Encyklopedia mitologii japońskiej

288/1000- Nozuchi

Nozuchi to jedne z najwcześniej udokumentowanych yokai w historii Japonii. Są to wężopodobne istoty o długości około jednego metra żyjące na terenach japońskich pól. Na szczycie głowy posiadają one duże usta skierowane w kierunku nieba, poza tym brak u nich innych elementów takich jak oczy czy też nos. Ich ciała są pokryte futerkiem przypominającym te posiadane przez gąsienice motyli.

Nozuchi pomieszkują w drzewach, szczególnie preferują te umiejscowione na szczycie wzgórza. Ich pokarm stanowią myszy, króliki czy też wiewiórki, ale potrafią także upolować zwierzęta większe od nich samych takie jak jelenie. Podobno są one zdolne zjeść takowego jelenia jednym chapnięciem.

Stwory te potrafią być groźne dla ludzi, którzy za bardzo zbliżą się do zamieszkałych przez nie drzew. Ich reakcja to ugryzienie takiej osoby w nogę, co kończy się paskudną, szarpaną raną i zgonem w wyniku zakażenia.

Istnieje także odmiana nozuchi wywodząca się od ludzkich kapłanów, którzy za swoje złe czyny zostali wygnani, aby ostatecznie żyć w lesie, gdzie stopniowo ulegli przemianie w nozuchi. W formie stwora zachowują oni humanoidalny kształt, jednak tracą włosy, oczy, uszy i nos, a w zamian za to zyskują potworne usta skierowane ku niebu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

287/1000- Nopperabo

Nopperabo to japońskie yokai, których głównym celem jest straszenie ludzi. Posiadają postać człowieka, ale odróżnia je brak twarzy, element, który wykorzystują przy interakcjach z żywymi.

Nopperabo można podobno spotkać na bocznych, cichych drogach o późnej porze, kiedy to praktycznie nie ma nikogo innego w pobliżu. Osoba, która natknie się na ten byt, zwykle widzi go odwróconego do niego plecami. Istota może przybrać na tą okoliczność męską jak i kobiecą postać. Kiedy ten ktoś zbliży się już wystarczająco blisko do owego yokai, ten w końcu ujawni swój przerażający sekret. Aby jeszcze bardziej podkręcić strach u ofiary, nopperabo mogą ukazać zwykłe ludzkie oblicze, by następnie w odpowiednim momencie ściągnąć je niczym maskę.

Często dochodzi do sytuacji, gdy większa ilość nopperabo z lubością męczy tego samego człowieka. W takiej sytuacji uciekając przed pierwszym nopperabo natyka się on na kolejne stwory bez twarzy. Zdarza się także, że podszywają się one pod bliskich ofiary, która po pojawieniu się w domu natyka się na stwora kryjącego się choćby pod postacią jego żony.

Nopperabo to także ulubiona transformacja zmiennokształtnych takich jak kitsune, tanuki czy mujina. Najczęściej są oskarżane o to borsukowate, które wykorzystują tą przemianę tak często, że niekiedy nopperabo określa się z tego powodu błędnym określeniem mujina. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

286/1000- Nomori

Nomori to gigantyczny, wężopodobny stwór żyjący w dzikich rejonach Japonii, głównie w górskich lasach. Jego ciało mierzy od trzech metrów w górę i w przeciwieństwie do prawdziwych węży posiada sześć nóg, z których każda składa się na końcu z sześciu palców.

Nomori jest rzadko spotykany, jednak gdy do takiego spotkania dojdzie, zmienia się w niebezpiecznego przeciwnika, który atakuje każdą potencjalną ofiarę owijając się wokół niej i dusząc ją w śmiertelnym uścisku.

Legenda: W dawnej prowincji Shinano żył młody mężczyzna, który pewnego dnia po raz kolejny wybrał się do lasu w celu zdobycia drewna na opał. Zapuścił się już dość głęboko w dzicz, gdy nagle nadepnął na nieznaną rzecz, która okazała się być ogonem gigantycznego węża. Ten wyskoczył na niespodziewanego gościa odsłaniając całe mierzące praktycznie dziesięć metrów długości ciało, które w swojej środkowej części było grubości solidnej beczki. Wąż próbował owinąć się wokół górnej części ciała mężczyzny i jednocześnie ugryźć go w głowę. Ten szczęśliwie miał przy sobie sierp, którym zamachnął się w kierunku gardła istoty. Cięcie doszło celu, a gad padł martwy u stóp mężczyzny.

Młody człowiek postanowił odciąć kawałek stworzenia, który po powrocie do domu miał być dowodem potwierdzającym, że cała historia z wężem wydarzyła się naprawdę. Ojciec bohatera po usłyszeniu całej opowieści wpadł w potworny gniew, uznał bowiem, że stworem ubitym przez jego syna nie była byle podrzędna kreatura, ale górskie bóstwo, którego uśmiercenie może wiązać się z zesłaniem klątwy na zabójcę, a niekiedy i jego całą rodzinę. Postanowił także, że od tej pory nie chce mieć do czynienia ze swoim pierworodnym, postanowił więc wygnać go z domu. Mężczyzna przeprowadził się do stojącej w pobliżu pustej chatki. 

Wkrótce pozostawiony przez niego na pamiątkę kawał mięsa zaczął wydzielać obrzydliwy smród, od którego mężczyzna zachorował. W końcu objawy choroby były tak dotkliwe, że nie mógł on praktycznie wstać z łóżka. Wezwany do niego lekarz przepisał odpowiednie pigułki, a przy okazji wysłuchał opowieści pacjenta o spotkaniu z wielkim gadem. Obyty z miejscowymi legendami bez trudu zidentyfikował istotę, która według niego zwała się nomori. Nomori miał być podobno strażnikiem dzikich ostępów Japonii. 

Kilka lat po tych wydarzeniach mężczyzna został przyłapany na ścinaniu drzew w obszarze chronionym, na którym obowiązywał zakaz takich praktyk. Ostatecznie stracono go, a miejscowi uznali, że jego tragiczny koniec był związany z klątwą strażnika lasu rzuconą na niego przed laty. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

285/1000- Nojukubi

Nojukubi to niezwykły fenomen ukazujący się w leśnych ostępach Japonii, w których jeszcze niedawno przebywali ludzie. Prawdopodobnie to ślad ludzkiej aktywności może przywołać to zjawisko, które w ognistej formie pojawia się zupełnie znikąd, aby następnie znikać i ponownie ukazywać się przez krótki czas. 

Nojukubi jest możliwy do zaobserwowania wiosną w okresie kwitnienia drzew wiśniowych lub też jesienią. Zwykle pojawia się w pobliżu leśnych dróg lub górskich szlaków i przybiera wygląd cienkiego płomienia, który potrafi pojawić się i zniknąć bez żadnego ostrzeżenia.

Nojukubi ukazuje się bardzo często po opadach deszczu, wilgoć obecna w pobliżu nie robi jednak na nim żadnego wrażenia. Nie wydziela ciepła, a także nie spala żadnego drewna czy jakiegokolwiek innego materiału znajdującego się w jego zasięgu, dodatkowo nie rozprzestrzenia się jak zwykły ogień.

Według opowieści świadek, który napotka nojukubi, może z jego wnętrza usłyszeć ludzkie głosy, które wydają się być pogrążone w rozmowie, ale mogą one też oddawać się recytacji wierszy czy śpiewowi. Podobno są to "ślady" wcześniejszej ludzkiej aktywności w tym rejonie.

Zjawisko pochodzi z księgi "Ehon hyakumonogatari" wydanej w okresie Edo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

284/1000- Nogitsune

Nogitsune to kolejna szczególna grupa w społeczności magicznych lisów znanych jako kitsune. Znajdują się w niej najmniej "uduchowione" jednostki, które nigdy nie staną się świętymi zwierzętami służącymi jako boscy posłańcy. Są znane głównie jako wyjątkowo podstępne stworzenia lubiące oszukiwać, zniewalać lub przejmować kontrolę nad ludźmi.

Według przekazów nogitsune nie lubią światła słonecznego, dlatego też w ciągu dnia unikają go, jak tylko mogą. Innymi rzeczami wzbudzającymi w nich negatywne emocje są ostre przedmioty takie jak noże czy sztylety. Jeśli chodzi o inne zwierzęta, magiczne liski zdecydowanie nie przepadają za psami. Usłyszenie szczekania domowego czworonoga, kiedy w tym momencie jest w przebraniu człowieka, może podobno sprawić, że ze strachu nogitsune ujawni swoją prawdziwą formę.

Kiedy już wybierają się do zamieszkanych ludzkich wiosek, nogitsune lubią podwędzić to, co uznają za smaczne: świece woskowe, alkohol czy też tofu.

Kiedy inne odmiany kitsune starają się rozwijać duchowo i stawać się lepszymi, nogitsune cieszą się z aktualnej pozycji i nie są absolutnie zainteresowane tym, by ten stan rzeczy zmienić.

Możliwość transformacji w człowieka nogitsune wykorzystują zwykle wyłącznie w złych celach, na przykład po to, by kogoś oszukać. Innym rodzajem ich złej aktywności jest kitsunetsuki, jest to forma opętania przez lisiego ducha. Liski wykorzystują ową moc na tych, których pragną ukarać, ale często zdarza się, że robią to tylko i wyłącznie dla własnej przyjemności. Ich ulubionym celem mają być kobiety, które są uznawane za słabsze i łatwiejsze w kontroli.

W rzadkich sytuacjach nogitsune potrafią być też wyjątkowo miłe dla tych, którzy okażą im trochę serca. Liski rewanżują się ewentualnie jakąś przysługą dla tej osoby, mogą też pójść na całość i poślubić ową osobę zmieniając się wcześniej w człowieka.

Nogitsune są w Japonii znane także pod trochę odmienną nazwą, yako. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

283/1000- Noderabo

Noderabo to duchy dawnych kapłanów obecnie zamieszkujące opuszczone świątynie na terenie całej Japonii. W formie yokai ich wygląd zmienia się na dość groteskowy, a ich ubiór stanowią brudne i zniszczone szaty.

Noderabo ukazują się późną nocą, by wędrować po terenie świątyni i od czasu do czasu bić w tamtejsze dzwony.

Zmienić się w owego yokai mogą ci kapłani, którzy popełnią grzech hańbiąc tym swoje dobre imię. Wśród owych grzechów wymienia się choćby nadmierną miłość do kobiet czy też pieniędzy. Kolejnym etapem jest odkrycie grzesznych uczynków duchownego przez społeczność, co wiąże się z jego wygnaniem. Taki kapłan zwykle ucieka od cywilizacji w bardziej odludne rejony, gdzie osiada w opuszczonych świątyniach. W końcu tam też umiera i ulega transformacji w noderabo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

282/1000- Nodeppo

Nodeppo to istoty zamieszkujące północne rejony Japonii, głównie tamtejsze górskie doliny. Pod względem wyglądu oraz zachowania są praktycznie nie do odróżnienia od stworków omawianych w poprzednim wpisie. Ewoluują ze zwierząt nazywanych mami, które to przed transformacją mają przypominać wyglądem borsuka.

Nodeppo także uwielbiają krew i by ją wyssać, rzucają się z drzew na twarze ludzi podobnie jak nobusuma. W wielu regionach z tego powodu często obydwa rodzaje yokai uważa się za to samo stworzenie.

Jest jednak jedna umiejętność, która ma odróżniać nodeppo od swojego "krewniaka". Istoty te potrafią podobno wypuszczać ze swojego pyska chmary nietoperzy, które są kierowane na twarze spotykanych ludzi oślepiając ich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

281/1000- Nobusuma

Wśród grupy zwierząt, które w Japonii uznaje się za zdolne do transformacji w yokai, znajdują się także nietoperze. Gdy zwierzę osiągnie sędziwy wiek, zmienia się w stworzenie niezwykle podobne do latającej wiewiórki określanej w tym kraju mianem musasabi.

Zmienione nietoperze zwą się nobusuma i w tej formie są uznawane za niebezpieczne dla człowieka. Odżywiają się podobno orzechami i owocami, ale pociąga je także krew, którą lubią wysysać z ciał ludzi oraz pomniejszych zwierząt. Atakują podróżnych krążących nocą po mniej uczęszczanych ścieżkach. Robią to zlatując z drzew prosto na twarze zaskoczonych ofiar, by następnie ucztować delektując się ich krwią. Kiedy już napełnią swoje brzuchy, odlatują gasząc po drodze latarnię lub inne źródło światła posiadane przez ofiarę.

Nobusuma to dopiero pierwszy z dwóch etapów transformacji nietoperzy, po pewnym czasie bowiem istoty te mogą ponownie zmienić się w nową formę, yamachichi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

280/1000- Nobiagari

Nobiagari to bardzo niebezpieczny stworek żyjący w japońskich lasach bambusowych. Jest to yokai należący do grupy istot zmiennokształtnych, w swojej podstawowej formie przypominający zwykłą skałę.

Ze względu na niepozorny wygląd jest wyjątkowo trudny do wyśledzenia na tle dość podobnego otoczenia. W przypadku konfrontacji z człowiekiem nobiagari potrafi błyskawicznie urosnąć do rozmiarów olbrzyma. Zawsze staje się na tyle wysoki, by zmusić daną osobę do odsłonięcia gardła, gdy ta spoziera wysoko w górę.

Gardło to ulubione miejsce stwora, który atakuje w bardzo różnoraki sposób, co zależy od regionu, z którego pochodzi jego opis. I tak w niektórych opowieściach nobiagari rozszarpuje gardło nieszczęśnika własnymi zębami, w innych wersjach owija swoje długie ciało wokół jego szyi dusząc go lub też przewraca się na niego miażdżąc go pod sobą.

Uratować się podczas spotkania z tym yokai można trzymając wzrok wbity w ziemię i absolutnie nie zerkając w górę choćby na moment. Dodatkowo kopnięcie w część stwora znajdującą się tuż nad ziemią spowoduje, że ten zniknie.

Nobiagari jest uznawany za odmianę niedawno omawianego mikoshi nyudo. Jak to często bywa w przypadku zmiennokształtnych stworków, o zmianę w ów byt są oskarżane tanuki, a także od czasu do czasu kawauso. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

279/1000- Niwatori no so

Niwatori no so to buddyjscy mnisi ukarani za ciężki grzech uśmiercenia innej żywej istoty, w tym przypadku konkretnie kurczaka. Z ich ciał wyrastają dorodne ogony, a z ich ust wydobywa się pianie podobne do koguciego. Dodatkowo często z ich ust wystaje głowa prawdziwego ptaka.

Życie buddyjskiego mnicha zawsze było twarde i pełne wyrzeczeń. Przykładowy dzień duchownego zaczynał się przed świtem od porannych śpiewów modlitewnych. Następnymi czynnościami były przepisywanie świętych tekstów oraz medytowanie. Popołudnia przeciętny mnich spędzał zwykle w pobliskiej wiosce prosząc miejscowych mieszkańców o drobną jałmużnę. Życie mnicha było ograniczone licznymi zakazami, jednym z nich była ochrona wszystkich żywych stworzeń bez względu na to, jak mało znaczące by one były. Zakaz zabijania wiązał się oczywiście z zakazem spożywania jakiegokolwiek mięsa. No cóż, religia swoje, a człowiek słaby, więc wielu duchownych nie zawsze potrafiło pozostać wiernymi idei wegetarianizmu. Ich grzeszki stały się podstawą do stworzenia niwatori no so, człowieka-kurczaka.

Jednym z często zjadanych przez złych mnichów zwierząt były właśnie kurczaki. Mściwe duchy owych zwierząt mogły za to rzucić na duchownych potężną klątwę, ktora miała być dowodem łamania świętego zakazu, w tym przypadku kradzieży, ubicia i pożarcia biednego ptaka.

Jedna z najwcześniejszych legend opowiadających o niwatori no so pochodzi z wydanej w XVIII wieku księgi "Ehon yokai kidai". Tekst opowiada o mnichu, który połakomił się na kurczaka mieszkającego nieopodal sąsiada. Kiedy ten zauważył zniknięcie zwierzaka, postanowił odwiedzić duchownego w jego domu. Ten teatralnie oburzył się wskazując na swoją ogoloną głowę, a następnie mnisie szaty dodając, że nigdy nie zniżyłby się do kradzieży, a co dopiero do skonsumowania mięsa. Następnie zaczął prawić morały o cechach dobrego wiernego. W czasie przemowy z gardła mężczyzny nagle wydobyło się głośne "Kukuryku!", a po chwili z ust wydobyła się ptasia głowa. Dodatkowo jego tył został upiększony przez dorodny ogon. Tym sposobem mnich zmienił się w kuroczłeka, a jego grzech wyszedł na jaw. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

278/1000- Ninmenju

Ninmenju to nazwa nadana niezwykłemu drzewu, niezwykłemu ze względu na posiadane przez nie kwiaty, które wyglądają jak ludzkie głowy. Owe kwiaty potrafią podobno uśmiechać się, a nawet wydawać z siebie odgłosy śmiechu. Wydawane przez drzewo owoce także posiadają coś w rodzaju ludzkiego oblicza.

Pierwsze wzmianki o drzewie-yokai pochodzą z dzieła "Wakan sansai zue", które ukazało się w okresie Edo. Jednak to nie Japonia jest źródłem pochodzenia drzewa , lecz jest to dużo bardziej odległy region. Autor powyższego dzieła wzorował się na chińskiej encyklopedii "Sancai tuhui", z kolei oni opisali kraj pochodzenia ninmenju jako Daishi-koku, słowo to jest japońskim odpowiednikiem chińskiego wyrażenia stosowanego na tereny zamieszkane przez kulturę islamską.

Islam w swoim zbiorze mitów posiada niezwykle podobne do ninmenju magiczne drzewo znane jako waq waq. Miało ono podobno rodzić owoce w kształcie ludzi oraz zwierząt. Owoce te potrafiły mówić, a po zerwaniu "żyły" jedynie kilka kolejnych dni. Drzewa waq waq miały rosnąć na legendarnej wyspie o tej samej nazwie w obrębie krainy Zanj. Istnieje mit, jakoby jedno z owych drzew przepowiedziało śmierć samego Aleksandra Wielkiego. Prawdopodobnie to właśnie na waq waq wzorowali się twórcy chińskiej encyklopedii, z której drzewko pod trochę zmienionym opisem trafiło do mitów japońskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

277/1000- Ningyo

Ningyo to określenie nadane morskim istotom, które można porównać do bliżej znanych w zachodnim kręgu kulturowym syren. Stworzenia te zwykle opisuje się jako w większym stopniu przypominające swoim wyglądem rybę niż człowieka. Potrafią być rozmiaru małego dziecka, ale też mogą być równie duże jak przeciętne foki.

Dawne przedstawienia tych istot ukazują je zwykle jako mało urodziwe, jednak od końca okresu edo i otwarcia się Japonii na zachodnią kulturę pewną popularność zdobyły syrenki o pięknym obliczu.

Ślady wierzeń w Ningyo można odnaleźć już w zapiskach pochodzących z VII wieku. Na przestrzeni kolejnych stuleci stworzony został na ich temat m.in. mit mówiący, że mięso owych istot po skonsumowaniu nagradza smakosza ekstremalnie długim życiem(według jednej z historii trwającym setki lat). Był jednak mały haczyk z tym związany, złapana syrena mogła bowiem wykorzystac znajomość wyjątkowo potężnych klątw, które według opowieści mogły niszczyć całe miasta poprzez wywołanie trzęsienia ziemi lub gigantycznych fal tsunami.

Bardzo niedobrym znakiem było odnalezienie ningyo wyrzuconej na brzeg, oznaczało to bowiem, że w najbliższej przyszłości rozegra się niezwykle krwawy konflikt albo wydarzy się inne dotykające region lub nawet cały kraj nieszczęście. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

276/1000- Nikusui

Nikusui to grasujące nocami istoty, które swoim sposobem odżywiania przypominają wampiry. Polują na mężczyzn, których kuszą będąc w przebraniu młodej i niezwykle urodziwej kobiety.

Można je spotkać w górskich regionach na granicy prefektur Mie i Wakayama. Gdy już upatrzą sobie odpowiednią ofiarę, podchodzą do niej, by następnie zacząć ją uwodzić. W pewnym momencie proszą napotkanego mężczyznę o źródło światła, które ten niesie. Gdy już je dostaną, nagle gaszą je, by następnie wykorzystując ciemność i chwilowe skonsternowanie ofiary rzucić się na nią. Gdy już dobiorą się do jej ciała, wysysają wszystko pozostawiając wyłącznie skórę i kości.

Nikusui w celu zdobycia upragnionego posiłku czasami posuwają się również do odwiedzenia domu ofiary, gdzie spędzają noc na igraszkach, by następnie bez trudu wyssać "soczki" osłabionego kochanka.

By zapobiec tragicznej śmierci z rąk potwora, mieszkańcy prefektur Mie i Wakayama zalecali podróżnym noszenie dodatkowego źródła światła. Dodatkowo polecano noszenie rozżarzonych węgli, którymi ewentualnie można było rzucić w istotę w celu jej odstraszenia.

Legendy o nikusui miały być swego rodzaju przestrogą dla młodych mężczyzn, co wywodziło się z pewnych ludowych przekonań. Według nich istniało schorzenie znane jako jinkyo- osłabienie dotykające ciało po utracie zbyt dużej ilości nasienia. Nadmierna aktywność seksualna miała podobno pozbawiać męskości czyniąc człowieka słabym. Co gorsza, przedawkowanie seksu mogło nawet zabić. Nikusui reprezentowały więc niebezpieczeństwa związane z nadmiernym dogadzaniem sobie przez aktywnych seksualnie mężczyzn. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska
#necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

275/1000- Nigawarai

Nigawarai to mało urodziwy, zarośnięty yokai z dwoma wyrastającymi z głowy rogami. Jest on ubrany w brudne szmaty, a jego usta są wiecznie wykrzywione w kształt imitujący wymuszony uśmiech.

Stwory te "odżywiają się" złym humorem, nieszczerym śmiechem oraz wymuszonym rozbawieniem. W miejscach, w których się pojawią, pojawiają się także złe intencje, kłótnie i inne negatywne emocje. Nigawarai są często obwiniane za wszelkie zło, które może wyjść z ludzkich ust(np. czyjś śmiech na wieść o nieszczęściu dotykającym osobę, której śmieszek nienawidzi).

Po raz pierwszy ukazane zostały na anonimowych zwojach z okresu Muromachi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

274/1000- Nekomata

Nekomata to nikczemna odmiana bakeneko, kotów, które po osiągnięciu odpowiedniego wieku przemieniły się we władające magicznymi mocami mruczki. Nekomaty są dużo potężniejsze od zwykłych bakeneko, ale też dużo rzadsze, przemiany w nie mogą dostąpić tylko najstarsze, największe i posiadające bardzo długi ogon osobniki. Po przemianie można je rozróżnić właśnie po wspomnianym ogonie, który nekomaty mają w liczbie sztuk dwóch.

Nowe umiejętności megicznych kotów to między innymi zdolność chodzenia na dwóch nogach i posługiwania się ludzkim językiem. Tak jak bakeneko często podchodzą do ludzi w sposób różny, czasem lepszy, czasem gorszy, tak w przypadku nekomat można powiedzieć, że wszystkie bez wyjątku są nienawidzącymi ludzi potworami. Według wierzeń lubują się w wywoływaniu potężnych pożarów pochłaniających dużą liczbę ludzkich istnień. Nekromancja to kolejna potworna moc, za pomocą której nekomaty kontrolują zwłoki wykorzystując je do różnych odrażających celów.

Najniebezpieczniejsze okazy żyją podobno na terenach gór, gdzie grasują często pod postacią dzikiego kota takiego jak lampart czy też lew. Mogą one jednak mocno przebić rozmiar prawdziwych dzikich kotów zmieniając się w mające wiele metrów długości giganty. Odżywiają się spotykanymi tam zwierzętami takimi jak psy, dziki, niedźwiedzie, a także oczywiście ludźmi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

273/1000- Nebutori

Nebutori to nadnaturalna przypadłość dotykająca kobiety, które nadmiernie objadają się przed snem lub drzemką.

Takowe kobiety w czasie snu zaczynają poszerzać swoje rozmiary w sposób drastyczny, zaczynają odczuwać też coraz większy apetyt. W końcu cały czas powiększając swoją wagę stają się na tyle duże, by praktycznie nie móc opuścić domu. W zaawansowanym stanie ich kichnięcie może podobno wywołać małe wstrząsy w najbliższej okolicy. Dodatkowo dziewoje dotknięte przez tą przypadłość rozwijają w sobie osobowość dominującą.

Nebutori to prześmiewczy termin wymyślony dla kobiet, które po zdobyciu swojego męża pozwalały sobie na zaniedbanie swojego wyglądu jak i wagi. W ten sposób starano się piętnować takie zachowanie i wpływać na płeć piękną, by jej przedstawicielki starały się pozostać szczupłe i urodziwe. Prawdopodobnie termin ten został stworzony częściowo na podstawie dawniej popularnego japońskiego przesądu, według którego leżenie tuż po posiłku może zmienić człowieka w krowę. 

Czasami za wywołanie nebutori obwiniano tanuki lub kitsune. Wierzono, że mogą one opętać człowieka, a następnie zmuszać go do wyjątkowo irracjonalnych zachowań. W szczególności tanuki był uważany za istotę lubującą się w obdarzaniu swoich ofiar olbrzymim apetytem. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

272/1000- Nasu baba

Nasu baba to byt przypominający z wyglądu starą wiedźmę, ukazujący się na terenie góry Hiei, na której znajduje się także dość sławny w Japonii kompleks świątynny Enryaku-ji. Ciało istoty posiada dość niezwykły, fioletowy kolor, a jej głowa ma podobno przypominać dojrzałego bakłażana. Jest ona określana jednym z "siedmiu cudów góry Hiei".

Wygląd nasu baby może się wydawać dość przerażający, ale ona sama nie jest zagrożeniem dla żywych. Swój czas wiedźma spędza myszkując w pobliżu świątyni albo zwiedzając pozostałą część góry. Jej zachowanie zmienia się, kiedy święty przybytek znajduje się w niebezpieczeństwie. W takiej sytuacji nasu baba alarmuje mieszkających tam ludzi bijąc w świątynny dzwon.

Zachowanie nasu baby i przyjęcie roli strażnika ostrzegającego kapłanów o nagłym zagrożeniu ma związek z historią jej ludzkiego żywota. Według legendy dawno temu była ona jedną z wysoko postawionych kobiet żyjących na cesarskim dworze. Z powodu potwornego grzechu, który popełniła(prawdopodobnie morderstwo), po śmierci jedyną czekającą ją opcją było piekło. Zbrodnia potężnie ciążyła na sumieniu kobiety, która przez resztę życia żałowała tego jak i reszty popełnionych grzechów prosząc o wybaczenie bogów oraz kapłanów ze świątyni Enryaku-ji. Jej modły zostały wysłuchane, mimo że jej ciało zstąpiło do piekła, duszy pozwolono pozostać na górze Hiei. Od tej pory w dowód wdzięczności pilnuje ona słynnej świątyni i ostrzega jej mieszkańców w razie ewentualnych katastrof. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

271/1000- Narigama

Narigama to rodzaj tsukumogami, ducha przedmiotu, w tym przypadku kama, żelaznego kociołka używanego w japońskiej kuchni do przyrządzania ryżu(są też wersje z czajniczkiem do gotowania wody). Po transformacji istota zyskuje podobne do ludzkiego ciało, wyróżnia je jednak zwierzęce futro, które pokrywa wszystko poza kończynami, a także głowa, a raczej jej brak, zamiast niej bowiem funkcję tą pełni kociołek. Dodatkowo z boków owego kociołka przez cały czas wydobywają się płomienie.

Narigama są często przedstawiane na ilustracjach ukazujących paradę stu demonów, specjalną uroczystość organizowaną raz w roku dla wszystkich yokai, zwykle jest on tam w towarzystwie rzeszy innych tsukumogami.

Byt ten może być podobno wykorzystywany do przepowiadania pogody, wystarczy podgrzać w tym celu jego "głowę". Istota zaczyna w tej sytuacji wydawać jeden z dwóch dźwięków, które informują o nadejściu dobrej(dźwięk dzwonka) lub złej(zwierzęce skomlenie) pogody. Dobry onmyoji(japoński czarownik) jest zdolny nawet do wywróżenia nadchodzących wydarzeń tylko na podstawie owych dźwięków.

Narigama jest opisany między innymi w "Hyakki tsurezure bukuro" Toriyamy Sekiena, według którego informacje na temat tego yokai zostały zawarte już w starożytnej księdze "Hakutaku zu" opisującej wszystkie istniejące na świecie stworzenia nadnaturalne.

W prefekturze Okayama istnieje pewna świątynia, w której odprawia się miejscowy rytuał znany jako narukama. Polega on na podgrzewaniu czajniczka i analizowaniu wydobywających się z niego dźwięków w nadziei na rzucenie odrobiny światła na przyszłość. Zgodnie z tutejszą legendą rytuał jest powiązany z demonem o imieniu Ura, który dawno temu miał terroryzować ów region. Ostatecznie został pokonany, ale nawet śmierć nie okazała się być końcem całej sprawy. Oto bowiem jego głowa wciąż płakała nad swoim losem i to pomimo tego, że ciało demona zjadły miejscowe zwierzęta pozostawiając tylko jego kości.

W końcu czaszka Ury została zakopana pod podłogą świątyni przez miejscowych kapłanów, to jednak nadal nie usatysfakcjonowało demona, bowiem spod ziemi wciąż wydobywały się kolejne jęki. Finalnie kapłanka o imieniu Aso złożyła mu ofiarę z jedzenia, co ucieszyło byt, który w podzięce postanowił użyczyć mieszkańcom świątyni swoich niezwykłych mocy. Od tej pory za pomocą miejscowego czajniczka przepowiada on przyszłość mieszkańcom przybytku. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

269-270/1000- Namija/Nando baba

Namija to określenie na dziwne fale ukazujące się na powierzchni oceanu. Według nazwy układają się one w kształt morskiego węża, jednocześnie jednak posiadają one takie dodatki jak łapy, dzięki czemu bliżej im do wizerunku smoka.

Namija został ukazany w dziele "Bakemono zukushi emaki" zawierającym wyłącznie obrazy i nazwy jedenastu zamieszczonych tam yokai.
***********
Nando baba to mało urodziwa babuleńka w podniszczonym ubraniu nawiedzająca spiżarnie, a także stare szafy. 

Byt ten preferuje zaniedbane miejsca, dzięki czemu może cieszyć się upragnionym spokojem, jest bowiem podobno niezwykle nieśmiały. W przypadku wizyty właściciela miejsca babuszka stara się schować w taki sposób, by móc w spokoju odczekać do czasu jego odejścia. Człowiek może ujrzeć istotę tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy kompletnie ją zaskoczy swoim pojawieniem się. W tej sytuacji nando baba zaczyna wrzeszczeć i gonić taką osobę, wystarczy jednak uderzyć ja w głowę miotłą, by zdezorientować byt i sprawić, że ten ucieknie z zasięgu wzroku.
W niektórych regionach Japonii pokutuje wiara mówiąca, że nando baba lubuje się w podbieraniu noworodków w bliżej nieznanym celu. 

Prawdopodobnie w przeszłości nando baba była uznawana za ducha opiekuńczego domostwa, konkretnie właśnie spiżarni będąc jednym z garstki bóstw odpowiedzialnych za konkretne części japońskiego domu. Ostatecznie wierzenia owe odeszły zastąpione nowymi odmianami, a nando baba stała się jednym z zapomnianych bogów. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

267-268/1000- Namekujira/Nakisubaku

Namekujira to gigantyczny ślimak o czerwono-brązowym ubarwieniu. Stworzenie to odwiedza ludzkie ogrody, gdzie zachowuje się tak samo jak zwykłe ślimaki. Mimo swojej wielkości potrafi tak samo bezproblemowo wchodzić na wszelkie ogrodzenia i pionowe powierzchnie domów.

Nazwa stworzenia, namekujira, to połączenie dwóch wyrazów, ślimaka i wieloryba. Yokai ów pochodzi z dzieła "Kujirazashi shinagawa baori", które zostało wydane w okresie Edo.
******************
Nakisubaku to długie, białe robaki posiadające głowę na obu końcach ich ciała.

Te pasożytnicze yokai po zarażeniu wędrują do brzucha, gdzie tworzą sobie swój nowy dom. Podobno bardzo nie lubią ściskania brzucha, wydają wtedy z siebie bardzo głośny pisk, który może być słyszalny poza ciałem osoby zainfekowanej.

Zwykłym objawem tej infekcji jest pospolite burczenie w brzuchu. Robaczki można usunąć poprzez spożycie środka z czosnku bulwiastego oraz nasion rośliny znanej jako areka katechu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook