613 + 1 = 614
Tytuł: Jak sprzedać nawiedzony dom
Autor: Grady Hendrix
Kategoria: horror
Ocena: 3/10
#bookmeter
Dawno temu, kiedy jeszcze lubiłem oglądać filmy, miałem mocne upodobanie w kierunku horrorów. Tak sobie wtedy pomyślałem, że w horrorach najbardziej przerażające są dla mnie trzy motywy: dzieci, lalki i religia. Wydawałoby się więc, że połączenie tej trójki w jednej historii to świetny pomysł. Okazało się, że jednak nie. Może się zestarzałem i wyrosłem z horrorów? Albo może, nawet jeśli użyje się dobrych motywów, to warto zrobić to umiejętnie? Bo inaczej to one nie tylko nie tylko nużą, ale wręcz trącą tandetą. Tak jak w tej książce.
I już nawet nie chodzi mi o płaskość postaci, które są definiowane w zasadzie wyłącznie przez jedną cechę. Nie będę rozgrzebywał też fatalnie napisanego konfliktu pomiędzy rodzeństwem, który jest jedną z osi tej historii, a na początku jest tak mocno wyeksponowany, że wręcz odrzuca. Bo ileż można czytać w kółko to samo? Straszne było to wałkowanie, a najstraszniejsze było to, że właśnie to wałkowanie było w tej książce najstraszniejsze. Nie na tym polega horror. Nie będę też pisał o „rodzinnej tajemnicy” czy innej „zmowie milczenia”, która przez całą książkę jest wspominana tylko po to, żeby na koniec zostać wyjaśniona za jednym podejściem. Zero napięcia, zero zgadywania, a tylko odwlekanie. Jeśli to był suspens, to jakiś taki gorszego sortu.
Poza tymi rzeczami powyżej, które stanowią jedynie część moich zarzutów wobec tej książki, ale o reszcie nie będę pisał, bo trochę strach sobie przypominać, to największą – moim zdaniem – bolączką tej książki jest jej realizacja. Pieszczot narracyjnych, które tak uwielbiam, oczywiście się nie spodziewałem, bo to miała być książka rozrywkowa i napisana być językiem przystającym do treści – czyli dynamicznie, kiedy dzieje się dużo i spokojnie, kiedy buduje się klimat. To się nie udało. Ale jeszcze bardziej nie udało się coś innego. Bo ja rozumiem, że generalnie historię (przy klasycznej narracji fabularnej) opowiada się w taki sam sposób niezależnie od nośnika – czy to tekst (książka, opowieść) czy obraz (komiks, film). Każda scena (obraz) jest w tej historii po coś (uszanowanie, panie Czechow!) i ma pchać ją do przodu, ale każdy z tych sposobów opowiadania operuje innymi środkami. I tak długa, dynamiczna scena walki z wyeksponowaniem szczegółów (na przykład za pomocą zbliżeń), która świetnie sprawdzi się w filmie w książce zmieni się w fatalny, nużący opis, którego czytelnik (a przynajmniej ja) po kilku stronach będzie miał dość. Tak, „filmowość” tej książki to w mojej ocenie jej główna wada. Ale – powtarzam się! – nie jedyna!
Jest jednak na koniec jedna rzecz, o której chciałem wspomnieć, a która w jakikolwiek tę książkę ratuje. To opowieść Marka, brata głównej bohaterki, o tym co się stało w czasie jego studiów. Ta część pomyślana jest ciekawie, jest opowiedziana z sensem i nawet narracyjnie całkiem zgrabnie. Jeśli ktoś byłby książką Jak sprzedać nawiedzony dom zainteresowany i na przykład ją sobie kupił, można się do mnie zgłosić po informację, w którym miejscu się ta cześć zaczyna. Bo jeśli sam już się nią znudzi, to niech chociaż przeczyta z niej to, co z niej warto przeczytać. Żeby te pieniądze na nią wydane nie były całkowicie zmarnowane.
Podsumowując: lektura tego horroru to był dla mnie horror. To było straszne! Tylko szkoda, że zupełnie nie było straszne w taki sposób, w jaki autor – tak zakładam – zamierzał mnie nastraszyć. I – to chyba jeszcze bardziej szkoda – jakiego ja oczekiwałem.
Tytuł: Jak sprzedać nawiedzony dom
Autor: Grady Hendrix
Kategoria: horror
Ocena: 3/10
#bookmeter
Teatr był dla niego pracą urzędniczą, którą przypadkiem wykonuje się na scenie. Najsmutniejsze, że wszyscy studenci tego kierunku chcieli wyrosnąć na kogoś takiego jak on.
Dawno temu, kiedy jeszcze lubiłem oglądać filmy, miałem mocne upodobanie w kierunku horrorów. Tak sobie wtedy pomyślałem, że w horrorach najbardziej przerażające są dla mnie trzy motywy: dzieci, lalki i religia. Wydawałoby się więc, że połączenie tej trójki w jednej historii to świetny pomysł. Okazało się, że jednak nie. Może się zestarzałem i wyrosłem z horrorów? Albo może, nawet jeśli użyje się dobrych motywów, to warto zrobić to umiejętnie? Bo inaczej to one nie tylko nie tylko nużą, ale wręcz trącą tandetą. Tak jak w tej książce.
I już nawet nie chodzi mi o płaskość postaci, które są definiowane w zasadzie wyłącznie przez jedną cechę. Nie będę rozgrzebywał też fatalnie napisanego konfliktu pomiędzy rodzeństwem, który jest jedną z osi tej historii, a na początku jest tak mocno wyeksponowany, że wręcz odrzuca. Bo ileż można czytać w kółko to samo? Straszne było to wałkowanie, a najstraszniejsze było to, że właśnie to wałkowanie było w tej książce najstraszniejsze. Nie na tym polega horror. Nie będę też pisał o „rodzinnej tajemnicy” czy innej „zmowie milczenia”, która przez całą książkę jest wspominana tylko po to, żeby na koniec zostać wyjaśniona za jednym podejściem. Zero napięcia, zero zgadywania, a tylko odwlekanie. Jeśli to był suspens, to jakiś taki gorszego sortu.
Poza tymi rzeczami powyżej, które stanowią jedynie część moich zarzutów wobec tej książki, ale o reszcie nie będę pisał, bo trochę strach sobie przypominać, to największą – moim zdaniem – bolączką tej książki jest jej realizacja. Pieszczot narracyjnych, które tak uwielbiam, oczywiście się nie spodziewałem, bo to miała być książka rozrywkowa i napisana być językiem przystającym do treści – czyli dynamicznie, kiedy dzieje się dużo i spokojnie, kiedy buduje się klimat. To się nie udało. Ale jeszcze bardziej nie udało się coś innego. Bo ja rozumiem, że generalnie historię (przy klasycznej narracji fabularnej) opowiada się w taki sam sposób niezależnie od nośnika – czy to tekst (książka, opowieść) czy obraz (komiks, film). Każda scena (obraz) jest w tej historii po coś (uszanowanie, panie Czechow!) i ma pchać ją do przodu, ale każdy z tych sposobów opowiadania operuje innymi środkami. I tak długa, dynamiczna scena walki z wyeksponowaniem szczegółów (na przykład za pomocą zbliżeń), która świetnie sprawdzi się w filmie w książce zmieni się w fatalny, nużący opis, którego czytelnik (a przynajmniej ja) po kilku stronach będzie miał dość. Tak, „filmowość” tej książki to w mojej ocenie jej główna wada. Ale – powtarzam się! – nie jedyna!
Jest jednak na koniec jedna rzecz, o której chciałem wspomnieć, a która w jakikolwiek tę książkę ratuje. To opowieść Marka, brata głównej bohaterki, o tym co się stało w czasie jego studiów. Ta część pomyślana jest ciekawie, jest opowiedziana z sensem i nawet narracyjnie całkiem zgrabnie. Jeśli ktoś byłby książką Jak sprzedać nawiedzony dom zainteresowany i na przykład ją sobie kupił, można się do mnie zgłosić po informację, w którym miejscu się ta cześć zaczyna. Bo jeśli sam już się nią znudzi, to niech chociaż przeczyta z niej to, co z niej warto przeczytać. Żeby te pieniądze na nią wydane nie były całkowicie zmarnowane.
Podsumowując: lektura tego horroru to był dla mnie horror. To było straszne! Tylko szkoda, że zupełnie nie było straszne w taki sposób, w jaki autor – tak zakładam – zamierzał mnie nastraszyć. I – to chyba jeszcze bardziej szkoda – jakiego ja oczekiwałem.
Zaloguj się aby komentować