Encyklopedia mitologii japońskiej
123/1000- Hiderigami
Hiderigami jest humanoidalną istotą o mocno owłosionym ciele. Posiada tylko jedno oko, jedną rękę oraz jedną nogę, jednak nie przeszkadza jej to w poruszaniu się. Co więcej, podobno jest szybka niczym wiatr. Wszystkie stwory są wyłącznie płci żeńskiej.
Hiderigami bardzo rzadko zapuszcza się na terytoria zamieszkane przez ludzi, a większość swojego czasu spędza głęboko w górach. Kiedy jednak już się pojawi, jej obecność jest silnie zauważalna. Ciało istoty generuje bowiem tak potężne ciepło, że w miejscach jej pobytu ziemia całkowicie wysycha i znikają wszelkie chmury, a tym samym także opady deszczu. Są potężnym zagrożeniem, ale podobno można je zabić wrzucając do toalety.
Hiderigami pochodzą od bogini, która pojawia się w starożytnych zapiskach na temat jednego z legendarnych władców Chin, Żółtego Cesarza. Podczas bitwy z jednym z groźniejszych przeciwników przywołał on potężną boginię o imieniu Batsu, która miała pomóc w trwającej walce. Batsu posiadała w sobie olbrzymie pokłady energii cieplnej, która uwolniona z jej ciała szybko rozstrzygnęła bitwę na korzyść cesarza. Jak się okazało, Batsu zużyła na ten atak zbyt dużo posiadanej mocy, przez co nie potrafiła wrócić do nieba ani też powstrzymać emisji ciepła. Wody w jej pobliżu wysychały, a chmury nie tworzyły się. Jej obecność zaczynała być poważnym problemem dla władcy, nie mogąc jej zabić ani odesłać postanowił wygnać Batsu w góry i absolutnie zabronił powracać jej do cywilizacji. Nie ma pewności, czy Batsu z biegiem czasu sama uległa przemianie w hiderigami czy też dała im życie. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
122/1000- Heikegani
Heikegani to gatunek żyjącego na terenie Japonii kraba znanego z tego, że na swoim pancerzu posiada niezwykły wzór, który wygląda niczym odciśnięta twarz samuraja. Według tutejszych wierzeń jest to wynik olbrzymiej urazy jednego z dawnych japońskich klanów, który dawno temu spotkał niezwykle tragiczny koniec.
XII wiek przyniósł Japonii jeden z największych konfliktów w dziejach kraju, w tym czasie starły się bowiem dwa największe rody: Minamoto i Taira. Wojna domowa rozstrzygnęła się w 1185 roku podczas morskiej bitwy nad zatoką Dan no Ura. Początkowo przeważały siły rodu Taira, z czasem jednak to wróg zyskał znaczną przewagę. Na domiar złego jeden z generałów Tairy zdradził swoich ujawniając lokalizację również uczestniczącego w bitwie cesarza, sześcioletniego Antoku. Gdy stało się jasne, że bitwa jest przegrana, młody władca i jego ludzie rzucili się do wody, by umrzeć na własnych warunkach zamiast zostać schwytanym przez siły wroga. Wynik tego starcia miał wpływ na cały ród, który uległ kompletnej zagładzie.
Klęska jak i zdrada rodu odcisnęły piętno, które po śmierci miało wpływ na duchy poległych wojowników. Zagubione w morskiej toni zostały wchłonięte przez ciała miejscowych krabów, których skorupy zmutowały w kształt samurajskich twarzy od tej pory mających przypominać o urazie toczącej ród Taira po śmierci jego członków. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
121/1000- Hashika doji
Hashika doji to personifikacja odry, którą często prezentowano na drukach z nią związanych. Choroba była ukazywana jako wielki mężczyzna z czerwonymi śladami na całym ciele.
Japonia odnotowała trzynaście epidemii odry, które nawiedziły kraj w okresie edo. Na przestrzeni wieków powstało wiele ludowych środków, które miały pomóc przetrwać te niebezpieczne czasy. Budowano choćby kapliczki na cześć bogów choroby, a następnie przekazywano odpowiednie dary, by ci oszczędzili życia zarażonych. W domach nawiedzonych przez odrę wieszano także specjalne obrazy zwane hashika e, które miały działać niczym talizmany chroniące przed kolejnymi zarażeniami.
Stały się one popularne pod koniec okresu edo, wierzono, że są w stanie odgonić złe duchy roznoszące zarazę. Powstały ich spore ilości, rozprowadzano je na terenach dotkniętych epidemią. Hashika e były również źródłem informacji o postępowaniu pomocnym w uniknięciu zachorowania, dodawano między innymi listę rzeczy oraz czynności , które pomagały, ale i tych, których należało unikać. Niewskazany był seks, a także jedzenie skorupiaków, ryb, drobiu, tłustych pokarmów, kiszonych warzyw oraz picie alkoholu. Dobrym pomysłem za to było spożywanie fasoli azuki, melonu, lilii, kanpyo(marynowana tykwa używana często jako składnik sushi), miso, słodkiego ziemniaka, czarnej soi, jęczmienia i zenmai (rodzaj dzikich roślin jadalnych). Część hashika e zawierała również informacje o historii odry w Japonii oraz porady dotyczące postępowania z już zarażonymi osobami.
Obraz przedstawiający hashika doji był częstym dodatkiem w hashika e. Postacie otaczające olbrzyma reprezentowały branże, które dostawały w kość podczas epidemii. Osoby z beczułkami na głowach reprezentowały producentów alkoholu, te z beczkami kąpielowymi właścicieli łaźni. Prostytutki i osoby z łódkami zamiast głów reprezentowały usługi rozrywkowe. Wszystkie te postacie miały łączyć swoje siły w walce mającej na celu pokonanie giganta i uratowanie swoich biznesów. Rysunek miał też charakter satyryczny, ukazywał on bowiem lekarzy oraz handlarzy medykamentami, osoby czerpiące spore zyski podczas epidemii, jako postać broniącą kolosa przed rozsierdzonym tłumem. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
120/1000- Hashihime
Hashihime są demonicznymi bytami zamieszkującymi mosty, zwykle te bardzo wiekowe lub odznaczające się ponadprzeciętną długością. Najczęściej są przedstawiane ubrane w białe szaty, ich twarze są pokryte białą farbą, a dodatkowo noszą podstawkę dla świec, które także są częścią ich ubioru. Jest to typowy strój ceremonialny używany do rzucania klątw.
Hashihime są bardzo przywiązane do zamieszkiwanych przez siebie mostów. Nie znoszą też konkurencji, jeśli ktokolwiek odważy się pochwalić inny most stojąc na obiekcie zamieszkanym przez tą istotę, ma duże szanse na ściągnięcie na siebie jej gniewu.
Mimo ich dość ciężkiego charakteru są szanowane przez okolicznych mieszkańców, którzy budują kapliczki w pobliżu ich miejsc zamieszkania. Podczas wojen zwykle proszono je, by strzegły swoich domów przed zniszczeniem przez siły wroga. W czasach pokoju są uznawane za idealną pomoc przy zerwaniach i rozwodach. Z drugiej strony przestrzega się zakochanych, by nigdy nie przechodzili razem obok kapliczek poświęconych hashihime, tak samo sprawa ma się ze świeżo poślubionymi parami. Podczas wesel wskazanym jest, by para młoda, jeśli jest zmuszona przekroczyć rzekę, zamiast przejścia mostem zamieszkanym przez hashihime przepłynęła ją wcześniej przygotowaną łódką. To pozwoli uniknąć ewentualnego przekleństwa, które mogłaby nałożyć na nich mroczna istota.
Jedną z bardziej znanych opowieści o hashihime jest ta z "Tsurugi no Maki". Opowiada ona o pewnej kobiecie, która noc w noc odwiedzała świątynię w Kioto, by błagać tamtejszych bogów o wysłuchanie jej prośby. Chciała bowiem zostać potężnym demonem, by w tej formie zemścić się na byłym mężu, który zostawił ją dla innej. Dla tego celu była gotowa poświęcić swoje życie. Po siedmiu nocach gorących modlitw bogowie w końcu odpowiedzieli: jeśli zanurzy się w pobliskiej rzece Uji i pozostanie w tym miejscu przez kolejne 21 dni, stanie się demoniczną istotą. Kobieta posłuchała polecenia i przez określony przez bogów czas przebywała w rzece rozpalając w sobie olbrzymie pokłady nienawiści. Po 21 dniach zgodnie z obietnicą nastąpiła przemiana w niezwykle silną istotę, hashihime.
Tej samej nocy jej były mąż doświadczył koszmaru, który wzbudził w nim poczucie zagrożenia. Mężczyzna postanowił skontaktować się ze sławnym onmyoji, Abe no Seimei, który rozpoznał sen jako proroctwo zwiastujące śmierć nadchodzącą ze strony byłej małżonki, która kolejnej nocy przyjdzie zabić mężczyznę i jego nową żonę. Obiecał ich uratować, w tym celu odmówił odpowiednie modlitwy na terenie domostwa oraz wykonał dwa katashiro, magiczne lalki z papieru, które miały przedstawiać parę. Abe przygotował je, by to właśnie na nie przekierować mordercze zapędy hashihime. Tej nocy demon faktycznie się pojawił i zgodnie z planem zaatakował zastępcze figurki. Magia onmyoji zadziałała, a moc istoty odbiła się od celu ataku i obróciła się przeciwko niej. Kobieta-demon zrozumiała, że nie zdoła przeciwstawić się magii Abe no Seimei, odeszła więc grożąc na pożegnanie, że powróci w innym czasie. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
118-119/1000- Hikeshi baba/Hasamidachi
Hikeshi baba posiada postać starej, białowłosej kobiety, wyglądem nieco odbiegającej od zwykłej staruszki przez wzgląd na jej nienaturalnie bladą twarz. Wędruje po domach gasząc wszystkie napotkane przez siebie lampiony.
Hikeshi baba nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla kogokolwiek, ale swoimi działaniami może ułatwić wejście w progi domostwa bardziej niebezpiecznym istotom. Palące się lampiony zwykle pomagają w uczynieniu domu jasnym i zdecydowanie weselszym miejscem, mniej przyjazne ludziom yokai zaś preferują ciemne, ponure lokacje. Praca hikeshi baby stwarza więc im dogodne warunki do wkroczenia na teren danego domu i czynienia złych występków. 
*********
Hasamidachi to mały yokai, którego najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu jest ozdoba głowy w kształcie nożyczek.
Byt ten pojawił się już w najstarszych znanych zwojach dotyczących yokai, cieszył się popularnością także w kolejnych wydawanych dziełach, pomimo tego nikt nigdy nie pokusił się, by opracować jego opis. Dopiero w ostatnich latach obecne imię nadał mu badacz kultury japońskiej, Aramata Hiroshi.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
117/1000- Hari onago
Japońska wyspa Shikoku słynie z przerażającego yokai znanego jako hari onago. Przypomina on kobietę z bardzo długimi włosami, która przemierza tutejsze drogi w poszukiwaniu swoich ofiar, w tej kwestii zdecydowanie preferuje młodych mężczyzn. Dopiero po zbliżeniu się do niej można dostrzec, że końcówki jej włosów są wyposażone w małe haki.
Hari onago zwykle wybiera na swój cel osoby wędrujące samotnie. Gdy już wytypuje ofiarę, delikatnie uśmiecha się do niej oczekując, że ta odwzajemni się tym samym. Gdy tak się stanie, atakuje za pomocą swoich włosów, które dzięki małym hakom wchodzą głęboko w ciało ofiary. Uwolnić się jest niezwykle trudno, byt ten bowiem przerasta siłą każdego zwykłego człowieka. Kiedy już unieruchomi cel, rozrywa go na kawałki, a następnie pożera tak przygotowany dla siebie posiłek.
Jeśli jakimś cudem mężczyzna zdoła uciec istocie i dobiec do swojego domu, ma on szansę na przeżycie. Dobrze zabezpieczone domostwo może stać się dla niego schronieniem do świtu, kiedy to hari onago zniknie. Jedynym świadectwem wydarzeń nocy pozostaną wyłącznie głębokie wyżłobienia na framudze drzwi, które pozostawiła istota próbująca dostać się do wnętrza domu. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
116/1000- Haradashi
Haradashi jest bytem, który potrafi przybierać najróżniejsze formy, jednym razem może to być bezgłowy tułów, a innym kobieta o długich włosach i dość idiotycznie wyglądającej twarzy. Wszystkie jego wersje łączy jedna wspólna cecha: zabawna twarz, którą istota posiada na swoim brzuchu.
Haradashi to niegroźny yokai, który za cel obrał sobie rozśmieszanie ludzi. Czyni to zwykle poprzez wygłupy związane z twarzą na brzuchu. Odwiedza domy osób samotnych, szczególnie upodobał sobie tych, którzy zapijają swoje smutki sake. Po zaproszeniu do wspólnego biesiadowania haradashi pokazuje swój popisowy taniec brzucha, by rozbawić swojego towarzysza. Gospodarze po pewnym czasie odkrywają, że ich smutki odeszły, a wizyta istoty wniosła trochę kolorów do ich życia.
Haradashi pomieszkuje w starych świątyniach, gdzie zdarza mu się zapraszać osoby zagubione i pragnące schronić się przed deszczem lub śniegiem. Gość może w tym wypadku liczyć na ciepły poczęstunek oraz trochę śmiechu. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
115/1000- Hanzaki
Hanzaki to gigantyczna wersja japońskiej salamandry olbrzymiej. W swojej zwykłej formie płazy te osiągają około półtora metra, jako yokai są to już giganty potrafiące być zagrożeniem dla człowieka. Zwykle jednak żyją z daleka od rejonów zamieszkiwanych przez ludzi.
Gdy już jednak człowiek i hanzaki wejdą sobie w drogę, stworzenie może spróbować zjeść taką osobę, tak samo może postąpić z napotkanymi w okolicy zwierzętami gospodarskimi.
Legenda pochodząca z terenów, gdzie obecnie leży miasto Yubara, opowiada o takim właśnie stworzeniu zamieszkującym jeden z miejscowych zbiorników wodnych. Był on utrapieniem dla mieszkańców pobliskiej wioski, zjadał bowiem konie, krowy, a nawet ludzi. Sytuacja ta utrzymywała się przez dziesięciolecia, nikt bowiem nie miał odwagi skonfrontować się ze stworem.
W 1593 roku znalazł się w końcu śmiałek, młody mężczyzna znany jako Miura no Hikoshirō. Hikoshirō pochwycił swój miecz i rzucił się w odmęty zbiornika. Hanzaki nie mógł przepuścić okazji, kiedy posiłek sam pchał się mu do paszczy, połknął więc swojego gościa w całości. Popełnił tym samym wielki błąd, Hikoshirō zdołał bowiem od środka rozciąć stwora na pół zapewniając mu natychmiastową śmierć. Ciało bestii okazało się mieć 10 metrów długości.
W tym samym dniu w domu należącym do pogromcy stwora zaczęły się dziać upiorne rzeczy. Domownicy każdej kolejnej nocy słyszeli dobijanie się do drzwi, zza których dobiegały krzyki i szlochania. Jednak po ich otwarciu nie dało się zlokalizować źródła hałasu. W bardzo krótkim czasie Hikoshirō i cała jego rodzina zmarli. To jednak nie był koniec historii, bowiem dziwne zdarzenia rozszerzyły się na całą wioskę. Mieszkańcy doszli do wniosku, że za wszystko odpowiada hanzaki, który w odwecie za swoją śmierć rzucił na nich klątwę. By zlikwidować jej działanie, hanzaki otrzymał swoją własną kapliczkę, co też faktycznie pomogło, a mieszkańcy nie byli już dłużej niepokojeni.
Nagrobek poświęcony stworzeniu w dalszym ciągu istnieje na terenie miasta Yubara. Mieszkańcy corocznie organizują nawet paradę na jego cześć podczas festiwalu hanzaki. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
114/1000- Hannya
Hannya to słowo używane na określenie demonów, mówiąc dokładniej są to demony znane również jako kijo, które były kiedyś kobietami, lecz pod wpływem niszczącej je od środka zazdrości przeszły transformację w oni. Słowem hannya określa się także demoniczne maski używane podczas przedstawień teatralnych znanych jako noh.
Istnieją trzy etapy, które przechodzi kobieta, by zmienić się w pełnoprawnego demona. Namanari hannya wciąż jeszcze przypominają zwykłe przedstawicielki płci żeńskiej, posiadają jedynie małe różki oraz umiejętności magiczne, którymi mogą razić swoich wrogów. W tej formie nie są jeszcze owładnięte całkowicie złem, jest wciąż szansa, by powróciły do normalności. Chunari hannya to pośredni etap, w którym demoniczny wygląd staje się bardziej wyraźny. Na głowie bytu są już widoczne dwa długie, ostre rogi, z ust wystają dorodne kły, a jego magia staje się dużo potężniejsza. Jednak nadal można na nie wpłynąć dzięki buddyjskim rytuałom. Honnari hannya to już stuprocentowe demony o największej mocy, które potrafią zionąć ogniem ze swoich ust. Ich furia jest nie do powstrzymania.
Hannya wywodzi się z buddyjskiej mitologii, gdzie takie emocje jak zazdrość uważano za problematyczne podczas drogi danej duszy w kierunku oświecenia. Dlatego też ukazywano je jako zło, które należy wyplenić, nim zaszkodzi w tej drodze i przejmie kontrolę nad życiem danej jednostki. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
113/1000- Hangonko
Hangonko to mityczne kadzidło, którego mocą jest możliwość przywołania duchów osób zmarłych ukazujących się w wydobywającym się dymie.
Hangonko miało powstawać z hangonju, magicznego drzewa o kwiatach oraz liściach z grubsza przypominających dąb lub klon. Podobno jego zapach był na tyle intensywny, że można go było wyczuć z odległości 100 Ri (dawna jednostka miary w Japonii, 1 ri=około 4 kilometrów). Do wytworzenia hangonko używano korzeni drzewa, których nawet bardzo małe ilości po odpowiednim przygotowaniu były wystarczające do przywołania duchów. Jednakże przywołanie to mogło trwać tylko krótki czas, a sam duch nie mógł wydostać się poza obręb dymu z palącego się kadzidła.
Hangonko to wytwór mitologii chińskiej, jedną z najbardziej znanych opowieści z tego regionu, która opowiada o jego użyciu, jest historia cesarza Wu z dynastii Han. By złagodzić żal władcy po śmierci jego ukochanej konkubiny, Li Furen, jeden z miejscowych czarowników dostarczył mu kawałek hangonko, aby kobieta mogła jeszcze na chwilę wrócić do świata żywych.
Jest to także popularny temat w wielu dziełach japońskich, które ukazały się w okresie edo. Z reguły wszystkie kończą się podobnym morałem: użycie kadzidła przynosi przywołującym jedynie więcej żalu. Niemożność pozostawienia przeszłości za sobą powoduje dodatkowe cierpienie, które nie pozwala im pójść dalej ze swoim życiem.
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
112/1000- Hane no haeta kappa
Kappa to popularne wodne stworzenia, które posiadają cechy wyglądu typowe dla żółwi, żab czy małp. Hane no haeta kappa w przeciwieństwie do swoich krewnych bliżej do ptaków, często porównywane są do bażantów. Mają typowo ptasie nogi oraz skrzydła, długie, przypominające włosy pióra, a także zdolne do rozciągania się szyje.
Podobnie jak zwykłe kappy trzymają się zbiorników wodnych i terenów podmokłych takich jak stawy, bagna czy mokradła. Ich zachowanie także nie odbiega od kappowego.
Mogą być niebezpieczne dla ludzi, jeśli ci zbliżą się do ich terytorium. Istnieje nawet relacja z lata 1840 roku, według której jeden z przedstawicieli tego yokai zaatakował dwójkę dzieci. Zdarzenie miało miejsce w pobliżu wioski Yanagisawa (dzisiaj jest tam miasto Tsuruoka). Stworzenie żyło na terenie pobliskiego stawu, który w celu jego złapania osuszono. Stworzono raport na temat incydentu, a dodatkowo dołączono ilustrację yokai.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
111/1000- Hamaguri nyobo
Hamaguri nyobo określa się małże, które przybrały postać kobiety i w tej formie poślubiły swojego wybranka.
Jeśli rybak zlituje się nad losem złapanego małża i wyrzuci go z powrotem do morza, stworzenie może odwdzięczyć mu się poprzez zostanie jego małżonką. Związek ten trwa, dopóki mąż pozostaje nieświadomy nieludzkiej formy wybranki. Wszelkie dostrzeżone przez niego odstępstwa od normy mogą poskutkować odejściem małża, który powróci z powrotem w głębiny.
Małżeństwo że zwierzęcymi stworzeniami to dość popularny temat na terenie całej Japonii. Wariacje na ten temat dotyczą przeróżnych zwierząt, najpopularniejszym motywem jest oczywiście związek z kitsune, lisią panną młodą, ale istnieją również legendy opierające się na małżeństwie z żabami, ośmiornicami czy też na ten przykład żurawiami. Głównym motywem wszystkich opowieści o takim związku jest z reguły zakaz ujrzenia stworzenia w jego oryginalnej formie (ale wystarczy też dziwne zachowanie, przykład w poniższej opowieści).
Jedna z legend dotyczących hamaguri nyobo opowiada o rybaku imieniem Mokichi, mieszkańcu jednej z nadmorskich wiosek. Pewnego dnia mężczyzna złowił małża o nieprzeciętnym rozmiarze. "Tak duża sztuka może być dobrze wyceniona"- pomyślał Mokichi, po chwili jednak dostrzegł spore pęknięcie w skorupie stworzenia. Musiało ono przeżyć ciężkie chwile podczas swojej życiowej drogi. Mokichi poczuł współczucie dla małża, postanowił więc z powrotem zwrócić go morzu.
Gdy wrócił do domu, czekała go niespodzianka w postaci młodej kobiety o niezwykłej urodzie. "Jestem Ohana. Chciałabym dać ci swoją miłość, czy byłbyś skłonny pojąć mnie za żonę?". Mokichi zaakceptował nieoczekiwaną propozycję i przyjął Ohanę do swojego domu. Okazała się być nie tylko piękną, ale i kulinarnie utalentowaną żoną. Szczególnie zupa miso serwowana przez kobietę zdobyła uznanie Mokichiego. Jednakże wszelkie próby odkrycia tajemnicy tak dobrego smaku dania spotykały się z negatywną reakcją Ohany. Dodatkowo ostrzegła swojego małżonka, by nigdy nie próbował podejrzeć, jak gotuje swoje potrawy.
Mokichi obiecał, że nigdy tego nie zrobi, jego ciekawość po pewnym czasie ostatecznie jednak zwyciężyła. Mężczyzna zajrzał do kuchni, a to co ujrzał, mocno go zaszokowało. Ohama stała nad garnkiem, do którego oddawała własny mocz.
Tego wieczoru podczas kolacji Mokichi był wyjątkowo mało rozmowny. Gdy na stół trafiła zupa miso, nawet nie spojrzał w jej kierunku. Zachęcany przez żonę do jej wypicia stanowczo odmówił. Ohama momentalnie domyśliła się przyczyny takiego zachowania. "Wszystko widziałeś?"- spytała. Mokichi przytaknął.
Ohama odwróciła się i opuściła dom. Podążyła nad morski brzeg, gdzie uklękła i rozpłakała się. Powoli przemieniła się na powrót w olbrzymiego małża i w tej formie podążyła w głąb morza, od tamtej pory nigdy więcej jej nie widziano. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
110/1000- Hakuzosu
Hakuzosu to imię mnicha jak i podszywającego się pod niego kitsune, bohaterów japońskiej legendy, która doczekała się wielu lokalnych wersji. Poniżej została przytoczona historia z "Ehon hyaku monogatari", sztuki teatralnej opartej na wersji z XIV wieku. Miejscem wydarzeń uczyniono prefekturę Yamanashi i okolice góry Atago.
Dawno temu miał żyć pewien traper o imieniu Yasaku, który utrzymywał się z łapania lisów, których skóry następnie sprzedawał na lokalnym rynku. Na terenie, który zamieszkiwał, żył także niezwykle stary kitsune. Działania Yasaku odbierały stworzeniu kolejnych przyjaciół oraz członków rodziny, aż w pewnym momencie pozostał sam.
Kitsune postanowił, że za wszelką cenę zapobiegnie dalszemu rozlewowi krwi. Postanowił więc oszukać mężczyznę przebierając się za jego wuja, mnicha o imieniu Hakuzosu. Podczas wizyty u Yasaku lis w przebraniu zbeształ go wykładając mu słowa buddyjskiego przykazania, które głosiły, że zabicie jakiejkolwiek żywej istoty jest ciężkim grzechem. Następnie postanowił dodatkowo wykupić wszystkie pułapki posiadane przez Yasaku, który obiecał, że nie będzie kontynuować polowań. Zadowolony kitsune wrócił z powrotem w leśne bezdroża.
Pieniądze otrzymane przez trapera ze względu na jego rozpasany styl życia szybko się rozpłynęły. Yasaku postanowił odwiedzić swojego wuja, by poprosić go o kolejny zastrzyk gotówki. Stary kitsune odkrył plany mężczyzny i zrozumiał, że jego małe oszustwo wyjdzie na jaw. Popędził do świątyni i zlokalizował mnicha, a następnie zwabił go poza bezpieczne tereny przybytku. Tam pożarł Hakuzosu i ponownie przybrał jego postać. Kiedy w końcu przed jego oczami zjawił się Yasaku, ponownie go zbeształ i odesłał do domu z pustymi rękoma.
Przez kolejne 50 lat kitsune w przebraniu Hakuzosu mieszkał na terenie świątyni wypełniając wszystkie obowiązki starego mnicha. Któregoś razu pobliska farma stała się miejscem zgromadzenia osób, które chciały być świadkami polowania na jelenie. Zaciekawiony Hakuzosu również postanowił przyjrzeć się całemu wydarzeniu. Nie przewidział jednak, że psy myśliwskie przebywające na farmie wyczują zapach jego prawdziwej formy lisa. Zwierzęta rzuciły się na niczego nie spodziewającą się istotę i rozszarpały ją na kawałki. Kiedy w końcu oderwano je od tego, co miało być ciałem mnicha, miejscowi odkryli zamiast niego szczątki kitsune. Obawiając się, że duch stworzenia powróci i obłoży ich klątwą, postanowili pochować je u stóp miejscowej góry, a także postawić pamiątkową kapliczkę. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
109/1000- Hakutaku
Hakutaku uznaje się za mityczne stworzenie często porównywane pod względem wyglądu do białego wołu. Posiada łącznie dziewięcioro oczu, trzy na głowie, a także po trzy kolejne sztuki na każdym ze swoich boków. Oprócz tego na jego ciele można dostrzec sześć długich rogów. Żyje głęboko w górach i ukazuje się ludziom tylko w bardzo szczególnych przypadkach, z tego względu uznaje się go za omen szczęścia. Jest on zdolny do komunikacji z człowiekiem za pomocą ludzkiej mowy.
Hakutaku posiada niesamowicie rozbudowaną wiedzę na temat wszystkich istniejących yokai. Z tego względu jego wizerunek uznawany jest od wieków za swego rodzaju talizman oraz zabezpieczenie przed złymi duchami. Wierzy się bowiem, że zna on sposób na pokonanie każdej złej istoty, dlatego te starają się trzymać od niego z daleka. Posiada także zdolność jasnowidzenia. 
Hakutaku tak jak sporo innych świętych stworzeń, ma swoje pochodzenie w mitologii chińskiej, gdzie jest znany jako bai ze. Najbardziej znana legenda o tym stworzeniu opowiada o podróży legendarnego chińskiego władcy nazywanego Żółtym Cesarzem. Podczas wędrówki przez jedno z pasm górskich napotkał on hakutaku. Cesarz wdał się w rozmowę z istotą, która opowiedziała mu ze szczegółami o wszystkich yokai zamieszkujących ziemski wymiar. Według jej słów na świecie miało istnieć 11520 różnych bytów nadnaturalnych. Władca rozkazał swoim skrybom zapisywać każde słowo hakutaku, w ten sposób powstała najkompletniejsza encyklopedia yokai w historii. Zawierała każdy rodzaj yokai, rodzaje zła przez nie czynionego, a także sposób na radzenie sobie z nimi dostępnymi sposobami. Niestety księga miała zaginąć wieki temu wraz z całą swoją niezwykłą wiedzą.
Inna opowieść, tym razem japońskiego pochodzenia, rozegrała się na górze Tateyama, która jest uznawana za jedno z najświętszych miejsc w Japonii. Hakutaku ukazał się w tym wypadku w celu ostrzeżenia o śmiertelnej pladze, która miała przetoczyć się przez pobliskie tereny. Wyjawił także miejscowym mieszkańcom, jak wykonać talizmany chroniące przed zarazą. Tym samym uratowanych zostało wiele ludzkich istnień. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
108/1000- Haka no hi
Haka no hi, który funkcjonuje także pod nazwą kaika, to tajemniczy płomień mogący wydobywać się z grobu niedawno zmarłej osoby.
Według zapisów pojawia się on w miejscach pochówku tych, którzy nie zdołali osiągnąć oświecenia i tym samym zawitać w progi niebiańskiego wymiaru. Sądzi się, że płomienie to pozostałości energii pochodzącej z negatywnych emocji danej osoby takich jak żal czy gniew. Ogień pojawia się do czasu, aż nie strawi wszystkich resztek uczuć zalegających w danym grobie.
Haka no hi został przedstawiony w "Konjaku Gazu Zoku Hyakki" autorstwa Toriyamy Sekiena z 1779 roku. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
107/1000- Hajikkaki
Hajikkaki to niezwykle dziwacznie wyglądające yokai posiadające pulchne, białe i bezwłose ciało. Często można je ujrzeć zakrywające swoimi rękoma głowę w taki sposób, jakby były czymś zażenowane lub zawstydzone.
Wygląd hajikkaki można odnaleźć wraz z jego imieniem w wielu dawnych zwojach, jednakże jak wiele podobnych istot, nie posiada ona opisu, który mógłby przybliżyć jej zwyczaje oraz powód takiego, a nie innego wyglądu.
W przypadku hajikkaki istnieje jednak bardzo prawdopodobna teoria, że jest to japońskie przedstawienie istoty nazywanej shahyochu, która pochodzi z mitologii chińskiej. Opisuje się ten byt jako żabiopodobny, ma to być przetransformowany duch osoby, która zmarła z poczuciem zażenowania albo wstydu w swoim sercu. Wstyd ten sprawia, że przez cały czas shahyochu przebywają zakopane pod ziemią. Jeśli jakikolwiek żywy człowiek przypadkiem wykopie istotę spod ziemi, ta natychmiast rzuci na niego klątwę, która sprawi, że szybko dozna on sytuacji dla niego żenującej. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
106/1000- Haishaku
Haishaku to jeszcze jeden z chorobotwórczych yokai, które mogą nawiedzić ludzki organizm. Infekcja w tym wypadku rozpoczyna się w okolicach prawej pachy, gdzie umiejscawia się larwa haishaku. Następnie cały czas rosnąc przesuwa się on w kierunku płuc, które w końcu otacza swoim ciałem w ostatnim stadium rozwoju przypominającym białą, puchatą postać. Nos istoty jest skierowany w kierunku wnętrza płuc. Jest on niezwykle wyczulony na wszelkie zapachy, co ma także wpływ na osobę zakażoną.
Zarażeni haishaku posiadają niezwykle gładką i białą skórę, zaczynają też nienawidzić silnych woni, zarówno tych przyjemnych jak i tych odstręczających. Są za to bardzo przychylnie nastawione do zapachu surowych ryb. Ich kubki smakowe domagają się ostrego jedzenia. Psychika osoby zainfekowanej jest w rozsypce, ta bowiem staje się pesymistycznie nastawiona do życia i skłonna do depresji.
Tak jak ciało haishaku przypomina chmurkę, tak też serce jej gospodarza staje się pochmurne. Niczym deszcz z oczu takiej osoby leją się zwykle potoki łez. Zakażenie tym stworkiem może być wyleczone delikatną akupunkturą. Mocniejsze ukłucia mogą być bowiem potwornie bolesne dla osoby zarażonej. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
105/1000- Hainu
Hainu to nazwa skrzydlatych psów, których pochodzenia należy szukać w japońskim mieście Chikugo w prefekturze Fukuoka. Są one niezwykle silnymi i szybkimi stworzeniami, które mogą być niezwykle groźne dla ludzi. Można je jednak oswoić, a staną się wiernym, kochającym zwierzakiem.
Jeden z hainu jest podobno pochowany w świątyni nazwanej Sogaku znajdującej się na terenie miasta Chikugo. Jego legendę upamiętnia także wiele posągów rozmieszczonych w różnych miejscach na mapie miasta. Mieszkańcy wybrali nawet istotę na maskotkę reprezentującą Chikugo.
Aktualnie istnieją dwie opowieści dotyczące hainu, jedna opisująca jego dobrą wersję, druga zaś złą. Obydwie dzieją się w tym samym czasie, czyli wiosną 1587 roku, kiedy to wojska pod dowództwem sławnego wodza znanego jako Toyotomi Hideyoshi zaatakowały tereny Kiusiu, co było jednym z etapów planu zjednoczenia Japonii. Historia o złym hainu przedstawia go jako kompletnie dzikie i nieobliczalne stworzenie, które atakowało ludzi i zabijało zwierzęta na terenie miejscowych gospodarstw, a jego czyny budziły głęboki strach w sercach okolicznych mieszkańców. Gdy nadszedł Hideyoshi wraz ze swoją armią, także jego ludzie musieli opędzać się od bestii, która obrała sobie za cel nękanie nowego wroga. Japoński wódz postanowił zabić niezwykłe zwierzę, w końcu po niemałych problemach poniosło ono śmierć. Będący pod wrażeniem jej sprytu i siły Hideyoshi kazał pochować bestię i wznieść pamiątkowy kopiec na jej cześć. 
Legenda o dobrym hainu głosi, że skrzydlaty pies przybył na tereny Chikugo wraz z Hideyoshim, który podobno wprost ubóstwiał swojego zwierzaka. Podczas przejazdu przez okolicę hainu dopadła nieznana choroba, która ostatecznie skończyła się jego śmiercią. Zwierzę otrzymało odpowiedni pochówek od zrozpaczonego władcy. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
104/1000- Haimushi
Haimushi to małe stworzenia przypominające latającego owada, ich ciało dzieli się na segmenty jak u larw, do tego posiadają czerwone główki oraz cztery kolorowe skrzydełka. Pasożytują na ludzkim ciele, zasiedlają płuca, z których podbierają pokarm spożywany przez ich gospodarza.
Mogą powodować rozmaite problemy zdrowotne. Potrafią opuszczać ciało osoby zainfekowanej, by polatać sobie po okolicy. Jeśli jednak podczas takiego wypadu haimushi zgubi się i nie odnajdzie drogi powrotnej, jego żywiciel umrze, a on sam zamieni się w kulę ognia i spłonie.
Robaka można pozbyć się poprzez przyjmowanie byakujutsu, środka przygotowywanego z korzenia zioła atractylodes japonica.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
103/1000- Hahakigami
Hahakigami to kolejny rodzaj tsukumogami, nawiedzonego przedmiotu. Tym razem mamy do czynienia z nawiedzoną miotłą, którą można czasami ujrzeć w jesienne poranki, gdy żwawo zamiata opadłe liście.
W przeszłości mioteł używano często jako elementu pomocnego przy różnych rytualnych ceremoniach. Były stosowane do oczyszczania domu ze złych duchów oraz nagromadzonej złej energii. Taka miotełka po bardzo długim czasie użytkowania miała ogromne szanse na stanie się hahakigami.
Hahakigami podobno są niezwykle pomocne podczas porodów. Pozwalają bowiem szybko "wymieść" dziecko z łona matki, oczywiście nie dosłownie, są traktowane raczej jako rodzaj magicznego totemu. Traktuje się je też jako talizmany na osoby, które nadużywają gościnności gospodarzy. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook