AndzelaBomba

#memy #heheszki #humorobrazkowy #poniedzialek

#memy #heheszki #humorobrazkowy #wiedzmin

#memy #heheszki #humorobrazkowy #podrywajzhejto

#memy #humorobrazkowy #heheszki #kreatywnareklama

#memy #bardzoczarnyhumor #humorponizejpasa #gry #kaczmarski

#memy #heheszki #humorobrazkowy #krakow

#memy #heheszki #humorobrazkowy #titanic #dicaprio

#memy #humorobrazkowy #ostatniepokolenie #bekazdebili #takaprawda

#memy #heheszki #humorobrazkowy #kalduntaktyczny

#memy #heheszki #humorobrazkowy #nintendo #luigimangione

1085 + 1 = 1086

Tytuł: Droga do Nidaros
Autor: Andrzej Pilipiuk
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Fabryka Słów
ISBN: 9788360505670
Liczba stron: 400
Ocena: 3/10

Kiedy Ziemia niespodziewanie ulega zagładzie, Marek, nauczyciel informatyki z warszawskiego liceum, zostaje ocalony przez tajemniczego kosmitę Skrata i przeniesiony w czasie do XVI-wiecznej Norwegii. Tam spotyka Helę, uratowaną przez Skrata z powstania styczniowego i dowiaduje się, że razem z dziewczyną ma odnaleźć cenny artefakt nazywany Okiem Jelenia. Oboje wyruszają do Nidaros (dzisiejsze Trondheim), gdzie przebywa mogący pomóc im w zadaniu alchemik Sebastian. Ponieważ oboje wylądowali w obcym sobie miejscu w niespokojnych czasach, dość szybko wplątują się w tarapaty.

Jak byłam dzieckiem, w telewizji leciały seriale, w których główni bohaterowie przenosili się w czasie albo do świata mitów. Oko Jelenia jest literackim odpowiednikiem tych seriali. Nie jest to poważne sf, nie jest to poprzedzona dogłębnym researchem powieść historyczna, tylko przygodówka z garścią ciekawostek historycznych i głównym bohaterem w stylu MacGyvera. Chociaż z tą przygodówką to tak średnio w sumie, bo Droga do Nidaros to dość długi wstęp do całej serii i brak tu zapierającej dech w piersiach akcji.

Dałabym książce ocenę 5,5/10, jednak powieść ma imo dwie potężne wady:

• Brak logiki – nie chcę walić zbytnio spoilerami, więc jako przykład podam zagładę Ziemi z początku książki, o której świat dowiaduje się kilka godzin przed faktem. Akurat ostatnio obejrzałam Nie patrz w górę (polecam btw, świetny, dający do myślenia film) z podobnym wątkiem i nie jestem w stanie uwierzyć, że udałoby się dłużej ukryć fakt, że w stronę naszej planety pędzą zabójcze asteroidy. Nie ma opcji, ktoś z astronomów albo rządu prędzej czy później by się wysypał do mediów.
  
• Wątek Heleny, która trafia do niewoli, gdzie jest wykorzystywana seksualnie. Strasznie mnie on striggerował i triggerem nie był sam fakt, że bohaterka pada ofiarą przemocy, tylko sposób, w jaki Pilipiuk napisał jej POV z tego okresu. Niestety, Wielki Grafoman zrobił to samo, co Ziemiański na początku Achai: „Zgwałcili mnie, ale obecnie nie mam jak uciec. Dobra, chooj, niech mnie dalej gwałcą, kiedyś ich zayebię.”. Czy polscy pisarze i polskie pisarki mogliby wreszcie, gdy piszą o tego rodzaju traumach ich bohaterów, zacząć robić research jak wygląda reakcja ofiar na doznaną przemoc? Droga do Nidaros powstawała w czasach, kiedy Google już istniało, więc Pilipiuk nie powinien mieć problemów z dotarciem do odpowiednich artykułów na Pubmedzie. Aż dziwię się, że Droga do Nidaros i ten obrzydliwie przedstawiony wątek nie znalazły się swego czasu w słynnych Dziadach polskiej fantastyki zamiast Kuzynek, gdzie w tej drugiej powieści max, do czego można się przyczepić, to wszechobecne pierdololo „Hurr, kiedyś to było”.
  

Nie będę ukrywać, nie zamierzam dokańczać cyklu.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

#memy #heheszki #humorobrazkowy

#memy #humorobrazkowy #heheszki #noc

#memy #heheszki #humorobrazkowy #weganizm #jedzzhejto

A mogli zabić

#korposwiat #pracbaza #januszebiznesu #januszex

#memy #heheszki #humorobrazkowy #logikaniebieskichpaskow #podryw

1077 + 1 = 1078

Tytuł: Szczypta nienawiści
Autor: Joe Abercrombie
Kategoria: fantasy, science fiction
Wydawnictwo: Mag
ISBN: 9788366712140
Liczba stron: 746
Ocena: 5/10

Pierwszy tom drugiej trylogii osadzonej w uniwersum Pierwszego Prawa.

Wydarzenia w Szczypcie nienawiści rozgrywają się 28 lat po wojnie z Imperium Gurkhulu, kiedy dorośli już potomkowie bohaterów pierwszej trylogii. Pod rządami króla Jezala Unia weszła w okres rewolucji przemysłowej. Dynamiczny rozwój gospodarczy przyniósł bogactwo tylko nielicznym. Rzesze wyrugowanych z własnych ziem wieśniaków, pracujący za psi uj w fabrykach, coraz głośniej domagają się większych pensji i praw. Jakby wewnętrznych problemów było mało, na Północy znowu wrze. Stour Zmierzchun, ambitny wnuk Bethoda i następca tronu, planuje wyprzeć wojska Unii z Anglandu i rozprawić się z przeciwnikami politycznymi skupionymi wokół sędziwego Wilczarza.

Pierwszy tom trylogii Epoka obłędu kojarzy mi się z drugim sezonem Terroru – historia całkowicie różniąca się od początku serii, podczepiona pod znane i lubiane uniwersum w celu wyciśnięcia kasy z fanów.

Generalnie zacznę od tego, że Szczypcie nienawiści bliżej do romantasy dla Julek niż do grimdarka. Strasznie przegadana książka, o wiele mniej akcji niż w Ostrzu (które też było przecież jedynie wstępem do three-deckera), fabuła w większości skupiona wokół życia uczuciowego bohaterów, w której konflikty zbrojne robiły wrażenie przerywników między chodzeniem na Morenkę, a nie kluczowych wydarzeń. Praktycznie nie czuć klimatu pierwszej trylogii, Abercrombie równie dobrze mógł pozmieniać nazwiska i nazwy miejsc i wydać całość jako część nowego uniwersum. Zwłaszcza, że sam potraktował oś fabuły pierwszej trylogii, czyli konflikt Bayaza z Khalulem, po macoszemu. Trwająca stulecia wrogość pomiędzy dwoma największymi magami od czasów synów Euza, której kulminacją było rozdupcenie połowy Adui magicznym Little Boyem, kończy się krótką wzmianką „no podobno ktoś odpalił Khalula”. Czego jak czego, ale nie spodziewałam się po Abercrombiem, że użyje wyśmiewanego niegdyś na analizatorniach (blogach analizujących kiepskie fanfiki, przyp. tłum.) chwytu fabularnego „a potem była wielka bitwa i Voldemort zginął”.

Sami bohaterowie są ledwie marnymi kopiami ekipy z pierwszej trylogii. Leo to Jezal, tylko z nadopiekuńczą mamusią zamiast łysego węża i mendy u boku, Orso to nieco inteligentniejszy Ladisla, Gunnar to Krwawa Dziewiątka dla ubogich, Vick to popłuczyny po Glokcie, a Savine to marysuiczna podróbka Scarlett O’Hary. Pewien potencjał miała Rikke - w końcu jakaś czarodziejka na pierwszym planie - niestety, szybko zmieniła się w typową bohaterkę young adulta, skupioną wyłącznie na romansach. Koniczyna też miał w sobie potencjał, szkoda, że jego POV były rzadkie.

Jakieś plusy tej książki? Abercrombie odrobił research w temacie rewolucji francuskiej i bolszewickiej, dzięki czemu część dotycząca nieudanego powstania robotników wyszła bardzo realistycznie. Realistycznie wyszły też opisy nędzy życia najniższych warstw. Utwierdza mnie to tylko w przekonaniu, że druga trylogia lepiej sprawdziłaby się jako oddzielne uniwersum w klimatach steampunku albo Jonathana Strange’a i Pana Norrella.

Szczerze, nie zamierzam sięgać po dalszy ciąg Epoki obłędu. Ja wiem, że w następnych tomach dzieje się znacznie więcej, ale pierwsza część za bardzo mnie zniechęciła nudnawymi wątkami romantycznymi w miejsce akcji i intryg, oraz kiepsko wykreowanymi postaciami. Na ironię zakrawa fakt, że to na Epokę obłędu napalałam się najbardziej, a pierwszą trylogię czytałam trochę z obowiązku. Nie przypuszczałabym, że to właśnie pierwsze trzy tomy bardziej przypadną mi do gustu.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter

Poniedziałeczek

#memy #heheszki #humorobrazkowy #korposwiat #pracbaza

#heheszki #grazynacore #1670