Amerykański pancernik USS Alabama sfotografowany w trakcie konstrukcji w stoczni w Norfolk w stanie Wirginia 3 lipca 1942 roku.
Okręt należał do klasy szybkich pancerników typu South Dakota, mogących rozwijać maksymalną prędkość 27,5 węzła przy wyporności 35 562 ton, długości 207,3 metrów i maksymalnej szerokości 33 metrów. Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiło 9 dział kalibru 406 mm rozmieszczonych w trzech wieżach - dwóch na dziobie i jednej na rufie - sprzężonych ze sterowanym radarem centralnym systemem kontroli ognia. W skład dalszego uzbrojenia okrętu wchodziło 20 dział kal. 127 mm w podwójnych wieżach zdolnych do atakowania zarówno celów nawodnych jak i powietrznych, 24 działka przeciwlotnicze Bofors kal.40 mm zamontowane w poczwórnych stanowiskach i 35 działek przeciwlotniczych Oerlikon kal. 20 mm. Ochronę załodze zapewniał pancerz burtowy o maksymalnej grubości 310 mm, pancerz pokładu o grubości 152 mm, przedni pancerz wież artylerii głównej o grubości 457 mm oraz pancerz barbet wież o grubości 440 mm.
Stępkę pod Alabamę położono 1 lutego 1940 roku, zaś wodowania dokonano 16 lutego 1942 roku. Okręt został oficjalnie przyjęty na stan US Navy 16 sierpnia 1942 roku, zaś po raz pierwszy nowy pancernik wysłany został w bój w kwietniu 1943 roku, jako wsparcie dla sił brytyjskiej Home Fleet na Morzu Północnym, gdzie często operował w zespole z brytyjskimi pancernikami Duke of York i Anson. W sierpniu 1943 roku zarówno Alabama jak i jej siostra South Dakota powróciły do USA, po czym Alabama została wysłana przez Kanał Panamski na Pacyfik. Na Pacyfiku główną rolą okrętu stało się eskortowanie lotniskowców - głównie ze względu na maksymalną prędkość zezwalającą na dotrzymanie kroku szybkim lotniskowcom. W tej roli Alabama wzięła udział w walkach o Wyspy Marshalla, Gilberta, Mariany i Wyspy Palau, gdzie wzięła udział zarówno jako okręt przeciwlotniczy, jak i okręt wsparcia amerykańskich desantów na owe archipelagi. Później, jako cześć Zespołu Operacyjnego 34, Alabama wzięła udział w inwazji na Filipiny i w bitwie w Zatoce Leyte. 17 grudnia 1944 roku okręt był jednym z wielu amerykańskich jednostek, które znalazły się w zasięgu tajfunu Cobra. W przeciwieństwie do innych okrętów, Alabama wyszła z walki z pogoda obronną ręką - pomimo tego, iż w pewnych momentach przechył okrętu wynosił aż 30 stopni. Ostatecznie, spotkanie z tajfunem skończyło się powierzchniowymi uszkodzeniami nadbudówki i zmyciem za burtę obu wodnosamolotów rozpoznawczych.
W roku 1945 Alabama wzięła udział w inwazji na Okinawę oraz w kilkudziesięciu rajdach na wyspy macierzyste Japonii, rażąc ogniem artylerii głównej cele lądowe. Po kapitulacji Japonii okręt brał udział w operacji "Latający Dywan", transportując amerykańskich żołnierzy z powrotem do ojczyzny. W roku 1947 Alabama została przeniesiona do rezerwy, zaś w 1962 została skreślona z listy czynnych okrętów US Navy. Dzięki staraniom mieszkańców stanu Alabama, okręt został w roku 1964 przekazany w ręce stanowe i zacumowany w specjalnym kanale w Zatoce Mobile, gdzie przebywa do dziś jako okręt-muzeum.
Okręt należał do klasy szybkich pancerników typu South Dakota, mogących rozwijać maksymalną prędkość 27,5 węzła przy wyporności 35 562 ton, długości 207,3 metrów i maksymalnej szerokości 33 metrów. Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiło 9 dział kalibru 406 mm rozmieszczonych w trzech wieżach - dwóch na dziobie i jednej na rufie - sprzężonych ze sterowanym radarem centralnym systemem kontroli ognia. W skład dalszego uzbrojenia okrętu wchodziło 20 dział kal. 127 mm w podwójnych wieżach zdolnych do atakowania zarówno celów nawodnych jak i powietrznych, 24 działka przeciwlotnicze Bofors kal.40 mm zamontowane w poczwórnych stanowiskach i 35 działek przeciwlotniczych Oerlikon kal. 20 mm. Ochronę załodze zapewniał pancerz burtowy o maksymalnej grubości 310 mm, pancerz pokładu o grubości 152 mm, przedni pancerz wież artylerii głównej o grubości 457 mm oraz pancerz barbet wież o grubości 440 mm.
Stępkę pod Alabamę położono 1 lutego 1940 roku, zaś wodowania dokonano 16 lutego 1942 roku. Okręt został oficjalnie przyjęty na stan US Navy 16 sierpnia 1942 roku, zaś po raz pierwszy nowy pancernik wysłany został w bój w kwietniu 1943 roku, jako wsparcie dla sił brytyjskiej Home Fleet na Morzu Północnym, gdzie często operował w zespole z brytyjskimi pancernikami Duke of York i Anson. W sierpniu 1943 roku zarówno Alabama jak i jej siostra South Dakota powróciły do USA, po czym Alabama została wysłana przez Kanał Panamski na Pacyfik. Na Pacyfiku główną rolą okrętu stało się eskortowanie lotniskowców - głównie ze względu na maksymalną prędkość zezwalającą na dotrzymanie kroku szybkim lotniskowcom. W tej roli Alabama wzięła udział w walkach o Wyspy Marshalla, Gilberta, Mariany i Wyspy Palau, gdzie wzięła udział zarówno jako okręt przeciwlotniczy, jak i okręt wsparcia amerykańskich desantów na owe archipelagi. Później, jako cześć Zespołu Operacyjnego 34, Alabama wzięła udział w inwazji na Filipiny i w bitwie w Zatoce Leyte. 17 grudnia 1944 roku okręt był jednym z wielu amerykańskich jednostek, które znalazły się w zasięgu tajfunu Cobra. W przeciwieństwie do innych okrętów, Alabama wyszła z walki z pogoda obronną ręką - pomimo tego, iż w pewnych momentach przechył okrętu wynosił aż 30 stopni. Ostatecznie, spotkanie z tajfunem skończyło się powierzchniowymi uszkodzeniami nadbudówki i zmyciem za burtę obu wodnosamolotów rozpoznawczych.
W roku 1945 Alabama wzięła udział w inwazji na Okinawę oraz w kilkudziesięciu rajdach na wyspy macierzyste Japonii, rażąc ogniem artylerii głównej cele lądowe. Po kapitulacji Japonii okręt brał udział w operacji "Latający Dywan", transportując amerykańskich żołnierzy z powrotem do ojczyzny. W roku 1947 Alabama została przeniesiona do rezerwy, zaś w 1962 została skreślona z listy czynnych okrętów US Navy. Dzięki staraniom mieszkańców stanu Alabama, okręt został w roku 1964 przekazany w ręce stanowe i zacumowany w specjalnym kanale w Zatoce Mobile, gdzie przebywa do dziś jako okręt-muzeum.
Zaloguj się aby komentować