"Na zare" (Russian: На заре, lit. 'At Dawn') is a song by the Soviet group Alyans, originally released in 1987. It is the band's most well-known song.[1] The song became a viral hit in 2019 when Oleg Parastaev, the former keyboardist and songwriter for Alyans, uploaded a previously unaired music video to YouTube.[2]

Another music video for the song was filmed in 1987, but remained unreleased until 2019, as the musicians had been unsatisfied with the results. Parastaev found the video in his archives and restored it with the help of the original director, Mikhail Makarenkov. Parastaev uploaded the video to his YouTube channel on 5 April 2019.[9] The video received almost half a million views within a day, and YouTube suspended Parastaev's channel for alleged violation of its community guidelines. On 9 April 2019, the channel was restored.[2]

https://en.wikipedia.org/wiki/Na_Zare

Jakow Iosifowicz Dżugaszwili (ros. Яков Иосифович Джугашвили, gruz. იაკობ ჯუღაშვილი; ur. 5 marca?/18 marca 1907 w Badżi, zm. 14 kwietnia 1943 w Sachsenhausen) – radziecki wojskowy, Gruzin, syn Józefa Stalina.

[...]

Po ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 roku Dżugaszwili zgłosił się do służby frontowej. Walczył na Białorusi jako dowódca baterii 14. pułku haubic z 14 Dywizji Pancernej[1]. Będąc w okrążeniu niemieckim, 16 lipca 1941 roku dostał się do niewoli niemieckiej pod Liozną, w okolicy Witebska. Niemcy, zorientowawszy się w osobie jeńca, podejmowali próby wykorzystania tego faktu propagandowo, jak też próbowali bezskutecznie nakłonić go do współpracy z III Rzeszą. Był przetrzymywany m.in. w oflagu XIII D w Hammelburgu. Po nieudanej próbie ucieczki został w 1942 roku przewieziony do oflagu X Z pod Lubeką, gdzie spotkał się m.in. z przetrzymywanymi tam polskimi oficerami (polscy oficerowie, pod dowództwem por. Mariana Więclewicza, dzielili się z nim paczkami żywnościowymi Czerwonego Krzyża i przydzielili mu jako oficerowi ordynansa – kpr. Władysława Chmielińskiego).

W 1943 roku Dżugaszwili został przeniesiony z oflagu do obozu w Sachsenhausen. Niemcy zaproponowali Stalinowi wymianę Jakowa Dżugaszwilego na wziętego do niewoli pod Stalingradem feldmarszałka Paulusa, lecz Stalin odmówił mówiąc „Nie mam syna w niewoli w Niemczech”[2]. Kontakty Stalina z Jakowem nigdy nie były serdeczne, a po wzięciu go do niewoli Stalin podtrzymał swoje oficjalnie powtarzane stanowisko, że nie ma jeńców wojennych – są zdrajcy ojczyzny. Sam Dżugaszwili na przesłuchaniu 18 lipca 1941 roku powiedział, że gdyby miał taką możliwość, zastrzeliłby się, zamiast dostać się do niewoli. Często w obozie popadał w depresję i odmawiał jedzenia. 14 kwietnia 1943 roku odmówił powrotu do baraku mieszkalnego i rzucił się w kierunku ogrodzenia z drutów pod napięciem, po czym został zastrzelony przez straż, względnie porażony prądem.

Pierwsza żona – Zoja Gunina (ślub 1925), córka popa – nie została zaakceptowana przez Stalina. Jakow próbował się zastrzelić, ale nieskutecznie, co Stalin skomentował „Nie potrafił nawet celnie strzelić”. Z drugą żoną, tancerką Julią Melcer, miał syna Jewgienija (1936–2016) i córkę Galinę (1938–2007). Gdy Jakow dostał się do niewoli, Julia została aresztowana przez NKWD na podstawie rozkazu nr 270 (m.in. aresztowanie rodzin dezerterów i żołnierzy trafiających do niewoli) i więziona około dwóch lat. Na kontakty z córką Galiną, nazywaną Gulią, Stalin zgodził się dopiero po 1943 roku[3]. Julia Melcer zmarła w 1962 roku.

Pałac Rad (ros. Дворец советов, Dworiec Sowietow) – projekt gmachu Rady Najwyższej ZSRR w Moskwie w pobliżu Kremla, na miejscu zburzonej w tym celu Cerkwi Chrystusa Zbawiciela. Konkurs architektoniczny (lata 1931–1933) zwyciężył neoklasyczny projekt Borisa Iofana, później zmieniony przez Iofana, Władimira Szczuko i Władimira Gelfrejcha w drapacz chmur. Gdyby budynek powstał, stałby się najwyższą w swoim czasie budowlą na świecie (415 m).

Budowa rozpoczęła się w 1937 roku, jednak została przerwana niemiecką inwazją w 1941 roku. W latach 1941–1942 stalowa konstrukcja budynku została zdemontowana i wykorzystana do budowy fortyfikacji i mostów. Budowa nigdy nie została wznowiona. W 1958 roku fundamenty pałacu zostały zamienione w jeden z największych na świecie odkrytych basenów. Cerkiew została odbudowana w latach 1995–2000.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_Rad

Ponadto od 1945 r. ZSRR posiadał pierścień szpiegowski w Jugosławii[128], a Stalin kilkakrotnie próbował zabić Tito. Stalin zauważył: "Potrząsnę moim małym palcem i nie będzie więcej Tito"[129]. Jednak te zamachy kończyły się niepowodzeniem, a Tito odpisywał Stalinowi: "Przestań wysyłać ludzi, żeby mnie zabili. Schwytaliśmy już pięciu z nich, jednego z bombą, a drugiego z karabinem. [...] Jeśli nie przestaniesz wysyłać zabójców, wyślę jednego do Moskwy i nie będę musiał wysyłać drugiego."[130] Jugosławia stała się jednym z głównych założycieli i przywódców Ruchu Państw Niezaangażowanych[131].

Przetłumaczono z DeepL.com (wersja darmowa)

As well, since 1945, the USSR had a spy ring within Yugoslavia[128] and Stalin attempted to assassinate Tito several times. Stalin remarked "I will shake my little finger and there will be no more Tito".[129] However, these assassinations would fail, and Tito would write back to Stalin "Stop sending people to kill me. We've already captured five of them, one of them with a bomb and another with a rifle. [...] If you don't stop sending killers, I'll send one to Moscow, and I won't have to send a second."[130] Yugoslavia would go on to become one of the main founders and leaders the Non-Aligned Movement.[131]

https://en.wikipedia.org/wiki/Soviet_involvement_in_regime_change#1948%E2%80%931949:_Yugoslavia