Cytat na dziś:

Dzia­du­nio wolno bu­dził się z wie­lo­wie­ko­wej drzem­ki. Nie­wie­le bra­ko­wa­ło, a wcale by się nie obu­dził. Kilka dzie­się­cio­le­ci póź­niej nic by się nie wy­da­rzy­ło. Kiedy troll się sta­rze­je i za­czy­na po­waż­nie my­śleć o wszech­świe­cie, zwy­kle znaj­du­je ja­kieś spo­koj­ne miej­sce i kła­dzie się, żeby so­lid­nie po­fi­lo­zo­fo­wać. Po pew­nym cza­sie za­po­mi­na o swych koń­czy­nach. Kry­sta­li­zu­je się, z po­cząt­ku tylko na brze­gach, ale w końcu nie po­zo­sta­je już nic prócz ma­leń­kie­go ogni­ka życia we­wnątrz spo­re­go wzgó­rza z nie­ty­po­wym ukła­dem warstw skal­nych.

Dzia­du­nio nie po­su­nął się jesz­cze tak da­le­ko. Roz­wa­żał wła­śnie obie­cu­ją­cy kie­ru­nek badań sensu praw­dy, gdy po­czuł go­rą­cy, po­piel­ny smak w czymś, co po dłuż­szej chwi­li na­my­słu zi­den­ty­fi­ko­wał jako wła­sne usta.

Ze­zło­ścił się. Roz­ka­zy prze­ska­ki­wa­ły wzdłuż neu­ro­no­wych ście­żek za­nie­czysz­czo­ne­go krze­mu. Głę­bo­ko w krze­mia­no­wym ciele ka­mień prze­su­wał się gład­ko wzdłuż spe­cjal­nych szcze­lin. Pa­da­ły drze­wa, darła się mu­ra­wa, palce roz­mia­ru okrę­tów wy­pro­sto­wa­ły się i chwy­ci­ły zie­mię. Dwie wiel­kie ka­mien­ne la­wi­ny wy­so­ko na ścia­nie urwi­ska zna­czy­ły miej­sce otwar­cia oczu po­dob­nych do pary gi­gan­tycz­nych opali.

Rin­ce­wind nie wi­dział tego, gdyż miał oczy wy­łącz­nie do dzien­ne­go użyt­ku. Do­strzegł jed­nak, że cały pej­zaż ko­ły­sze się lekko, po czym wsta­je po­wo­li, za­sła­nia­jąc gwiaz­dy.

Terry Pratchett, Blask fantastyczny

#uuk