Patrzcie na te skarby
Szkoda, że w takim stanie.

Dziś walentynki, a czy jest coś romantyczniejszego niż Ferrari Testarossa w kolorze Rosso Corsa?
Ferrari Testarossa, a także 512TR i F512 M to produkowany w latach 1984-96 supersamochód "średniej" półki ze stajni Ferrari. Samochód został zaprezentowany w Paryżu w 1984 roku. Auto stało się bardzo popularne i w ciągu siedmiu lat złożono ponad 7 tys. egzemplarzy. Mimo wielu przeróbek mających przystosować auto do torów wyścigowych, Testarossa nigdy nie odniosła sukcesów podczas wyścigów. Model ten jest jednym z najbardziej spektakularnych modeli w gamie Ferrari, który odniósł niebywały sukces komercyjny, a także umocnił pozycję jako producenta egzotycznych supersamochodów. Po zakończeniu produkcji modelu F40 (o którym też kiedyś postaram się napisać) w 1992 przez 3 lata pełnił funkcję flagowego modelu firmy Ferrari do czasu prezentacji następcy modelu F50 w 1995 roku. Samochód ten stał się punktem odniesienia do oceny innych samochodów sportowych lat 80. i 90.
Silnikiem pod maską, przez cały czas trwania produkcji pozostawało 4.9L V12 z kątem rozwarcia 180°, 48 zaworami (4 na cylinder), DOHC. Jedyną różnicą między modelem z lat 84-91 a tymi 92-96 są wtryski (oba Bosha ale wcześniejszy ma K-Jetronic, późniejsze Motronic) oraz generowaną mocą (84-91: 390KM, 91-94: 428KM, 94-96: 440KM) samochód rozpędzał się do "setki" w okolicach 5s, a maksymalna prędkość w zależności od modelu to 295km/h lub 315km/h w późniejszej serii.
Samochód dosyć tani jak na klasyczne Ferrari, można dorwać za ok. 500tys zł, na Otomoto jest jedna oferta za 680tys. Niesamowite wrażenie robi na żywo, pamiętam jak za dzieciaka najpierw zobaczyłem je w gumie Turbo, a potem na jakiejś wystawie w Niemczech i tak sobie stałem przez półgodziny i marzyłem, żeby sobie takie kiedyś kupić. Tego samego dnia widziałem wiele samochodów różnych marek, ale moje serce zostało przy stajni czerwonych.
Niestety w przeciwieństwie do mojej późniejszej miłości czyli Volvo 242, nasza Testarossa nie nadaje się raczej na daily, średnie zużycie paliwa to jakieś 18l, a przy jeździe po mieście nawet 27l także ekonomiczne to ono nie jest. Ale jak było by mnie stać na samochód to raczej na paliwo też.

W sierpniu 1974 roku firma Volvo zaprezentowała nową generację samochodów — serie 240 i 260.
Te nowe modele stanowiły rozwinięcie serii 140 i były bardzo podobne do swoich poprzedników. Zmiany objęły nowy przód, duże zderzaki i zmodernizowane podwozie z przednim zawieszeniem typu McPherson. Jednocześnie zaczęto stosować nową serię 4-cylindrowych silników z wałkiem rozrządu w głowicy. Przez pewien czas w wersjach podstawowych oferowano jeszcze poprzedni 4-cylindrowy silnik.
Popyt na samochody dwudrzwiowe wciąż był bardzo duży, zwłaszcza na rynku skandynawskim, i dlatego włączenie do gamy produktów wersji 2-drzwiowej wydawało się oczywiste. Jednak ze względu na to, że trend zmierzał ku samochodom 4-drzwiowym, model 242 został wycofany z produkcji o wiele wcześniej niż modele 244 i 245.
W kolejnych latach samochód Volvo 242 był produkowany z wieloma różnymi silnikami i skrzyniami biegów.
Najbardziej spektakularnymi wersjami były wprowadzony pod koniec lat siedemdziesiątych model 242GT i sprzedawana w Ameryce Północnej wersja 240 Turbo z lat osiemdziesiątych. Obydwa modele oferowały doskonałe osiągi i stanowiły pełne potwierdzenie starego porzekadła „wilk w owczej skórze”.
Pomimo pozasportowego wizerunku Volvo 240 odniosło sukcesy w wyścigach samochodów turystycznych w latach 80. W 1983 roku Volvo wyprodukowało 505 sztuk wersji 240 Turbo z większą turbosprężarką i innymi modyfikacjami wydajności.
Wszystkie te samochody były eksportowane do Stanów Zjednoczonych ze specjalnym zestawem wyposażenia w bagażniku każdego samochodu. 270 z nich zostało wyposażonych w Long Beach, a kolejne 240 zostały wyposażone w ten sam zestaw na wschodnim wybrzeżu w zakładzie Volvo Penta w Chesapeake Bay.
Niemniej jednak 240 Turbo okazał się skutecznym konkurentem i w 1984 roku wygrał rundę Zolder w Mistrzostwach Europy Samochodów Turystycznych.
W grupie A ważył 1065 kg , a jego silnik o pojemności 2.1 litra z turbodoładowaniem wytwarzał około 350 KM (261 kW). Chociaż był to duży samochód i brakowało mu zwinności oraz pomimo swojego pudełkowatego, nieaerodynamicznego wyglądu, był szybki w linii prostej (osiągał nawet 260 km/h na szybszych torach, takich jak Monza, Hockenheim i Bathurst) i okazały się niezawodne.
Ponieważ jest tani i wytrzymały, 240 stał się również bardzo powszechny na wśród "rajdowców" ulicznych. W Wielkiej Brytanii 240 jest popularny wśród niedzielnych rajdowców ze względu na swoją wytrzymałość.
W Stanach Zjednoczonych 240 regularnie pojawia się w wyścigach wytrzymałościowych, wzorowanych na LeMons, w których ceniona jest niezawodność, trwałość i łatwość w dostępności części.
Ach kupiłbym sobie takie 242 GLT

Moi drodzy,
Na zdjęciu SAAB 92B z 1953 roku.
Prawda, że prezentuję się obłędnie w tej zimowej kolorystyce?

To jedno z tych aut, które chciałoby się mieć w garażu i wyjeżdżać nim tylko w weekendowe słoneczne dni, na epickie przejażdżki.
https://www.youtube.com/watch?v=NQko0DdQI-8

Dzisiaj coś autorskiego.
Jakimi autobusami dysponowała zajezdnia MZK w Warszawie, w latach 50 i 60?
Na przykład francuskie autobusy Chausson.
Autobusy Chausson pierwszy raz wyjechały na Warszawskie ulice w 1947 roku i znaczna ich ilość jeździła aż do lat 60.
Zdjęcie, które widzicie, pochodzi z lat 60. Na nim możecie zobaczyć autobus CHAUSSON APH1.521 APU.
Był to jeden z pierwszych Chausson'ów bez tzw. "świńskiego nosa", pokazany na Paris Motor Show w październiku 1951.
Produkcja seryjna rozpoczęła się w marcu 1952 roku, pod oznaczeniem ogólnym AP52 (L'AP52), a w 1953 roku zmieniono oznaczenia na AP521 (L'AP521).
Autobusy te występowały w wersjach:
-CHAUSSON APU521 w wersji APH1.521 - wersja rozwojowa modelu AP52 (L'AP52).
-Od 1949 roku wszystkie modele AP (L'AP) były produkowane w dwóch wersjach AP, jako autokar turystyczny lub dalekobieżny.
-APU - wersja miejska. Podstawowe oznaczenia to AP-521 i APU-521.
Pora na opis techniczny.
W zależności od zastosowania, w pojazdach były montowane następujące jednostki:
-AHH521,
-APH1.521,
-APH2.521,
-ASH521 (w dwu wersjach silnika SOMUA)
-AH521.
Rozwijając oznaczenia silników:
Jednostki Diesla:
-AHH521 - jednostka Hispano-Suiza DWXLD (licencja Hercules) 6-cyl. o mocy 92 kW / 125 KM przy 2400 obr/min.
-APH1.521 - 4-cylindrowy pionowo-podłużny silnik Panhard 4HL o mocy 80 KM.
-APH2.521 - taki jak silnik Panharda, lecz o mocy 100 KM.
-ASH521 - silniki 6-cylindrowy SOMUA D 610H, o mocy 130 KM lub SOMUA D 615H o mocy 150 KM.
I jedna jednostka benzynowa:
-AH521 - 6-cylindrowy silnik benzynowy HOTCHKISS o mocy 105 KM