Northrop F-20 Tigershark (początkowo F-5G) to lekki myśliwiec, zaprojektowany i zbudowany przez Northrop. Jego rozwój rozpoczął się w 1975 roku jako dalszy rozwój Northrop's F-5E Tiger II, wyposażony w nowy silnik, który znacznie poprawił ogólną wydajność, i nowoczesny zestaw awioniki, w tym potężny i elastyczny radar. W porównaniu z F-5E, F-20 był znacznie szybszy, zyskał zdolność do walki powietrznej poza zasięgiem wzroku i miał pełny zestaw trybów walki powietrznej z ziemią, zdolny do wykorzystania większości amerykańskich broni. Dzięki tym ulepszonym możliwościom F-20 stał się konkurencyjny w stosunku do współczesnych myśliwców, takich jak General Dynamics F-16 Fighting Falcon, ale był znacznie tańszy w zakupie i eksploatacji.
Duża część prac nad F-20 była prowadzona w ramach projektu Departamentu Obrony USA (DoD) o nazwie "FX". FX dążył do opracowania myśliwców, które byłyby zdolne do walki z najnowszymi samolotami radzieckimi, ale z wyłączeniem wrażliwych technologii frontowych wykorzystywanych przez własne samoloty United States Air Force. FX był produktem polityki eksportu wojskowego prowadzonej przez administrację Cartera, której celem było dostarczenie obcym krajom wysokiej jakości sprzętu bez ryzyka, że amerykańskie technologie frontowe dostaną się w ręce sowieckie. Northrop wiązał z F-20 duże nadzieje na rynku międzynarodowym, ale zmiany polityki po wyborze Ronalda Reagana sprawiły, że F-20 musiał konkurować o sprzedaż z samolotami takimi jak F-16, najnowszą konstrukcją myśliwca USAF. Program rozwojowy został zarzucony w 1986 roku po zbudowaniu trzech prototypów i częściowym ukończeniu czwartego.