@em-te

Państwa duże mogą i wręcz muszą eksperymentować na wielu polach innowacji, aby nie utracić swojego miejsca na froncie technologicznym. Muszą więc bardzo dużo inwestować w badania i rozwój, co z kolei dla państwa średniego jest działaniem zbyt ryzykownym. Państwo średnie ma mniej ścieżek potencjalnego rozwoju i musi podejmować mniejsze ryzyko nakładów na ryzykowne projekty. Ale jednocześnie musi lepiej diagnozować swoje ważne nisze, ponieważ ma ich mniej do dyspozycji. Ważne w tym kontekście jest zdefiniowanie łańcuchów dostaw, w ramach których działają lokalni producenci, miejsca przez nich zajmowanego oraz potencjalnych realnych ścieżek awansu.

W Polsce można znaleźć kilka przykładów udanych i kilka nieudanych prób walki o miejsce w łańcuchu dostaw.

Choć Polska nie jest dużym graczem gospodarczym, to jest kilkadziesiąt branż, w których należy do światowej czołówki producentów, a w kilku jest nawet światowym liderem. Można wymienić na przykład meble, niektóre towary spożywcze, niektóre towary AGD, autobusy, konstrukcje pływające, części do sprzętu transportowego itp.

Wydaje się, że w przypadku państwa średniego zdolność typowania zwycięskich branż jest istotniejsza niż w przypadku państw dużych. Państwa średnie mają bardziej ograniczone zasoby operacyjne i finansowe oraz nie konkurują na froncie technologicznym, czyli nie walczą o rozwój przełomowych technologii w wielu dziedzinach. Powinny więc posiadać zdolność definiowania swoich wąskich nisz, a jednocześnie budować rozwiązania sprzyjające bardzo szybkiej wymianie informacji między sektorem prywatnym a publicznym w celu umożliwienia elastycznego dostosowywania polityki gospodarczej do zmieniających się warunków rynkowych.