Byłem dzisiaj z samego rana, gdzieś tak okolice godziny 7:13, w Biedronce. No takie typowe, pospolite zakupy: kalafior, marchewka, jakieś ogórki, wędliny, chlebek, coś do smarowania tego smakowitego chliepka, no naprawdę nic szczególnego w tychże zakupach. No, ale jakieś śniadanko zjeść trzeba; biały serek o kremowej konsystencji, szynka i ogórek... czegoś mi tu brakuje, nie najem się czymś takim, mimo tego, że już to jakieś kalorie ma, zwłaszcza z jakimś bananem i jogurtem bądź kefirem. Nie najadłbym się psychicznie.

Sięgnąłem zatem po jakieś tam pomidorki koktajlowe, nie było zwykłych pomidorów, a to właśnie na nie miałem ochotę... spojrzałem na cenówkę, oczy mi wystrzeliły, kolana zaczęły się uginać, a dłonie niepewnie drgać, zęby zaczęły o siebie głośno stukać, prawie jakby miały się zaraz połamać. Nie jestem osobą wierzącą, z odmówieniem jakiejkolwiek - nawet najprostszej - modlitwy mam ogromne problemy, a jednak szybkie przeżegnanie się nie sprawiło mi najmniejszego problemu... zrobiłem to bez żadnego trudu, gdzie przed tą sytuacją musiałem się mocno nagłówkować, coś na zasadzie „Od której strony mam zacząć machać tymi rękami w powietrzu? Lewo czy prawo? Może zacząć od góry?”. Do tej pory nie wiem, zdążyłem już zapomnieć jak, a nie minął nawet dzień, nawet połowa dnia!

Cały poprzedni dzień chodziły za mną myśli „kurczę, ale zjadłbym sobie pomidorka”, „ale te zwykłe pomidory są pyszne, te koktajlowe nie mają aż tyle soku”, „jutro muszę sobie kupić te pomidory, całą reklamówkę nimi zapchać, wszystkie kieszenie, całą lodówkę, nawet mogę je przechowywać w dupie, byleby tylko były moje. Moje pomidorki.”.

Muszę. Je. Mieć.

Z całych tych nerwów kliknąłem przy kasie samoobsługowej POMIDOR MALINOWY GAŁĄZKA LUZ, przynajmniej w taki sposób mogę sobie zaspokoić swój umysł, przynieść mu ukojenie. Przypadkiem też kliknąłem arbuza przy wyborze bananów, co o dziwo poskutkowało niższą ceną (nie wiem jakim cudem), ale to już materiał na zupełnie inną, osobną historię.

Kanapki smakowały obłędnie.

#gownowpis