AbenoKyerto

Encyklopedia mitologii japońskiej
131/1000- Hitobashira
Hitobashira to odniesienie do niezwykle okrutnej praktyki, która podobno miała mieć miejsce na terenie Japonii już od czasów starożytnych. Polegała ona na grzebaniu żywcem ludzkiej ofiary w fundamentach nowo powstającej budowli, zwykle zamku, ale nie tylko. Stosowanie tego zwyczaju miano odnotowywać jeszcze w XX wieku.
Złożenie ofiary miało pomóc w przebłaganiu miejscowych duchów natury na obszarze sąsiadującym z miejscem budowy. Szczególnie często praktykowano hitobashirę na terenach znanych z częstych powodzi. Oprócz ochrony przed siłami natury ofiara z człowieka miała zapewnić również bezpieczeństwo od katastrof wywołanych przez człowieka.
Poświęcone osoby określano filarami, były one bowiem uważane za łącznika pomiędzy ludźmi i bogami. Ze względu na ich niezwykłą rolę stawiano im małe kamienne pomniki, niektóre z nich istnieją do dziś.
Jednym z zamków, które wiąże się z powyższym rytuałem, jest Maruoka na terenie prefektury Fukui, jeden z najstarszych zamków w kraju. Według opowieści o jego powstaniu na początku budowy wciąż pojawiały się problemy konstrukcyjne związane z obiektem. Ściany budynku wciąż się zapadały, zaś próby naprawy nie dawały większego efektu. Zdecydowano, że najlepszym sposobem na poprawę sytuacji będzie poświęcenie jednego z mieszkańców pobliskiej wioski. Ten wątpliwy zaszczyt przypadł biednej, jednookiej kobiecie o imieniu Oshizu. W nagrodę za oddanie życia otrzymała ona obietnicę, że jej syn dostanie szansę na zostanie samurajem. Po zakończeniu rytuału zamek ukończono już bez żadnych problemów. Problemem za to okazała się być złożona obietnica, bowiem miejscowy władca, który przysiągł jej dotrzymać, niespodziewanie został przeniesiony do innej prowincji. Każdego kolejnego roku z powodu niezwykle obfitych opadów fosa okalająca zamek przepełniała się, co miejscowi uważali za zemstę Oshizu nazywając deszcz "łzami smutku Oshizu". W końcu na terenie zamku powstał mały pomnik dla zmarłej, który miał uspokoić jej gniew i zapobiec kolejnym kłopotom. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Łoże, które stało się niejako symbolem końca wojny domowej na terenie Anglii. Zostało ono stworzone na noc poślubną Henryka VII i Elżbiety York, małżeństwo to kończyło trzydziestoletni okres krwawych sporów pomiędzy rodami Yorków i Tudorów znany jako Wojna Dwóch Róż. Widoczna w tle wyrzeźbiona scena ukazywała królewską parę jako Adama i Ewę, co wiązało się z nadzieją poddanych na nadejście nowych, lepszych czasów dla kraju. Łoże powstało w roku 1486.
#necrobook #historiaanglii #wojnadwochroz

Rzeźba ukazuje oblicze Antiocha I, króla Kommageny, starożytnej krainy istniejącej przed wiekami na terenie dzisiejszej Syrii. Władca ten żył w I wieku p.n.e., a najbardziej znany jest ze stworzenia własnego sanktuarium na górze Nemrut. Antioch uznał to za najlepszy sposób na upamiętnienie własnej osoby. Prócz wizerunków władcy na górze znalazło się miejsce także dla bogów: Zeusa-Ormuzda, Herkulesa czy też Tyche. Całość miały "ochraniać" liczne posągi orłów i lwów. Aktualnie wszystkie rzeźby posiadają osobne ciała i głowy, uszkodzenia nastąpiły prawdopodobnie w wyniku trzęsienia ziemi.
#necrobook #kommagena #nemrut

Encyklopedia mitologii japońskiej
129-130/1000- Hinoshu/Hishaku
Hinoshu należy do grupy yokai oskarżanych w dawnej Japonii o wywoływanie poważnych problemów zdrowotnych. Jest opisywany jako mikrob o kształcie małego głazu, który zagnieżdża się w śledzionie zainfekowanej osoby.
Hinoshu zaczyna działać, gdy jego nosiciel znajduje się poza domem. Yokai zaczyna "toczyć się" po całym ciele, co powoduje silny ból w miejscach, które obija podczas swojej "podróży". Ofiara czuje, jakby spadła z wysokości na twarde podłoże. Objawy narastają, gdy dana osoba znajduje się w otoczeniu, w którym są umiejscowione duże ilości skał. Widok pobratymców ekscytuje bowiem hinoshu, który staje się nadpobudliwy.
Infekcję można zwalczyć za pomocą klasycznej akupunktury, jednak leczenie jest skomplikowane, należy więc znaleźć osobę, która miała już do czynienia z tym yokai.
Hishaku
Hishaku należy do tej samej grupy yokai co hinoshu. Wyglądem jest podobny do wilka, nie posiada kończyn, za to na jego ciele widnieje charakterystyczny pięciokąt.
Hishaku jest typem yokai, który preferuje kobiety. Osoby zarażone zaczynają odczuwać olbrzymią chęć na słodycze, ich twarze zaś przybierają żółtawy odcień. Podobno zaczynają też odczuwać pociąg do ciągłego nucenia. Problemem mogą stać się bardzo obfite miesiączki. Zarażone kobiety często odczuwają brak sił, a przez to problemy z wstaniem z łóżka i wykonywaniem codziennych obowiązków.
Podstawowe leczenie polega oczywiście na wykorzystaniu stosownej techniki akupunktury. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Rzeźba pochodząca z XII wieku, prezentuje ona wizerunek władcy Sycylii, Wilhelma II Dobrego, który trzyma w rękach miniaturową wersję katedry z Monreale ufundowanej przez niego w czasie swoich rządów. Rzeźba aktualnie jest ozdobą świętego przybytku.
#necrobook #rzezba

Pancerz ten w przeszłości należał do jednego z francuskich żołnierzy walczących pod Waterloo przeciwko Anglikom w roku 1815. Uszkodzenie wynika z faktu trafienia pechowego wojaka kulą armatnią. Według zachowanych informacji tym pechowcem był 23-letni Francois-Antoine Fauveau, który został wcielony do wojska na krótko przed tragiczną dla niego potyczką. Jako członek pułku karabinierów mężczyzna popołudniową porą 18 czerwca 1815 roku został rzucony do szarży na miejsce okupowane przez brytyjską piechotę. Do ostatniej chwili przed wycofaniem się artylerzyści angielscy ostrzeliwali z dział nacierające formacje i to właśnie w tym momencie jedna z wystrzelonych kul śmiertelnie zraniła Fauveau. Legenda rodziny Fauveau głosi, że na polu bitwy nie zginął tak naprawdę Francois-Antoine, lecz jego brat. Kiedy bowiem nadeszło powołanie, mężczyzna miał być w trakcie przygotowań do ślubu. W tej sytuacji ochotnikiem został podobno brat, który to miał pożegnać się z życiem pod Waterloo.
#necrobook #waterloo #kirys

Encyklopedia mitologii japońskiej
128/1000- Hinoenma
Hinoenma to niezwykle nikczemne yokai, które egzystują pod postacią młodej, urodziwej panny. Wykorzystują swoje piękno, by usidlać kolejnych mężczyzn, a następnie ich niszczyć.
To prawdziwe femme fatale wśród bytów nie z tego świata. Istoty te przemierzają miasta w poszukiwaniu swoich ofiar, którymi zwykle są młodzi mężczyźni. Ci, którzy pozwolą sobą zawładnąć, szybko doświadczają negatywnych skutków obcowania z hinoenmą. Ta żywi się ich męskością oraz energią życiową, co sprawia, że słabną i zaczynają ponosić kolejne porażki, a w konsekwencji tracić dotychczasowy dorobek życia. W końcu ofiara umiera, a yokai może powrócić do poszukiwań kolejnego celu.
Kobiety-yokai, które niosą ze sobą zgubę dla mężczyzn, były popularnym tematem opowieści już w starożytnych Chinach. Podobno na nich właśnie ciążyła odpowiedzialność za upadek trzech potężnych rodów: Xia, Shang i Zhou.
Samo słowo hinoenma pochodzi z terminologii buddyjskiej, stanowiło ostrzeżenie dla duchownych, by wystrzegać się urodziwych kobiet. Było to postrzegane jako droga, która odwracała ich myśli od ścieżki prowadzącej ku oświeceniu. Płeć piękną widziano jako wiodącą mężczyznę ku finansowej ruinie oraz stanowiącą barierę blokującą duchowy rozwój.
Słowo hinoenma można tutaj tłumaczyć jako "latający demon przeznaczenia". Termin ten odnosił się do istoty, która próbuje w taki lub inny sposób zakłócić duchowy wzrost danej osoby. W mitologii buddyjskiej kimś takim był chociażby król demonów nazywany Mara, który za pośrednictwem pięknych kobiet próbował zakłócić dążenie do oświecenia samego Buddy.
Alternatywny zapis hinoenmy oznacza też tyle co "ognisty Enma". Odniesienie do króla piekieł nie jest przypadkowe, stanowi ono ostrzeżenie dla mnichów, co może ich czekać, jeśli stracą oni głowę dla kobiety.
Z hinoenmą jest powiązany hinoe uma- rok ognistego konia. Według chińskiego kalendarza przypada on co 60 lat, ostatni raz miał miejsce w 1966 roku. Ludowa mądrość głosi, że kobiety urodzone w tym roku są w pewien sposób przeklęte i pragnąc tego lub nie sprowadzą one zgubę na swoich mężów. Jako źródło tego przesądu wskazuje się pewną legendę dziejącą się w XVII wieku. W 1666 roku na świat przyszła bohaterka opowieści, Yaoya Oschichi. W erze Tenny na terenie miejscowej świątyni Daienji wybuchł potężny pożar. Podczas obserwowania walki z ogniem Yaoya ujrzała jednego z mieszkańców świętego przybytku znanego jako Ikuta Shonosuke. Kobieta zakochała się od pierwszego wejrzenia. Rok po zdarzeniu pragnąc ponownie go zobaczyć Yaoya podjęła próbę podpalenia budowli. Została jednak złapana na gorącym uczynku, a następnie spalona na stosie. Od tej pory uważa się, że wszystkie kobiety urodzone w roku ognistego konia posiadają równie ognisty temperament, który przyniesie zgubę ich ewentualnym drugim połówkom. W 1966 roku w Japonii prawdopodobnie z powodu właśnie tego przesądu odnotowano aż 25 procent mniej urodzeń niż w roku poprzednim, a także w kolejnych latach. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Codex gigas znany jako największy średniowieczny manuskrypt na świecie o długości 92 centymetrów. Obiekt pochodzi z XIII wieku, został stworzony na terenie benedyktyńskiego klasztoru w Podlazicach(obecnie czeski Chrast). Aktualnie należy on do zbiorów Biblioteki Królewskiej w Sztokholmie.
#necrobook #manuskrypty #codex

Encyklopedia mitologii japońskiej
127/1000- Hinode
Hinode oznacza w Japonii wschód słońca, niezwykle ważny moment dnia, który sygnalizuje koniec panowania mrocznych sił i nadejście mocno wyczekiwanego świtu. Światło słoneczne wygania wszelkie złe byty z powrotem do ich kryjówek, w których ponownie będą oczekiwać nadejścia kolejnej nocy.
Tafla słoneczna dumnie prezentuje się na fladze Japonii, która z tą samą dumą dzierży tytuł "kraju wschodzącego słońca". Jak ważnym elementem japońskiej kultury jest słońce, ukazuje także choćby popularność amaterasu, najważniejszej bogini czczonej na terenie całej Japonii. Nie inaczej sprawa ma się z yokai, w bardzo wielu pozycjach ich dotyczących to właśnie hinode jest ostatnią sceną dzieła. Na ten przykład encyklopedia yokai Toriyamy Sekiena rozpoczyna się omagatoki, zmierzchem, a kończy właśnie hinode. W tym czasie wszystkie ukazane w książce byty przejmują władzę nad światem ludzi, nim ponownie zostaną przegnane przez pierwsze promienie słońca. Poniższa ilustracja prezentująca hinode pochodzi z powyższego dzieła.
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
126/1000- Hinnagami
Wyjątkowo zdesperowani i chciwi ludzie mogą dopomóc swojemu losowi poprzez przywołanie do tego świata hinnagami, potężnego bytu mogącego spełnić każde życzenie przywołującego.
Rytuał wezwania hinnagami to wyjątkowo żmudny proces, najpopularniejszy ze sposobów mówi, że należy przez trzy okrągłe lata każdej nocy zbierać ziemię z okolicznego cmentarza. Za każdym razem musi to być ziemia, która w ciągu dnia została zdeptana przez odwiedzających to miejsce ludzi. By wzmocnić zdolności bytu, należy zbierać ziemię z siedmiu różnych cmentarzy umiejscowionych w siedmiu różnych wioskach. Następnie ziemia musi zostać wymieszana z ludzką krwią, aż zacznie przypominać konsystencją glinę. Z tej podstawy należy uformować laleczkę, która będzie reprezentować ducha, przez którego zostanie nawiedzona. W ostatnim etapie lalkę umieszcza się przy ruchliwej drodze, by tam mogła zostać zadeptana przez tysiąc osób. W końcu można odzyskać obiekt, który powinien już funkcjonować jako hinnagami.
Na pierwszy rzut oka można sądzić, że jest to perfekcyjny układ dla przywołującego, otrzymuje on bowiem wszystko, czego tylko zapragnie. Rodziny takich osób bardzo szybko stają się nieprawdopodobnie bogate i wpływowe. Są jednak pewne niedogodności związane z powyższym yokai. Raz przywołany do tego świata staje się chorobliwie przywiązany do osoby, która go sprowadziła. Spełnianie kolejnych życzeń staje się głównym celem hinnagami, który żąda ciągle kolejnych rozkazów do wykonania. Po spełnieniu jednego życzenia natychmiast pyta o kolejne, obsesyjna strona tego bytu sprawia, że nigdy nie odstępuje swojego pana nawet o krok. Nawet śmierć nie zniszczy przywiązania, które łączy hinnagami oraz przywołującego. Byt podąży za jego duszą aż do piekła, by tam spędzić z nim całą wieczność.
Warto tutaj wspomnieć o alternatywnej formie przywołania istoty odpowiedniej dla wykwalifikowanych rzeźbiarzy. W tym wypadku należy zebrać wystarczającą ilość kamieni cmentarnych, by móc wykonac z nich tysiąc laleczek, każdą o długości dziewięciu centymetrów. Następnie wszystkie wrzuca się do olbrzymiego gara i gotuje na tyle długo, by w końcu któraś wypłynęła na powierzchnię. Oznacza to, że lalka ta wchłonęła dusze całej reszty, by stać się specjalną odmianą hinnagami nazywaną kochobbo. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
125/1000- Himamushi nyudo
Himamushi nyudo jest yokai żyjącym pod podłogą domostwa i wychodzącym z tej kryjówki wyłącznie w nocy. Podobno w pewnym stopniu przypomina buddyjskiego mnicha, ale ze swoją wydłużoną szyją, długimi pazurami, mocno owłosionym ciałem i długim językiem bliżej mu do dziwacznej kreatury.
Pokarmem istoty jest olej wykorzystywany w japońskich lampach. Himamushi jest utrapieniem dla osób, które pracują albo uczą się do bardzo późnych godzin nocnych. Wyskakuje ze swojej kryjówki wzbudzając strach swoim nagłym pojawieniem się. Dodatkowo utrudnia dalszą pracę lub naukę zdmuchując płomień lampy i pogrążając pokój w ciemnościach. Następnie zabiera się do konsumpcji oleju.
Opis yokai zawarty w książce Toriyamy Sekiena, "Konjaku hyakki shui", informuje, że himamushi nyudo rodzi się z dusz osób, które leniwie przeszły przez swoje życie marnując czas dany im na ziemi. W samej nazwie bytu można odszukać odniesienia do karaluchów, które w japońskim określa się między innymi słowami himushi i hitorimushi. W sposobie działania także można ujrzeć pewne podobieństwa. W okresie edo karaluchy lubiły spożywać olej z lamp, który w tamtym czasie pochodził z miejscowych ryb. Często żyły pod podłogą domostwa, a nocą wypełzały strasząc tych, którzy wciąż pozostawali na nogach zupełnie jak himamushi nyudo. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
124/1000- Hihi
Według dawnych legend małpa, która osiągnie wystarczająco zaawansowany wiek, może zmienić się w yokai zwanego hihi. W tej formie jest ona zdecydowanie większa, a na jej głowie wyrastają długie, czarne włosy. Otwór gębowy stworzenia także powiększa się podobnie jak i jego wargi.
Hihi potrafią poruszać się niezwykle szybko, co wykorzystują przy polowaniach, głównie na dziki. Nazwa stwora pochodzi od dźwięku, jaki wydaje, gdy się śmieje. Zdarza im się to szczególnie w chwilach, gdy spotkają człowieka, nie mogą się wtedy powstrzymać od głośnego "Hihihi". Podczas śmiechu ich nienaturalnie duże wargi odwijają się na zewnątrz całkowicie zakrywając oczy.
Mimo że gustują głównie w dzikiej zwierzynie, kiedy nadarzy się taka okazja, mogą zaatakować również zwykłych ludzi. Ucieczka jest możliwa tylko w jednym przypadku: ofiara musi rozśmieszyć stworzenie. Kiedy hihi podczas "hihi" oślepia się swoimi własnymi wargami, można w tym momencie ogłuszyć go czymś uderzając w środek jego czoła.
Jak głoszą niektóre opowieści, hihi są zdolne do artykułowania ludzkiej mowy, podobno potrafią również odczytywać czyjeś myśli i uczucia. Ich jasnoczerwona krew posiada niezwykłe właściwości, użyta jako barwnik nigdy nie wyblaknie, zaś po wypiciu jej można zyskać zdolność widzenia duchów oraz demonów.
Hihi pochodzi z folkloru dawnych Chin, skąd do Japonii trafił w średniowieczu. Obecnie słowo to oznacza pawiana, którego wygląd miał zdradzać podobieństwo do opisywanego yokai. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
123/1000- Hiderigami
Hiderigami jest humanoidalną istotą o mocno owłosionym ciele. Posiada tylko jedno oko, jedną rękę oraz jedną nogę, jednak nie przeszkadza jej to w poruszaniu się. Co więcej, podobno jest szybka niczym wiatr. Wszystkie stwory są wyłącznie płci żeńskiej.
Hiderigami bardzo rzadko zapuszcza się na terytoria zamieszkane przez ludzi, a większość swojego czasu spędza głęboko w górach. Kiedy jednak już się pojawi, jej obecność jest silnie zauważalna. Ciało istoty generuje bowiem tak potężne ciepło, że w miejscach jej pobytu ziemia całkowicie wysycha i znikają wszelkie chmury, a tym samym także opady deszczu. Są potężnym zagrożeniem, ale podobno można je zabić wrzucając do toalety.
Hiderigami pochodzą od bogini, która pojawia się w starożytnych zapiskach na temat jednego z legendarnych władców Chin, Żółtego Cesarza. Podczas bitwy z jednym z groźniejszych przeciwników przywołał on potężną boginię o imieniu Batsu, która miała pomóc w trwającej walce. Batsu posiadała w sobie olbrzymie pokłady energii cieplnej, która uwolniona z jej ciała szybko rozstrzygnęła bitwę na korzyść cesarza. Jak się okazało, Batsu zużyła na ten atak zbyt dużo posiadanej mocy, przez co nie potrafiła wrócić do nieba ani też powstrzymać emisji ciepła. Wody w jej pobliżu wysychały, a chmury nie tworzyły się. Jej obecność zaczynała być poważnym problemem dla władcy, nie mogąc jej zabić ani odesłać postanowił wygnać Batsu w góry i absolutnie zabronił powracać jej do cywilizacji. Nie ma pewności, czy Batsu z biegiem czasu sama uległa przemianie w hiderigami czy też dała im życie. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
122/1000- Heikegani
Heikegani to gatunek żyjącego na terenie Japonii kraba znanego z tego, że na swoim pancerzu posiada niezwykły wzór, który wygląda niczym odciśnięta twarz samuraja. Według tutejszych wierzeń jest to wynik olbrzymiej urazy jednego z dawnych japońskich klanów, który dawno temu spotkał niezwykle tragiczny koniec.
XII wiek przyniósł Japonii jeden z największych konfliktów w dziejach kraju, w tym czasie starły się bowiem dwa największe rody: Minamoto i Taira. Wojna domowa rozstrzygnęła się w 1185 roku podczas morskiej bitwy nad zatoką Dan no Ura. Początkowo przeważały siły rodu Taira, z czasem jednak to wróg zyskał znaczną przewagę. Na domiar złego jeden z generałów Tairy zdradził swoich ujawniając lokalizację również uczestniczącego w bitwie cesarza, sześcioletniego Antoku. Gdy stało się jasne, że bitwa jest przegrana, młody władca i jego ludzie rzucili się do wody, by umrzeć na własnych warunkach zamiast zostać schwytanym przez siły wroga. Wynik tego starcia miał wpływ na cały ród, który uległ kompletnej zagładzie.
Klęska jak i zdrada rodu odcisnęły piętno, które po śmierci miało wpływ na duchy poległych wojowników. Zagubione w morskiej toni zostały wchłonięte przez ciała miejscowych krabów, których skorupy zmutowały w kształt samurajskich twarzy od tej pory mających przypominać o urazie toczącej ród Taira po śmierci jego członków. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
121/1000- Hashika doji
Hashika doji to personifikacja odry, którą często prezentowano na drukach z nią związanych. Choroba była ukazywana jako wielki mężczyzna z czerwonymi śladami na całym ciele.
Japonia odnotowała trzynaście epidemii odry, które nawiedziły kraj w okresie edo. Na przestrzeni wieków powstało wiele ludowych środków, które miały pomóc przetrwać te niebezpieczne czasy. Budowano choćby kapliczki na cześć bogów choroby, a następnie przekazywano odpowiednie dary, by ci oszczędzili życia zarażonych. W domach nawiedzonych przez odrę wieszano także specjalne obrazy zwane hashika e, które miały działać niczym talizmany chroniące przed kolejnymi zarażeniami.
Stały się one popularne pod koniec okresu edo, wierzono, że są w stanie odgonić złe duchy roznoszące zarazę. Powstały ich spore ilości, rozprowadzano je na terenach dotkniętych epidemią. Hashika e były również źródłem informacji o postępowaniu pomocnym w uniknięciu zachorowania, dodawano między innymi listę rzeczy oraz czynności , które pomagały, ale i tych, których należało unikać. Niewskazany był seks, a także jedzenie skorupiaków, ryb, drobiu, tłustych pokarmów, kiszonych warzyw oraz picie alkoholu. Dobrym pomysłem za to było spożywanie fasoli azuki, melonu, lilii, kanpyo(marynowana tykwa używana często jako składnik sushi), miso, słodkiego ziemniaka, czarnej soi, jęczmienia i zenmai (rodzaj dzikich roślin jadalnych). Część hashika e zawierała również informacje o historii odry w Japonii oraz porady dotyczące postępowania z już zarażonymi osobami.
Obraz przedstawiający hashika doji był częstym dodatkiem w hashika e. Postacie otaczające olbrzyma reprezentowały branże, które dostawały w kość podczas epidemii. Osoby z beczułkami na głowach reprezentowały producentów alkoholu, te z beczkami kąpielowymi właścicieli łaźni. Prostytutki i osoby z łódkami zamiast głów reprezentowały usługi rozrywkowe. Wszystkie te postacie miały łączyć swoje siły w walce mającej na celu pokonanie giganta i uratowanie swoich biznesów. Rysunek miał też charakter satyryczny, ukazywał on bowiem lekarzy oraz handlarzy medykamentami, osoby czerpiące spore zyski podczas epidemii, jako postać broniącą kolosa przed rozsierdzonym tłumem. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
120/1000- Hashihime
Hashihime są demonicznymi bytami zamieszkującymi mosty, zwykle te bardzo wiekowe lub odznaczające się ponadprzeciętną długością. Najczęściej są przedstawiane ubrane w białe szaty, ich twarze są pokryte białą farbą, a dodatkowo noszą podstawkę dla świec, które także są częścią ich ubioru. Jest to typowy strój ceremonialny używany do rzucania klątw.
Hashihime są bardzo przywiązane do zamieszkiwanych przez siebie mostów. Nie znoszą też konkurencji, jeśli ktokolwiek odważy się pochwalić inny most stojąc na obiekcie zamieszkanym przez tą istotę, ma duże szanse na ściągnięcie na siebie jej gniewu.
Mimo ich dość ciężkiego charakteru są szanowane przez okolicznych mieszkańców, którzy budują kapliczki w pobliżu ich miejsc zamieszkania. Podczas wojen zwykle proszono je, by strzegły swoich domów przed zniszczeniem przez siły wroga. W czasach pokoju są uznawane za idealną pomoc przy zerwaniach i rozwodach. Z drugiej strony przestrzega się zakochanych, by nigdy nie przechodzili razem obok kapliczek poświęconych hashihime, tak samo sprawa ma się ze świeżo poślubionymi parami. Podczas wesel wskazanym jest, by para młoda, jeśli jest zmuszona przekroczyć rzekę, zamiast przejścia mostem zamieszkanym przez hashihime przepłynęła ją wcześniej przygotowaną łódką. To pozwoli uniknąć ewentualnego przekleństwa, które mogłaby nałożyć na nich mroczna istota.
Jedną z bardziej znanych opowieści o hashihime jest ta z "Tsurugi no Maki". Opowiada ona o pewnej kobiecie, która noc w noc odwiedzała świątynię w Kioto, by błagać tamtejszych bogów o wysłuchanie jej prośby. Chciała bowiem zostać potężnym demonem, by w tej formie zemścić się na byłym mężu, który zostawił ją dla innej. Dla tego celu była gotowa poświęcić swoje życie. Po siedmiu nocach gorących modlitw bogowie w końcu odpowiedzieli: jeśli zanurzy się w pobliskiej rzece Uji i pozostanie w tym miejscu przez kolejne 21 dni, stanie się demoniczną istotą. Kobieta posłuchała polecenia i przez określony przez bogów czas przebywała w rzece rozpalając w sobie olbrzymie pokłady nienawiści. Po 21 dniach zgodnie z obietnicą nastąpiła przemiana w niezwykle silną istotę, hashihime.
Tej samej nocy jej były mąż doświadczył koszmaru, który wzbudził w nim poczucie zagrożenia. Mężczyzna postanowił skontaktować się ze sławnym onmyoji, Abe no Seimei, który rozpoznał sen jako proroctwo zwiastujące śmierć nadchodzącą ze strony byłej małżonki, która kolejnej nocy przyjdzie zabić mężczyznę i jego nową żonę. Obiecał ich uratować, w tym celu odmówił odpowiednie modlitwy na terenie domostwa oraz wykonał dwa katashiro, magiczne lalki z papieru, które miały przedstawiać parę. Abe przygotował je, by to właśnie na nie przekierować mordercze zapędy hashihime. Tej nocy demon faktycznie się pojawił i zgodnie z planem zaatakował zastępcze figurki. Magia onmyoji zadziałała, a moc istoty odbiła się od celu ataku i obróciła się przeciwko niej. Kobieta-demon zrozumiała, że nie zdoła przeciwstawić się magii Abe no Seimei, odeszła więc grożąc na pożegnanie, że powróci w innym czasie. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
118-119/1000- Hikeshi baba/Hasamidachi
Hikeshi baba posiada postać starej, białowłosej kobiety, wyglądem nieco odbiegającej od zwykłej staruszki przez wzgląd na jej nienaturalnie bladą twarz. Wędruje po domach gasząc wszystkie napotkane przez siebie lampiony.
Hikeshi baba nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla kogokolwiek, ale swoimi działaniami może ułatwić wejście w progi domostwa bardziej niebezpiecznym istotom. Palące się lampiony zwykle pomagają w uczynieniu domu jasnym i zdecydowanie weselszym miejscem, mniej przyjazne ludziom yokai zaś preferują ciemne, ponure lokacje. Praca hikeshi baby stwarza więc im dogodne warunki do wkroczenia na teren danego domu i czynienia złych występków. 
*********
Hasamidachi to mały yokai, którego najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu jest ozdoba głowy w kształcie nożyczek.
Byt ten pojawił się już w najstarszych znanych zwojach dotyczących yokai, cieszył się popularnością także w kolejnych wydawanych dziełach, pomimo tego nikt nigdy nie pokusił się, by opracować jego opis. Dopiero w ostatnich latach obecne imię nadał mu badacz kultury japońskiej, Aramata Hiroshi.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
117/1000- Hari onago
Japońska wyspa Shikoku słynie z przerażającego yokai znanego jako hari onago. Przypomina on kobietę z bardzo długimi włosami, która przemierza tutejsze drogi w poszukiwaniu swoich ofiar, w tej kwestii zdecydowanie preferuje młodych mężczyzn. Dopiero po zbliżeniu się do niej można dostrzec, że końcówki jej włosów są wyposażone w małe haki.
Hari onago zwykle wybiera na swój cel osoby wędrujące samotnie. Gdy już wytypuje ofiarę, delikatnie uśmiecha się do niej oczekując, że ta odwzajemni się tym samym. Gdy tak się stanie, atakuje za pomocą swoich włosów, które dzięki małym hakom wchodzą głęboko w ciało ofiary. Uwolnić się jest niezwykle trudno, byt ten bowiem przerasta siłą każdego zwykłego człowieka. Kiedy już unieruchomi cel, rozrywa go na kawałki, a następnie pożera tak przygotowany dla siebie posiłek.
Jeśli jakimś cudem mężczyzna zdoła uciec istocie i dobiec do swojego domu, ma on szansę na przeżycie. Dobrze zabezpieczone domostwo może stać się dla niego schronieniem do świtu, kiedy to hari onago zniknie. Jedynym świadectwem wydarzeń nocy pozostaną wyłącznie głębokie wyżłobienia na framudze drzwi, które pozostawiła istota próbująca dostać się do wnętrza domu. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Relief odnaleziony na terenie ruin starożytnego miasta Persepolis będącego częścią Imperium Achemenidów, które do 330 roku p.n.e. panowało nad terenami dzisiejszego Iranu. Obiekt przedstawia żołnierzy trzymających się za ręce, niektórzy z nich mają w ręku kwiat, którym jest prawdopodobnie lotos, symbol odnoszący się do Anahity, staroirańskiej bogini płodności oraz władczyni wód.
#necrobook #persepolis #achemenidzi

Encyklopedia mitologii japońskiej
116/1000- Haradashi
Haradashi jest bytem, który potrafi przybierać najróżniejsze formy, jednym razem może to być bezgłowy tułów, a innym kobieta o długich włosach i dość idiotycznie wyglądającej twarzy. Wszystkie jego wersje łączy jedna wspólna cecha: zabawna twarz, którą istota posiada na swoim brzuchu.
Haradashi to niegroźny yokai, który za cel obrał sobie rozśmieszanie ludzi. Czyni to zwykle poprzez wygłupy związane z twarzą na brzuchu. Odwiedza domy osób samotnych, szczególnie upodobał sobie tych, którzy zapijają swoje smutki sake. Po zaproszeniu do wspólnego biesiadowania haradashi pokazuje swój popisowy taniec brzucha, by rozbawić swojego towarzysza. Gospodarze po pewnym czasie odkrywają, że ich smutki odeszły, a wizyta istoty wniosła trochę kolorów do ich życia.
Haradashi pomieszkuje w starych świątyniach, gdzie zdarza mu się zapraszać osoby zagubione i pragnące schronić się przed deszczem lub śniegiem. Gość może w tym wypadku liczyć na ciepły poczęstunek oraz trochę śmiechu. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook