@ratty no ja bez szpitala bym nie żyła powiem krótko. Wysłali mnie tam musowo, zgłosiłam się do psychiatry po nowe leki, bo te nie działają w moim rozumieniu. Lekarz zobaczyła od razu że coś nie halo i wezwanie karetki. Planowałam ucieczkę, tak się przed tym broniłam, ale byłam pilnowana. Teraz wiem, że gdyby nie szpital, wróciłabym na tory.

Dlatego mam w tej sytuacji żal, przeogromny że lekarze do których się zgłaszał z rosnącym jak kula śnieżna problemem, nie pocisneli go do szpitala, czy tego chce czy nie. To ich pierdolony obowiązek. No ale mnie ma już to znaczenia.

U mnie okej, miło że pytasz. Walczę nadal, bo leki nie załatwiają wszystkiego, ale mam w końcu przestrzeń do pracy. A to już wiele.

Trzymaj się tam proszę i pamiętaj, nie ma w tym Twojej winy. Pewnie gdyby nie Ty, Twój przyjaciel miałby jeszcze krótsze życie.

@bojowonastawionaowca Nie wiem, jakie komentarze @hejno usunęliście, ciężko wyciągnąć sens z tego, co zostało i nie wiem, czy moja opinia jest na hejto dozwolona, czy też mam się zamknąć. Ale czytam te opinie o tym, że czemu kogoś tam nie zamknęli itp., i chciałam powiedzieć, że pomaganie komuś wbrew jego woli, np. przez przymusowe zamknięcie w szpitalu i faszerowanie psychotropami na chybił-trafił (bo tak de facto wygląda tam jedyne "leczenie"), też jest złe i może człowieka nawet nie tylko zabić, przyspieszając decyzję o samobójstwie, ale też może go po prostu zniszczyć i zrobić z niego bezmózgie warzywo, którym nigdy nie chciał być. Ludzie, którzy nigdy nie widzieli szpitala psychiatrycznego od środka, nie wiedzą, w jaki sposób traktuje się tam człowieka, moim zdaniem nie mają absolutnie żadnego prawa sugerować, że to może komuś w czymkolwiek pomóc. Póki ktoś nie jest rzeczywistym zagrożeniem dla innych, ma prawo być dziwakiem, wariatem, a nawet samobójcą, jeśli taka jest jego decyzja. Prawo do wolności to najważniejsze prawo człowieka, które obejmuje wolność decydowania o tym, czy się żyje, czy nie.

@hejno Współczuć należy wszystkim, niby dlaczego tylko samobójcy, a osobom, które zostawia, które go kochały, już nie? Nie szukasz tu trochę problemu na siłę? Nie dokładasz przypadkiem komuś cierpienia? Zastanów się nad tym, pomyśl, co byś zrobił, gdyby ktoś bardzo Ci bliski umarł, chociaż próbowałeś mu pomóc na wszelkie sposoby. Nie ma obiektywnych metod pomiaru cierpienia ani przetestowania, ile ktoś jeszcze wytrzyma. Tym sposobem dla jednej osoby powodem do samobójstwa może być bankructwo albo rozpad związku, inna osoba może w takiej samej sytuacji "tylko" zaliczyć kilkuletnią ciężką depresję. Kto cierpi wtedy bardziej? Kto dłużej? Samobójca, który znika z tego świata czy ta druga osoba, która "dała radę"? I komu to oceniać czy osądzać? Czy nie łatwiej jest próbować się pochylić nad każdym cierpieniem chociaż trochę? Nigdy nie znasz pełnej historii i wszystkich faktów, a co dopiero uczuć. Wszyscy cierpimy, wszyscy zasługujemy na współczucie.

Btw, bezpieczeństwo to też kwestia tego, czy czujesz się bezpieczny. Jeśli losowa wrażliwa zapłakana Polka lamentuje, że boi się wojny, to nie, ona nie czuje się bezpieczna w Polsce. I tak, ona też ma prawo do tego, żeby jej współczuć, i nie trzeba jej za każdym razem pięćdziesiąt razy przy tym pisać, że co ona tam płacze, jak inni mają gorzej. Zawsze ktoś gdzieś ma, miał albo będzie mieć gorzej niż ktoś inny, to niczego nie zmienia. Więcej wyrozumiałości. Proszę.

@hejno ten mój przyjaciel był właśnie Ukraińcem, studiował w Polsce i został tu, odkąd wybuchła wojna nie mógł pojechać do rodzinnego domu, bo od razu zgarnęliby go do wojska. Też mógłbyś powiedzieć, że chuj tam jego depresja, bo siedział w bezpiecznej Polsce, a inni w tym czasie przecież giną na froncie. Każdy przeżywa swoje stresy we własny sposób, i nikomu to oceniać. Jemu też było trudno między innymi z sytuacją w jego kraju, jego ojciec został wcielony do wojska i ponad tydzień musiał się teraz starać o zgodę na wyjazd z kraju na pogrzeb własnego syna. Powiedział dziś, że wojna zabija nie tylko na froncie, ale i tutaj, przez rozłączanie ludzi z ich rodzinami.

To prawda, że kobietom łatwiej przychodzi mówienie o emocjach i wylewanie stresu, przez co otrzymują być może więcej współczucia od ludzi dookoła. Uważam że to strasznie uciskające wobec mężczyzn, że społecznie odbiera im się prawo do przeżywania emocji w taki sam sposób. Sama mam syna i córki i staram się uczyć ich tak samo, że mają prawo wyrażać to, co czują, płakać jeśli potrzebują, zwracać się po pomoc, a nie że „chłop ma być twardy”.

@ratty

To prawda, że kobietom łatwiej przychodzi mówienie o emocjach i wylewanie stresu, przez co otrzymują być może więcej współczucia od ludzi dookoła.

Dziękuję że to zauważyłaś, to jest coś co mnie "boli" w Twoich wpisach.

Uważam że to strasznie uciskające wobec mężczyzn, że społecznie odbiera im się prawo do przeżywania emocji w taki sam sposób.

Problem w tym że mężczyźni nie wyrażają/przeżywają emocji w ten sam sposób. Dla mnie osobiście uciskające jest to że chciałabyś żeby przeżywali w ten sam sposób.

Mężczyźni wyrażają emocje bardzo często, tylko męskie sposoby wyrażania emocji są przez społeczeństwo bardzo często nieakceptowane.

@hejno dostałam kilka komentarzy od osób, które mają takie myśli i mój wpis pomógł im spojrzeć na to od strony osoby, która zostaje na tym świecie. I że to może być jakaś kotwica która ich będzie trzymać. Ale wiadomo, że każdy jest inny.

ja sobie nie uzurpuję żadnego prawa do cierpienia jako jedyna i zbierania całego istniejącego współczucia. Oczywiste jest, że najbardziej cierpiał człowiek, który musiał się posunąć do tak drastycznego rozwiązania, żeby przerwać swój ból, że nie widział dla siebie innego wyjścia. Wspierałam go jak tylko mogłam, spędziłam kilka ostatnich miesięcy martwiąc się o niego, pisząc do niego wieczorami, wisząc z nim na telefonie gdy miał trudny czas. Zachęcałam do szukania profesjonalnej pomocy, po którą za moimi namowami sam się zgłosił. Więc to nie jest wcale tak, jak piszesz, że dla osoby, która podzieli się takimi myślami oferuje się tylko karetkę i psychiatryk. Ale tak szczerze mówiąc, żałuję, że nie wezwałam policji wcześniej, żeby go jednak do tego psychiatryka zabrali. Proponowałam mu to i nie chciał, więc z szacunku do jego wolnej woli tego nie zrobiłam, ale myślę czasem, że może to byłoby rozwiązanie, które sprawiłoby że nadal by żył. Z drugiej strony mam poczucie, że naprawdę już tego nie chciał i nie widział sensu. Z trzeciej strony nie wiem, na ile decyzję osoby w głębokiej depresji można traktować jako przejaw wolnej woli, a nie tylko zaburzone chorobą postrzeganie sytuacji.

wiem, że to on najbardziej w tym wszystkim cierpiał, nie potrafię sobie nawet wyobrazić wymiaru tego bólu. Teraz przynajmniej już go nie czuje. Nie zmienia to faktu, że pozostawił po sobie wiele bliskich osób, które też cierpią (choć na pewno nie tak, jak on) po jego odejściu - zwłaszcza jego rodzice. Mi też jest trudno i „uzewnętrznianie się” tu pomaga mi radzić sobie z emocjami, podobnie jak innym użytkownikom przy różnych ich żalpostach.

zastanawiam się, jakie konkretnie masz do mnie zarzuty? Czy sam mierzysz się z trudnymi myślami i wpisy takie jak mój pogarszają Twoje samopoczucie albo jakoś Cię triggerują?

@ratty

Czy sam mierzysz się z trudnymi myślami i wpisy takie jak mój pogarszają Twoje samopoczucie albo jakoś Cię triggerują?

Nie na szczęście mnie to teraz nie dotyczy. Chyba od wybuchu wojny na Ukrainie jestem wyczulony na podwójne standardy współczucia.

Mój główny zarzut do Ciebie jest taki że piszesz publicznie takie żalposty. Wiesz Ty nie robisz nic strasznego.

Sytuacja w której wszyscy współczują tylko Tobie, nie zwracając uwagi na człowieka który się zabił jest przygnębiająca. Załamuje ręce, tracę wiarę w ludzkość.

@ratty

jakoś Cię triggerują

Trigeruje mnie niesprawiedliwość. Niby mamy tak równość, ale nikt jakoś nie współczuję Ukraińcom, którzy są tam traktowani jak żywy towar, "siła żywa". Umierają na froncie, ukrywają się przed hyclami, są zakładnikami w swoim kraju kiedy ich rówieśniczki, koleżanki z klasy mogą wyjechać, pewnie już wyjechały, zbierają pomoc, współczucie, podróżują, bawią się, wychodzą za mąż.