#jedzenie #ciekawostki

Zapraszam do obserwowania mojego tagu ====> #swiatprzypraw

Okej.....zrobiłem to. Miesiąc później niż zakładałem ale jednak dodałem, żeby nie było xD . Ogólnie to jest niewielki wycinek tego co przygotowałem do pracy. Wziąłem tylko najciekawsze elementy. Mam nadzieję, że nie wrzucam tego za późno i będzie Wam się chciało poczytać o tej godzinie. Jakby ktoś chciał pełną wersję artykułu (wątpię, ale zawsze warto dodać xD ) to pisać priv.

Odkrycie krainy przypraw było jednym z celów większości wypraw dookoła świata i wielkich eksploracji, których świadkiem był okres renesansu. Jedna z takich wypraw nawigacyjnych w poszukiwaniu słynnej krainy przypraw dotarła do wybrzeża Malabar 20 maja 1498 r. Vasco da Gama odkrył szlak morski do Indii. Następnie Portugalczycy nawiązali stosunki handlowe z wybrzeżem Malabar i handlowali pieprzem, kardamonem, imbirem i cynamonem. Kardamon, znany również jako kardamon malabarski, prawdziwy kardamon lub mały kardamon, jest często uznawany za królową przypraw ze względu na bardzo przyjemny, łagodny aromat i smak. Był zaraz po pieprzu najważniejszą przyprawą uwczesnych czasów. Arabscy kupcy kupowali kardamon z wybrzeża Malabar i handlowali ze starożytną i średniowieczną Grecją i Rzymem, a stamtąd przyprawa ta rozprzestrzeniła się na inne kraje śródziemnomorskie i zachodnioeuropejskie, chociaż nie jest do końca pewne, czy „cardamomum” znane starożytnej Grecji i Rzymowi to to samo, co obecny kardamon.
Może to być zamysł natury, że król i królowa przypraw (czarny pieprz i kardamon) pochodziły z tych samych lasów Ghatów Zachodnich. Kardamon był zbierany głównie przez plemiona jako produkt leśny. Później, pod koniec XIX wieku, plantacje kardamonu pojawiły się w lasach Ghatów Zachodnich i na Cejlonie (Sri Lanka). Zasługa rozpoczęcia zorganizowanej uprawy kardamonu przypada brytyjskim plantatorom. Później został przewieziony z Cejlonu do Gwatemali, a kraj ten w latach 70. stał się największym komercyjnym producentem kardamonu, przyćmiewając monopol Indii.

HISTORIA
Kardamon był znany w Indiach od czasów starożytnych. W sanskrycie nazywa się go Ela, a wzmianki o nim można znaleźć w starożytnych tekstach sanskryckich. Taitreya Samhita, należąca do późniejszego okresu wedyjskiego (ok. 3000 p.n.e.), zawiera wzmiankę o kardamonie wśród składników, które należało wsypać do ognia ofiarnego podczas ceremonii zaślubin. Starożytne indyjskie teksty ajurwedyjskie, napisane w okresie po-epickim (1400–600 p.n.e.), również wielokrotnie wspominają o kardamonie; asyryjscy lekarze i chemicy znani byli z używania wielu ziół, w tym kardamonu.

Wspomniano również, że starożytny król Babilonu (721–701 p.n.e.) uprawiał kardamon wśród innych ziół w swoim ogrodzie. Według Watta (1972) była to jedna z najpopularniejszych orientalnych przypraw w kuchni greckiej i rzymskiej, a ze względu na swoje znaczenie kardamon został wymieniony jako dobro podlegające cłu w Aleksandrii w 176 r. n.e. Państwa arabskie były pierwotnie głównymi handlarzami indyjskich przypraw, w tym kardamonu. Później, w XVI wieku, Portugalczycy zaczęli zbierać i eksportować pieprz, imbir i kardamon bezpośrednio do Europy. Dopiero na początku XIX wieku założono plantacje do uprawy kardamonu, a nawet wtedy były one tylko drugorzędną uprawą na plantacjach kawy. Indie były głównym producentem i eksporterem kardamonu do lat 80., a Gwatemala stała się później ich głównym konkurentem na międzynarodowym rynku kardamonu. Tanzania, Sri Lanka, Salwador, Wietnam, Laos, Kambodża i Papua-Nowa Gwinea to również kraje uprawiające kardamon. Kardamon został sprowadzony do Gwatemali w 1920 roku z Indii, lub Sri Lanki.

Po II wojnie światowej produkcja kardamonu w Gwatemali wzrosła z powodu dużego popytu i wzrostu cen międzynarodowych. Uprawa kardamonu zyskała również na popularności na dziewiczych terenach leśnych Papui-Nowej Gwinei, chociaż jest ograniczona do prywatnych właścicieli majątków. Kardamon jest również uprawiany w górach East Usambara w Tanzanii. Uprawa kardamonu znacznie wzrosła na Sri Lance w latach 60. XX wieku, a region Knuckles stał się obszarem o największej produkcji kardamonu w kraju. Obecnie 90% kardamonu sprzedawanego na świecie pochodzi z Gwatemali.

ROŚLINA
Kardamon jest byliną rosnącą do 2–5 m wysokości z podziemnymi kłączami i wyrastającymi nad powierzchnię pędami. Badania wzrostu wegetatywnego wskazują, że pędy kontynuują wzrost przez okres około 18 miesięcy od momentu ich pojawienia się. Tempo wzrostu osiąga maksimum w czerwcu i lipcu, kiedy pędy osiągają wiek około jednego roku. Rozwój pąków rozrodczych (wiech) można zaobserwować u 89% z nich, co wskazuje, że odrosty potrzebują około 10–12 miesięcy, aby osiągnąć dojrzałość. Rozwój pąka wegetatywnego trwa prawie dziesięć miesięcy, a pojawienie się wiechy z nowo uformowanych pędów trwa około roku. Kwiatostan jest długą wiechą z groniastymi skupiskami wyrastającą z podziemnej łodygi ponad glebę. Tempo wzrostu osiąga maksimum w kwietniu i jest wolniejsze na wcześniejszych i późniejszych etapach. Pokrój wiech oraz kształt i wielkość torebek różnią się w zależności od uprawianych odmian/typów kardamonu. Wiechy te rosną albo wyprostowane (Mysore), albo płasko (Malabar), albo w sposób półwyprostowany (Vazhukka).

Kwiaty pojawiają się na wiechach po czterech miesiącach, a kwitnienie trwa sześć miesięcy. Każdy kwiatostan jest cincinnusem ( https://en.wiktionary.org/wiki/cincinnus)..) .) .) Poniżej wymieniono cechy kwiatów:
• Kwiaty są obupłciowe.
• Przysadki są liniowe, podłużne i trwałe.
• 3 groniaste działki kielicha.
• 3 płatki, które są nierówne i mają dłuższą wargę z trzema fioletowymi
liniami.
• Jest jeden pręcik.
• Zalążnia jest trójkomorowa i ma ułożenie osiowe.
• W każdym słupku znajduje się wiele owocolistków.

Struktura kwiatu kardamonu jest predysponowana do zapylania przez owady, o czym świadczy wyraźna etykietka, położenie znamienia nad pylnikami i obecność gruczołów nektarowych. Owoce są elipsoidalne lub prawie kuliste, niepękające, mięsiste, zielone lub jasnozielone oraz skórzaste po wyschnięciu.
Zwykle kwitnienie kardamonu obserwuje się przez cały rok na wiechach wytworzonych w bieżącym roku, jak również na wiechach wytworzonych w roku poprzednim. Szczyt kwitnienia rozłożony jest na okres sześciu miesięcy od maja do października. Czas potrzebny od inicjacji kwiatu/pąka do pełnego rozkwitu waha się od 26 do 34 dni. Rozwój owocu trwa około 110–120 dni od pełnego rozkwitu.
Wczesne godziny dnia to czas, w którym otwiera się najwięcej kwiatów. Kwitnienie rozpoczyna się o 3:30 rano i trwa do 7:30 rano. Pylniki otwierają się natychmiast. Maksymalne pylenie występuje między 5:30 a 6:30 rano.
Mimo że kardamon ma kwiaty obupłciowe, powszechne jest zapylenie krzyżowe. Samozapylenie jest utrudnione z powodu lekkiego wystającego znamienia ponad pręciki. W kardamonie zapylenie krzyżowe odbywa się poprzez aktywność pszczół (Apis cerana, Apis indica i Apis dorsata), które odpowiadają za 90% zapylania.

Kwiaty kardamonu pozostają w rozkwicie przez 15–18 godzin dziennie. Znamię staje się podatne od godziny 4 rano, a żywotność pyłku jest maksymalna w godzinach porannych. Receptywność jest największa między 8 rano a 12 rano, kiedy 72% otwartych kwiatów zawiązuje owoce. Po godzinie 10 rano receptywność znamienia stopniowo spada i tylko 24% kwiatów otwierających się o godzinie 16 zawiązuje owoce. Parvathi i in. (1993) oraz Belavadi i in. (2000) zauważyli, że szczyt receptywności około godziny 12 w południe pokrywa się ze szczytową aktywnością zapylaczy. Aktywne żerowanie pszczół obserwuje się głównie w godzinach porannych; aktywność ta odgrywa zasadniczą rolę w zwiększaniu zawiązywania owoców w kardamonie. Belavadi i in. (1997) przeprowadzili kilka interesujących obserwacji dotyczących struktury kwiatów kardamonu i zapylania przez pszczoły miodne. W kwiatach kardamonu nektar znajduje się w rurce korony o długości 21–30 mm), przez którą przechodzi słupek. Pszczoły miodne (Apis cerana i A. dorsata) pomimo krótkiej długości języka (odpowiednio 14,5 mm i 5,5 mm) pobierały nektar odpowiednio do 11.4 i 11.6 mm. Kontrolowane eksperymenty z użyciem rurek kapilarnych o podobnych wymiarach wykazały, że głębokość karmienia przez oba gatunki pszczół odpowiadała długości ich języka, gdy nie było szyjki. Gdy wprowadzono szyjkę, głębokość karmienia wzrastała wraz ze wzrostem grubości szyjki. Obecność szyjki wewnątrz rurki korony pomagała pszczołom pobierać więcej nektaru z kwiatów kardamonu.

Powyżsi naukowcy (Belavadi i in., 1998; Belavadi i Parvarthi, 1998) obliczyli również liczbę kolonii pszczół miodnych wymaganych do skutecznego zapylania kardamonu. Populacja kardamonu 3000 roślin/ha posadzonych w odległości 1,8 m od siebie, ma około 60 000 kwiatów dostępnych do zapylania dziennie. Biorąc pod uwagę aktywność pszczół potrzeba co najmniej trzech kolonii złożonej z 5 tys. robotnic na hektar.
Owoce są kuliste lub elipsoidalne, cienkościenne, gładkie lub z podłużnymi grzbietami. Zauważono różnice odmianowe w kształcie owoców. Niedojrzałe owoce mają zielony kolor, a dojrzałe zlocistożółty. Niedojrzałe nasiona są białe, podczas gdy dojrzałe stają się czarne. liczba nasion w owocu waha się między 10 do 20 w zależności od odmiany. Nasiona pokrywa Cienka śluzowata błona (osnówka). Roślina wytwarza najwięcej owoców gdy wilgotność powietrza jest bardzo wysoka. Owocowanie jest znacznie mniejsze w miesiącach letnich, nawet przy stosowaniu nawadniania. Ogólnie rzecz biorąc, procent wytworzonych owoców jest wysoki u młodych roślin, a gdy rośliny przekraczają okres ekonomicznej żywotności, ilość owoców spada do 50 procent lub nawet mniej.
Na podstawie charakteru wiech wyróżnia się trzy odmiany kardamonu. Odmiana Malabar charakteryzuje się płożącą wiechą, Mysore posiada prostą, skierowaną ku górze. Trzeci typ odmiany - Vazhukka jest uważany za naturalną hybrydę między tymi dwoma, a jej wiecha jest półwzniesiona.

UPRAWA
Uprawa kardamonu koncentruje się głównie w wiecznie zielonych lasach Ghatów Zachodnich w południowych Indiach. Poza Indiami kardamon jest uprawiany jako roślina komercyjna w Gwatemali i na małą skalę w Tanzanii, Sri Lance, Salwadorze, Wietnamie, Laosie, Kambodży i Papui-Nowej Gwinei (PNG).
Sposób uprawy kardamonu można podzielić na cztery typy:
1. System malajski Kodagu (Coorg);
2. System północnokanara;
3. System południowy;
4. System Mysore (Karnataka).

(Nie będę wchodzić w szczegóły tych typów, ale w wielkim skrócie wiążą się z wycinką lasów)

Kardamon w lasach wiecznie zielonych jest dobrym przykładem zarządzania leśnictwem i uprawą towarową (uprawą plantacyjną). Nawet z punktu widzenia czystego leśnictwa komercyjnego niektóre z tych lasów są nieekonomiczne w zarządzaniu lub użytkowaniu ze względu na wysokie koszty związane z budową odpowiedniej infrastruktury do pozyskiwania i transportu drewna. Takie lasy, gdy zostaną objęte kardamonem, staną się finansowo opłacalne do zarządzania i można czerpać korzyści zarówno z kardamonu, jak i uprawy drzew. Jest to harmonijny system, ponieważ nie zaburzy ani nie wpłynie negatywnie na środowisko lub jakość ochronną lasu. Kardamon jest prawdopodobnie jedyną uprawą plantacyjną, która wiąże się z minimalnym naruszeniem istniejących drzew leśnych w porównaniu z częściową wycinką drzew w celu uprawy kawy, pieprzu itp. Poniżej lista typowych mieszanych upraw:
1.   Gałka muszkatałowa – goździki – kardamon
2.   Palma kokosowa-pieprz-kardamon i kawa
3.   Kardamon–kawa

CHEMIA
Kardamon jest stosowany jako aromat w trzech formach; całe owoce, nasiona bez łuski i mielone. Przyprawa jest destylowana w celu uzyskania olejku eterycznego i ekstrahowana rozpuszczalnikiem w celu uzyskania oleożywicy. W handlu międzynarodowym najistotniejszą formą jest cały, suszony owoc, podczas gdy handel obłuszczonymi nasionami jest niewielki, a handel mieloną przyprawą jest nieistotny.

Olejek kardamonowy zawiera terpinen, sabinen, limonen, 1,8-cyneol, α-terpineol, octan α-terpinylu, mrówczan terpinen-4-ylu i octan oraz terpinen-4-ol i to te związki są odpowiedzialne za jego charakterystyczny aromat i smak.
Olejek eteryczny ma korzenny zapach podobny do olejku eukaliptusowego. Zawartość olejku waha się od 3 do 8 procent i różni się w zależności od odmiany, dojrzałości w momencie zbioru, klasy komercyjnej, świeżości i wydajności destylacji.

W ekstrakcji olejku wczesne frakcje są bogate w niskowrzące terpeny i 1,8-cyneol, a późniejsze frakcje są bogate w estry. zawartość olejku eterycznego jest najwyższa 20–25 dni przed pełną dojrzałością. Olejek eteryczny z odmiany Malabar reprezentowany przez klasę komercyjną ''Coorg greens'' ma „bardziej kamforowy” aromat, ze względu na stosunkowo wyższą zawartość 1,8-cyneolu. Olejek ten jest uważany za idealny do napojów bezalkoholowych. Wiadomo, że wczesne frakcje podczas destylacji są dominujące w niskowrzących monoterpenach i 1,8-cyneolu. Dostępne są techniki usuwania tych frakcji poprzez destylację frakcyjną, dzięki czemu pozostały olej będzie miał więcej α-terpinylooctanu, który przyczynia się do łagodnego ziołowego, słodko-korzennego smaku, który dominuje w odmianie Mysore lub gatunku komercyjnym powszechnie znanym jako „Alleppey green”.

Monoterpeny i seskwiterpeny tradycyjnie uważano za bezużyteczne produkty przemiany materii. Jednak pewne badania wykazały, że związki te mogą odgrywać różne i ważne role w pośredniczeniu w interakcjach roślin z ich środowiskiem. Wykazano, że monoterpeny 1,8-cyneol i kamfora hamują kiełkowanie i wzrost konkurentów, a zatem działają jako czynniki allelopatyczne.

Podczas gdy wiele zidentyfikowanych związków – alkohole, estry i aldehydy – powszechnie występują w wielu olejkach przyprawowych, dominacja eteru 1,8-cyneolu i estrów octanów α-terpinylu i linalylu w składzie sprawia, że olejek eteryczny kardamonu jest wyjątkowy. Według wielu specjalistów stosunek 1,8-cyneolu do octanu α-terpinylu jest dość dobrym wskaźnikiem czystości i autentyczności aromatu kardamonu. Stosunek ten wynosi około 0,7–1,4. Olejki z odmiany Malabar wykazują najniższy współczynnik, podczas gdy współczynnik w olejku z odmiany Mysore jest najwyższy. Próbki kardamonu ze Sri Lanki i Gwatemali mają najwyższe współczynniki, co wskazuje na ich lepszą jakość, podobnie jak w przypadku odmiany Mysore. Występowanie składników takich jak borneol i cytral często modyfikuje jakość smaku kardamonu z tych krajów. Wysokie stężenie 1,8-cyneolu sprawia, że kardamon z Papui-Nowej Gwinei jest słabej jakości.

DOSTEPNE FORMY KARDAMONU
Najpopularniejszą komercyjnie dostępną formą kardamonu jest proszek. W handlu występuje również w formie olejku eterycznego, oleożywicy a także w formie kapsułkowanego aromatu.

Kapsułkowanie to technika, w której aromat jest pokrywany odpowiednim materiałem, chroniąc w ten sposób aromat przed narażeniem na działanie środowiska. W tej metodzie płynny koncentrat aromatu jest przekształcany w stałą, stabilną postać proszku, która charakteryzuje się długim okresem przydatności do spożycia. Podaje się, że niektóre lotne aromaty płynne są zatrzymywane w mikrokapsułkach przez okres do 2 lat. Materiał chroniący aromat nazywany jest „materiałem ściennym” lub „materiałem kapsułkującym” i jest to zazwyczaj guma arabska lub pochodna skrobi, taka jak maltodekstryna. Faktyczny aromat, który ma zostać zakapsułkowany, nazywany jest materiałem „rdzeniowym”. Wybrany materiał ścienny powinien być jakości spożywczej i skutecznie tworzyć film oraz powinien stabilizować zemulgowany aromat w procesie kapsułkowania. Zakapsułkowany produkt jest kulisty i miniaturowy, o rozmiarach od submikronowych do kilku milimetrów.
Istnieją różne metody kapsułkowania, z których suszenie rozpyłowe jest najszerzej stosowaną metodą kapsułkowania olejku kardamonowego. Oprócz metody suszenia rozpyłowego stosuje się również inne techniki kapsułkowania, takie jak rozdzielanie faz, adsorpcję, ekstruzję, chłodzenie rozpyłowe lub schładzanie, tworzenie kompleksów inkluzyjnych itp.
Podstawowe etapy suszenia rozpyłowego w tym procesie to:
1.   przygotowanie emulsji;
2.   homogenizacja emulsji z aromatem
3.   atomizacja masy w komorze suszącej.

Emulsja jest rozpylana w komorze suszącej, gdzie spotyka się ze strumieniem ogrzanego powietrza. Rozpylone cząstki przyjmują kulisty kształt z olejem zamkniętym w fazie wodnej, gdy przechodzą przez medium gazowe. Szybkie odparowanie wody z emulsji podczas jej zestalania utrzymuje temperaturę „rdzenia” poniżej 100 °C, pomimo wyższej temperatury stosowanej w procesie i narażenia cząstek na ciepło w zakresie kilku sekund.
Zalety stosowania rozpyłowo suszonych kapsułkowanych aromatów kardamonu to:

- są nielotne, suche i sypkie;
- można je łatwo włączyć do mieszanek spożywczych
- stabilność smaku jest dobra w dłuższym okresie przechowywania, nawet w wyższych temperaturach, a po dodaniu wody kapsułki się rozpuszczają i uwalniają smak.

INNE PRODUKTY

Można przygotować kilka produktów, których głównym aromatem jest kardamon. Poniżej znajdują się niektóre z takich produktów o potencjale komercyjnym.

Mieszanka cukru kardamonowego
To mieszanka cukru pudru z kapsułkowanym aromatem kardamonu wraz z barwnikiem żółcieni pomarańczowej. Może zawierać fosforan trójwapniowy jako środek przeciwzbrylający. Znajduje zastosowanie w słodyczach kulinarnych, aromatyzowaniu mleka i produktów mlecznych. Połączenie powyższej mieszanki ze słodowaną mąką ragi (proso palczaste) daje napój słodowy ragi.

‘Flan’ o smaku kardamonu
Ten produkt jest wykonany z mleka, cukru, skrobi z dodatkiem barwnika, aromatu i środków żelujących. Smakuje jak budyń.

Czekolada kardamonowa
Czekolada mleczna o smaku kardamonu powstaje z masy kakaowej z masłem, cukrem pudrem, mlekiem w proszku, aromatem kardamonu i emulgatorami.

Kardamon plus
„Kardamon plus” można przygotować, mieszając świeżo zmielony kardamon z kapsułkowanym aromatem kardamonu. Zaletą tej mieszanki jest intensywny smak.

Nalewka z kardamonu

Produkt ten powstaje w wyniku ekstrakcji rozgniecionych nasion kardamonu wraz z innymi przyprawami, takimi jak kminek i cynamon, oraz koszenila, przy użyciu 60-procentowego alkoholu jako rozpuszczalnika. Gliceryna jest dodawana do ekstraktu w ilości 5 procent i jest stosowana jako środek wiatropędny.

Kawa i herbata kardamonowa
Smak kardamonu bardzo dobrze komponuje się z napojami takimi jak kawa i herbata. Na Bliskim Wschodzie kardamon jest głównie stosowany w kawie. Ta kawa kardamonowa nazywana jest „Gahwa” i jest tradycyjnym napojem Arabów z Zatoki Perskiej. Kapsułkowany aromat kardamonu jest bardzo poręczny i użyteczny podczas robienia kawy „Gahwa”. Aromat ten jest dodawany do palonej i mielonej kawy, która po zaparzeniu daje ekstrakt o przeważającym smaku kardamonu. Można ją spożywać jako „czarną” kawę lub z mlekiem. Podobnie, na rynku dostępna jest herbata kardamonowa, w której proszek kardamonowy miesza się z proszkiem herbacianym. Podobnie jak kawa kardamonowa, herbata kardamonowa może być łatwo przygotowana przy użyciu kapsułkowanego aromatu kardamonu, który będzie miał dłuższy okres przydatności do spożycia.

KARDAMON JAKO PRZYPRAWA

Kardamon jest głównie używany na całym świecie do celów kulinarnych w całości lub w postaci mielonej. W Azji kardamon odgrywa ważną rolę w różnych potrawach z ryżu, warzyw i mięsa z przyprawami. Kardamon może dodać blasku wielu potrawom, zarówno tradycyjnym, jak i nowoczesnym. Międzynarodowy handel kardamonem zależy jednak od popytu stworzonego przez specjalistyczne zastosowania, które rozwinęły się na dwóch odrębnych rynkach, a mianowicie w krajach arabskich Bliskiego Wschodu i w Skandynawii. Kardamon daje ciepłe, kojące uczucie i jest odpowiedzialny za specyficzny i egzotyczny smak kawy beduińskiej. Na Bliskim Wschodzie ceremonie religijne, funkcje społeczne i uroczystości nie są kompletne bez serwowania kawy Gahwa lub arabskiej. Kardamon jest również używany w kuchni przez rdzenną ludność krajów arabskich. Ludność arabska przyjęła również wiele indyjskich przepisów, dlatego też kardamon jest obecnie używany w biryani (popularnym daniu ryżowym) i innych podobnych potrawach i curry popularnych w krajach Bliskiego Wschodu. W Iranie kardamon jest używany w wyrobach cukierniczych, piekarniczych i mięsnych ze względu na swój smak i aromat. Kardamon niezmiennie znajduje miejsce w skrzyni z przyprawami w indyjskich kuchniach. Indyjska gospodyni domowa używa go w różnych daniach mięsnych i warzywnych, a także w słodyczach, takich jak owsianka ryżowa.

W krajach europejskich i w Ameryce Północnej kardamon jest używany głównie w formie mielonej przez przemysł spożywczy jako składnik proszku curry, niektórych produktów wędliniarskich, musów owocowych, zup z zielonego groszku, zup o smaku curry, potraw z przyprawami, ryżu, ciasta duńskiego, bułek, chleba, bułek, ciasteczek, deserów, ciastek kawowych, sałatki pomarańczowej, galaretek, kawy z pieczonym jabłkiem, pikli miodowych, marynowanych śledzi, konserw rybnych oraz w niewielkim stopniu do aromatyzowania papierosów i tytoniu. Kardamon jest również używany w korzennym winie i do aromatyzowania kremu (poprzez moczenie zmiażdżonych nasion kardamonu w gorącym mleku).

Ogólnie rzecz biorąc, Arabowie używają go do kawy; Amerykanie do wypieków; Rosjanie do ciast, tortów i wyrobów cukierniczych; Japończycy do curry, szynki i kiełbasy; Niemcy do curry w proszku, kiełbasach i przetworzonym mięsie itd. w niezliczonych innych potrawach. Kardamon jest szeroko stosowany w wypiekach w krajach skandynawskich. Mielony kardamon miesza się z mąką, aby nadać smak większości wypieków, dodaje egzotycznego smaku szarlotce. W Szwecji kardamon jest bardzo popularny w większości wypieków, gdzie spożycie na mieszkańca jest około 60 razy większe niż w USA. Mielony kardamon jest również używany do przyprawiania hamburgerów i pasztetów mięsnych.

W Indiach jest stosowany jako środek do żucia i do przyprawiania potraw kulinarnych. W miejscach takich jak Kanpur, Patna, Delhi, Bhuvaneswar, Orissa, Nagpur, Kalkuta, Varanasi itp. kardamon jest używany do wszelkiego rodzaju puddingów, co jest nieodzownym elementem na imprezach towarzyskich i religijnych w całych Indiach. Jest używany w całości do przygotowywania pikantnych dań z ryżu, takich jak smażony ryż, pulaos, biriyanis itp. Jest również używany do łagodnych słodyczy, takich jak sheers, a sproszkowane nasiona są dodawane do halwas. Aromatyczną herbatę przygotowuje się, dodając kardamon wraz z liśćmi herbaty i z limonką lub bez, co jest popularne i orzeźwiające. Nasiona kardamonu są żute po posiłkach, aby odpędzić nieprzyjemny zapach i odświeżyć usta. Gorąca woda o smaku kardamonu jest dostarczana do wielu hoteli w północnych Indiach. Ostatnio w Indiach na rynek trafiło wiele produktów o smaku kardamonu, takich jak ciasteczka, horlicks, czekoladki, mleko, ser itp. W Indiach i krajach arabskich wykorzystuje się go również do wyrobu girland, które ofiarowuje się na specjalne okazje znamienitym gościom.

Kardamon jest najbardziej odpowiedni do kuchni indyjskiej i nie wykazuje ponadprzeciętnej przydatności do żadnej innej kuchni narodowej. W rzeczywistości użycie kardamonu jest całkowicie nieobecne w kuchniach większości krajów europejskich i amerykańskich. Kardamon jest bardziej przydatny w mięsie, mleku i owocach, do potraw gotowanych na wolnym ogniu, pieczonych, smażonych, smażonych na głębokim tłuszczu i marynowanych, a mniej odpowiedni do potraw gotowanych na parze.

UFFF to na tyle. Mam nadzieję, że nie było ZA długie. Nie wiem kiedy wrzucę kolejny artykuł. Najprawdopodobniej będzie o imbirze