Encyklopedia mitologii japońskiej
21/1000- Akaei
Akaei to gigantyczne morskie stworzenie żyjące w wodach Oceanu Spokojnego. Jego ciało może mieć nawet 12 kilometrów długości, a kształtem ma przypominać płaszczkę.
Większość swojego życia akaei spędza na oceanicznym dnie, wypływa na powierzchnię tylko po to, by otrząsnąć się z gromadzących się na jego grzbiecie piasku i kawałków skał.
Żeglarze mający możliwość ujrzenia akaei na powierzchni oceanu często mylili to stworzenie z samotną wysepką, co miało zwykle poważne konsekwencje. Po podpłynięciu takiej jednostki niedługo później mogło rozpocząć ono zanurzanie, co skutkowało utworzeniem potężnego wiru i wciągnięciem statku z załogą wprost w odmęty oceanu. Tak samo niebezpieczne było znalezienie się obok wynurzającego się akaei, wywoływało to bowiem fale tsunami, które były równie zgubne dla pobliskich jednostek.
Legenda o tym morskim stworzeniu pochodzi z wydanej w 1841 roku książki "Ehon hyakumonogatari". Historia opowiada o statku, który wypłynął z miejscowości Awa. Jednostka napotkała potężny sztorm, który solidnie ją uszkodził, a przy okazji zepchnął z wcześniej obranego kierunku. Potrzebna była naprawa kilku ważnych elementów statku. Szczęśliwie marynarze zuważyli w pobliżu samotną wyspę, która ich zdaniem nadawała się na krótki postój. Mimo sporych rozmiarów okazała się ona być niezamieszkaną, co wzbudziło ich zaskoczenie. Co dziwniejsze, rosły tam rośliny, których nigdy wcześniej nie widzieli, a do tego z nieznanego powodu były one pokryte morskimi algami. Wszystkie pęknięcia i szczeliny były wypełnione wodą pełną różnego rodzaju ryb.
Mimo kilkugodzinnego marszu marynarze nie znaleźli śladu ludzkiej bytności ani przydatnych do naprawy narzędzi. Do tego w czasie próby ugaszenia pragnienia odkryli, że wszystkie zagłębienia zawierają w sobie słoną wodę. W końcu postanowili odpłynąć, by poszukać pomocy w innym miejscu. Niedługo potem wyspa "zapadła się" znikając w głębinach oceanu. Załoga nie miała pojęcia, że zdołała przeżyć bliskie spotkanie z akaei.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
20/1000- Abumi-guchi
Według informacji zawartych w tekstach buddyjskich w martwych przedmiotach ukrywa się dusza, która po porzuceniu tegoż przedmiotu przez właściciela może się aktywować, a ten zmienić w yokai. Po przemianie nazywa się je tsukumogami. Do tej grupy należą chociażby abumi-guchi, które dawniej były strzemionami należącymi do jednego z japońskich żołnierzy poległych na polu bitwy. Według legendy yokai ten ma wciąż oczekiwać na powrót swojego właściciela.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
19/1000- Abura sumashi
Abura sumashi to niezwykle rzadko spotykane yokai, których historia ściśle wiąże się z japońską prefekturą Kumamoto. Z wyglądu przypominają one człowieka z dużą głową wyglądającą jak kamień. Byty te są ubrane w pewien rodzaj płaszcza przeciwdeszczowego wykonanego ze słomy. Ukrywają się w górach lub wzdłuż górskich przełęczy Japonii, zwłaszcza na obszarach, na których można znaleźć dziko rosnące krzewy herbaciane.
Trudno powiedzieć cokolwiek na temat ich zwyczajów. Od czasu do czasu byty te ukazują się przed podróżnymi przechodzącymi w pobliżu miejsc, które "zamieszkują".
Termin abura sumashi odnosi się do dawnej praktyki tłoczenia oleju z nasion krzewów herbacianych. Było to zajęcie trudne i pochłaniające mnóstwo zasobów, a także bardzo czasochłonne. Olej przyciągał amatorów łatwego zarobku, którzy kradli jego zapasy i z reguły uciekali z łupem w leśne ostępy. Było to poczytywane za ciężkie przestępstwo. W tamtym też czasie powstała legenda o abura sumashi, duchach złodziei, którzy nie otrzymali stosownej kary za złe uczynki za swojego życia. Ostatecznie mieli otrzymać ją po śmierci stając się yokai.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
18/1000- Abura akago
Abura akago to yokai szczególnie popularne w japońskiej prowincji Omi. Przez większość czasu przypominają ogniste kule krążące po nocnym niebie. Od czasu do czasu jednak nawiedzają jeden z mijanych domów, by się pożywić. Nie są zagrożeniem dla ludzi, ich celem jest zawartość lamp nazywanych w Japonii andon, które napełnia się olejem. Po wkroczeniu do środka domostwa byty te zmieniają się w istotę o wyglądzie małego dziecka, by następnie zbliżyć się do lampy i wylizywać jej zawartość swoim długim językiem. Po uczcie na powrót przeobrażają się w płomienną kulę i ulatują w dal.
Istoty te to prawdopodobnie dawni złodzieje, którzy zmarli, a obecna forma jest karą za grzechy popełnione za życia doczesnego.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
17/1000- Abe no Seimei
Abe no Seimei to prawdopodobnie najsłynniejszy onmyoji w japońskiej historii. Potomek dawnego słynnego poety Abe no Nakamaro żył w X wieku i był uznawany za wybitnego astrologa i wróżbitę. Jeśli chodzi o niezbite fakty na jego temat, był on uczniem Kamo no Tadayuki oraz Kamo no Yasunori. Po drugim z mężczyzn Seimei przejął funkcję astrologa oraz wróżbity na dworze cesarskim. Do jego obowiązków należało choćby przewidywanie płci nienarodzonych dzieci, doradztwo w kwestiach osobistych, egzorcyzmy, ochrona dworu przed czarną magią oraz złymi duchami, a także interpretowanie zmian na nieboskłonie. Był także pisarzem, który wydał wiele dzieł na temat wróżbiarstwa, tłumaczył też pozycje innych autorów. Na temat życia Seimeia powstało na przestrzeni wieków wiele legend, które splotły się z faktami z jego życia tak bardzo, że obecnie ciężko odróżnić prawdę od fikcji.
Powiada się, że Seimei nie był do końca człowiekiem, co miało tłumaczyć jego nadnaturalne zdolności. Jego matką miała być podobno kitsune. Ojciec Seimeia, Abe no Yasuna, natknął się podczas wędrówki po lesie na białego lisa, który był ścigany przez myśliwych. Nie myśląc wiele pomógł zwierzęciu, które następnie z dala od jego wzroku zamieniło się w piękną kobietę, która przedstawiła mu się jako Kuzunoha. W podzięce za ratunek została jego żoną i powiła mu syna, Seimeia.
Gdy młody Seimei skończył pięć lat, jego niezwykła linia krwi mocno dawała o sobie znać. Potrafił już rozkazywać słabym demonom i zmuszać do wykonywania swoich poleceń. Pewnego dnia przypadkiem ujrzał swoją matkę w jej oryginalnej lisiej formie. Kuzunoha w tej sytuacji wyjaśniła synowi swoje pochodzenie oraz okoliczności poznania jego ojca. Następnie uciekła do lasu, by nigdy więcej nie powrócić. Przedtem jednak zdecydowała się powierzyć syna innemu onmyoji, Kamo no Tadayuki, który miał zadbać, by chłopak nie wyrósł na złego człowieka i wykorzystał swoje talenty do czynienia dobra.
Seimei z czasem stawał się coraz sławniejszy, co też przyciągało uwagę innych użytkowników mocy magicznej. Jego zdolności postanowił wypróbować słynny kapłan z Harimy, Chitoku Hoshi. Był on niezwykle zdolnym użytkownikiem magii. Chitoku przebrał się za zwykłego podróżnika i zawitał do Seimeia z prośbą, by ten nauczał go swojego fachu. Seimei natychmiast przejrzał kapłana, co więcej, zauważył także, że dwoje sług przybyłych wraz z nim to shikigami, przywołane duchy udające służących mężczyzny.
Seimei postanowił zabawić się kosztem Chitoku. Zgodził się uczyć go magii, jednakże stwierdził, że tego dnia nie jest to najlepszy moment na to i kazał mu wrócić nazajutrz. Mężczyzna powrócił do siebie, gdy w tym czasie bez jego wiedzy Seimei odwołał jego towarzyszy. Następnego dnia Chitoku zorientował się, że jego shikigami zniknęły. Udał się natychmiast do Seimeia i poprosił o ich zwrot. Ten wyśmiał go jednocześnie karcąc słownie za próbę oszukania go. Każdy inny człowiek nie byłby tak uprzejmy, aby zwrócić shikigami, które użyto przeciwko niemu, stwierdził Seimei. Chitoku uzmysłowił sobie swoje nieciekawe położenie. Stojący przed nim onmyoji nie tylko potrafił przejrzeć go na wylot, ale też miał moc, by manipulować jego własnymi zaklęciami. W tej sytuacji nie pozostało mu nic innego jak błagać o wybaczenie, zaoferował również zostanie sługą Seimeia.
Nie wszyscy byli zachwyceni rosnącą popularnością Seimeia. Wśród takich osób był Ashiya Doman, który wierzył, że w kraju nie ma lepszego onmyoji od niego. By tego dowieść, wyzwał on Seimeia na pojedynek.
W dniu zawodów, które miały odbyć się w cesarskich ogrodach, zgromadziły się prawdziwe tłumy, by obserwować zmagania obydwu mężczyzn. Pierwszy miał zaprezentować swoje umiejętności Doman. Mężczyzna rzucił w powietrze garść piasku, którego drobiny zmieniły się w chmarę jaskółek. Ptaki zaczęły latać po ogrodzie do chwili, gdy ponownie zostały odmienione w ziarenka piasku.
Następnie swoje zaklęcie wyrecytował Seimei. Na niebie pojawiła się sylwetka smoka, a także zaczął padać rzęsisty deszcz. Doman mimo prób, by za pomocą własnej inkantacji zlikwidować podobiznę smoka, poległ na całej linii, a tymczasem deszcz zmienił się w prawdziwy potop. W końcu woda sięgała Domanowi do pasa. Wtedy też Seimei wyrecytował kolejne zaklęcie, po którym smok zniknął, zaś deszcz ustał.
Drugim i jednocześnie finałowym zadaniem było odgadnięcie zawartości drewnianej skrzyni. Doman postanowił podnieść stawkę i zaproponował, by przegrany został sługą zwycięzcy. Następnie orzekł, że w środku znajduje się 15 pomarańczy, Seimei zaś, że jest to 15 szczurów. Cesarz, który przygotował to zadanie wraz z innymi osobami mu towarzyszącymi, orzekł w tej sytuacji zwycięstwo Domana, faktycznie bowiem umieszczono w środku pomarańcze. Jednak radość zwycięzcy była krótka, z wielkim zdziwieniem bowiem odkryto, że pudełko zawiera 15 szczurów, które wyskoczyły ze środka natychmiast po jego otwarciu. Tak oto Seimei za pomocą swojej magii oszukał rywala jak i cały dwór zostając zwycięzcą rywalizacji.
Uraza Domana do Seimeia w związku z tymi wydarzeniami była ogromna. Mężczyzna poprzysiągł zemstę, w tym celu uwiódł żonę Seimeia i przekonał ją, by zdradziła mu sekret jej małżonka. Ta bez zastanowienia pokazała mu miejsce ukrycia Hoki Naiden, księgi wróżbiarskiej , która od niepamiętnych czasów przechodziła z rąk do rąk, by ostatecznie trafić do rodu Abe.
Po powrocie pana domu Doman z radością oznajmił mu, że ma jego księgę. Mężczyzna nie potrafił uwierzyć, że jego rywal zdołał obejść zabezpieczenia, którymi obłożył kryjówkę ze skarbem. Nieco beztrosko w tej sytuacji zgodził się na propozycję Domana, by w przypadku, gdy ten ujawni posiadanie księgi, pozwolić mu się zamordować. Tak też się stało.
To jednak nie koniec historii, strata tak wielkiej osobistości wśród onmyoji poruszyła osobę chińskiego czarownika o imieniu Hokudo, który też był wcześniej posiadaczem księgi Hoki Naiden, a także niejako mistrzem Seimeia. Udał się przez morze, by zebrać kości nieboszczyka, a następnie przywrócił go do życia. Para wyruszyła w drogę, by zemścić się na Domanie oraz byłej żonie Seimeia, która w międzyczasie poślubiła jego zabójcę.
Hokudo pojawił się w domu Seimeia, w którym obecnie mieszkał Doman wraz z małżonką. Po przywitaniu się zapytał gospodarza o możliwość spotkania z byłym właścicielem domu. Ten poinformował gościa o śmierci Seimeia. To niemożliwe, stwierdził Hokudo, dopiero dzisiaj widziałem go całego i zdrowego. Doman zaśmiał się uznając to za dobry dowcip, a przy okazji wpadł w tą samą pułapkę, którą zastawił na dawnego rywala. Wypowiedział bowiem wiążące słowa, że w przypadku ujrzenia żywego Seimeia pozwoli odciąć sobie głowę. W tym momencie Hokudo zawołał Seimeia, który pojawił się przed obliczem Domana. Nie czekając długo odciął głowy obojga małżonków dopełniając swojej zemsty.
W obecnych czasach Abe no Seimei jest praktycznie wielbiony niemal jak bóg w wielu świątyniach na terenie Japonii. Główna świątynia jest zlokalizowana w Kioto i znajduje się dokładnie w miejscu, gdzie stał jego dom.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
16/1000- Ashura
Nim przejdę do powyższych bytów, najpierw małe wprowadzenie. Buddyzm japoński uznaje śmierć obecnego ciała jako szansę na odrodzenie duszy w jednym z sześciu dostępnych wymiarów. Każdy człowiek dąży do oświecenia i osiągnięcia niebiańskiego wymiaru znanego jako tendo. W przypadku niepowodzenia za drugie najlepsze miejsce uznaje się nasz świat, wymiar ludzki nazywany ningendo. Oprócz tych opcji istnieją także te mniej szczęśliwe, Ashurado, o którym za chwilę, kierowany instynktem zwierzęcy wymiar Chikushodo, Gakido, wymiar głodnych duchów i najgorszy z nich wszystkich, Jigokudo, czyli wymiar piekielny. Osiągnąć oświecenie i wstąpić do Tendo można wyłącznie z wymiaru ziemskiego.
Ashurado jest określany najlepszym możliwym miejscem wśród tych "nieszczęśliwych" możliwości, w których może reinkarnować się ludzka dusza. Niektórzy określają je nawet jako gorszą wersję wymiaru niebiańskiego stawiając go na podobnym poziomie do dwójki "szczęśliwych" opcji do odrodzenia. Do wymiaru ashurado trafiają dusze, które wiodły dobre życie, jednak w pewnym momencie popełniły czyn, który zablokował im możliwość wstąpienia do Tendo. W tej sytuacji mogą powrócić do życia jako Ashura.
Ashura to demoniczni bogowie, którzy z grubsza przypominają sylwetką człowieka, jednak mogą posiadać większą liczbę głów czy kończyn. Różni ich również wielkość oraz siła, które znacząco przewyższają zwykłego śmiertelnika, żyją też dużo dłużej. Byty te ponad wszystko inne ubóstwiają walkę, posiadają także olbrzymie ego. Wszystkie spory rozwiązują siłowo.
Ashura są więźniami swoich własnych emocji, które to odczuwają wielokrotnie mocniej od ludzi. Doświadczają przyjemności w stopniu niemożliwym do osiągnięcia dla śmiertelników, ale jednocześnie są niszczeni przez gniew, dumę, umiłowanie przemocy czy chciwość, które są przyczyną tego, że nigdy nie zaznają spokoju wiecznie dążąc do konfliktu. Są także targani zazdrością, gdy przypominają sobie, jak lepsze życie toczyliby, gdyby odrodzili się w niebiańskiej krainie zamiast wymiaru Ashurado. Shura przez wzgląd na brak emocjonalnej kontroli nie są w stanie osiągnąć oświecenia umożliwiającego przejście na wyższy poziom i tymczasowe wyrwanie się z kręgu reinkarnacji. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
15/1000- Ashirei
W jednym z poprzednich wpisów wspomniałem już o lisich weselach. Dzisiaj trochę informacji o samych lisach, które w Japonii są określane jako kitsune. Zwierzęta te od wieków mają łatkę istot magicznych, które potrafią między innymi zmieniać swoją formę, rzucać złe uroki, a nawet mają moc opętania dowolnego żywego stworzenia lub człowieka. Ashirei to określenie najniższej rangi tych stworzeń. Określa się w ten sposób niemagiczne lisy jak i kitsune dopiero uczące się magicznego fachu. Wyższą pozycję zdobywają zwykle po osiągnięciu setnego roku życia.
Nauka w celu rozwinięcia zdolności magicznych rozpoczyna się u kitsune w wieku pięćdziesięciu lat. Zaczynają studiować okultyzm oddając przy tym cześć słońcu, księżycowi i gwiazdom. Najważniejsza w tym okresie staje się nauka zmiany kształtu. Kitsune osiągają to poprzez zwrócenie się w kierunku Wielkiej Niedźwiedzicy i nałożenie na głowę ludzkiej czaszki. Aby dopasować się do wybranej przez siebie roli, często do zaklęcia stosuje się różne dodatki. Na przykład do przebrania kucharza kitsune musi mieć przy sobie akcesoria kuchenne. By przemienić się w urodziwą kobietę, swoją drogą jest to podobno ulubiona transformacja kitsune, potrzeba liści lilii, kaczeńców i podobnych roślin, które zostają umieszczone na głowie, by następnie po transformacji stać się włosami.
Po ukończeniu stu lat zdolności magiczne danego kitsune pozwalają mu na awansowanie do kolejnej rangi nazywanej chiko.
Ze względu na największą reprezentację wśród magicznych lisów z reguły to właśnie ashirei mają najwięcej interakcji z człowiekiem. Jest to także najbardziej niebezpieczny okres życia tych stworzeń, z których wiele pada ofiarą myśliwych oraz ich psów. Dopiero wraz z opanowaniem mocy to człowiek staje się często ofiarą kitsune, które szukają zemsty za krzywdy wyrządzone im lub ich lisim kompanom.
Nim trafiły do Japonii, legendy o kitsune rozwijały się na terenie starożytnych Chin. Termin ashirei pochodzi od Azi, złego lisiego yokai upamiętnionego w opowieści o chińskim żołnierzu pochodzącej z okolic III wieku. W historii tej szeregowy nazywany Wang Lingxiao był wielokrotnie wabiony przez piękną nieznajomą o imieniu Azi, dla której często opuszczał swoje stanowisko. Pewnego dnia nie wrócił z kolejnej eskapady jak do tej pory miał w zwyczaju. Dowódca mężczyzny, Chen Hao, podejrzewał, że kobieta może być nieludzką istotą. Postanowił zebrać ludzi z psami i poszukać zaginionego żołnierza. Ostatecznie odnaleziono Wanga w jaskini, leżącego na ziemi i w połowie przemienionego w lisa. Po uratowaniu przyznał, że przyjemność z obcowania z Azi była nieporównywalna z czymkolwiek, co przeżył dotychczas. Imię Azi, które w japońskim wymawia się jako Ashi, stało się synonimem kobiety-kusicielki, która posiada podłe serce i znajduje przyjemność w torturowaniu mężczyzn. Legenda ta stała się także bazą dla przyszłych opowieści o kitsune. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
14/1000- Ashiarai yashiki
Ashiarai yashiki nazwano niezwykłe wydarzenia, które miały mieć miejsce w okresie edo w dzielnicy zwanej Honjo (dzisiejsze tereny Tokio). Nazwano je później jednym z "siedmiu cudów Honjo".
Rzecz tyczy się osoby samuraja, Aji no Kyunosuke. Pewnej nocy na terenie posiadłości należącej do mężczyzny ciszę przerwał niezwykle donośny głos, który rozkazał: "Umyj mi stopę!". Następnie niszcząc sufit do środka budynku wdarła się gigantyczna stopa. Według późniejszych relacji była pokryta bardzo gęstym owłosieniem oraz bardzo brudna. Przerażona służba przygotowała wiadra z wodą i szmaty, a następnie zgodnie z poleceniem umyła ją. Nieznany przybysz wyciągnął stopę i zniknął.
Schemat powtarzał się przez kilka kolejnych nocy. Donośny głos anonsował swoje przybycie, stopa pojawiała się w tym samym miejscu, gdzie mogła ponownie zostać umyta, po czym byt wracał tam, skąd przybywał. Ale cierpliwość gospodarza domu w końcu wyczerpała się. Kyunosuke przekazał służącym, aby ci kolejnej nocy zignorowali żądanie.
Tak się też stało, byt po postawieniu stopy w środku rezydencji nie doczekał się reakcji, co też wywołało w nim wściekłość. W napadzie gniewu zniszczył znaczną część dachu domostwa i ponownie zniknął. 
Kyunosuke podczas spotkania ze znajomymi samurajami ujawnił przed nimi swoje kłopoty z tajemniczym nocnym gościem. Jego rewelacje spotkały się z dużym zainteresowaniem, jeden ze znajomych był tak zafascynowany zasłyszaną historią, że zaoferował zamianę domów, by na własne oczy ujrzeć niesamowite zjawisko. Kyunosuke natychmiast zgodził się na takie rozwiązanie. Jednak po wprowadzeniu się nowego lokatora wielka stopa nigdy więcej się nie pojawiła.
Zakłada się, że za wszystko mógł być odpowiedzialny tanuki, zwierzęcy yokai, który jest znany z tego, że uwielbia płatać ludziom figle. Jedną z jego umiejętności jest fizyczna przemiana w rośliny, zwierzęta, ale także ludzi. Mogła to również być wina samego Kyunosuke, którego dawne złe uczynki w ten sposób postanowił ukarać jeden z nieznanych bliżej bytów. Wskazuje na to fakt, że nikt więcej nie doznał podobnych nieprzyjemności. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
13/1000- Arie
Arie to yokai posiadające zdolność przepowiadania przyszłości. Są wodnymi stworzeniami o lekko kulistym kształcie z wyglądu przypominającymi lwy morskie. Ich ciało pokrywa lśniąca łuska, a ich głowy zdobi grzywa długich włosów.
Arie to jeden z wielu yokai, które pojawiły się na przestrzeni XIX wieku, by przekazywać złe lub dobre wieści na temat nadchodzącej przyszłości. Na ich temat wiadomo bardzo niewiele poza tym, że żyją w morzu, potrafią posługiwać się ludzką mową i są wyjątkowo potężnymi bytami. Istnieje tylko jedna legenda związana z pojawieniem się arie i miała mieć ona miejsce w 1876 roku. Dziwne stworzenie zostało zauważone na wybrzeżu w prefekturze Kumamoto (wtedy jeszcze nazywała się Higo). Morski przybysz według relacji przywoływał spacerujące niedaleko osoby, jednakże strach wziął górę i bardzo szybko plaża opustoszała, ponieważ nikt nie był chętny do interakcji z istotą.
W końcu wieść dotarła do miejscowego urzędnika, który wiedziony ciekawością postanowił zbadać całą sprawę osobiście. Gdy tylko się zbliżył, yokai przemówił.
"Jestem przywódcą mojej społeczności, a nazywam się arie". Następnie przepowiedział sześć lat dobrych zbiorów, po których kraj nawiedzi epidemia cholery. "Ktokolwiek pozyska mój wizerunek i będzie się do niego modlić, będzie ochroniony przed krzywdą". Po tych słowach stworzenie wycofało się z powrotem do morza. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
12/1000- Appossha
Appossha jest stworem mocno przypominającym oni, czerwonoskórego demona z dużą głową, na której rosną glonopodobne włosy. Nosi ubranie, które w Japonii jest zwykle używane przez klasę robotniczą. Prawie cały czas przebywa pod powierzchnią Morza Japońskiego, jednak gdy nadchodzi ten jeden szczególny dzień, wychodzi na powierzchnię. Chodzi tutaj o koshogatsu- święto z okazji nadejścia pierwszej pełni księżyca w nowym roku.
To także małe święto dla apposshy, który wypełza na ląd i rozpoczyna swój zwyczajowy obchód nawiedzając pobliskie wioski, gdzie wędrując po ulicach wali w przygotowany na tą okazję żelazny czajniczek i skanduje "Appossha". Odwiedza również domy, gdzie jego ulubionym zajęciem jest straszenie dzieci pytaniem, czy może on zabrać je ze sobą w morskie odmęty. Na koniec stwór otrzymuje mały prezent, zwykle jest to ciasteczko mochi, a następnie rusza dalej.
Cała legenda, która pochodzi z prefektury Fukui, ma swoje źródło w pewnej dawnej historii opowiadającej o cudzoziemskim rozbitku, który po katastrofie swojego statku zdołał dopłynąć w tamtejsze okolice. Bez jakichkolwiek środków był on zmuszony żebrać po okolicznych wioskach. Nazwa appossha ma częściowo pochodzić podobno od słów mężczyzny, który prosił miejscowych o podarowanie mochi: "Appo(mochi) hoshiya(chcę)".
Appossha jest powiązana z całą grupą stworzeń dawniej nazywanych marebito. Były to boskie byty(demony, bogowie lub inne istoty), które przybywały na ziemię w określonym czasie, aby przekazać ludziom przepowiednię lub dar, ale też sprowadzić na nich nieszczęście. Takiego gościa witano bardzo uprzejmie, karmiono i ochraniano. Ich przybycie często świętowano poprzez organizowanie różnego rodzaju festiwali. Marebito były kiedyś ważną częścią ludowych praktyk religijnych, jednak dzisiaj jest to już zwyczaj należący do przeszłości. Mimo to takie yokai jak appossha zachowały wiele cech charakterystycznych dla nurtu marebito. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
11/1000- Aosagibi
Aosagibi to efekt niezwykłej przemiany, która dotyka najczęściej jeden z żyjących w Japonii gatunków czapli, ale nie tylko, może ujawnić się też u niektórych kaczek i bażantów.
Niektóre z ptaków żyjących wzdłuż japońskich wybrzeży mogą po osiągnięciu dostatecznie zaawansowanego wieku doświadczyć transformacji w aosagibi. Część piór takiego osobnika zmienia się w lśniące łuski, zaś podczas nocy ich ciało zaczyna promieniować niezwykłą poświatą w kolorze niebieskim. Jednak najbardziej spektakularnym zjawiskiem jest wydmuchiwanie przez nie proszku, który następnie zapala się, by zmienić się w niebieską kulę ognia. Nie jest to jednak typowy ogień, kula bowiem nie parzy przy kontakcie i jest bezpieczna dla otoczenia. Po krótkim czasie z reguły rozpływa się w powietrzu.
Ptaki zarówno przed przemianą jak i po niej starają się trzymać z daleka od ludzi, nie stanowią więc dla nich jakiegokolwiek zagrożenia. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
10- Ao nyobo
Na start tym razem może nakreślę, kim były ao nyobo jeszcze za ich życia. Nyobo określano dawniej damy dworu, które służyły w posiadłościach wysoko postawionych rodzin. Jeśli miały szczęście, w końcu znajdowały męża i same stawały się paniami we własnym domu. Jednakże nie wszystkie. Zdarzało się, że niektóre z kobiet bez względu na czynione wysiłki nie potrafiły znaleźć odpowiedniej partii ani też uzyskać lepszej pozycji na dworze. Skazane na staropanieństwo oraz niski status społeczny z wiekiem stawały się coraz bardziej rozgoryczone i sfrustrowane. Negatywne emocje czasami dawały znać także po śmierci wiążąc dusze tych kobiet ze światem śmiertelników. Tutaj też następowała ich przemiana w yokai. 
Ao nyobo jest teraz mieszkańcem dawnych rezydencji, obecnie opuszczonych i zaniedbanych. Nosi piękne kimona z dawnych epok, często wiele na raz, jednak widać po nich miniony czas. Dawna uroda, o którą tak dbała i pielęgnowała za życia, przeminęła. Jednak ona nie zwraca na to uwagi wciąż przeglądając się w lustrze i poprawiając makijaż. Jeśli dom odwiedzi osoba żywa, upiór dosłownie pożre ją, by następnie wrócić do upiększania niedostatków urody oraz oczekiwania na przybycie gościa, który nigdy się nie pojawi. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
9/1000- Ao bozu
Ao bozu swoim wyglądem mają przypominać kapłanów. Posiadają one tylko jedno oko oraz niebieską skórę, istnieją jednak także inne wersje tego yokai zależnie od regionu Japonii, gdzie mogą posiadać więcej oczu lub też różnić się wielkością. Dla ludzi potrafią być niezwykle niebezpieczne. 
W prefekturze Shizuoka opowiada się o ao bozu, które podczas wiosennych wieczorów pojawiają się na tamtejszych polach uprawnych. W miejscu tym oczekują na dzieci, które zdecydują się na zabawę w okolicy. Gdy dziecko zbliży się do istoty, zostanie porwane i zabrane w nieznane miejsce.
Za to w prefekturze Kagawa celem są młode kobiety. Ao bozu objawia się przed nimi z makabrycznym pytaniem "Czy chciałabyś zostać powieszona?" W takiej sytuacji osoba zapytana musi odpowiedzieć "nie", by istota pozostawiła ją w spokoju. Jeśli jednak tego nie zrobi i zignoruje yokai, ten zrealizuje zapytanie.
W Yamaguchi byty te pojawiają się przed człowiekiem, by wyzwać go na pojedynek sumo. Ponieważ tamtejsze ao bozu są wielkości dziecka, wiele osób zgadza się walczyć, czego bardzo szybko żałują. Ao bozu bowiem w pełni wykorzystuje swoje nadludzkie możliwości, by natychmiastowo powalić oponenta, który po takim starciu z reguły jest martwy lub ciężko ranny. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
8/1000- Ao andon
Ao andon to przywołany za sprawą zbiorowego strachu żeński demon z długimi, czarnymi włosami i niebieską skórą, wyposażony w długie i ostre pazury, a na głowie posiadający rogi. Emanuje on nieziemską poświatą w błękitnym kolorze.
Demon ten jest związany z organizowanymi w okresie edo spotkaniami grupek, które zbierały się, aby wspólnie snuć opowieści o wszelkiego rodzaju duchach, demonach i innych przerażających stworzeniach. Nazywano je hyakumonogatari kaidankai - zgromadzenie stu opowieści. By nadać całej zabawie odpowiedni klimat, przygotowywano sto świeczek, z których każda była umieszczana w papierowym lampionie o niebieskim kolorze. Starano się, by kolejne opowieści podkręcały strach wszystkich uczestników. Po każdej historii następowało gaszenie jednej świeczki, aż ostatecznie pozostawała jedna sztuka rzucająca słabe, niebieskie światło.
I tutaj zgodnie z legendą, jeśli odważna grupa zdecydowała się zdmuchnąć ostatnią świeczkę, z jej dymu miał wyłonić się duch ao andon, który atakował wszystkich obecnych. Na czym miał ten atak polegać, nie wiadomo,bowiem zgodnie z tradycją cała zabawa kończyła się po opowiedzeniu 99 historii, by nie kusić losu i nie ryzykować przywołania yokai. Wywodziło się to z wierzeń, że nawet samo mówienie o duchach może sprawić, że te zmaterializują się naprawdę. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
7/1000- Amikiri
Amikiri to yokai przypominające swoim wyglądem homary. Posiadają wydłużone ciało pokryte pancerzykiem, a także podobny do ptasiego dziób oraz dwa nożycopodobne szczypce. Jednak w przeciwieństwie do homarów nie pływają, ale latają w powietrzu.
Bardzo rzadko ukazują się człowiekowi, ale mają jedno małe upodobanie, które może uprzykrzyć mu życie. Amikiri uwielbiają bowiem przecinać wszelkiego rodzaju sieci, żeby wspomnieć tutaj sieci rybackie czy też tzw. kaya (japońska nazwa dla tamtejszych moskitier). Dlatego też są uznawane przez rybaków za szkodniki. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
6/1000- Ame onna
Ame onna to yokai o wyglądzie wyniszczonej, zgarbionej kobiety, której zawsze towarzyszy padający deszcz. Są powiązane w pewien sposób z bóstwami deszczu, jednak w przeciwieństwie do nich nie są one przyjazne ludziom. Ich charakterystycznym zachowaniem jest wylizywanie z wody swoich rąk na wzór dzikich zwierząt. 
Ame onna pojawiają się w deszczowe dni oraz noce, by poszukiwać nowo narodzonych dzieci płci żeńskiej. Jeśli odnajdą noworodka odpowiadającego ich oczekiwaniom, zabierają go ze sobą do zaświatów.
Zdarza się, że matki uprowadzonych dzieci z rozpaczy same mogą przemienić się w yokai. Utraciwszy swój zdrowy rozsądek przemierzają ulice w poszukiwaniu zguby. Po zlokalizowaniu domu z płaczącym dzieckiem zakradają się do środka, by następnie uciec z nim w mrok nocy. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
5/1000- Amemasu
Według wierzeń w niektórych japońskich jeziorach żyją amemasu, ryby-yokai, które są uważane za ich bóstwa opiekuńcze. Rosną do ogromnych rozmiarów, dzięki którym mogą na przykład niszczyć łodzie tych, którzy zapuszczą się na strzeżone przez nie jezioro. Biada tym, którzy będą na pokładzie takiej jednostki, ryba-gigant bowiem nie jest wybrednym stworzeniem i lubi zjadać wszystko, co się rusza. Gwałtowne ruchy amemasu mogą nawet podobno powodować trzęsienia ziemi.
Wielkość nie jest jedyną nadnaturalną cechą tego yokai. Ryba ta ma zdolność zmiany w postać człowieka, dzięki której może wychodzić na ląd. Zwykle czyni to w formie urodziwej, młodej kobiety, a robi to, by uwodzić mężczyzn, których zabiera w nieznane miejsce, prawdopodobnie w celu konsumpcji. Amemasu w tej postaci można odróżnić po zimnej i wilgotnej skórze, jedynym znaku wskazującym, czym naprawdę są.
Yokai te są szczególnie popularne na terenie Hokkaido, głównie wśród miejscowej rdzennej mniejszości , ludu Ajnów. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
4/1000- Amefuri kozo
Amefuri kozo ukazuje się pod postacią chłopca ubranego w kimono oraz noszącego drewniane chodaki. Na głowie nosi on słomkowy kapelusz lub ewentualnie parasol.
Yokai ten jest związany z wywoływaniem opadów deszczu w miejscach, w których się pojawia. W starożytnych Chinach był uważany za posłańca boga deszczu, który w Japonii znany jest jako Ushi.
Amefuri kozo jest typem yokai, który nie podejmuje zbyt bliskich interakcji z ludźmi. Jednak od czasu lubi zrobić małego psikusa kradnąc parasolkę, którą następnie używa jako nakrycie głowy, na ofiarę zaś zsyła deszcz.
Yokai te stały się szczególnie sławne w okresie edo dzięki występom w popularnych publikacjach znanych jako Kibyoshi, którymi handlowali uliczni sprzedawcy. Były to komiksy przedstawiające życie w mieście, z reguły mające satyryczny wydźwięk.
Kiedy pada, a za oknem wciąż można ujrzeć świecące słońce, może to być znak, że gdzieś odbywa się kitsune no yomeiri- lisie wesele. Według wierzeń bowiem kitsune (lisie yokai- kiedyś skrobnę notkę też i na ich temat)organizują swoje śluby w czasie opadów deszczu. Przed początkiem ceremonii wznoszą one o to modlitwę do amefuri kozo. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
3/1000- Amazake baba
Amazake baba na pierwszy rzut oka jest nie do odróżnienia od zwykłej staruszki, jednak pod tym niegroźnym wyglądem kryje się groźny yokai.
Baba pojawia się w zimowe noce, by wędrować od drzwi do drzwi. Po zapukaniu z jej ust z reguły pada pytanie: "Czy macie może amazake?" (jest to bardzo łagodna wersja sake). Jeśli mieszkaniec domu odpowie na pytanie, bardzo szybko rozłoży go choroba. By odstraszyć yokai, zalecane jest zawieszenie nad drzwiami gałązki cedru. 
W japońskiej prefekturze Yamanashi znana jest trochę inna wersja tego yokai nazywanego w tym rejonie amazake banba. Banba podróżuje od domu do domu próbując sprzedać amazake lub sake. Konsekwencje odpowiedzi są w jej przypadku takie same jak powyżej. Jednak sposób odstraszenia znacząco się różni. W tym wypadku pomaga zawieszona na drzwiach tabliczka ze słowami: "Nie lubimy sake ani amazake". To wystarczy, by yokai pozostawił dom w spokoju. 
Historie o amazake babie mają swój początek w czasach, gdy Japonię nawiedziła epidemia ospy. Szczególnie w większych skupiskach miejskich dochodziło do roznoszenia się plotek o starszych kobietach wędrujących nocą i sprzedających sake. Przy okazji miały one roznosić chorobę. Strach przed ospą przyczynił się do niezwykłej popularności historii o babie. 
Obecnie po wyeliminowaniu zagrożenia zmieniła się również choroba, którą ma sprowadzać na mieszkańców amazake baba. Yokai złagodniał i zamiast ospy przynosi do odwiedzanego domu zwykłe przeziębienie. Amazake baba posiada własne pomniki umiejscowione w większych miastach japońskich. Miejscowi przynoszą pod nie ofiary, by przebłagać zdrowie dla swoich bliskich. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
2/1000- Amanozako
Amanazako to bogini o ludzkiej fizjonomii, jednak od przeciętnego człowieka odróżnia ją szpecąca twarz, w tym długi, zakrzywiony nos, zwisające uszy czy też "wampirze" uzębienie.
Amanozako jest córką potężnego boga burz, Susanoo. Jej narodziny były dość niezwykłe, według mitu bóg Susanoo pozwolił swoim złym uczuciom gromadzić się w swoim wnętrzu. Nie mogąc znaleźć ujścia uformowały się one w kulę, którą ten w końcu zwymiotował. Z tej kuli miała narodzić się bogini.
Materiał, z którego powstała Amanozako, ma duży wpływ na jej charakter. Jest niezwykle antypatyczna, a także przepełniona złymi intencjami jak podobne jej demony takie jak amanojaku. Podobnie też jak one lubi wyciągać z ludzi najgorsze cechy, robi to często przez opętanie ich serc sprawiając, że stają się dumni i wyniośli.
Amanozako jest bogiem wybrednym i niezwykle wymagającym. Kiedy coś dzieje się nie po jej myśli, wpada w potworny szał, a jej siła sprawia, że w tym momencie jest nie do powstrzymania. Jej zęby mogą przegryźć nawet najtwardsze ostrza mieczy.
Amanozako posiada własnego syna, którego miała spłodzić samodzielnie. Dziecko nazwane Amanosaku odziedziczyło najgorsze cechy swojej matki stając się najbardziej znienawidzonym bogiem wśród całego panteonu. Za "zasługi" otrzymał on tytuł władcy wszystkich złych kami. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook