Encyklopedia mitologii japońskiej

294/1000- Nure onna

Nure onna to krwiożercze istoty nawiedzające wybrzeża na japońskiej wyspie Kiusiu. Istnieją dwie wersje wyglądu owych yokai, w pierwszej z nich stwory te posiadają głowę kobiety oraz długie wężowe ciało, w drugiej wersji zaś dodatkowo mają one dwie podobne do ludzkich górne kończyny.

Nure onna, jeśli chodzi o siłę fizyczną, znacząco przeważa nad ludzkim gatunkiem, jednak zamiast korzystać z owej przewagi woli ona polegać na swoim sprycie, który wykorzystuje do upolowania swojego przysmaku. Stwór posiada zdolność ukrywania swojego potwornego ciała pod postacią zwykłej kobiety trzymającej w swoich rękach małego niemowlaka. Zwykle udaje ona wielką rozpacz wołając o pomoc kogokolwiek, kto w danej chwili znajduje się w pobliżu. Jeśli miejscowy rybak lub inny przechodzący w pobliżu człowiek uzna za stosowne udać się do "kobiety", ta poprosi go o zajęcie się przez moment jej "maleństwem", aby ona mogła odpocząć. Jeśli dana osoba zgodzi się, wpadnie w pułapkę przygotowaną przez istotę, bowiem "dziecko" w jej ramionach zacznie stawać się coraz cięższe i cięższe przygniatając ofiarę, aż ta nie będzie mogła się poruszyć. W ten sposób nure onna otrzymuje szansę posilenia się krwią złapanego przez siebie biedaka. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

293/1000- Nure onago

Nure onago to yokai płci żeńskiej spotykany na leśnych drogach znajdujących się w pobliżu bagien, rzek oraz wybrzeży. Istota wygląda jak zwykła dziewczyna, której ciało jest całkowicie przemoczone, dodatkowo nie ma na sobie żadnych ubrań, a jej "okrycie" stanowią z reguły elementy lasu takie jak liście, błoto itp. Bez przerwy ociekając wodą czeka ona w leśnych ostępach na swojego "wybranka". 

Legenda o dziewczynie z lasu jest głównie znana na terenach Shikoku i Kiusiu. Podróżujący w pobliżu wybrzeży i rzek podróżni mogą podobno natknąć się na młodą dziewczynę, która wygląda na zagubioną, a jej przemoczone ciało dopełnia obrazu nędzy i rozpaczy. Taki widok zwykle wzbudza w wędrowcu litość dla "biednej" kobiety. Jeśli ten zbliży się do nure onago, yokai popatrzy mu w oczy i uśmiechnie się. Odwzajemniając uśmiech wędrowiec wpada w małe kłopoty, yokai ten bowiem od tej pory będzie podążać za nim bez przerwy wszędzie, gdzie dana osoba się uda. Nowa towarzyszka, której ciało będzie wiecznie ociekać wodą i cuchnąć bagnem, pozostanie ze swoją ofiarą do końca jej życia zmieniając je w piekło.
Jedynie zignorowanie nure onago i brak reakcji na jej uśmiech pozwalają uniknąć tego paskudnego losu.

Istoty te rodzą się podobno z bólu dzielonego przez wdowy po małżonkach, których pochłonęło bezlitosne morze. Kumulacja owych odczuć daje narodziny nure onago, których pragnienie dotyczące kontaktu z drugą osobą tworzy się z pragnień wdów ponownie chcących ujrzeć zmarłych bliskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

292/1000- Nurarihyon

Nurarihyon to yokai swoim wizerunkiem przypominający starszego mężczyznę noszącego bardzo eleganckie ubranie, zwykle jest to jedwabne kimono lub szaty wysokiego rangą kapłana. Jedynym nieludzkim elementem jego wyglądu jest jego głowa, którą pod względem kształtu porównuje się do tykwy.

Za tym dość niepozornym wyglądem kryje się jedna z najważniejszych istot w panteonie japońskich stworów. Staruszek nosi tytuł kaibutsu no oyadama oznaczający głównego dowódcę wszystkich istot nie z tego świata. Z tego względu jest on traktowany z wielkim szacunkiem podczas wszelkich spotkań, a także pełni funkcję jednego z liderów prowadzących procesję podczas słynnej parady stu demonów. Nurarihyon zwykle podróżuje w ozdobnym palankinie niesionym przez ludzi lub też służące mu yokai zatrzymując się często po drodze w dzielnicach czerwonych latarni lub też w górskich posiadłościach.  

Jeśli chodzi o jego interakcje z ludźmi, nurarihyon jest znany z wślizgiwania się do domów, gdzie zachowuje się w taki sposób, jakby owe domostwa należały do niego samego. Zwykle jego moce pozwalają mu przez długi czas pozostawać niezauważonym, on sam w tym czasie częstuje się znalezionymi w środku herbatą czy też cygarami. Jeśli domownicy zauważają nieproszonego gościa, nie robią z tego wielkiego problemu. Ba, sami wierzą, że to on jest prawowitym panem domu. Kiedy w końcu nurarihyon postanawia wyruszyć w dalszą drogę, kłaniają się i machają mu na pożegnanie. Dopiero po jego odejściu umysły mieszkańców domu zaczynają pracować normalnym rytmem, a oni sami zastanawiać się nad tożsamością swojego gościa. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

291/1000- Nuppeppo

Nuppeppo to istota spotykana na terenach opuszczonych świątyń, starych cmentarzy i wielu innych rzadko odwiedzanych przez żywych miejsc. Jest ona znana z wyjątkowo odstręczającego wyglądu, przypomina bowiem różowawy kawał mięsa ze słabo wykształconymi kończynami oraz częścią, którą można uznać za jej "twarz". 

Nuppeppo to byty nocne, które są nieszczególnie zainteresowane wyrządzaniem krzywdy tym, którzy przypadkowo znajdą się na ich terenie. Uwielbiają za to reakcję ludzi na ich zapach, który przypomina odór gnijącego mięsa. Ci, którzy mają szansę go poczuć, z miejsca doznają silnych mdłości lub nawet mdleją od nadmiaru mięsnego aromatu. Zdarza im się często zapuszczać do najbliższej wioski, aby tam wzbudzać chaos i obrzydzenie wśród jej mieszkańców, by następnie uciekać przed ich gniewem. 

Nuppeppo to yokai, o których istnieje bardzo niewiele relacji, te istniejące opisują je jako bardzo szybkie yokai potrafiące umknąć nawet najbardziej doświadczonym łowcom. Zgodnie z zapiskami z okresu Edo osoba, która zdołałaby złapać istotę, a następnie skonsumować część jej ciała, zyskałaby nadludzką moc. Po odpowiednim przygotowaniu mięsko nuppeppo może też podobno stać się wyjątkowo wszechstronnym lekiem. 

Stworka uważa się za krewnego innego yokai, nopperabo. Według części źródeł nuppeppo to właśnie wynik nieudanej transformacji w nopperabo przeprowadzonej przez wciąż niedoświadczone w tym temacie młode zmiennokształtne takie jak tanuki czy mujina. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

290/1000- Nukekubi

Nukekubi to rodzaj klątwy dotykającej wyłącznie japońską płeć piękną. Głowa niewiasty obarczonej ową klątwą posiada zdolność odłączania się od reszty ciała i podróżowania, gdziekolwiek tylko zechce. Dzieje się to tylko podczas snu , dana osoba zwykle nie wie więc o tym, że dzieje się z nią coś dziwnego.

Głowa nukekubi posiada w sobie żądzę krwi, a zaspokaja ją poprzez atakowanie ludzi oraz zwierząt. Lubi ona wielokrotnie gryźć swoją ofiarę często doprowadzając do jej śmierci.

Uważano, że kobiety dotknięte tym przekleństwem mogły przekazywać ów "dar" swoim córkom. Dziewczęta uważane za dotknięte klątwą sprzedawano do domów publicznych lub cyrków osobliwości, a nawet przymuszano do samobójstwa w celu zachowania honoru rodziny. 

Legenda: Pewna młoda kobieta w prefekturze Fukui okazała się być dotknięta klątwą nukekubi. Jej głowa miała podobno poruszać się nocą po ulicach Tokio i ścigać mężczyzn aż do ich domów. Kiedy w końcu odkryła, co się z nią dzieje, zawstydzona małżonka natychmiast poprosiła swojego męża o rozwód, a następnie popełniła samobójstwo, aby nie żyć dłużej jako odrzucany przez innych potwór.

Inna legenda głosi o mężczyźnie, który pewnego dnia usłyszał plotkę, jakoby lekarstwem na klątwę nukekubi miała być wątroba psa o białej sierści. Mężczyzna posiadał takowego psa, zabił więc go, a następnie nakarmił jego wątrobą dotkniętą klątwą żonę. Sposób okazał się skuteczny, a żona mogła uznać się za wyleczoną. Według jeszcze innych przekazów zamknięcie ciała w niedostępnym dla latającej w tym czasie na zewnątrz głowy także ma być rodzajem terapii, jednak z pewnością jest to opcja ostateczna, wiąże się ona bowiem ze śmiercią dotkniętej klątwą osoby. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

289/1000- Nue

Nue to kolejny przykład stworzenia mającego swoje korzenie w początkach kultury japońskiej. Owa istota pojawia się już w "Konjiki", najstarszym zachowanym dziele poświęconym m.in. japońskim mitom, dzieło to stworzono na początku VIII wieku. Jest ona opisywana jako posiadająca głowę małpy, ciało tanukiego, ogon węża oraz łapy tygrysa.

Nue był widziany wyłącznie podczas swoich niebiańskich podróży, które odbywał w towarzystwie stworzonych przez siebie czarnych chmur. Uznawano go dawniej za rodzaj dziwacznego nocnego ptaka, którego głos porównywany był do krzyków wydawanych przez drozda.

Nue to istota uważana za posiadającą bardzo złą naturę, co znalazło odzwierciedlenie w legendach, które ukazywały ją jako przynoszącą różnorakie nieszczęścia dla ludzkiej rasy.

Jedna z legend opowiada o ataku Nue przeprowadzonym w roku 1153, kiedy to jego ofiarą padł sam ówczesny cesarz Japonii, Konoe. Władca zaczął doświadczać nocnych koszmarów, a także zapadł na ciężką chorobę, której nie potrafiły wyleczyć żadne zastosowane leki. W końcu uznano, że za kłopotami zdrowotnymi władcy stoi zły duch. Cesarz wezwał do siebie legendarnego samuraja, Minamoto no Yorimasę, któremu zlecił rozprawienie się ze źródłem swoich problemów. Yorimasa podczas nocnego czuwania dostrzegł wielką czarną chmurę nadciągającą nad królewski pałac. Tknięty przeczuciem wystrzelił strzałę w sam jej środek. Z jej wnętrza dobiegł donośny ryk, a następnie ranna bestia spadła na ziemię. Towarzysz Yorimasy doskoczył do stwora i dobił go, co ostatecznie zakończyło problemy zdrowotne cesarza.

Obawiając się klątwy za zabicie bestii mieszkańcy Kioto przenieśli jej ciało na łódź i wysłali ją z nurtem rzeki Kamo. Ostatecznie dopłynęła ona w okolice miejscowości Ashiya, gdzie miejscowi wyciągnęli ciało Nue i pochowali je w naprędce stworzonym kopcu, który od tej pory znany jako Nuezuka można podobno podziwiać do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

288/1000- Nozuchi

Nozuchi to jedne z najwcześniej udokumentowanych yokai w historii Japonii. Są to wężopodobne istoty o długości około jednego metra żyjące na terenach japońskich pól. Na szczycie głowy posiadają one duże usta skierowane w kierunku nieba, poza tym brak u nich innych elementów takich jak oczy czy też nos. Ich ciała są pokryte futerkiem przypominającym te posiadane przez gąsienice motyli.

Nozuchi pomieszkują w drzewach, szczególnie preferują te umiejscowione na szczycie wzgórza. Ich pokarm stanowią myszy, króliki czy też wiewiórki, ale potrafią także upolować zwierzęta większe od nich samych takie jak jelenie. Podobno są one zdolne zjeść takowego jelenia jednym chapnięciem.

Stwory te potrafią być groźne dla ludzi, którzy za bardzo zbliżą się do zamieszkałych przez nie drzew. Ich reakcja to ugryzienie takiej osoby w nogę, co kończy się paskudną, szarpaną raną i zgonem w wyniku zakażenia.

Istnieje także odmiana nozuchi wywodząca się od ludzkich kapłanów, którzy za swoje złe czyny zostali wygnani, aby ostatecznie żyć w lesie, gdzie stopniowo ulegli przemianie w nozuchi. W formie stwora zachowują oni humanoidalny kształt, jednak tracą włosy, oczy, uszy i nos, a w zamian za to zyskują potworne usta skierowane ku niebu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

287/1000- Nopperabo

Nopperabo to japońskie yokai, których głównym celem jest straszenie ludzi. Posiadają postać człowieka, ale odróżnia je brak twarzy, element, który wykorzystują przy interakcjach z żywymi.

Nopperabo można podobno spotkać na bocznych, cichych drogach o późnej porze, kiedy to praktycznie nie ma nikogo innego w pobliżu. Osoba, która natknie się na ten byt, zwykle widzi go odwróconego do niego plecami. Istota może przybrać na tą okoliczność męską jak i kobiecą postać. Kiedy ten ktoś zbliży się już wystarczająco blisko do owego yokai, ten w końcu ujawni swój przerażający sekret. Aby jeszcze bardziej podkręcić strach u ofiary, nopperabo mogą ukazać zwykłe ludzkie oblicze, by następnie w odpowiednim momencie ściągnąć je niczym maskę.

Często dochodzi do sytuacji, gdy większa ilość nopperabo z lubością męczy tego samego człowieka. W takiej sytuacji uciekając przed pierwszym nopperabo natyka się on na kolejne stwory bez twarzy. Zdarza się także, że podszywają się one pod bliskich ofiary, która po pojawieniu się w domu natyka się na stwora kryjącego się choćby pod postacią jego żony.

Nopperabo to także ulubiona transformacja zmiennokształtnych takich jak kitsune, tanuki czy mujina. Najczęściej są oskarżane o to borsukowate, które wykorzystują tą przemianę tak często, że niekiedy nopperabo określa się z tego powodu błędnym określeniem mujina. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

286/1000- Nomori

Nomori to gigantyczny, wężopodobny stwór żyjący w dzikich rejonach Japonii, głównie w górskich lasach. Jego ciało mierzy od trzech metrów w górę i w przeciwieństwie do prawdziwych węży posiada sześć nóg, z których każda składa się na końcu z sześciu palców.

Nomori jest rzadko spotykany, jednak gdy do takiego spotkania dojdzie, zmienia się w niebezpiecznego przeciwnika, który atakuje każdą potencjalną ofiarę owijając się wokół niej i dusząc ją w śmiertelnym uścisku.

Legenda: W dawnej prowincji Shinano żył młody mężczyzna, który pewnego dnia po raz kolejny wybrał się do lasu w celu zdobycia drewna na opał. Zapuścił się już dość głęboko w dzicz, gdy nagle nadepnął na nieznaną rzecz, która okazała się być ogonem gigantycznego węża. Ten wyskoczył na niespodziewanego gościa odsłaniając całe mierzące praktycznie dziesięć metrów długości ciało, które w swojej środkowej części było grubości solidnej beczki. Wąż próbował owinąć się wokół górnej części ciała mężczyzny i jednocześnie ugryźć go w głowę. Ten szczęśliwie miał przy sobie sierp, którym zamachnął się w kierunku gardła istoty. Cięcie doszło celu, a gad padł martwy u stóp mężczyzny.

Młody człowiek postanowił odciąć kawałek stworzenia, który po powrocie do domu miał być dowodem potwierdzającym, że cała historia z wężem wydarzyła się naprawdę. Ojciec bohatera po usłyszeniu całej opowieści wpadł w potworny gniew, uznał bowiem, że stworem ubitym przez jego syna nie była byle podrzędna kreatura, ale górskie bóstwo, którego uśmiercenie może wiązać się z zesłaniem klątwy na zabójcę, a niekiedy i jego całą rodzinę. Postanowił także, że od tej pory nie chce mieć do czynienia ze swoim pierworodnym, postanowił więc wygnać go z domu. Mężczyzna przeprowadził się do stojącej w pobliżu pustej chatki. 

Wkrótce pozostawiony przez niego na pamiątkę kawał mięsa zaczął wydzielać obrzydliwy smród, od którego mężczyzna zachorował. W końcu objawy choroby były tak dotkliwe, że nie mógł on praktycznie wstać z łóżka. Wezwany do niego lekarz przepisał odpowiednie pigułki, a przy okazji wysłuchał opowieści pacjenta o spotkaniu z wielkim gadem. Obyty z miejscowymi legendami bez trudu zidentyfikował istotę, która według niego zwała się nomori. Nomori miał być podobno strażnikiem dzikich ostępów Japonii. 

Kilka lat po tych wydarzeniach mężczyzna został przyłapany na ścinaniu drzew w obszarze chronionym, na którym obowiązywał zakaz takich praktyk. Ostatecznie stracono go, a miejscowi uznali, że jego tragiczny koniec był związany z klątwą strażnika lasu rzuconą na niego przed laty. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

285/1000- Nojukubi

Nojukubi to niezwykły fenomen ukazujący się w leśnych ostępach Japonii, w których jeszcze niedawno przebywali ludzie. Prawdopodobnie to ślad ludzkiej aktywności może przywołać to zjawisko, które w ognistej formie pojawia się zupełnie znikąd, aby następnie znikać i ponownie ukazywać się przez krótki czas. 

Nojukubi jest możliwy do zaobserwowania wiosną w okresie kwitnienia drzew wiśniowych lub też jesienią. Zwykle pojawia się w pobliżu leśnych dróg lub górskich szlaków i przybiera wygląd cienkiego płomienia, który potrafi pojawić się i zniknąć bez żadnego ostrzeżenia.

Nojukubi ukazuje się bardzo często po opadach deszczu, wilgoć obecna w pobliżu nie robi jednak na nim żadnego wrażenia. Nie wydziela ciepła, a także nie spala żadnego drewna czy jakiegokolwiek innego materiału znajdującego się w jego zasięgu, dodatkowo nie rozprzestrzenia się jak zwykły ogień.

Według opowieści świadek, który napotka nojukubi, może z jego wnętrza usłyszeć ludzkie głosy, które wydają się być pogrążone w rozmowie, ale mogą one też oddawać się recytacji wierszy czy śpiewowi. Podobno są to "ślady" wcześniejszej ludzkiej aktywności w tym rejonie.

Zjawisko pochodzi z księgi "Ehon hyakumonogatari" wydanej w okresie Edo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

284/1000- Nogitsune

Nogitsune to kolejna szczególna grupa w społeczności magicznych lisów znanych jako kitsune. Znajdują się w niej najmniej "uduchowione" jednostki, które nigdy nie staną się świętymi zwierzętami służącymi jako boscy posłańcy. Są znane głównie jako wyjątkowo podstępne stworzenia lubiące oszukiwać, zniewalać lub przejmować kontrolę nad ludźmi.

Według przekazów nogitsune nie lubią światła słonecznego, dlatego też w ciągu dnia unikają go, jak tylko mogą. Innymi rzeczami wzbudzającymi w nich negatywne emocje są ostre przedmioty takie jak noże czy sztylety. Jeśli chodzi o inne zwierzęta, magiczne liski zdecydowanie nie przepadają za psami. Usłyszenie szczekania domowego czworonoga, kiedy w tym momencie jest w przebraniu człowieka, może podobno sprawić, że ze strachu nogitsune ujawni swoją prawdziwą formę.

Kiedy już wybierają się do zamieszkanych ludzkich wiosek, nogitsune lubią podwędzić to, co uznają za smaczne: świece woskowe, alkohol czy też tofu.

Kiedy inne odmiany kitsune starają się rozwijać duchowo i stawać się lepszymi, nogitsune cieszą się z aktualnej pozycji i nie są absolutnie zainteresowane tym, by ten stan rzeczy zmienić.

Możliwość transformacji w człowieka nogitsune wykorzystują zwykle wyłącznie w złych celach, na przykład po to, by kogoś oszukać. Innym rodzajem ich złej aktywności jest kitsunetsuki, jest to forma opętania przez lisiego ducha. Liski wykorzystują ową moc na tych, których pragną ukarać, ale często zdarza się, że robią to tylko i wyłącznie dla własnej przyjemności. Ich ulubionym celem mają być kobiety, które są uznawane za słabsze i łatwiejsze w kontroli.

W rzadkich sytuacjach nogitsune potrafią być też wyjątkowo miłe dla tych, którzy okażą im trochę serca. Liski rewanżują się ewentualnie jakąś przysługą dla tej osoby, mogą też pójść na całość i poślubić ową osobę zmieniając się wcześniej w człowieka.

Nogitsune są w Japonii znane także pod trochę odmienną nazwą, yako. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

283/1000- Noderabo

Noderabo to duchy dawnych kapłanów obecnie zamieszkujące opuszczone świątynie na terenie całej Japonii. W formie yokai ich wygląd zmienia się na dość groteskowy, a ich ubiór stanowią brudne i zniszczone szaty.

Noderabo ukazują się późną nocą, by wędrować po terenie świątyni i od czasu do czasu bić w tamtejsze dzwony.

Zmienić się w owego yokai mogą ci kapłani, którzy popełnią grzech hańbiąc tym swoje dobre imię. Wśród owych grzechów wymienia się choćby nadmierną miłość do kobiet czy też pieniędzy. Kolejnym etapem jest odkrycie grzesznych uczynków duchownego przez społeczność, co wiąże się z jego wygnaniem. Taki kapłan zwykle ucieka od cywilizacji w bardziej odludne rejony, gdzie osiada w opuszczonych świątyniach. W końcu tam też umiera i ulega transformacji w noderabo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

282/1000- Nodeppo

Nodeppo to istoty zamieszkujące północne rejony Japonii, głównie tamtejsze górskie doliny. Pod względem wyglądu oraz zachowania są praktycznie nie do odróżnienia od stworków omawianych w poprzednim wpisie. Ewoluują ze zwierząt nazywanych mami, które to przed transformacją mają przypominać wyglądem borsuka.

Nodeppo także uwielbiają krew i by ją wyssać, rzucają się z drzew na twarze ludzi podobnie jak nobusuma. W wielu regionach z tego powodu często obydwa rodzaje yokai uważa się za to samo stworzenie.

Jest jednak jedna umiejętność, która ma odróżniać nodeppo od swojego "krewniaka". Istoty te potrafią podobno wypuszczać ze swojego pyska chmary nietoperzy, które są kierowane na twarze spotykanych ludzi oślepiając ich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

281/1000- Nobusuma

Wśród grupy zwierząt, które w Japonii uznaje się za zdolne do transformacji w yokai, znajdują się także nietoperze. Gdy zwierzę osiągnie sędziwy wiek, zmienia się w stworzenie niezwykle podobne do latającej wiewiórki określanej w tym kraju mianem musasabi.

Zmienione nietoperze zwą się nobusuma i w tej formie są uznawane za niebezpieczne dla człowieka. Odżywiają się podobno orzechami i owocami, ale pociąga je także krew, którą lubią wysysać z ciał ludzi oraz pomniejszych zwierząt. Atakują podróżnych krążących nocą po mniej uczęszczanych ścieżkach. Robią to zlatując z drzew prosto na twarze zaskoczonych ofiar, by następnie ucztować delektując się ich krwią. Kiedy już napełnią swoje brzuchy, odlatują gasząc po drodze latarnię lub inne źródło światła posiadane przez ofiarę.

Nobusuma to dopiero pierwszy z dwóch etapów transformacji nietoperzy, po pewnym czasie bowiem istoty te mogą ponownie zmienić się w nową formę, yamachichi. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

280/1000- Nobiagari

Nobiagari to bardzo niebezpieczny stworek żyjący w japońskich lasach bambusowych. Jest to yokai należący do grupy istot zmiennokształtnych, w swojej podstawowej formie przypominający zwykłą skałę.

Ze względu na niepozorny wygląd jest wyjątkowo trudny do wyśledzenia na tle dość podobnego otoczenia. W przypadku konfrontacji z człowiekiem nobiagari potrafi błyskawicznie urosnąć do rozmiarów olbrzyma. Zawsze staje się na tyle wysoki, by zmusić daną osobę do odsłonięcia gardła, gdy ta spoziera wysoko w górę.

Gardło to ulubione miejsce stwora, który atakuje w bardzo różnoraki sposób, co zależy od regionu, z którego pochodzi jego opis. I tak w niektórych opowieściach nobiagari rozszarpuje gardło nieszczęśnika własnymi zębami, w innych wersjach owija swoje długie ciało wokół jego szyi dusząc go lub też przewraca się na niego miażdżąc go pod sobą.

Uratować się podczas spotkania z tym yokai można trzymając wzrok wbity w ziemię i absolutnie nie zerkając w górę choćby na moment. Dodatkowo kopnięcie w część stwora znajdującą się tuż nad ziemią spowoduje, że ten zniknie.

Nobiagari jest uznawany za odmianę niedawno omawianego mikoshi nyudo. Jak to często bywa w przypadku zmiennokształtnych stworków, o zmianę w ów byt są oskarżane tanuki, a także od czasu do czasu kawauso. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

279/1000- Niwatori no so

Niwatori no so to buddyjscy mnisi ukarani za ciężki grzech uśmiercenia innej żywej istoty, w tym przypadku konkretnie kurczaka. Z ich ciał wyrastają dorodne ogony, a z ich ust wydobywa się pianie podobne do koguciego. Dodatkowo często z ich ust wystaje głowa prawdziwego ptaka.

Życie buddyjskiego mnicha zawsze było twarde i pełne wyrzeczeń. Przykładowy dzień duchownego zaczynał się przed świtem od porannych śpiewów modlitewnych. Następnymi czynnościami były przepisywanie świętych tekstów oraz medytowanie. Popołudnia przeciętny mnich spędzał zwykle w pobliskiej wiosce prosząc miejscowych mieszkańców o drobną jałmużnę. Życie mnicha było ograniczone licznymi zakazami, jednym z nich była ochrona wszystkich żywych stworzeń bez względu na to, jak mało znaczące by one były. Zakaz zabijania wiązał się oczywiście z zakazem spożywania jakiegokolwiek mięsa. No cóż, religia swoje, a człowiek słaby, więc wielu duchownych nie zawsze potrafiło pozostać wiernymi idei wegetarianizmu. Ich grzeszki stały się podstawą do stworzenia niwatori no so, człowieka-kurczaka.

Jednym z często zjadanych przez złych mnichów zwierząt były właśnie kurczaki. Mściwe duchy owych zwierząt mogły za to rzucić na duchownych potężną klątwę, ktora miała być dowodem łamania świętego zakazu, w tym przypadku kradzieży, ubicia i pożarcia biednego ptaka.

Jedna z najwcześniejszych legend opowiadających o niwatori no so pochodzi z wydanej w XVIII wieku księgi "Ehon yokai kidai". Tekst opowiada o mnichu, który połakomił się na kurczaka mieszkającego nieopodal sąsiada. Kiedy ten zauważył zniknięcie zwierzaka, postanowił odwiedzić duchownego w jego domu. Ten teatralnie oburzył się wskazując na swoją ogoloną głowę, a następnie mnisie szaty dodając, że nigdy nie zniżyłby się do kradzieży, a co dopiero do skonsumowania mięsa. Następnie zaczął prawić morały o cechach dobrego wiernego. W czasie przemowy z gardła mężczyzny nagle wydobyło się głośne "Kukuryku!", a po chwili z ust wydobyła się ptasia głowa. Dodatkowo jego tył został upiększony przez dorodny ogon. Tym sposobem mnich zmienił się w kuroczłeka, a jego grzech wyszedł na jaw. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

278/1000- Ninmenju

Ninmenju to nazwa nadana niezwykłemu drzewu, niezwykłemu ze względu na posiadane przez nie kwiaty, które wyglądają jak ludzkie głowy. Owe kwiaty potrafią podobno uśmiechać się, a nawet wydawać z siebie odgłosy śmiechu. Wydawane przez drzewo owoce także posiadają coś w rodzaju ludzkiego oblicza.

Pierwsze wzmianki o drzewie-yokai pochodzą z dzieła "Wakan sansai zue", które ukazało się w okresie Edo. Jednak to nie Japonia jest źródłem pochodzenia drzewa , lecz jest to dużo bardziej odległy region. Autor powyższego dzieła wzorował się na chińskiej encyklopedii "Sancai tuhui", z kolei oni opisali kraj pochodzenia ninmenju jako Daishi-koku, słowo to jest japońskim odpowiednikiem chińskiego wyrażenia stosowanego na tereny zamieszkane przez kulturę islamską.

Islam w swoim zbiorze mitów posiada niezwykle podobne do ninmenju magiczne drzewo znane jako waq waq. Miało ono podobno rodzić owoce w kształcie ludzi oraz zwierząt. Owoce te potrafiły mówić, a po zerwaniu "żyły" jedynie kilka kolejnych dni. Drzewa waq waq miały rosnąć na legendarnej wyspie o tej samej nazwie w obrębie krainy Zanj. Istnieje mit, jakoby jedno z owych drzew przepowiedziało śmierć samego Aleksandra Wielkiego. Prawdopodobnie to właśnie na waq waq wzorowali się twórcy chińskiej encyklopedii, z której drzewko pod trochę zmienionym opisem trafiło do mitów japońskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

277/1000- Ningyo

Ningyo to określenie nadane morskim istotom, które można porównać do bliżej znanych w zachodnim kręgu kulturowym syren. Stworzenia te zwykle opisuje się jako w większym stopniu przypominające swoim wyglądem rybę niż człowieka. Potrafią być rozmiaru małego dziecka, ale też mogą być równie duże jak przeciętne foki.

Dawne przedstawienia tych istot ukazują je zwykle jako mało urodziwe, jednak od końca okresu edo i otwarcia się Japonii na zachodnią kulturę pewną popularność zdobyły syrenki o pięknym obliczu.

Ślady wierzeń w Ningyo można odnaleźć już w zapiskach pochodzących z VII wieku. Na przestrzeni kolejnych stuleci stworzony został na ich temat m.in. mit mówiący, że mięso owych istot po skonsumowaniu nagradza smakosza ekstremalnie długim życiem(według jednej z historii trwającym setki lat). Był jednak mały haczyk z tym związany, złapana syrena mogła bowiem wykorzystac znajomość wyjątkowo potężnych klątw, które według opowieści mogły niszczyć całe miasta poprzez wywołanie trzęsienia ziemi lub gigantycznych fal tsunami.

Bardzo niedobrym znakiem było odnalezienie ningyo wyrzuconej na brzeg, oznaczało to bowiem, że w najbliższej przyszłości rozegra się niezwykle krwawy konflikt albo wydarzy się inne dotykające region lub nawet cały kraj nieszczęście. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

276/1000- Nikusui

Nikusui to grasujące nocami istoty, które swoim sposobem odżywiania przypominają wampiry. Polują na mężczyzn, których kuszą będąc w przebraniu młodej i niezwykle urodziwej kobiety.

Można je spotkać w górskich regionach na granicy prefektur Mie i Wakayama. Gdy już upatrzą sobie odpowiednią ofiarę, podchodzą do niej, by następnie zacząć ją uwodzić. W pewnym momencie proszą napotkanego mężczyznę o źródło światła, które ten niesie. Gdy już je dostaną, nagle gaszą je, by następnie wykorzystując ciemność i chwilowe skonsternowanie ofiary rzucić się na nią. Gdy już dobiorą się do jej ciała, wysysają wszystko pozostawiając wyłącznie skórę i kości.

Nikusui w celu zdobycia upragnionego posiłku czasami posuwają się również do odwiedzenia domu ofiary, gdzie spędzają noc na igraszkach, by następnie bez trudu wyssać "soczki" osłabionego kochanka.

By zapobiec tragicznej śmierci z rąk potwora, mieszkańcy prefektur Mie i Wakayama zalecali podróżnym noszenie dodatkowego źródła światła. Dodatkowo polecano noszenie rozżarzonych węgli, którymi ewentualnie można było rzucić w istotę w celu jej odstraszenia.

Legendy o nikusui miały być swego rodzaju przestrogą dla młodych mężczyzn, co wywodziło się z pewnych ludowych przekonań. Według nich istniało schorzenie znane jako jinkyo- osłabienie dotykające ciało po utracie zbyt dużej ilości nasienia. Nadmierna aktywność seksualna miała podobno pozbawiać męskości czyniąc człowieka słabym. Co gorsza, przedawkowanie seksu mogło nawet zabić. Nikusui reprezentowały więc niebezpieczeństwa związane z nadmiernym dogadzaniem sobie przez aktywnych seksualnie mężczyzn. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska
#necrobook