@bernsteinka zależy w jakiej grupie wiekowej. Czym starzej tym więcej kobiet, ale im młodziej tym łatwiej trafić na mężczyznę

@bernsteinka matko boska, pardon [obojniaki] jest bardziej taktowne?

W Polakim języku formy neutralne płciowo są obelżywe i są zarezerwowane raczej dla przedmiotów.

Znałem jedną dziewczynę do której niektórzy - jak ty byś to ujęła bardziej taktowne i mniej męskocentryczne osobniki - zwracali się per "ono" w szkole ale jej reakcja na to nie była zbyt pozytywna nie wiedzieć czemu.

Normalnym jest, że kobieta będzie kobietocentryczna a mężczyzna męskocentryczny, ciezmo się w czuć w ciało i psychikę przeciwnej płci samemu nigdy nie będąc w takiej skórze.

@bernsteinka przecież to traci cały sens. Przykład taktu opiera się na tym, że mylimy płeć tej osoby, co dowodzi, że nie zobaczyliśmy zbyt wiele. Samo "pardon" można zastosować i do kobiety i do mężczyzny, więc ten element zdziwienia przez zmianę płci kompletnie znika - wstyd pozostaje.

@DiscoKhan W Twoim przykładzie ludzie znali płeć osoby, do której się zwracali, a tutaj nie wiemy (a przynajmniej próbujemy udawać, że nie wiemy), czy zwracamy się do kobiety czy do mężczyzny. I chodziło mi tylko o to, że w takiej sytuacji prawdopodobieństwo, że jest to kobieta/mężczyzna rozkłada się po równo, więc przyjęcie założenia, że to mężczyzna i zwracanie się do tej osoby jak do mężczyzny jest bez sensu. Nie mam w języku polskim neutralnego nie wskazującego na płeć odpowiednika "pani/pan", mówienie do pojedynczej osoby "państwo" czy inne tego typu wygibasy językowe, brzmią jeszcze dziwniej niż pominęcie płci.

@Laryngoskop Nie jestem przekonana, czy dla większości kobiet pomylenie płci na podstawie wyglądu jest mniej obraźliwe. Ktoś na mnie przelotnie spojrzał i patrząc na moje ciało doszedł do wniosku, że jestem mężczyzną. Raczej większość kobiet by się nie ucieszyła jakby ktoś uznał, że ich ciało wygląda męsko

@bernsteinka Tutaj doskonale wiemy, że zwracamy się do kobiety ale krępującą sytuację obracamy w żart i specjalnie udajmy pomyłkę by zachować takt i uniknąć uczucia znanego po angielsku jako cringe.

Moim zdaniem obrócenie takiego niespecjalnego podglątactwa w żart jest mniej krępujące niż jakieś inne dziwne wybiegi.

Zresztą w podobnych sytuacjach podobne rozwiązania zalecał słynny filozof obyczajowy, Erazm z Rotterdamu.