AbenoKyerto

Encyklopedia mitologii japońskiej
94/1000- Gashadokuro
Gashadokuro to olbrzymie szkielety wędrujące nocną porą w okolicy posiadającej zbiorowe mogiły. Ich kości wydają grzechoczący dźwięk, który Japończycy określają jako "gachi gachi". Jeśli jednak napotkają człowieka, potrafią działać całkowicie bezszelestnie, by móc niepostrzeżenie podkraść się do niego i zabić miażdżąc lub odgryzając mu głowę.
Pojawienie się gashadokuro ma zwykle związek z mrocznym epizodem w historii kraju takim jak choćby konflikt zbrojny. Żołnierze na polach bitew często umierają mając w sercu mnóstwo gniewu oraz bólu z powodu swojego losu. W zbiorowej mogile zła energia wszystkich zebranych razem ciał może połączyć się ze sobą tworząc mroczny byt zwany gashadokuro.
Istoty tej nie można zabić, jest ona bowiem zbyt potężna, ma jednak swoje limity. W chwili, kiedy wyczerpie zapas złych emocji w swoim "ciele", yokai ten kończy swój żywot. Dzisiaj jest on dużo rzadziej spotykany ze względu na spokojniejsze czasy.
Pierwsze wzmianki na temat gashadokuro sięgają już tysiąca lat wstecz, kiedy to miała mieć miejsce rebelia samuraja Tairy no Masakado, którego córka była słynną użytkowniczką sztuki magicznej. Gdy jej rodzic został zabity, kobieta postanowiła kontynuować walkę. Używając czarnej magii przywołała olbrzymi szkielet stworzony z ciał martwych żołnierzy i poleciła mu zaatakować Kioto. Na podstawie tej legendy powstała słynna rycina Utagawy Kuniyoshi. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
93/1000- Garappa
Ten byt można w sumie uznać za lokalną odmianę popularnej kappy. Yokai ten jest obecny w opowieściach mieszkańców wyspy Kiusiu, najbardziej wysuniętej na południe części Japonii. Garappa ma jednak kilka cech odróżniających ją od bardziej sławnego krewnego. Z pewnością mają one dłuższe kończyny, co czyni je też wyższymi podczas przyjmowania pozycji stojącej, zaś ich oblicza są bardziej wydłużone.
Byty te starają się unikać bardziej zaludnionych obszarów, by ograniczać kontakty, często zaszywają się na terenach górskich. Starają się żyć w małych grupach albo prowadzą samotniczy tryb życia. Dźwięki wydawane przez garappa brzmią jak "hyo hyo" lub też "foon foon foon".
Mimo że nie lubią konfrontacji z człowiekiem, nie oznacza to, że zupełnie unikają one kontaktu z nim. Uwielbiają bawić się kosztem przechodzącego w pobliżu podróżnika niespodziewanie wyskakując na niego lub też próbując skołować go tak, by ten zgubił się na szlaku. Są zdecydowanie silniejsze od przeciętnego mężczyzny i z łatwością są w stanie go pokonać. Podobno uwielbiają zapasy sumo, do których mają wrodzony talent. Kobiety muszą mieć się na baczności i trzymać się z daleka od tych stworów, które od czasu do czasu, gdy mają taką możliwość, mogą spróbować złapać je i zgwałcić.
Pomimo posiadania mało chwalebnych cech yokai te są znane z dotrzymywania raz złożonych obietnic. Po schwytaniu przez człowieka, jeśli ten zażyczy sobie, by przestały krzywdzić i oszukiwać innych ludzi, dane osobniki faktycznie przestają popełniać złe uczynki, a liczba ataków ogółem spada. Garappa mogą też zostać wykorzystane do pomocy przy łowieniu ryb lub obsadzaniu pól ryżowych. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
92/1000- Gangi kozo
Gangi kozo to wodne stworzenia pokryte futrem, którym wyglądem bardzo blisko do małp. Pomieszkują przy brzegach rzek, a ich głównym pożywieniem są ryby. Są bardzo blisko spokrewnione z innym wodnym stworem, kappą.
Gangi kozo starają się trzymać z daleka od ludzi. Czasami jednak któryś z rybaków może natrafić na tą istotę, w takiej sytuacji dla utrzymania dobrych stosunków pozostawia on w pobliżu jedną ze złowionych ryb.
Jedyna wzmianka o tym stworzeniu znajduje się w encyklopedii yokai stworzonej przez Toriyamę Sekiena. Prawdopodobnie jest to więc yokai jego autorstwa. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
91/1000- Gaki
Gakido to jeden z duchowych wymiarów, do których w buddyjskiej mitologii może trafić ludzka dusza. Mieszkańcy tej krainy nazywani gaki są skazani na wieczny głód i pragnienie, które towarzyszą im przez cały okres pobytu. Posiadają ludzki wygląd, ale ich brzuchy są nadmiarowe niczym u osoby otyłej, a ich usta słabe i niewydolne, by utrudnić im spożywanie pokarmów. Otacza ich świat pełen niegościnnych terenów takich jak pustynie, pustkowia itp.
Zależnie od popełnionych grzechów gaki dzielą się między sobą pod względem otrzymanej kary. Niektóre nie mogą spożywać zwykłych pokarmów, każda próba kończy się spaleniem jedzenia w ich rękach. Jedynym ratunkiem jest dla nich pożywienie, które zostało specjalnie wyświęcone przez buddyjskiego kapłana.
Inne z kolei są w stanie jeść wyłącznie rzeczy uznane za nieczyste takie jak kał, wymiociny, zwłoki. Jeszcze inne mogą spożywać absolutnie wszystko, jednak w przeciwieństwie do pozostałych grup ich głód i pragnienie nie mogą zostać zaspokojone.
By złagodzić cierpienia odczuwane przez gaki, organizowane są specjalne ceremonie nazywane segaki. Podczas ich trwania na specjalnych ołtarzach składane są ofiary z ryżu oraz wody. Następnie wzywa się cierpiące dusze, by te przybyły zaspokoić swój głód, gdy w tym czasie buddyjscy kapłani intonują kolejne modlitwy.
Gakido uznaje się za jedno z czterech nieszczęśliwych miejsc odrodzeń. Różnica między tym wymiarem i krainą piekielną polega jedynie na tym, że dusze w piekle są zamknięte w swoim więzieniu, zaś dusze w gakido podczas cierpienia mają możliwość poruszania się, gdziekolwiek zechcą. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
90/1000- Gagoze
Gagoze to rodzaj demonicznej istoty, która dawno temu nawiedzała pewną japońską świątynię nazwaną Gango-ji. Istota nosiła szaty typowe dla mnicha, do tego poruszała się na wszystkich czterech kończynach. Jest ona częścią popularnej japońskiej legendy.
Dawno temu na terenie prowincji Owari, gdy krajem władał cesarz Bidatsu, z nieba spadł bóg burz, a jego upadek wyglądał niczym uderzenie błyskawicy. Na miejsce zdarzenia przybył miejscowy wieśniak, który natknął się na boga będącego w tym momencie pod postacią młodego chłopaka. Nie wiedząc, czego się spodziewać po przybyszu, wiejski chłopek postanowił go zabić. Bóg burz poprosił o oszczędzenie jego życia, w zamian zagwarantował mężczyźnie, że on i jego żona w przyszłości doczekają się potomka o sile równej boskiej. Chłop zgodził się na taki układ, a następnie pomógł zbudować łódź, którą bóg powrócił do niebiańskiej siedziby.
Po pewnym czasie żona chłopa powiła mu syna, który, jak się okazało, faktycznie posiadł siłę, która znacząco przewyższała możliwości ludzkiego ciala. Siła ta dała chłopcu wielką sławę, w końcu zainteresował się nim nawet dwór cesarski. Postanowiono, że chłopak zostanie wysłany na nauki do świątyni Gango-ji.
Wkrótce po jego przybyciu na terenie przybytku zaczęło dochodzić do śmierci młodych adeptów, których ciała każdego ranka znajdowano obok tutejszej dzwonnicy. Według mnichów za wszystko musiał być odpowiedzialny zły duch, który zakradał się nocą do świątyni i zabijał jej kolejnych mieszkańców. Syn chłopa jako nieustraszony detektyw postanowił odkryć winowajcę. Zgłosił się więc na ochotnika, by złapać morderczego stwora.
Chłopiec postanowił rozmieścić osłonięte materiałem latarnie w czterech rogach dzwonnicy, a następnie polecił jednemu ze starszych mnichów odkryć je, gdy złapie złego ducha. O północy w stronę wieży przydreptał skulony stwór, jednak dostrzegł przyczajonego chłopaka i zdołał wycofać się z powrotem w bezpieczne miejsce. W ten sposób pierwsza próba okazała się być nieudana.
Głodna istota wytrzymała jednak tylko kilka godzin, by następnie wrócić na teren świątyni. Tym razem chłopiec skoczył na stwora łapiąc go za włosy. Plan wisiał jednak na włosku, stary mnich był bowiem zbyt przerażony, by odkryć latarnie. Z pomocą nadludzkiej siły chłopak przeciągnął istotę do wszystkich czterech rogów odsłaniając wszystkie źródła światła. W świetle mógł zidentyfikować byt, który okazał się być reiki, demonicznym duchem.
Nagle reiki szarpnął głową z taką siłą, że w ręku chłopaka pozostał tylko skalp istoty, która czmychnęła w ciemność. Z nastaniem poranka świątynni kapłani podążyli śladem krwi pozostawionym przez istotę. Tym sposobem odnaleźli oni grób dawnego sługi zatrudnionego w świętym przybytku. Miał on opinię leniwego i niegodziwego człowieka, nie dziwnym był więc jego los po śmierci. Po tym wydarzeniu istota nie nawiedziła więcej pobliskiej świątyni, zaś jej skalp stał się miejscowym skarbem trzymanym na terenie Gango-ji. Chłopak zaś zyskał jeszcze większą sławę, po zakończeniu nauk stał się on kapłanem noszącym imię Dojo, po jego śmierci został nawet zapisany w annałach świątynnych jako jeden z jej bogów. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Ten skalny relief znajdujący się na tureckiej ziemi pochodzi prawdopodobnie z XIII wieku p.n.e., kiedy były to jeszcze obszary należące do ludu Hetytów. Obraz przedstawia boga burzy, Teshuba, naprzeciwko którego stoi jego małżonka, Hebat, bogini słońca. Trójka stojąca za tą parą to ich syn, córka i wnuczka.
#necrobook #hetyci

Encyklopedia mitologii japońskiej
89/1000- Futakuchi onna
Futakuchi onna można uznać za zwyczajne kobiety, ich wygląd nie odbiega bowiem od ludzkiego poza jednym małym szczegółem. Na tylnej części ich głowy, ukryte pod włosami, istnieją drugie usta z w pełni wykształconym uzębieniem. Są one całkowicie niezależne od osoby, która je posiada. Cechuje je olbrzymia żarłoczność, którą starają się zaspokajać zjadając wszystko w swoim zasięgu, jako ręce służą im kosmyki włosów, którymi potrafią doskonale manipulować. Zwykle osoby przebywające w tym samym domu nie są świadome mieszkania z futakuchi onna, jedynym alarmującym sygnałem są szybko zmniejszające się zapasy jedzenia, mimo że wszyscy domownicy nie wykazują oznak nadmiernego obżarstwa.
W różnych regionach Japonii istnieją różne wersje pochodzenia tego bytu. Niekiedy uznaje się go za istotę w przebraniu kobiety, na wschodzie ma to być yama uba, zaś na zachodzie kuma. Jeszcze inne opowieści mówią o klątwie, która dotyka osoby, które dopuściły się bardzo niegodziwych czynów.
Legendy: W jednej z wiosek na terenie Fukushimy żył niezwykle skąpy mężczyzna, który na myśl o małżeństwie i byciu zmuszonym do opłacania wyżywienia dla swojej małżonki dostawał palpitacji serca, stąd też pozostawał kawalerem przez bardzo długi czas. Jednak pewnego dnia spotkał kobietę swoich marzeń, która praktycznie stroniła od pożywienia. Myśląc, że nie mógł lepiej trafić, skąpiec natychmiast pojął ją za żonę. Był zachwycony swoją wybranką, która pomimo pochłaniania niewielkich ilości jedzenia nadal miała siły do ciężkiej pracy. Jednak coś było nie tak, zapasy w domu w niewytłumaczalny sposób znikały w ekspresowym tempie, co budziło niepokój mężczyzny.
Pewnego dnia postanowił on udać, że wychodzi do pracy, jednak tak naprawdę ukrył się, by obserwować poczynania swojej małżonki. W pewnym momencie kobieta rozwiązała włosy z tyłu głowy, a następnie odsłoniła drugie usta, które natychmiast zabrały się do konsumpcji. Swoimi "rękoma" zaczęły pochłaniać kolejne kulki ryżowe "gruchając" przy tym z rozkoszy swoim niezwykle zgrzytliwym głosem.
Przerażony skąpiec natychmiast postanowił rozwieść się z wybranką serca. Ta jednak dowiedziała się o planie, schwytała go i wywiozła w góry. Mężczyzna zdołał w końcu uciec, by następnie schronić się na bagnach, gdzie futakuchi onna nie zdołała już go odnaleźć.
Inna opowieść mówi o kobiecie, która wychowywała w swoim domu córkę oraz pasierbicę. Własne dziecko było wychowywane należycie, jednak drugie otrzymywało głodowe racje. Z tego powodu pasierbica marniała w oczach, aż w końcu zmarła. Po dokładnie 49 dniach od jej śmierci nikczemna macocha doznała potwornego bólu głowy, na której tylnej części doszło do powstania nowych ust, w których wnętrzu można było dostrzec zęby oraz język. Usta te wywoływały u kobiety ból, który trwał do momentu, aż ta nie umożliwiła im zaspokojenia głodu. Koniec posiłku następował, gdy krzyknęły one głosem zmarłej pasierbicy. Od tej pory kobieta była zmuszona do karmienia siebie i drugiej pary ust, a do tego już zawsze miała odczuwać głód dziecka, które doprowadziła do śmierci. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Alexander Peden był w XVII wieku szkockim pastorem, którego usunięto z pełnionej funkcji, gdy odmówił dostosowania się do aktualnych praktyk kościoła, który w tym okresie przechodził gwałtowne zmiany. Mężczyzna postanowił zostać religijnym guru, który nielegalnie krzewił swoje własne przekonania w zakresie wiary, zaś poniższa maska była jego przebraniem, dzięki któremu miał on unikać przez długi czas aresztowania. Obiekt powstał około 1660 roku, użyty do niego materiał to skóra oraz tkanina. Broda i peruka powstały z prawdziwych włosów. Obecnie obiekt jest własnością Narodowego Muzeum Szkocji.
#necrobook #historiaszkocji #maski

Encyklopedia mitologii japońskiej
88/1000- Furutsubaki no rei
Kiedy krzew nazywany w Japonii tsubaki(u nas kamelią japońską) osiągnie dostatecznie zaawansowany wiek, jego duch może oddzielić się od niego i stać się odrębnym bytem posiadającym niezwykłe zdolności. Zwykle wykorzystywane są one do oszukiwania i zaczarowywania ludzi, ale duchy te czasami wykazują również dobre intencje. 
Kwestia postrzegania kamelii przez japończyków w takim, a nie innym świetle wiąże się z jej praktyką zrzucania kwiatów. Zamiast powolnego opadania kolejnych pojedynczych sztuk krzew ten zrzuca wszystko na raz, przez co zaczął być kojarzony ze śmiercią i niezwykłymi zjawiskami. Źle widziane jest przekazywanie go jako prezent dla osób chorych i przebywających w szpitalu.
Legendy: W zamierzchłej przeszłości jedną z dróg w prowincji Yamagata podróżowało dwoje kupców. Podczas przechodzenia obok jednego z krzewów tsubaki zaskoczyło ich pojawienie się zupełnie znikąd młodej kobiety, która niespodziewanie chuchnęła w stronę bliższego z nich. Mężczyzna uległ przemianie w pszczołę, która poleciała w kierunku kwiatów krzewu, duch w tym momencie ulotnił się bez śladu. Gdy pszczoła usiadła na jednym z kwiatów, jego zapach zmienił się w truciznę, owad natychmiastowo więc padł martwy na ziemię. Kwiat, na którym usiadł, po chwili poszedł w jego ślady. 
Drugi z kupców podniósł przemienionego kolegę oraz opadły kwiat i szybko udał się do najbliższej świątyni wierząc, że można jeszcze go uratować. Mimo wysiłków kapłana owad pozostał martwy, nie udało się też odwrócić zaklęcia i przywrócić jego ludzkiej formy. Ostatecznie kupiec pochował pszczołę i kwiat we wspólnej mogile. 
Bardziej radosna opowieść dotyczy prefektury Akita, gdzie w pobliżu pewnej świątyni jednego razu dał się słyszeć mocno zawodzący głos dochodzący z pobliskiego krzewu tsubaki. Po kilku dniach miejsce to ucierpiało w wyniku katastrofy naturalnej. Po kilku podobnych incydentach miejscowi kapłani uzmysłowili sobie, że głos jest ostrzeżeniem, że w najbliższym czasie wydarzy się coś złego. Roślinę nazwano "Yonaki tsubaki" i podobno do dnia dzisiejszego jest ona ozdobą świątyni Kanman-ji. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Krucyfiks z okresu powstawania tzw. sztuki ottońskiej przypadającej na okolice X wieku. Mierzy on 3.3 metra wysokości oraz 2.36 metra szerokości. Przedmiot jest wykonany przy pomocy srebra i złota, a także kamieni szlachetnych wprawionych w koronę. Obecnie znajduje się w katedrze zlokalizowanej we włoskim mieście Vercelli.
#necrobook #krucyfiksy #sztukaottonska

Stela pochodząca ze świątyni w Abu Simbel, na jej powierzchni został uwieczniony fakt małżeństwa Ramzesa II z Maathorneferure, córką króla Hetytów, Hattusilisa III. Stela ukazuje księżniczkę i jej ojca przybywających do Egiptu złożyć hołd władcy, Hattusilis podobno jednak nigdy nie postawił stopy na egipskiej ziemi.
#necrobook #starozytnyegipt #ramzes

Encyklopedia mitologii japońskiej
86-87/1000- Furuogi/Furuutsubo
Furuōgi to przysadzisty, zarośnięty yokai z wachlarzem wyrastającym z jego pleców. Byt ten pojawia się w zwojach opisujących całą grupę ożywionych przedmiotów, tsukumogami. W sumie znany jest tylko jego wygląd, opis nigdy nie pojawił się pod jakimkolwiek przedstawieniem furuogi. Nawet jego imię dodano dopiero po pewnym czasie od pierwszego ukazania na japońskich zwojach.
Furuutsubo określa się kołczany należące dawniej do łuczników, którzy zginęli nagłą śmiercią. Energia życiowa pozostała po zmarłych właścicielach przeniosła się na przedmioty, które uległy tym samym transformacji w yokai.
Za najsłynniejszy przykład furuutsubo podaje się kołczan będący kiedyś własnością sławnego japońskiego dowódcy, Miury Yoshiaki, który żył pod koniec okresu Heian. Mężczyzna szczególnie znany stał się po bohaterskiej śmierci podczas tzw. wojny Genpei. Obrońca walczący po stronie klanu Minamoto podczas oblężenia zamku zdołał zorganizować ucieczkę części mieszkańców, by następnie podjąć się walki z najeźdźcą. Gdy zginął, przebudzeniu uległ jego ukochany kołczan, który od tej pory stał się ożywionym yokai. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
85/1000- Furi
Furi to zwierzęce yokai, które według opowieści pochodzą z gór gdzieś na terenie Chin. Jeśli chodzi o ich wygląd, można je określic jako skrzyżowanie małpy z wydrą. Posiadają czerwone oczy, czarne futro z lamparcim wzorkiem i długą grzywę o niebiesko-zielonym kolorze.
Furi są stworzeniami nocnymi, które dzień przeznaczają na regenerujący sen. Potrafią poruszać się z szybkością wiatru, a także skakać na olbrzymie odległości.
Ich dieta składa się z drewna oraz pająków, ale są także koneserami ptasiego mięsa. Do tego celu używają specjalnego rodzaju aromatycznej trawy, którą chwytają do pyska, by następnie wspiąć się na szczyt drzewa. Tam z tak przygotowanym "wabikiem" czekają nieruchomo na przybycie ofiary, którą będą mogły złapać i zjeść.
Mimo niesamowitej szybkości ludzie potrafią złapać furi dzięki dobrze rozmieszczonej sieci. Po schwytaniu stworzenie stara się wyglądać jak najżałośniej, by przekonać daną osobę, że jest zupełnie niegroźny i odzyskać dzięki temu swoją wolność. Zwykłe uderzenie może doprowadzic do ich śmierci, jednak już próba zranienia ich ciała nożem jest skazana na porażkę. Tak samo przypiekanie ogniem nie robi krzywdy ich ciału. Śmierć furi nie jest permanentna, wystarczy, by wiatr wtłoczył odrobinę powietrza do ich pyszczka, a natychmiast powrócą do życia.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
84/1000- Furaribi
Furaribi to małe, ptakopodobne stworzenie, którego ciało w całości spowite jest przez płomienie. Zwykle można go ujrzeć w porze nocnej, gdy unosi się bez celu niczym magiczna kula ognia.
Furaribi rodzi się, gdy ludzka dusza nie może przejść reinkarnacji. W Japonii istnieje cały szereg ważnych czynności ceremonialnych wykonywanych przez rodzinę zmarłego, by ten mógł bezproblemowo osiągnąć nowy etap. Pominięcie któregoś może podobno sprawić, że dusza zagubi się w swojej wędrówce. Furaribi to właśnie taka zagubiona dusza, która obecnie jako yokai utraciwszy właściwy cel musi wiecznie błąkać się po świecie żywych.
Legenda: Z końcem XVI wieku w japońskiej prefekturze Toyama swoje rządy sprawował samuraj zwany Sassa Narimasa. Był on w nieformalnym związku z podobno niezwykle urodziwą Sayuri. Sayuri nie była osobą lubianą, szczególnie służące domu, ale także reszta płci pięknej, wiodły prym w rozsiewaniu nienawiści względem kobiety. Głównym powodem była zazdrość o urodę Sayuri oraz uczucie, którym miał ją darzyć Narimasa. W końcu te negatywne uczucia doprowadziły do tragedii. Reszta kobiet pewnego dnia rozpuściła plotkę o rzekomej niewierności Sayuri, która miała sypiać z jednym z podwładnych Narimasy. Ten po usłyszeniu tych rewelacji w przypływie zazdrości zamordował swoją ukochaną, a następnie udał się z ciałem nad rzekę Jinzu. Tam powiesił je na drzewie i rozczłonkował swoim mieczem. Mężczyźnie wciąż było mało, schwytał więc osiemnastu kolejnych członków rodziny, by następnie potraktować ich w ten sam sposób jak swoją "niewierną" ukochaną. Ich zbolałe dusze od tej pory błąkały się każdej nocy na brzegu rzeki Jinzu jako furaribi.
Po śmierci Sayuri rozeszła się wieść, że każdy, kto pojawi się nad rzeką późną nocą i zawoła "Sayuri, Sayuri", temu ukaże się pływająca w wodzie głowa kobiety, która w przypływie furii ciągnie oraz wyrywa sobie włosy. Jej morderca, Sassa Narimasa, jakiś czas później znalazł swojego pogromcę, którym miał być niejaki Toyotomi Hideyoshi. Jego klęska jest czasem wiązana z klątwą, którą duch Sayuri miał nałożyć na niego po swojej śmierci. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
83/1000- Funayurei
Gdy śmierć dosięgnie człowieka na morzu, może on przejść transformację w mściwego ducha nazywanego funayurei. Byty te są zagrożeniem dla wszelkich wodnych jednostek, ich głównym celem jest bowiem zatapianie łodzi wraz z załogą. Funayurei jest przedstawiany jako żywy trup ubrany w biały strój pogrzebowy. Ukazuje się zwykle w nocy, w czasie pełni, a także podczas mglistej lub sztormowej pogody. Zjawy te często działają grupowo jako widmowa załoga pływająca na swojej równie widmowej łodzi. Ich przybycie poprzedza pojawienie się niezwykłej, świecącej mgły.
Te mroczne istoty starają się zniszczyć "wrogie" jednostki na różne sposoby. Czasem "szarżują", by zmusić osoby będące na pokładzie do gwałtownego manewru, który może doprowadzić do wywrócenia łodzi. Funayurei posiadają także olbrzymie wiadra, którymi starają się napełnić drugą jednostkę wodą, by w końcu ta zatonęła.
Funayurei objawiają się nie tylko jako cała załoga, mogą też przybrać formę olbrzymiego ducha, który w krótką chwilę potrafi zniszczyć inną łódź. Zdarza się, że żąda on pojemnika, którego następnie używa do zalania danej jednostki i jej zatopienia. Sprytna załoga w tym momencie może przechytrzyć byt dając na ten przykład dziurawe wiadro. W ten sposób mimo wysiłku jest on skazany na syzyfową pracę.
Innym rodzajem ucieczki przed trupią załogą jest kurs prosto na widmową jednostkę. Istnieje jednak ryzyko, że okaże się być ona prawdziwa. Istnieją także relacje o załogach, które wyrzucały za burtę własny prowiant jako ofiarę dla funayurei, by przerzucić zainteresowanie duchów na inny cel i uratować się przed potencjalną śmiercią. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
82/1000- Fukuro mujina
Fukuro mujina jest przykładem yokai o zwierzęcym wyglądzie (mujina w Japonii oznacza borsuka, ale niekiedy też nazywa się w ten sposób tanuki), który nosi na sobie ludzkie ubranie, a jego nieodłącznym atrybutem jest worek przewieszony przez ramię.
Byty te uwielbiają przebierać się w różnego rodzaju stroje i udawać ludzi. Uznaje się je za tsukumogami, w tym wypadku mujina jest duchem worka, który zawsze trzyma blisko siebie.
Fukuro mujina to jeszcze jeden reprezentant kolekcji tsukumogami zgromadzonej w "Hyakki tsurezure bukuro" Toriyamy Sekiena, który czerpał wiedzę na jego temat ze starszych dzieł wspominających o tym yokai. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Poniżej widoczna konstrukcja zwie się madghacen i w przeszłości stała się grobowcem dla bliżej nieznanego numidyjskiego króla. Obiekt powstał około III-IV wieku p.n.e., jego lokalizacja to okolice miasta Batna na terenie Algierii. Jest to najstarsze zachowane mauzoleum na terenie północnej Afryki, kamienny twór mierzy jakieś 59 metrów średnicy oraz 18 metrów wysokości.
#historia #mauzoleum #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
81/1000- Fuguruma yōhi
Fuguruma yohi to yokai o wyglądzie starowinki ubranej w mocno wytarte odzienie. Jest typem tsukumogami, ducha przedmiotu, który może pojawić się, gdy w danym domu są przechowywane np. stare listy miłosne. Byt ten jest związany z bardzo silnymi emocjami, tak więc nagromadzenie dużych ilości takowej korespondencji w jednym miejscu może w konsekwencji zaowocować zamieszkaniem tego yokai na terenie domostwa. Nazwą fuguruma określano dawniej specjalne wózki na książki, gdzie przechowywano wszelkie cenne dla właściciela pisma. 
Fuguruma yohi to kolejny przedstawiciel tsukumogami opisany w encyklopedii tych stworzeń nazwanej "Hyakki tsurezure bukuro" , której autorem jest Toriyama Sekien. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
80/1000- Fudakaeshi
W całej Japonii od dawna popularnością cieszą się fuda, które można nazwać specjalną pieczęcią chroniącą domostwo lub święty przybytek przed nawiedzeniem przez złe byty. Są to zwykle święte obrazy lub słowa reprezentujące buddę, sutrę lub któregoś z japońskich bogów. Tak zabezpieczona posiadłość jest teoretycznie nie do przejścia dla któregokolwiek z yokai. Jest jednak jedna istota, która "wyspecjalizowała się" w likwidacji fuda. Nazwano ją fudakaeshi, jest to pod względem wyglądu typowy japoński duch ubrany w klasyczne kimono.
Fudakaeshi same będąc yokai nie potrafią własnoręcznie zlikwidować pieczęci ochronnej. W tym celu wykorzystują żywych, których prośbą, groźbą lub obietnicą nagrody starają się przekonać do tego czynu. Zwykle mamią osoby odznaczające się wybitną chciwością lub głupotą. Tych, którzy ulegną namowom fudakaeshi, zwykle dosięga zły los.
Pierwsze wzmianki o fudakaeshi można odnaleźć w zbiorze "Kyoka hyakumonogatari" wydanym podczas okresu edo, jednak sama idea tych yokai sięga zdecydowanie jeszcze wcześniejszego okresu japońskiej historii.
Jedną z przykładowych opowieści o tej istocie jest "Botan doro". Jest to historia ducha, który miał zakochać się w żyjącym mężczyźnie, jednak droga do jego domu została zabezpieczona przez ochronne pieczęcie. W tej sytuacji duch poprosił wybranka o ich usunięcie, by móc spędzić z nim całą noc. W końcu jego błagania zostały wysłuchane, a dom oczyszczono z zabezpieczeń. Noc z fudakaeshi okazała się być ostatnimi chwilami mężczyzny na tym świecie, yokai bowiem wyssał siły życiowe z jego ciała doprowadzając do śmierci. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Maska z Warki to jedno z najstarszych przedstawień ludzkiej twarzy zachowanych do dnia dzisiejszego. Obiekt ten pochodzi z okolic 3100 roku p.n.e. i został odkryty na terenie wykopalisk starożytnego miasta Uruk leżącego na terenie dzisiejszego Iraku. Maska przedstawia prawdopodobnie oblicze Isztar, mezopotamskiej bogini wojny, której kult w mieście Uruk był niezwykle mocno rozwinięty. Obiekt jest obecnie częścią kolekcji jednego z irackich muzeów.
#historia #necrobook #mezopotamia