Part II
Jednakże nie jest tak wszędzie, bo np. w próbkach pobranych na Morzu Spokoju stwierdzono podwyższoną aż o 7,5% ilośc tytanu (Ti). Najstarsza z przywiezionych próbek skał księżycowych – znana jako Rock-13 – zawierała 50 razy więcej promieniotwórczych izotopów pierwiastków takich jak uran (U), tor (Th) i potas (K) niż we wszystkich innych próbkach przywiezionych z Księżyca przez statki kosmiczne Apollo. Jej wiek sięgał 4,6 GA!
[Czyżby była starsza od Ziemi??? To przemawiałoby za hipotezą, że Księżyc jako mniejszy ostygł wcześniej i jego geologiczne „zegary” ruszyły o wiele wcześniej… Spostrzeżenie to jest także w sprzeczności z impaktową teorią powstania układu planety podwójnej Ziemia – Księżyc…]
Osobliwością Księżyca są także proste ciągi kraterów na jego powierzchni w Zatoce Tęczy (Sinus Iridium) i w okolicy potężnego krateru Clavius o średnicy 233 km. Kratery te, a właściwie kraterki, bo ich średnice nie przekraczają kilkuset metrów, leżą wzdłuż linii prostych z tym, że w przypadku Claviusa ich średnice są proporcjonalne geometrycznie, zaś w przypadku Sinus Iridium ich średnice są jednakowe… Do dziś dnia nikt nie wyjaśnił tego zjawiska!
Kolejną nieprawdopodobną zagadką Srebrnego Globu są tzw. maskony. Ich nazwa bierze się od angielskiego skrótowca MASs CONcentration – koncentracja masy – odpowiedzialne za lokalne zmiany siły grawitacji księżycowej. Znamy ich 12 i są one rozmieszczone pod powierzchnią księżycowych „mórz”. Hipoteza głosi, że są to ogromne asteroidy, które uderzając w Księżyc wbiły się weń i pozostały stwarzając zmiany lokalnego pola grawitacyjnego. Istotnie tak być mogło, ale w takim razie dlaczego maskon znajdujący się pod Morzem Jasności jest maskonem ujemnym – negamaskonem? Wszak niemożliwym jest, by w bryłę Księżyca wbił się asteroid złożony z antymaterii…???
[Jest jeszcze jedno wyjaśnienie dla powstania tego negamaskonu, a mianowicie – taki sam efekt zmniejszenia siły pola grawitacyjnego mogło spowodować powstanie dużej pustki skalnej we wnętrzu Srebrnego Globu, jednakże nie jestem w stanie podać przyczyn i fizycznego mechanizmu powstania takiej nieciągłości w księżycowym globie. Chyba, że w grę wchodzi interwencja czynnika nie-astronomicznego…]
A teraz będzie o największych zagadkach Księżyca. Te, o których pisałem teraz mają jakieś wytłumaczenie, bez uciekania się do sci-fi, UFO, Kosmitów, Pracywilizacji, etc. etc. Zacznę zatem od…
…Iglic Księżycowych na Morzu Spokoju. Iglice te w kształcie bardzo wydłużonych graniastosłupów zostały sfotografowane przez kamery amerykańskiej stacji kosmicznej Lunar Orbiter-2, w dniu 21.XI.1966 r. Jest ich ogółem 8 – jedna duża i 7 mniejszych. Rozmieszczono je na niewielkim obszarze o powierzchni 165 x 225 m, ale to jeszcze nie wszystko – rozmieszczono je na planie staroegipskich piramid w Gizie, tyle ze odwróconym o 180°! Jeżeli właśnie tak jest, to w takim razie Kto zadał sobie trud, by powtórzyć plan tych budowli na powierzchni naszego satelity? Pytanie na razie bez odpowiedzi.
[Ciekawy jestem, czy ktoś próbował ustalić, czy iglice te są rozmieszczone na terenie proporcjonalnie mniejszym w stosunku do terenu zajmowanym przez piramidy w Gizie? Czy wymiary tego terenu są proporcjami zgodne z rozmiarami Księżyca? Warto byłoby to sprawdzić – co podaję pod rozwagę piramidologom.]
Kiedy Łuna-9 wylądowała na powierzchni Oceanu Burz, to przekazała serię zdjęć przyległego do miejsca lądowania terenu. I nie byłoby w tym niczego dziwnego – w końcu po to Łunę tam posłano – gdyby nie to, że na tym dość monotonnym terenie znajdowały się osobliwe „kamienie” zwrócone płaską stroną ku Słońcu. Ale to też pestka… Najciekawsze było to, że po lekkim przesunięciu się Łuny-9 nieco pod skos w stosunku do linii księżycowego horyzontu można było zrobić zdjęcia stereoskopowe. I wtedy uczonych delikatnie mówiąc – zatkało. Zatkało ich zdumienie, bo ujrzeli naraz, że owe dziwne „kamienie” są ułożone nie przypadkowo, zgodnie z rozkładem prawdopodobieństwa, ale celowo – jakby wyznaczały dwie równoległe do siebie linie. Inna seria kamieni wyznaczały dwie proste równoległe, które przecinały pod kątem 45° te dwie pierwsze… Co to miało być? Podział gruntu? A może Łuna-9 osiadła tuż przy skrzyżowaniu jakichś selenickich dróg…?
W czasie największego boomu księżycowego w latach 60. i 70. XX wieku radzieckie i amerykańskie sondy księżycowe wykonały setki tysięcy zdjęć Srebrnego Globu na potrzeby przyszłych selenonautów i kolonizatorów – co potem zaprocentowało w czasie księżycowych misji programu Apollo i bezzałogowych stacji Łuna i Łunochod.
Najciekawszymi wszakże dla specjalistów z TMM – The Mars Mission – kierowana przez Richarda Hoaglanda okazały się zdjęcia wykonane nad Sinus Medii, gdzie odkryto obiekty, którym nadano nazwy The Shard – co przetłumaczyłem jako Iglica, choć oznacza tyle, co Skorupa w slangu archeologów – oraz The Tower czyli Wieża. Te dziwne „formacje geologiczne” (akurat!) wystają na wysokość odpowiednio: 2,7 km i ok. 12 km nad poziom księżycowego gruntu. Obie te „formacje” znajdują się w pobliżu krateru Ukert i zostały sfotografowane w 1967 roku przez Lunar Orbiter-3. Zakładając, że są to budowle, to wzniesione na Ziemi w warunkach 6-krotnie wyższej grawitacji mierzyłyby odpowiednio 450 m i 2 km… Ten pierwszy można jeszcze porównać do Empire State Buidling czy Sear’s Tower… - zaś ten drugi nie ma już odpowiednika w naszym świecie.
Ekipa TMM dopatrzyła się także całych miast ukrytych pod szczątkami maskujących je kopuł na równinach księżycowych. Wyglądało na to, że kopuły te zostały zniszczone i teraz tylko pod ich resztkami możemy znaleźć ruiny miast… - no właśnie – CZYICH MIAST???
W rejonie Zatoki Środkowej znajduje się jeszcze kilka podobnych budowli, z których jedną nazwano The Castle – Zamek, a która została sfotografowana przez załogę Apollo-10 w rejonie kraterów Ukert, Treisneckerl i Manitius. Wieża obiektu The Castle także wystaje na wysokość co najmniej 2 km nad poziom Sinus Medii.
Czy rząd USA był zaniepokojony tymi tajemniczymi obiektami na powierzchni Księżyca? Nie wiem. Wiem natomiast to, że po wyprawie Apollo-17 ludzie wycofali się z Księżyca co najmniej na 30 lat. Nie wysyłali tam nawet automatycznych zwiadowców! Ani NASA, ani kosmonautyka radziecka nie wysłała tam już żadnego próbnika od połowy lat 70., tak jakby skończył się ten księżycowy boom… Czy powodem tego były zdjęcia uzyskane przez księżycowe próbniki z obu tych krajów? Wydaje się, że rząd USA jednak był zaniepokojony tą sytuacją i to w najwyższym stopniu. Wyrazem tego był start sondy Clementine, która wiosną 1994 roku poleciała w stronę Księżyca. Sęk w tym, że misja ta była sygnowana nie przez NASA, ale przez Pentagon! Czyżby Amerykanie uznali, że sytuacja dojrzała do tego, by uruchomić nie NASA, ale US Air Force Space Command? W tym kontekście nareszcie można zrozumieć maniakalne dążenie prezydenta Ronalda Reagana do stworzenia kosmicznej obrony nie tylko przed radzieckimi ICBM, ale przede wszystkim statkami kosmicznymi Obcych! To o tym mówił w czasie swego interview dla naszej delegacji na II Międzynarodową Konferencję Ufologiczną w Debreczynie, w dniu 16.IX.1996 roku, były amerykański oficer sztabowy ppłk dr Coloman S. von Keviczky (1909-1998)! Po prostu doradcy prezydenta Reagana powiedzieli mu o dziwnych budowlach (czy chociażby „formacjach terenowych”) na Księżycu, a resztę znamy. Według niego projekt SDI, całe te „wojny gwiezdne” to nic innego, jak budowa systemu obronnego całego świata przed asteroidami i Nieznanymi Obiektami Latającymi vel statkami kosmicznymi Obcych! Wydaje się, że udało się rozwiązać jedną z zagadek politycznych tego świata!
CDN.
#teoriespiskowe #ksiezyc

#nasa #kosmos #ksiezyc
Neil Armstrong tuż po historycznym spacerze po Księżycu

#ksiezyc #sen
Chyba jest pełnia bo nie mogę spać

Kiedy pamiętnej nocy 20/21.VII.1969 roku, zespół lądowniczy LEM Eagle statku Apollo-11/Columbia wylądował o godzinie 21:17 GMT na księżycowym gruncie Mare Tranquilitatis, nieopodal krateru Maskelyne, na 02°N - 034°E, my wszyscy na Ziemi, z oczami wlepionymi w odbiorniki TV poczuliśmy jedno – oto staliśmy się istotami kosmicznymi, a nasi wysłannicy – posłańcy całej Ludzkości – stąpają po gruncie innego ciała niebieskiego. Innego świata. Lądowanie na Księżycu – przez niektórych utożsamiane z jego zdobyciem, co jest najbardziej niedorzecznym eufemizmem, niż faktem – wcale nie rozwiało mgły tajemnicy otaczającej Srebrny Glob… - ba! – wokół niego narosło wiele nowych znaków zapytania, na które to pytania nie ma odpowiedzi do dziś dnia!
Pytaniem numer JEDEN jest samo pochodzenie Księżyca.
Pytaniem numer DWA jest pochodzenie tzw. „cudów” księżycowych.
Pytaniem numer TRZY jest to, czy Księżyc był zawsze na ziemskim niebie?  
Wszystkie te trzy pytania mają ze sobą ścisły związek, a udzielenie odpowiedzi chociaż na jedno z nich będzie także częścią odpowiedzi na dwa pozostałe…
Zacznijmy od pytania numer DWA – pochodzenie „cudów” księżycowych. Czym są owe „cuda” księżycowe? Nazywamy nimi przede wszystkim wszystkie formacje terenowe, które są z pewnych względów niezwykłe. Jak wynika to z wielu źródeł astronomicznych i nie-astronomicznych, tych „cudów” jest cała masa – i wszystkie przywodzą na myśl ruiny pozostałe po jakiejś CYWILIZACJI PRZEDLUDZKIEJ albo CYWILIZACJI KOSMICZNEJ, która przez krótki okres czasu zadomowiła się na Srebrnym Globie. Istnieje jeszcze trzecia możliwość – Księżyc był przez pewien okres czasu zamieszkały przez Innych, ale nie był on dla Nich planetą macierzystą, a… STATKIEM KOSMICZNYM – kto wie, czy nie MIĘDZYGWIEZDNYM czy nawet MIĘDZYGALAKTYCZNYM!
Niewątpliwym cudem nr 1 jest formacja zwana Prostą Ścianą (Prostym Murem – Rectus Murus) znajdująca się po wschodniej stronie Morza Chmur (Mare Nubium) – zob. Mapki 1 i 2. Formacja ta ma długość 100 km i wysokość 300 m. Przypomina ona dość dokładnie oderwana i odgiętą pod wpływem uderzenia płytę pancerną – i co najciekawsze – nieco dalej na wschód od Prostej Ściany znajdują się trzy potężne kratery uderzeniowe: Ptolemeusz mierzący 145 km średnicy, Alphonse o średnicy 113 km i nieco mniejszy od nich Arzachel o średnicy 97 km. Żeby było ciekawiej, to stwierdzono, że z górki centralnej krateru Alphonse unoszący się obłok fluoryzujących czerwono gazów, badanie spektroskopowe wykazało, że był to dwutlenek węgla – CO2! Nie jest to aż taka sensacja, jako że wyrzuty gazów zaobserwowano także w kraterach: Kopernik, Plinius, Proclus, De La Rue, Platon, Timocharis, Arzachel, Endymion, Schickard, Kepler i Herodot. Ciekawe jest także to, że naturalnie wyglądającym przedłużeniem Prostego Muru jest niemal idealnie prosta Szczelina Hyginusa, werżnięta w powierzchnię Księżyca u południowo-wschodnich wybrzeży Morza Oparów (Mare Vaporum). I ona także wygląda, jak szczelina w pancerzu Księżyca po impakcie meteorytu, które utworzyło Morze Oparów lub krater Juliusz Cezar – 80 km średnicy.
Kolejną niesamowitą formacją na Księżycu jest Dolina Alpejska (Poprzeczna Dolina), oddzielająca od siebie masywy księżycowych Alp i Karpat. W jej pobliżu nie ma większych kraterów, poza odległym o kilkaset kilometrów na zachód kraterem Platon (średnica 97 km), który wykazuje słaby „wulkanizm” przejawiający się emisją ciężkich gazów: argonu i dwutlenku węgla. Do tematu księżycowego „wulkanizmu” jeszcze powrócimy przy omawianiu odpowiedzi na pozostałe pytania.
Kolejną dziwną formacją jest Prosty Grzbiet leżący na północnym skraju Morza Deszczów – Mare Imbrium. Jest to długi na 250 km wał skalny przebiegający prosto jak strzelił w kierunku Doliny Alpejskiej. Wypuczenie to jest nieco podobne do Prostej Ściany, ale podobieństwo kończy się jedynie na prostolinijnym przebiegu. Nikt nie wie, jak powstała ta formacja…
Jedną z najciekawszych formacji zauważonych na Księżycu jest bez wątpienia Most Achillesa (Pons Achillesi) zwana także Mostem O’Neilla (O’Neill Bridge) położona w okolicy Morza Przesileń (Mare Crisium). Przy ukośnym słońcu, na początku księżycowego dnia na „naszej” stronie jest on widoczny najlepiej. Rzeczywiście – przypomina on most przerzucony pomiędzy dwoma skałkami. Niektórzy astronomowie widza w niej jedynie przypadkowo zawieszona skałę księżycową, która utworzyła własnie taka formację. Jednakże najciekawsze jest to, że owa skałka musiałaby być niezwykle regularna i przerzucono ją w najwęższym miejscu – tam, gdzie postąpiłby identycznie ziemski konstruktor!
Innym dziwem księżycowej powierzchni są skupiska kopuł księżycowych. Najwięcej z nich znajduje się na Morzu Pogody (Mare Serenitatis) i Morzu Chmur (Mare Nubium), ale wiele z nich trafia się także na innych lądach i morzach. Mają one ok. 1 km średnicy i wznoszą się na 200 m ponad poziom gruntu księżycowego. Geolodzy i wulkanolodzy dopatrują się w nich jeszcze jednego przejawu wulkanizmu księżycowego, bo przypominają one znane z Meksyku czy Włoch wulkaniczne boccas czyli podskorupowe wylewy lakolitowe magmy. Takie kopuły występują także na południu Francji. Niestety – jak dotąd nie znaleziono lepszego wyjaśnienia dla tego fenomenu.
Osobliwymi są niektóre kratery księżycowe, które świecą w ciemnościach jeszcze długo po zapadnięciu księżycowej nocy. Typowym przykładem jest krater Arystarch o średnicy 46 km, którego północny brzeg świeci długo po zapadnięciu ciemności nocnych. Do takich świecących w czasie zaćmień Księżyca kraterów należą także: Kopernik, Tycho czy Kepler oraz kilka pomniejszych. Uczeni tłumaczą to tym, że w kraterach tych znajdują się najprawdopodobniej minerały stanowiące naturalny luminofor świecący pod wpływem promieniowania słonecznego i/lub kosmicznego. Wykaz takich minerałów zawiera Tabela I. Silna fluorescencja pod wpływem promieniowania UV wskazywałaby na to, że w kraterze tym mogłyby się znajdować bogate pokłady autunitu – najsilniej luminizującej rudy uranowej w Przyrodzie! Czyżby Księżyc był dla ludzi Uranową Golkondą? Skoro na Księżycu są bogate złoża autunitu, trögerytu czy uranofanu, to mielibyśmy rozwiązany problem z energetyką jądrową na Srebrnym Globie. Jestem przeciwny używaniu jej na Ziemi z wiadomych względów, ale na martwym globie, jakim zda się być Księżyc, energia jądrowa byłaby w sam raz dla przyszłych kolonistów…
CDN.
#teoriespiskowe #ksiezyc

W sierpniu 2021 popełniłem taki zachodzący Księżyc. Canon 700D i Samyang 135mm.
#astrofotografia #astrofoto #astronomia #kruzdcontent #ksiezyc

Też Was tak wnerwia ta łysa lampa?
#ksiezyc
@hejto jak w apce działa znalezienie gry? Trzeba przewijać?

Pierwsze rysunki księżyca z książki Sidereus Nuncius opublikowane w nowej łacinie przez Galileo Galilei po obserwacji przez jego teleskop - 1610 r.
Była to pierwsza opublikowana praca naukowa oparta na obserwacjach dokonanych przez teleskop i zawiera wyniki wczesnych obserwacji Galileusza niedoskonałego i górzystego Księżyca, setek gwiazd, których nie można było zobaczyć ani w Drodze Mlecznej, ani w niektórych konstelacjach z gołym okiem oraz gwiazdy medycejskie (później księżyce Galileusza), które zdawały się krążyć wokół Jowisza. #ciekawostki #ksiezyc

Pomnik na Księżycu
Poległy astronauta – miniaturowa rzeźba wykonana z aluminium, przedstawiająca astronautę w kombinezonie kosmicznym, mająca na celu upamiętnienie zmarłych astronautów i kosmonautów, jedyne ziemskie dzieło sztuki znajdujące się na innym ciele niebieskim. #ksiezyc #kosmos #ciekawostki #sztuka

Ustrzelona dzisiejsza koniunkcja Marsa z Księżycem.
Lupa to Samyang 135mm.
#astronomia #astrofotografia #ksiezyc #kruzdcontent #kosmos

Tak wygląda zdjęcie (moje) zrobione Samsungiem Galaxy S22 Ultra. Jeden rabin twierdzi, ze to AI nakłada obrazki z księżyca, gdy wykryje, że robi się mu zdjęcie, drugi rabin zaś dementuje te informacje.

Co tam jest? Nie wyglada jak klasyczny ladownik a bardziej jak prom kosmiczny.

Jakby co, na Florydzie trwa kolejna próba wystrzelenia Artemis 1. Misją jest bezzałogowe okrążenie Księżyca i przetestowanie wszystkich systemów. Podcast na żywo: https://www.youtube.com/watch?v=kvaz66nMEls

Dziś na niebie można zauważyć tzw. Księżycowy wieniec (koronę), także popatrzcie dzisiaj w niebo. Oczywiście wszystko zależy od warunków pogodowych jakie u Was panują, lecz jest duże prawdopodobieństwo, że zobaczycie to zjawisko.
Wieniec jest zjawiskiem optycznym, które możemy obserwować gdy światło odbite od Księżyca ulega zjawisku dyfrakcji lub rozproszeniu na drobnych cząsteczkach obecnych w powietrzu. Tymi cząsteczkami są najczęściej kropelki wody lub kryształki lodu, z których zbudowane są chmury. Dlatego zjawisko korony Księżycowej najczęściej można obserwować właśnie gdy Księżyc świeci przez cienką warstwę chmur.

Księżyc 2.0 i stackowanie
Hej,
Wczoraj nawet nawet pogoda dopisała, więc podjąłem się próby zestackowania księżyca. Stackowanie w wypadku obiektów US pozwala wyciągnąć więcej szczegółów z powierzchni i poprzez wycięcie szumu, pozwala łatwiej i ładniej wyostrzyć zdjęcie.
Jednak imo jest trudniejsze i dużo bardziej pracochłonne niż stackowanie obiektów głębokiego nieba - trzeba użyć z reguły dwóch programów, poustawiać więcej parametrów, ręcznie bawić się w oznaczanie istotnych punktów na powierzchni... Ale przynajmniej mniej roboty w post-processingu
Do otrzymania poniższego obrazu wykorzystałem 1458 klatek. 50% Odpadło przy pre-processingu, a z pozostałych wybrane zostało 30% najlepszych. Czyli ostatecznie w skład weszło 218 klatek.
Sprzęt:
Canon eos 1100D
SkyWatcher BK 707, f10
+ kolorowy filtr 'Light Yellow #8' Explore Scientific
Parametry:
1458 x 1/100s, stack z 218
ISO 100
Obróbka
PIPP: rozciągnięcie histogramu, crop i centralizacja księżyca, sortowanie po jakości, 50% najlepszych klatek
AutoStakkert!3 wyznaczenie AP i stack z 30%
AdobeLightroom mobile: ostrość, jasność, kontrast.
Link do zdjęcia:
https://drive.google.com/drive/folders/1FRioOCDfAtUlsNf98RZP1Fl-J2pDcm78?usp=sharing
Podoba Wam się czy zbyt "przerysowany"?
Miłego dnia!

Częściowe zaćmienie Słońca nastąpi we wtorek, 25 października, kiedy Księżyc znajdzie się pomiędzy Słońcem, a Ziemią, częściowo zasłaniając tarczę naszej życiodajnej gwiazdy. Zaćmienie Słońca 25 października 2022 r. będzie widoczne w Europie, Północno–Wschodniej Afryce i Południowo–Zachodniej Azji.
https://www.youtube.com/watch?v=0sx_vuKEGlY

Ostatnio po urodzinach córki miałem akurat farta bo była pełnia i cyknąłem taką fotkę i nawet mi się podobała taka astro-fotografia. Polecicie jakieś blogi dla amatorów odnośnie technicznych aspektów tego typu fotografii. Jak ustawić aparat itd.? No i odnośnie późniejszej obróbki.
Cudów nie ma, ale jak na pierwszy raz to jaram się

No elo, ponownie nadaje z Finlandii, tym razem fotka nocna, polowałem na zorze, ale upolowałem tylko księżyc. Klasycznie z telefonu bez filtrów itp

Dzień dobry
Również czasami lubię pyknąć zdjęcie księżycowi.

Dzisiaj post bez długiego opisu.
Mars "widziany z powierzchni" księżyca, zdjęcie wykonano 24 lipca 2003 roku.
Źródło: Nasa.gov