Encyklopedia mitologii japońskiej
144/1000- Hosogami
Hosogami to demoniczne bóstwo, które dawniej uznawano za roznosiciela wirusa ospy. Tak też go przedstawiano: jako małego człekopodobnego demona obsypanego zmianami chorobowymi. Hosogami wędrował od jednej wioski do kolejnej zarażając wciąż to nowe osoby. Ich temperament miał być równie przerażający jak sama choroba. Wierzono, że nienawidzą psów, a także koloru czerwonego, który był w Japonii symbolem dobrego zdrowia. Czerwoną wysypkę pokrywającą ciało uznawano więc za dobry znak dający nadzieję na powolny powrót do zdrowia chorego na ospę.
Rodziny zarażonych często wznosiły kapliczki, które następnie stawały się miejscem modlitw do bóstwa. Miano nadzieję, że hosogami zlituje się i ostatecznie oszczędzi daną osobę. Mimo uznawania go za złego boga wciąż pokutowała wiara, że odpowiednie rytuały oraz ofiary mogą zdziałać cuda i uspokoić jego mordercze zapędy. W ruch szły także różnego rodzaju amulety ochronne mające odstraszyć bożka, a wśród nich najczęściej używane czerwone drzeworyty nazywane akae.
Do walki z ospą zaprzęgano również innych bogów, wśród nich bardzo popularnego sukunabikona, boga uzdrawiania. Organizowano specjalne rytuały nazywane hosogami okuri- odpędzanie hosogami. Całe grupki ludzi grające na fletach, dzwonkach i bębnach wychodziły w tym czasie na ulice tańcząc i śpiewając, co miało pomóc w odegnaniu choroby.
Na obrzeżach wiosek stawiano też małe kapliczki, które miały w ten sposób uniemożliwić wtargnięcie złego boga.
W niektórych regionach hosogami był postrzegany nie jako roznosiciel choroby, ale wybawca. Samą ospę postrzegano zaś jako manifestację zła kryjącego się we wnętrzu ludzkiego ciała. Osoby zarażone modliły się do boga o ochronę i ocalenie, zaś po ewentualnym wyzdrowieniu dziękowały za pomyślne odparcie choroby. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
143/1000- Hoo
Hoo to piękne ptaki porównywane swoim wyglądem do legendarnego feniksa. Są uważane na terenie Japonii za jedno z najświętszych stworzeń istniejących w tutejszym panteonie. Ich różnokolorowe ubarwienie to odzwierciedlenie pięciu chińskich żywiołów, legenda o nich narodziła się bowiem na terenie starożytnych Chin. I tak zieleń symbolizuje drewno, czerwień-ogień, biel-metal, czerń-wodę, a kolor żółty ziemię.
Hoo to symbol pokoju, nigdy więc nie krzywdzą innych istot. Żywią się nasionami bambusa, a ich ulubionym drzewem, na którym lubią przesiadywać, jest paulownia. Gdy przelatują, wiatr w pobliżu cichnie tak jak i wszelkie stworzenia. Głosi się, że te święte ptaki ukazują się na ziemi tylko w miejscach, gdzie panuje absolutny pokój i dobrobyt, a wszyscy mieszkańcy mogą żyć w poczuciu spełnienia. Przez resztę czasu żyją w niebiosach. Jeśli hoo objawi się ludziom, będzie to oznaczać początek nowej wspaniałej ery.
Hoo cieszy się w Japonii powodzeniem będąc często umieszczanym na powierzchniach świątyń i innych przybytków wiary. Stał się on symbolem ognia, słońca, a także rodziny królewskiej, reprezentuje też tak znamienite cnoty jak obowiązek, przyzwoitość, wiara i miłosierdzie. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
142/1000- Hone onna
Hone onna to bardzo oryginalny rodzaj ducha, który pozostaje na ziemi nie z powodu tak prozaicznych emocji jak gniew czy żal, ale ze względu na miłość. Miłość, która sprawia, że zamiast stać się żądnym odwetu bytem yokai ten pragnie wyłącznie ponownego spotkania z dawnym ukochanym. Nieśmiertelne uczucie pozwala im wciąż panować nad gnijącym ciałem i kontynuować nocne schadzki z wciąż żywym obiektem ich westchnień.
Dawny mąż lub chłopak dostrzega swoją oblubienicę jako młodą, piękną kobietę w jej najlepszym okresie życia, jest to maska, którą przejrzeć mogą tylko ci, którzy nie dzielą większych uczuć do tej osoby lub też są silnie wierzący. Tylko oni potrafią przeniknąć przez iluzję i dostrzec prawdziwą postać hone onny: rozkładające się ciało powracające z grobu.
Gdy hone onna po raz pierwszy ukazuje się swojemu ukochanemu, zwykle jest to dla niego szok, który szybko przeradza się w radość wynikłą z możliwości ponownego ujrzenia zmarłej. To powoduje zaślepienie i kompletną obojętność na słowa innych o niezwykłości powrotu kobiety z drugiej strony. Nawet sama hone onna może nie być świadomą tego, czym się stała. Bytem tym kieruje wyłącznie miłość, dla niej tylko istnieje i tylko dla niej powraca zza grobu. Taka sytuacja może trwać całe tygodnie, aż nadchodzi moment zapłaty. Każda noc bowiem ma swoją cenę, nieświadoma tego hone onna przy każdym spotkaniu wysysa bowiem część życiowej energii drugiej połówki. Jeśli nikt nie zdoła w porę przerwać tego "związku", w końcu wciąż żywa połówka z tej pary dołączy do ukochanej w zaświatach.
Dobry przyjaciel lub znajomy ma szansę na wyciągnięcie ofiary hane onny z iluzji i uratowanie jej od smutnego zakończenia. Ale hone onny nie można tak po prostu odrzucić, ta bowiem w dalszym ciągu owładnięta uczuciem będzie powracać każdej nocy do znanego sobie domu. Domostwo można zabezpieczyć za pomocą modlitw oraz czarów, które uniemożliwią wejście istocie, będą one jednak skuteczne tylko w wypadku, gdy chce tego sam zainteresowany. Na nieszczęście dla niego w miarę upływu czasu oraz rozkładu toczącego ciało hane onny wzrasta też moc jej uroku. Większość mężczyzn z czasem ulega dopuszczając ją do siebie i tym samym poświęcając swoje życie dla ukochanej. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
141/1000- Honengyo
Honengyo to wodne yokai, które z niesprecyzowanych bliżej powodów są uznawane za dardzo dziwaczny rodzaj ryb, pod względem wyglądu bliżej im jednak do sporych jaszczurów. Mogą one osiągać nawet ponad dwa metry długości. Mają bardzo elastyczne ciało niczym łasice, a pokrywa je typowo gadzia łuska. Na ich grzbiecie widoczne są czarne, kolczaste płetwy.
Honengyo żyją w głębinach rzek z daleka od ludzi i starają się zbytnio nie wychylać. Do spotkania dochodzi tylko w sytuacjach, gdy same postanowią wypłynąć na powierzchnię.
Bardzo rzadko honengyo wypływają na brzeg rzeki na terenie któregoś z miast, gdzie przyciągają uwagę mieszkańców. Podobno ich widok miał poprzedzać wyjątkowo obfite lata dla japońskich rybaków, uważa się więc je za bardzo dobrym omen na przyszłość.
Najbardziej znane spotkanie z istotą miało wydarzyć się w roku 1866, stwór pojawił się podobno na brzegu rzeki w mieście Osaka. Historia wraz z przedstawieniem yokai ukazały się nawet w gazetach. Stworzenie mierzyło 2-3 metry długości i ważyło na oko około 70 kilogramów. Artykuł informował również o dawniejszych spotkaniach z podobnymi stworzeniami dodając, że zawsze okazywały się zwiastunem mającego nadejść dobrobytu. Wierząc, że i to spotkanie to dobry znak, gazety nazwały istotę honengyo (w japońskim słowo to oznacza bardzo pomyślny rok). Spekuluje się, że w rzeczywistości w tamtym miejscu mogło dojść do kontaktu z salamandrą olbrzymią lub foką, która przywędrowała z wód oceanicznych, jeśli oczywiście uznać, że cała sprawa jest czymś więcej niż tylko legendą.
Niektórzy porównują stworzenie do legendarnej Godzilli, która ukazała się niemal 90 lat po tym, jak honengyo zyskał rozgłos za pośrednictwem japońskich gazet. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
139-140/1000- Honengame/ Hone karakasa
Honengame żyje w wodach otaczających Japonię, jest on jednym z yokai posiadających dar przepowiadania przyszłości. Istota posiada ciało żółwia oraz głowę kobiety, którą zdobią dwa małe rogi.
Z reguły trzyma się z daleka od miejsc, w których mógłby spotkać człowieka. Ujawnia się tylko w sytuacjach, kiedy ma do przekazania ważny komunikat na temat nadchodzącej przyszłości.
Czasami honengame są posłańcami dobrej nowiny, którzy informują o nadchodzących dobrych zbiorach w danym regionie. Wydają także ostrzeżenia o nadejściu suszy, epidemii, klęski głodu i innych katastrofach. Podobnie jak w przypadku amabie wizerunek istoty ma posiadać silne właściwości ochronne. Miał on być doskonałym talizmanem chroniącym przed chorobami i złymi duchami.
Według opowieści z 1839 roku jeden z przedstawicieli honengame został schwytany przez rybaków w pobliżu dzisiejszych prefektur Wakayama i Mie. Obwód istoty wynosił około 5,5, a długość 1,7 metra. Wizerunek złapanego stworzenia rozpowszechniano następnie wśród ludzi jako rodzaj magicznej ochrony.
Hone karakasa
Hone karakasa to tsukumogami powstające ze starych, zniszczonych papierowych parasoli. Słowo "hone" lub też "bone" odnosi się do ich wyglądu, który po usunięciu okrycia z papieru przypomina rybie ości. Można je ujrzeć od czasu do czasu "tańczące" po niebie, jest to znak, że nadchodzi brzydka pogoda.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
138/1000- Hoko
Hoko to duchy natury zamieszkujące drzewa liczące sobie wiekowo około tysiąca lat. Wymienia się tutaj choćby mogące osiągać takie liczby drzewa kamforowe. Ciało istoty przypomina psie, w przeciwieństwie jednak do domowych czworonogów nie posiada ona ogona, a jej twarz wygląda niezwykle ludzko.
Spotkania z hoko są zwykle dziełem przypadku, zazwyczaj dotyczy to drwali, którzy podczas swojej pracy mogą natknąć się na krew, która wypływa z drzewa podczas jego wycinki. To oznacza, że we wnętrzu żyje duch natury. Japończycy, a także Chińczycy uznają istotę za jadalną. Szczególnie chińskie relacje opisują proces przygotowywania mięsa hoko, które w smaku ma przypominać psie.
Hoko to japońska wymowa chińskiego określenia tego bytu: penghou. Choć legendy zwykle mówią o drzewach kamforowych, pierwsze znaki w japońskiej nazwie mogą odnosić się też do sakaki, świętego drzewa religii shinto. Istota ma bardzo długą historię, pierwsze wzmianki o niej miały się pojawić w dziele "Hakutaku zu", które istniało już w czasach starożytnych. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
136-137/1000- Hizo no kasamushi/ Hizo no mushi
Hizo no kasamushi swoją nazwę zawdzięczają "kapeluszowi" umieszczonemu na ich głowie. Posiadają cienkie, wężowe ciało pokryte krótkimi czerwonymi włoskami i zakończone podwójnym ogonem.
Hizo no kasamushi jest chorobotwórczym yokai, który po zainfekowaniu organizmu powoduje u swoich ofiar ekstremalne problemy z przyjmowaniem pokarmów. Osoby takie zaczynają jeść zbyt dużo doprowadzając się do poważnej otyłości, ale mogą też pójść w drugą stronę nabywając wstręt przed jedzeniem i chudnąc do niebezpiecznych wartości.
Robak jest niezwykle ciężki do usunięcia, ale można zwalczać objawy wynikające z jego obecności poprzez przyjmowanie preparatów z Agi (wyciąg z korzenia rośliny nazywanej zapaliczką) i gajutsu (tworzonego z łodyg i korzeni kurkumy).
Hizo no mushi
Kolejny z "medycznej listy" jest hizo no mushi, mały yokai o czerwonym ciele, które cały czas utrzymuje bardzo wysoką temperaturę. Jego kończyny są zakończone niezwykle ostrymi pazurami. Osiedla się on w śledzionie, ale czasami wybiera się na małą wędrówkę po organizmie nosiciela. Jego małe nóżki sprawiają, że podczas chodu zatacza się niczym pijany.
Zarażone nim osoby przejmują jego specyficzny sposób poruszania się. Czasami, gdy hizo no mushi złapie wątrobę w swoje szpony, może to wywołać niebezpieczną hipertermię. Stworzenie lubi też atakować mięśnie, co powoduje u danej osoby podwyższoną temperaturę i zawroty głowy.
Infekcja może zostać wyleczona poprzez spożycie medykamentu stworzonego z mokko (wyciąg z ostu) i daio (rabarbar lekarski). 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
135/1000- Hiyoribō
Hiyoribō to yokai pochodzący z japońskiej prefektury Ibaraki. Mówi się, że jego obecność jest znakiem dobrej pogody z dużą ilością słońca. Żyje bardzo głęboko w górach i można go ujrzeć wyłącznie, kiedy warunki atmosferyczne są wystarczająco dobre. Podczas deszczowej, brzydkiej pogody hiyoribō pozostaje w ukryciu.
Hiyoribō bardzo często porównuje się do innego z mających wpływ na pogodę yokai, pochodzącego z Chin stwora znanego jako hiderigami. Możliwym jest, że hiyoribō jest odmianą chińskiego odpowiednika.
Byt jest przedstawiony w wielkiej encyklopedii yokai "Konjaku gazu zoku hyakki" Toriyamy Sekiena. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
134/1000- Hitotsume nyudo
Podobnie jak w przypadku wymienionego w poprzednim wpisie hitotsume kozo mamy tutaj do czynienia z yokai wyglądającym niczym buddyjski mnich. Tak samo też posiada on tylko jedno oko.
Byty te przemierzają drogi znajdujące się z dala od większych miast. Atakują każdego człowieka, który wejdzie im w drogę. Potrafią modyfikować swoją wielkość zmniejszając ją lub też zwiększając. Mogą stać się więksi niż najwyższe drzewa, przez to też zwykle nie sposób im uciec. W niektórych przypadkach za postacią hitotsume nyudo kryją się złośliwe tanuki lub kitsune, które do tego celu używają swoich technik transformacji.
Nyudo mają dość ciekawy sposób przemieszczania się. Podróżują w osłoniętych palankinach niesionych przez pomniejsze yokai lub ludzkich niewolników. Są także otoczeni przez spory orszak godny znamienitego władcy. Jest to zwykle widok, który wzbudza ciekawość ewentualnych gapiów. Podróżni zatrzymują się przyglądając się przemarszowi procesji. Ciekawość ta źle się kończy, bowiem po zbliżeniu się do danej osoby hitotsume nyudo wychodzi z palankinu, by dopaść ją i zabić lub pojmać.
Legendy: Pewien podróżnik podczas wędrówki jedną z leśnych dróg natknął się na niezwykłą procesję, niepodobną do którejkolwiek z widzianych w przeszłości. Zafascynowany postanowił wspiąć się na pobliskie drzewo, by uzyskać lepszy widok. Orszak zatrzymał się dokładnie przy drzewie, na którym przebywał. Z olbrzymiego palankinu wyszedł groźnie wyglądający jednooki olbrzym, który ku przerażeniu podróżnika zaczął wspinać się w jego kierunku. Spanikowany mężczyzna zamachnął się na stwora posiadanym przez siebie mieczem. W chwili, kiedy to uczynił, olbrzym i cała jego świta rozpłynęli się w powietrzu.
Inna legenda opowiada o hitotsume nyudo będącym dawniej wysoko postawionym kapłanem w świątyni Enryaku-ji. Był to człowiek słynący z niezwykle surowej dyscypliny, który wyrzucił z przybytku wielu jego zdaniem nadmiernie leniwych mnichów. Wielokrotnie ubolewał nad zmieniającym się światem, który stawał się coraz bardziej oderwany od sfery duchowej. Nie szczędził również krytyki duchownym, którzy zatracali się w grzechu zamiast stanowić przykład dla innych. Po śmierci miał on przejść transformację w yokai, co było dla niego szansą, by nadal karać duchownych, którzy zeszli na złą ścieżkę. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
133/1000- Hitotsume kozo
Hitotsume kozo to byty znane na terenie całej Japonii. Wielkością przypominają dzieci, zaś ich wygląd bardzo mocno przypomina buddyjskiego mnicha, zarówno pod względem ubioru jak i fryzury. Posiadają długi, czerwony język, a także tylko jedno sporej wielkości oko.
To rodzaj yokai, które są absolutnie nieszkodliwe w stosunku do żywych. Czasami tylko zdarza im się celowo ukazać przypadkowemu przechodniowi na jednej z ciemnych uliczek, by wystraszyć go swoją aparycją. Uzbierały się dziesiątki relacji ze spotkań z hitotsume kozo, większość różniąca się między sobą wyłącznie paroma szczegółami.
Działania tego bytu nie ograniczają się tylko do psocenia i straszenia ludzi. Wykonuje on również jedną ważną pracę, 8 grudnia każdego kolejnego roku przemierza bowiem ziemię notując w swoich księgach rodziny, które przez ostatnie dwanaście miesięcy nagromadziły wiele złych uczynków. Następnie decyduje, które z nich zasłużyły na karę. Raport z listą "wybrańców" trafia do rąk boga zarazy i pecha, który sprowadza na nich odpowiedni rodzaj nieszczęścia. Nim to jednak nastąpi, hitotsume kozo pozostawia swoje księgi u boga podróży, gdzie mają być przechowywane do 8 lutego. Podczas ceremonii organizowanej w połowie stycznia mieszkańcy danej wioski palą kapliczkę tego bóstwa w nadziei, że przy okazji zniszczą księgi hitotsume kozo, dzięki czemu unikną dodatkowych nieszczęść zesłanych z niebios. Po ceremonii zniszczona kapliczka zostaje odbudowana. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
132/1000- Hitodama
Hitodama to widzialne ludzkie dusze, które opuściły swoje fizyczne ciało. Mogą ukazać się jako czerwone, pomarańczowe lub niebieskawe kule światła unoszące się nad ziemią.
Hitodama są widoczne szczególnie nocą, pojawiają się w okolicach cmentarzy, domów pogrzebowych czy też zwykłych domostw, w których doszło do czyjejś śmierci. Zwykle ma to miejsce w chwili zgonu danej osoby, kiedy dusza uchodzi z ciała. Bardzo rzadko zdarza się, że są widoczne również w dzień. Jeszcze rzadszy jest przypadek, gdy można ujrzeć duchową postać osoby, która po prostu straciła przytomność. Powraca ona jednak do ciała tuż przed powrotem świadomości.
Hitodama należą do grupy nieszkodliwych yokai, jednak czasami mogą być mylone z groźnymi ognistymi orbami zwanymi hi no tama. Można je mimo wszystko odróżnić po charakterystycznym ogonku ciągnącym się za nimi. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
131/1000- Hitobashira
Hitobashira to odniesienie do niezwykle okrutnej praktyki, która podobno miała mieć miejsce na terenie Japonii już od czasów starożytnych. Polegała ona na grzebaniu żywcem ludzkiej ofiary w fundamentach nowo powstającej budowli, zwykle zamku, ale nie tylko. Stosowanie tego zwyczaju miano odnotowywać jeszcze w XX wieku.
Złożenie ofiary miało pomóc w przebłaganiu miejscowych duchów natury na obszarze sąsiadującym z miejscem budowy. Szczególnie często praktykowano hitobashirę na terenach znanych z częstych powodzi. Oprócz ochrony przed siłami natury ofiara z człowieka miała zapewnić również bezpieczeństwo od katastrof wywołanych przez człowieka.
Poświęcone osoby określano filarami, były one bowiem uważane za łącznika pomiędzy ludźmi i bogami. Ze względu na ich niezwykłą rolę stawiano im małe kamienne pomniki, niektóre z nich istnieją do dziś.
Jednym z zamków, które wiąże się z powyższym rytuałem, jest Maruoka na terenie prefektury Fukui, jeden z najstarszych zamków w kraju. Według opowieści o jego powstaniu na początku budowy wciąż pojawiały się problemy konstrukcyjne związane z obiektem. Ściany budynku wciąż się zapadały, zaś próby naprawy nie dawały większego efektu. Zdecydowano, że najlepszym sposobem na poprawę sytuacji będzie poświęcenie jednego z mieszkańców pobliskiej wioski. Ten wątpliwy zaszczyt przypadł biednej, jednookiej kobiecie o imieniu Oshizu. W nagrodę za oddanie życia otrzymała ona obietnicę, że jej syn dostanie szansę na zostanie samurajem. Po zakończeniu rytuału zamek ukończono już bez żadnych problemów. Problemem za to okazała się być złożona obietnica, bowiem miejscowy władca, który przysiągł jej dotrzymać, niespodziewanie został przeniesiony do innej prowincji. Każdego kolejnego roku z powodu niezwykle obfitych opadów fosa okalająca zamek przepełniała się, co miejscowi uważali za zemstę Oshizu nazywając deszcz "łzami smutku Oshizu". W końcu na terenie zamku powstał mały pomnik dla zmarłej, który miał uspokoić jej gniew i zapobiec kolejnym kłopotom. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
129-130/1000- Hinoshu/Hishaku
Hinoshu należy do grupy yokai oskarżanych w dawnej Japonii o wywoływanie poważnych problemów zdrowotnych. Jest opisywany jako mikrob o kształcie małego głazu, który zagnieżdża się w śledzionie zainfekowanej osoby.
Hinoshu zaczyna działać, gdy jego nosiciel znajduje się poza domem. Yokai zaczyna "toczyć się" po całym ciele, co powoduje silny ból w miejscach, które obija podczas swojej "podróży". Ofiara czuje, jakby spadła z wysokości na twarde podłoże. Objawy narastają, gdy dana osoba znajduje się w otoczeniu, w którym są umiejscowione duże ilości skał. Widok pobratymców ekscytuje bowiem hinoshu, który staje się nadpobudliwy.
Infekcję można zwalczyć za pomocą klasycznej akupunktury, jednak leczenie jest skomplikowane, należy więc znaleźć osobę, która miała już do czynienia z tym yokai.
Hishaku
Hishaku należy do tej samej grupy yokai co hinoshu. Wyglądem jest podobny do wilka, nie posiada kończyn, za to na jego ciele widnieje charakterystyczny pięciokąt.
Hishaku jest typem yokai, który preferuje kobiety. Osoby zarażone zaczynają odczuwać olbrzymią chęć na słodycze, ich twarze zaś przybierają żółtawy odcień. Podobno zaczynają też odczuwać pociąg do ciągłego nucenia. Problemem mogą stać się bardzo obfite miesiączki. Zarażone kobiety często odczuwają brak sił, a przez to problemy z wstaniem z łóżka i wykonywaniem codziennych obowiązków.
Podstawowe leczenie polega oczywiście na wykorzystaniu stosownej techniki akupunktury. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
128/1000- Hinoenma
Hinoenma to niezwykle nikczemne yokai, które egzystują pod postacią młodej, urodziwej panny. Wykorzystują swoje piękno, by usidlać kolejnych mężczyzn, a następnie ich niszczyć.
To prawdziwe femme fatale wśród bytów nie z tego świata. Istoty te przemierzają miasta w poszukiwaniu swoich ofiar, którymi zwykle są młodzi mężczyźni. Ci, którzy pozwolą sobą zawładnąć, szybko doświadczają negatywnych skutków obcowania z hinoenmą. Ta żywi się ich męskością oraz energią życiową, co sprawia, że słabną i zaczynają ponosić kolejne porażki, a w konsekwencji tracić dotychczasowy dorobek życia. W końcu ofiara umiera, a yokai może powrócić do poszukiwań kolejnego celu.
Kobiety-yokai, które niosą ze sobą zgubę dla mężczyzn, były popularnym tematem opowieści już w starożytnych Chinach. Podobno na nich właśnie ciążyła odpowiedzialność za upadek trzech potężnych rodów: Xia, Shang i Zhou.
Samo słowo hinoenma pochodzi z terminologii buddyjskiej, stanowiło ostrzeżenie dla duchownych, by wystrzegać się urodziwych kobiet. Było to postrzegane jako droga, która odwracała ich myśli od ścieżki prowadzącej ku oświeceniu. Płeć piękną widziano jako wiodącą mężczyznę ku finansowej ruinie oraz stanowiącą barierę blokującą duchowy rozwój.
Słowo hinoenma można tutaj tłumaczyć jako "latający demon przeznaczenia". Termin ten odnosił się do istoty, która próbuje w taki lub inny sposób zakłócić duchowy wzrost danej osoby. W mitologii buddyjskiej kimś takim był chociażby król demonów nazywany Mara, który za pośrednictwem pięknych kobiet próbował zakłócić dążenie do oświecenia samego Buddy.
Alternatywny zapis hinoenmy oznacza też tyle co "ognisty Enma". Odniesienie do króla piekieł nie jest przypadkowe, stanowi ono ostrzeżenie dla mnichów, co może ich czekać, jeśli stracą oni głowę dla kobiety.
Z hinoenmą jest powiązany hinoe uma- rok ognistego konia. Według chińskiego kalendarza przypada on co 60 lat, ostatni raz miał miejsce w 1966 roku. Ludowa mądrość głosi, że kobiety urodzone w tym roku są w pewien sposób przeklęte i pragnąc tego lub nie sprowadzą one zgubę na swoich mężów. Jako źródło tego przesądu wskazuje się pewną legendę dziejącą się w XVII wieku. W 1666 roku na świat przyszła bohaterka opowieści, Yaoya Oschichi. W erze Tenny na terenie miejscowej świątyni Daienji wybuchł potężny pożar. Podczas obserwowania walki z ogniem Yaoya ujrzała jednego z mieszkańców świętego przybytku znanego jako Ikuta Shonosuke. Kobieta zakochała się od pierwszego wejrzenia. Rok po zdarzeniu pragnąc ponownie go zobaczyć Yaoya podjęła próbę podpalenia budowli. Została jednak złapana na gorącym uczynku, a następnie spalona na stosie. Od tej pory uważa się, że wszystkie kobiety urodzone w roku ognistego konia posiadają równie ognisty temperament, który przyniesie zgubę ich ewentualnym drugim połówkom. W 1966 roku w Japonii prawdopodobnie z powodu właśnie tego przesądu odnotowano aż 25 procent mniej urodzeń niż w roku poprzednim, a także w kolejnych latach. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
127/1000- Hinode
Hinode oznacza w Japonii wschód słońca, niezwykle ważny moment dnia, który sygnalizuje koniec panowania mrocznych sił i nadejście mocno wyczekiwanego świtu. Światło słoneczne wygania wszelkie złe byty z powrotem do ich kryjówek, w których ponownie będą oczekiwać nadejścia kolejnej nocy.
Tafla słoneczna dumnie prezentuje się na fladze Japonii, która z tą samą dumą dzierży tytuł "kraju wschodzącego słońca". Jak ważnym elementem japońskiej kultury jest słońce, ukazuje także choćby popularność amaterasu, najważniejszej bogini czczonej na terenie całej Japonii. Nie inaczej sprawa ma się z yokai, w bardzo wielu pozycjach ich dotyczących to właśnie hinode jest ostatnią sceną dzieła. Na ten przykład encyklopedia yokai Toriyamy Sekiena rozpoczyna się omagatoki, zmierzchem, a kończy właśnie hinode. W tym czasie wszystkie ukazane w książce byty przejmują władzę nad światem ludzi, nim ponownie zostaną przegnane przez pierwsze promienie słońca. Poniższa ilustracja prezentująca hinode pochodzi z powyższego dzieła.
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
126/1000- Hinnagami
Wyjątkowo zdesperowani i chciwi ludzie mogą dopomóc swojemu losowi poprzez przywołanie do tego świata hinnagami, potężnego bytu mogącego spełnić każde życzenie przywołującego.
Rytuał wezwania hinnagami to wyjątkowo żmudny proces, najpopularniejszy ze sposobów mówi, że należy przez trzy okrągłe lata każdej nocy zbierać ziemię z okolicznego cmentarza. Za każdym razem musi to być ziemia, która w ciągu dnia została zdeptana przez odwiedzających to miejsce ludzi. By wzmocnić zdolności bytu, należy zbierać ziemię z siedmiu różnych cmentarzy umiejscowionych w siedmiu różnych wioskach. Następnie ziemia musi zostać wymieszana z ludzką krwią, aż zacznie przypominać konsystencją glinę. Z tej podstawy należy uformować laleczkę, która będzie reprezentować ducha, przez którego zostanie nawiedzona. W ostatnim etapie lalkę umieszcza się przy ruchliwej drodze, by tam mogła zostać zadeptana przez tysiąc osób. W końcu można odzyskać obiekt, który powinien już funkcjonować jako hinnagami.
Na pierwszy rzut oka można sądzić, że jest to perfekcyjny układ dla przywołującego, otrzymuje on bowiem wszystko, czego tylko zapragnie. Rodziny takich osób bardzo szybko stają się nieprawdopodobnie bogate i wpływowe. Są jednak pewne niedogodności związane z powyższym yokai. Raz przywołany do tego świata staje się chorobliwie przywiązany do osoby, która go sprowadziła. Spełnianie kolejnych życzeń staje się głównym celem hinnagami, który żąda ciągle kolejnych rozkazów do wykonania. Po spełnieniu jednego życzenia natychmiast pyta o kolejne, obsesyjna strona tego bytu sprawia, że nigdy nie odstępuje swojego pana nawet o krok. Nawet śmierć nie zniszczy przywiązania, które łączy hinnagami oraz przywołującego. Byt podąży za jego duszą aż do piekła, by tam spędzić z nim całą wieczność.
Warto tutaj wspomnieć o alternatywnej formie przywołania istoty odpowiedniej dla wykwalifikowanych rzeźbiarzy. W tym wypadku należy zebrać wystarczającą ilość kamieni cmentarnych, by móc wykonac z nich tysiąc laleczek, każdą o długości dziewięciu centymetrów. Następnie wszystkie wrzuca się do olbrzymiego gara i gotuje na tyle długo, by w końcu któraś wypłynęła na powierzchnię. Oznacza to, że lalka ta wchłonęła dusze całej reszty, by stać się specjalną odmianą hinnagami nazywaną kochobbo. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
125/1000- Himamushi nyudo
Himamushi nyudo jest yokai żyjącym pod podłogą domostwa i wychodzącym z tej kryjówki wyłącznie w nocy. Podobno w pewnym stopniu przypomina buddyjskiego mnicha, ale ze swoją wydłużoną szyją, długimi pazurami, mocno owłosionym ciałem i długim językiem bliżej mu do dziwacznej kreatury.
Pokarmem istoty jest olej wykorzystywany w japońskich lampach. Himamushi jest utrapieniem dla osób, które pracują albo uczą się do bardzo późnych godzin nocnych. Wyskakuje ze swojej kryjówki wzbudzając strach swoim nagłym pojawieniem się. Dodatkowo utrudnia dalszą pracę lub naukę zdmuchując płomień lampy i pogrążając pokój w ciemnościach. Następnie zabiera się do konsumpcji oleju.
Opis yokai zawarty w książce Toriyamy Sekiena, "Konjaku hyakki shui", informuje, że himamushi nyudo rodzi się z dusz osób, które leniwie przeszły przez swoje życie marnując czas dany im na ziemi. W samej nazwie bytu można odszukać odniesienia do karaluchów, które w japońskim określa się między innymi słowami himushi i hitorimushi. W sposobie działania także można ujrzeć pewne podobieństwa. W okresie edo karaluchy lubiły spożywać olej z lamp, który w tamtym czasie pochodził z miejscowych ryb. Często żyły pod podłogą domostwa, a nocą wypełzały strasząc tych, którzy wciąż pozostawali na nogach zupełnie jak himamushi nyudo. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
124/1000- Hihi
Według dawnych legend małpa, która osiągnie wystarczająco zaawansowany wiek, może zmienić się w yokai zwanego hihi. W tej formie jest ona zdecydowanie większa, a na jej głowie wyrastają długie, czarne włosy. Otwór gębowy stworzenia także powiększa się podobnie jak i jego wargi.
Hihi potrafią poruszać się niezwykle szybko, co wykorzystują przy polowaniach, głównie na dziki. Nazwa stwora pochodzi od dźwięku, jaki wydaje, gdy się śmieje. Zdarza im się to szczególnie w chwilach, gdy spotkają człowieka, nie mogą się wtedy powstrzymać od głośnego "Hihihi". Podczas śmiechu ich nienaturalnie duże wargi odwijają się na zewnątrz całkowicie zakrywając oczy.
Mimo że gustują głównie w dzikiej zwierzynie, kiedy nadarzy się taka okazja, mogą zaatakować również zwykłych ludzi. Ucieczka jest możliwa tylko w jednym przypadku: ofiara musi rozśmieszyć stworzenie. Kiedy hihi podczas "hihi" oślepia się swoimi własnymi wargami, można w tym momencie ogłuszyć go czymś uderzając w środek jego czoła.
Jak głoszą niektóre opowieści, hihi są zdolne do artykułowania ludzkiej mowy, podobno potrafią również odczytywać czyjeś myśli i uczucia. Ich jasnoczerwona krew posiada niezwykłe właściwości, użyta jako barwnik nigdy nie wyblaknie, zaś po wypiciu jej można zyskać zdolność widzenia duchów oraz demonów.
Hihi pochodzi z folkloru dawnych Chin, skąd do Japonii trafił w średniowieczu. Obecnie słowo to oznacza pawiana, którego wygląd miał zdradzać podobieństwo do opisywanego yokai. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej
123/1000- Hiderigami
Hiderigami jest humanoidalną istotą o mocno owłosionym ciele. Posiada tylko jedno oko, jedną rękę oraz jedną nogę, jednak nie przeszkadza jej to w poruszaniu się. Co więcej, podobno jest szybka niczym wiatr. Wszystkie stwory są wyłącznie płci żeńskiej.
Hiderigami bardzo rzadko zapuszcza się na terytoria zamieszkane przez ludzi, a większość swojego czasu spędza głęboko w górach. Kiedy jednak już się pojawi, jej obecność jest silnie zauważalna. Ciało istoty generuje bowiem tak potężne ciepło, że w miejscach jej pobytu ziemia całkowicie wysycha i znikają wszelkie chmury, a tym samym także opady deszczu. Są potężnym zagrożeniem, ale podobno można je zabić wrzucając do toalety.
Hiderigami pochodzą od bogini, która pojawia się w starożytnych zapiskach na temat jednego z legendarnych władców Chin, Żółtego Cesarza. Podczas bitwy z jednym z groźniejszych przeciwników przywołał on potężną boginię o imieniu Batsu, która miała pomóc w trwającej walce. Batsu posiadała w sobie olbrzymie pokłady energii cieplnej, która uwolniona z jej ciała szybko rozstrzygnęła bitwę na korzyść cesarza. Jak się okazało, Batsu zużyła na ten atak zbyt dużo posiadanej mocy, przez co nie potrafiła wrócić do nieba ani też powstrzymać emisji ciepła. Wody w jej pobliżu wysychały, a chmury nie tworzyły się. Jej obecność zaczynała być poważnym problemem dla władcy, nie mogąc jej zabić ani odesłać postanowił wygnać Batsu w góry i absolutnie zabronił powracać jej do cywilizacji. Nie ma pewności, czy Batsu z biegiem czasu sama uległa przemianie w hiderigami czy też dała im życie. 
#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska