#anime #animedyskusja
Obejrzałem sobie byłem nie lada fikołki, bowiem - Witch Craft Works to jest nieledwie reverse otome, gdzie obiektem nieustającej atencji i simpowania jest nie dziewuszka, a chłopaczek, chociaż w istocie bardzo cipowaty. Oto się okazuje, że po amazońsku wysoka, posągowo piękna, dorodnie cycata i bardzo małomówna szkolna bogini, Ayaka, jest, tak naprawdę, wiedźmą na miotle, a jej sekretnym celem życiowym jest dobrostan głównego bohatera, bo ukryta moc w nim drzemie, i tego typu duperele. Mamy tu dynamikę ochroniarza-obsesjonata i nieporadnego dziewczątka, ale, jako się rzekło, dziewczątkiem jest tu nasz bohater, Honoka.
Nie będę ukrywał, że nie jest to jakaś wybitna bajka, i ta wolta na samym wstępie zużywa się również przez to, że Honoka jest równie wstydliwy, co panienka na wydaniu (a więc zupełnie nie w typie łasej na kutasa bohaterki otome, które miał parodiować), i bezpośredniość Ayaki pozostaje zawsze żartobliwa. Kilka innych trików z powodzeniem reanimuje jednak seans. WCW jest absolutnie przeładowane wprowadzanymi co chwila nowymi postaciami i nowymi plot pointami, jednak z uroczą gracją przestępuje nad nimi ironicznie, zwykle przez małomówną Ayakę albo ignorującą ludzi na swojej drodze, albo likwidującą ich kolejną eksplozją. Nasza bohaterka naprawdę serdecznie w nosie ma cokolwiek i kogokolwiek poza Honoką.
Innym kwiatkiem do kożucha jest fantastyczna oprawa dźwiękowa, zarówno muzycznie, dublażowo, jak i po prostu w kwestii efektów - odgłos eksplozji jest zawsze tak absurdalnie soczysty, że kładłem się ze śmiechu. Mnóstwo jest tu straszliwie nachalnego 3D, którym seria się chyba szczyci, bo nawtykała go nawet i do OP. Być może jakiś zaawansowany mangokolega da radę wyjaśnić mi, co konkretnie w projektach postaci jest tak charakterystycznego, że nie przypominają mi absolutnie żadnej innej serii, mimo że przecież nie buzują wcale oryginalnością. Sposób, w jaki rysowane są tu japy, ma swój dyskretny styl, którego nie potrafię rozumowo zdefiniować.
Wspaniała zabawa, 2/10.