Encyklopedia mitologii japońskiej

317/1000- Otoroshi

Pod japońską nazwą otoroshi kryje się mocno włochata bestia wyposażona w długie pazury oraz imponujące kły. Jej ciało według opisu ma posiadać niebieski lub pomarańczowy kolor.

To bardzo skryte stworzenie ukazuje się ludziom tylko w chwilach, kiedy samo chce zostać ujrzane. Najczęściej lubi przesiadywać na dachach domów, a oprócz tego na bramach torii oraz bramach na terenach świątyń oddzielających świat żywych oraz krainę bogów. 

Otoroshi to rodzaj strażnika chroniącego święte miejsca. Jego dietę w większości stanowi dzikie ptactwo takie jak gołębie czy wróble. Czasami na liście pokarmów może też znaleźć się człowiek, który będzie chciał przejść przez strzeżoną przez bestię bramę, tyczy się to szczególnie tych osób, które zostaną uznane za niegodziwe. W tej sytuacji stwór może zaatakować rozrywając nieszczęśnika na strzępy, które następnie skonsumuje. 

Otoroshi to prawdopodobnie zniekształcone słowo osoroshii czyli straszny. Pochodzenie owego yokai jest nieznane, niektórzy przypisują mu pokrewieństwo z innym japońskim bytem, wairą.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

316/1000- Oshouo

Oshouo to stworki żyjące w wodach Morza Japońskiego gdzieś w pobliżu prefektur Fukui oraz Kioto. Ich wygląd to połączenie żółwiego ciała oraz ludzkiej głowy, która to wyjątkowo mocno przypomina głowę japońskiego mnicha. Mogą być dosyć spore, osiągają bowiem do 180 centymetrów długości. 

Istota ta jest uznawana za zwiastun nadejścia wyjątkowo paskudnej pogody, często na tyle koszmarnej, by być przyczyną słabych połowów, a nawet katastrof morskich. Oshouo średnio tolerują ludzi, którzy otrzymają szansę ich ujrzenia, zwykle bowiem kończy się to przeklnięciem takiej osoby przez owego yokai.

Rybak, którzy przypadkowo złapie oshouo w swoją sieć, powinien ofiarować istocie odrobinę sake, a następnie wypuścić. Nim to jednak nastąpi, ta zwykle w przypływie rozpaczy składa przednie kończyny niczym do modlitwy, a następnie roniąc łzy prosi o zwrócenie wolności. W tej sytuacji sugeruje się, by wymusić na oshouo obietnicę, że ten nigdy więcej nikogo nie przeklnie.

Pierwsze wzmianki na temat oshouo pojawiły się w okresie Edo, m.in. w encyklopedii "Wakan sansai zue". Stworki te są uważane za spokrewnione z innym bytem znanym jako umi bozu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

315/1000- Oshiroi baba

Oshiroi baba to yokai pojawiający się na górskich dróżkach podczas ostatnich dni roku. Przypomina on mocno styraną życiem starowinkę, która w jednej ręce dzierży laskę, w drugiej zaś butelkę sake. Jej głowę zdobi duży, słomkowy kapelusz, a twarz pokrywa gruba warstwa białego pudru.

Osoby, które natkną się na oshiroi babę, zwykle są proszone o użyczenie środków do makijażu lub ewentualnie o odrobinę sake. Poza tym byt jest opisywany jako całkowicie niegroźny.

Najczęściej można je spotkać w czasie dużych opadów śniegu, wtedy to bowiem lubią ruszyć w drogę kierując się do najbliższej ludzkiej wioski. Według opisu Toriyamy Sekiena babuleńki te pracują jako pomocnice Shifun Senjo, bogini różu oraz makijażu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

3,14/1000- Osaki

Osaki to małe, magiczne futrzaki mocno spokrewnione z kitsune. Wyglądem mają podobno w pewnym stopniu przypominać miniaturowe lisy, choć są też przyrównywane do łasic czy myszy. Posiadają podwójny ogon, a ich grzbiet ozdabia długi, czarny pasek. Ich futerko jest koloru brązowego, szarego, czerwonego, białego lub pomarańczowego. 

Osaki można odnaleźć w górach, gdzie spokojnie egzystują na łonie natury, odwiedzają jednak od czasu do czasu ludzkie wioski. Są niewidzialne dla ludzkiego oka, jednak dźwięk uderzenia dowolnym przedmiotem w pokrywkę garnka lub pojemnika z ryżem zmusza je do ujawnienia się. Są wyjątkowo szybkimi stworzeniami poruszającymi się w dużych grupkach. Podobnie jak zwykłe magiczne lisy, dysponują bardzo potężnymi umiejętnościami magicznymi, a bogowie lubią wykorzystywać je jako swoich posłańców. 

Osaki podobnie jak kitsune mogą zostać wykorzystane przez japońskie rodziny w celu zdobycia wielkiego bogactwa. Szczęśliwe stworzenia przyciągają dobrobyt do domu, w którym żyją, mogą także pomóc zniszczyć wszystkich wrogów danej rodziny, jeśli ta tego sobie życzy. Familie mogące poszczycić się posiadaniem własnych osaki nazywane są osaki mochi. 

Jedną z umiejętności osaki jest moc opętania ludzkiego ciała, którą te mogą wykorzystać przeciwko tym, którzy skrzywdzą osaki lub jego ludzką rodzinę. Ofiary takiego opętania nagle zaczynają mieć olbrzymiego pecha, a na ich ciałach ukazują się dziwne urazy. Dodatkowo mogą też doświadczać niewytłumaczalnych stanów gorączkowych, nagłych zmian nastroju, napadów olbrzymiego apetytu, a także wielu innych dziwnych fenomenów. Wszystkie te problemy można wyleczyć wyłącznie poprzez wyjątkowo ciężkie egzorcyzmy. Dlatego też ludowe mądrości sugerują, by ewentualnie nie wkurzać dziko żyjących futrzaków i nie dawać im pretekstu do opętania. 

Najbardziej znana legenda o pochodzeniu osaki mówi, że ich rodzicem był dziewięcioogoniasty kitsune, Tamamo no Mae. Kiedy magiczny lis został zabity, jego ciało zmieniło się w kamień zwany Sessho seki. Kiedy kamienny posąg rozbito na małe kawałki, te rozleciały się po całym terytorium Japonii. Niektóre z części ogona miały przekształcić się następnie w pierwsze osaki. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

313/1000- Osakabe-hime

Osakabe-hime to ubrany w kimono byt płci żeńskiej, który według legend ma nawiedzać mury zamku Himeji zlokalizowanego w mieście o tej samej nazwie na terenie prefektury Hyogo.

Ów potężny yokai jest podobno biegły w manipulowaniu ludźmi, którymi potrafi sterować niczym marionetkami. Jego moc pozwala mu także kontrolować kenzokushin, duchy wyglądające niczym zwierzęta, które to pełnią funkcję jego posłańców. Osakabe-hime umie czytać z ludzkiego serca niczym z otwartej księgi, dzięki czemu zna wszystkie sekretne pragnienia tych, którzy przebywają w murach zamku. Podobno ujrzenie jej oblicza przynosi śmierć temu, który natknie się na ową istotę.

Szczęśliwie sam yokai nienawidzi wszelkich kontaktów z żywymi, a większość swojego czasu spędza w ukryciu, gdzieś w sekretnych zakamarkach budowli. Ujawnia się tylko raz w roku, by spotkać się z aktualnym zarządcą zamku i wyjawić przepowiednię na kolejnych dwanaście miesięcy. 

Istnieje spora liczba pomysłów mówiących, kim tak naprawdę jest ów byt nawiedzający zamek Himeji. Według jednego z nich zjawa to tak naprawdę przemieniony kitsune, który podszywa się z nieznanych powodów pod ową zjawę. Inna teoria głosi, że może być ona jedną z dawnych kurtyzan cesarza Japonii znanego jako Fushimi.

Według jeszcze innej popularnej legendy Osakabe-hime to bóstwo od wieków żyjące na terenie, który wybrano, by wybudować zamek Himeji. Kiedy budowlę w pewnym momencie rozbudowywano, usunięto przy tej okazji poświęconą owej bogini świątynię, a jej kult przeniesiono do pobliskiej świątynki, w której czczono już kilku innych miejscowych bogów. Przenosiny rozgniewały Osakabe-hime, która zaczęła od tej pory nawiedzać tereny zamkowe. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

312/1000- Onyudo

Onyudo to bardzo ogólny termin, pod którym kryją się japońskie olbrzymy. Jego nazwę można tłumaczyć jako wielki kapłan, choć nie wszystkie yokai przypisywane do tej grupy mają coś wspólnego ze stanem duchownym. Onyudo występują w wielu różnych wersjach i rozmiarach, niektóre potrafią być niewiele większe od człowieka, inne zaś wysokością dorównują górom.

Onyudo są podzielone na cztery odrębne kategorie:
-Byty krzywdzące ludzi.
-Byty pomagające ludziom.
-Olbrzymy będące tak naprawdę sztuczką istot zmiennokształtnych.
-Istoty, których nie da się zakwalifikować do żadnej z powyższych kategorii.

Najbardziej rozpowszechnione są onyudo, które obierają ludzi za swój cel. Czasami polują na człowieka, aby go zjeść, innym razem napadają na wioski, by zniszczyć je w napadzie potwornego szału. Najmniej niebezpieczne stwory nawiedzają samotnych podróżników, by napawać się ich strachem. Wśród przykładów można wymienić choćby opisywane już przeze mnie hitotsume nyudo czy też mikoshi nyudo. 

Znacznie mniejsza grupka onyudo specjalizuje się w pomocy człowiekowi. Dzięki swojej sile mogą wesprzeć osobę przy przenoszeniu ciężkich przedmiotów lub innych pracach wymagających sporego wysiłku. Istoty te nie są jednak idealnymi pomocnikami. Niewielki problem może bowiem spowodować, że wpadną w gniew i staną się olbrzymim zagrożeniem.

Trzecia grupa to bardzo duży procent gigantów, istoty zmiennokształtne uznają bowiem onyudo za perfekcyjne przebranie, którego mogą używać do swojej ulubionej czynności czyli straszenia ludzi. Przemienione onyudo są w większości nie do odróżnienia od prawdziwych gigantów.

Ostatnia grupa jest najbardziej tajemniczą, nie ma bowiem praktycznie żadnych znanych przedstawień ich wizerunków poza śladami stóp czy pozostawionymi gdzieniegdzie odpadkami.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

310-311/1000- Onmoraki/Onji no kitsune

Onmoraki to yokai o ptakopodobnym ciele i obliczu, na którym wyróżniają się świecące niczym latarnie oczy. Stwór ten potrafi porozumiewać się za pomocą ludzkiej mowy. 

Onmoraki pojawia się na terenie świątyń, w których żyją kapłani zaniedbujący swoje obowiązki. Zakrada się nocą do śpiącego duchownego, którego po obudzeniu beszta za jego lenistwo, dla większego efektu "pożycza" sobie na tą okoliczność głos osoby besztanej. Kiedy przerażony kapłan ucieka, istota znika w ciemnościach.

Onmoraki rodzi się z ciał niedawno zmarłych osób, konkretnie z ciał tych, za których nie odmówiono dostatecznej ilości modłów żałobnych. Z ostatnich resztek energii życiowej nieboszczyka powstaje w tej sytuacji ów ptasi demon.
*****×**********×******
Onji no kitsune to magiczny lisek nawiedzający tereny pomiędzy japońskimi miejscowościami Onji i Iwami. Istota była znana z oszukiwania zagubionych wędrowców, których pod pozorem pomocy prowadziła głęboko w góry, gdzie pozostawiała ich na pastwę losu.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

308-309/1000- Onikuma/Oni hitokuchi

Wyjątkowo długo żyjące niedźwiedzie są podobno w stanie ulec transformacji w onikumę, dzięki czemu mogą osiągnąć rozmiary nieosiągalne dla któregokolwiek z żyjących krewnych. Onikumy potrafią poruszać się na dwóch łapach, a ich siła pozwala im bez trudu unosić krowy czy konie, a także przesuwać głazy, których nie zdołałaby ruszyć nawet spora grupa silnych mężczyzn.

Onikumy są mieszkańcami gór, gdzie prowadzą nocny tryb życia. Z reguły trzymają się dzikich terenów, ale od czasu do czasu lubią odwiedzić którąś z okolicznych wiosek w poszukiwaniu łatwo dostępnego pożywienia. Potężne niedźwiedzie obierają za cel żywy inwentarz, z którym następnie uciekają do lasu. Do kontaktu z człowiekiem dochodzi niezwykle rzadko, ale gdy już jednak to nastąpi, finał owego spotkania zawsze jest niezwykle krwawy.
************
Oni hitokuchi to określenie na osoby, które zniknęły z tego świata porwane przez demony lub inne nadnaturalne istoty. Innym wyrażeniem używanym przy takiej sytuacji jest słowo kamikakushi. Te osoby, które zdołają powrócić, zwykle są psychicznie wyniszczone tym, co ujrzały po drugiej stronie. Część nie powróci nigdy, w tej sytuacji winą za ten stan rzeczy obarcza się mające apetyt na ludzkie mięso oni.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

307/1000- Onibi

Onibi to rodzaj ognistych kul spotykanych na terenie całej Japonii, konkretnie w jej bardziej dzikich rejonach, najczęściej wiosną bądź latem. Uznawane za wyjątkowo piękne, kule te są jednocześnie śmiertelnie niebezpieczne.

Te niezwykłe ogniki przybierają niebieski lub też ewentualnie niebiesko-biały kolor. Onibi zwykle zbierają się w spore grupki liczące około 30-40 sztuk. Jedna kula może mierzyć od 3 do nawet 30 centymetrów średnicy. Onibi poruszają się mniej więcej na wysokości oczu przeciętnego obserwatora.

Onibi są niebezpieczne ze względu na ich zdolność do wysysania życiowej energii. Żywa istota otoczona przez wiele takich kul może bardzo szybko umrzeć pozostawiając nie dające znaku życia zwłoki. Nocą bardzo często zmęczony wędrowiec może pomylić onibi z blaskiem latarni gubiąc się w lesie podczas pogoni za tymi widmowymi światłami. W niektórych rejonach Japonii istnieją wierzenia, jakoby onibi mogły odtwarzać wygląd, a także głos ofiar, których energię życiową wcześniej zabrały.

Niezwykłe orby powstają podobno z ciał martwych ludzi oraz zwierząt, nie wiadomo jednak, co dokładnie ma wpływ na ich narodziny. Szansa na ich stworzenie istnieje także przy wyjątkowo silnych klątwach. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

306/1000- Oni

Dzisiejszy wpis będzie o jednej z najbardziej rozpoznawalnych istot z mitologii japońskiej, oni. Oni to oczywiście demony, przedstawiane jako wielkie i przerażające, o skórze wściekle czerwonej lub niebieskiej, z rogami i wyjątkowo długimi kłami. Ich ubiór stanowią często jedynie przepaski biodrowe wykonane ze zwierzęcych skór.

Oni dysponują niesamowitą siłą oraz wytrzymałością, są też wprawione w posługiwaniu się magią. Według legend są okrutnymi, sprowadzającymi nieszczęścia i choroby bytami. Największa rzesza demonów przebywa na terenie piekła znęcając się nad tamtejszymi grzesznikami. 

Zmienić się w oni mogą ci, którzy na ziemi okażą się być potworami popełniającymi niezwykle obrzydliwe zbrodnie. Takie jednostki po przybyciu do piekła ulegają transformacji w oni i od tej pory jako słudzy Enmy z prawdziwą przyjemnością karzą pomniejszych grzeszników poprzez obdzieranie ich ze skóry, miażdżenie, a także na wiele innych sposobów. 

Czasami na ziemi pojawia się człowiek tak zły, że wykracza daleko poza granice boskiego wybaczenia, bogowie ci mogą w tej sytuacji uznać, że nawet poprzez piekielne katusze nie odkupi on swoich potwornych grzechów. Taka osoba otrzymuje swoją karę jeszcze za życia przemieniając się w paskudnego oni. W tej formie pozostaje na ziemi stając się kłopotem, a zwykle także sporym zagrożeniem dla żywych. 

Dawniej słowem oni określano wszystkie znane duchy, potwory i inne istoty nie z tego świata. Zapis kanji dla owego słowa oznaczał "ukryty" i miał odnosić się właśnie do duchów. Dopiero z czasem inne byty otrzymały swoje oryginalne nazwy, a słowo oni przypisano w końcu wyłącznie demonom. Są jednak pewne wyjątki pod postacią żeńskich demonów, które obecnie częściej są opisywane terminem kijo.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

305/1000- Omagatoki

Omagatoki to określenie na zmierzch, porę dnia, kiedy to słońce znika za horyzontem, a dzień powoli zamienia się w noc. Okres, kiedy zaciera się granica między światem żywych, sekai, oraz światem istot nadnaturalnych, ikai. Wtedy też zaczynają przenikać do ludzkiego świata chimimoryo, złe duchy.

Gdy do świata ludzi przenikają yokai, ich pojawieniu się towarzyszą podobno pewne charakterystyczne znaki: wiejący zimny wiatr, zapach w powietrzu porównywany do zapachu ryby lub też krwi, nagłe zapadnięcie ciemności oraz przenikający do szpiku kości chłód.

W połączeniu światów ludzkiego oraz nadnaturalnego nigdy nie widziano nic dobrego, wyłącznie chaos, który ono przynosiło. Uznawano więc, że najlepszym wyborem w tym czasie jest pozostanie w domu, kiedy na zewnątrz zaczynały szaleć niebezpieczne istoty. Ale nawet w czterech ścianach zdarzało się doświadczyć zjawisk niewyjaśnionych. Drwale śpiący w leśnych chatach mogli usłyszeć dźwięk ścinania drzew, jednak rankiem nie było dowodów na to, że coś takiego miało miejsce. Odgłosy wodospadu słyszano często tam, gdzie takowych obiektów nie dało się uświadczyć przez wiele kilometrów. Odnotowywano również dziwne głosy oraz śmiechy ewidentnie należące do istot innych niż człowiek. Dzieci zagubione w lesie mogły zostać zaciągnięte do innego wymiaru, by po wielu latach powrócić kompletnie odmienionymi.

Wracając do omagatoki, słowo to może zostać zapisane na dwa sposoby, w jednym z nich oznacza ono godzinę spotkania ze złymi duchami, w drugim zaś godzinę wielkiego nieszczęścia, obydwa te znaczenia obrazują lęk przed nadejściem mrocznych sił ukazujących się o zmierzchu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

304/1000- Okuri inu

Nocną porą na górskich lub leśnych traktach samotni podróżnicy mają szansę natknąć się na stworzenie zwane okuri inu. To yokai o wyglądzie przypominającym sporego psa lub wilka, jednak dużo bardziej niebezpieczny. 

Okuri inu niczym duch podąża za wybranym przez siebie celem, który z różnych powodów musi przejść przez dzikie rejony Japonii. Istota śledzi taką osobę zachowując pewną odległość i oczekując na jej najdrobniejsze potknięcie. To sygnał, by rzucić się na nią i rozerwać na strzępy.

Okuri inu jest na tyle przerażającym stworem, że inne byty nadnaturalne trzymają się od niego z daleka. Osoba śledzona ma więc po swojej stronie swoistego strażnika "pilnującego" ją przed mrocznymi siłami z "drugiej strony", ale jest to niewielkie pocieszenie ze względu na fakt, że ów strażnik czyha na każdy błąd ludzkiej istoty.

Istnieje specjalny związek pomiędzy okuri inu oraz innym zwierzęcym stworzeniem zwanym yosuzume. To niezwykły ptak, którego nocny śpiew ma ostrzegać wędrowców, że podąża za nimi niebezpieczny towarzysz i lepiej zachować w tej sytuacji najwyższą ostrożność.

Mrocznego psa/wilka można podobno oszukać udając, że ewentualne potknięcie było celowym działaniem, np. w celu zaznania odrobiny odpoczynku. Szybki siad na ziemi i wymówienie słów w rodzaju "Ależ wyczerpująca podróż" zwykle są wystarczającym "teatrzykiem" dla istoty, która przejdzie w stan oczekiwania do czasu, gdy osoba w końcu ruszy w dalszą drogę.

Podróżnicy, którzy bezpiecznie opuszczą dzikie wertepy, powinny odwrócić się i zawołać: "Dziękuję za odprowadzenie mnie". Ma to zagwarantować, że okuri inu nigdy więcej nie podąży za ową osobą. Po powrocie do domu powinno się też wystawić na zewnątrz naczynie z pokarmem dla istoty w ramach wdzięczności za "opiekę".

Istnieje także mniej znana wersja owego bytu nazywana okuri itachi. Jest to łasica, która działa w taki sam sposób jak wyżej omawiany yokai. Jedyna różnica jest taka, że można się jej pozbyć zdejmując jeden z butów i rzucając nim w stworzenie, które pożre "podarek" i odejdzie w swoją stronę. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

303/1000- Okubi

Okubi to latające po niebie gigantyczne głowy podobno przeważnie posiadające kobiecy wygląd. Z reguły są one także przedstawiane z przyczernionymi zębami.

Okubi nie są zagrożeniem dla ludzi, których lubią po prostu postraszyć, najczęściej robią to poprzez ukazywanie swojego odpychającego uśmiechu, dmuchanie na nich i tym podobne działania. Niektóre z opowieści twierdzą, że oddech istoty, który dotknie jakiejkolwiek części ciała człowieka, może spowodować później problemy zdrowotne z ową częścią ciała związane.

Historie związane z okubi rozpowszechniły się w okresie Edo. Jedna z nich opowiada o mężczyźnie, który pewnego dnia zachodząc do swojego magazynu odkrył w nim gigantyczną głowę wypełniającą praktycznie całą powierzchnię budynku. Zaintrygowany postanowił dźgnąć stworzenie długą pałeczką, która bez trudu zagłębiła się w, jak się okazało, lepkie i mięciutkie ciało istoty. 

Przemiana w okubi może podobno dotknąć dusze tych osób, które w chwili śmierci były przepełnione chęcią zemsty lub podobnym, także negatywnym, uczuciem.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

302/1000- Okka

Okka to yokai, który najczęściej jest przedstawiany jako mały, czerwonoskóry stwór posiadający okrągłe ciało z dwiema nóżkami i ogonem.

Najstarsze zachowane do dzisiaj zwoje posiadają m.in. rysunek tego właśnie bytu, jednak bez imienia czy też opisu. Nazwa okka została wymyślona dużo później i jest odmianą słowa obake określającego ducha lub też potwora.

Ze względu na wygląd okki spekuluje się, że może on być duchem żaby. Ewentualnie jest też uznawany za tsukumogami, ponieważ często jest przedstawiany w towarzystwie istot z tej kategorii. Tak samo często jest ukazywany jako uczestnik Parady Stu Demonów. Na bardzo wielu przedstawieniach stworkowi temu towarzyszy wyposażony w młoteczek byt znany jako kanazuchibo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

301/1000- Oi no bakemono

Oi to rodzaj japońskiego "plecaka" wykorzystywanego przez wędrownych kapłanów czy też pielgrzymów podczas dłuższych podróży. Zwykle są w nim umieszczane różnego rodzaju przedmioty przeznaczone do celów religijnych, ubrania i inne rzeczy niezbędne danej osobie podczas owej wędrówki.

Bardzo stare oi mają szansę na przemianę w tsukumogami i od tej pory są określane jako Oi no bakemono. W swojej nowej formie upodabniają się do ptakopodobnego stwora posiadającego głowę z długimi, ciemnymi włosami i ptasie nóżki, a także trzymającego w ustach ułamane ostrze, które ma przypominać ptasi dziób. Istoty te dodatkowo potrafią zionąć ogniem.

Wzmianka o tym bycie ukazała się w dziele "Ehon musha biko". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

300(uff, jeszcze tylko siedem setek)/1000- Ohaguro bettari

Dzisiejszy yokai czyli ohaguro bettari to odmiana omawianego już nopperabo. Owa istota pojawiająca się nocami w pobliżu religijnych miejsc kultu swoim wyglądem przypomina kobietę ubraną w piękny strój ślubny. Jej celem są młodzi mężczyźni, których stara się do siebie przywabić. Ci zwykle nie potrafią oprzeć się jej urokowi, a gdy podejdą bliżej, stwór ukazuje im swoje potworne oblicze.

Oblicze owych istot jest białe jak papier, pozbawione oczu i nosa, a dodatkowo pokryte grubą warstwą makijażu. Pierwsze, co rzuca się w oczy każdemu, kto zetknie się twarzą w twarz z tym stworem, to olbrzymie usta, w których można dostrzec brzydkie, poczerniałe zęby. Z owych ust zwykle wydobywa się głośny warkot, który ma spotęgować strach u i tak już porażonej wyglądem ohaguro ofiary. To wystarczy, by ta uciekała w podskokach ku uciesze istoty.

Tak jak w przypadku nopperabo, o ukazywanie się ohaguro bettari często są obwiniane zmiennokształtne, które wprost uwielbiają bawić się kosztem ludzi. Jeszcze inne teorie mówią, że mogą to być duchy wyjątkowo nieatrakcyjnych kobiet, którym z tego powodu nigdy nie było dane wyjść za mąż. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

299/1000- Ogama

Kolejnym zwierzem według japońskich mitów posiadającym zdolność przemiany w magiczną istotę jest ropucha, która po osiągnięciu odpowiedniego wieku przekształca się w istotę zwaną ogama. Wygląd zwierzęcia po transformacji nie zmienia się znacząco, za to może ona urosnąć do naprawdę gigantycznych rozmiarów.

Po przemianie ogamy praktycznie nie zmieniają swojego trybu życia przez większość czasu zachowując się w taki sam sposób jak wtedy, gdy były jeszcze zwykłymi ropuchami. Prowadzą spokojny żywot w górach, konkretnie w pobliżu tamtejszych rzek, gdzie polują na robaki, ptaki czy też węże.

Jedną z ich bardziej interesujących umiejętności jest wydychanie powietrza, które mieni się wszystkimi kolorami tęczy. Wykorzystują ową zdolność do wabienia stworzonek, które zamierzają skonsumować.

Drogi ogam i ludzi rzadko się krzyżują, ale gdy tak się stanie, te mogą wyrządzić im krzywdę. Po przemianie magiczne ropuchy wykształcają w sobie umiejętność posługiwania się włócznią, którą mogą zaatakować wchodzącego im w drogę człowieka. Jeśli urosną do odpowiednio dużego rozmiaru, mogą nawet zacząć dostrzegać w nim pokarm godny upolowania. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

298/1000- Obariyon

Obariyon to yokai wielkości dziecka szczególnie dobrze znany w japońskiej prefekturze Niigata.

Stworek ten ma jedno dość interesujące hobby: przejażdżki na plecach przypadkowych ludzi. Obariyon zwykle czai się w krzakach na przechodzącego w pobliżu wędrowca, by w pewnym momencie niespodziewanie wskoczyć mu na plecy wołając "Obariyon"(w miejscowym dialekcie znaczy to: "przewieź mnie na barana"). W przypadku, gdy dana osoba się zgodzi, stworek ma przygotowane dla niej dodatkowe "atrakcje" w czasie podróży. Z każdą chwilą bowiem ten ekstra ciężar na plecach wędrowca będzie stawać się coraz cięższy i cięższy. Żeby tego było mało, złośliwy stworek wykształcił w sobie fetysz żucia skóry głowy, co powiększa dyskomfort osoby go noszącej.

Jeśli dany człowiek ma niefart, ciężar stwora może w końcu go zmiażdżyć. Ci, którzy mimo wszelkich powyższych przeciwności zdołają jednak dotrzeć do celu swojej podróży, mogą podobno liczyć na wielką nagrodę. Gdy już bowiem starają się w tym momencie usunąć obariyona ze swoich pleców, okazuje się, że zamiast niego znajduje się na nich worek pieniędzy, który pozwala im na wyjątkowo dostatnie życie. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

297/1000- Nyunai Suzume

Nyunai Suzume to pod względem wyglądu typowy wróbel(wróbel cynamonowy uściślając), ale pod tą postacią kryje się duch jednego z cesarskich dworzan, Fujiwary no Sanekata, bohatera pewnej znanej japońskiej legendy.

Legenda: W czasie, gdy Japonią rządził cesarz Ichijo(960-1011), w Kioto żył także wyjątkowo uznany poeta i wysoki rangą członek rodu Fujiwara, Fujiwara no Sanekata. Pewnego dnia mężczyzna wdał się w publiczną kłótnię z Fujiwara no Yukinari, który to miał szerzyć plotki na jego temat. W gniewie Sanekata wyrwał kapelusz drugiego mężczyzny i odrzucił go jak najdalej. Takie zachowanie nie uszło uwadze cesarza, który za sianie publicznego zgorszenia "nagrodził" Sanekatę stanowiskiem gubernatora na dalekiej północy kraju, co było równoznaczne z wygnaniem ze stolicy uważanej za centrum cywilizowanego świata. Ze względu na wiek poety nie spodziewano się jego powrotu do Kioto. Pełen żalu za utraconym statusem oraz dobrym życiem w stolicy Sanekata podjął swoje nowe obowiązki. Pewnego dnia zauważył grupkę wróbli ćwierkających w pobliżu jego domostwa. W tym momencie porównał siebie, nieszczęśliwego i samotnego, z ich żywotem, a to porównanie wzbudziło w nim pragnienie bycia tak samo wolnym od trosk i radosnym jak owe latające istoty. Sanekata zmarł trzy lata po wygnaniu z Kioto, a wszystkie jego negatywne uczucia zatrzymały go na ziemi. Jego ukryte pragnienie o byciu wolnym jak ptak sprawiło, że po śmierci faktycznie miał on przybrać postać prawdziwego wróbla.

Po śmierci Sanekaty na cesarskim dworze zaczęły się dziać rzeczy niezwykłe. Każdego ranka, kiedy to służba wystawiała jedzenie dla mieszkańców pałacu Seiryoden, przylatywał mały nyunai suzume, który pożerał wszystko, co znalazło się na stole, a następnie odlatywał. Nie miało znaczenia, jaka ilość trafiła na stół, ptak i tak pochłaniał całość w mgnieniu oka.

Wkrótce mała istota zaczęła także niszczyć miejscowe uprawy, tymczasem na dworze pojawiły się plotki, jakoby pod postacią ptaka krył się wciąż pełen urazy duch Sanekaty mszczący się za decyzję o jego wygnaniu z Kioto.

W czasie, gdy owe plotki szerzyły się coraz bardziej wśród cesarskich dworzan, w świątyni Kangaku-in najwyższy kapłan imieniem Kanshi podczas snu został odwiedzony przez niezwykłego gościa. Ukazał się mu wróbel, który przedstawił się jako duch Sanekaty. Wciąż usilnie pragnący powrotu do ukochanego Kioto Sanekata poprosił kapłana o modlitwę w jego intencji.

Następnego ranka Kanshi odkrył ciało wróbla leżące pod jednym z drzew na terenie świątyni. Uznał, że musi to być przemieniony Sanekata. Postanowił stworzyć dla niego mały grób w międzyczasie modląc się za jego cierpiącą duszę.

Po ukończeniu grobu ataki w Kioto ustały. Po pewnym czasie świątynię Kangaku-in przemianowano na Kyojaku-ji czyli Świątynię Wróbla. Chociaż w Kioto wiele się zmieniło przez te wszystkie lata, grób małego wróbla podobno istnieje do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

296/1000- Nurikabe

Nurikabe to stworzenie, którego człowiek nie ma możliwości ujrzeć, teoretycznie więc nie sposób opisać jego wyglądu. Jednakże dla lubujących się w przedstawianiu yokai artystów nie był to nigdy zbyt duży problem, a oni sami już w okresie edo rozpoczęli rozpowszechniać własne pomysły co do wizerunku niewidzialnego bytu. 

Nurikabe działa nocami na japońskich drogach, gdzie wybiera sobie ofiary, które doświadczą sposobu jego działania. Owym działaniem jest tworzenie ze swojego ciała niewidocznej ściany, na którą wpadają nieświadomi istnienia owej przeszkody ludzie. Nie ma możliwości jej obejścia, bowiem stwór może rozciągnąć się na boki tak daleko jak tylko zechce. Tak samo też nie można go przeskoczyć czy też przepchnąć. Jest podobno jednak jeden sposób na poradzenie sobie z nagłym problemem, wystarczy znaleźć kij lub podobny przedmiot, a następnie owym kijem stuknąć niewidzialną ścianę tuż nad ziemią. Przeszkoda zniknie, a podróżny będzie mógł ruszyć w dalszą drogę. 

Pochodzenie nurikabe nie zostało do końca wyjaśnione, mogą one być podobno spokrewnione z tsukumogami. Winę za ich pojawianie się zrzuca się także na psotne tanuki, które uwielbiają płatać różne figle niczego nie podejrzewającym ludziom. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook