Wiersze śmierci (w skrócie: Jisei; 辞世の句 jisei no ku)

Kult ten rozwinął się w tradycjach literackich kultur Azji Wschodniej, a także w niektórych okresach historii Chin i Korei Joseon. Skłaniają się do refleksji nad śmiercią – zarówno w ogóle, jak i nad rychłą śmiercią autora – która często jest połączona z wymowną obserwacją życia. Praktyka pisania poematu śmierci ma swoje korzenie w buddyzmie zen. Jest to koncepcja lub światopogląd wywodzący się z buddyjskich nauk o trzech znakach istnienia (三法印, sanbōin), a konkretnie, że świat materialny jest przemijający i nietrwały (無常, mujō), że przywiązanie do niego powoduje cierpienie (苦, ku) , a ostatecznie cała rzeczywistość jest pustką lub brakiem własnej natury (空, kū). Pisanie poematu śmierci ograniczało się do piśmiennej klasy społeczeństwa, klasy rządzącej, samurajów czy mnichów. Przedstawiony zachodnim odbiorcom podczas II wojny światowej, japońscy żołnierze ośmieleni dziedzictwem samurajów swojej kultury, pisali wiersze przed samobójczymi misjami.
Wiersz por. Hiroshiego Kuroki, współtwórcy „żywych torped” (kaiten), który zmarł 6 września 1944 r. w czasie testów tej broni
przykłady:
KINEI (1733-1778)
Jesienne kwiaty mej modlitwy
kryją w sobie
nasionka raju
KOHA (? – 1897)
Odkładam pędzelek
by porozmawiać z księżycem
osobiście
MASAHIDE (1656 – 1723)
Mój dom spłonął
I nic już
nie zasłania księżyca
NANDAI (1786 – 1817)
Tylko śmierć zna spokój
Życie jest
jak rozpuszczający się śnieg