AbenoKyerto

Encyklopedia mitologii japońskiej
169/1000- Jakotsu baba
Gdzieś na zachód od Japonii istniała dawniej mityczna kraina znana jako Bukan (lub też Fukan), której mieszkańcy od wieków szczycili się posiadaniem szczególnych więzi ze światem ponadzmysłowym mając w swoich szeregach praktycznie samych szamanów. Lud ten stworzył szczególnie silną więź z wężami będącymi nieocenioną pomocą podczas kontaktów z mocami nie z tego świata oraz odkrywania najbliższej przyszłości.
Jednym z ważniejszych członków społeczności był niejaki Jagoemon, którego dom znajdował się w miejscu znanym jako "wężowy kopiec". Mężczyzna żył wraz z żoną imieniem Jagoba (dość proste imię, które można przetłumaczyć jako "żona Jago"). Z nieznanych przyczyn kobieta przemieniła się w yokai znanego od tej pory jako jakotsu baba. Do dzisiaj pod postacią starej wiedźmy strzeże ona swojego "wężowego kopca" posiadając do pomocy dwa całkowicie posłuszne jej węże. Zwykle jest przedstawiana z niebieskim osobnikiem w swojej prawej ręce i czerwonym w lewej. Za ich pomocą odstrasza tych, którzy zapuszczą się nazbyt blisko chronionych przez nią terenów.
Najwcześniejsze zapiski dotyczące jakotsu baby ukazały się w książce Toriyamy Sekiena "Konjaku Hyakki Shui". Cała historia jest prawdopodobnie jego własnym pomysłem, nigdy nie odnaleziono bowiem żadnych starszych źródeł mówiących o tym yokai. Wskazuje na to nawet sama nazwa bytu, która w XVIII wieku pojawiała się w rozmaitych powiastkach i przedstawieniach kabuki, gdzie była używana jako obraźliwe słowo oznaczające starszą kobietę. Jest to więc zapewne mały żarcik Sekiena, który na podstawie tego właśnie brzydkiego wyrażenia stworzył postać baby i podbudował ją prostą historią. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
168/1000- Iwana bozu
Iwana bozu to występujące w Japonii ryby znane jako Salvelinus Leucomaenis, golec dalekowschodni. Miejscowe wierzenia przypisują im zdolność do transformacji w yokai, jednak wcześniej zwykle rosną one do bardzo dużych rozmiarów. Po przemianie zyskują zdolność chodzenia na dwóch nogach tak jak ludzie, mogą też ich udawać przywdziewając typowy buddyjski strój zarezerwowany dla mnichów. Zwykle można je spotkać w miejscach obleganych przez miejscowych rybaków.
Największe szanse na spotkanie iwana bozu daje wędrówka w góry, gdzie stworzenia te żyją zasiedlając miejscowe rzeki i strumienie. Przemiana w niezwykły byt jest zarezerwowana dla najstarszych ryb, które zwykle w tym momencie mogą poszczycić się rozmiarem odpowiadającym wysokości przeciętnego człowieka. Następnie ryby uczą się transformacji w ludzką postać, życia poza wodą, a ostatecznie mogą nawet nauczyć się ludzkiej mowy.
Jeśli iwana bozu wchodzi w kontakt z człowiekiem, zwykle ma to na celu przekonanie go, by nie łowił on więcej ryb niż potrzebuje do wyżywienia swojej rodziny. Zaczepiają osoby, które przekraczają granice dobrego smaku łowiąc nadmiarowe ilości ryb. Potrafią być szczególnie cięte na tych rybaków, którzy stosują paskudne metody połowu takie jak używanie japońskiego pieprzu, który sprawia, że ryby wypływają na powierzchnię, co czyni je prostym celem do złapania. Zwykle ich wykłady dotyczą potrzeby powstrzymywania się od niepotrzebnego zabijania i odbierania życia tylko w wypadku, gdy jest to absolutnie konieczne. Ich mowa oraz strój zwykle sprawiają, że są brane za miejscowych kapłanów.
Historie o iwana bozu przewijają się na terenie niemal całej Japonii. W niektórych regionach istnieją też legendy dotyczące innych gatunków ryb jak na ten przykład łosoś japoński czy też węgorz japoński. Łączy je ta sama zdolność zmiany w ludzką postać oraz miłość do swoich braci, przed których nadmiernym połowem ostrzegają miejscowych rybaków. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Odznaka Orderu św. Michała, wyróżnienia przyznawanego we Francji od 1469 roku, gdy ustanowił go Ludwik XI. Ukazana jest na niej postać świętego triumfującego nad Szatanem. Ten egzemplarz pochodzi z XVII wieku i obecnie jest częścią kolekcji Metropolitan Museum.
#necrobook #ordery #odznaczeniapanstwowe

Heraldyczny łańcuszek z zawieszką stworzony dla Krystiana II Wettyna, księcia elektora Saksonii w latach 1591-1611. Motto wyryte na przedmiocie brzmi A DEO PRO IMPERIO- Od Boga za obronę Imperium. Obiekt jest dziełem złotnika z Drezna, Michaela Botzy, który wykonał go około 1600 roku. Był to ważny element w kolekcji Krystiana II, który prywatnie był prawdziwym koneserem, jeśli chodzi o tego typu ozdoby. Pozostały przedstawienia, które prezentują władcę noszącego artefakt podczas pozowania do portretów. Po jego śmierci przedmiot przejął niejaki Henry z Guntherod, który niedługo później również zakończył swój żywot. Obiekt pochowano razem z nim w 1614 roku na terenie kościoła w Dreznie. Odkopany w 1740 roku trafił do muzeum znanego jako Grunes Gewolbe, które zostało założone w 1723 roku na terenie Drezna przez króla Augusta II Mocnego. W roku 1806 obiekt podczas przenoszenia w inne miejsce zaginął, by po kilku latach zostać odkrytym w rękach miejscowego kolekcjonera sztuki. Następnie ponownie słuch o nim zaginął do roku 1898, kiedy to trafił na miejscową aukcję. Zakupiony przez J.P. Morgana, amerykańskiego finansistę, a kilka lat po jego śmierci podarowany Metropolitan Museum. 
#necrobook #ozdoby

Encyklopedia mitologii japońskiej
166-167/1000- Iyaya/Ittan momen
Iyaya to yokai, które od tyłu przypominają wyglądem młode, atrakcyjne kobiety ubrane w bardzo stylowe ciuchy. Wrażenie to mija w chwili, kiedy byty te odwrócą się ukazując swoją twarz, która niespodziewanie okazuje się być podobną do brzydkiego, pomarszczonego oblicza starego mężczyzny.
Iyaya nie posiadają swoich ulubionych terytoriów, zwykle jednak można ujrzeć je w miastach, gdzie łatwiej o spotkanie nocnego wędrowca. Są absolutnie nieszkodliwe, ich głównym celem jest wywoływanie szoku za pomocą swojego wyglądu u kolejnych napotkanych osób. 
Ittan momen to długie kawałki materiału używanego do produkcji ubrań. Wiara w istnienie tych bytów oraz ich zdolność do transformacji w tsukumogami narodziła się na terenie japońskiej Kagoshimy. Zwykle są widziane podczas swoich długich wędrówek po nocnym niebie.
Ittan nomen nie są przyjaźnie nastawione do ludzi, których potrafią zaatakować owijając się wokół ich głowy i szyi. Jeśli ofiara nie zdoła się ich w porę pozbyć, mogą nawet doprowadzić do jej śmierci.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Sarkofag Harkhebita, głównego kapłana oraz królewskiego nadzorcy żyjącego w okresie panowania XXVI dynastii władców Egiptu, pomiędzy 595 i 526 rokiem p.n.e. Jego miejsce spoczynku odkryto na wschód od Sakkary, dokonał tego w 1902 roku zespół egipskich poszukiwaczy. Większość rzeczy z grobowca trafiła ostatecznie do muzeum w Egipcie, jednak sam sarkofag został sprzedany do Metropolitan Museum. Tekst widoczny na jego powierzchni pochodzi z Księgi Umarłych.
#necrobook #starozytnyegipt #sarkofagi

Encyklopedia mitologii japońskiej
165/1000- Itsumade
Itsumade to yokai zaliczane do grupy latających stworzeń znanych jako kaicho, jest to określenie, które można tłumaczyć jako "dziwne ptaki". W przypadku itsumade ich dziwność polega na tym, że posiadają one ludzką twarz wyposażoną w ptasi dziób, a oprócz tego również wężowe ciało oraz niezwykle długie szpony. Rozpiętość ich skrzydeł wynosi 4,8 metra.
Itsumade ukazują się na terenach dotkniętych przez rozmaite kataklizmy i epidemie, a także działania wojenne. W miejscach tych przyciąga je cierpienie oraz śmierć ogromnej masy istnień ludzkich. Istoty te szczególnie "lubują się" w odwiedzaniu tych miejsc, gdzie nikt nie przejmuje się losem wciąż żywych jak i odpowiednim pożegnaniem zmarłych ofiar. Itsumade zaznaczają swoją obecność latając nad danym miejscem przez całą noc oraz wydając z siebie przeraźliwe krzyki.
Po raz pierwszy itsumade przedstawiono w Taiheiki, japońskiej epopei historycznej stworzonej w XIV wieku. Według niej itsumade ukazał się jesienią 1334 roku, stworzenie miało zostać przyciągnięte przez cierpienie niezliczonej ilości ofiar rozprzestrzeniającej się wówczas zarazy. Imię itsumade nie zostało zapisane w Taiheiki, tylko dużo później, autorem, który nadał imię bytowi, był Toriyama Sekien. Nazwa ma pochodzić od krzyku ptaka brzmiącego jak "Itsumademo?"- Do kiedy?. Istnieje teoria, że itsumade to istota zrodzona z dusz martwych i cierpiących ofiar, które domagają się dostrzeżenia ich trwającej właśnie udręki.
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Pierścień stworzony ze złota i karneolu, znaki na jego powierzchni informują o przynależności do egipskiej pary królewskiej, faraona Ramzesa II oraz jego żony, Nefertari. Okres powstania to lata 1279-1213 p.n.e. Obecnie obiekt znajduje się w paryskim Luwrze.
#necrobook #starozytnyegipt #pierscienie

Encyklopedia mitologii japońskiej
164/1000- Itsuki
Itsuki to duchy osób, które popełniły samobójstwo poprzez powieszenie. Są to ekstremalnie niebezpieczne byty, które dla własnych korzyści niejako zmuszają żyjących do powtórzenia ich czynu.
Meikai to niezwykle mroczny wymiar, w którym żyją duchy osób zmarłych. Charakteryzuje się on stałą liczbą mieszkańców, jeśli można ich w ten sposób określić. Jedyną drogą ucieczki z tego miejsca jest przybycie nowej duszy, która zastąpi któregoś z dotychczasowych rezydentów, dzięki temu może on ponownie powrócić do świata żywych. O tym, która z dusz dostąpi reinkarnacji, decyduje sposób śmierci danego człowieka. Niektóre z dusz, szczególnie te należące do samobójców, z tego powodu mogą czekać bardzo, bardzo długo, nim w końcu otrzymają szansę opuszczenia tego wymiaru. I tutaj na scenę wchodzą itsuki, duchy, które mając już dość oczekiwania postanowiły, że czas osobiście zadbać o swoją przyszłość i własnymi rękoma sprowadzić kolejną duszę samobójcy do świata meikai. 
Itsuki powracają na ziemię, by następnie nękać żywych pchając ich w stronę samobójstwa. Ich moc jest na tyle potężna, by omamić i skłonić do targnięcia się na swoje życie nawet osoby w pełni zadowolone z dotychczasowej egzystencji. 
W obecnych czasach na terenie Japonii egzystuje wiele miejskich legend o zmarłych nakłaniających do samobójstwa. Opisują one często osobę, która otrzymuje wiadomość od znajomego, który to niby w formie żartu pisze o chęci zakończenia swojego życia. Następnego dnia wychodzi na jaw, że faktycznie osoba ta popełniła samobójstwo. Niektóre z notatek pozostawionych przez samobójców mają zawierać słowa o zjawie, która miała przekonać ich do tego czynu. Tymczasem rodzina jak i znajomi są pewni, że dana osoba nigdy nie zachowywała się w sposób sugerujący, że mogłaby być zdolna do zadania sobie śmierci. Innym dziwnym fenomenem są ciągi samobójstw osób nie powiązanych ze sobą w żaden sposób. Te wszystkie historie zawsze wiąże się z działalnością itsuki. 
Legenda: Jedna z legend na temat itsuki opowiada o podróżniku, który zatrzymał się na noc w jednej z gospód. W nocy usłyszał z sąsiedniego pokoju ciche mamrotanie nieznanej kobiety. Gdy zerknął do środka, zobaczył niedoszłą samobójczynię zakładającą sobie pętlę na szyję, a także mroczną postać siedzącą w pobliżu i namawiającą ją do złego czynu. Podróżnik natychmiast wpadł do pokoju i odciął linę, zanim doszło do tragedii. Duch zniknął, zaś kobieta nie potrafiła przypomnieć sobie, dlaczego chciała to zrobić jak i samego momentu próby samobójczej. 
Inna słynna historia pochodzi z okresu edo i miała wydarzyć się gdzieś w obrębie Kojimachi (dzisiaj tereny Tokio). Pewien mężczyzna wydawał uroczysty bankiet na terenie swojej rezydencji. W jego przygotowaniu miał mu pomóc bliski przyjaciel, który z nieznanych powodów nie pojawił się o ustalonej porze. W końcu jednak przybył mocno spóźniony, by zakomunikować: "Przepraszam ale mam coś do zrobienia. Wpadłem tylko, by przekazać informację o mojej nieobecności". Organizator przyjęcia postanowił nie dać za wygraną i zażądał konkretnego powodu, dla którego jego przyjaciel opuści tak ważną imprezę. "Obiecałem powiesić się przy bramie Kuichigai"- stwierdził mężczyzna i odwrócił się, by wyjść. Osoby obecne przy rozmowie doszły do wniosku, że mają do czynienia z szaleńcem. Mężczyzna został zatrzymany siłą i następnie po kilku próbach uwolnienia się dał za wygraną i pozostał z resztą gości.  
Po dłuższym czasie spokój przyjęcia przerwał posłaniec, który wyjawił, że doszło do samobójstwa przy bramie, o której wspominał przyjaciel gospodarza. Ten doszedł do wniosku, że za dziwnym zachowaniem mężczyzny stał itsuki, który znudzony czekaniem skłonił do zadania sobie śmierci inną osobę. Zażądał wyjaśnień, co działo się przed przybyciem przyjaciela na jego przyjęcie. Ten wyznał, że pamięta wszystko jak przez mgłę. Podczas przechodzenia obok bramy Kuichigai został zaczepiony przez nieznajomego, który rzekł: "Powieś się i zakończ tutaj swój żywot". Mężczyzna nie mógł się oprzeć propozycji, jednak resztkami woli poprosił o możliwość załatwienia swojego zobowiązania, obiecał też, że następnie powróci, by popełnić obiecane samobójstwo. W ten sposób pojawił się na przyjęciu. Podejrzenia gospodarza znalazły swoje potwierdzenie. Zapytał swojego przyjaciela, czy ten w dalszym ciągu chce się zabić. Ten spojrzał w dal ze strachem i zaczął się trząść. Następnie wykonał ruch, jakby zakładał sobie linę na szyję i wymamrotał: "To straszne, przerażające". 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej
163/1000- Itachi
Itachi to określenie stosowane dla łasicy, kolejnego zwierzęcia, które według japońskich wierzeń może uzyskać moce magiczne po osiągnięciu odpowiedniego wieku. Byty te nie cieszą się zbyt dobrą opinią, a ich zdolności są przez wielu uznawane za lekko przerażające. Ich podstawową umiejętnością jest talent do transformacji w człowieka, inne stworzenie lub nawet innego yokai, co w sumie jest mocą zarezerwowaną dla wszystkich magicznych zwierząt.
Itachi uwielbiają bawić się czyimś kosztem płatając różnorakie figle i psikusy, ale zwykle trzymają się z dala od ludzi. Ten brak kontaktów działa na ich niekorzyść, są bowiem przez to postrzegane w sposób wyjątkowo negatywny. Dźwięki wydawane przez te stworzenia, szczególnie ich grupowe okrzyki, uznawane są za zły znak, który jest zwiastunem nadejścia bardzo nieszczęśliwych czasów. Gdy itachi staje na tylnych łapach, robi to podobno w celu zaczarowania będącego w pobliżu człowieka, by ten pod wpływem jego hipnotyzującej mocy pozostawił mu jedzenie lub zrobił inną pożyteczną dla niego rzecz. Grupy itachi mają być zdolne do wzniecania potężnych pożarów mogących spalić całe miasta. Robią to poprzez tworzenie ze swoich ciał wysokich "wież", które następnie zmieniają się w potężne "tornada" ognia.
Magiczne łasice są uznawane za niezwykle utalentowane pod względem zmiany kształtu. Jeśli chodzi o ludzkie "przebranie", upodobały one sobie wygląd młodego kapłana w ciut za dużych ubraniach. Używają owej formy głównie do zdobywania alkoholu, którego same nie potrafią uwarzyć. Bardzo często też zmieniają się w inne yokai, robią to głównie po to, by straszyć zwykłych ludzi. Ich ulubionym stworem jest onyudo, potężny olbrzym z łysą głową, który podczas swoich wędrówek lubi nękać wioski niszcząc domy, a także zabijając zwierzęta, a nawet ludzi. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Figurka z kości słoniowej przedstawiająca mężczyznę łapiącego kurki, wytwór japoński, wykonany około 1900 roku.
#necrobook #figurki #rzezba

Okrągły pojemniczek z przesuwną pokrywką, który został stworzony z kości hipopotama oraz drewna typu rosewood. Na ozdobę wybrano jeża, zwierzątko uznawane w Egipcie za symbol śmierci oraz następującego po niej odrodzenia. Oznaczenia na pokrywce informują , że pudełeczko było własnością królowej Nefertari, żony Ramzesa II z XIX dynastii. To oznacza, że stworzono je pomiędzy 1279 i 1213 rokiem p.n.e. Przeznaczenie przedmiotu nie jest całkowicie jasne, ale przypuszcza się, że było ono po prostu pojemnikiem kosmetycznym. Jest to element kolekcji Metropolitan Museum.
#necrobook #starozytnyegipt

Dwa hipopotamy będące obecnie częścią kolekcji Metropolitan Museum. Zwierzęta pochodzą z okolic 1961-1878 roku p.n.e., odnaleziono je w obrębie komnaty grobowej egipskiego zarządcy znanego jako Senbi II, który spoczął na terenie nekropolii Meir. Hipopotamy były uznawane przez dawnych Egipcjan za jedne z najniebezpieczniejszych zwierząt w ich świecie. Stworzenia te stanowiły nieustanne zagrożenie dla wszystkich jednostek wodnych. Wierzono, że nawet w zaświatach podróż zmarłego może zostać zakłócona przez pojawienie się tego zwierzęcia. Figurki służyły prawdopodobnie do ewentualnej kontroli pośmiertnej podróży, by ta przebiegła bez przykrych niespodzianek. Większy okaz w chwili odnalezienia miał uszkodzone trzy z czterech swoich nóg, przypuszczalnie miało to uniemożliwić ewentualne skrzywdzenie zmarłego.
#necrobook #starozytnyegipt #hipopotamy

Dwa psowate, figurki stworzone z ceramiki, pochodzenie: Chiny, okres Sześciu Dynastii, prawdopodobnie około 550 roku.
#necrobook #psy #ceramika

Encyklopedia mitologii japońskiej
162/1000- Iso onna
Iso onna to niezwykle niebezpieczne istoty znane na wyspie Kiusiu jak i na terenach zachodniej Japonii. Żywią się krwią swoich ofiar, którymi z reguły stają się miejscowi rybacy, a także przypadkowi wędrowcy, którzy zapuszczą się na teren łowiecki iso onny. Podczas polowań bardzo często wybierają skaliste plaże, gdzie starają się zwabić przyszły posiłek.
Zwykle są przedstawiane jako urodziwe kobiety, które wyglądają, jakby przed momentem brały morską kąpiel. Ich włosy są wyjątkowo długie, często sięgające praktycznie do samej ziemi. Od pasa w górę spokojnie można uznać je za zwykłe kobiety, jednakże od pasa w dół ich ciało nabiera lekko przezroczystego wyglądu, co po bliższym zbadaniu zdradza ich ponadnaturalne pochodzenie. Niektóre relacje sugerują, że mogą stać się na tyle duże, by móc miażdżyć statki na morzu niczym inny znany byt, umi bozu. Mają także umiejętność perfekcyjnego wtapiania się w otoczenie, jeśli nie chcą zostać zauważone.
Iso onna podczas łowów przesiadują na plaży wpatrując się nieustannie w morze. Jeśli ktoś decyduje się do nich podejść i zagaić rozmowę, odwracają się i wydają z siebie przeszywający wrzask, który ogłusza ich ofiarę. Następnie przy pomocy włosów wciągają swoją ofiarę do morza. Na koniec tymi samymi włosami wysysają całą krew z ciała nieszczęśnika.
Inną metodą polowań jest wykorzystywanie przez iso onna skalistych klifów. Istoty często przesiadują na ich szczytach śpiewając niezwykle hipnotyzującym głosem. Śpiew słyszany przez będącą w pobliżu osobę wprowadzi ją w trans i pokieruje w stronę źródła dźwięku. Taka osoba będzie podążać w kierunku dźwięku kompletnie ignorując niebezpieczeństwo upadku z klifu. Zwykle w ten sposób kończy się ta podróż, a iso onna otrzymuje niemal darmowy posiłek.
Byty te można spotkać również głęboko na morzu, gdzie podobnie jak na lądzie chwytają ofiary za pomocą włosów i wysysają ich krew. Najczęściej są one spotykane w okresie święta Obon oraz w okolicach Nowego Roku, kiedy to granica pomiędzy światem żywych i umarłych jest najłatwiejsza do przekroczenia. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Simurg, mityczny ptak pochodzący z dawnych wierzeń perskich, król ptaków, a obecnie symbol irańskiej medycyny. Poniższa strona pochodzi z perskiego bestiariusza, który stworzono około 1300 roku.
#necrobook #mitologiaperska #persja

Rzeźba Wajśrawany, jednego z Czterech Niebiańskich Królów w religii buddyjskiej oraz strażnika północy, w Japonii znanego jako Bishamonten. Przedstawiony jest tutaj jako triumfujący nad jednym z demonów. Japońskie dzieło pochodzi z okresu edo, okolice 1615-1700 roku.
#necrobook #rzezba #bostwabuddyjskie

Mapa sporządzona na glinianej tabliczce około 1200 roku p.n.e., ukazująca miasto Nippur, dawną stolicę Sumeru położoną w południowej części Mezopotamii. Niżej ukazana jest współczesna mapa wykopalisk, na którą nałożono elementy pochodzące ze starszej wersji. I tak kolorem niebieskim oznaczono rzeki i kanały, brązowym mury miasta, zielonym ogrody, zaś czarnym świątynie. Gliniana tabliczka mierzy 21 na 17 centymetrów, odkryto ją w 1900 roku, obecnie jest elementem kolekcji uniwersytetu w Jenie.
#necrobook #mezopotamia #nippur

Posąg Artemidy, greckiej bogini łowów, zwierząt i ogólnie pojętej przyrody, tutaj ze stojącym u jej boku jeleniem. Pochodzące z okolic I wieku p.n.e. dzieło odkryto na terenie Rzymu, prawdopodobnie było ono ozdobą jednego z tutejszych domostw. Po odnalezieniu w latach dwudziestych XX wieku i kilku zmianach właściciela obiekt trafił do muzeum w amerykańskim Buffalo. W 2007 roku Artemida trafiła na aukcję, gdzie osiągnęła rekordową sumę 28 milionów dolarów, na tamten czas stała się tym samym najdrożej sprzedaną rzeźbą w historii. . Zakup został dokonany przez anonimowego kolekcjonera, który następnie postanowił wypożyczyć obiekt do Metropolitan Museum, gdzie pozostaje on do dnia dzisiejszego.
#necrobook #starozytnagrecja #artemis

Encyklopedia mitologii japońskiej
161/1000- Isonade
Isonade to morskie stworzenia podobne do rekinów, jednak różniące się od nich swoim ponadprzeciętnym rozmiarem. Na swoich płetwach posiadają przypominające kolce zakrzywione wypustki, które służą im do chwytania swoich ofiar. Zwykle trzymają się skalistych wybrzeży, gdzie polują na miejscowych rybaków. Według opowieści pojawiają się w czasie, gdy na morzu zaczynają panować wiatry z północy.
Mimo swoich dużych rozmiarów isonade są trudne do dostrzeżenia. W wodzie poruszają się z niezwykłą gracją praktycznie nie mącąc powierzchni morza. Zanim będący na celowniku rybak zauważy coś niepokojącego, jest już za późno. Stwór atakuje swoją ofiarę płetwą na grzbiecie lub ogonem w taki sposób, by zaczepić ją swoimi haczykami i następnie wciągnąć w głębiny i tam skonsumować.
Yokai ten ukazał się między innymi w "Ehon hyaku monogatari" Takehary Shunsensai. 
#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook