AbenoKyerto

1. Przykładowe strony z kodeksu Aubina, spisanego w roku 1576 dokumentu opisującego około 440 lat historii ludu Azteków, m.in. założenie Tenochtitlanu czy też późniejszy podbój przez Hiszpanów. Oryginał obecnie znajduje się w Paryżu.

2. Szkatułka z Auzon, przedmiot wykonany z kości wieloryba na początku VIII wieku w Northumbrii, prawdopodobnie przeznaczony do przechowywania drogocennych błyskotek. Szkatułka w pewnym nieznanym bliżej okresie została podzielona na dwie części, jedna z nich trafiła do Florencji, tymczasem reszta znajduje się w British Museum. Na jej powierzchni znajdują się reliefy ukazujące wydarzenia zaczerpnięte z mitów rzymskich, germańskich i chrześcijaństwa: pokłon trzech króli, scenę z historii Romulusa i Remusa czy też atak cesarza Tytusa na Jerozolimę. 

#necrobook #aztekowie #anglosasi

Encyklopedia mitologii japońskiej

296/1000- Nurikabe

Nurikabe to stworzenie, którego człowiek nie ma możliwości ujrzeć, teoretycznie więc nie sposób opisać jego wyglądu. Jednakże dla lubujących się w przedstawianiu yokai artystów nie był to nigdy zbyt duży problem, a oni sami już w okresie edo rozpoczęli rozpowszechniać własne pomysły co do wizerunku niewidzialnego bytu. 

Nurikabe działa nocami na japońskich drogach, gdzie wybiera sobie ofiary, które doświadczą sposobu jego działania. Owym działaniem jest tworzenie ze swojego ciała niewidocznej ściany, na którą wpadają nieświadomi istnienia owej przeszkody ludzie. Nie ma możliwości jej obejścia, bowiem stwór może rozciągnąć się na boki tak daleko jak tylko zechce. Tak samo też nie można go przeskoczyć czy też przepchnąć. Jest podobno jednak jeden sposób na poradzenie sobie z nagłym problemem, wystarczy znaleźć kij lub podobny przedmiot, a następnie owym kijem stuknąć niewidzialną ścianę tuż nad ziemią. Przeszkoda zniknie, a podróżny będzie mógł ruszyć w dalszą drogę. 

Pochodzenie nurikabe nie zostało do końca wyjaśnione, mogą one być podobno spokrewnione z tsukumogami. Winę za ich pojawianie się zrzuca się także na psotne tanuki, które uwielbiają płatać różne figle niczego nie podejrzewającym ludziom. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1. Amulet w kształcie zająca, pochodzi on z Epoki Późnej starożytnego Egiptu, kiedy to ozdoby z długouchymi cieszyły się największym wzięciem.

2. Figura ukazująca boga-krokodyla o imieniu Sobek, obiekt powstał około 600 roku p.n.e. Sobek był uznawany za władcę wód, którego czczono już w okresie Starego Państwa, przedstawiano go jako krokodyla z koroną na głowie lub też człowieka z głową krokodyla. Krokodyl był dla Egipcjan istotą wyjątkowo przerażającą nie tylko przez fakt zabijania, ale także pożerania ciał swoich ofiar. Bez ciała zaś według wierzeń nie mogło być mowy o jakiejkolwiek szansie na pośmiertną egzystencję. Dlatego też gady otrzymywały specjalne traktowanie od tych, którzy mieli nadzieję, że dzięki temu przypodobają się krokodylemu bóstwu, które ochroni ich przed złym losem. 

3. Kocia bogini Bastet z grupką kotełków. Obiekt powstał pomiędzy 900 i 600 rokiem p.n.e. 

#muzealneroznosci #necrobook #starozytnyegipt

1. Figurka ukazująca siedzącego Sfinksa z głową węża, stworzona w Egipcie prawdopodobnie w czasie trwania Trzeciego Okresu Przejściowego.

2. Kolejna figurka tym razem ukazująca boga-karła znanego w starożytnym Egipcie pod imieniem Pataikos. Początki kultu tego bytu opiekuńczego sięgają czasów Starego Państwa, jednak największą popularność zyskał on podczas Trzeciego Okresu Przejściowego. Z tego też okresu pochodzi poniższa figurka.

3. Trzeci obiekt to po prostu wyjątkowo ładny pierścień z kotełem. 

#necrobook #muzealneroznosci #starozytnyegipt

1. Figurka przedstawiająca prawdopodobnie boginię Bastet pod postacią siedzącego kota. Obiekt stworzony z kryształu górskiego pochodzi z okresu Nowego Państwa.

2. Tym razem Anubis pod postacią szakala, ten sam okres jak wyżej.

3. Drewniana zabawka przedstawiająca kotowatego, którego oczy zostały stworzone z kryształu górskiego, zaś zęby z brązu. Obiekt posiada ruchomą szczękę, którą można przesuwać za pomocą sznurka. Miejsce odkrycia: Teby. 

#necrobook #muzealneroznosci #starozytnyegipt

1. Model pochodzący z okresu Średniego Państwa, przedstawiający Egipcjankę pracującą nad zacierem, przed nią stoi jedenaście dzbanów z piwem.

2. Zawieszka w kształcie jastrzębia, który w przeszłości był zapewne inkrustowany kolorowymi kamieniami lub szkłem. Pomysł na wykorzystanie akurat owego ptaka pochodzi prawdopodobnie z jednego z rozdziałów "Księgi umarłych", który wspomina o tzw. "Jastrzębiu ze złota". Okres Średniego Państwa.

3. Figurka kobiety pochodząca z jednego z egipskich miejsc pochówku. Większość tego typu obiektów powstała w okresie Średniego Państwa na obszarze Górnego Egiptu. Szczególnie duża liczba takich figurek została odnaleziona na terenie Teb. Dawni egiptolodzy uznawali je za rodzaj oblubienic, które miały dogadzać nieboszczykowi w życiu pozagrobowym. Jednak tej teorii przeczy fakt, że znajdowano je zarówno w grobach mężczyzn jak i kobiet. Obecnie popierana teoria głosi, że owe kobiece postacie reprezentowały płodność i narodziny, a umieszczone w grobowcu osoby zmarłej gwarantowały jej odrodzenie. 

#starozytnyegipt #muzealneroznosci #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

294/1000- Nure onna

Nure onna to krwiożercze istoty nawiedzające wybrzeża na japońskiej wyspie Kiusiu. Istnieją dwie wersje wyglądu owych yokai, w pierwszej z nich stwory te posiadają głowę kobiety oraz długie wężowe ciało, w drugiej wersji zaś dodatkowo mają one dwie podobne do ludzkich górne kończyny.

Nure onna, jeśli chodzi o siłę fizyczną, znacząco przeważa nad ludzkim gatunkiem, jednak zamiast korzystać z owej przewagi woli ona polegać na swoim sprycie, który wykorzystuje do upolowania swojego przysmaku. Stwór posiada zdolność ukrywania swojego potwornego ciała pod postacią zwykłej kobiety trzymającej w swoich rękach małego niemowlaka. Zwykle udaje ona wielką rozpacz wołając o pomoc kogokolwiek, kto w danej chwili znajduje się w pobliżu. Jeśli miejscowy rybak lub inny przechodzący w pobliżu człowiek uzna za stosowne udać się do "kobiety", ta poprosi go o zajęcie się przez moment jej "maleństwem", aby ona mogła odpocząć. Jeśli dana osoba zgodzi się, wpadnie w pułapkę przygotowaną przez istotę, bowiem "dziecko" w jej ramionach zacznie stawać się coraz cięższe i cięższe przygniatając ofiarę, aż ta nie będzie mogła się poruszyć. W ten sposób nure onna otrzymuje szansę posilenia się krwią złapanego przez siebie biedaka. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1.Statuetka dzikiego kota stworzona na terenie Chin mniej więcej w IV-III wieku p.n.e. Prawdopodobnie używana jako podstawka pod tacę.

2. Kolejny chiński wyrób, tym razem ukazujący postać rogatego strażnika, okolice IV wieku p.n.e. Owe drewniane figury były umieszczane w grobowcach na terenach prowincji Henan i Hubei. Ich rola była raczej bardzo prosta, miały bowiem ochraniać zmarłych przed złymi duchami.

3. Ostatnia wpada figurka ukazująca tapira, Chiny, VI-V wiek p.n.e. 

#muzealneroznosci #necrobook #starozytnechiny

Encyklopedia mitologii japońskiej

293/1000- Nure onago

Nure onago to yokai płci żeńskiej spotykany na leśnych drogach znajdujących się w pobliżu bagien, rzek oraz wybrzeży. Istota wygląda jak zwykła dziewczyna, której ciało jest całkowicie przemoczone, dodatkowo nie ma na sobie żadnych ubrań, a jej "okrycie" stanowią z reguły elementy lasu takie jak liście, błoto itp. Bez przerwy ociekając wodą czeka ona w leśnych ostępach na swojego "wybranka". 

Legenda o dziewczynie z lasu jest głównie znana na terenach Shikoku i Kiusiu. Podróżujący w pobliżu wybrzeży i rzek podróżni mogą podobno natknąć się na młodą dziewczynę, która wygląda na zagubioną, a jej przemoczone ciało dopełnia obrazu nędzy i rozpaczy. Taki widok zwykle wzbudza w wędrowcu litość dla "biednej" kobiety. Jeśli ten zbliży się do nure onago, yokai popatrzy mu w oczy i uśmiechnie się. Odwzajemniając uśmiech wędrowiec wpada w małe kłopoty, yokai ten bowiem od tej pory będzie podążać za nim bez przerwy wszędzie, gdzie dana osoba się uda. Nowa towarzyszka, której ciało będzie wiecznie ociekać wodą i cuchnąć bagnem, pozostanie ze swoją ofiarą do końca jej życia zmieniając je w piekło.
Jedynie zignorowanie nure onago i brak reakcji na jej uśmiech pozwalają uniknąć tego paskudnego losu.

Istoty te rodzą się podobno z bólu dzielonego przez wdowy po małżonkach, których pochłonęło bezlitosne morze. Kumulacja owych odczuć daje narodziny nure onago, których pragnienie dotyczące kontaktu z drugą osobą tworzy się z pragnień wdów ponownie chcących ujrzeć zmarłych bliskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1. Gliniana tabliczka pochodząca z obszaru dawnego Sumeru, stworzona w czasie, gdy tereny te znajdowały się pod władaniem III dynastii władców z Ur(panowała ona pomiędzy 2100 i 2000 rokiem p.n.e.). "Chlebek" zawiera informacje o transporcie mąki, który to powierzono niejakiemu Nammahowi, by ten przewiózł cenny ładunek łodzią z Girsu do Nibru.

2. Drugi chlebek informuje o odbiorze królewskiego zboża przez mężczyznę zwącego się Urgis, zdarzenie to ma miejsce za rządów Amara-Suena(władca ten sprawował rządy w latach 2046-2037 p.n.e.).

3. Ostatni chlebek informuje o sadach owocowych oraz liczbie rosnących tam drzew, a także zawiera dane osobowe pracujących na terenie owych sadów ogrodników. III dynastia, dokładniejsza data nieznana. 

#mezopotamia #chlebki #starozytnysumer #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

292/1000- Nurarihyon

Nurarihyon to yokai swoim wizerunkiem przypominający starszego mężczyznę noszącego bardzo eleganckie ubranie, zwykle jest to jedwabne kimono lub szaty wysokiego rangą kapłana. Jedynym nieludzkim elementem jego wyglądu jest jego głowa, którą pod względem kształtu porównuje się do tykwy.

Za tym dość niepozornym wyglądem kryje się jedna z najważniejszych istot w panteonie japońskich stworów. Staruszek nosi tytuł kaibutsu no oyadama oznaczający głównego dowódcę wszystkich istot nie z tego świata. Z tego względu jest on traktowany z wielkim szacunkiem podczas wszelkich spotkań, a także pełni funkcję jednego z liderów prowadzących procesję podczas słynnej parady stu demonów. Nurarihyon zwykle podróżuje w ozdobnym palankinie niesionym przez ludzi lub też służące mu yokai zatrzymując się często po drodze w dzielnicach czerwonych latarni lub też w górskich posiadłościach.  

Jeśli chodzi o jego interakcje z ludźmi, nurarihyon jest znany z wślizgiwania się do domów, gdzie zachowuje się w taki sposób, jakby owe domostwa należały do niego samego. Zwykle jego moce pozwalają mu przez długi czas pozostawać niezauważonym, on sam w tym czasie częstuje się znalezionymi w środku herbatą czy też cygarami. Jeśli domownicy zauważają nieproszonego gościa, nie robią z tego wielkiego problemu. Ba, sami wierzą, że to on jest prawowitym panem domu. Kiedy w końcu nurarihyon postanawia wyruszyć w dalszą drogę, kłaniają się i machają mu na pożegnanie. Dopiero po jego odejściu umysły mieszkańców domu zaczynają pracować normalnym rytmem, a oni sami zastanawiać się nad tożsamością swojego gościa. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Z biegiem życia, Mariusz Lewandowski, rok 2022.

#sztuka #necrobook #malarstwo

Ruiny opactwa Tintern znajdujące się na terenie Walii, uchwycone pędzlem Williama Turnera, który wykonał ów obraz w roku 1794.

#sztuka #malarstwo #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

291/1000- Nuppeppo

Nuppeppo to istota spotykana na terenach opuszczonych świątyń, starych cmentarzy i wielu innych rzadko odwiedzanych przez żywych miejsc. Jest ona znana z wyjątkowo odstręczającego wyglądu, przypomina bowiem różowawy kawał mięsa ze słabo wykształconymi kończynami oraz częścią, którą można uznać za jej "twarz". 

Nuppeppo to byty nocne, które są nieszczególnie zainteresowane wyrządzaniem krzywdy tym, którzy przypadkowo znajdą się na ich terenie. Uwielbiają za to reakcję ludzi na ich zapach, który przypomina odór gnijącego mięsa. Ci, którzy mają szansę go poczuć, z miejsca doznają silnych mdłości lub nawet mdleją od nadmiaru mięsnego aromatu. Zdarza im się często zapuszczać do najbliższej wioski, aby tam wzbudzać chaos i obrzydzenie wśród jej mieszkańców, by następnie uciekać przed ich gniewem. 

Nuppeppo to yokai, o których istnieje bardzo niewiele relacji, te istniejące opisują je jako bardzo szybkie yokai potrafiące umknąć nawet najbardziej doświadczonym łowcom. Zgodnie z zapiskami z okresu Edo osoba, która zdołałaby złapać istotę, a następnie skonsumować część jej ciała, zyskałaby nadludzką moc. Po odpowiednim przygotowaniu mięsko nuppeppo może też podobno stać się wyjątkowo wszechstronnym lekiem. 

Stworka uważa się za krewnego innego yokai, nopperabo. Według części źródeł nuppeppo to właśnie wynik nieudanej transformacji w nopperabo przeprowadzonej przez wciąż niedoświadczone w tym temacie młode zmiennokształtne takie jak tanuki czy mujina. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

290/1000- Nukekubi

Nukekubi to rodzaj klątwy dotykającej wyłącznie japońską płeć piękną. Głowa niewiasty obarczonej ową klątwą posiada zdolność odłączania się od reszty ciała i podróżowania, gdziekolwiek tylko zechce. Dzieje się to tylko podczas snu , dana osoba zwykle nie wie więc o tym, że dzieje się z nią coś dziwnego.

Głowa nukekubi posiada w sobie żądzę krwi, a zaspokaja ją poprzez atakowanie ludzi oraz zwierząt. Lubi ona wielokrotnie gryźć swoją ofiarę często doprowadzając do jej śmierci.

Uważano, że kobiety dotknięte tym przekleństwem mogły przekazywać ów "dar" swoim córkom. Dziewczęta uważane za dotknięte klątwą sprzedawano do domów publicznych lub cyrków osobliwości, a nawet przymuszano do samobójstwa w celu zachowania honoru rodziny. 

Legenda: Pewna młoda kobieta w prefekturze Fukui okazała się być dotknięta klątwą nukekubi. Jej głowa miała podobno poruszać się nocą po ulicach Tokio i ścigać mężczyzn aż do ich domów. Kiedy w końcu odkryła, co się z nią dzieje, zawstydzona małżonka natychmiast poprosiła swojego męża o rozwód, a następnie popełniła samobójstwo, aby nie żyć dłużej jako odrzucany przez innych potwór.

Inna legenda głosi o mężczyźnie, który pewnego dnia usłyszał plotkę, jakoby lekarstwem na klątwę nukekubi miała być wątroba psa o białej sierści. Mężczyzna posiadał takowego psa, zabił więc go, a następnie nakarmił jego wątrobą dotkniętą klątwą żonę. Sposób okazał się skuteczny, a żona mogła uznać się za wyleczoną. Według jeszcze innych przekazów zamknięcie ciała w niedostępnym dla latającej w tym czasie na zewnątrz głowy także ma być rodzajem terapii, jednak z pewnością jest to opcja ostateczna, wiąże się ona bowiem ze śmiercią dotkniętej klątwą osoby. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Dzieci przy potoku, Francis Danby, rok 1822.

#sztuka #malarstwo #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

289/1000- Nue

Nue to kolejny przykład stworzenia mającego swoje korzenie w początkach kultury japońskiej. Owa istota pojawia się już w "Konjiki", najstarszym zachowanym dziele poświęconym m.in. japońskim mitom, dzieło to stworzono na początku VIII wieku. Jest ona opisywana jako posiadająca głowę małpy, ciało tanukiego, ogon węża oraz łapy tygrysa.

Nue był widziany wyłącznie podczas swoich niebiańskich podróży, które odbywał w towarzystwie stworzonych przez siebie czarnych chmur. Uznawano go dawniej za rodzaj dziwacznego nocnego ptaka, którego głos porównywany był do krzyków wydawanych przez drozda.

Nue to istota uważana za posiadającą bardzo złą naturę, co znalazło odzwierciedlenie w legendach, które ukazywały ją jako przynoszącą różnorakie nieszczęścia dla ludzkiej rasy.

Jedna z legend opowiada o ataku Nue przeprowadzonym w roku 1153, kiedy to jego ofiarą padł sam ówczesny cesarz Japonii, Konoe. Władca zaczął doświadczać nocnych koszmarów, a także zapadł na ciężką chorobę, której nie potrafiły wyleczyć żadne zastosowane leki. W końcu uznano, że za kłopotami zdrowotnymi władcy stoi zły duch. Cesarz wezwał do siebie legendarnego samuraja, Minamoto no Yorimasę, któremu zlecił rozprawienie się ze źródłem swoich problemów. Yorimasa podczas nocnego czuwania dostrzegł wielką czarną chmurę nadciągającą nad królewski pałac. Tknięty przeczuciem wystrzelił strzałę w sam jej środek. Z jej wnętrza dobiegł donośny ryk, a następnie ranna bestia spadła na ziemię. Towarzysz Yorimasy doskoczył do stwora i dobił go, co ostatecznie zakończyło problemy zdrowotne cesarza.

Obawiając się klątwy za zabicie bestii mieszkańcy Kioto przenieśli jej ciało na łódź i wysłali ją z nurtem rzeki Kamo. Ostatecznie dopłynęła ona w okolice miejscowości Ashiya, gdzie miejscowi wyciągnęli ciało Nue i pochowali je w naprędce stworzonym kopcu, który od tej pory znany jako Nuezuka można podobno podziwiać do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Skepp på stormigt hav, Marcus Larson, rok 1852.

#sztuka #malarstwo #necrobook

Czarny koń, obraz z roku 1942, John Atherton.

#sztuka #malarstwo #necrobook