Jestem mamą asper-dzieciaka.
Potrzebuję spisywać swoje emocje i refleksje w ramach autoterapii.
Uwielbiam czytać wpisy @Fafalala, doskonale rozumiem, jak pisanie pozwala porządkować myśli. Może i dla mnie znajdzie się tu miejsce? A jeśli nawet nikt tego nie będzie czytał, nie szkodzi. Nawet nie wiem jeszcze, czy będę i chcę pisać o tym więcej publicznie.
Moje macierzyństwo wygląda zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażałam, że będzie. Co do zasady, ciężko jest wyobrazić sobie ludziom bezdzietnym, jak bardzo życie się zmienia po przywitaniu potomstwa. Jednak jak już się dziecko pojawia, jesteśmy po pierwszym szoku niewyspania, zaczynamy łapać, o co w tym wszystkim chodzi. Sami uczymy się być rodzicami.
Pamiętam, jak ja uczyłam się być rodzicem. Pamiętam, jak często spotykało mnie zaskoczenie, że inni rodzice postępują inaczej. Kiedyś, na 5. urodziny syna przygotowałam w sali zabaw stolik dla dzieci i drugi, dla rodziców. Przy tym drugim siedziałam sama. Rodzice poprzyprowadzali dzieci i zapowiedzieli, że wrócą po nie za dwie godziny. Pamiętam mój szok, że tak się da. Że można dziecko zostawić na przyjęciu i iść na zakupy. Nigdy na to nie wpadłam, bo mój syn był na tyle wymagający, że nawet mi to nie przyszło do głowy. Zawsze musiałam być obok. Niekoniecznie TUŻ obok, ale w zasięgu, żeby w razie, gdyby coś było nie tak, móc zareagować.
Mój syn jest wysokofunkcjonujący, a więc to jeden z tych, którzy "nie wyglądają" na ZA. Zatem i ja długo nie wiedziałam. Długo trwało, zanim uświadomiłam sobie, że nie jestem szurniętą, nadopiekuńczą matką. To moje dziecko potrzebuje mnie bardziej, niż inne dzieci swoich rodziców. W zasadzie, to on nawet nie potrzebuje konkretnie mnie. Potrzebuje kogokolwiek, kto go zrozumie, zatrzyma się czasem z nim na chwilę.
Dzisiaj syn jest w szkole podstawowej. Jest świetnym chłopakiem, swoją wiedzą ogólną lub specjalistyczną z kilku ulubionych dziedzin przerósł mnie już parę lat temu. To jest coś absolutnie fascynującego obserwować jego rozwój, inny sposób rozumowania z tak bliskiej perspektywy. Nieustannie nie mogę się mu nadziwić, podziwiam mojego syna pod wieloma względami. Każdy z nas mógłby się tyle od autystów nauczyć! Ja sama staram się czerpać od syna dla siebie jak najwięcej.
@Musztarda Dzięki za ten wpis. Lżej się robi na sercu, kiedy się czyta, że to (adhd/as) jednak dotyka też innych rodziców. Będę obserwował, może mi też uda się upuścić nieco ciśnienia w formie tekstowej. Cierpliwości i powiedzenia
@Musztarda zawsze były takie dzieci. Tylko nie było psychologów, rodzic zostawiał je w szkole, popłakalo, posiedzialo same aż się nauczyło bawić z innymi. Taka jest moja opinia. Nie mówię o ciężkich przypadkach, ale połowa obecnychn chorób u dzieci to nadopiekuńczy rodzice. Tylko mnie nie bij
@Musztarda jesteś turbo dzielna. Mój bombel to "ledwie" high need, ale pamiętam jak szlag mnie trafial jak słuchałem od wszystkowiedzących na około że to ja jestem przewrażliwiony i że dziecko musi się wypłakać i będzie dobrze. Nie umiem sobie nawet wyobrazić co ty musialas przechodzić z otoczeniem, w jak do tego dochodzi własne poczucie bezsilności, bezradność, brak sił to już w ogóle.
A jak kiepsko u ludzi ze zrozumieniem czym jest neuronietypowość widać tu w komentarzach
Zaloguj się aby komentować
