzyskane efekty (a z tego, co czytałam przy PTSD np. to powoduje nieraz nieskuteczność danej metody przy ponownej próbie), to nie miej litości. Walczysz o siebie i jesteś tego warta.

A w tym przypadku rodzinę możesz wybrać sama - ludzi, którzy nie będą cię gnoić fizycznie, czy mentalnie.

Uściski.

@Nebthtet Tak, trudno mi się nie zastanawiać np. jak się będzie czuć mama po urwaniu kontaktu, kiedy widzę ją jako te maltretowane przez babcię dziecko (a znęcano się nad nią jeszcze gorzej, właściwie to niczego dobrego w tym domu nie było). Zwłaszcza że próbowała uniknąć powielenia tych metod "wychowawczych", mam na to wiele dowodów. I wynagradzać krzywdy również próbowała. Ale rzeczywiście jak teraz myślę, to najlepiej funkcjonowałam w roku, w którym się od rodziny odcięłam. Ech. Trudne rzeczy, do przemyśleń na inny czas.

Tak czy owak dziękuję

@WhiteBelle wiesz, tu niestety masz zerojedynkową decyzję - jeśli da się jej też z tego środowiska wyjąć całkiem (bo nie chce, nie może, nie ma możliwości z różnych innych powodów), to jest to analogiczna sytuacja do tej, kiedy tonąca osoba wciąga ratującą pod wodę i obie idą na dno.

Jest to do dupy, niesprawiedliwe, ale niestety tak na to musisz spojrzeć - a przynajmniej takie mam wrażenie widząc, co piszesz. I wiem, że łatwo się mądrzyć nie mając tak trudnych decyzji do podjęcia

Na pewno warto to przegadać z terapeutą.

@ttoommakkoo Dziękuję I dziękuję za utwierdzenie w przekonaniu, że to naprawdę nie jest normalne zachowanie. Przez lata ryto mi banię, że jestem przewrażliwiona i to ja jestem problemem, więc dobrze usłyszeć opinię osoby postronnej.

@emdet I to mnie smuci, bo z mojej strony jest dla nich wszystkich dużo zrozumienia i akceptacji, potrafię dostrzec, co ich ukształtowało w taki sposób i obdarzyć ich współczuciem. W drugą stronę działa to w ogóle albo ledwo. Każdy się wybiela odnośnie tego, co robił w przeszłości albo ma zaniki pamięci.

Dziękuję za poświęcenie czasu na okazanie mi wsparcia.

@WhiteBelle wiem bardzo dobrze o czym piszesz, mimo iż z tak poważnymi problemami się nigdy nie zmagałem. Ja to po prostu olewam i staram się żyć z wiedzą których tematów nie ruszać - wiem jednak że nie w każdym przypadku jest to możliwe.

@bartek555 albo wziąść się w garść?

@bartek555 @Gustawff Nie próbowałam, dobrze mi w swoim szambie, nie lubię dobrego życia

@WhiteBelle mi kiedyś lekarz rodzinny doradził żebym wziął się w garść... zaburzenia lękowe miałem

@Gustawff i co, jak renkom odjoł? xD

@bartek555 jebać falubaz

@Amhon Jak dobrze jest mi znajome gapienie się w okno na lekcjach Ja jeszcze zbierałam ochrzany za rysowanie podczas lekcji, bo tylko tak jakoś mogłam się skupić na słuchaniu. Ale nikt mi nie wierzył.

Po otrzymaniu diagnozy czułam się podobnie jak Ty. Wszystko się ułożyło, nagle okazało się, że nie jestem leniwa, niezorganizowana, syfiara (bo dzień po posprzątaniu już jest bałagan), "zdolna, ale leniwa", jak mi wielokrotnie mówiono, nieuważna, bo ciągle coś gubię itp. a po prostu potrzebuję leków i tyle. Mój terapeuta twierdzi, że wiele osób z ADHD choruje na depresję w wyniku takiego odbioru przez społeczeństwo, które latami wmawiało, że się nie starasz, jesteś niewystarczający. I tak, mi także już sama diagnoza pomogła, przestałam się karcić ilekroć o czymś zapomnę czy zrobię bałagan. Taka moja natura i tyle.

Proszę, nie umniejszaj sobie, mogę mieć więcej obciążeń, ale życie z niezdiagnozowanym ADHD również jest bardzo trudne.

Postaram się dawać znać, jak sytuacja. Cieszy mnie, że Cię to interesuje. Dziękuję

@Amhon za mną chodzą testy na ADHD i ADD, ale cholera, drogo

@Nebthtet to pa na taki trik

W apce Lidla masz kod na premium na Onecie za 5 zł na kwartał. Kupujesz i przechodzisz do czasopism. W tym miesiącu Nesweek Psychologia jest w całości o ADHD i autyzmie. Z racji Onet premium masz cyfrowa gazetkę bez wychodzenia z domu za darmo i możesz się zapoznać z tymi problemami.

@WhiteBelle ja nawet nie tyle po diagnozie, co po paru dniach leków. Ja po prostu po pierwszych trzech dniach tabsow uświadomiłem sobie jak powinno wyglądać życie i normalny proces myślowy.

Teraz biore jednego tabsa na 3 dni i to mi wystarczy. Wiem do czego mam dążyć i nie potrzebuje do tego leków. To jest kurna tak proste, a tak uciążliwe jednoczenie, że szok.

@Nebthtet o co chodzi z tym płaceniem za diagnozę adhd? Dlaczego? To nie jest jakieś naciągactwo? To się do czegoś formalnie przydaje?

Ja o tym rozmawiałam dłuższy czas z terapeutą, dał mi testy, ale nie mogłam ich skończyć miesiącami, nudziły mnie xD W końcu zadał mi na szybko ileś pytań, wszystko jak w adhd, dodał swoje obserwacje (zna mnie od dawna), następnego dnia opowiedziałam o tym u psychiatry, zadała mi jeszcze x pytań i przepisała leki, tyle. Po pierwszym tygodniu brania większy spokój niż zwykle, o wiele lepsze skupienie (mogłam siąść do czegoś i robić to bez ciągłego rozpraszania się wszystkim wokół, uciekania myśli, prokrastynacji itp.), przestałam znajdować rzeczy w dziwnych miejscach, a już się bałam, że mam wczesny alzheimer xD

@Amhon czy mogę zapytać, jakie leki bierzesz? Swój muszę brać codziennie, bo wjedzie mi syndrom odstawienny. Ba, prawdopodobnie będę zwiększać dawkę, bo jest dobrze, ale mogłoby być lepiej

@WhiteBelle Concerta. Ten konkretny lek jest bardzo specyficzny, bo uwalnia się ekstremalnie długo.

Co do diagnozy to chodzi o to, że to trwa. Wychodzi pewnie z 600 zł i jakieś 3h samych wizyt, a to przecież teoretycznie gotowiec do przeczytania z kartki.

@Amhon ooo dzięki za tipa, ten sub mi się przyda i do innych rzeczy

@WhiteBelle nie jest to naciągactwo, to są konsultacje, różne testy, gadasz z więcej niż jedną osobą, a jak już coś stwierdzą dostajesz od razu całą papierologię. Te ceny to po prostu suma wszystkiego - jak spojrzysz na koszt jednej konsultacji psychologicznej czy psychiatrycznej w tych poradniach, to tanio nie jest.

Np ja się cieszę, że mam tanio luxmed na pracodawcę, bo leczenie depresji by mnie wyszło drogo, albo bym zaczęła ją leczyć jak już by naprawdę narobiło to bigosu (terminy na nfz to kosmos jakiś).

U ciebie trochę inna sprawa, bo masz stałe osoby z którymi pracujesz, więc nie trzeba budować takiej diagnozy "od podłogi".

@pi0t Dobrze to ująłeś. Kilka razy przychodziłam do jej mieszkania, prosząc, żeby mi pomogła, bo w domu było już naprawdę źle. Tragicznie. W końcu zdenerwowała się, kazała mi przestać przychodzić i dorosnąć. Byłam dzieckiem z podstawówki. Tak, sądzę, że ta garść złotych myśli może być potężnym mechanizmem obronnym.

Dziękuję za trzymanie kciuków

@pi0t

A poważnie, to gdyby przyznała Ci rację to by zjadło ja sumienie. Wyszła z tego domu, zostawiła Ciebie bez wsparcia z problemami. Łatwiej mówić weź się w garść, przesadzasz. Mechanizmy obronne.

dokladnie to samo pomyslalem. raczej przezylem nieporownywalnie mniejsze zlo, ale moja rodzina tez potrafila powiedziec mi tak bezczelne slowa, ze mialem ochote wyskoczyc z okna, zeby raz w zyciu im zamknac mordy. i to ludzie, ktorzy rzekomo chcieli dla mnie dobrze.

@solly najgorsze, że to i tak pewnie nic by nie dało, zostałbyś nazwany egoistą, nienormalnym, niewdzięcznym itp. Bo tak łatwiej niż przyznać, że może gdzieś zawiedliśmy.

Też miałam takie myśli. Ale po tym, jak nie jadłam przez 4 dni i nikt nie zauważył uznałam, że śmiercią/poważnym wypadkiem też się nie przejmą.

@jedzczarnekoty Dziękuję. Wychowano mnie w poczuciu, że każdemu przeszkadzam, więc upewnianie, że mogę tu pisać jest dla mnie bardzo ważne. Zawsze mam jakieś wewnętrzne opory przed "zamęczaniem innych swoimi problemami".

@WhiteBelle ja miałem problem z domem, którego "nie miałem" odkąd usłyszałem że jak mi nie odpowiada to mogę wyp##$^&%!ć. Potem lata wynajmu, więc też czułem że nie jestem u siebie, a teraz ciągle do mnie nie dociera że mam "własne" mieszkanie. Ciągle czuję że mogę je stracić. Nawet mając przepisany kawałek działki nie czuję że chciałbym w rodzinne okolice wrócić. Ot i tak się żyje z tym wychowaniem które się za nami ciągnie.

@jedzczarnekoty skąd ja to znam, teksty "nie podoba się to w." latały u mnie w domu pomiędzy różnymi osobami Jak sobie tak człowiek logicznie pomyśli to masakra, jak tak można powiedzieć komuś, i to regularnie to powtarzać. Zwłaszcza własnemu dziecku. Ale tak często to słyszałam, że stało się dla mnie normą.

Najlepsze, że jak próbowałam, zgodnie z życzeniem, wyp##$^&%!ć w wieku 17 lat, to na mnie policję nasłali xD

Mam nadzieję, że uda Ci się z tym uporać i w końcu poczujesz, że jesteś w domu.

@WhiteBelle dziękuję, myślę że się uda - od domu rodzinnego już udało się odciąć, teraz tylko trzeba uciec od wspomnień

@korfos Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś. Twoja historia, jeśli mogę to stwierdzić po tak pobieżnym opisie, jest bardzo podobna do mojej. Przykro mi, że nie miałeś spokoju ani w domu, ani poza nim. Ten stan jest mi boleśnie znany. Pełnienie roli rodzinnego kozła ofiarnego także. Cieszę się, że udało Ci się uwolnić z toksycznego środowiska, to świadczy o Twojej ogromnej sile.

Nie wiem, jakie dokładnie masz problemy w tym momencie. Też jestem w spektrum i jeśli mogę coś doradzić, to w kwestii emocji pomogła mi terapia nastawiona na ich rozpoznawanie i nazywanie, a prowadzenia rozmów nauczyłam się, grając w sesje rpg, szczególnie te 1 na 1, ale sądzę, że w grupie też dadzą radę. Przez długi czas siedziałam jak muł, prawie się nie odzywałam i bałam spojrzeć na mistrza gry, ale byłam zmuszana do rozmawiania. W końcu byłam głównym bohaterem, różniste npce ciągle się do mnie odzywały. Teraz taksówkarze dziękują mi za miłą rozmowę, a nawet opuszczają cenę przejazdu A było ze mną naprawdę źle, wszystkie znajomości, jakie miałam, wynikły tylko z tego, że ktoś się do mnie odezwał pierwszy, a potem zagadywał, wyciągał gdzieś. Rozmowa z obcą osobą o niczym była niemożliwa itp. Ale takich rozmów ponoć można się nauczyć również na terapii, wtedy odgrywa się scenki razem z psychoterapeutą.

Jak mówiłam, nie wiem, jak dokładnie wyglądają Twoje trudności, więc jeśli porady są nietrafione, zignoruj proszę

@WhiteBelle kurde, jak czytam Twoją historię to aż się dziwię że sobie z deficytami poradziłem. Też na pewno "jestem w spektrum" częściowo (jak zacząłem czytać o Aspergerze to mi się oczy otworzyły, jakbym swoją historię życia widział) ale pomogła mi na pewno książka o komunikacji niewerbalnej - ot po prostu nauczyłem się coś dostrzegać, może nie naturalnie ale książkowo, ale jednak. Potem parę lat pracy w handlu, jako dziennikarz - no aż trudno uwierzyć że można z kompletnego no-life i outsidera nagle radzić sobie z ludźmi

@Boltzman Nawet niejednego terapeuty To są jakieś różne szkoły. Jeden doradza "odetnij się od wszystkiego, co ci szkodzi", a inny nalega, żeby nie unikać trudnych spraw w życiu, że niezwykle ważne jest mieć fundament w postaci rodziny - osób, na które możesz liczyć itp. Tyle że nie każda rodzina może stać się takim fundamentem. W zasadzie jeśli nie stała się nim przez 30 lat, to były ku temu powody. Muszę ze swoim terapeutą przeprowadzić poważną rozmowę.

Zgadzam się, że twierdzenia typu "wszystko jest w twoich rękach" w wielu przypadkach mogą być prawdziwe. W moim przypadku wzięciem losu na swoje kowadło było zwrócenie się o pomoc, kiedy wszystko inne zawiodło. Proszenie o pomoc to też działanie. Nie zostało to jednak przez rozmówcę zauważone.

Dziękuję

@solly Ach, te licytacje. O, masz problem? Ja to dopiero miałem problem, przy moim ten twój to nic. Klasyk. Kiedy byłem na wojnie...

Straszne, ile jest historii podobnych do Twojej i mojej. Jakby od jednego szablonu cięte. Dla mnie najgorszym jest to wmawianie, że się jest problem, że to z nami jest coś nie tak. Bo jesteśmy rozpieszczeni, za dobrze nam, szukamy problemu na siłę, nie jesteśmy wdzięczni za to, co mamy, zachowujemy się nie tak jak należy (przykro mi, że odmawiano Ci prawa do okazywania emocji) albo wymyślamy, tak przecież nie było. Dla mnie zwłaszcza to ostatnie przekreśla wszystko.

Dzięki za podzielenie się swoją historią.

@yerboholik prosto się mówi z perspektywy obserwatora, ale ja bym totalnie ich odcięła od dziecka. Bałabym się umożliwić tego typu ludziom z nim kontaktu.

Doskonale rozumiem spadek nastroju na myśl o nadciągających świętach. Nigdy nie był to dla mnie wesoły czas, a w życiu dorosłym co roku ta sama historia - pojadę to zdechnę z nerwów, nie pojadę to im będzie przykro, kontakt z rodziną się urwie, a potem jeszcze doszedł lęk, że ktoś umrze (raz nie pojechałam, to babcia zapadła w śpiączkę na początku stycznia i już się nie obudziła). Miałam takie lęki przed powrotem do domu, że raz kupiłam bilety, spakowałam się, pojechałam z walizką na dworzec i się wróciłam do domu, nie dałam rady. No i ciągłe poczucie, czemu nie mogę być normalna, to było dawno temu, czemu tak to wszystko przeżywam. Z perspektywy czasu widzę, że własny organizm próbował mnie chronić i powinnam po prostu go słuchać i zająć się sobą w święta. Co z resztą wiele razy robiłam, ale nie bez wyrzutów sumienia.

Jeżeli masz myśli o magiku i rodzice mają w tym swój udział, w ogóle bym się nie zastanawiała i ich odcięła. Ty i córka jesteście najważniejsi.

@WhiteBelle oczywiście, że łatwiej. Z jakiegoś powodu i Ty i ja i masa innych użytkowników wylewamy tutaj swoje brudy i żale. Ja odbieram to jako formę terapii grupowej dla chętnych.

Bycie w potrzasku i brak znalezienia optymalnego rozwiązania dla wszystkich powoduje ogromy ból psychiczny. Logiczne jest, że powinienem zadbać przede wszystkim o siebie i o swoją rodzinę, a w drugiej kolejności martwić się o komfort moich rodziców, teściowej czy jakiejkolwiek innej dalszej rodziny. No ale ale - skasztanionym łbem nie kieruje logika, tylko powichrowane poczucie przynależności do patologicznej i dysfunkcyjnej rodziny.

Jako człowiek jadący na podobnym wózku z gnojem doświadczeń, życzę Ci po prostu radości, ale takiej nie podszytej obowiązkiem relacji. Szczególnie z krewnymi.

@smierdakow pewnie slucha takich historii dosc czesto. Jeszcze duzo wody w Wisle uplynie zanim podejscie w ludziach 50+ w Polsce sie zmieni.

@smierdakow Coś tam mówiłam przez telefon, ale byłam w takim stanie, że skupił się na utrzymaniu mnie przy życiu. Oczywiście doradził, żebym zamiast tego zadzwoniła do mamy albo drugiej siostry xD Myślę, że na tym etapie był już zdesperowany, bo było ze mną naprawdę źle i nie pomagało nic, co mówił. Nie wiem, kiedy go znowu zobaczę, na razie nie mam siły, po następnej sesji wrócę tu i napiszę.

@WhiteBelle Trzymaj sie tam!

@maly_ludek_lego

@dzek dziękuję, bardzo doceniam

@Capo_di_Sicilia masz rację, mam nawet zalecenie brania magnezu i wit b, ale zawsze zapominam brać. Dzięki za przypomnienie.

"To nie twoja wina" to coś, co zawsze pragnęłam usłyszeć. W sensie, nie słyszę tego pierwszy raz, ale zawsze działa jak plaster na duszy. Dziękuję. Za resztę słów również.

@Farmer111 Dziękuję. Gdyby nie to, że jestem kompletnie wykończona, to bym się rozpłakała ze wzruszenia. Nie spodziewałam się aż takiego odzewu.

@pierdonauta_kosmolony Fakt. I tak jest lepiej niż 10-15 lat temu, gdzie ludzie się ukrywali z tym, że chodzą do psychologa czy psychiatry. Mam nadzieję, że z każdą kolejną dekadą sytuacja będzie się poprawiać.

@camonday ale ja potrafię docenić dobre aspekty życia. Są rzeczy, które w życiu lubię, a nawet kocham. Inaczej już dawno byłabym po drugiej stronie, bo o co walczyć. Nie mam też problemu w dostrzeganiu dobrych rzeczy w innych ludziach, powiedziałabym raczej, że jest odwrotnie. W końcu to mnie trzymało tyle lat przed odcięciem się od rodziny. W sobie też potrafię dostrzec dobre rzeczy, pracowałam nad tym na terapii.

To, że ktoś mi tak poradził, nie znaczy, że faktycznie widzę wszystko na czarno. Zwłaszcza że ta osoba tak naprawdę kompletnie mnie nie zna. Nie choruję na depresję, wait, taki tag dodałam xD Dodałam z rozpędu, bo temat pokrewny. Więc poprawiam się - mam szereg innych zaburzeń/chorób, to właśnie na depresję byłam nieskutecznie leczona latami. Mój aktualny stan to efekt głównie cptsd.

Dzięki tak czy owak

@WhiteBelle no to dobrze 😄 czasem prawdziwe dobre rady mogą wydać się kiepskie tylko dlatego, że zostały pokazane w grupie innych kiepskich rad lub obiecywane są za nie gruszki na wierzbie. Ja tym czasem idę zadbać o mój sen. Dobranoc

@GitHub Dziękuję

@tosiu o, panie, aleś mi pan teraz humor poprawił Książka napisana dawno temu, aktualnie w fazie korekty, która przeciąga się, bo ciągle coś dopisuję, coś ulepszam, coś zmieniam. Problemy ze zdrowiem też nie pomagają w wartkiej pracy. Ciekawe, że wspominasz o zajmowaniu głowy, bo z tego powodu w ogóle zaczęłam pisać. Dzieło to jest niejako formą autoterapii. Dużo bólu tam wywaliłam, dużo trudnych sytuacji przerobiłam, ale też dało mi wytchnienie i radość tworzenia, bo nie jest tak, że między okładkami tylko rozpacz i śmierć, raczej jest balans. Przez lata była to moja bezpieczna przystań. Konieczność patrzenia z perspektywy różnych postaci pozwoliła mi ponadto spojrzeć z dystansu na wiele spraw. Odkryłam również, że można w ten sposób zadziwiająco skutecznie nawiązać kontakt ze swoim tzw. "zdrowym dorosłym". On gdzieś tam we mnie jest, ale zwykle dusi się pod traumami.

Obiektywnie patrząc, to są szanse, że ktoś to będzie chciał czytać. Na pewno spróbuję, nie zamknę dzieła swego życia w szufladzie Zresztą dałeś mi nadzieję komentarzem na temat mojego stylu pisania, za co serdecznie dziękuję

@WhiteBelle to ja poproszę o dokończenie do świąt Bożego Narodzenia wtedy ja skończe swoją i sie wymienimy. OK?

@tosiu Raczej nie jest to realne, ale spróbuję

@WhiteBelle jak obiecasz to będzie realne

@OjciecCiesli widzę podróżnik z wykopu się zgubił. Może jakbyś wziął się za robotę, to nie miałbyś czasu spamować po internecie. Nie zaśmiecaj mi wątku.

@Dziwen Dziękuję (づ•﹏•)づ

@GrindFaterAnona gdyby to był wujek na weselu, to oczywiste, że olałabym takie gadanie. Ignorantów nie brakuje i na to się nic nie poradzi. Inaczej sprawa się ma w przypadku najbliższej rodziny, gdzie opisana sytuacja to tylko wierzchołek problemu trwającego od 30-tu lat, a więź, toksyczna czy nie, jest zdecydowanie silniejsza.

@WhiteBelle co z tego, ze rodzina, skoro pierdoli bez sensu? wez sobie lepiej do serca rady specjalistów, którzy nie są z rodziny. przecież nie każdy się na wszystkim musi znać, każdy za to może być głupi. to ze to jest rodzina absolutnie nie powinno sprawiać, ze jej zdanie w tym temacie (ani w żadnym innym, ktory nie dotyczy bezposrednio ich) jakkolwiek się liczy.

@HueHue Rozsądny człowiek powstrzymuje się od rad, jeśli się na czymś nie zna, bo może tylko zaszkodzić. Ja nie doradzam nikomu, jak ma naprawić samochód czy rower, bo nie mam o tym pojęcia i nie będę mówić, co mi się wydaje. Nie mówię człowiekowi choremu na serce, że jak mnie serce bolało, to poszłam pobiegać i przeszło, więc on też powinien - nie interesuje mnie, co powiedział kardiolog ani na co dokładnie choruje. Mi pomogło, jemu pomoże. Musi się zebrać w sobie, a życie się odmieni.

Uwierz, że opisałam jej bardzo, bardzo dokładnie, co mi jest. Internet posiada, umie z niego korzystać. Sprawdzenie pierwszej lepszej strony powiedziałoby jej, jak bardzo się myli. Przejrzenie badań, których odszukanie jej zaproponowałam, jeszcze bardziej. To po prostu nie jest osoba, która akceptuje, że nie na wszystkim się zna i nie zawsze ma rację.

Rozsądny człowiek powstrzymuje się od rad, jeśli się na czymś nie zna, bo może tylko zaszkodzić.

@WhiteBelle Znowu trzeba brać poprawkę, że edukacja i powszechna wiedza na tematu chorób psychicznych, leży i kwiczy Sam dostęp do informacji, nie jest wystarczającą motywacją, do zgłębienia tematu.

Ja Ci wierzę, opis sytuacji jest wiarygodny i pozwala mi sobie wyobrazić jak to wyglądało.

I tak, ludzie nie lubią nie mieć racji. Dwa, że akceptacja choroby pewnie będzie niosła jakieś negatywne konsekwencje dla tej osoby, więc łatwiej wyprzeć problem... Chociaż nie odrzucam możliwości, że to mogą być silne uprzedzenia. Masz lepszy ogląd sytuacji, więc opcje zostają dwie: nabrać sporo dystansu do tego co mówi ta osoba i tego jak się zachowuje albo tak jak zrobiłaś, odizolować ją. Dobrze, że masz tę drugą możliwość, bo przy uzależnieniu materialnym od takich osób, trzeba to znosić.