Encyklopedia mitologii japońskiej

384/1000- Ten

Ten to określenie dla istot zamieszkujących najwyższy wymiar, Tendo, odpowiednik raju w buddyjskiej mitologii. Jeśli chodzi o istoty biorące udział w reinkarnacji, ten uważa się za będące najwyżej w hierarchii. W Japonii są uznawane za bogów.

Wygląd tych niebiańskich istot w dość dużym stopniu przypomina ludzki, za to rozmiarami są bliżsi olbrzymom. Niekiedy mogą posiadać zwierzęce części ciała czy też większą liczbę kończyn i głów. Ich ciało emituje niezwykły blask, a one same posiadają zdecydowanie nadludzkie moce. Zwykle ten przedstawia się w bardzo lekkim odzieniu lub też w zbroi i z bronią w ręku.

Ten są dużo silniejsze od ludzi, a także bardziej długowieczne i o wiele szczęśliwsze. Posiadają umiejętność latania, nie muszą też jeść(ale jak najbardziej mogą, jeśli najdzie je taka ochota). Mimo porównań do bogów nie są to istoty nieśmiertelne, starzeją się, umierają i zostają rzucone w tryby reinkarnacji. Wciąż też potrafią upaść dając się ponieść negatywnym emocjom takim jak nadmierna duma czy też zazdrość. Duchowy upadek może mieć poważne konsekwencje, a ten może w kolejnym wcieleniu stać się jedną z istot będących niżej w buddyjskiej hierarchii. Dlatego też istoty te często stawiane są niżej od dwóch innych bytów, którymi są budda i bodhisattwa, uciekinierzy z cyklu odrodzenia.

Zwykli ludzie nie posiadają zdolności ujrzenia żyjących w niebiańskim wymiarze istot, są jednak jednostki, które potrafią po odpowiednim skupieniu zobaczyć inne rzeczywistości. Mówi się, że takie osoby posiadają tengen, niebiańskie oko, dzięki któremu widzą takie byty jak ten, są też w stanie nawet je usłyszeć.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

382-383/1000- Teke teke/Tearai oni

Teke teke to yokai pojawiający się w popularnych miejskich legendach. W większości przypadków przybiera wygląd kobiety pozbawionej dolnej połowy ciała(zdarzają się też wersje gdzie jest to byt o wyglądzie mężczyzny). Teke teke to onomatopeja mająca naśladować dźwięk, który słychać, kiedy istota porusza się przy pomocy swoich górnych kończyn. 

Stwór ten jest przedstawiany jako ekstremalnie niebezpieczny. Kiedy ściga swoje ofiary, jest zdolny poruszać się nieprawdopodobnie szybko i nie przeszkadza mu w tym jego "ułomność". Legendy głoszą, że potrafi dogonić nawet szybko poruszający się samochód. Gdy dopadnie ofiarę, dzieją się rzeczy straszne, tutaj część opowieści nie doprecyzowuje, jakie potworności przeżywa osoba złapana przez stwora. Nieliczne twierdzą, że posiada on coś na wzór sierpa, którym przecina ofiarę na pół, by następnie zabrać jej dolną połowę.

Istnieje potężna liczba opowieści o teke teke i niemożliwością jest stwierdzić, która z nich jest oryginalna. Niektóre twierdzą, że istota za życia miała być ofiarą strasznego wypadku, inne, że jest to samobójca. Jednym razem pada stwierdzenie, że przed stworem można obronić się za pomocą specjalnych talizmanów, inne historie za to twierdzą, że nie ma ucieczki od paskudnego końca. Są też wersje, w których ofiary teke teke same stają się ową istotą.

Legenda: Jakiś czas po II wojnie światowej pewna pracownica biurowa przeżyła gwałt, którego miał dokonać na niej członek miejscowego amerykańskiego personelu wojskowego. Tej samej nocy kobieta rzuciła się z mostu na tory, upadek jednak nie spowodował jej śmierci. Chwilę później przejechał ją nadjeżdżający pociąg, który przepołowił jej ciało na dwie części na wysokości talii. Cała sytuacja miała mieć miejsce na Hokkaido, gdzie noce potrafią być wyjątkowo mroźne. Taka właśnie mroźna noc miała spowodować mniejszy upływ krwi, dzięki czemu kobieta mogła pożyć odrobinę dłużej. Przez następnych kilka minut pełzła szukając jakiejkolwiek "pomocy". W końcu jakimś cudem dopełzła do stacji kolejowej, gdzie zauważył ją miejscowy pracownik. Pomoc, którą jej zaoferował, nie była jednak taką, jakiej oczekiwała. Mężczyzna przykrył jej ciało plastikowym brezentem, a nieszczęśliwa ofiara samobójczego aktu pożegnała się w końcu z życiem po podobno bardzo powolnej i bolesnej agonii.

I tu wchodzimy w główny akt legendy. Każdy, kto usłyszy powyższą historię, po trzech dniach ujrzy ducha kobiety bez dolnej połowy ciała. Duch złapie ową osobę bez względu na to, co ta zrobi. Jedni twierdzą, że stwór ten szuka odpowiedniej dolnej połówki, inni że jest po prostu zły za takie, a nie inne potraktowanie go przez pracownika stacji, dlatego też mści się na reszcie żywych poprzez zabicie tylu osób, ile tylko się da. 

Jest jednak minimalna szansa na szczęśliwe zakończenie. Krótko po usłyszeniu opowieści teko teko pojawia się w marzeniu sennym(może to też być tajemnicze połączenie telefoniczne) nieszczęsnego słuchacza, by zadać mu zagadki, które to zadecydują o jego losie. Najważniejsza rzecz w tym momencie to udzielenie dobrych odpowiedzi, których oczekuje istota. Pierwsze pytanie to "Czy potrzebujesz swoich nóg?". Odpowiedź to "Potrzebuję ich w tej chwili/teraz". Drugie brzmi "Kto opowiedział ci moją historię?". Należy w tym momencie odpowiedzieć: "Kashima Reiko". Obie te odpowiedzi dają szanse na to, że istota pozostawi osobę przy życiu.
×**********×********×
Tearai oni to gigantyczny yokai, który miał ukazać się na terenie dzisiejszej prefektury Kagawa, co też opisano w dziele Ehon Hyakumonogatari. Tearai oni w tłumaczeniu znaczy "myjącego ręce demona", ponieważ podczas wykonywania tej właśnie czynności został on dostrzeżony, miało mieć to miejsce gdzieś pomiędzy miejscowościami Takamatsu i Marugame. Niestety brak bardziej szczegółowej historii na temat owego olbrzyma. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

381/1000- Tatsu

Japońskie smoki znane są w tym kraju głównie pod nazwą tatsu, ewentualnie też mówi się na nie ryu, ryo albo wani. Ich wygląd nie odbiega od typowego przedstawienia tych stworzeń na zachód od Kraju Kwitnącej Wiśni. Posiadają długie, pokryte łuską ciało oraz głowę, którą często zdobią spore rogi i broda. Niektóre tatsu mogą pochwalić się także nadmiarową liczbą kończyn oraz głów. Zdarzają się smoki, które kompletnie porzucają swój oryginalny wygląd i przybierają ludzką postać, w której pozostają już na stałe. 

Tatsu są ściśle powiązane z żywiołem wody. Bardzo często żyją w morskich głębinach, jednym z najsłynniejszych przykładów jest oczywiście Ryujin, smoczy bóg żyjący w pałacu Ryugu. Zawsze wybierają miejsca mocno oddalone od ludzkiej cywilizacji. Są znane ze swojej miłości do wszelkiego rodzaju skarbów, których mają u siebie pod dostatkiem, lubią także zbierać niezwykle potężne magiczne przedmioty.

Jeśli chodzi o ich relacje z ludźmi, są wśród nich zarówno prawdziwe potwory jak i niesamowicie życzliwe istoty. Te pierwsze potrafią prześladować ludzi z czystej złośliwości, te drugie zaś oferują im swoją wiedzę i wskazówki pomagające stać się o wiele silniejszym. Naprawdę wybitne ludzkie jednostki mają nawet szansę odwiedzenia domu tatsu i otrzymania jednego z tamtejszych magicznych przedmiotów.

Ludzkie problemy wyjątkowo rzadko interesują tatsu, chyba że dana sprawa dotyczy także ich samych. Wielu ludzi oddaje im cześć, a także składa ofiary, są także organizowane pielgrzymki udające się na święte tereny, gdzie podobno żyją japońskie smoki. Prośby do nich kierowane to często błagania o opady deszczu lub o ochronę przed powodzią.

Opowieści o tatsu są w Japonii znane od wielu wieków, są to jedne z najdłużej znanych istot nadprzyrodzonych, o których zapiski pojawiły się już w pierwszych znanych dziełach na temat japońskiej historii i mitologii, Kojiki oraz Nihongi. Z upływem czasu do kraju przeniknęły historie dotyczące smoków z Indii i Chin. Dzisiejsza wiedza na temat tatsu jest więc mieszanką starych japońskich wierzeń oraz dodatków przybyłych z zachodnich krain. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

380/1000- Tatarimokke

Tatarimokke określa się dziecięcą duszę, która trafiła do ciała zwykłej sowy. Wygląd zwierzęcia, które łączy się z ludzką duszą, nie ulega zmianie, zmienia się za to jego zachowanie. Ptak może od tego momentu zacząć przesiadywać w pobliżu domostwa, w którym mieszkają najbliżsi krewni zmarłego malucha.

Tradycja nakazuje, by rodzice, którzy w ostatnim czasie utracili potomka, z najwyższym szacunkiem traktowali ewentualnego sowiego towarzysza, który pojawi się w pobliżu ich domu.

Tatarimokke uznawane są za byty absolutnie niegroźne, są jednak sytuacje, gdzie mogą stać się bardziej niebezpieczne. Dzieje się tak, gdy rodzice na ten przykład zamiast pochówku zdecydują się na porzucenie zwłok dziecka w dziczy lub rzece. Inne sytuacje to zamordowanie malucha oraz aborcja. Każda z tych opcji to szansa na stworzenie żywiącego urazę ducha, który pod sowią postacią może nękać żywych. Ludzie przechodzący w pobliżu wkurzonego tatarimokke słyszą niezwykłe dźwięki i doznają silnego uczucia niepokoju, mogą też ujrzeć nadprzyrodzone zjawiska takie jak pokaz ognistych orbów. 

Co do genezy powstawania tatarimokke, rzecz jest związana z dawnymi zwyczajami dotyczącymi pochówku małych dzieci. Dawno temu dzieci do pewnego określonego wieku uznawano za niegodne tego, by wyprawić im tradycyjny pogrzeb i pochować na miejscowym cmentarzu. Zamiast tego ciało po cichu grzebano na terenie domostwa albo też w jego pobliżu. Wierzono, że duchy takich dzieci krążące w okolicy miejsca pochówku mogły bardzo łatwo "utknąć" w jednej z będących w pobliżu sów stając się w ten sposób tatarimokke. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

379/1000- Tatarigami

Tatarigami to niesamowicie potężne byty, które wszędzie, gdzie się pojawią, przynoszą ze sobą śmierć i zniszczenie. Do tatarigami zalicza się zarówno tamtejszych bogów zniszczenia(na ten przykład Yamato no Orochi, smoczy bóg o ośmiu głowach i ośmiu ogonach) jak i duchy osób mających wpływ na historię Japonii(Taira no Masakado czy też Sugawara no Michizane). Ci ostatni zwykle byli wysokimi rangą oficjelami, którzy w wyniku tragicznych dla nich wydarzeń popadali w niełaskę i ostatecznie umierali będąc w stanie duchowej udręki. Udręka ta była na tyle silna, by zmienić ich w niezwykle potężne onryo.

Tatarigami potrafią sprowadzić na swoich wrogów, a niekiedy i cały kraj klęski głodu, epidemie, wojny, a także inne równie nieciekawe opcje. Ich gniew głównie skupia się na tych, których winią za złe rzeczy, które przytrafiły się im podczas ich ludzkiego żywota. By uspokoić wściekłe duchy, zwykle budowano dla nich specjalne miejsca kultu.

Organizowany na terenie Kioto festiwal Gion Matsuri pierwotnie wymyślono na potrzeby uspokojenia tatarigami. W okresie Heian miasto często nawiedzały epidemie, co uważano za sprawkę dwójki bogów: Gozu Tenno i Susanoo. By uspokoić ich gniew, zdecydowano się na zorganizowanie festiwalu w świątyni Yasaka. By utrzymać nerwy bogów na wodzy, postanowiono, że festiwal będzie organizowany każdego kolejnego roku. W ten sposób Gion Matsuri jest tamtejszą atrakcją aż do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

378/1000- Tanuki tsuki

Jedną z magicznych zdolności, które w swoim repertuarze posiada tanuki, jest moc opętania dowolnego człowieka, którego ma on akurat ochotę podręczyć.

Opętanie przez byt jest niezwykle niebezpieczne dla opętanego. Osoba taka staje się "workiem bez dna" wciągającym wszystko, co wpadnie w jej ręce, nawet jedzenie, które jest już mocno nieświeże. Najbardziej problematyczne w całym tym obżarstwie jest to, że wszystkie składniki odżywcze z pożeranego jedzenia zamiast do obżartucha "są przekierowywane" do kontrolującego go tanukiego. Opętany z tego powodu z każdym kolejnym dniem słabnie bardziej i bardziej, aż w końcu umiera.

Osoba kontrolowana zmienia się także, jeśli chodzi o psychikę, która staje się mocno niestabilna. Opętany potrafi bardzo szybko przejść ze stanu przygnębienia w ekscytację, zdarza się też, że wpada w szał, podczas którego może posunąć się do aktów przemocy. Nienormalnie wysokie staje się także jego libido.

Tanuki posuwa się do opętania człowieka m.in. z zemsty za krzywdę, którą ten wyrządził mu w przeszłości. Są jednak także i takie wredoty, które robią to, by odrobinę się zabawić. Inną ewentualnością jest opętanie na rozkaz innego człowieka. Zdarza się bowiem, że szczególnie starsze tanuki stają się sługami rodzin, które w zamian za wykonanie pewnych zadań obdarowują futrzaka jedzeniem. W ten sposób staje się on częścią ludzkiej familii i wykonuje dla niej takie zadania jak choćby omawiane opętanie.

Wyzwolenie się spod kontroli magicznego zwierza to wyjątkowo ciężka rzecz. Są tylko trzy możliwości, pierwsza z nich to przekonanie futrzaka, by samemu zakończył opętanie. Druga jest jeszcze trudniejsza i wymaga udziału bardzo potężnego kapłana lub też onmyoji, który to może wypędzić tanukiego z ciała osoby kontrolowanej. Ostatnia opcja to "wywyższenie" istoty. Tanuki wyniesiony do rangi bóstwa już nigdy więcej nie opętuje ludzi. Ten ostateczny ruch zwykle czyniony jest w przypadku tych najbardziej upierdliwych futrzaków. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

377/1000- Tanuki

W końcu przyszła pora, by opisać stworka, który przewinął się przez moje wpisy już multum razy. 

Tanuki to zwierzęcy yokai o wyglądzie zbliżonym do borsuka lub szopa. Jego sława rozciąga się na całą Japonię, pod tym względem rywalizuje on o miano gwiazdy choćby z równie dobrze znanym lisim kitsune. Dzięki owej sławie figurki istoty można spotkać w bardzo wielu japońskich domach czy też sklepach.

Tanuki to istoty potrafiące posługiwać się niezwykle potężną magią. Podobnie jak kitsune wyśmienicie opanowały moc zmiennokształtności. Z reguły wykorzystują ową moc do robienia sobie przysłowiowych jaj.

A będąc już w temacie jaj nie można nie wspomnieć o posiadanych przez tanuki jądrach, które są podobno niezwykle duże jak na rozmiary owego stworzenia. Są też wielofunkcyjne, mogą bowiem zostać użyte w różnoraki sposób: jako broń, sieć rybacka czy parasol. W zależności od potrzeby dany tanuki może też przekształcić swoje jądra w sklep czy powóz.

W czasach, gdy na tereny Japonii nie dotarł powiew buddyzmu, tanuki otrzymywał cześć równą bogom jako władca natury. W późniejszym czasie stworki straciły swój wysoki status, by stać się zwykłymi posłańcami bogów bądź lokalnymi strażnikami. 

Podobnie jak ma to miejsce z kitsune, istnieją dobre jednostki lubiące towarzystwo ludzi jak i te zdegenerowane, które to są zdolne do morderstwa lub porwania człowieka, by zrobić z niego sługę bogów.

Zdarza się, że niektóre tanuki postanawiają żyć wśród ludzi przyjmując ludzkie imię oraz przejmując ludzkie zwyczaje. Potrafią też być równie słabe często zatracając się w alkoholu lub hazardzie. Zdarza się, że spędzają w ten sposób całe ludzkie życie nie będąc nawet podejrzewanymi o bycie istotą nadnaturalną. 

Ich dobrze znana moc zmiennokształtności pozwala im na przemianę w kamienie, drzewa, posągi czy też zwykłe przedmioty gospodarstwa domowego, wszystko to wykorzystywane jest zwykle, by odpalić kolejny żarcik wymierzony w losowego człowieka. Niektóre tanuki posuwają się także do transformacji w potworne monstra lub gigantów, co ma na celu przestraszenie danej osoby, czasami dla zabawy, a czasami po to, by odstraszyć ją od miejsca, w którym zdaniem stworka być nie powinna. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

376/1000- Tantan kororin

Tantan kororin to duchy drzew persymony uaktywniające się w momencie, gdy nie ma osoby mogącej zająć się zbiorem owoców z owych drzew. Ukazują się jako onyudo, wielcy mnisi o głowach przypominających owoce persymony.

Tantan kororin ukazują się późnym wieczorem, by zebrać wszystkie przejrzałe owoce leżące pod drzewem, a następnie udają się do najbliższej ludzkiej osady. Tam krążą powolutku, a w tym czasie z ich przepełnionych rękawów, w których je trzymają, wypadają kolejne persymonki. Kiedy w końcu pozbędą się ostatniego owocu, wracają do swojego drzewa. Są bytami nieszkodliwymi dla ludzi, których mogą co najwyżej odstraszać dość groteskowym wyglądem.

Legenda o duchach persymon pochodzi z prefektury Miyagi i została opisana m.in. przez Janagitę Kunio w dziele "Yokai dangi". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

375/1000- Tako nyobo

Tako nyobo to nic innego jak ośmiornice, które to uznały, że najlepszym pomysłem na życie będzie transformacja w kobietę i poślubienie ludzkiego męża. Historie o nich są szczególnie popularne w prefekturze Ishikawa. 

Opowieści o tako nyobo nie różnią się szczególnie od historii o innych zwierzęcych małżonkach z poprzednich wpisów. Ich ludzkie przebrania są idealne, a one same przedstawia się jako perfekcyjne panie domu, doskonałe jako kucharki czy sprzątaczki. Wszystko działa wprost perfekcyjnie do chwili odkrycia prawdy na ich temat. Zawsze oznacza to dla tako nyobo pożegnanie dotychczasowego życia oraz powrót do wodnego świata, gdzie ponownie zaczynają egzystować jako ośmiornice.

Legenda: Opowieść ta tyczy się pewnego mężczyzny z Kanazawy, który żył szczęśliwie wraz ze swoją ukochaną małżonką. Małżonka ta jego zdaniem robiła najwspanialszy rosół pod słońcem. Był on tak wyśmienity, że aż podejrzany, co skłoniło go do podjęcia stosownego śledztwa. Sfejkował wyjście do pracy, a następnie udał się do kryjówki, z której miał doskonały widok na wnętrze domu. Stamtąd ujrzał jak jego żona wyjmuje duży pojemnik i wypełnia go wrzątkiem. Następnie na oczach zszokowanego męża kobieta przemieniła się w ośmiornicę i sama wskoczyła do środka. Wyszedł na jaw sekret sporządzania wywaru, ale przy okazji legło w gruzach także małżeństwo mężczyzny. 

Ten postanowił opuścić kryjówkę i skonfrontować się z "żoną", która przyznała się do bycia tako nyobo. Następnie odeszła, by nigdy więcej już nie powrócić. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

373-374/1000- Taki reio/Takiwaro

W pobliżu wodospadów zlokalizowanych na terenie Japonii mają podobno ukazywać się niezwykłe duchowe hologramy, które przybierają wizerunek bóstwa, najczęściej jest to podobizna Fudo Myoo. Obrazy te emanują siłą, przed którą padają na kolana wszelkie rodzaje duchów, demonów czy jakichkolwiek innych istot nadprzyrodzonych.

Taki reio po raz pierwszy został opisany przez Toriyamę Sekiena w książce "Konjaku hyakki shui".
******************
Takiwaro to małpie bóstwa znane z prefektury Yamaguchi. Żyją one w rejonach nadmorskich klifów, jednak tylko przez określony czas, dokładnie trzy lata, by następnie przenieść się do rzek, gdzie spędzają kolejne trzy lata. Ostatecznie po tym okresie ulegają transformacji w nowy byt znany jako enko.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

372/1000- Taka onna

Jeśli chodzi o wygląd taka onna, przez większość czasu istoty te niczym nie różnią się od zwyczajnych kobiet. Posiadają one jednak moc pozwalającą im wydłużać swoje ciała, dzięki czemu mogą urosnąć nawet do 3-4 metrów wysokości.

Taka onna należą do grupy yokai ściśle powiązanych z dzielnicami "czerwonych latarni", których praktycznie nigdy nie opuszczają. Ich główną rozrywką jest spoglądanie w okna tamtejszych burdeli i obserwowanie zabawiających się par. Od czasu do czasu wyłamują się z tej rutyny, by postraszyć niektórych klientów, którzy ich zdaniem nazbyt często odwiedzają owe "miejsca rozkoszy". Ma to być przejaw zazdrości o fizyczną przyjemność, której same w życiu nie miały okazji poznać.

Za życia taka onna miały być najzwyczajniejszymi w świecie kobietami, tyle że wyjątkowo nieatrakcyjnymi, co przełożyło się na brak szczęścia w miłości(i w seksie). Zazdrość i inne złe uczucia wypaczyły je psychicznie i ostatecznie spowodowały przemianę w taka onna, istoty karmiące się seksualną energią osób żyjących. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

370-371/1000- Taibyo no kesshaku/Taka nyudo

Osoby osłabione po ciężkiej chorobie mogą stać się celem wrednego pasożyta znanego jako taibyo no kesshaku. Ciało tego stworka porównuje się do żarówki, a głowę do młotka. Posiada on też porządny ogon, który pozwala mu w pierwszej kolejności przedostać się do żołądka żywiciela i tam sobie "pływać". Młotkowa głowa pomaga istocie przebić się przez ścianę żołądka, dzięki czemu może ona utworzyć sobie drogę do serca, gdzie karmi się krwią.

Osoba będąca ofiarą owego yokai staje się niezwykle słaba, a jej skóra przybiera bardzo blady odcień. Medycyna w celu pozbycia się pasożyta zalecała wywołanie wymiotów, a następnie posypanie go specjalnym środkiem znanym jako shukusha.
***×***×**×********×*****
Drugi z dzisiejszych bytów to bardzo bliski krewny mikoshi nyudo, który to był już bohaterem jednego z poprzednich wpisów. Taka nyudo przypomina japońskiego kapłana i potrafi urosnąć do gigantycznych rozmiarów. Największe szanse na spotkanie z nim są na odosobnionych drogach, gdzie czai się na samotnych podróżnych.

Mikoshi nyudo to krwiożercze olbrzymy kochające zabijanie ludzi, za to taka nyudo są od nich w tym temacie zdecydowanie przyjemniejsze, cieszy je bowiem samo straszenie napotkanych osób. 

Istota ta jest jednym z ulubionych przebrań stworów zmiennokształtnych: tanuki, kitsune czy też kawauso. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

369/1000- Suzuri no tamashii

Dzisiejszy wpis będzie się tyczyć użytkowanego m.in. na terenie Japonii kamienia pisarskiego. Było to narzędzie służące do uzyskiwania płynnego tuszu poprzez rozcieranie sztabki tuszu w postaci stałej z dodatkiem pewnej ilości wody. Zwykle wykonywano je z kamienia, rzadziej z ceramiki. Ważne narzędzie pisarskie w pewnych wyjątkowych okolicznościach, o których więcej za chwilę, miało zyskiwać nadnaturalne właściwości, dzięki którym mogło odtwarzać epizody z pewnego niezwykle ważnego momentu w japońskiej historii.

Wojna Gempei to konflikt, który wybuchł na terenie Japonii w XII wieku, a uczestniczyły w nim dwa znamienite rody, Taira oraz Minamoto. Stawką w tej wojnie domowej była władza nad całym krajem, obie strony szły więc na całość nie biorąc jeńców. Któraś ze stron musiała zostać zniszczona i tak też się stało, a przegranymi okazał się być ród Taira, który praktycznie przestał istnieć. 

Tak wielkie i potworne zdarzenia zawsze mają wpływ na świat nadnaturalny. Nie inaczej było w tym przypadku, gdy całe rzesze ludzi klanu Taira zginęły podczas wojennej zawieruchy. Wielu umarłych targanych potężną urazą do zwycięzców przemieniło się w onryo, duchy pragnące wyłącznie zemsty. Cała skumulowana w nich nienawiść miała mieć w przyszłości wpływ na świat rzeczywisty, konkretnie na kamienie pisarskie, które mogły zostać zainfekowane klątwą onryo. 

Zgodnie z przekazami klątwa ta dotyka kamienie pisarskie, które zostały użyte zbyt wiele razy do opisania wojny Gempei i losu rodu Taira. Nagle przedmiot zaczyna wydawać z siebie dźwięki, w których dosłyszeć można odgłosy bitwy, w tym krzyki walczących wojowników. Dodatkowo z resztek tuszu materializują się mali wojownicy, którzy odgrywają swoje historyczne role.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

368/1000- Suzuhiko hime

Dzwoneczkowa księżniczka czyli suzuhiko hime to rodzaj tsukumogami, ducha przedmiotu, w tym przypadku kagurasuzu, dzwonków używanych w religii shinto. Duch ten posiada ciało młodej dziewczyny ubranej w szaty noszone przez miko, niezamężne kobiety o nieskalanym łonie(czyt. dziewice) będące pomocnicami kapłanów w świątyniach shinto. Suzuhiko hime nie tylko posiada dzwonki jako ozdoby, jej cała głowa jest jednym wielkim dzwonkiem.

Kagurasuzu są używane podczas specjalnych tańców odprawianych przez miko. Gdy już stają się ożywionymi bytami, ich miłość do tanecznych wygibasów nie mija, a one spędzają swój czas dziko pląsając gdzieś na łonie natury.

Dzwonki to w religii shinto narzędzie, które miało za zadanie uspokajać ludzkie dusze oraz odpędzać złe moce. Jednak to nie wszystko, miała to być także "przynęta" na bogów, których dźwięk dzwonków miał podobno przyciągać i sprawiać, że ci przybywali na miejsce obrzędu.

Cała idea religijnych tańców jest oparta na pewnej legendzie. Amaterasu, bogini słońca, wdała się w poważny konflikt ze swoim bratem, bogiem burzy, Susanoo. Przerażona z powodu czynów Susanoo ukryła się w jaskini Ana no Iwato. Świat pogrążył się w ciemności, a z mroku wyłoniły się mroczne siły. Reszta bogów zgromadziła się przy wejściu do jaskini błagając Amaterasu o opuszczenie swojej kryjówki, jednak ta odmówiła. Wtedy to jedna z bogiń, Ame no Uzume, wpadła na pomysł, jak wywabić Amaterasu. Rozpoczęła bardzo zmysłowy taniec erotyczny, podczas którego rozebrała się i ukazała innym bogom swoje wdzięki. To wywołało ogólny zachwyt i aprobatę wśród reszty towarzystwa, które nie oszczędzało swoich gardeł, przez co dźwięki te dotarły do uszu ukrytej bogini słońca. W końcu ciekawość zwyciężyła i bogini wynurzyła się z jaskini, by sprawdzić, co też dzieje się na zewnątrz. Inni bogowie skorzystali z okazji i szybko zablokowali drogę powrotną, a światłość znów powróciła na powierzchnię ziemi.

Mówi się, że to właśnie zmysłowy taniec Ame no Uzume stał się inspiracją dla kagury, jak określa się taneczne rytuały religii shinto. Kagurasuzu zaś stały się inspiracją dla Toriyamy Sekiena, który to jest uważany za twórcę suzuhiko hime. Sekien umieścił swoją dzwoneczkową księżniczkę w dziele zatytułowanym "Hyakki tsurezure bukuro". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

367/1000- Suppon no yurei

Suppon to japońskie określenie dla Pelodiscus sinensis czyli żółwiaka chińskiego, gada spotykanego w rejonie Chin, Japonii czy też Korei. Suppon no yurei to mściwy duch owego żółwia pragnący zemsty na tych, którzy zasmakowali w jego mięsie. Objawia się pod postacią wyjątkowo wielkiego ducha o dzióbkowatych ustach.

Według wierzeń żółwiaki posiadają niesamowite zdolności podobnie jak ma to miejsce w przypadku innych zwierzęcych yokai takich jak kitsune czy tanuki. Mają też być wyjątkowo zawzięte, jeśli zdołają ugryźć, nigdy nie puszczają swojej ofiary. W taki sam sposób postrzegane są ich duchy, które także nigdy nie odpuszczają tym, którym poprzysiągły zemstę. Klątwy rzucone przez suppon no yurei uważane są za wyjątkowo trudne do złamania.

Gniew mściwych duchów spada na ludzi, którzy mają cokolwiek wspólnego z krzywdą wyrządzaną żółwiakom. Ich ofiarami zwykle padają smakosze, którzy konsumują duże ilości żółwiego mięsa, a także właściciele restauracji serwujący owe mięso swoim klientom.

Jednym ze sposobów zemsty yurei na swojej ofierze jest ukazywanie się jej w formie gigantycznego mnicha znanego jako taka nyudo. W tej formie zjawa pojawia się każdej kolejnej nocy zmieniając życie danej osoby w piekło. Inna metoda polega na przejęciu ciała człowieka i upodobnieniu go przez małe modyfikacje do ciała żółwiaka.

Legenda: Istnieje krótka legenda o pewnym mężczyźnie trudniącym się łapaniem i sprzedażą biednych żółwiaków. W końcu dopadła go klątwa zesłana przez duchy martwych zwierząt. Którejś nocy przybyły one do niego pod postacią taka nyudo, który to mierzył około 30 metrów wysokości. Zjawa dręczyła mężczyznę noc po nocy nigdy nie odpuszczając. Kolejnym tragicznym wydarzeniem okazały się być narodziny jego dziecka, które okazało się być mocno zdeformowane. Ciało malucha pokrywały włosy dłuższe od niego samego, dodatkowo posiadało nienaturalnie wielkie oczy oraz usta przypominające dzióbek niczym u żółwiaka. Ze względu na kształt owych ust dziecko nie było zdolne do przyjmowania zwykłego pokarmu, zamiast tego więc rodzice karmili je robakami. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

366/1000- Sunekosuri

Sunekosuri to zwierzęcy yokai pochodzący z japońskiej prefektury Okayama. Jest opisywany dość różnie, według niektórych opisów przypomina psa, jeszcze inne historie twierdzą, że jest bardziej podobny do kota. Ukazuje się w deszczowe noce na miejskich ulicach, gdzie wypatruje ludzkich towarzyszy.

Sunekosuri to bardzo radosny yokai, który po zauważeniu spacerującego przechodnia podbiega do niego, by następnie ocierać się o jego nogi i ogólnie robić wszystko, co utrudnia dalszą wędrówkę tej osoby. Nie w głowie im złe intencje, za to ich nadmierny entuzjazm może dosłownie zwalić człowieka z nóg.

Istnieje jednak kilka lokalnych odmian, które są ciut bardziej agresywne, a nazywa się je sunekkorogashi i sunekkorobashi, co można tłumaczyć jako "gryzący golenie". Nadal jednak nie są to stworzenia szczególnie niebezpieczne.

Pierwsze zapiski na temat istoty pojawiły się w roku 1935 na stronach dzieła "Genko zenkoku yokai jiten", została więc ona dodana do gromady japońskich stworzeń dość niedawno. Nie przeszkodziło jej to jednak w zyskaniu w krótkim czasie całkiem sporej popularności, co przełożyło się na występy w mandze czy też grach. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

365/1000- Sunamura no onryo

Sunamura no onryo to niezwykły yokai, którego ciało składa się praktycznie w całości z pnączy i liści. Funkcję jego głowy pełni sporej wielkości dynia, którą stwór ten nosi w swoich ramionach. Legendy głoszą, że każdej nocy ukazuje się na terenie Sunamury, by straszyć napotkanych mieszkańców.

Sunamura jest obecnie częścią miasta Kioto, dawniej jednak, gdy jeszcze nie została wchłonięta, była znana ze swoich doskonałych upraw dyni.

Sunamura no onryo został przedstawiony w stworzonej w roku 1858 grze planszowej tematycznie związanej z japońską mitologią. Każdy kwadrat ukazywał odrębny byt, w ten sposób przedstawiono tam oprócz sunamury także kappę czy też yamabiko, co każe sądzić, że wykorzystywano istoty cieszące się dość dużą sławą na terenie kraju. Sławny czy też nie, dyniowy yokai jest obecnie wyjątkowo mało poznanym stworkiem, o którym zachowały się wyłącznie strzępki informacji. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska #yokai

Encyklopedia mitologii japońskiej

364/1000- Suiko

Suiko to yokai będący krewnym innego wodnego stworka, kappy, od którego jest uważany za dużo bardziej niebezpiecznego. Byt ten rozmiarami jest zbliżony do ludzkiego dziecka, a jego ciało pokrywają niezwykle twarde łuski. Na jego kolanach można dostrzec narośla przypominające z wyglądu pazury tygrysa. Żyje tuż przy rzekach oraz w pobliżu zbiorników wodnych.

Te istoty, które mieszkają w pobliżu osad ludzkich, uwielbiają płatać różnego rodzaju psikusy okolicznym mieszkańcom. Nie poprzestają jednak tylko na tym, mogą się bowiem posunąć do opętania losowej osoby, którą następnie zmuszają do wykonywania różnych wymyślnych zadań. Gdy odezwie się w nich ich mordercza natura, suiko wykorzystują swoją ogromną siłę do wciągania ludzi w wodną toń i topienia ich. Karmią się ludzką krwią, którą do cna wysysają z ciała ofiary, mówi się też, że potrafią "skonsumować" duszę danej osoby. Gdy już zakończą ucztę, pozostawiają wysuszone zwłoki w pobliżu wody.

By utrzymać stwora z daleka od domu, dawne przesądy radziły, by postawić przy wejściu sierp, a także rozsypać nasiona lnu bądź grochu tuż przed owym wejściem.

Suiko jest możliwy do uśmiercenia, jednak jest do tego potrzebne ciało osoby zabitej przez stwora. W pierwszej kolejności należy zbudować małą chatkę z trawy oraz słomy, a następnie w jej wnętrzu umieścić trupa złożonego na przygotowanej wcześniej desce. Nieznana siła przyciągnie w końcu tego suiko, który odpowiadał za śmierć wystawionego nieboszczyka. Istota zacznie biegać wokół chatki, a jej ciało ulegać powolnemu rozkładowi podobnie jak ciało w chacie(w tym czasie będzie on niewidzialny dla ludzkiego oka, suiko wykorzystują ową przydatną zdolność, by nie przyciągać niepotrzebnej uwagi). W końcu rozkład stanie się na tyle zaawansowany, by uśmiercić stwora, który utraci przy tej okazji swój niewidzialny kamuflaż. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

362-363/1000- Sori no kanmushi/Subakuchu

Sori no kanmushi to ludzki pasożyt przedstawiany na ilustracjach jako biało-niebieskie stworzenie z płetwami oraz szczotkowatym ogonem. Po wniknięciu do organizmu yokai ów wybiera sobie za swój dom wątrobę. Jego ulubionym jedzeniem są podobno pikantne potrawy.

Sori no kanmushi lubi podgryzać plecy swojego żywiciela wywołując silne bóle w tamtej części ciała. Dodatkowo mogą się pojawić różne wady kręgosłupa wywołane obecnością pasożyta. Tamtejsza medycyna w celu jego zwalczenia polecała przyjmowanie preparatów na bazie dwóch roślin: Saussurea costus oraz Atractylodes japonica.
***********************
Subakuchu to urastające do wielu metrów długości pasożyty wyglądające niczym małe smoki posiadające rozwidlający się ogon. W ciele człowieka nie mają jednego ulubionego miejsca wciąż kursując między brzuchem i moszną. Moszna to ich ulubione miejsce szczególnie w chwilach, kiedy ciało żywiciela notuje spadek temperatury, w takich momentach ukrywają się tam i wyczekują "ocieplenia".

Ludzie zarażeni tym pasożytem cierpią na niezwykle bolesne bóle brzucha, które pojawiają się u nich 1-2 razy w ciągu roku. Im dłużej subakuchu rozwija się w ciele, tym gorsze rokowania. Jeśli yokai osiągnie około 15 metrów długości, oznacza to pewną śmierć dla jego żywiciela.

Subakuchu można się pozbyć wyłącznie poprzez zabieg akupunktury. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook