Zdjęcie w tle
Vega_31

Vega_31

Twórca
  • 23wpisy
  • 14komentarzy
Delta Force B Squadron, rok 1979.
Jerry Boykin, który później uczestniczył w polowaniu na Pablo Escobara i pełnił funkcję podsekretarza obrony, stoi u góry po prawej. Eric Haney, który później wyprodukował popularny program telewizyjny CBS The Unit, jest w trzecim rzędzie od dółu, czwarty od lewej.
#ciekawostkihistoryczne #wojna #ciekawostki #wojsko #armia #usa
cb67fcef-dec3-42d4-aa79-6df5c9dcb419

Zaloguj się aby komentować

Zostań Patronem Hejto i odblokuj dodatkowe korzyści tylko dla Patronów

  • Włączona możliwość zarabiania na swoich treściach
  • Całkowity brak reklam na każdym urządzeniu
  • Oznaczenie w postaci rogala , który świadczy o Twoim wsparciu
  • Wcześniejszy dostęp, do wybranych funkcji na Hejto
Zostań Patronem
Katastrofa Bombowca Northrop B-2 Spirit
23 lutego 2008 samolot B-2 (Spirit of Kansas) rozbił się krótko po starcie z bazy lotniczej na wyspie Guam. Był to ostatni lot przed powrotem 3 bombowców tego typu do bazy w Missouri po 4 miesięcznym pobycie na Guam. Uczestniczyły w misji polegającej na obecności (na zmianę z bombowcami B-52, które przybyły do bazy, aby je zastąpić) tych maszyn na Oceanie Spokojnym. Obydwaj piloci katapultowali się i przeżyli katastrofę - jeden po badaniach lekarskich opuścił szpital, natomiast drugi pozostał pod stałą obserwacją lekarzy. Był to pierwszy wypadek lotniczy z udziałem tego samolotu.
Przyczyną katastrofy było błędne działanie komputerów pokładowych maszyny spowodowane zawilgoceniem czujników zewnętrznych (komputery poderwały maszynę do lotu nim nabrała ona odpowiedniej szybkości, wystarczającej do utrzymania się w powietrzu)
vid z katastrofy: https://www.youtube.com/watch?v=8ZB-iziY2Bw
opis na wiki (ENG): https://en.wikipedia.org/wiki/2008_Andersen_Air_Force_Base_B-2_accident
4a1eb1ff-6fb0-45bb-ae0b-63e6cdfbd7bd
6221380a-0e92-47af-92c1-bfc3ab0db7bd
5f7a46e6-2866-44d3-b362-eb31ce23e90d
2 Grudnia 2022 roku Northrop Grumman we współpracy z Siłami Powietrznymi USA, zaprezentuje nowy bombowiec B-21 Raider, pierwszy na świecie samolot szóstej generacji. Będzie przewyższał bombowiec B-2 Spirit aż o dwie generacje.
B-21 Raider będzie w stanie przeniknąć przez najtwardsze systemy obronne i przeprowadzić precyzyjne uderzenia w dowolnym miejscu na świecie. B-21 to przyszłość odstraszania.
<br />
https://twitter.com/i/status/1583096331853533184
https://www.northropgrumman.com/what-we-do/air/b-21-raider/
https://www.af.mil/About-Us/Fact-Sheets/Display/Article/2682973/b-21-raider/
612a8571-c836-4e60-b469-3217041e5a3a
warzone

Zapowiedź wygląda jak reklama jakiejś premiery samochodu czy filmu. Takiego, którego nikt nie kupi, aczkolwiek wrażenie pewnie zrobi na widowni

Vega_31

@dupinka5000 Na przykładzie myśliwców:

Myśliwce pierwszej generacji (1944–1953)

Pierwszą generację reprezentują maszyny pionierskie w zakresie użycia silnika turboodrzutowego jako jednostki napędowej, zapewniającej znaczne zwiększenie prędkości w porównaniu do napędu śmigłowego, którego sprawność spadała wraz ze zbliżaniem się do prędkości dźwięku. Wiele pierwszych myśliwców odrzutowych przypominało pod wieloma względami samoloty o napędzie śmigłowym, będąc konstrukcjami o prostych skrzydłach, uzbrojonych w działka i nieposiadających radaru, który był ówcześnie używany tylko na pokładach myśliwców nocnych.


Myśliwce drugiej generacji (1953–1960)

Druga generacja to samoloty, w których użyto wielu ówcześnie najnowocześniejszych technologii, a najważniejszą z nich było zastosowanie kierowanych pocisków rakietowych powietrze-powietrze takich jak AIM-9 Sidewinder i AIM-7 Sparrow, co w połączeniu z radarem stanowiącym już standardowe wyposażenie wydłużyło dystans prowadzenia walk powietrznych nawet poza zasięg wzroku. Konstruktorzy eksperymentowali z różnymi kształtami skrzydeł od skośnych, w kształcie delty, czy ze zmienną geometrią, oraz konstrukcją kadłubów zgodnie z regułą pól.


Myśliwce trzeciej generacji (1960–1970)

W trzeciej generacji myśliwców skupiono się na dopracowaniu i udoskonaleniu rozwiązań technicznych wprowadzonych w poprzednich generacjach. Kluczową ideą dla ich rozwoju stała się koncepcja zmiennej geometrii skrzydeł. Samoloty pierwszej generacji jak MiG-17 dysponowały profilem poddźwiękowym, który generował dużą siłę nośną, ale utrudniał (ze względu na duże opory) przekroczenie prędkości dźwięku. Samoloty drugiej generacji posiadały smukły profil naddźwiękowy, który umożliwiał osiąganie większych prędkości, ale ograniczał zwrotność w walce manewrowej i spowodował wzrost prędkości startu i lądowania.


Myśliwce czwartej generacji (1970–1990)

Ze względu na ciągły wzrost kosztów nowoczesnych myśliwców oraz sukcesu samolotu F-4 Phantom II bardzo popularna stała się idea myśliwca wielozadaniowego i nawet maszyny początkowo projektowane do określonych zadań zaczęto przystosowywać do wykonywania różnych rodzajów misji. Niektóre myśliwce, takie jak MiG-23 czy Panavia Tornado budowano w specjalizowanych wersjach przeznaczonych do pełnienia określonych zadań, natomiast inne, takie jak F/A-18 Hornet czy Dassault Mirage 2000 stały się samolotami prawdziwie wielozadaniowymi. Maszyny takie wyposażano w uniwersalną awionikę, która mogła być przełączana w tryb ataku na cele powietrzne lub naziemne. Koszty opracowania nowych maszyn wciąż rosły, popychając projektantów, ze względów ekonomicznych, do budowy uniwersalnych samolotów wielozadaniowych. W odróżnieniu od myśliwców przechwytujących poprzednich generacji, większość nowoczesnych myśliwców przewagi powietrznej posiada zdolności do manewrowej walki powietrznej. Zastosowanie systemów cyfrowego sterowania fly by wire i zamierzonej niestabilności (niestabilność ta jest kompensowana przez komputery pokładowe, jednocześnie znacząco wpływając na dużą zwrotność maszyny), jest powszechną praktyką w projektowaniu nowoczesnych maszyn.


Generacja 4,5 (od 1990)

Połówkowe oznaczenie generacji współczesnych myśliwców powstało w celu zaakcentowania zastoju w technologiach aerodynamicznych, w przeciwieństwie do postępu w tej dziedzinie przy budowie myśliwców 3. generacji, a jednocześnie zaznaczenia znaczącego skoku technologicznego w konstruowaniu systemów elektronicznych opartych na zaawansowanej technice mikroprocesorowej. Mimo nieznacznych zmian aerodynamicznych wpływających na zmniejszenie sygnatury radarowej, użycie superkomputerów czyni maszyny tej generacji mniej wykrywalnymi przez systemy radiolokacyjne.


Piąta generacja myśliwców

Konstrukcja myśliwców najnowszej generacji łączy w sobie wielozadaniowość, cechę, na którą położono największy nacisk w poprzedniej generacji, w połączeniu z najnowszymi zdobyczami techniki, jak ciąg wektorowany, materiały kompozytowe, zdolność do lotów z prędkościami naddźwiękowymi bez użycia dopalaczy, nazywaną supercruise, oraz zmniejszenie wykrywalności przez radary dzięki technologii stealth, przede wszystkim zaś stopniem zaawansowania awioniki i sensorów samolotu. Obecne prace rozwojowe nad maszynami piątej generacji skupiają się właśnie nad zmniejszeniem sygnatury radarowej przez dopracowanie technologii stealth, zwiększenie zasięgu przy korzystaniu z prędkości supercruise oraz poprawieniu zdolności manewrowych.


Szósta generacja myśliwców

Mianem szóstej generacji określa się przyszłe myśliwce, które będą bardziej zaawansowane niż myśliwce piątej generacji.

Zaloguj się aby komentować

Northrop F-20 Tigershark (początkowo F-5G) to lekki myśliwiec, zaprojektowany i zbudowany przez Northrop. Jego rozwój rozpoczął się w 1975 roku jako dalszy rozwój Northrop's F-5E Tiger II, wyposażony w nowy silnik, który znacznie poprawił ogólną wydajność, i nowoczesny zestaw awioniki, w tym potężny i elastyczny radar. W porównaniu z F-5E, F-20 był znacznie szybszy, zyskał zdolność do walki powietrznej poza zasięgiem wzroku i miał pełny zestaw trybów walki powietrznej z ziemią, zdolny do wykorzystania większości amerykańskich broni. Dzięki tym ulepszonym możliwościom F-20 stał się konkurencyjny w stosunku do współczesnych myśliwców, takich jak General Dynamics F-16 Fighting Falcon, ale był znacznie tańszy w zakupie i eksploatacji.
Duża część prac nad F-20 była prowadzona w ramach projektu Departamentu Obrony USA (DoD) o nazwie "FX". FX dążył do opracowania myśliwców, które byłyby zdolne do walki z najnowszymi samolotami radzieckimi, ale z wyłączeniem wrażliwych technologii frontowych wykorzystywanych przez własne samoloty United States Air Force. FX był produktem polityki eksportu wojskowego prowadzonej przez administrację Cartera, której celem było dostarczenie obcym krajom wysokiej jakości sprzętu bez ryzyka, że amerykańskie technologie frontowe dostaną się w ręce sowieckie. Northrop wiązał z F-20 duże nadzieje na rynku międzynarodowym, ale zmiany polityki po wyborze Ronalda Reagana sprawiły, że F-20 musiał konkurować o sprzedaż z samolotami takimi jak F-16, najnowszą konstrukcją myśliwca USAF. Program rozwojowy został zarzucony w 1986 roku po zbudowaniu trzech prototypów i częściowym ukończeniu czwartego.
58806933-1414-4aa6-b46c-a45c5a8726a0

Zaloguj się aby komentować

Punkt informacyjny wewnątrz terminalu TWA na lotnisku JFK, NY, ok. 1962 r.
TWA Flight Center zostało zaprojektowane dla Trans World Airlines przez Eero Saarinen and Associates.
Prawdopodopnie stał się inspiracją dla kwatery głównej w filmie Man In Black. Większość krzeseł w siedzibie MIB to krzesła tulipanowe, które zostały zaprojektowane przez Eero Saarinena, tego samego człowieka, który zaprojektował TWA Flight Center.
f22bd6b8-f83b-4c55-ae44-540deaf71ef4

Zaloguj się aby komentować

bob-dylan

@Vega_31 Hmm a po co miałby kopać te tunele? Wiki sugeruje że zajmował podobną nisze co dzisiejsze słonie, czyli jadł liście . Podobnie jak słonie nie miał też naturalnych wrogów w swoim środowisku.

Zaloguj się aby komentować

2016 rok. Stacja sonaru na pokładzie strategicznego podwodnego okrętu atomowego Le Vigilant (S-618), klasy Triomphant, będącego w służbie francuskiej marynarki wojennej.
Zdjęcie zrobione przez korespondenta AFP Valérie Leroux i podpisane jako "panel nawigacyjny".
Zastanawiające jest to że Francuzi pozwolili na opublikowanie zdjęcia paneli stacji sonaru, zazwyczaj jest to jedno z najbardziej strzeżonych i najtrudniej dostępnych miejsc dla dziennikarzy nie mówiąc już o robieniu i publikowaniu zdjęcia.
Prawdopodobnie błąd oficera prasowego.
e54c8b12-cfa8-46aa-bf19-c78142bd291a
Personel wewnątrz centrum przetwarzania danych dla COBRA DANE, systemu radarowego z fazową matrycą gromadzącego dane wywiadowcze, skonstruowanego specjalnie do monitorowania testów sowieckich pocisków balistycznych na Syberyjskim Półwyspie Kamczatka
Baza Sił Powietrznych Eareckson AFS na wyspie Shemya, Alaska. Czerwiec 1977 r.
017bd3b1-55a3-40a5-bc89-045bd54fd11c
Deszczyk

"zagrajmy w grę" #pdk

Zaloguj się aby komentować

17 kwietnia 1975 roku tłum dziennikarzy obecnych w ogromnym hangarze RAF był świadkiem niesamowitego widoku – latającego spodka. Za naciśnięciem przełącznika 30-metrowy spodek uniósł się na co najmniej 30 stóp w powietrze. Ale nie było to bliskie spotkanie trzeciego stopnia, było to uruchomienie Skyship, genialnego statku zaprojektowanego przez urodzonego w Hebburn Johna Westa i zbudowanego przez jego zespół inżynierów. Był to w zasadzie statek powietrzny w kształcie spodka, wypełniony niepalnym helem. Po udanym locie próbnym i testach, następnym krokiem miało być zbudowanie jednego o średnicy około 200 stóp i o ładowności od 6 do 10 ton Chociaż demonstracja ta wzbudziła ogromne zainteresowanie na całym świecie, zwłaszcza w USA, gdzie studiowało ją wojsko, projekt nigdy nie nabrał rozpędu.
359b37d8-4de0-48c0-82b3-d196ab8b54c1
Vega_31

@aberotryfnofobia Tak, można tak powiedzieć.

Projekt miał zapewnić szybki i bezpieczny transport. Wersja docelowa miała mieć około 700 stóp średnicy i być napędzana 10 silnikami Rolls-Royce'a. Oczekiwano, że będzie latać z prędkością 100 węzłów na wysokości około 6 000 stóp.

Skyship w założeniu miał transportować różnorodne ładunki, takie jak kontenery, pojazdy, a także pasażerów. Pod względem militarnym Skyship miał za jednym razem przetransportować dwa bataliony piechoty liczące 1600 ludzi, 70 małych pojazdów, 14 dużych pojazdów i przyczep oraz około 100 ton zaopatrzenia.

Kubek

@Vega_31 ciekawe, w zyciu o tym nie slyszalem

Zaloguj się aby komentować

Szwedzki major Eric Bonde pali papierosa po tym, jak wpadł w zasadzkę i został dwukrotnie postrzelony, po udzieleniu mu pierwszej pomocy wrócił do walki. Kongo. 15 stycznia 1961 r.
Major Eric Bonde był częścią szwedzkiej misji ONZ w Kongo podczas kryzysu kongijskiego. Prawdopodobnie został postrzelony przez wojowników Baluba, którzy wtedy używali wielu starych karabinów/muszkietów ładowanych przez lufę.
049d916c-4acf-4b1e-8415-6cd8b43929a7
Plackowykasztaniak

Nie mam pojęcia jak to możliwe że gość trzyma się na nogach. (Przebity biceps i klatka piersiowa) Albo ma jakąś nadprodukcję płytek krwi albo koledzy kleili go kropelką.

znany_i_lubiany

@Plackowykasztaniak jeżeli postrzelił go jakiś bikinarz z samopału ładowanego od strony lufy to możliwe że to jakiś tam kartacz był, np. dostał w klatkę odłamkiem i w biceps, dziwne rzeczy się człowiek naczyta po necie. Swoją drogą obstawiam że jakiś tam doping był pewnie otrzymał.

galonim

@JaktologinniepoprawnyWTF to przecież Czarek Pazura

Zaloguj się aby komentować

Następna