Encyklopedia mitologii japońskiej

267-268/1000- Namekujira/Nakisubaku

Namekujira to gigantyczny ślimak o czerwono-brązowym ubarwieniu. Stworzenie to odwiedza ludzkie ogrody, gdzie zachowuje się tak samo jak zwykłe ślimaki. Mimo swojej wielkości potrafi tak samo bezproblemowo wchodzić na wszelkie ogrodzenia i pionowe powierzchnie domów.

Nazwa stworzenia, namekujira, to połączenie dwóch wyrazów, ślimaka i wieloryba. Yokai ów pochodzi z dzieła "Kujirazashi shinagawa baori", które zostało wydane w okresie Edo.
******************
Nakisubaku to długie, białe robaki posiadające głowę na obu końcach ich ciała.

Te pasożytnicze yokai po zarażeniu wędrują do brzucha, gdzie tworzą sobie swój nowy dom. Podobno bardzo nie lubią ściskania brzucha, wydają wtedy z siebie bardzo głośny pisk, który może być słyszalny poza ciałem osoby zainfekowanej.

Zwykłym objawem tej infekcji jest pospolite burczenie w brzuchu. Robaczki można usunąć poprzez spożycie środka z czosnku bulwiastego oraz nasion rośliny znanej jako areka katechu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Nitkodziobcowate to kolejne niezwykłe ryby głębinowe należące do rodziny węgorzokształtnych. Są spotykane we wszystkich oceanach, zwykle na głębokościach od 300 do 600 metrów, ale zdarzały się okazy pływające nawet 4 tysiące metrów p.p.m. Dorosłe osobniki mogą osiągać 1-2 metry długości przy wadze do 400 gramów. Przebadane żołądki tych ryb dowodzą, że odżywiają się one krewetkopodobnymi skorupiakami, uważa się też, że mogą się pożywiać małymi rybami oraz głowonogami. 

#necrobook #zwierzeta #ryby

Strzałosmok(Harriotta raleighana) to niezwykła rybka zasiedlająca wody strefy umiarkowanej na całym świecie. Ten należący do rzędu chimerokształtnych gatunek żyje na głębokościach od 350 do 3100 metrów. Jego przeciętny przedstawiciel osiąga długość od 1 do 1,5 metra. O zwyczajach strzałosmoków wiadomo bardzo niewiele, prawdopodobnie odżywiają się głównie skorupiakami. 

#necrobook #ryby #zwierzeta

Encyklopedia mitologii japońskiej

266/1000- Namahage

Namahage to żyjące w japońskich górach yokai, które ze swoją niebieską albo czerwoną skórą, ustami wypełnionymi szeregiem ostrych zębów, dzikim spojrzeniem oraz rogami są praktycznie nie do odróżnienia od mitycznych demonów. Zwykle stwory te są ubrane w klasyczne słomiane odzienie, a w rękach dzierżą broń białą.

Podobno raz w roku, w czasie koshogatsu(tak Japończycy nazywają pierwszą pełnię po Nowym Roku), namahage schodzą z gór, aby straszyć mieszkańców pobliskich wiosek. Mimo ich potwornego wyglądu uważa się je za istoty o dobrych intencjach, wysłane przez bogów, aby ostrzegać przed złym postępkiem i karcić wszystkich tych, którzy zgrzeszyli jakimś niegodziwym czynem.

Współcześnie wizerunek namahage jest wykorzystywany w noworocznych uroczystościach organizowanych w japońskiej prefekturze Akita. W ich czasie mieszkańcy przebierają się za owe byty, by następnie chodzić od domu do domu odgrywając ich rolę. Zwykle odwiedzeni przez nich gospodarze danego domostwa podarowują gościom prezenty takie jak mochi, gdy ci w tym czasie ostrzegają dzieci, by te były grzeczne.

W wielu innych prefekturach istnieją istoty niezwykle podobne do powyższego yokai, w prefekturze Yamagata jest to amahage, w prefekturze Ishikawa amamehagi, a w prefekturze Fukui wspominana już w jednym z poprzednich wpisów appossha. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Warzęcha różowa to ptak z rodziny ibisowatych zamieszkujący podmokłe tereny obu Ameryk. Swój różowy kolor zawdzięcza on karotenoidom zawartym w konsumowanych przez niego skorupiakach, oprócz tego odżywia się małymi rybami, płazami czy owadami. Warzęcha różowa mierzy około 70-90 centymetrów długości, waży 1-2 kilogramy i żyje około 10-15 lat. Podczas polowania zanurza swój dziób w płytkiej wodzie, a następnie "wachluje" nim z boku na bok starając się odłowić preferowaną przez siebie zdobycz.

#necrobook #ptaki #zwierzeta

Encyklopedia mitologii japońskiej

265/1000- Naegatsuku

Naegatsuku to rodzaj opętania, podczas którego człowiek znajduje się pod wpływem mrocznego ducha, który rozpala w nim głód trudny do zaspokojenia. Owym duchem jest gaki- cierpiąca dusza z wymiaru gakido- jednego z możliwych miejsc reinkarnacji duszy po jej śmierci.

Naegatsuku podobno może przydarzyć się tym, którzy ujrzą na własne oczy ofiarę utonięcia. To wystarczy, aby nad taką osobą kontrolę przejęła cierpiąca dusza. Osoba opętana przejmuje od ducha choćby jego olbrzymi apetyt, a nawet w pewnym stopniu także cechy fizyczne takie jak wzdęty brzuch.

Legenda o naegatsuku pochodzi z okolic dzisiejszego miasta Okagaki w prefekturze Fukuoka. 

PS. Dzisiejszy wpis bez obrazka, ponieważ nie znalazłem żadnych, które by mnie zadowalały.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Pasikoniszki to małe ssaki z rzędu gryzoni zamieszkujące głównie pustynne tereny USA i Meksyku. Mierzą od 9 do 13 centymetrów długości ciała i ważą około 20 gramów. Mimo swoich małych rozmiarów są diabelnie agresywne i terytorialne. Zwierzątka te to typowi samotnicy, teoretycznie zdarza się im żyć w parach, jednak ostatecznie zawsze dochodzi w końcu do morderstwa jednego z "małżonków". Myszowate lubią też dopuszczać się aktów kanibalizmu pożerając przedstawicieli swego gatunku w sytuacjach zagrożenia lub głodu. Pasikoniszki w repertuarze wydawanych przez siebie dźwięków posiadają "krzyk", który może być słyszalny przez człowieka nawet sto metrów od wydającego go zwierzątka. Jest to ostrzeżenie dla potencjalnych ofiar oraz innych myszowatych czających się w pobliżu terytorium "krzykacza". W skład ich menu wchodzą skorpiony(pasikoniszka w toku ewolucji wykształciła odporność na jad skorpiona, dzięki czemu teraz dawny drapieżca stał się ofiarą gryzonia), koniki polne, chrząszcze oraz inne gryzonie. To jakieś 75 procent diety pasikoniszki, reszta to nasiona, rośliny i warzywa.

Źródła:
https://animaldiversity.org/accounts/Onychomys_torridus/
https://www.bbc.co.uk/programmes/profiles/5zDVkCVFKMm8mG1NsjZ4WdC/grasshopper-mouse

#necrobook #zwierzeta #gryzonie

Bocydium globulare lub też skoczek brazylijski to bardzo oryginalny owad posiadający na swojej głowie dość ciekawie wyglądające wyrostki. Naukowcy nie potrafią określić, do czego stworkom potrzebna jest dziwna struktura, jedna z ich teorii głosi, że może to być ich sposób na odstraszenie ewentualnych drapieżników. Małego skoczka (mierzy on zaledwie 5-6 milimetrów długości) można spotkać w lasach tropikalnych Ameryki Południowej. Skoczki potrafią żerować na jednej roślinie kilka tygodni, w tym czasie z pewnością przydają im się "ochroniarze" w formie innych owadów. Małe kurduple wydalają bowiem spadź, wyjątkowo pożądane jedzonko dla mrówek i innych stworzonek. Często "w podziękowaniu" te chronią skoczki przed wrogami.

#necrobook #owady #zwierzeta

Encyklopedia mitologii japońskiej

264/1000- Myobu

Myobu to nazwa białych lisów(określanych też jako byakko), które w mitologii japońskiej są uznawane za boskich posłańców. 

Wiązane z bóstwem imieniem Inari myobu można bardzo często spotkać w formie posągów na terenie świątyń mu poświęconych. Służą tam jako jego strażnicy, a zarazem symbole szczęścia i błogosławieństw, które dzięki ich obecności mają spływać na wszystkich odwiedzających. Ci nie pozostają dłużni często pozostawiając w świątyniach sake, a także miejscowe jedzenie takie jak sekihan(potrawa z czerwonego ryżu oraz czerwonej fasoli), inarizushi(japońskie nibygołąbki, tyle że jest to zwykle ryż zawinięty w torebeczki z tofu) i smażone tofu. Według tamtejszych wierzeń wszystkie te rzeczy to ulubiony pokarm niebiańskich lisów.

Rzeźby myobu najczęściej są tworzone z przedmiotem w swoich ustach, może to być klejnot, klucz, snopek zboża czy też zwój. Wszystkie te rzeczy mają swoje ukryte znaczenie, klejnot na ten przykład reprezentuje duszę Inariego, klucz posiada kształt odnoszący się do egzemplarzy używanych przez rolników w ich gospodarstwach i ma się odnosić do duchowego "otworzenia" owej duszy, snopek zboża reprezentuje ważne dla miejscowych uprawy, zwój zaś odnosi się do zawsze cenionej wiedzy. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Rybaczek popielaty to piękny ptaszek z rodziny zimorodkowatych zamieszkujący tereny Ameryki Północnej. Mierzy od 28 do 35 cm długości i waży około 130-170 gramów. Główne pożywienie to ryby, ale także płazy, owady czy leśne owoce.

#necrobook #ptaki #zimorodki

Encyklopedia mitologii japońskiej

262-263/1000- Mokumokuren/Mumashika

Shoji to w Japonii określenie na tradycyjne, drewniane drzwi z ramkami, w których umieszcza się papierowe wypełnienie zwane washi. Ze względu na jego delikatną strukturę papier może ulec bardzo szybko uszkodzeniu, a ewentualne dziury w nim mogą stać się okazją do pojawienia się fenomenu znanego jako mokumokuren. Zjawisko pojawia się w sytuacjach, gdy właściciel domu zbyt długo zwleka z naprawieniem zniszczonych miejsc.

Mokumokuren to widmowe oczy ukazujące się na powierzchni drzwi i obserwujące wnętrze domu. Są one dość przerażające, ale z pewnością nie są one groźne ograniczając się wyłącznie do śledzenia akcji w środku nawiedzanego miejsca. Jedynym minusem jest ich moc przyciągania innych, dużo bardziej niebezpiecznych istot.
******************
Mumashika to stworzony prawdopodobnie dla żartu yokai z dzieła Hyakki yagyo emaki. Jest to stworzenie o głowie konia i ciele podobnym do tego posiadanego przez jelenia.

Nazwa istoty, mumashika, zapisana w kanji jest w Japonii zniewagą i oznacza to samo, co sławniejsze wyrażenie baka czyli głupi. Autor dzieła ukazującego owo stworzenie zamieścił wyłącznie jego obrazek oraz nazwę, reszty trzeba się więc niestety domyślać. Według owych domysłów stworek może być duchem opętujacym ludzi i popychającym ich do robienia rzeczy kompletnie idiotycznych, równie dobrze jednak może to być karykatura ukazująca głupotę samą w sobie.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Gerard ter Borch oraz jego obraz z roku 1665 ukazujący chłopca usuwającego pchły z ciała pieska. Obecnie dzieło znajduje się w monachijskiej Pinakotece.

#sztuka #malarstwo #necrobook

Hapalochlaena to ośmiorniczki żyjące w wodach Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego. Ich ciało jest koloru żółtego z występującymi na nim czarno-niebieskimi pierścieniami, które zmieniają kolor w sytuacji, gdy zwierzątka czują się zagrożone. Uznaje się je za śmiertelnie niebezpieczne przez wzgląd na ich jad, tetrodotoksynę, której ilość w ich organizmie mogłaby wystarczyć do uśmiercenia nawet ponad 20 osób. Rozmiarowo są one dość niewielkie, mierzą bowiem od 12 do 20 centymetrów długości. Szczęśliwie dla człowieka nie lubią konfrontacji zwykle starając się uciec od źródła zagrożenia. Atakują tylko w sytuacji, kiedy uznają, że zostały zapędzone do narożnika i nie ma innego wyjścia niż zaatakować natręta swoim jadem. Ich ukłucie jest praktycznie bezbolesne, ofiara o tym fakcie może dowiedzieć się dopiero w chwili wystąpienia objawów zatrucia tetrodotoksyną. W przypadku braku ewentualnej pomocy śmierć ofiary następuje w wyniku paraliżu całego ciała włączając w to umożliwiającą oddychanie przeponę.

#zwierzeta #necrobook #osmiornice

Posąg Buddy umiejscowiony w brazylijskiej miejscowości Ibiracu to największa rzeźba tego typu w zachodniej części świata. Obiekt, który ukończono w okolicach roku 2021, mierzy 38 metrów wysokości czyli mniej więcej tyle samo co w przypadku dużo sławniejszego posągu Chrystusa górującego nad Rio de Janeiro. Miejsce, w którym umieszczono rzeźbę Buddy, nie jest przypadkowe, bowiem to na tych terenach powstała pierwsza buddyjska świątynia w Ameryce Południowej.

#necrobook #budda #rzezba

Rocca Calascio to dawna twierdza położona w pobliżu włoskiej miejscowości Calascio w środkowych Włoszech. Znajdując się na wysokości 1460 metrów n.p.m. jest ona tym samym najwyżej położonym obiektem obronnym na terenie Apeninów. Budowa twierdzy rozpoczęła się już w X wieku, od początku też była ona przeznaczona wyłącznie do celów wojskowych i tak pozostało aż do końca jej użytkowania. Nigdy jednak nie została przetestowana w prawdziwym boju. W połowie XV wieku silne trzęsienie ziemi uszkodziło obiekt, którego po tym zdarzeniu zdecydowano się nie odbudowywać.

#necrobook #architektura #zamki

Encyklopedia mitologii japońskiej

261/1000- Mokugyo daruma

Mokugyo daruma to rodzaj tsukumogami, przebudzonego przedmiotu, w tym przypadku gongu w kształcie ryby używanego w buddyjskich świątyniach. Po latach wiernej służby, kiedy to pomaga mnichom podczas medytacji, także i ten przedmiot może podobno osiągnąć nowy poziom oświecenia.

Mokugyo są stosowane do utrzymywania jednostajnego tempa podczas odmawiania modlitewnych sutr. Mają także dodatkowo pomagać w ciągłym utrzymywaniu odpowiedniego skupienia. Kształt ryby ma związek z dawnymi wierzeniami mówiącymi, że stworzenia te przez wzgląd na wiecznie otwarte oczy nigdy nie śpią. Ryba jest więc w tym przypadku symbolem czuwania oraz walki z ogarniającą użytkownika gongu sennością po wielu godzinach bezustannej medytacji.

Mokugyo daruma został opisany przez Toriyamę Sekiena w jego dziele "Hyakki tsurezure bukuro". Zgodnie z tamtejszym opisem po dziewięciu latach użytkowania byt poprzez przebudzenie zyskuje duszę, a jednocześnie nabiera pewnych cech wyglądu Darumy, twórcy buddyzmu zen. Daruma jest znany z legendy, według której miał medytować nieustannie przez dziewięć kolejnych lat nie zażywając przy tym ani chwili snu. Sekien postanowił połączyć religijny przedmiot i legendarnego ascetę tworząc opisywanego yokai. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Poniżej bardzo ładna rzeźba znana jako Adiyogi Shiva, która jest umiejscowiona w indyjskim mieście Coimbatore. Posąg mierzy 34 metry wysokości i został nawet wpisany do księgi rekordów Guinnessa jako największe popiersie na świecie. Ten ważący około 500 ton obiekt stworzył Jagadish Vasudev. Rzeźbę ukończono w lutym 2017 roku. Wizerunek posągu odnosi się do jednego z najważniejszych bogów w hinduizmie, Siwy. Jak twierdzi Vasudev, olbrzymie popiersie nie powstało w celu uczczenia jakiegokolwiek bóstwa, ale po to, by inspirować ludzi do duchowego samorozwoju.

#necrobook #rzezba #posagi

Encyklopedia mitologii japońskiej

260/1000- Minogame

Minogame to określenie dla mitycznych żółwi, z których skorupy ma wyrastać bardzo długi "ogon" z alg. Ze względu na rzekome podobieństwo owego "ogona" do tradycyjnego słomianego płaszcza znanego jako mino została im nadana taka, a nie inna nazwa.

Minogame pod względem zachowania przypominają zwykłe żółwie. Większość czasu spędzają w wodzie, a podczas słonecznych dni lubią wygrzewać się na skałach. Ich żywot może podobno trwać nawet kilka tysięcy lat.

Stworzenia owe cieszą się w Japonii bardzo pozytywnym odbiorem. Ich długi ogon często jest przyrównywany do brody typowego mędrca. Ze względu na czas ich życia są symbolem długowieczności, a także dobrobytu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Norweska korona ślubna z XIX wieku, ozdoba wiązana z wiarą chrześcijańską. Tradycja noszenia koron do ślubu była związana z Maryją, do której porównywano panny młode. Norweskie dziewoje zgodnie ze zwyczajem "pożyczały" ozdobę od pobliskiej figury maryjnej. Korona miała symbolizować również czystość danej kobiety. Podobne praktyki miały miejsce także w sąsiedniej Szwecji.

#necrobook #korony #dawnewierzenia

Zameczek we francuskiej miejscowości Rueil-Malmaison to budowla usytuowana około 12 kilometrów od Paryża. W roku 1799 obiekt dla siebie i małżonka, Napoleona Bonaparte, zakupiła Józefina.

Józefina postanowiła stworzyć w obrębie zamku najpiękniejszy ogród w Europie, w tym celu sprowadziła wiele egzotycznych gatunków roślin. Na jej życzenie została zbudowana m.in. duża oranżeria, która mogła pomieścić 300 sztuk roślin ananasowatych. Kilka lat później powstała także spora szklarnia. Do czasu swojej śmierci w 1814 Józefina zgromadziła około 200 gatunków niespotykanych dotychczas na terenie Europy roślin. Szczególnie sławny stał się jej ogród różany, w którym można było podziwiać około 250 odmian róż.

Na teren ogrodu trafiło także wiele niezwykłych zwierząt, w pewnym okresie swojego żywota Józefina mogła cieszyć się towarzystwem takich gatunków jak kangury, emu, czarne łabędzie, zebry, owce, gazele, strusie, kozice, foki, antylopy czy lamy.

Po jej rozwodzie z Napoleonem w roku 1809 Józefina otrzymała zamek na własność. Po swojej porażce pod Waterloo do posiadłości w roku 1815 na krótko powrócił sam Napoleon, zanim ostatecznie został wygnany na wyspę św. Heleny. Później obiekt mocno podupadł, a w końcu doznał sporych zniszczeń podczas wojny francusko-pruskiej. Na początku XX wieku odrestaurował go Pierre Humbert.

Obecnie to bardzo ważny zabytek historyczny, który przekształcono w miejscowe muzeum. 

#necrobook #napoleon