Encyklopedia mitologii japońskiej

221/1000- Kodama

W leśnych zakątkach Japonii według wierzeń żyją kodama, duchy drzew opiekujące się miejscową naturą i będące jej strażnikami. Są zdolne do opuszczania drzewa, w którym się narodziły, mogą być w tym momencie widoczne jako blade kule światła albo słabo zarysowane postacie o humanoidalnym kształcie. Życie kodamy jest całkowicie związane z drzewem, z którego pochodzi, kiedy jedno umrze, drugie także zniknie z tego świata.

Kodamy cieszą się dużym szacunkiem jako leśne bóstwa i protektorzy dzikich ostępów. Podobno ziemia w miejscach, gdzie żyją, odznacza się dużo większym bogactwem fauny i flory niż w innych miejscach. Niekiedy wieśniacy, którzy uznają dane drzewo za zamieszkane przez leśnego ducha, oznaczają je sznurem znanym jako shimenawa. Ma to uchronić innych przed popełnieniem tragicznego błędu, jakim byłoby ścięcie takiego drzewa. Mogłoby to bowiem sprowadzić potężną klątwę na winowajcę, a nawet na całą społeczność, w której żyje.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

220/1000- Kiyo hime

Kiyo hime to jedna z bohaterek słynnej w Japonii legendy pochodzącej z prefektury Wakayama. Kobieta staje się w niej demonicznym bytem znanym jako honnari hannya.

Legenda: Dawnymi czasy, gdy krajem władał cesarz Daigo, pomiędzy Mutsu i Kumano pielgrzymował młody kapłan imieniem Anchin. Odbywał ową podróż każdego kolejnego roku i za każdym razem zatrzymywał się w posiadłości należącej do rodziny Masago no Shoji. Ze względu na to, że był on wyjątkowo przystojnym mężczyzną, przyciągał uwagę wielu kobiet. Jedną z nich była córka gospodarza, kiyo hime, uznawana za wyjątkowo dającą się wszystkim we znaki dziewuchę. Anchin jednego razu postanowił zażartować, że jeśli stanie się grzeczną i dobrze zachowującą się panną, pewnego dnia poślubi ją i zabierze ze sobą do Mutsu.

Każdego następnego roku młoda dziewczyna z utęsknieniem oczekiwała kolejnej wizyty kapłana. Gdy w końcu osiągnęła pełnoletniość, przypomniała mu o złożonej obietnicy i zapytała, kiedy też zostanie ona spełniona. Anchin mocno zażenowany faktem, że jego słowa zostały wzięte poważnie, skłamał, że powróci po nią, gdy ukończy swoją aktualną pielgrzymkę. To się jednak nie stało, ponieważ kapłan udał się następnie prosto do Mutsu.

Oszustwo Anchina wywołało u kiyo hime ogromny smutek. Postanowiła nie poddawać się i całkowicie boso ruszyła za obiektem swoich uczuć zdecydowana wymusić na nim wypełnienie złożonej obietnicy. Do ponownego spotkania tej dwójki doszło na drodze do świątyni Dojo-ji. Tym razem zamiast zasłaniania się kolejnymi kłamstwami Anchin postanowił udać, że nie rozpoznaje kiyo hime oraz szybko pozbyć się jej za pomocą wymówek o ważnym spotkaniu, na które się spóźni. To wywołało wściekłość kobiety, która zaatakowała kapłana. W tej sytuacji Anchin wzniósł modły do Kumano Gongena, które to bóstwo wysłuchało ich i zesłało ślepotę oraz paraliż na kiyo hime. Ten dar od niebios pozwolił Anchinowi na udaną ucieczkę.

Po odzyskaniu zmysłów i władzy w ciele, a także zrozumieniu ostatnich wydarzeń gniew kiyo hime wzrósł do niewyobrazalnych rozmiarów. Emocje owe okazały się być tak silne, że spowodowały przemianę kobiety w wężopodobne monstrum o ognistym oddechu. Tymczasem Anchin po przeprawieniu się przez rzekę Hidaka schronił się w świątyni Dojo-ji.

Tuż za nim na progach świątyni ukazała się również pragnąca zemsty kiyo hime. Widząc potworne monstrum inni kapłani uznali, że najbezpieczniej będzie ukryć Anchina we wnętrzu sporego dzwonu. Kryjówka okazała się być niewystarczająca, kiyo hime bowiem bez problemu wyniuchała miejsce pobytu mężczyzny. Następnie owinęła się swym ciałem dookoła dzwonu i zaczęła ziać ogniem do momentu, gdy jego powierzchnia niemal zbielała od wysokiej temperatury. To było za wiele dla ciała kapłana, który upiekł się żywcem. Po dokonaniu zemsty kiyo hime rzuciła się do rzeki i utonęła. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

219/1000- Kitsune tsuki

Kiedy mowa o kitsune, trudno nie wspomnieć o jednej z ich sztuczek, które mogą wykorzystać przeciwko ludziom: kitsune tsuki- lisim opętaniu. Jest to stan, w którym lisi duch nagina ofiarę do swojej woli sprawiając przy okazji, że ta zachowuje się w sposób niecodzienny. Osoba opętana często nabiera także pewnych cech fizycznych upodabniających ją do lisa(ostrzejsze zęby czy też wydłużona w lisi sposób twarz).

Wyróżnia się trzy typy opętania: opętanie jednostki, opętanie kitsune mochi oraz opętanie dobrowolne związane z praktykami mediumicznymi.

Opętanie jednostki jest z reguły związane z zemstą, zwykle tyczy się ono bowiem osób, które w jakiś sposób zraniły albo też zabiły w przeszłości towarzysza lub członka rodziny kitsune, ewentualnie też skrzywdziły jego samego. Duch kitsune sprawia zwykle, że opętana osoba zaczyna zachowywać się nieracjonalnie i bardzo emocjonalnie. Może też popaść w kompletne szaleństwo, co objawia się np. bieganiem nago po ulicach i wrzeszczeniem przypominającym lisie odgłosy(dawniej, gdy zabobony wciąż królowały jako odpowiedź na wiele niezrozumiałych rzeczy, panowało powszechne przekonanie, że choroby psychiczne są wynikiem kitsune tsuki). Kitsune są podobno zdolne do mówienia ustami osób przez siebie opętanych. Ofiary uzyskują czasami także zdolność posługiwania się językami, których wcześniej nie znały. Jednak najważniejszą dla lisów zdolnością jest możliwość zmuszenia takiego człowieka do wykonywania swoich poleceń. 

Kitsune mochi to całe rodziny opętane przez kitsune, jednak w tym przypadku dzieje się to w pełni za ich zgodą. Takie rodziny zwykle posiadają odpowiednią wiedzę, by wykorzystywać swojego lisiego ducha do pomocy przy zdobywaniu majątku, a także usuwaniu niewygodnych osób. Członkowie familii są zdolni za jego pomocą do rzucania klątw, opętania innej osoby czy też sprowadzenia na nią choroby.

Ostatnią opcją jest opętanie mediumiczne, które wymaga zaproszenia lisiego ducha do swojego ciała. Kitsune po wniknięciu w daną osobę przemawia jej ustami odkrywając przyszłe wydarzenia lub przekazując nieznane fakty na temat zdarzeń już wynikłych. Nie jest to z pewnością bezpieczna zabawa, kitsune bowiem po skończonej robocie nie zawsze chętnie opuszcza ciało człowieka, który pozwolił mu na jego opętanie.

W pewnych przypadkach trudno stwierdzić, że ktoś został opętany przez lisiego ducha. Są jednak podobno pewne symptomy wskazujące na taki przypadek. Wszystkie kitsune są szaleńczo zakochane w smażonym tofu oraz fasoli azuki. Osoba przez nie kontrolowana zwykle podziela ich miłość do tego jedzenia pochłaniając je w olbrzymich ilościach i nigdy nie mając dość. Zaczyna również odczuwać olbrzymi strach przed psami.

Gdzie jest choroba, tam i lekarstwo, opętanie przez liski uznawano za możliwe do wyleczenia, najczęstszym sposobem były egzorcyzmy przeprowadzane w świątyni Inari. Innym mającym pomóc zabiegiem miało być wystawienie ciała opętanego psom, których liźnięcia "atakujące" całe jego ciało miały pomóc w wypędzeniu kitsune. Pechowców bito lub nawet traktowano ogniem wierząc, że to też może być pomocne w walce ze złą siłą. Praktyki kapłanów obejmowały też palenie liści sosny, zaś tworzący się dym kierowano na opętanego. Metoda ta mogła się okazać tragiczną w skutkach, zdarzały się bowiem przypadki, gdzie traktowana dymem osoba udusiła się, zanim można było ogłosić sukces w walce z lisim bytem. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

218/1000- Kitsunebi

Kitsunebi czy też lisi ogień to nocne zjawisko, podczas którego tuż nad ziemią ukazują się olbrzymie ilości małych kul światła. Podobne pod względem mocy do latarni kitsunebi rzucają niebieskie lub czerwone światło. O ich tworzenie są oskarżane kitsune.

Kitsunebi tworzą bardzo długie sznury, które mogą ciągnąć się nawet kilometrami. Podobno obok nich czają się kitsune, których jednak nie widać, wolą one bowiem pozostać niewidzialne dla ewentualnych gapiów.

Kitsune tworzą owe kule za pomocą magii, a następnie wypluwają ze swoich ust. Ich głównym przeznaczeniem jest oświetlanie drogi, z reguły oznacza to też, że gdzieś w okolicy odbywa się spore wydarzenie gromadzące spore rzesze magicznych lisów. Mogą to być takie imprezy jak parada stu demonów czy na ten przykład lisie wesele.

Same światła są niegroźne dla ludzi, z drugiej strony lisy za nimi stojące mogą już stanowić pewne zagrożenie. Stworzenia mogą bowiem wykorzystać swoje źródło światła do zwodzenia ludzi, a nawet zaciągnięcia ich w miejsce, gdzie mogą czyhać yokai żądne ludzkiej krwi. Dlatego też podążanie za kitsunebi uznawane jest za bardzo zły pomysł, mogą one bowiem zaprowadzić wędrowca do miejsc, w których dla własnego bezpieczeństwa nigdy nie powinien on się znaleźć. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

216-217/1000- Kishaku/Kitai

Kishaku to mały pasożyt charakteryzujący się otworem gębowym podzielonym na trzy części oraz niezwykle włochatym ciałem. Istota po wniknięciu w ludzkie ciało zadomawia się w żołądku, gdzie zajada się pokarmem pochłanianym przez swojego żywiciela. Podobno szczególnie uwielbia ryby i mięso kurczaka kompletnie ignorując inne pożywienie.

Osoby posiadające w sobie kishaku doświadczają olbrzymiego wzrostu swojego popędu seksualnego. Można się go pozbyć tylko przy pomocy preparatu sporządzonego z jelit tygrysa.

Kitai

Kitai to kolejny stwór pasożytujący na ludzkim ciele, jako nosicieli wybiera on jednak wyłącznie kobiety. Zwykle jego wędrówka rozpoczyna się w lewym podbrzuszu, by zakończyć się w macicy. Po osiągnięciu dorosłości jego ciało przybiera wężową formę, zaś jego głowa zaczyna mocno przypominać rogatą krowę. Ma wyjątkowo gwałtowny temperament, który kompletnie nie współgra z jego ciałem, porusza się bowiem ono niczym żółw. To wywołuje u małego yokai olbrzymi stres mający wpływ także na nosiciela. 

Gdy osiągnie ostateczną formę, kitai jest podobno bardzo trudny do usunięcia. Jego ofiary mogą doznawać napadów ciężkiej histerii. Sposoby leczenia są całkowicie utajnione i przekazywane wyłącznie w wąskim gronie uzdrowicieli, którzy wiedzę tą od wieków przekazują nowym pokoleniom. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

215/1000- Kirin

Kirin to stworzenie uznawane za jedno z najrzadszych jak i najpotężniejszych w japońskim panteonie. Łączy w sobie cechy kilku różnych zwierząt: jelenia, wołu czy też konia.

To święte zwierzę jest stawiane na równi z bogami, dlatego jest równie mocno czczone. Kirin jest istotą łagodną, nigdy nie krzywdzi ani nie zjada innych zwierząt pilnując także, aby z jego powodu nie stała się im jakakolwiek krzywda.

Kirin wiąże się z największymi cnotami: czystością oraz życzliwością, od wieków są więc wykorzystywane w przeróżnych malowidłach i rzeźbach jako symbole tych właśnie cnót. Przez wzgląd na ich wizerunek świętego stworzenia bardzo często zdobią świątynie i sanktuaria. Według legend pojawienie się na ziemi tej istoty będzie znakiem informującym o narodzinach człowieka, który zostanie wielkim przywódcą mającym wpływ na losy regionu lub nawet świata.

Kirin przybył do Japonii z Chin, gdzie określano go słowem qilin. Mianem kirin w Japonii określa się także żyrafy, których pewne cechy wyglądu i charakteru mogły skojarzyć się miejscowym z tym świętym stworzeniem. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

W komentarzu zamieściłem odnośnik do poprzedniej rangi, pod poprzednim wpisem jest też kolejny odnośnik do pierwszej rangi, to tak dla zainteresowanych.

Encyklopedia mitologii japońskiej

214/1000- Kiko

Kiko to trzeci stopień lisiego wtajemniczenia, który mogą osiągnąć wyłącznie zenko, dobre kitsune. Zwykle ranga ta jest zarezerwowana dla osobników przekraczających wiek 500 lat. Mogą posiadać do dziewięciu ogonów, większość z nich jest koloru białego, ale zdarzają się też lisy o czarnym, złotym lub srebrnym umaszczeniu. Kiedy kitsune osiąga rangę Kiko, zrzuca swoją cielesną powłokę, by stać się w pełni duchową istotą. Mimo to w dalszym ciągu zachowują zdolność przemiany w człowieka(zwykle przybierają postać kobiety).

Kiko działają często jako słudzy i posłańcy Inari Okami, jednego z najważniejszych bogów w religii Shinto. Jeśli chodzi o ich interakcje z ludźmi, z pewnością nie można im zarzucić żadnych złych intencji. Zwykle przemieniają się w człowieka, aby pomagać, stanowiąc całkowite przeciwieństwo względem nogitsune, złych lisów. Niektóre potrafią nawet zakochać się w ludzkim mężczyźnie, a następnie wejść z nim w związek i urodzić mu dziecko. Z reguły jednak związek kończy się odkryciem prawdy i złamanym sercem. Najbardziej znaną historią tego typu jest legenda o kitsune imieniem Kuzunoha, matce legendarnego japońskiego czarownika, Abe no Seimei. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

213/1000- Kijo

Kobieta, która da się ponieść uczuciu zazdrości, popełni bardzo niegodziwe uczynki lub zrobi coś równie mocno degenerującego jej duszę, może zmienić się w demoniczny byt znany jako kijo. W tej wersji zyskuje wiele nadnaturalnych cech wyglądu takich jak rogi, czerwone oczy, niebieskawa skóra czy długie szpony. Ubiór istoty zwykle stanowią stare łachmany, a ona sama od momentu przemiany zaczyna pomieszkiwać z daleka od cywilizacji.

Kijo zasiedla górskie jaskinie, opuszczone domy lub po prostu ukrywa się w pobliżu górskich ścieżek. Siła żeńskiego demona przewyższa ludzką, ale jednocześnie jest znacząco słabsza od zwykłych oni. Główną mocą istoty jest jej magia, potrafi rzucać wyjątkowo potężne klątwy, a także warzyć trucizny czy też tworzyć iluzje. Jej dieta obejmuje praktycznie wszystko, w tym też ludzi.

Kijo jest terminem wyjątkowo obszernym, obejmującym każdy rodzaj żeńskiego demona, który istnieje w japońskiej mitologii. Można go porównać w tym względzie do określenia oni, które to skrywa w sobie wszystkie męskie byty demoniczne. Nazwa kijo powstała z połączenia dwóch kanji oznaczających demona i kobietę.

Z reguły w opowieściach są one przedstawiane jako dręczycielki potępionych dusz lub stwory zagrażające ludziom. Działają wyłącznie w pojedynkę, a za ich działaniami zawsze stoją jakieś ważne dla nich powody. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

212/1000- Kijimuna

Południowa część Okinawy według tutejszych wierzeń ma być domem dla małych, elfopodobnych istot znanych jako kijimuna. Są wielkości małego dziecka, posiadają czerwone, skręcone włosy oraz czerwonawą skórę. Noszą własnoręcznie stworzony ubiór, który wykonują z okolicznych traw. Ich sposób poruszania się podobno bardziej przypomina podskakiwanie niż zwykły chód.

Kijimuna żyją jak zwykli ludzie, żenią się, tworzą rodziny i wychowują dzieci. W rzadkich przypadkach mogą też stworzyć związek z człowiekiem. Główne pożywienie dla tych istot stanowią ryby i owoce morza, a jako że są doskonałymi rybakami jak i pływakami, zdobywanie tegoż jedzenia nie stanowi dla nich problemu. Ich ulubionym przysmakiem są rybie głowy, a w nich oczy, które wprost ubóstwiają.

Kijimuna są znane z wielu dziwacznych uprzedzeń względem innych zwierząt, a także przedmiotów. Nienawidzą kurczaków oraz garnków, ale największy uraz mają do ośmiornic, których starają się za wszelką cenę unikać.

Jeśli chodzi o ich ogólne interakcje z ludźmi, to bardzo miłe i uczynne istoty. Pomagają napotkanym rybakom w łowieniu ryb, a także w innych sprawach w zamian zwykle oczekując tylko trochę przygotowanej strawy. Jeśli nawiążą przyjaźń z daną osobą, będą ją respektować do końca życia często wracając i spędzając z nią sporą część swojego czasu.

Gniew kijimuna mogą wzbudzić tylko naprawdę poważne wykroczenia przeciwko nim. Taką sytuacją jest na przykład próba ścięcia drzewa, na którym mogą one pomieszkiwać. Istoty posiadają cały arsenał sztuczek, którymi potrafią uprzykrzyć życie winowajcy, wśród nich likwidację jego zwierząt gospodarskich, sabotaż łodzi, by ta zatonęła na pełnym morzu albo magiczne uwięzienie winnego w środku wydrążonego drzewa. Raz rozpalony gniew kijimuna nigdy już nie jest możliwy do ugaszenia. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

211/1000- Kijikui

Kijikui to yokai przypominające dość mocno przerośniętego ślimaka. Różnią się jednak pewnymi szczegółami, między innymi posiadają całkiem długą szyję, niebieską barwę ciała, a także bardzo ostre zęby.

Kijikui żyją sobie spokojnie wśród japońskich pól, gdzie ich głównym pożywieniem są miejscowe bażanty. Pomimo takiego, a nie innego wyglądu są one niezwykle szybkie i zwinne. Strach przed człowiekiem sprawia, że na jego widok zwykle ewakuują się z pola jego widzenia.

Kijikui po raz pierwszy ukazał się w książce "Kikoku sengai roku", encyklopedii yokai wydanej w okresie edo. Opisywała ona przypadkowe spotkanie z tym yokai, miało do niego dojść w roku 1726. Zawarto tam wyłącznie ilustrację oraz opis stworzenia, nazwa została mu nadana dużo później. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

210/1000- Keukegen

Keukegen to yokai spotykane w mocno zaludnionych rejonach, zwykle na terenach miejskich. Wielkością można je porównać do małego psa, wyglądem zaś przypominają jedną wielką masę brudnego, skołtunionego futra. Lubią pomieszkiwać w ciemnych, chłodnych miejscach, zazwyczaj pod podłogą domostwa. Uwielbiają szczególnie domy zaniedbane przez swoich właścicieli. Są z natury bardzo nieśmiałymi stworkami, dlatego unikają wszelkich kontaktów z żyjącymi w ich otoczeniu ludźmi.

Keukegen można nawet uznać za całkiem miło wyglądające byty, jednak ich wygląd jest bardzo mylący, tak naprawdę są one bowiem powiązane z pechem i chorobą. Wszędzie, gdzie zamieszkują, przynoszą złe szczęście wszystkim pobliskim mieszkańcom. Żeby trzymać je z daleka od siebie, wystarczy jedna prosta czynność: sprzątanie, byty te nienawidzą bowiem czystych, zadbanych domów. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

209/1000- Kerakera onna

Kerakera onna to olbrzymich rozmiarów yokai nawiedzające japońskie dzielnice rozkoszy. Wyglądają jak kobiety w średnim wieku o twarzach pokrytych sporą warstwą makijażu, ubiór ich zaś stanowią kolorowe kimona. Zwykle czają się w alejkach lub na opustoszałych drogach czekając na samotną ofiarę. Wydają bardzo charakterystyczny, chrapliwy śmiech, od którego otrzymały swoją nazwę.

Kiedy mężczyzna pojawi się na terenach nawiedzonych przez kerakera onna, ta zacznie wydawać z siebie przeraźliwy rechot, który będzie mógł usłyszeć wyłącznie on. Osoba wybrana na jej ofiarę od tej chwili zacznie słyszeć ów śmiech wszędzie, gdziekolwiek się uda. W końcu torturowana bez końca zostanie doprowadzona do całkowitego szaleństwa.

Kerakera onna powstała w okresie edo, kiedy to praca prostytutki była wyjątkowo ciężkim kawałkiem chleba. Średnia życia kobiet parających się tą profesją wynosiła w tamtym czasie zaledwie 23 lata. Dzień pracy był wyjątkowo długi, a pracodawcy jak i klienci skorzy do nadużywania swojej władzy. Trudy prostytucji sprawiały, że bardzo niewiele kobiet dożywało wieku średniego. Te "szczęściary", którym się to udało, zwykle w chwili swojej śmierci miały skrywać w sobie niezmierzone pokłady bólu zatruwającego ich dusze. Duch takiej kobiety w tej sytuacji nie potrafił przejść na drugą stronę, a zamiast tego zmieniał się w kerakera onna. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

208/1000- Kenmun

Kenmun to stworzenie pochodzące z wysp Amami w południowej Japonii. Jego wygląd można porównać do kappy, ale jest on też pokryty gęstym futrem upodabniającym go do małpy. Pod względem wzrostu mocno przypomina ludzkie dziecko. Z kappami łączy go posiadanie okrągłego wgłębienia na czubku głowy, jest ono zwykle wypełnione pewną ilością oleju lub wody. Ciało kenmun pachnie podobno batatami, za to jego ślina wydziela wyjątkowo paskudny odór.

Są to bardzo rodzinne istoty, które całymi grupami zasiedlają drzewa figowca. Zależnie od pory roku wędrują pomiędzy górami i terenami nadmorskimi. Większość swojego czasu spędzają na zabawach, szczególnie upodobały sobie zapasy sumo.

Kenmun posiadają wiele niezwykłych zdolności, między innymi zmiennokształtność. Oprócz przemiany w człowieka czy zwierzę są zdolne do zmiany w roślinę, dzięki czemu mogą doskonale wtopić się w otoczenie. Za pomocą opuszek palców potrafią tworzyć małe płomyki ognia, zdolność ową wykorzystują do podpalania oleju znajdującego się w zagłębieniach ich głów.

Kenmun nie lubią dużych grup ludzi i trzymają się od nich z daleka. Za to pojedyncze osoby takie jak miejscowi drwale mogą liczyć na ich małą pomoc, na przykład przy przenoszeniu ciężkich ładunków. Zdarza im się jednak również popełniać mniej godne pochwały uczynki. Kenmun lubią bowiem dla zabawy zmieniać się w groźne zwierzęta, by straszyć swym wyglądem przypadkowe osoby. Czasami oferują też pomoc przy znalezieniu drogi do celu, ale tak naprawdę zwodzą podróżnika w taki sposób, że ten traci orientację i gubi się w leśnej głuszy.

Istnieją legendy opowiadające o dzieciach zagubionych na terenach zamieszkanych przez kenmun. Istoty miały skraść ich dusze, a dzieci od tej pory zaczęły zachowywać się niczym leśne stwory żyjąc na drzewach figowca i skacząc niczym najzwyklejsze małpy. Kenmun mają być zdolne do odebrania duszy również dorosłym osobom, ale jest to zdecydowanie rzadsza sytuacja.

Drwal, który zetnie drzewo zamieszkane przez kenmun musi liczyć się z przyjęciem na siebie klątwy, którą rzucą na niego wściekłe stworzenia. Człowiek dotknięty ową klątwą oślepnie, a w końcu po pewnym czasie wyzionie ducha. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

207/1000- Kendatsuba

Kendatsuba to rasa pół-bogów wywodzących się z buddyjskiej mitologii. Są oni zwykle przedstawiani jako istoty o męskiej fizjonomii, które noszą strój typowy dla wojowników.

Kendatsuba łączy silny związek z siłami natury, byty te uznaje się także za patronów muzyki i medycyny oraz opiekunów dzieci chroniących je przed chorobami i niebezpieczeństwami. Często także podejmują się pracy posłańców i śpiewaków służących innym bogom. Ich "pożywieniem" są zapachy unoszące się z kadzideł oraz ziół.

Dawniej kendatsuba miały być wyłącznie zwykłymi duchami natury, które buddyjscy mnisi postrzegali jako przeszkodę w drodze do oświecenia, były one bowiem bardzo upierdliwymi towarzyszami odwracającymi uwagę podczas medytacji. Po usłyszeniu kazań Buddy nawróciły się na buddyzm obiecując, że od teraz nie będą utrapieniem, ale pomocą. Od tej pory dołączyły również do hachibushu, ośmiu ras boskich istot służących jako strażnicy oraz wojownicy broniący buddyjskiej wiary.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

206/1000- Kekkai

Kekkai to rodzaj sankai, małych stworków, które wydostają się z brzucha rodzącej kobiety zamiast oczekiwanego przez nią potomka. Te bardzo brzydkie pokraki podobne są w wyglądzie do małych małp.

Kiedy kekkai wydostanie się z wnętrza kobiety, natychmiast stara się uciec, najczęściej poprzez irori, gliniane palenisko niezwykle powszechne w wiekowych, wiejskich domostwach. Jeśli jego plan dezercji powiedzie się, stwór powróci później, aby wykończyć swoją rodzicielkę. Robi to przebijając się nocą przez drewnianą podłogę, a następnie rzucając się na śpiącą matkę i rozrywając ją na strzępy.

Istnieje sposób, by złapać kekkai i zapobiec późniejszej śmierci matki, pomocne w tym ma być rozmieszczenie wokół niej byobu, specjalnych osłon. Dzięki temu zostaje stworzona duchowa bariera, której stwór nie będzie w stanie opuścić (bariera jest określana jako kekkai, mała gra słów).

Kwestia pochodzenia kekkai jest raczej dość prosta i dawniej była ona próbą tłumaczenia niebezpieczeństw związanych z porodem jak i wad wrodzonych. Komplikacje skutkujące śmiercią ciężarnej często wiązano z działaniami złych duchów nawiedzających rodzinę w związku z jej grzechami. Tak samo sprawa zapewne miała się z wcześniakami oraz płodami zdeformowanymi, które łatwo otrzymywały łatkę stworów związanych ze światem nadprzyrodzonym.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

205/1000- Kejoro

Mężczyźni odwiedzający domy publiczne czy też dzielnice czerwonych latarni, jeśli mają wyjątkowego pecha, mogą natknąć się na stwora znanego jako kejoro. Istota ta udaje jedną z pracujących w tych miejscach prostytutek, zwykle jest przedstawiana jako kobieca postać o niepokojąco gęstych i długich włosach, które w pełni zasłaniają jej głowę. Niektóre historie mówią o posiadaniu przez kejoro włosów także na reszcie jej ciała, co upodabnia ją do dzikiego zwierzęcia.

Potencjalny klient zwykle widzi odwróconą tyłem do jego osoby postać. Gdy podchodzi bliżej, kejoro odwraca się ukazując swoje owłosione ciało. Ofiara zamiera w szoku dając tym samym czas potrzebny stworowi do złapania go za pomocą włosów. Następnie także za ich pomocą tnie swoją ofiarę, by w końcu się nią posilić.

Okropny wygląd nie przeszkadza kejoro w posiadaniu adoratorów, którzy zabiegają o jej względy. Jest ona bowiem popularna wśród rzeszy istniejących męskich yokai, które nawet pojedynkują się między sobą o względy wybranki ich uczuć. Ta także potrafi ukazać oddanie dla innej istoty wysyłając jej swoje obcięte włosy.

Po raz pierwszy kejoro ukazała się w książce Toriyamy Sekiena, "Tysiąc demonów z przeszłości i teraźniejszości", gdzie też otrzymała swój wygląd oraz opis. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

204/1000- Kebo

Żyjące długo i szczęśliwie kraby oraz krewetki mają szansę na przeistoczenie się w istotę nazywaną kebo. Po przemianie urastają do wielkości około czteroletniego dziecka, zaczynają także bardziej przypominać człowieka, zyskują bowiem niezwykle ludzko wyglądającą głowę, a także górną część torsu. Mniej ludzkie są ich kończyny, których posiadają łącznie sześć: dwoje przypominających ręce szczypiec oraz cztery nogi.

Kebo praktycznie nie zmieniają swoich przyzwyczajeń nadal żyjąc tak samo jak w czasie, kiedy były one zwykłymi skorupiakami. Byty te w dalszym ciągu spokojnie egzystują w pobliżu brzegu żywiąc się schwytanymi małymi rybami. Mimo posiadania ludzkich elementów ciała, w tym najważniejszej do tego celu głowy, nie potrafią komunikować się jakimikolwiek zrozumiałymi dźwiękami. W przypadku spotkania człowieka zwykle potrafią wyłącznie uśmiechać się.

Jedynym tytułem opisującym szczegółowo kebo jest "Shokoku yokai zukan", zwój z okresu edo, który zawiera w sobie opis spotkania z takową istotą, do którego miało dojść na terenie dzisiejszej prefektury Kagoshima. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

203/1000- Kaze no kami

Kaze no kami to złe duchy wiatru, które w Japonii dorobiły się statusu pomniejszych bóstw. Opisuje się je jako bezkształtne, niewidzialne byty, mimo to ilustracje często ukazują je pod postacią starszego, przypominającego małpę humanoida noszącego wyłącznie poszarpaną przepaskę biodrową.

Kontrola nad wiatrem pomaga kaze no kami w rozsiewaniu przenoszonej przez siebie choroby. Zwykle duch przenika przez szpary w drzwiach domu, by następnie w środku wydychać ze swoich płuc wielkie chmury zabarwionego na żółto powietrza. Każda osoba, która znajdzie się w obrębie tego skażonego wyziewu, poważnie zachoruje.

W niektórych rejonach Japonii rybacy oraz rolnicy, których praca często jest związana z wiatrem i jego kaprysami, niekiedy składali podarki kaze no kami, aby uniknąć jego gniewu, a tym samym możliwości, że obróci on siły natury przeciwko nim.

Przypuszcza się, że żółty oddech bóstwa to odniesienie do pyłu nawiedzającego Japonię każdej wiosny. Pochodzi on z erozji mającej miejsce na płaskowyżu Huangtu w północnych Chinach. Pył unosi się do atmosfery, by opaść na terenie Japonii, gdzie jego wdychanie może powodować problemy z oddychaniem, a także pogorszenie samopoczucia. Dawniej pokutowała wiara, że jest to efekt działania złych duchów, prawdopodobnie na fali tej wiary powstał kaze no kami. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

202/1000- Kazenbo

Na górskim wzniesieniu znanym jako Toribe (lub też Toribeyama, miejsce to jest zlokalizowane w prefekturze Tokio) znajduje się nekropolia, która szczególnie w japońskim okresie Heian stała się miejscem spoczynku wielu mieszkańców tutejszych ziem. Także tutaj według opowieści ma ukazywać się kazenbo, upiorna istota o wyglądzie mnicha ogarnięta morzem płomieni.

Przeklęty yokai pojawia się przed przypadkowymi osobami odwiedzającymi wzniesienie Toribe. Nie jest niebezpieczny, jednak jego wygląd zdecydowanie można uznać za przerażający. Byt wydaje się cierpieć potworne katusze przez trawiące jego ciało płomienie, które jednak nie potrafią spalić go w całości. Po pewnym czasie zjawa po prostu znika.

Toribeyama przez całe wieki pełniła funkcję niezwykle ważnego miejsca pochówku, a także kremacji. W czasie epidemii spalono tutaj ogromną liczbę ciał osób zmarłych z powodu zarazy. Według niektórych relacji z Toribe unosił się w tym okresie niekończący się słup dymu pochodzący ze spalanych ciał.

Historia ukazujących się na terenie nekropolii kazenbo wiąże się z pewną legendą, która miała wydarzyć się pod koniec X wieku. Wtedy to nieokreślona liczba mnichów zdecydowała się złożyć siebie w rytuale samospalenia. Wierzyli, że tym sposobem uda im się odciąć od ich ziemskich pragnień oraz ciał i uzyskać tak upragnione oświecenie. Nie wszyscy jednak doczekali tego szczęśliwego zakończenia, niektórzy z uczestników byli bowiem nieszczerzy sami ze sobą wciąż nie potrafiąc w pełni pogodzić się z porzuceniem świata materialnego. Duchy owych mnichów stały się upiorami, które od tej pory trawione przez ogień pokutują do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

201/1000- Kawauso

Wydry to w Japonii gatunek, który zamieszkuje dzikie obszary praktycznie całej Japonii. Cieszą się one opinią niezwykle pociesznych i słodkich zwierzątek, nie dziwota więc, że i ich nadnaturalna wersja charakteryzuje się zwykle bardzo pozytywnymi cechami.

Jak to zwykle bywa w przypadku magicznych zwierząt, wydry mogą nabyć swoje nadnaturalne moce po osiągnięciu wystarczająco zaawansowanego wieku. Gdy to nastąpi, nabywają one m.in. najbardziej podstawową w takim przypadku umiejętność przemiany. Potrafią także podobno idealnie kopiować wszelkie usłyszane przez siebie dźwięki. Słabością kawauso jest ich duży pociąg do alkoholu, kiedy już pod odpowiednim przebraniem wkraczają na terytorium ludzi, zwykle robią to tylko w celu zdobycia ulubionej gorzałki. 

Kawauso słyną także z miłości do robienia różnych psot i psikusów. W tym celu często używają swojego talentu do naśladowania dźwięków lub też słów. Gdy nocną porą zdarzy im się napotkać podróżnego, dla zabawy lubią wykrzyczeć w jego kierunku losowe imię lub słowo, by następnie radośnie obserwować jego zdezorientowanie zaistniałą sytuacją. Oprócz tego swoim magicznym sposobem są zdolne do wygaszania ulicznych latarni pozostawiając potencjalną osobę w całkowitych ciemnościach. Zdarza się, że kawauso ulegają przemianie w urodziwe kobiety, by następnie uwodzić przypadkowych mężczyzn, a w końcu uciec ze śmiechem, gdy ci wpadną w ich sidła.

Kawauso do zdobywania upragnionego alkoholu zwykle używają przemiany, w której przybierają postać młodego żebraka w słomkowym kapeluszu. W tej dziecięcej formie wkraczają do miast starając się zdobyć alkohol w miejscowych sklepikach. Jednak problemem w tej sytuacji okazuje się być ludzka mowa, do której nauczenia kawauso są całkowicie niezdolne. Zwykle z ich ust w takiej sytuacji pada ostatnio usłyszane słowo lub dźwięk, co niszczy ich przebranie i zdradza prawdziwą naturę przybysza. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook